Etty

Voor mij was alcohol een soort zelfmedicatie tegen somberheid. Maar het veroorzaakte ook sombere gevoelens, alleen al vanwege de chemische disbalans die het veroorzaakt in de hersenen, maar ook vanwege het gevoel van falen wat je nou eenmaal voelt als je jezelf aan het slopen bent, ook al stop je je kop in 't zand. Zonder alcohol neig ik naar somberheid en ik moest daar echt iets mee. Therapie o.a. Het fijne is dat als je helemaal niets drinkt, dat je daar dan de voorwaarden voor schept. Omdat je zo tegen jezelf aanloopt en geen escape meer hebt, moet je wel. Het motiveert. Als drank voor mij een optie is, dan kies ik nog steeds voor de quick fix en kan de hele kermis weer van voren af aan beginnen.

Welkom @Banaan. Ik begrijp dat slecht slapen enkele dagen tot weken kan duren. Iets waar je dus daarheen zal moeten. Dus niet stoppen in de hoop dat het dit keer niet zo zal zijn, maar een plan maken omdat je wéét dat het zo gaat zijn. Dat is een andere, meer krachtige insteek. En dan zijn er dingen die je kunnen helpen zoals niet overdag bijslapen, stukje lopen 's avonds, geen schermen voor bedtijd, boek naast je bed, warme melk, ontspanningsoefeningen, enz. Belangrijkste lijkt me er niet in trappen als je gedachten krijgt dat drinken toch echt beter voor je is nu. Kijken of er andere gedachten zijn die je kunt denken op zo'n moment die je helpen van de drank af te blijven. Die voor jou krachtig zijn. Die kun je van te voren opschrijven en dan lezen als je je zwak voelt.

Goedemorgen, Mooi om zo even oog in oog te staan met een dier. En dan geen door mij verwend huisdier, waarbij het me niet lukt om er niet een half mensje van te maken in mijn hoofd. Het lukte me gisteren prima om me in te leven in de schoonmoeder, die ''beschermd' of (zoals zij het ziet gevangen) zit in een verzorgingshuis en niet snapt waarom. Gelukkig, mijn empathieknop werkt gewoon. Zo even werken en dan met vriendin naar het strand. @Rosee er is voor zover ik weet geen vertaling van het boek van Purser. Als je het digitaal leest zou je steeds een stuk in Deepl kunnen gooien.

ho, zie nog net dat je iets schrijft over mediteren. Mijn bericht over het boek was stomtoevallig en geen reactie op jou:)

Ik ga aan de slag, Fijne dag allemaal

Dat lijkt wel zo. Ik verzet me steeds meer. Ik wil er niet meer aan mee doen. Ik zie steeds meer andere keuzes. Leeftijd ook, je niet meer zo gek laten maken door wat anderen zouden kunnen denken als je het anders doet.

Ja, van de koude kant:)

Nodig zijn is fijn als je het te geven hebt. Als mijn gevoel zo blijft is het voor haar ook niet goed dat ik er ben. Ik vind nodig zijn, betekenis hebben, een essentiële menselijke behoefte, die ik serieus moet nemen. Iets van mezelf geven. Delen.

Ben een boek aan het lezen, McMindfulness van Purser. Tegen de mindfulness als verdienmodel, als een manier om vooral de oorzaak van de stress bij jezelf te zoeken in plaats van hoe we de maatschappij hebben ingericht. Hard werken, meer meer meer, en op een matje gaan zitten om het allemaal aan te kunnen. "This process combats the social amnesia that leads to mindful servants of neoliberalism". Leuk opruiend boekje, precies op het goede moment voor mij.

Goedemorgen, Vanmiddag op bezoek bij iemand die zeer tegen haar zin in een verpleegtehuis zit maar er niet weg kan/mag. Beschermd maar gevangen. Ik maak deel uit van het sociale vangnet. Niet van harte. Ik heb altijd een gebrek aan wederkerigheid en warmte ervaren en het contact daarom minimaal gehouden. Ik doe het nu om anderen te ontlasten, niet voor haar. Kijken of het kan werken. Ik heb een hardheid naar haar opgebouwd omdat ze van die rotopmerkingen kan maken. En nu past die hardheid niet meer. Ze bevindt zich in een situatie die me horror lijkt en ik wilde dat het me wat kon schelen.

Bij mij is het ook veel minder. Ik ben niet echt bang denk ik, maar wil eerder er van weg dan er naar toe. Dat mag tegenwoordig, ik hoef er niets mee.

Wat fijn @niks, dat je er over kunt praten. Als je al een tikje geneigd bent tot je schuldig voelen, dan is het krijgen van kinderen een uitgelezen manier om ze op te botvieren en die gevoelens en gedachten te laten groeien. Mooi dat je ze al bij de wortel in de gaten hebt.

