Etty

Goedemorgen, Heb ik door het muziekdraadje 'love shack' in mijn hoofd, en wiebel op mijn stoel. Ga het maar eens opzetten en meezingen, dan verdwijnt het meestal uit mijn hoofd en kan ik aan de slag.

Ik had er nog nooit van gehoord, Psychologietheater. Is het alleen gericht op liefdesrelaties @kruidenthee67? Byron Katie ben ik al een tijdje nieuwsgierig naar. Vanochtend werk ik wakker na een rotdroom. Bekend thema. Rakelt gevoelens op die ik niet wil voelen, maar nu is het voor het eerst (wat dit thema betreft) anders. Ik zie dat ik als reactie op zoek ga naar degene die mij dit aandoet. En stop dat. Als mij werkelijk iets wordt aangedaan, dan kan ik altijd nog actie ondernemen. Er is geen acuut gevaar. Eerst die schatkist openmaken. Wat is het een sterke drang, om toch bevestiging te willen van iets buiten mij, of mezelf/de ander de schuld geven als reactie òp. Het gereedschap is dan het denken. Net als de opmaat naar een borrel.

Zo'n appje wèl sturen ter afdekking is voor mij hetzelfde mechanisme als toch weer een glas wijn drinken omdat ik wil verdoven.

'Ons denken is er doorgaans helemaal op gericht grip te krijgen op de 'harde' werkelijkheid om ons heen, teneinde ons te behoeden voor schade en schande. Terwijl in werkelijkheid die schade en schande juist voornamelijk door ons denken gecreëerd en in stand gehouden wordt.' Ook van Jan. Dat is voor mij de kern. Plus dat we die schade en schande (of het walhalla) creëren om een verklaring te hebben voor de pijnlijke verdrongen gevoelens die geraakt worden gedurende de dag. Om deze af te dekken. Het volstaat, merk ik, om te stoppen met die verklaringen bedenken en eventueel het oude verdriet toe te laten. Dan is mijn hoofd weer fris. En elke keer geniet ik van dat moment, prijs ik mezelf gelukkig dat ik dit heb ontdekt, omdat ik zo goed weet hoe het is om weg te zakken en eigenlijk niet te weten hoe er weer uit te komen. Kleine opluchtingmomenten gedurende de dag. En ook wel fascinerend om te zien hoe het denken je wil beschermen tegen de opkomende oude werkelijkheid, wat je allemaal kunt verzinnen. Ik vind het lijken op jouw keuze voor geluk @Yana. Even bezig met die bel-angst, niet wegdrukken, en er niet je dag door laten verpesten. Wèten dat je het zelf bent die je dag verpest, en dat je een keuze hebt. Dat stoppen met nare of fantastische verhalen bedenken vereist discipline (Jan noemt dat vreugdevolle regelmaat), tot het een gewoonte wordt. Als ik de gewoonte laat varen, gaan de verhalen weer hun gang en bepalen mijn gedrag. Tot nu toe althans. Net als buikspieren kweken gaat dit (nog?) niet vanzelf. Voor mij hoeft dat ook niet. Ik zie wel of het verzet vanzelf verdwijnt of dat het steeds weer een (liefst) liefdevol duwtje nodig heeft. Oh ja.

Ik denk dat het er altijd al is, dat ik er alleen niet bij kan, meestentijds. Zoals de schuur , die helemaal vol ligt met in mijn ogen troep waardoor je steeds weer opnieuw schroeven en tangetjes koopt die je al blijkt te hebben. Maar gaandeweg wordt het een opgeruimd geheel. Perse nodig denk ik niet. En zeker niet allemaal. Het lijkt me voldoende om aandacht te hebben voor die patronen waar je op dit moment last van hebt. En er is altijd wel wat

Dat vind ik heel verfrissend. Zo had ik er nog nooit naar gekeken. Zo geïndoctrineerd ben ik met het idee dat belmoeite of angst iets kinderachtigs is, waar je je voor moet schamen. Dat het beter is om er geen enkele moeite mee te hebben.

Je treft de ander onvoorbereid, die misschien niet zo'n zin heeft in een telefoongesprek, al de hele dag heeft gepraat, of in een depressieve stemming. En dan het toneelstukje met de beleefdheden. Helemaal niet zo'n fijne uitvinding, die telefoon. Het legt haarfijn bloot dat we niet kunnen praten over wat we echt willen. Zou je zeggen: ik weet werkelijk niet waar ik het nu over moet hebben met je, dan zou het nog best een leuk gesprek kunnen worden.

