Etty

Fijn lijkt me dat. Hoor graag terug hoe dit je is bevallen.

Het is inderdaad vooral niet iets doen, maar laten. En er dan zelf mee dealen, met wat ik dan voel. Wat er omhoogkomt als je stil blijft.

Overeind blijven. Zit klem tussen twee kinderen die allebei willen dat ik partij kies, het gedrag van de ander veroordeel. De één wat subtieler dan de ander. Wat ben ik gevoelig voor emotionele chantage. Wat voel ik me schuldig. Wat wil ik het graag fixen. Kan niet geloven dat dit nu mijn situatie is. Janken bij foto's van gezinnen die stralen, bij het zien van ouders die nog kleine kinderen hebben. Willen dat ik terug kon in de tijd, weer dat schuldgevoel. Of vooruit spoelen, in de hoop dat het goed komt. Iets om me aan vast te klampen. Er is niets, alleen een puinhoop. Wie weet willen ze ons straks ook niet meer zien omdat we geen partij kiezen. Wat staat ons te wachten. Ik schaam me, voel me vreselijk mislukt als ouder. Er is ook opluchting. Niet meer op eieren lopen, in de hoop dat er een bom gaat barsten. Dat is nu gebeurd. Niet meer goed houden. Ik ben niet mijn gedachten, en verder maar even niets. Dit gaat voorbij.

Goedemorgen,

Oh ja, en wat fijn dat drank geen optie is. De behoefte aan verdoving is zeer groot, dat wel, maar ik doorzie het steeds als niet helpend.

Ik ging gisteren in bad en nam een boek mee uit de boekenkast. Na een ingewikkelde dag had ik behoefte aan compassie voor mezelf, maar als het ingewikkeld is, dan neig ik naar zelfkritiek en schuldgedachten denken. Ik pakte het boek van Kristin Neff 'Zelfcompassie'. Daar las ik: 'Een ander struikelblok was de overtuiging dat ik, als ik mezelf vergaf, in feite ergens ongestraft mee weg kwam'. Dat raakte. Ik zit op straf te wachten want daarna volgt vergeving. Mezelf vergeven, dat lijkt onmogelijk. Ik kan mezelf beter straffen. En ook: 'de hartelijkheid waarmee we onszelf kunnen bejegenen, maakt ons lijden draaglijk en biedt een verzachtende balsem voor de scherpe randjes van onze pijn. Als we onszelf behandelen als een aardige vriend of vriendin zou doen, hoeven we niet meer volkomen op te gaan in de rol van degene die lijdt'. Er zit een heilig moeten achter, achter dat lijden. Zo lijkt het. Het zijn van die eye openers die mij helpen om uit die negatieve riedel te komen, of er niet helemaal in te gaan. Mijn kinderen gaan helaas niet goed door een deur. Veel wrok onderling. Weinig opening. Afstand lijkt even de best remedie. Dat kan niet, ik wil het fixen. Ik kan het niet een tijdje laten. Gisteren bezocht ik een goede bekende die over een paar dagen euthanasie krijgt. Hij krijgt zijn geliefden niet bij elkaar als het gaat gebeuren omdat een paar niet met elkaar in dezelfde ruimte willen zijn. Op de terugweg, lopend door feestend Amsterdam, krijg ik zelf visioenen van mijn sterfbed, en stel me voor dat mijn kinderen elkaar dan niet willen en kunnen troosten. Hard zijn naar elkaar. Idiote gewoonte van me om alvast het ergste scenario te bedenken, er alvast rekening mee te houden. Kijken of ik het kan. En me er enorm klote om te voelen. Vertrouwen dat het goed komt, dat kan ook, dat het tijdelijk is, misschien zelfs een gezonde ontwikkeling tussen die twee kan zijn. En niks fixen! Dit keer haal ik er iemand bij van buitenaf om er samen naar te kijken, hoe ik hier het beste in kan staan. Wat ik wel en niet moet/kan doen. Vanochtend besloten en dat voelt goed. Steun. Hulp. Niet alleen. Van twee mensen houden die niet in dezelfde ruimte kunnen zijn zonder dat het akelig wordt. Vijandig, of beleefd maar kil. Het is één op één door te vertalen naar hoe het ooit was, toen mijn moeder me dwong te kiezen en loyaal te zijn aan haar. Samen een hekel te hebben aan mijn vader, terwijl ik niet snapte waarom. Zijn liefde ook nodig hebben, maar niet meer mogen ontvangen. Ik stel me nu niet partijdig op, uiteraard, maar ik vind het doodeng. Angst dat als de ander niet zal accepteren dat ik niet meega in zijn verhaal hij of zij mij ook niet meer wil zien. Kijken of het me lukt de impact van vroeger op te roepen, zodat het niet meer meedraait in de situatie nu en ik me blijf verdedigen, schuldig voelen en fixen. Ik zit er dichtbij denk ik. Ik voel steeds een verdriet omhoog komen, en het besef dat dit stamt uit de tijd dat ik klein was, niet opgewassen. Mar het huidige verhaal en toen lopen nog door elkaar heen. Ik heb wat uit elkaar te trekken. Loyaliteiten, geen partij kiezen, wat doe je als het toch van je wordt gevraagd. Zo blijf je lekker bezig.

