Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Quinn]

Dat is zeker rot zo @Jannigje snap dat het je zeer doet. Hoop dat merel nog even gedag komt zeggen 

[lady jane]

[karin123]

[Jannigje]

2 uur geleden zei knakker:

Maar als je al onzeker bent zie je soms zelf ook misschien te snel bevestigd wat je vreest. 

Dat is zeker waar, dat weet ik ook van mezelf en probeer mijzelf daar ook in te corrigeren. Maar in dit geval kan ik het toch echt niet mooier maken dan het is. Ze hadden met elkaar contact gehad en besproken wie wat mee zou nemen. Als ik een vreemde was geweest had ik het beter begrepen. Je gaat niet meteen iemand die je niet kent vragen om iets mee te nemen voor de borrel, maar zij kennen mij allemaal. 
Maar goed, ik wil het niet groter maken dan het is.

Ik voel me niet beter vandaag, ik worstel. Bovenkomen lukt niet erg. Ik voelde het gisteren ook heel duidelijk, het was zwoegen voor me.  VAak kan ik wel even opgaan in wat ik doe als ik rondleidingen geef, even de zwaarte niet voelen, even wat lucht hebben, maar gisteren lukte dat niet. Vorige week ook niet en daar schrik ik dan van. Het is een veeg teken. 
Aan de buitenkant ziet het er nog steeds wel overtuigend uit, maar ik voel me ahw gevangen. 

Zandzakken voor de deur in de hoop dat ik het water tegen kan houden, en dan het gevoel hebben dat ik te weinig zakken of te weinig handen hebt. Proberen, blijven proberen in de hoop dat het lukt om het water tóch tegen te houden. Om dan vervolgens te merken dat het niet helemaal lukt, het sijpelt er op verschillende plekken toch doorheen.

[nancy]

[Reacher]

Ik vind het vooral ook erg bot van die mensen van het museum. 
 

Gelukkig hoor je voor 200% bij ons en wij zijn leuker. 

Dat sijpelen is niet ok lieve @Jannigje, hoe lang is de wachtlijst nog voor de hulpverlening? 

[Claudius]

Buitengesloten worden bij vrijwilligerswerk? Erg. Ik begrijp je op dat vlak goed. 

[Jannigje]

Op 14-6-2021 om 15:38 zei Reacher:

Gelukkig hoor je voor 200% bij ons en wij zijn leuker. 

Dat sijpelen is niet ok lieve @Jannigje, hoe lang is de wachtlijst nog voor de hulpverlening? 

Dank je , jullie zijn inderdaad leuker, de meesten dan hè?

Ik ga een aantal gesprekken hebben met een psycholoog om te kijken of er een mogelijkheid is in een van de groepen die ze hebben. Het zal mij benieuwen, ze kwam bij de kennismaking niet geweldig over. 
Maar goed, niet meteen m’n oordeel klaar hebben, afwachten maar.

Inmiddels heb ik een haptotherapeute gevonden met wie ik wel een klik heb. Het probleem is alleen dat het prijzig is, mijn verzekering betaald wel iets, maar het gaat in de papieren lopen. Tenminste als ik zo vaak als ik zou willen zou gaan.
Dat moet ik nog bekijken.

Gisteren was ik bij haar. 
Zij vroeg mij van alles , ik vertelde, met enige tegenzin. Niet omdat ik haar niet vertrouw maar omdat ik er eigenlijk niet over wilde praten, over vroeger.
Opeens zei ze: ik word helemaal misselijk van wat je me nu vertelt.
Dat had ik niet verwacht, het deed me op een wonderlijke manier goed. 
Ik ben gewend aan mijn eigen verhaal, maar zij kende het (nog) niet. 

[Jannigje]

Dinsdagmiddag: een jonge vrouw stond nogal wanhopig midden op een (fiets)kruispunt om zich heen te kijken.
Ik dacht: ik hoop dat ik het antwoord weet.
En jawel, de vraag: mw weet u waar de Arena is.
Ja dat weet ik. Fiets maar een stukje mee, het is te ver om vanaf hier uit te leggen.
Oh, fijn.
Weet je wat, ik breng je wel even.
Echt waar? Wat ontzettend aardig van u. Moet u die kant ook op?
Nee, maar het is mooi weer en ik heb de tijd, dus het is geen probleem.
Oh, wat fijn!! Ik ben op weg naar een vaccinatie maar ik ben verdwaald en mijn telefoon is leeg.