Goedemorgen, Ik houd ook niet van bellen. Ook zakelijk niet. Ben stiekem blij met de vervanging door whats app. Mensen vragen tegenwoordig eerst of ze kunnen bellen, direct de telefoon pakken lijkt steeds meer te worden gezien als een inbreuk. Net als onuitgenodigd op bezoek komen. Ik heb een tijdje niet betalende debiteuren nagebeld. Dat waren geen fijne gesprekken. Toen verdween de angst wel en pakte ik sneller de telefoon ook op andere momenten. Het helpt me als ik het gesprek niet voorbereid en mag krukken. Ik hoef er niet goed in te zijn, ik hoef het niet leuk te vinden. En ik mag dat ook in mezelf afkeuren. En dan de telefoon pakken en bellen. Eh,eh,eh. Je zou ook een mooie brief kunnen schrijven @Yana? Met de uitnodiging om jou eens te bellen als het ze uit komt? Je mag mij ook bellen om te oefenen, dan laat ik lekker veel stiltes vallen die je mag opvullen

Dat zich gewoon in een veilige omgeving wil kunnen ontwikkelen, leren, vrolijk en spontaan zijn, zonder tegelijkertijd op de ander(en) te moeten letten om te voorkomen dat het fout gaat, ze boos worden, weggaan, verdrietig worden. Egoïstisch? Ik let nog steeds op. En zal dat uit gewoonte altijd blijven doen. Ik maak mezelf klein en negeer mijn eigen behoeften. Als ik goed kijk dan ben ik niet de enige die door mijn gedrag een prijs betaalt. En het is grappig genoeg dàt, het belang van de ander, wat me heeft gemotiveerd er iets aan te gaan doen. Leren over bewustzijn, meditatie, afweermechanismen. En nu de situatie met mijn kinderen een paar blinde vlekken blootlegt, zie ik dat ik in mijn zelfobservatie alleen dàt zag wat past bij het belang van de ander. Wat er beter, anders moest in mezelf. Fijn dat ik dit nu zie. Nu probeer ik het vermijdingsgedrag te stoppen en komen er angsten naar boven die voor mij duidelijk vroegkinderlijk zijn. Als ik dit of dat niet doe, dan word ik verlaten, volledig over het hoofd gezien, worden ze gek of razend, kunnen ze het leven niet aan en dan is er niemand voor mij, enz enz. Als ik er op tijd bij ben tenminste, want mijn hoofd verzint vliegensvlug een verhaal dat ik beter aan mezelf kan verkopen. Een appje sturen met een smoes om eigenlijk te checken of iemand nog wel met me wil omgaan. En ja hoor, ze reageren gewoon fijn, weg angst. En: ook weer bevestigd, dat je deze specifieke ander nodig hebt, het niet alleen kunt. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik deze angsten aandurf, in de bek durf te kijken, ontmaskeren als illusie: ik ben niet meer klein en afhankelijk. Maar: rustig aan. Heavy stuff. 'Hoewel het onderzoek naar de aard van je gedachten dus soms knap lastig is, levert het onderweg ook fascinerende ervaringen op, en uiteindelijk een vreugdevolle vrijheid die nergens mee te vergelijken is en ook op geen enkele andere manier te verwerven''. Uit verslaafd aan denken, van onze Jan.

Jazeker mag het @Reacher. Het niet lukken gebeurt toch, als het gebeurt. Bij het duiden helpt mij de volgende uitspraak van Rosenberg: "Natural Giving: Anything we do in life which is not out of that energy, we pay for and everybody else pays for. Anything we do to avoid punishment, everybody pays for. Everything we do for a reward, everybody pays for. Everything we do to make people like us, everybody pays for. Everything we do out of guilt, shame, duty, or obligation, everybody pays for."

Dat hoeft ook niet:)

Ik ben zo vaak gestopt in mijn leven dat mensen die ik al langer ken denken :'yeah right' , als ik aangeef niet te drinken. Het vertellen tegen de ander, de ander overtuigen, werkt voor mij dan ook niet als stok achter de deur:)

Dat anderen jou helemaal geloven daarin, vertrouwen, is dat belangrijk voor jou?

Is ze bezorgd om je denk je?

Door wie wordt je aangevallen @ikkanhet? Voor mij zou een beetje alcohol al een aanloopje zijn naar meer. Dus als iemand die mij kent zou zien dat ik ik het opdrink, dan kan ik me enige bezorgdheid wel voorstellen. Sommige mensen vinden het leuk om je op inconsequent gedrag te betrappen.

Het clubje waarin elke stap vóóruit gevolgd wordt door twee stappen achteruit of eindeloze herhaling van zetten. Waarin de stap vóóruit van de één de anderen in de club beangstigt, en een stap achteruit veiligheid lijkt te bieden. Saamhorigheid. De krabbemand. En zeggen tegen de één: jij mag wel schelden want jij bent om de één of andere reden niet toerekeningsvatbaar, daarmee ga je voorbij aan de onherroepelijke schade die iemand toebrengt aan de relaties met anderen, die nodig zijn voor die stap vooruit.

Goedemorgen, Zit in een ritme van 10 uur naar bed, 5 uur wakker. Ik zou een gratis aangeboden koffielikeur, net als het roomboterkoekje naast het kopje, onaangeroerd laten staan. En jij? Heb je dit recent bij de hand gehad?