Goedemorgen,

De overgang is voor mij een periode waarin ik niet meer automatisch in de zorgstand schiet. Niet meer zo hormonaal gedreven zorg. En ook ben ik patronen gaan herkennen rondom zorgen, en helpen. Fixen. Valse hoop. Door uit die zorgstand te gaan ben ik mijn gangbare middel om me goed te voelen kwijt. En heb ik gemerkt dat ik mijn leven lang de focus heb gehad op dat anderen zich goed zullen voelen, of blijer zullen worden met mij als ik... Het is net als stoppen met zuipen @kruidenthee67. Gestopt, en dan? Je kent PRI. Deze theorie gaat er vanuit dat de valse hoop een afweermechanisme is om oude pijn af te dekken. Deze voelt veel beter dan de andere afweermechanismes zoals bijv. angst, en primaire afweer (somberheid, negatieve gedachten denken over jezelf en je leven), die pijnlijk zijn. Maar ook deze zijn bedoeld om oude pijn af te dekken, die er niet mag zijn omdat we er als kind niet mee konden dealen en moesten verdringen. Dat heeft ons beschermd. Angst en primaire afweer bestaan uit verhalen, overtuigingen over nu, om bliksemsnel een verklaring te geven aan waarom we geraakt zijn, iets voelen in ons lijf wat ons alarmeert. Het is bijna niet te vatten dat we ons beschermen door onszelf pijn te doen. Het lijkt wel op jezelf snijden, maar minder extreem. Waar we onszelf tegen beschermen is vele malen pijnlijker voor een kind. Je kunt beter bang zijn om voor schut te staan tijdens je eerste zoommeeting dan als kleintje zonder tijdsbesef en perspectief te ervaren dat je verzorgers boos op je zijn, of niet in dezelfde ruimte zijn terwijl je ze wel nodig hebt. Iets wat voor een volwassene niet zo'n probleem hoeft te zijn. Als ik stop met het herkenbare valse hoopgedrag naar bijv mijn kinderen omdat ik heb gezien dat ik ze onzeker maak met mijn helpdrang (of omdat ze het niet meer van me pikken;-)), dan heb ik mijn fix niet meer. Dan heb ik als er oude pijn geraakt wordt (en dat gaat de hele dag door) alleen maar die sombere of angstige gedachten over mijn leven. Het heeft mij gered om deze gedachten en gevoelens die deze gedachten produceren te gaan zien als iets wat mij moest beschermen. Als verhaaltjes om niet bij in slaap te vallen. Nachten piekeren, als waar het echt om gaat maar niet aan de oppervlakte komt. Ook al de schuldgedachten, pffff....