Afijn : 10 minuten later leverde ik haar af op de plaats van bestemming.

Ze was zo blij!
En ik was ook blij.

Van haar is het duidelijk: zij was geholpen door een wildvreemde mevrouw en kwam op de plaats van bestemming 
En ik, waarom was ik blij?
Omdat ik haar blik had herkend en omdat ik weet dat ik in zo’n situatie ook zo graag geholpen zou willen worden. 
Maar mijn hulp was niet echt altruïstisch dacht ik later. Niet dat dat zou moeten zijn, maar nadenkend over waarom ik haar hielp merkte ik dat op.
Want ik handelde ook uit eigenbelang. Ik vond het fijn om 10 min lang contact te hebben, een leuk gesprek ook nog op de fiets én het feit dat zij dankbaar en blij was deed mij goed.
Is het daarom verkeerd? Nee, dat vind ik niet. Het is win-win denk ik.
 

Maar dat is het niet altijd.
Het gaat dan om de vraag in het algemeen: waarom help ik iemand? Vanuit welke motieven?
Help ik omdat ik geen nee durf te zeggen, help ik omdat ik dan een “beloning” verwacht, help ik omdat ik de ander een plezier wil doen?
Ik vind het belangrijk om mijn motieven te herkennen.
 

Altruïsme:
Gedrag of levenshouding waarbij je mensen helpt zonder eigenbelang.” “Gerichtheid op het welzijn van anderen, vaak met opoffering of verwaarlozing van eigen belang en eigen welzijn.

[Lieke7777]

Wat lief jannigje  dat je op deze manier iemand  kon helpen  maar ook je eigen  behoefte  kon bevredigen  . 

Hierbij  heb  je niet jezelf opgeofferd  je had tijd  je vond het leuk . 

Zo lees ik het .

Lees geen willoze inschikkelijk  iemand  zoals het  in schema  therapie  beschreven  wordt .

24 juni 2021 bewerkt door Lieke7777

[Quinn]

Weet je, geheel belangeloos iemand helpen, een puur altruïstische goede daad verrichten, het bestaat volgens mij helemaal niet. Alleen al omdat je er een goed gevoel van zou kunnen krijgen. Maar als je dat omdraait, is een goede daad doen voor een ander, tegelijkertijd een goede daad doen voor jezelf. Dus een dubbele goede daad. Naast dat je ook nog eens iemand in staat stelt om jou een goede daad te laten doen. Prachtig toch? Allemaal goede dingen bij elkaar, mooier en beter kan haast niet. 

Een goede daad is niet alleen dan een goede daad wanneer je daarbij jezelf moet pijnigen.

[karin123]

Ben het helemaal met Quinn eens.

[Jannigje]

1 uur geleden zei Lieke7777:

Wat lief jannigje  dat je op deze manier iemand  kon helpen  maar ook je eigen  behoefte  kon bevredigen  . 

Hierbij  heb  je niet jezelf opgeofferd  je had tijd  je vond het leuk . 

Zo lees ik het .

Lees geen willoze inschikkelijk  iemand  zoals het  in schema  therapie  beschreven  wordt .

Je leest het goed. Ik vond het ook leuk. En inderdaad, hoe leuk is het een ander te helpen en er dan zelf ook een goed gevoel aan over te houden.

1 uur geleden zei Quinn:

Weet je, geheel belangeloos iemand helpen, een puur altruïstische goede daad verrichten, het bestaat volgens mij helemaal niet. Alleen al omdat je er een goed gevoel van zou kunnen krijgen. Maar als je dat omdraait, is een goede daad doen voor een ander, tegelijkertijd een goede daad doen voor jezelf. Dus een dubbele goede daad. Naast dat je ook nog eens iemand in staat stelt om jou een goede daad te laten doen. Prachtig toch? Allemaal goede dingen bij elkaar, mooier en beter kan haast niet. 

Een goede daad is niet alleen dan een goede daad wanneer je daarbij jezelf moet pijnigen.

Dat denk ik ook, er is altijd een reden. 
En ja, het was ook iets goed voor mijzelf. 

Ik heb heel vaak dingen gedaan vanuit redenen die ik hier boven al schreef, maar ik vergat de belangrijkste: aardig gevonden willen worden, hopen dat ik mag blijven en niet word afgewezen, weggestuurd.

Nu gauw naar de sportschool.

