Etty

Goedemorgen, Vandaag naar het filmhuis. Fijn. Ik sprak iemand die zei dat ze af en toe weer was gaan drinken omdat 'anders niemand meer met je wil omgaan'. Ik merk dat anders dan voorheen me dit niet laat twijfelen. En dat is prettig om te merken. Voorheen kon ik dat rationeel wel als onwaar afserveren, maar deep down zou zo'n opmerking een venijnige steek veroorzaken. Angst oproepen. Onderhuids gaan woekeren. Het zou gedachten gaan produceren die me het gevoel geven een buitenstaander te zijn. Niet mee te doen aan de wereld. Er is wat verschoven, want de gedachten blijven uit. Brrr, sterkte @IJsvogel. Ik had vroeger een tandarts die het zelf deed, je tanden schoonmaken. Die was ook mondhygiënist. Ze is met pensioen helaas. En nu verbaas ik me erover wat ze allemaal uitspoken in mijn mond. En hoe vervelend het voelt ook allemaal. Is het allemaal nodig ook, vraag ik me af.

Goedemorgen,

Goedemorgen,

Aandacht geven aan wat je kunt doen om jezelf te beschermen is voor mij niet hetzelfde als : dan is het ook je eigen schuld als er toch iets gebeurt. Als mijn dochter vraagt wat je zou kunnen doen als iemand ongevraagd aan je gaat zitten, dan zeg ik niet dat je dan gewoon f*cked bent. In haar individuele geval. Daarmee zeg ik niet dat als volgens de statistiek blijkt dat 70 % van de vrouwen bevriest, dat zij de verkeerde reactie hadden. Misschien is het wel een heel juiste reactie op dat moment. Ik had het daar over met haar laatst, en dat voeg ik er nu dus aan toe. En daarnaast wetgeving over wederzijdse instemming, ja graag! Ik herinner me nog wel van toen ik rond de 20 was, hoe eng het soms was om een man te stoppen als hij blijkbaar in de veronderstelling was dat het wel kon. Dat voelde dan als levensgevaarlijk. Alsof de afwijzing iets in hem zou losmaken wat ik misschien niet zou overleven.

Er is een goede film over dit onderwerp: 'the assistant' .

De discussie zet me wel aan het denken. Ik dacht vooral vanuit vrouwen weerbaar maken. Ze laten weten dat als een man ongevraagd met z’n poten aan je zit, dat je dan mag meppen. Of zo. Geen schijn van kans totdat mannen zijn opgevoed? No way! Maar ik zie nu dat je op het moment dat het gebeurt je waarschijnlijk geen controle hebt over of je bevriest of vecht of vlucht.

Goedemorgen, Werken, kapper, en filmpje kijken.

The Lion King I think human consciousness is a tragic misstep in evolution.

Fijn te lezen zo. Ik snoep en drink sinds een week ongeveer geen suiker. Eerste wat opvalt is dat ik geen honger meer voel tussendoor, op de momenten dat ik eigenlijk genoeg gegeten heb. Daar had ik vaak last van.

Gedaan, en dank dat je het onder de aandacht brengt:)

Goedemorgen, Is @Lika met vakantie? Al een tijdje niets gelezen?

Maar dat voelt niet goed zeg je. Zou je het niet fijn vinden om dat te doen terwijl het wel goed voelt voor jou?

Er onstaat afstand als de één meer drinkt dan de ander? En ze wil graag op hetzelfde level met je zitten? Dat maak ik op uit je woorden, klopt het?

Welkom Peetra, Hoe gaat het deze week met een half glas minder? Ik vond de tip om te beginnen met dat halve glas in de gootsteen te kieperen wel een goede. Ik zou er niet opgekomen zijn en steeds denken: morgen begin ik. Tot welke hoeveelheid moet te afbouwen voordat je mag stoppen? Ik kan me wel voorstellen dat je lichaam helemaal ingeregeld raakt op een fles per dag. Laten we het ook niet bagatelliseren, ook al kan het veel erger. En professioneel advies moet ook uitgaan van die kleine kans dat je lichaam verkeerd reageert. Als die kans er is. En dan kan ik me ook voorstellen dat je daar bang van wordt en dus niet in één keer durft te stoppen. Succes!

