Etty

En als jullie dat proberen ontstaat er ruzie? Herkenbaar. De hete hangijzers blijven onbesproken zo. En dat kan best lang 'goed' gaan. Maar zoals nu, voel je je toch wel heel erg gekwetst lijkt het? En het lijkt er ook op, dat je haar om dat af te dekken probeert te begrijpen. Niet door naar haar te luisteren, het uit haar mond te horen, maar door het zelf in te vullen.

Goedemorgen, Zijn er geen bureaustoelen die er wel leuk uitzien? Ik heb pas een nieuwe gekocht, de oude zakte steeds naar beneden, en kon niet meer worden versteld. Veel te lang op blijven zitten, met rugpijn tot gevolg. Die is nog niet weg.

Als ze denkt dat je stiekem drinkt, dan is het eigenlijk wel heel fijn dat ze dit met je deelt. Want wie weet hoe lang ze daar al mee rondloopt. Zich zorgen maakt of zich ergert. Zou je liever willen dat ze dat niet aan je vertelt maar het wel denkt? Er is een reden waarom ze er mee komt. Misschien heeft ze er behoefte aan meer van jou te horen wat er zoal in je omgaat. Misschien liet je meer van jezelf zien toen je nog dronk. Was dat makkelijker voor je toen. Ben je bang voor ruzie?

Bij hem is dit de derde keer. Ja de schoonmoederrol @Rosee, of je nu wilt of niet. Voor mijn doen sta ik er nogal relaxed in. Gewoon een beetje aardig zijn, open, dat kan ik wel.

Goedemorgen, Dat is niet fijn @ikkanhet Dexter fans hier? Er start een nieuw seizoen deze maand bij de NPO. (2013 de laatste) Ik keek voor de grap de allereerste aflevering, en vind het nog steeds erg leuk. Dus misschien eerst maar even in de herhaling voordat ik aan de nieuwe begin. En ter afwisseling het filmhuis bezocht gisteren: 'the lost daughter'. Paste qua onderwerp bij de dagdraad van gisteren. En vandaag komt zoon zijn nieuwe liefde voorstellen. En heeft zijn zus erbij uitgenodigd. Allemaal goed nieuws.

Even mijn stem uitbrengen op elkaar een beetje heel laten.

Goedemorgen, Ja maf is dat hoe snel je hecht hè? Leuk hoor @ikkanhet. Een vriend heeft nog niet zo lang een hond en als ik op bezoek kom is het beest helemaal klef met mij. En dan zegt mijn vriend dat ie dat niet met iedereen doet. Dan voel ik me gevleid. Ik ben geen hondenmens, ik word graag gedomineerd, dus ga voor de kat. Maar zo af en toe een beetje knuffelen met een hond die mij fantastisch lijkt te vinden kan ik wel waarderen.

Ik ben blij dat ik geen mobiel had toen ze klein waren. Ik vrees dat ik er vaker op had gezeten dan me lief is. Je hebt het valse idee dat er bent. En je kind ook. Levensgevaarlijk in sommige situaties.

Overigens heeft wel elk voordeel zijn nadeel, want ik kreeg wel een klinkende klap voor mijn harses voor de ogen van de volwassene die me had betrapt en die verhaal kwam halen bij mijn moeder. Dat hoorde er ook bij.

Ja @Yana, die arme kinderen denk ik wel eens. Altijd dat toezicht, plus bijbehorende afkeuring van gedrag dat nu eenmaal door volwassenen afgekeurd dient te worden. Misschien creëren we zo wel hele volgzame types, die voortdurend het idee hebben dat ze het niet goed doen. Het parkje waar ik vroeger heel graag speelde stond destijds vol met een rommeltje aan bomen. Ik liep er laatst langs. Alles overzichtelijk gesnoeid zodat geen kind ongezien ff een paar kranten in de fik kan steken. Een omheind minispeeltuintje met een wipkip en een glijbaan. Een bankje met ouders op hun mobiel. Als mijn kinderen gedrag wilden gaan vertonen dat zich liet kwalificeren als kattenkwaad , dan kondigden ze dat aan. Ja, zo werkt het natuurlijk niet. Maar ja, ik wilde wel weten waar ze uithingen. Want dat was inmiddels zo gaan horen. Ik zal ze eens vragen of het hen toch gelukt is om dingen uit te spoken. Uitspoken is belangrijk.