[Quinn]

Weet je @Jannigje, eigenlijk wil iedereen graag aardig gevonden worden. Heus niet door iedereen, maar toch wel door iemand. Heel menselijk is dat. 

[Jannigje]

1 uur geleden zei Quinn:

Weet je @Jannigje, eigenlijk wil iedereen graag aardig gevonden worden. Heus niet door iedereen, maar toch wel door iemand. Heel menselijk is dat. 

Dat is ook zo, dat denk ik ook, daar is natuurlijk helemaal niets mis mee, maar bij mij was “aardig” zijn/doen vaak gekoppeld aan “anders houden ze niet van me en dan moet ik weg” , dus aan angst. En daardoor heb ik denk ik vaak gemist dat mensen mij écht aardig vonden. 
 

[Jannigje]

Op 23-10-2020 om 16:53 zei Jannigje:

Een vrouw met wie ik nu een paar jaar bevriend ben en die ik als vriendin beschouwde heeft onze vriendschap “op pauze gezet”, of hoe zeg je dat. Zij is iemand met wie ik het contact anders ben begonnen, op voet van gelijkheid. Met haar deelde ik vrij veel, en zij met mij.
Maar nu wil zij afstand tijdelijk of permanent dat weet ik niet. Want zij kan mijn “zwaarte” er niet bij hebben, zij heeft behoefte aan “licht”.

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder.
Vanmiddag belde ik haar om een afspraak te maken om eens te praten, kijken waar we staan en wat er nou eigenlijk aan de hand was/is (want dat is mij nog steeds niet duidelijk) en bezien of wij nog vriendinnen kunnen zijn en samen verder kunnen.
 

Die afspraak komt er niet.
Ik hoorde het al aan haar stem. Op het gesprek ga ik verder niet in want dat doet er eigenlijk niet zo toe.

Wat mij oprecht verbaast is dat zij nog steeds alles bij mij legt, mij de schuld geeft, en geen enkele ruimte heeft voor een gesprek, zij heeft weer haar mening geventileerd en dat was het. Blijkbaar vindt zij dat zij totaal geen aandeel in het gebeuren heeft.
Ik ben geneigd om alles bij mijzelf te leggen, wat heb ik allemaal fout gedaan. Zij schuift alles naar mij, geen enkele zelfreflectie, daar kan ik niet bij.

Ik vroeg of ik kon reageren op wat ze meedeelde. Ja maar ik blijf bij mijn standpunt.
Prima, ik ga je niet proberen om te praten, maar ik wil wel een paar dingen zeggen.
Ik vind het jammer dat je geen gesprek meer wilt, ik vind het jammer dat ik niet de kans krijg om mijn kant van het verhaal te laten horen. 

Daar had ze geen behoefte aan.
Mijn kalmte verraste mij.  Ik voelde ook wel wat opluchting, dit gedoe hoeft niet meer, ik hoef niet meer op eieren te lopen en me elke keer af te vragen of ik “het wel goed doe, of “het” niet te zwaar is” ed.

Wat mij het meest verbaast is het volgende:
Zij zegt dingen over mij die M.i. Niet kloppen en dat vind ik rot. Omdat zij geen gesprek wil kan ik daar niet op in gaan. Meestal vind ik dat héél erg omdat ik nauwelijks kan verdragen dat zij zo =negatief over mij denkt en ik wil mij dan verdedigen, gaan  rechtvaardigen.

Maar ik denk nu: ik heb hier helemaal geen zin in, ik ga mij niet verdedigen. Ik weet heel goed welk stuk bij mij zit en wat haar aandeel is, in mijn ogen dan. 
Ik moet verdragen dat zij een onjuist beeld van mij heeft, mij beschuldigt van dingen die niet kloppen.
Dat kon ik nooit. Maar nu (= vandaag) wel geloof ik. Ik weet het nog niet zeker, maar ik denk nu: ik weet hoe het zit en dat is genoeg. Wonderlijk, ik ben benieuwd of dit zo blijft. Het zal me veel stress en eindeloze verdedigende gedachten besparen.

Inmiddels heb ik een paar uur gesport, alles is een beetje bezonken.
Ik voel me nu ook wel leeg en verdrietig.

[Reacher]

Het is ook heel raar om dat onterechte beeld dat die vriendin van jou heeft niet te kunnen weerleggen maar jouw kracht zit hem er inderdaad in dat je zelf weet dat jij niet alles aan jezelf hoeft te wijten.

