Etty

Goedemorgen,

Ja zo werkt het natuurlijk ook:) Ik doel dan vooral op de onzekerheden, de schaamtevolle zaken, datgene waaronder we lijden. Maar misschien kun je dat ook oppoetsen om een ander in te palmen. Kijk ons eens hetzelfde zijn! Ik heb het ook! Schrijven is minder direct reageren, dan kun je letten op je afweren. In het echt spelen die dan toch de baas. Doe je nerveuzer, opgeblazener, mysterieuzer dan je 'echt' bent.

Een soort uitreiken in een loze ruimte? Voor mij is er geen onderscheid, ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten maken. Er moet wel eerst iets gebeuren, een soort herkenning van mezelf in de ander. De manier van denken, en hoe iemand met zijn lijden omgaat. Als ik iets lees kan ik me ook verbonden voelen met de schrijver, of met een personage in een film. Ik heb een paar goede vrienden die ik eerst virtueel kende. Een voordeel van schrijven kan zijn dat je eerst de binnenkant krijgt te zien. Al die lichaamstaal, daarbij kun je ook een hoop invullen. Waardoor je niet hoort wat iemand zegt.

Wanneer gaat verbondenheid over in afhankelijkheid? Ik kan me verbonden voelen met een ander als ik in verbinding kan blijven met mezelf (niet wegdruk wat ik denk of voel op dit moment) terwijl ik in contact ben met de ander. Op dat soort momenten ben ik mezelf niet aan het verdedigen of oppoetsen, ,de ander niet aan het pleasen, aanvallen, claimen etc. Geen afweergeschut. Dan kan ik de ander zien. Als ik denk dat ik de ander nodig heb om me zo te voelen, dan verlies ik acuut de verbinding met mezelf en kan je denk ik ook niet meer van verbinding spreken met de ander. Dan is die muur er weer en ben ik mezelf aan het beschermen, er voor zorgen dat de ander in mijn buurt blijft.

Heb je hulp @Rosee? Ik wilde dat ik dat voor mezelf had geregeld, achteraf. Het was een hele zware tijd en ik ben blij dat het voorbij is. Gisteren was hij op bezoek en nu hij volwassen is, zijn leven op de rit, zo anders dan de zwaarte van vroeger. Ik ben blij dat we altijd achter hem zijn blijven staan, hem hebben geholpen waar we konden. Dat ziet hij nu ook en dat hij daar de vruchten van plukken kan. Alleen jammer dat we onszelf vergaten, dat was achteraf niet nodig. En ook, er ging veel aandacht naar hem waar onze dochter nu van aangeeft dat ze daar behoorlijk onder heeft geleden. Dat maakt dan ook weer een soort boeman van hem. Allemaal patronen waar we nu weer wat mee kunnen. Als een kind met een 'dingetje' in de puberteit terecht komt dan is dat geen normale puberteit. Dan helpen de gangbare adviezen niet. Kom maar op met een puber, maar dit is echt andere koek.

Ik ga aan de slag. Routines omgegooid, om in de ochtend het meeste werk gedaan te krijgen, zodat ik in de middag buiten kan gaan spelen. De wekker stond op zes uur, dat was ff hard. Het leek een goed idee tijdens de duinwandeling gisteren. Begin zowaar wat discipline te ontwikkelen. @niks, als je nog netflix of boekentips tips nodig hebt of yogaoefeningen voor je gezicht en handen, roept u maar. Sterkte!

"s nachts wel fijn lijkt me? Overdag misschien wat saai?

Goedemorgen @niks, Ja, kan ik me voorstellen. Slapen in een ziekenhuis lijkt me erg wennen. Lig je met meerdere mensen?

Er is weinig wat mensen uitspoken wat ik niet op de één of andere manier ook in mezelf herken. Neigingen, gedachten. Gelukkig heb ik ook ontdekt dat ik dat niet ben, dat het niets zegt over wie ik ben maar alleen over wat ik heb meegemaakt en gezien. Dan kom ik losser te staan van wat ik denk en hoef ik de gedachten niet als opdrachten te zien die ik moet uitvoeren. Of als objectieve waarheid over iets of iemand. Geen etiketten maar patronen van gedrag, ik kan er soms wat mee het bij een ander te zien. Dan zie ik het opeens: dat doe ik ook. In het piepklein meestal, waardoor ik het zou kunnen verdoezelen voor mezelf. Dan irriteer ik me vaak aan die ander, omdat ik bij mezelf nog iets wil hooghouden.