Goedemorgen, Kattekwaad, fijne herinneringen aan. In een tijd dat ouders zich niet zo om je(hoefden te) te bekommeren, als je maar met eten thuis was. Rond zessen werd je naam door je moeder omgeroepen in de straat. Binnen spelen was sowieso geen optie, dat gaf maar rommel en je liep in de weg als moeder het huishouden deed. Dus met de kinderen uit de buurt op avontuur. Ongelimiteerde vrijheid herinner ik me, als je maar zorgde dat er geen volwassene in de buurt was. We waren ons niet bewust van de levensgevaarlijke situaties en hadden heel erg veel lol.

Goedemorgen,

Als je het toch gaat repareren waarom dat niet met goud? Waar zou je het dan mee moeten doen, wat dekt de lading? Wel grappig, ik denk direct aan 2 seconden lijm voor de 'kusje erop over klaar en nu niet meer huilen' types Wel een barstje open laten @Artemis , om het licht door te laten:)

@OskarDenk het niet. Gewoon leven zonder die uitsmijter voor de deur gaat bij mij ongemerkt over in overleven. Het heden ervaren zoals het komt is voor mij een brug te ver. Ik zou het wel wel willen, want het lijkt me het toppunt van volwassenheid, verlichtheid, maar als ik wat dieper kijk dan is dat niet aan de hand bij mij. Ik maak van een mug een olifant, of van een olifant een mug. Het laatste lijkt op zich niet eens zo slecht, maar op de lange termijn komt die olifant wel weer huishouden. Om het heden te ervaren, moet ik altijd met een spons en trekker aan de slag. Het leuke is, dat ik dat misschien alleen maar denk, en dat het niet hoeft. Gevangen in een illusie:) Maar per saldo ervaar ik mijn leven als veel leuker en lichter. Het is goed zo, maar ik heb nog ambities op dat vlak. De blik naar buiten, dan moet ik denken aan waar het op de dagdraad over ging, naar enge films kijken. Hoe ik mijn ogen tot spleetjes knijp en mijn oorlellen voor mijn gehooringang duw. Ik krijg het niet voor elkaar om mijn hersenen te vertellen dat het niet echt is, en dat ik niet hoef te schrikken. Als ik naar buiten kijk zonder ook even aandacht te hebben voor wat er nav alle prikkels van binnen ontstaat, dan ontstaat er een vervoming van wat ik buiten zie, hoor, voel. En die vervorming brengt me in de problemen.

Ja, ik probeer mezelf ook te beschermen door mijn ogen tot spleetjes te knijpen en mijn oren dicht te houden. Ik vraag me af wat er gebeurt als ik daar mee op zou houden. Ik ken iemand die heeft zo'n virtual reality bril, waarmee je spellen kunt spelen alsof je er in staat. Ik ging in de ring om te boksen. Er kwam een enorme angst opzetten om klappen te krijgen. Ik kon de bril niet ophouden. Er is ook een spel met heel veel schrikeffecten. Ergens maakt het me nieuwsgierig. Maar misschien draai ik wel door als ik daar mee ga lopen experimenteren.

Goedemorgen, We hebben een keer vegan brokken geprobeerd, het effect was komisch.