Je kunt nog wel wat doen denk ik. Wat ik vanaf vandaag probeer is het bericht over het aanscherpen van de forumregels te plaatsen. Zodat we weten dat we even moeten wachten, maar dat er wel wat gebeurt. Dat is meer dan alleen negeren. Als je een ambulance belt staat ie ook niet direct voor de deur, maar het voelt fijn dat ie onderweg is. Als anderen dit ook doen, die regels plaatsen, dan gaat dat vermoed ik wel helpen. Het is het proberen waard. Er zullen forumleden zijn die dit als de mond snoeren ervaren, en het zielig of jammer vinden voor de troll, maar inderdaad zoals je zegt @Yana het wordt zo echt een kutforum.

Van de moderatoren: 'Beste forumleden, We hebben het handhaven van de regels voor deelname aan het forum aangescherpt: als iemand zich niet aan de regels houdt volgt geen waarschuwing meer maar zullen we direct het account blokkeren. We hopen hiermee de sfeer en veiligheid op het forum beter te kunnen bewaken en ‘nieuwe’ deelnemers met een verkeerde bedoeling zoveel mogelijk te weren. Het forum wordt dagelijks gemodereerd maar we hebben niet de bemensing om het 24 uur per dag in de gaten houden. Soms kan het daarom iets langer duren voor we kunnen ingrijpen. Probeer tot die tijd vervelende berichten niet te voeden. Negeer ze, schrijf geen reactie, ga er niet op in. Dat werkt het beste. Samen houden we het forum leuk. de moderator'

@niks Snap het helemaal maar ik vind het wel jammer. Het forum kan wel ingrijpen, maar niet weren helaas.

Goedemorgen, Beterschap @nancy, en fijne vakantie. Ik kreeg ooit een hele goede tip van een oefentherapeut, toen ik mijn longen uit mijn lijf en iedereen wakker hoestte. Zodra je iets van een hoestprikkel voelt, handen tegen je flanken zetten en inademend voelen dat ze uitzetten. Visualiseren dat je je handen een klein beetje wegduwt met je flanken. Ik heb nu een hardnekkige hoest en stond in de winkel gisteren, en verrek, het hielp weer. Niet elke keer, maar het scheelt toch wat als je niet elke keer hoeft te hoesten.

Sterkte. En liefs.

@Loulou en @Fransie, na het soort berichten als bovenstaande is het altijd even wachten op een @moderator . Hieronder het bericht uit november jl: Beste forumleden, We hebben het handhaven van de regels voor deelname aan het forum aangescherpt: als iemand zich niet aan de regels houdt volgt geen waarschuwing meer maar zullen we direct het account blokkeren. We hopen hiermee de sfeer en veiligheid op het forum beter te kunnen bewaken en ‘nieuwe’ deelnemers met een verkeerde bedoeling zoveel mogelijk te weren. Het forum wordt dagelijks gemodereerd maar we hebben niet de bemensing om het 24 uur per dag in de gaten houden. Soms kan het daarom iets langer duren voor we kunnen ingrijpen. Probeer tot die tijd vervelende berichten niet te voeden. Negeer ze, schrijf geen reactie, ga er niet op in. Dat werkt het beste. Samen houden we het forum leuk. de moderator Succes met het stoppen!

Voor mij was alcohol een soort zelfmedicatie tegen somberheid. Maar het veroorzaakte ook sombere gevoelens, alleen al vanwege de chemische disbalans die het veroorzaakt in de hersenen, maar ook vanwege het gevoel van falen wat je nou eenmaal voelt als je jezelf aan het slopen bent, ook al stop je je kop in 't zand. Zonder alcohol neig ik naar somberheid en ik moest daar echt iets mee. Therapie o.a. Het fijne is dat als je helemaal niets drinkt, dat je daar dan de voorwaarden voor schept. Omdat je zo tegen jezelf aanloopt en geen escape meer hebt, moet je wel. Het motiveert. Als drank voor mij een optie is, dan kies ik nog steeds voor de quick fix en kan de hele kermis weer van voren af aan beginnen.