Zien dat mensen zich kwetsbaar opstellen en daarop vriendelijkheid ontvangen, kunnen een diepe wond openen bij degenen die als kind hebben geleerd nooit maar dan ook nooit te laten zien dat je kwetsbaar bent. Om zichzelf te beschermen. Zien dat iemand zich niet beschermt en ook nog vriendelijkheid krijgt als reactie, strookt niet met de eigen beleefde werkelijkheid: dat de wereld keihard is en er geen vriendelijkheid is zonder dat daar wat tegenover hoort te staan. Als iemand aardig is dan zal het wel nep zijn, en dat moet worden ontmaskerd. Je kwetsbaar opstellen in de buurt van iemand die daar last van heeft, en waarvan je op je vingers kunt natellen dat je er weer van langs krijgt, daarbij kun je je afvragen waarom je dat doet. Het kan ook zijn dat je zelf in een afweermechanisme zit waarin je je probeert te beschermen door te blijven hopen dat als je maar laat zien hoe zwak je bent, dat ze dan wel voor je gaan zorgen, zoiets. Twee verschillende beschermingsmechanismen die elkaar feilloos weten te vinden: de sadist en het slachtoffer. Ik herken me wel in beiden, denk ik.

Goedemorgen, Sterkte @Maja, ik vind dit voor jou en je moeder een verschrikkelijke situatie en ik wilde dat we het met z'n allen anders hadden ingericht.

Technisch gesproken is dat denken dat je superieur bent. En dat is een strategie. Geen behoefte. De behoefte die eronder zou kunnen zitten is de behoefte aan bijv. zelfvertrouwen, zelfwaardering. Die wordt niet vervuld door te denken dat ik beter ben, al kan dat even zo voelen. Als je dingen zou ondernemen waar je zelfvertrouwen van krijgt, dan heb je waarschijnlijk geen zin meer in de strategieën die niet werken.

Ik heb het idee @Alcoholist, dat je vaak reageert vanuit de overtuiging dat de ander makkelijk praten heeft, omdat ie in andere omstandigheden leeft dan jij. Dus eigenlijk geen recht van spreken heeft als het gaat om het tonen van begrip naar anderen, laat staan het geven van tips. Maar ook haal je uit naar iemand die het niet zo voor elkaar heeft en een ander wil aanmoedigen. Dat is tegenstrijdig. Al je acties lijken er op uit te zijn om zelf eens de onverdeelde aandacht te krijgen. gezien, erkend en begrepen te worden. Vanzelfsprekend, zonder dat daar van jouw kant iets tegenover hoeft te staan. Zonder uit te reiken en jezelf te laten zien zal dat nooit gebeuren maar dat lijk je niet te zien. Je lijkt niet te kunnen verdragen dat de ander er steeds met die aandacht vandoor gaat, waardoor je ze wel moet afkeuren om niet te voelen wat je zelf mist. Of je nou degene die de aandacht krijgt afkeurt en kwetst, of degene die het geeft, dat maakt niet zoveel uit. Trollen is geen behoefte. Het is een strategie waarmee je vooral jezelf hebt. Zou je je niet eens begrepen willen voelen?

Goedemorgen, @Yvonne, volgens weeronline krijgt de dag het cijfer 10, al komt er in het noorden wat bewolking (daar zit jij toch? )

Als ik het geweldloze communicatiemodel erbij pak, waar ervanuit gegaan wordt dat achter elk gedrag een behoefte zit, welke zou dat dan zijn in dit geval inderdaad? De behoefte om te kwetsen is in dit model geen behoefte. Het kwetsen is de strategie. Behoeften zijn positief noch negatief.

Goedemorgen, Ik ben gaandeweg op een gewicht aanbeland dat niet lager mag worden. Geen excuus meer het kopen van kleding uit te stellen. En het wordt hoog tijd mijn blokkades daaromtrent op te heffen vind ik. Vandaag de stad in, naar de film en een beetje shoppen.