Ja, heel boeiend. Ik vertoon mijn hele leven verslavingsgedrag. Ik heb verschillende dingen uitgeprobeerd om er vanaf te komen. Uiteraard gewoon stoppen met het middel. Vervangen met iets gezonds. Therapie. Trainingen rondom zelfobservatie/zelfcompassie en meditatie. En van alles heb ik wel wat opgestoken. Mijn leven is een stuk lichter. Als er een emotie opkomt dan kijk ik naar de herkomst. De trigger. Dat is een tweede natuur geworden, wat me duizenden vlieguren heeft gekost maar me gered heeft van die altijd aanwezige treurnis en zelfhaat plus bijbehorende emoties. Misschien kan ik dat ooit eens loslaten. Ik check emoties aan de deur. Even terug. En dan laat ik ze binnen. Emoties kunnen ook instinkers zijn, het voelen ervan zinloos en afweerversterkend. Gedachten worden emoties, emoties worden gedachten. Overtuigingen. Maar als oefening gewoon eens voelen en niet wegstoppen, ontkennen, zoals we allemaal leren, kan zinvol zijn natuurlijk. Voor mij was het een onderdeel van een ontwikkeling. En keihard nodig. Mogen miepen. Behoeften hoeven niet vervuld, die kunnen worden uitgesteld door een volwassene. Met het oog op balans tussen korte en lange termijn. Het gaat mij nu om de onbewust aanwezige behoeften die ik juist omdat ik me er niet van bewust ben, tot sint juttemis blijft uitstellen. Maar die ergens wel aan de deur kloppen, en me wellicht in de cirkel van verslaving houden. Aan wat dan ook. Om zo te kunnen blijven ontkennen wat ik nodig heb. Ik vermoed dat dit bij mij op het gebied zit van mezelf ontwikkelen, zingeving.

Goedemorgen, Gisteren 'Kom hier dat ik u kus' gezien. Aanrader. Alles schuurt in deze film.

Het onderwerp positief denken op het forum deze week heeft me langer dan ik wilde beziggehouden, dus ik kon weer oefenen. De volwassen behoeften in het nu : voortgang, afronding, verantwoordelijkheid, zelfstandigheid, ondersteuning aan, afspraken nakomen, betrouwbaarheid, die vervuld worden door werken in mijn eigen bedrijf, zijn erg belangrijk voor me. Als ik deze behoeften niet regelmatig vervul, dan voel ik me ongemakkelijk. Dan gaat er iets knagen. Dan geniet ik niet meer echt van vrije tijd (zonder een borrel). Dan ga ik wakker liggen. Dan ben ik opgelucht als er geen 'wanneer krijg ik' mailtjes in mijn mailbox zitten als ik deze open in de ochtend. Het leven kleurt een beetje grijzer totdat er ergens bloed uit dreigt te lopen en er geen uitstel meer mogelijk is en, ik neem me opgelucht voor om nu echt planmatiger te worden . Het is weer fris. Dat weet ik. Al jaren. Met alles, mijn hele leven. En toch... Via de objectief waar te nemen actie: 'ze leest mee en schrijft berichten die ze niet verstuurt terwijl ze sinds anderhalf uur aan het werk had willen zijn' kijk ik welke behoeften ik via het forum zou willen vervullen op dat moment. Ik heb gemerkt dat het hier vaak gaat om behoeften die ik ook heb, maar die wat onbekend zijn voor mij, die pijn doen als ik ze uitspreek. Onvervulde volwassen behoeften, die ook als kind al onvervuld waren, en waar afweermechanismen het roer overnemen zodra het wordt aangeraakt, hetgeen een groot stempel drukt op hoe je leven loopt. Dus, vraag: welke behoeften? Ik zie: van betekenis zijn, meedoen, leren, meedenken, erbij horen, helpen, co-creatie. Vraag: is op dit moment meedoen op een forum de juiste strategie om deze te vervullen? Moet het nu? In plaats van wat ik eigenlijk wilde? Antwoord: nee. Maar ik lijk de kans deze behoeften te vervullen niet voorbij te kunnen laten gaan. Iets in de berichten triggert een gemis plus de kans dit niet te voelen. Als kind ben ik afhankelijk van wat me van buitenaf wordt aangereikt. Dan denk ik niet zoals ik nu zou kunnen doen: weet je wat, ik ga vanavond na het eten een uurtje zitten en nog wat schrijven als het relevantie heeft. Misschien zie ik dan dat ik mezelf een fopspeen wilde aanreiken, of ik kan ik gaan kijken hoe ik invulling kan geven aan deze behoeften, zelf, actief, niet afwachtend. Want het zijn legitieme behoeften, niet alleen voor een kind. Het verschil met het kind is dat ik het vervullen van behoeften kan uitstellen, omdat ik overzicht hebt over wat nog meer belangrijk voor me is. Een kind heeft dat overzicht niet, die heeft het nu nodig. Het lijkt zo te zijn dat afweren erop gericht zijn je op je plek te houden, alsof je je nog steeds in de oude situatie bevindt. Het is zelfs de bedoeling, want daar ligt het comfort. Hoe lelijk je leven ook is. Je moet in de illusie kunnen blijven geloven dat je ook met zo'n lelijk leven kunt overleven. En dat lukt- als je je er als volwassene in je huidige leven niet van bewust bent- het best met een leven dat (gedeeltelijk) op dat lelijke leven lijkt. Dàt doorzien, heeft mij wel het één en ander opgeleverd rondom verslavingen. Behoeften vervullen met surrogaten, leven vanuit schaarste. Met wat er van buiten naar binnen komt. En de focus ligt op wat er buiten gebeurt. Ook wel op binnen, maar dan vooral op wat er niet deugt, ten dienste van buiten.