Welkom @Banaan. Ik begrijp dat slecht slapen enkele dagen tot weken kan duren. Iets waar je dus daarheen zal moeten. Dus niet stoppen in de hoop dat het dit keer niet zo zal zijn, maar een plan maken omdat je wéét dat het zo gaat zijn. Dat is een andere, meer krachtige insteek. En dan zijn er dingen die je kunnen helpen zoals niet overdag bijslapen, stukje lopen 's avonds, geen schermen voor bedtijd, boek naast je bed, warme melk, ontspanningsoefeningen, enz. Belangrijkste lijkt me er niet in trappen als je gedachten krijgt dat drinken toch echt beter voor je is nu. Kijken of er andere gedachten zijn die je kunt denken op zo'n moment die je helpen van de drank af te blijven. Die voor jou krachtig zijn. Die kun je van te voren opschrijven en dan lezen als je je zwak voelt.

Goedemorgen, Mooi om zo even oog in oog te staan met een dier. En dan geen door mij verwend huisdier, waarbij het me niet lukt om er niet een half mensje van te maken in mijn hoofd. Het lukte me gisteren prima om me in te leven in de schoonmoeder, die ''beschermd' of (zoals zij het ziet gevangen) zit in een verzorgingshuis en niet snapt waarom. Gelukkig, mijn empathieknop werkt gewoon. Zo even werken en dan met vriendin naar het strand. @Rosee er is voor zover ik weet geen vertaling van het boek van Purser. Als je het digitaal leest zou je steeds een stuk in Deepl kunnen gooien.

ho, zie nog net dat je iets schrijft over mediteren. Mijn bericht over het boek was stomtoevallig en geen reactie op jou:)

Ik ga aan de slag, Fijne dag allemaal

Dat lijkt wel zo. Ik verzet me steeds meer. Ik wil er niet meer aan mee doen. Ik zie steeds meer andere keuzes. Leeftijd ook, je niet meer zo gek laten maken door wat anderen zouden kunnen denken als je het anders doet.

Ja, van de koude kant:)

Nodig zijn is fijn als je het te geven hebt. Als mijn gevoel zo blijft is het voor haar ook niet goed dat ik er ben. Ik vind nodig zijn, betekenis hebben, een essentiële menselijke behoefte, die ik serieus moet nemen. Iets van mezelf geven. Delen.

Ben een boek aan het lezen, McMindfulness van Purser. Tegen de mindfulness als verdienmodel, als een manier om vooral de oorzaak van de stress bij jezelf te zoeken in plaats van hoe we de maatschappij hebben ingericht. Hard werken, meer meer meer, en op een matje gaan zitten om het allemaal aan te kunnen. "This process combats the social amnesia that leads to mindful servants of neoliberalism". Leuk opruiend boekje, precies op het goede moment voor mij.

Goedemorgen, Vanmiddag op bezoek bij iemand die zeer tegen haar zin in een verpleegtehuis zit maar er niet weg kan/mag. Beschermd maar gevangen. Ik maak deel uit van het sociale vangnet. Niet van harte. Ik heb altijd een gebrek aan wederkerigheid en warmte ervaren en het contact daarom minimaal gehouden. Ik doe het nu om anderen te ontlasten, niet voor haar. Kijken of het kan werken. Ik heb een hardheid naar haar opgebouwd omdat ze van die rotopmerkingen kan maken. En nu past die hardheid niet meer. Ze bevindt zich in een situatie die me horror lijkt en ik wilde dat het me wat kon schelen.

Bij mij is het ook veel minder. Ik ben niet echt bang denk ik, maar wil eerder er van weg dan er naar toe. Dat mag tegenwoordig, ik hoef er niets mee.