Klassement

Goedemorgen. Ik ben inmiddels alweer een weekje thuis van mijn trip naar New York. Het was indrukwekkend en overweldigend, en voor mezelf een hele mijlpaal. Al op mijn 15e wilde ik naar Amerika, ik zou daar op m'n 17e een jaar naar highschool gaan, was ervoor geselecteerd en werkte in mijn vrije tijd om de benodigde centen bij elkaar te sparen.Waarom? Ik wilde gewoon ver van huis, denk ik, waar alles beslist niet koek en ei was. Door omstandigheden (lees: zwangerschap) is dit niet doorgegaan en in de loop van de jaren bleef dit knagen. Wat er ook zou gebeuren: ik moest en zou een keer naar Amerika. Maar het kwam er niet van. Het leven neemt zo zijn beloop en voor je het weet ben je jaren verder. Alcoholverslaving en een angst- en paniekstoornis zorgden er ook voor dat het er maar niet van kwam. Angst voor openbaar vervoer, voor bussen, auto's, vliegreizen en treinen en op het laatst durfde ik zelfs bijna niet meer op de fiets naar mijn werk. Toen had ik er genoeg van: 5 1/2 jaar in therapie geweest, van mijn verslaving af en van de angsten af. Hoewel ze af en toe nog de kop op steken. En nu dan eindelijk gevlogen naar Amerika. Ik weet het, slecht voor het milieu en daar zit ik dan ook wel mee, maar toch.... En toen liep ik daar, in New York, en kon het amper bevatten. Ik heb zelfs een helikoptervlucht boven New York gemaakt, hoe is het in godsnaam mogelijk. Maar het is me gelukt en dat zonder angsten. 40 jaren later. En ja, ik ben trots op mezelf. Vanwege het overwinnen van mijn angsten, vanwege het feit dat ik mijn leventje kan leven zoals ik het wil, zolang de gezondheid het toe laat natuurlijk. En nu zit ik weer thuis, in mijn veilige huisje en heb eindelijk tijd om dit alles en nog veel meer te overdenken. Ik besef nu pas wat deze reis met mij deed/doet. Nu maar weer aarden: waar is de koffie en mijn huis moet nodig schoon gemaakt. Ik ga weer verder...

Helemaal vergeten me hier even te laten zien. 9 jaar vrij van alcohol, ik heb er wel even aan gedacht. Ja dat is nog altijd een groot geschenk voor me. Sommige waardevolle beslissingen hebben niet te maken met doorgaan, volhouden en afmaken, maar met stoppen. Stoppen met wat niet meer werkt. Stoppen met alcohol is een waardevolle beslissing in mijn leven geweest. Helder zijn en me fitter voelen. Emoties voelen, ook de pijnlijke. Mezelf mogen zijn, van mezelf. Ontwikkeling. Eerlijk zijn. Mezelf durven laten zien. Het doet meer pijn om in de knop te blijven zitten dan om te bloeien.

Goeie morgen kanjers, Heb voor vandaag en morgen de dagbesteding afgebeld. Veel last van m'n rug en echt het gevoel het veel rustiger aan te doen. En nu moet ik thuis niet van alles gaan doen want dan haalt het niets uit. Ik krijg teveel prikkels binnen. Dus rust in de Bol.

En een dikke knuffel voor jou! Je gaat het redden, lieve @Kaida74. Ook al ben je wellicht meer dan eens van de radar hier, onze steun heb je en blijf je houden!

Al een paar dagen niet zo fit vanwege iets van voedselvergiftiging afgelopen weekend. Het zware gevoel leek op een kater, die een paar dagen aanhield. Bah. Vanmorgen zat ik mopperend op de fiets toen ik me realiseerde dat ik me vorig jaar bijna elke ochtend zo voelde als ik naar mijn werk fietste; wattig in mijn hoofd en moe. Met als bonus zelfverwijt, schaamte en spijt. Vanmorgen ergernis over de malaise (ik loop al achter met het werk en nu dit nog). Maar geen verwijten, want het kwam niet van het drinken! Ik ben wattig in mijn hoofd maar onschuldig! Dat bedenken geeft een opkikker. Het helpt me om er bewust mee bezig te blijven.