Dat is het hè? voor alle neerslachtigen, degenen die het niet (meer) zijn en het ook nooit (meer) willen worden, en alles er tussenin.

Ja, het is ook een middel. Dat lijkt iig zo als ik mezelf observeer. De cirkel zoals ik deze waarneem: er is een trigger (iets wat ik onbewust waarneem met mijn zintuigen, het kan van alles zijn) naar oude onvervulde behoeften, trauma's. Dat activeert mijn afweermechanismen. Die mechanismen bestaan uit het creëren van illusies: een illusoire behoefte, een illusoire oorzaak, een illusoire oplossing, plus gedrag om die illusies te versterken: de behoefte vervullen, jezelf of een ander de schuld geven, of je best gaan doen in één of ander verbeterplan. Welke je eerst (onbewust) kiest, hangt van de situatie af en welke mechanisme bij jou het sterkst ontwikkeld is. Eerst de behoefte vervullen en je dan schuldig voelen, of je eerst schuldig voelen en dan de behoefte vervullen, dan weer schuldig, een verbeterplan etc. Als het maar niet helpt:-) . Dan komt de volgende trigger, die komen af en aan, en begin je weer aan een nieuwe cirkel. De oude trigger heeft zijn werking verloren. Of speelt ook nog een tijdje mee. Je hebt van die dagen dat alles tegen lijkt te zitten, of iedereen tegen je is. Zo kun je je de hele dag vermaken, zonder te weten wat je drijft. Ik vind het interessant om me hier bewust van te worden, en merk dat dat ook kan. Dan kun je er naast gaan staan, erboven, of losser van komen, uit ontsnappen, hoe je het ook wilt noemen. Mijn oefening van deze week, kijken welke behoefte er achter de (voorgenomen) acties zit, is zo'n manier om me bewuster te maken. Ook om het verschil te ervaren tussen die automatische afweer piloot, de oude onvervulde behoeften als drijfveer of gewoon de behoeften die we als volwassen mensen ook nog kunnen hebben. Ik merk dat ik deze nog niet zo heb leren kennen en ben daar nieuwsgierig naar.