Ze wilde jou graag helpen en helen. Daarmee plaatst ze zich boven jou. Maar jij hebt een vriendin nodig. Gelijkwaardigheid.

Dat er soms geen sprake van afwijzing is maar van verschillende behoeftes leerde ik op een ander draadje van een wijs man. 

25 juni 2021 bewerkt door Reacher
Toevoeging

[Bob]

Je vindt nu de kalmte om te accepteren wat je in dit opzicht niet kunt veranderen. Je hebt het geprobeerd, ze wil er niet mee verder, dat is dan haar keuze en niet meer jouw probleem inderdaad. Zo iets blijft moeilijk om te accepteren, maar het is toch het beste. KMW.

[lady jane]

wat een proces Jannigje
mooi en verdrietig, samen
en wat leer jij nog veel
aan het leven

[Jannigje]

Op 25-6-2021 om 22:19 zei Reacher:

Dat er soms geen sprake van afwijzing is maar van verschillende behoeftes leerde ik op een ander draadje van een wijs man.

Daar heb je helemaal gelijk in. Ik probeer er ook zo naar te kijken.
Het zou fijn zijn geweest als we het daarover hadden kunnen hebben, behoeftes en verwachtingen, dat had veel kunnen voorkomen. Hoewel, misschien ook niet.

Ik heb duidelijk niet aan haar verwachtingen voldaan. Maar ja, ik bleek die ook niet te kennen. 
Waar ik moeite mee heb zijn de beschuldigingen en de feitelijke onjuistheden. Daardoor was het voor mij nodeloos kwetsend.

Maar ze kon het blijkbaar niet op een andere manier. 

Mijn rustige gevoel is niet gebleven, ik heb er een paar nachten slecht van geslapen.
 Aan een kant heb ik nog steeds zoiets van laat maar, ik heb niet de behoefte om me te verdedigen. (Daar zou trouwens geen beginnen aan zijn.)

Aan de andere kant voel ik me toch wel weer onzeker. Wat doe ik verkeerd, ben ik te negatief? Al de oude onzekerheden.

Het gekke is, of misschien beter het opvallende,  dat ik volledig bereid was om het uit te praten, van vrouw tot vrouw, luisteren, voelen en proberen te begrijpen. Ik hoopte dat we dat allebei zouden kunnen, in gelijkwaardigheid.
Ik was wel nerveus, maar wilde ook echt mijn aandeel onderzoeken.
Ik voelde me niet meteen degene die het natuurlijk allemaal fout heeft gedaan, aan wie het natuurlijk ligt.
Die kans heb ik niet gekregen, maar ik was er wel toe bereid en ik had het wel gekund en dat is winst. (Denk ik)

 

[Jannigje]

Op 26-6-2021 om 15:04 zei jopie:

En... Iedereen heeft behoefte aan waardering, lief gevonden willen worden??? Ik ben er van overtuigd dat het veel fundamenteler is dan dat. Dat de mens, als soort, er van nature behoefte aan heeft goed te zijn (!) voor een ander, een bijdrage te leveren. 

Het speelt allebei denk ik.
Misschien ligt de behoefte die jij beschrijft inderdaad ten grondslag aan het handelen van de mens. Ik wil het ook wel graag geloven, maar doe dat niet altijd.

[Jannigje]

19 uur geleden zei Jannigje:

Die kans heb ik niet gekregen, maar ik was er wel toe bereid en ik had het wel gekund en dat is winst. (Denk ik)
 

Ik word opeens zo ongelofelijk pissig! 
Ik heb geluisterd, niet moeilijk gedaan, wel een paar dingen gezegd, maar verder gerespecteerd wat zíj wilde.
Het had ook geen zin om tegen iemand die niet wil luisteren, die daar helemaal geen ruimte voor heeft, te zeggen wat ik wel had willen zeggen. Dat realiseer ik me ook wel.
Maar verdomme nog aan toe (mag dat eigenlijk of wordt dit een strafpunt), ik heb weer de kans niet gekregen om te zeggen wat ik belangrijk vind, hoe het voor mij was en is!. 
Bah! 

Rationeel is het waarschijnlijk het beste, maar ik heb nu toch echt de pest in. 
Hoe kan ik (een volgende keer) voorkomen dat ik weer alleen de “ontvangende partij” ben die aanhoort, redelijk blijft, begrip heeft, niet moeilijk wil doen, het niet op de spits wil drijven  en zwijgt?
(De boosheid van nu heeft veel te maken met het gedoe met mijn zus waarin al decennia hetzelfde speelt.)
 