Lieve mensen, ik dacht: kom laat ik eens kijken hoe het hier gaat. Ik zie wat nieuwe mensen: welkom, mij heeft dit forum erg geholpen. Ik zie ook wat terugvallen op verschillende manieren. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nooit, maar dan ook nooit meer een benzo zal slikken na wat ik heb meegemaakt. Ik heb zo lang slecht geslapen, en was daar flink wanhopig onder, maar nooit gedacht: weet je wat, ik neem een pilletje. Ik zou dat gewoon niet meer kunnen. Ik snap dat het wel als uitweg wordt gezien, maar ik zou daar dus alleen maar onrustiger van worden. Voor degenen die zich (weer) rot voelen: het is een lang proces, maar er is licht aan het eind van de tunnel. Echt. Ik ben deze week alleen met de kids en werk 4 dagen achter elkaar, morgen ga in zelfs naar Brussel voor werk. Slapen gaat een beetje rommelig (maar volgens mij blijft dat gewoon zo), maar verder gaat het prima. Geen angst, geen paniek en huilbuien etc etc. Vorig jaar om deze tijd was dat anders. Toen was ik compleet in paniek toen ik er een paar dagen alleen voor stond. Dan weten sommige van jullie wel. En toch: na een rommelig nachtje, denk ik altijd: wat als het terugkomt, door vervolgens tegen mijzelf te zeggen: het kan nooit zo erg worden als het was. Relax! Nu lukt dat laatste niet altijd als je 34 uur werkt en twee jonge kids hebt, maar ik doe mijn best. Wil jullie gewoon even laten weten dat jullie kanjers zijn. Allemaal. Iedereen komt er op zijn eigen manier en tempo. Blijf doorzetten. Dikke knuffel.

Net terug van bedrijfsarts. De komende 2 weken blijf ik thuis, als ik wil kan ik vanuit huis iets oppakken, dat is aan mij. Over 2 weken bekijken we de situatie weer.

Dat is mij destijds ook gezegd. Het forum kan ook behulpzaam voor je zijn door (h)erkenning. Je maakt uiteraard zelf de beslissing, maar als je blijft kun je op onze steun rekenen!

Ik ben in december begonnen met 125mg oxazepam bij crisisdienst GGZ. Aanleiding bij mij was uitzichtloosheid door gezondheidsklachten. Zag geen toekomst meer. Ik zit nu nog op 70mg. Ik wil het afbouwen combineren met het gewone leven maar dat zie ik nu even niet zitten. Ik zit/zat bij een band. Repeteer daar mee als het gaat. We moeten doorpakken. Er is geen keuze. Elk moment dat je met je verslaving bezig bent leef je niet verdomme. Het is klote. Maar we gaan dit aanpakken. We gaan hierop terugkijken. Ik heb op dit moment mega oorsuizen en tintelende tanden, maar besluit om het te negeren. Ik ga iets doen.

Proficiat Kate...wow wat een mooie tijd....!

9 jaar, wat een tijd! Gefeliciteerd

Kate gefeliciteerd met je 9 jaar alcoholvrij! Een heuse mijlpaal. Ik zocht het even op en vorig jaar schreef je dat 8 jaar zonder alcohol het grootste geschenk is,. Dit jaar is het geschenk gegroeid naar 9 jaar! Een geschenk van jezelf aan jezelf. Mooi!

Van harte gefeliciteerd met je 9 jaar adb, @Kate!