Goedemorgen, Dit zijn allemaal zalige dagen: werken, wandelen in de duinen bij prachtig weer (even liggen in het zand), lekker eten in de avond, en elke ochtend fris wakker worden.

Goedemorgen Yvonne en iedereen, Het weer is heerlijk, maar ga toch veel binnen zitten vandaag. Werk moet af, te lang uitgesteld omdat ik liever ging wandelen.

Welkom Rory, Mensen die af en toe een glas wijn drinken en nooit een alcoholprobleem hebben gehad, zijn er in de rest van de tijd niet mee bezig. Zou het voor mij een optie zijn, dat glas af en toe, dan zou het wel vaak in mijn gedachten zijn. Ik zou de inname misschien wel kunnen beperken tot een hoeveelheid waar niemand over zou zeuren en ik me de volgende dag niet voor zou schamen, maar juist dat er mee bezig zijn, dat heimelijk verlangen, wat ik eigenlijk niet eens doorheb, het is zo leven in : straks. Ik leer niet eindelijk eens te genieten van wat er nu gebeurt, of stil te staan bij hoe ik me nu echt voel, maar leer alleen meer geduld hebben totdat het weer mag. Uitstellen. De afhankelijkheid blijft op de achtergrond een rol spelen. Dat is wat IK gemerkt heb, voor een ander hoeft het niet zo te zijn. En wat je zegt over de gok nemen: iemand voor wie alcohol niet belangrijk is, die niet ergens toch afhankelijk is, zou dat nooit doen. En wat fijn dat het nuchtere leven je zo goed af lijkt te gaan, en dat jouw gezin achter je staat!

Dat rijm ik dan weer niet met: meer begrip is altijd goed

Mij zou het niet zoveel kunnen schelen, ik zou het wel interessant vinden. Maar ik sta helemaal open om in gesprek te gaan met mijn partner, kinderen, over eventuele gevolgen van mijn drankmisbruik. Inmiddels. Dat is wel eens anders geweest. De schuld en schaamtegevoelens waren erg sterk. Drinken om niet te voelen hoe ik tekort schoot een onderdeel van het patroon. En daarna weer die vreselijke gevoelens en het voornemen om nooit weer... Het gaat dan niet over wat je de ander aandoet, niet op de lange termijn, maar wat je jezelf aandoet. Daar zit zoals ik het zie ook de meeste kans van slagen als je op de lange termijn van de drank af wilt blijven. De schaamte kunnen laten vallen werkt voor mij heel helend en dat lukt eigenlijk alleen als ik erop vertrouw dat de ander weet waar ik het over heb. Ik weet niet of ik het in het begin had getrokken. Zou het gemixed geweest zijn. Het lijkt me vrij normaal dat niet iedere naaste even begripvol is, zoals ook de mens met het alcoholprobleem dat niet is. Het zou wel mooi zijn om gemixte groepen te hebben, voor degenen die eraan toe zijn.

Eens. Maar andersom, wat is dan de meerwaarde? Meer begrip krijgen voor de naasten? Dat kan glibberig worden.

Omdat het wel beviel bedoel je, toen het niet meer kon?

Als ik zou accepteren van mezelf dat ik geen : mijn huis is een zoete inval-type ben, dan zou ik dingen veel meer naar mijn eigen hand zetten, zodat het beter te pruimen wordt voor mij. Trekken aan een dood paard-gesprekken zou ik dan vervangen door iets ludieks, en ik zou ook een camper in de tuin zetten, wat hier niet kan want een piepkleine tuin. Ik kan natuurlijk wel in een hotel in de buurt gaan zitten. 'Kom gezellig logeren, dan boeken wij ff een hotelletje, zien we jullie bij het ontbijt".

Goedemorgen, Je moet mazzel hebben met je schoonfamilie, je kiest ze niet zelf uit. (misschien niet eens zo'n slecht idee...). Omgekeerd geldt het natuurlijk ook. Maar een hok vol visite, met hier en daar een vloerkleed waar wat onder is geveegd en iemand over zou kunnen struikelen, hard werken vind ik dat.