Ik was aan het werk gegaan en begon met mijn bureau opruimen. Behoefte: overzicht. Oké. Juiste strategie. Ik legde mijn telefoon neer en mijn blik viel op de wordfeud app, mijn partner had zo te zien een nieuw woord gelegd. Het volgende moment probeerde ik mijn X zo dodelijk mogelijk in te zetten. Betrapt. Dit wilde ik nu niet doen. Welke behoefte wordt nu niet vervuld? Zelfsturing. Het zou fijn zijn om gewoon aan de slag te gaan. Deze behoefte voelen roept negatieve gedachten op merk ik. Aan dat waar ik mee aan de slag moet, moelijk. Te moelijk? Voor het kind dat al deze mechanismen heeft verzonnen vast wel. Die zou veel liever even Wordfeud spelen in plaats van dingen doen die te moelijk zijn. Te hoog gegrepen. Die boosheid zouden kunnen oproepen. Oud, in het heden niets aan de hand zie ik. Ik pak mijn planbord voor vandaag en prik de dingen erop die vandaag aandacht behoeven. Zelfsturing. Juiste strategie. En dat in 3 minuten. This is fun. Aan het einde van de dag toen ik een te dikke reep chocolade als toetje aan het wegwerken was voorde tv vroeg mijn partner: welke behoefte? toen merkte ik dat ik de oefening kennelijk had losgelaten. en ook dat het oké was. En dat vind ik dan weer de juiste mindset. Geen strengheid.

Wat grappig dat als je zegt: 'iedereen heeft recht op een verslaving', dat dat dan heel anders klinkt als: 'iedereen heeft recht op één verslaving'. Het eerste klikt alsof het meer een moeten is, alsof je beter aan iets verslaafd kunt zijn dan aan niets. Sja, wat dan wel mag. Verslaving herken je aan een activiteit die naast enig plezier ook onwenselijk en onnodig lijden veroorzaakt. Als er geen lijden is, is het geen verslaving maar een hobby. Dus in principe mag alles. Als je maar in staat bent om zoals @Pulluptomybumperzegt, te weten wat je wilt en niet het tegenovergestelde te doen. De makkelijkste verslavingen om te herkennen zijn die aan de dingen die je kunt verbannen. Waarvan het leven niet vraagt dat je het een beetje doet. Drinken, roken, drugs. Stap 1 als je jezelf wilt bevrijden van verslaving is daarmee kappen. Oké, en dan. Voelt het goed? Zo laten. Heb je een geest die dezelfde onrust op andere zaken gaat plakken, dan is er nog wat werk te doen misschien. Zo u wilt. De kersen op de taart des levens. Ik ga voor de kersen, nu ik hier toch ben. Let wel, ik vind dit ook gewoon errug leuk! Ik ga deze week een oefening doen. Ik heb een kaart van een communicatiecursus die ik een paar jaar geleden heb gedaan. Daar staan allemaal behoeften op die je als mens kunt hebben. Om het mechanisme te betrappen zou ik me door de dag heen kunnen afvragen als ik een impuls voel om iets te gaan doen/eten/drinken, of als ik in een denkriedel vast zit: welke behoefte wil ik hier mee vervullen? Zo'n kaart helpt dan omdat het nog niet meevalt om te weten wat ik wil, voel, welke behoefte ik heb. En als ik dat dan helder heb, welke behoefte ik heb op dat moment, dan kijken of de voorgenomen actie wel de juiste manier is om deze te vervullen. En dan besluiten om het niet of wel te doen. Het is naast een leuke manier om mezeff wat beter te leren kennen ook een manier om de verslavingsneigingen niet uit te voeren. Ik ben benieuwd wat de oefening gaat opleveren. En verder gewoon door met leven, werken, socializen, wandelen.

Goedemorgen,

Zie je er tegenop @Lika? Je zei eerder al dat je het momenteel zwaarder hebt... Een paar dagen weg met een vriendin kan misschien helemaal niet zijn wat je nu juist nodig hebt?