Dank voor de mooie berichtjes, beste mensen! En Bob dank voor het trouwe bijhouden van het Jaarpacht. Mijn jubileum: vijf jaar droog! Toen ik me had aangemeld op dit forum en na een tijdje begon door te krijgen hoe het werkte, keek ik echt op tegen de forumdeelnemers die al een aantal jaren droog stonden. Het motiveerde me ook, het was dus wél mogelijk! En nu ben ik zelf ook zover...hoewel ik goed besef dat morgen gewoon weer een nieuwe dag is. Wat belangrijk voor me is geweest, is de realisatie dat ik gewoon niet met drank kan omgaan omdat ik een verslavingsgevoeligheid heb. Dat ik dat heb, kan ik niet helpen; wat ik ermee doe heb ik wel in eigen hand. En hoewel de eerste weken en maanden niet drinken best lastig waren, was het toch makkelijker dan bij alle stop- en minderpogingen daarvoor. Het verschil zat voor mij in mijn acceptatie dat drank voor mij geen optie meer was; ik kan er niet mee omgaan. En in de realisatie dat mijn leven nooit bedoelt kan zijn geweest om onder invloed geleefd te worden. Na die eerste maanden ben ik een tijdlang erg op mezelf gericht geweest. Door het jarenlang veel drinken had ik nogal wat zaken laten liggen en die moesten worden aangepakt. Daar pluk ik nu de vruchten van; en mijn gezin en omgeving gelukkig ook. Ik ga nog steeds trouw naar een zelfhulpgroep, waar ik inmiddels ook regelmatig tijdens de meetings gespreksleider ben. Ik kom er altijd beter vandaan, dan ik er heen ging. Voor mezelf weet ik zeker dat mijn contacten met lotgenoten mij scherp houden en een terugval helpen voorkomen. Drank is geen dagelijks probleem meer. Maar er lijkt wel iets te blijven zitten en misschien wel voor altijd. Ik heb kort geleden griep gehad. Ik voelde me slecht, keelpijn, hoofdpijn, hoesten, slecht slapen. Middenin de nacht liep ik door het huis te spoken en trof een aangebroken fles wijn aan in de keuken. Heel even kwam de gedachte op, dat dat misschien wel zou helpen… ja ja … Voor mij het bewijs, dat ik steeds een waakvlam brandend moet houden. En dat is helemaal niet erg. Ik ga dus gewoon door; morgen vijf jaar en een dag. En zo verder. Ik ben blij met het leven zoals ik dat nu kan leven, met mijn vrouw en kinderen en familie en vrienden. Niet altijd leuk of makkelijk, maar wel echt. Ik vier het feestje van die vijf jaar wel, dat laat ik niet zomaar voorbij gaan! Bijna iedere dag kijk ik nog wel even kort op het forum. Dat blijft leven en dat is mooi om te zien. Het valt me op dat er de laatste paar jaar geen meetings worden georganiseerd? Voor mij opende mijn eerste forummeeting mij juist de ogen, door te zien en ervaren dat andere verslaafden ook gewone mensen waren. Waarmee ik heel makkelijk kon communiceren omdat we dezelfde taal bleken te spreken. Voor mij aanleiding om vervolgens een zelfhulpgroep te gaan zoeken. Zet hem op, beste mensen! Tot in ieder geval over een jaar!

Nee, maar het was geen gewone nacht. Zonder benzo gaan slapen (as usual), maar om 2 uur vannacht wakker gebeld door jongste zoon. Hij en zijn vriendin in paniek: de moeder van zijn vriendin is plotseling overleden, 49 jaar. Ze was ook een heel goede vriendin van ons geworden inmiddels, dus het slechte sloeg om meerdere redenen in als een bom. Midden in de nacht hun hondje opgehaald en tot 5 uur wakker gebleven. We zijn er echt stuk van. Inmiddels vordert de dag en herstellen we wat, maar eega en ik hadden allebei even iets nodig. Het zij zo.

Ook maar even hier geplaatst: Bij psych geweest. Op basis van mijn klachten is het wel duidelijk dat ik sinds oktober 2018 lichamelijke signalen stelselmatige heb genegeerd (ontstekingsreacties, darmproblemen). Vorige week was de geconstateerde hoge bloeddruk (door spanning) voor mij de eye opener. Sindsdien thuis en dat blijft even zo. Werken is geen optie, burnout/overbelasting/overspannenheid steekt de kop op. Psychiater wil later mijn paroxetine omzetten in Citalopram, omdat hij vermoedt dat de paroxetine niet meer werkt. Eerst moet lichaam rustig worden en hij stelt 3 x daags 10 mg Oxazepam voor of 1 maal daags 0,5 mg Clonazepam. Dat wil ik natuurlijk niet, maar ik heb wel iets nodig nu. Straks ook naar de bedrijfsarts, daar zal ik me stevig moeten opstellen, omdat ik vermoed dat hij het onderschat en me weer aan het werk wil zien. Wordt vervolgd!