 

28 juni 2021 bewerkt door Jannigje
Aanvulling

[Jannigje]

Hoe bedoel je? 
Niet meer doen wat ik altijd doe/deed? 

[Jannigje]

28 minuten geleden zei jopie:

Wat zocht je in dat gesprek: een hernieuwing van de vriendschap? Ruimte om je eigen verhaal te doen? Een afsluiting? Oplossen van onrecht...... Weet je dat? wat je er oprecht echt diep in zocht? 

Ik wilde een gesprek met haar om te horen wat er nou toch aan de hand was en het daarover hebben. In dat gesprek wilde ik de kans krijgen om ook mijn kant van het verhaal te laten horen.
Of er daarna nog een hernieuwing of voortzetting van de vriendschap mogelijk was hield ik nog open. 
En ja, ik verwachtte eerlijk gezegd die kans, of beter ik wilde die kans. Voor mij was dat wel een voorwaarde om als vrienden verder te kunnen. Ik had haar alle ruimte gegeven die ze wilde en nodig had maar nu wilde ik ook de ruimte om mijn kant te laten horen. 
Toen die ruimte er niet bleek te zijn had ik niet de behoefte om dan nog moeite te doen om de vriendschap te herstellen. 
 

Ik dacht dat de vriendschap gelijkwaardig was en ook oprecht. Maar bij haar speelden blijkbaar verwachtingen die ik niet kende, ik realiseerde me totaal niet dat haar “hulp” voor haar betekende dat ik vervolgens dan wel moest doen wat zij vond dat ik moest doen. Bijvoorbeeld een therapeute die zij voorstelde bleek geen suggestie maar bijna een eis. Toen dat voor mij om verschillende redenen niet werkte voelde zij zich persoonlijk aangevallen en tekort gedaan. (Mijn interpretatie)

Want oud is: bang dat ik niet mag blijven, dat ze me niet meer aardig vindt
Nieuw is: ik wil me niet meer altijd in allerlei bochten moeten wringen, dat heb ik mijn hele leven gedaan en dat wil ik niet meer. Hoe eng ook! Maar durf ik dat?

[Bert1953]

Hallo Jannigje,

Ik schrijf hier niet zo vaak, maar ik vind de situatie die je schetst zo herkenbaar dat ik nu wel wil reageren.

Je schrijft: Want oud is: bang dat ik niet mag blijven, dat ze me niet meer aardig vindt
Nieuw is: ik wil me niet meer altijd in allerlei bochten moeten wringen, dat heb ik mijn hele leven gedaan en dat wil ik niet meer. Hoe eng ook! Maar durf ik dat? 

Een aantal jaren geleden zat in hetzelfde schuitje. Altijd behoorlijk krampachtig in het leven gestaan, veel stress en het erg belangrijk vinden wat anderen van mij vonden. Gevolg mijzelf jaar na jaar voorbij gelopen. Resultaat een aantal depressies en een alcoholverslaving. Zes jaar geleden heb ik een korte maar heftige crisis doorgemaakt waar alle emoties die ik maar kon bedenken door mijn hoofd en lijf raasde. Uiteindelijk heb ik het thuis uitgeroepen: Nooit meer! Nooit meer zal ik angstige krampachtige man zijn. 

Ik kan je natuurlijk niet adviseren, want iedere situatie is verschillend. Maar voor mijzelf hielp boosheid wel, ik werd uiteindelijk zo boos (op mijzelf) dat ik ergens door heen brak. Vanaf dat moment kon ik bij mijzelf naar binnen, naar dat deel waar mijn eigenwaarde zit. Voelen en voeden dat ik het vanaf nu anders in het leven zou gaan staan en dat is gelukt. Het leren niets meer te moeten en te ontdekken wat ik zelf belangrijk vind in het leven. Het eerste jaar zat bijna elke dag in mijn stoel te voelen hoe het voelde daar van binnen. Het ander gedrag laten zien kwam pas een tijdje later, toen ik op basis van een wat betere versie van mijzelf piep kleine doelen ging stellen in contact met anderen.

Daar wil ik het voor nu bij laten, want het is jouw draadje en het moet hier over jou gaan. Ik ben wel benieuwd of je er iets in herkent.

Groet, Bert