Want: dan blijft dat gedrag waar het om gaat ergens in de lucht hangen. Als een los eindje. Je zit in iemand te prikken, valt hem aan, drukt op zijn knoppen. Expres. Zou je dat doen in een kroeg dan kreeg je binnen 5 minuten klappen. Maar hier, op het forum, gaan we opeens dingen die logisch zijn ( x-gedrag = bloedneus ) ter discussie stellen. Want het is internet en daar gelden andere regels. Hoezo? Waarom die grens oprekken? Niemand heeft gezegd dat dat zo hoort, moet, wenselijk is. Het is gedrag dat als jouw kind dat vertoont, je je ernstig zorgen gaat maken over zijn sociale netwerk later. En als je ouders dat gedrag vertonen, dan maak je jezelf op een gegeven moment wijs dat het geen pijn doet. En als het wel pijn doet dan doe je iets verkeerd. Ligt het aan jou. Overlevingsmechanisme van het kind in een gewelddadige omgeving. En later, een manier om je niet te laten raken, nog steeds vanuit de overleefstand. Zoals ik. Ik was er trots op dat ik zoveel kon hebben. Voelde me aangetrokken tot agressieve mensen, was erg goed in hen kalmeren, en voelde me krachtig dan. Dacht dat ik wist wat zij voelden. Had een soort drang om me over hen te ontfermen. Niet vanuit empathie, maar omdat het mijn aangeleerde manier was om me krachtig te voelen. Als de agressieveling mij dan een toffe peer vond, dan kreeg ik vleugeltjes. Herkent iemand zich in dat patroon? Vanuit dat patroon kun je ook tegen de ander zeggen: dat jij geraakt bent zegt iets over jou. En dan werkt het niet. Je neemt de dader in bescherming, hem begrijpen gaat altijd voor de pijn van de ander. Want daar ligt jouw fix.

@Clivia hoe gaat het?

Daar doelde ik ook op, voor de duidelijkheid:)

Over die demonen @Quinn, vind jij dat ze weg moeten? Je zei iets over zelfacceptatie. Hoort daar ook bij, accepteren wat je is aangedaan? Toch iets gezegd, hopelijk vind je het niet erg.

Als je het hebt over verantwoordelijkheid, dan vind ik dat degene met de behoefte aan steun daar om zou moeten vragen.(uiteraard heb ik het over volwassenen). Lukt dat niet, dan is dat natuurlijk heel jammer. Voor degene met behoefte aan steun. En ook voor degene die de kans niet krijgt om die te geven, want elkaar helpen is fijn. Zodra je achteraf het niet geven van steun als verwijt krijgt, of het jezelf verwijt, omdat je denkt/te horen krijgt dat je het had moeten zien/ruiken/voelen, wacht dan even voordat je in dat verhaal mee gaat. Voor je het weet zit je net als ik de rest van je leven subtiele signalen op te vangen van mensen die al dan niet geholpen willen worden, en voel je je eindeloos tekort schieten als de ander tegen een mislukking aanloopt. Ben je de dankbare praatpaal, pispaal, boksbal. Als jij mij nou de schuld geeft, dan voel ik me schuldig, deal? Mijn zuchtende moeder. Wat is er? 'niets hoor'.

En dat alleen maar afschuiven op : dat zijn jouw eigen gevoelens, dat gaat ook niet.

Eens. Niemand anders kan het zijn. Jij bent de enige die andere woorden kan schrijven dan je jezelf aangewend hebt. In het zuivere en ideale geval wend ik me tot jou als jij iets doet wat over mijn grenzen gaat en als ik wil dat het stopt. Of ik trek me terug en zorg dat ik je niet meer hoef tegen te komen. Al het andere eromheen, de bemoeienissen van anderen, dat gaat vaak over het (ongevraagd) overnemen (en ontnemen) van de verantwoordelijkheid van één van de twee 'partijen'. Waar je niet aan kunt ontkomen als je meedoet. Denk ik.

Het gaat je wel lukken, misschien niet in één klap. Daadkrachtige personen hebben vaak moeite om om hulp te vragen. Te ervaren dat ze iets niet kunnen. Moeilijk vinden. Ze moeten sterk zijn. Zonder alcohol voel je je bij ontwenning afhankelijk, en je afhankelijk voelen is heel naar. Klein, eenzaam. Door te drinken verdoof je dat gevoel maar je wordt steeds afhankelijker. Gaat steeds meer een hekel aan jezelf krijgen. Van de blije drinker die je misschien ooit was is niets meer over, en ze komt ook nooit meer terug. Je mag het moeilijk vinden. Niet drinken is iets waar je je in kunt bekwamen. Stap voor stap. Sta jezelf dat toe, stel je op als een leerling. Ontdek wie je bent zonder alcohol. Ben je niet ergens nieuwsgierig? Door alle negatieve gedachten die we over onszelf hebben als we eenmaal zien wat we aan het doen zijn maar niet kunnen stoppen, vergeten we helemaal dat het mogelijk is onverdoofd te genieten van ons eigen gezelschap. We zijn gewend aan een staat van groeiende zelfhaat die verdwijnt zodra er een borrel in gaat. Ga uit van de hypothese dat het niet TE moeilijk is , dat je er heel blij van gaat worden dat je uit deze fuik bent gezwommen, en gun jezelf te ontdekken dat het waar is! Misschien kan de huisarts je doorverwijzen naar iemand die met je meekijkt naar wat je kunt doen als je het moeilijk krijgt?Je moet het wel zelf doen, maar alleen is niet nodig.

Hopelijk is het niet nodig. Hoe gaat ie?

Er komt meestal gedoe als iemand je de verantwoordelijkheid geeft over zijn of haar gevoelens en gedachten n.a.v. iets wat je hebt gezegd. En dat ie er dan niet vanaf te brengen is. Mensen die daar de neiging toe hebben, kunnen niet anders dan meten met twee maten. Je wordt niet getriggerd langs een logisch en rechtvaardig systeem.

Succes!

Goedemorgen, Gisteren een corona zelftest gedaan (gelukkig voordat ik naar het filmhuis wilde) en die was positief. Klachten vallen mee. Leuk serie aanrader op NPO: het jaar van Fortuyn (of zoiets).

En @Clivia, hoe werd je wakker vanochtend?