Ja. En wat me ook opvalt, is dat het altijd gaat over dingen waar ik alleen mee rondloop. Geen hulp of een klankbord bij vraag. Dingen die overdag eigenlijk ook als te zwaar of te moeilijk voelen, maar ik lig niet machteloos in mijn bed , kan dingen doen om de zorgen weg te drukken. Waarom helpt de gedachte: ‘als het zover is weet ik hoe te handelen en vraag ik eventueel om hulp’ niet als ik in de riedel zit? Omdat dat volwassen gedachten zijn. Als kind heb ik meer verantwoordelijkheid op me genomen dan ik aankon, en hulp vragen, dat was juist de truc, dat dat niet hoefde. Ik was moeder, of vader. Of zoiets. En overdag kan ik prima magisch denken, dat het me allemaal gaat lukken. Een manier die mij vaak helpt om de riedel ’s nachts op te blazen is mezelf de vraag stellen: met wie kan (moet) ik mijn zorg delen? Aan wie kan ik hulp vragen? Dat idee komt niet in mijn kinderhoofd op, die vind dat een hele gekke vraag. Want er is niemand namelijk aan wie ik hulp kan vragen. Dus ga ik verder denken, denken en denken. Ik lees dat je het hebt over ‘ik’ kan het niet betalen. Bijvoorbeeld. Deel je de zorgen over jullie financiële draagkracht met je partner?

Welkom John, Begrijp je waarom ze er een probleem mee heeft? Is ze bang voor jouw gezondheid, mist ze iets in het contact als je drinkt?

Er is altijd wel wat om van wakker te liggen. En het gaat altijd over dingen waarbij ik geen controle heb over de uitkomst. En waarbij, als het fout gaat, ik de schuld krijg. Of mezelf de schuld zou geven. Uiteindelijk draait het daar om. Kinderen en hun toekomst zijn daar het mooiste voorbeeld van.

Goedemorgen, Je kan er niet voor weglopen als je in bed ligt hé? Sterkte vandaag @Pulluptomybumper, rustig aan vandaag. Wat valt er te grinniken @Reacher?

Als kind had ik al snel door dat je in een roes kon raken door veel te snoepen, maar was ook heel beweeglijk en altijd buiten, dus had geen overgewicht. In de puberteit ontdekte ik hoeveel en hoe makkelijk je hoop je kunt halen uit het doel: afvallen. Altijd bij de hand. Elke avond volproppen en in de roes, en elke ochtend weer beginnen vanuit hoop. Vanaf vandaag ga ik... Of gedurende langere periodes slank en getraind afgewisseld met periodes van vreten. Tijdens zwangerschappen inderdaad. Ik vang soms gesprekken op van vrouwen(meestal) die met een dieet zijn begonnen. Met een soort triomfantelijke genoegen vertellen ze elkaar wat ze allemaal niet meer mogen. Dat ken ik zo goed: jezelf iets ontzien in de hoop dat.... Ik doe met je mee, en ben alert op dat ik niet weer iets wil bereiken wat er nu eigenlijk al zou kunnen zijn als ik mezelf zou kunnen accepteren. Zo, bloot, zonder iets te veranderen. Ik wil best wel geloven dat ik slecht en minderwaardig ben, of me niet eens opmerkt, als je me maar niet afneemt dat ik daar iets aan kan doen. Grappig dat ik denk dat als ik 4 kilo afval, dat dat dan gaat helpen. Zo schattig eigenlijk. Als ik... doe, dan krijg ik.... Ik wil suiker laten omdat ik nieuwsgierig ben naar of ik dan beter zal slapen. Ik heb het een paar jaar geleden een maand gedaan, geen spatje suiker, witmeel, etc. Gewoon voor de lol, en het viel me op dat ik heel goed ging slapen. Misschien helpt het ook tegen opvliegers. En ik wil ook niet meer eten dan ik nodig heb, en op de momenten dat ik dat wel wil, voelen, of iets anders doen. De valse hoop in laten storten, geen gaten vullen met verbeterplannen maar met oefeningen in acceptatie.

Ik dacht het wel, maar is al even geleden dat ik het las. Ik heb dit al een paar keer gevisualiseerd en ik moet er steeds erg om lachen

Ja, of je gaat als volwassene nog steeds de kring rond en geeft iedereen een handje. Als ik tegelijkertijd met zo iemand binnen kom, voel ik me ietwat lomp als ik gewoon mijn hand opsteek en ‘gefeliciteerd allemaal’’ roep.

Die heb ik in de kast liggen:) 'Goed idee, ik stem het nog even af...."

Heerlijk al dat ongemak. En inderdaad, wat @Oskarzegt, je hoeft er eigenlijk helemaal niet omheen te draaien. Maar dat lijkt een goed bewaard geheim. Ik neem sinds kort gewoon de telefoon op als ie gaat en ik weet niet wie het is. Vroeger wilde ik eerst het bericht afluisteren. Ik was eigenlijk bang dat iemand me de waarheid ging zeggen omdat ik een erge fout had gemaakt, of me zou overvallen met een verzoek waar ik geen nee op durfde te zeggen. Ik weet niet hoe dat zo kwam maar er is wat verschoven.

Wat zou het betekenen als je er wel heel open over zou kunnen zijn, naar bijvoorbeeld je werkgever?