Ik vermoed dat dit voor sommigen als kind aangeleerd gedrag is om met geweld of misbruik om te gaan. Als je de dader klein maakt, ridiculiseert, zielig, begrijpt, dan krijg je een beetje controle terug, voel je je minder machteloos. Kun je een soort caretaker worden voor de 'dader'. Of hem op afstand zetten. Ik weet dat dit voor mij lang zo was, het was een manier om mijn eigen pijn niet te voelen. Ik ben geneigd te lachen om iemand die uit zijn plaat gaat. Mijn schoonmoeder is haar zelfbeheersing kwijt en ik vond het aanvankelijk vermakelijk om haar de zorgmedewerkers te zien uitkafferen, tot ze het van de week het op mij gemunt had. Pas toen zag ik dat ik die zorgmedewerkers gewoon over het hoofd had gezien, net als mezelf toen ik klein was. Het agressieve gedrag komt niet echt binnen als het op anderen gericht is. Wat ik ook meen te zien is dat degenen die zelf de neiging hebben al of niet dronken zich op anderen af te reageren, het voor elkaar opnemen. Het gedrag bagatelliseren. Het 'slachtoffer' kleiner maken, minder zielig, een aansteller of aanstichter (blijven) vinden. Vanuit schuld en schaamte? De angst om het te hebben verpest voor zichzelf? Als het inleven in de dader puur vanuit een groot empathisch vermogen zou komen, dan zou je verwachten dat er tegelijkertijd ook empathie zou zijn voor het slachtoffer. En dat zie je zelden, er lijkt in het hart een keuze te worden gemaakt.

@RoseeDenk je dat het zonder partner ingewikkelder is, of juist niet?

Het lukt om overeind te blijven. Trouw aan mezelf ook nog. Ze zijn er nu aan gewend dat er geen partij wordt gekozen, geen voeding van onze kant aan het wederzijdse vijandsbeeld. Indien nodig zoeken ze dat maar bij partners, vrienden etc. Er zijn twee gezinnen nu: wij met hem en wij met haar (was het niet altijd al zo?). Ergens zijn we allemaal opgelucht, er hoeft geen energie meer naar het goed houden met z'n vieren, het op eieren lopen. En we hebben er iemand bij gehaald, die een tijdje meekijkt, en die ons wil helpen. Die goed voelt. Gisteren het eerste gesprek mee gehad. Hij zei dat het hem opviel hoe streng we zijn voor onszelf en vroeg me wat ik er bij voelde als hij tegen me zei dat ik al goed genoeg was (of zoiets). Nou ja niets dus, natuurlijk. Wat een loze woorden dacht ik. Duh. Zó makkelijk. Maar vanochtend schoten de tranen in mijn ogen van het onvermogen deze woorden te denken over mezelf. En van de behoeften daaronder, die eindeloos worden uitgesteld als ik niet kan zeggen tegen mezelf dat het goed genoeg is, als ik àltijd leef met dat het eerst beter moet.

Goedemorgen allemaal, In mijn tuintje doet alles het zo supergoed! Bij het koken lopen we regelmatig naar buiten om wat te knippen en te plukken. Ik heb een blauwe maandag vrijwilligerswerk gedaan in een stiltetuin vorig seizoen, waar ik heel blij werd van de zorgvuldigheid van het tuinieren daar, het mm2 gedoe. Ik wilde er alleen ook graag bij ouwehoeren met de andere vrijwilligers en dat was niet de bedoeling vanwege de behoefte aan stilte van de bezoekers natuurlijk. Dus doe ik het nu in mijn eigen tuin. Wat je aandacht geeft groeit, nu heb ik het bewijs:)

Je opmerking had een plagerige escape voor Judith kunnen zijn, zo van: ach ja, sorry, ben ook wat lichtgeraakt vandaag. Want wie drinkt er tegenwoordig nog Sherry? Onder mannen zie je dingen vaak met een sisser aflopen dan: degene die zich om niks staat op te winden lijdt nauwelijks gezichtsverlies, omdat hij niet de kans krijgt het hele drama op te blazen. Tussen de seksen, en onder vrouwen, werkt dat minder. Al blijft dat generaliseren. Dus blijf.

Veel mensen schrijven zich denk ik in als ze de kater goed voelen. En laten na het voorstelbericht niets meer horen. Wat ook vaak gebeurt is dat de euforie van het begin niet als zodanig wordt herkend, en dat heel erg trek krijgen dan op een mislukte poging gaat lijken. Die euforie geeft onterecht de indruk dat het je heel makkelijk afgaat, en dat dat zo gaat blijven.

Tuurlijk, je hebt helemaal gelijk, het wordt makkelijker. Gewoner om de dingen te doen zonder dat je alcohol nodig hebt. Maar: na 8 jaar niet drinken leek het me toch een goed idee om tijdens een zwoele zomeravond met mijn lief eens te proberen hoe een glas wijn zou vallen. Het verslaafde gedoe zou wel uit mijn systeem zijn. Achteraf gezien viel dat samen met de start van een hele heftige periode met puberzoon. Ik had mijn smoes om weer aan de zuip te gaan.

Dag @Duifje, goed dat je je hebt aangemeld. Vanwege de privacy misschien je naam even weghalen. We spreken elkaar hier aan met de schuilnaam. Wat is je plan?