De ezel & de steen

[renaldo61]

3 minuten geleden zei knakker:

Want nu maakt het toch niet meer uit.

Dat ging vroeger steeds door mijn hoofd. Ik dacht dat ik er mogelijk wat van zou aan overhouden, maar niets weerhield me om weer naar de frigo te lopen en een blikje te openen. Zelfs niet het kosten. 

Het is zeker geen ziekte als iets wat je oploopt als een virus. Maar aangezien niemand een verslaving bewust kiest? 

[Etty]

1 uur geleden zei knakker:

Dank voor je reactie @Etty. Ik zit ook in die richting te denken. Met dubbele gevoelens daarbij. Want aan de ene kant zie ik mijzelf als iemand die alle gevoelens vrij makkelijk toelaat en accepteert. En daarbij doorgaans tamelijk rustig en stressloos vrolijk door het leven dobbert.  Ik heb in de verste verte niet een vermoeden van narigheid of spanning die ik aan het verdringen ben.

Misschien zijn het ook geen grote trauma's of spanningen, maar puur de gewoonte om ongemak niet te ervaren maar weg te wuiven. Ongemakkelijke gevoelens horen bij het leven en als het goed is hebben we er elke dag wel enkele. We komen uit een generatie waar het niet de bedoeling is dat we er even bij stilstaan. Dan blijf je er maar in hangen, maak je het te groot, maak je jezelf verdrietig.  Zolang dat wegwuiven werkt is het nog oké, maar na verloop van tijd gaat zich dat toch wreken, althans, bij mij is dat zo.  

[bumperjim]

36 minuten geleden zei knakker:

Het risico is wel dat als ik op één vlak het niet volhou ik de neiging krijg op op alle vlakken de handdoek in de ring te gooien. Dat ik na een pond drop ook maar weer de sigaretten en welja ook de drank er maar weer bij pak. Want nu maakt het toch niet meer uit. 

Ja dat herken ik. Alsof dan ineens niets meer enige waarde heeft. Alsof alles afhangt van of je je kan beheersen (we hebben het slechts over drop 😁) en zo niet, dan kan alles verder even goed naar de 🏈🏈 gaan.

Wat zegt het over je eigenwaarde?

Of is het gewoon een truukje in je hoofd van Koning Alcohol, een mindfok?

Ik ben er nog niet uit maar het is een fnuikende shortcut naar ellende. 

[JamesM]

Ik sprak gisteren iemand die ook aangaf 'nergens' last van te hebben, behalve dan dat mateloze gedrag. En is dat niet de kern van alle verslavingen? Dat de rem eraf is, het obsessieve. Misschien geldt dat voor jou ook @knakker, dat je 'gewoon' last hebt van een of ander verslavingsgen, zonder dat er onderliggende problematieken zijn. Of een soort opstandige karaktertrek. De bewijsdrang om zelf je eigen beslissingen te kunnen maken en uitvoeren, hoe stompzinnig ze ook mogen zijn. Nou ja, ik filosofeer ook maar wat. De oorzaak is uiteindelijk minder belangrijk, zeker als je die zou moeten opgraven. Belangrijker is hoe je ongeremdheid herkent, en op een gezonde manier ermee kunt dealen. 

[knakker]

15 uur geleden zei JamesM:

De oorzaak is uiteindelijk minder belangrijk, zeker als je die zou moeten opgraven. Belangrijker is hoe je ongeremdheid herkent, en op een gezonde manier ermee kunt dealen. 

Eens. De ongeremdheid heb ik herkend en die kan ik doorgaans goed beheersen. Het zijn alleen die spaarzame, plotselinge momenten waarop ik alles laat varen. Wellicht moet ik om daar mee te dealen wel graven. Of misschien is het ook voldoende de nieuwe gewoontes langzaam en steeds dieper in te laten slijten?

%s om %s bewerkt door knakker

[knakker]

Vijf dagen geen drank en geen sigaretten. Geen ontwenning, geen zucht en geen chagrijn. Niks. Integendeel. Ik bloei op. Vreemd hoe dat bij mij werkt. Hoe makkelijk ik iets kan laten, dat mij dan ineens, na maanden, als een sluipmoordenaar volledig uitschakelt. Volhouden en op mijn hoede blijven dus. 
 

Dat ook het roken er definitief uitgaat lijkt mij essentieel voor het slagen van de hele onderneming. Want de patronen van beide verslavingen zijn exact dezelfde. 
 

Ik ben er nog lang niet natuurlijk. Maar ik vind het wel fijn dat het eerste deel zo voorspoedig verloopt.

[Mormel]

Denk dat je wel een schouderklopje verdiend met die vijf dagen. 
Heb gisteren ook de tabak geschrapt enerzijds omdat zoals jij aangeeft die twee nogal samenhangen, anderzijds omdat het om pokke veel geld begon te gaan per maand. 

Hoop dat het goed blijft verlopen voor jou, maar denk belangrijker: voetjes op de grond houden. 

[renaldo61]

Iedere dag nuchter is er een gewonnen. Goed @knakker

[JamesM]

14 uur geleden zei knakker:

Eens. De ongeremdheid heb ik herkend en die kan ik doorgaans goed beheersen. Het zijn alleen die spaarzame, plotselinge momenten waarop ik alles laat varen. Wellicht moet ik om daar mee te dealen wel graven. Of misschien is het ook voldoende de nieuwe gewoontes langzaam en steeds dieper in te laten slijten?

Mij heeft het werken aan de 12 stappen heel ver gebracht. Maar ik zag duidelijke verslavingspatronen en onderliggende oorzaken. Het lijkt mij in ieder geval handig om een soort 'terugvalpreventieplan' te maken. Wat als je weer zo'n moment van ongeremdheid voelt aankomen, wat doe je dan? Want of je de onderliggende oorzaken nu kent of niet, je zult toch iets moeten verzinnen om jezelf tot de orde te roepen.

[knakker]

Een bewogen dag. Zus op visite gehad. Uit betrokkenheid en steun. Maar ook om mij de oren te wassen. Onbegrip over en weer. En janken ook. Warempel. Dat kan ik nooit in gezelschap. Misschien is het ook goed ergens voor.

Hoe dan ook: niet gedronken, niet gerookt. Zeven dagen. 

[Rosee]

[Noelle]

Dat zal wel even lastig zijn geweest. Maar misschien helpt het de drempel als er nog een keer de drang komt om te gaan drinken groter te maken. Er zijn in ieder geval een hoop mensen die om je geven en die een poging doen je te helpen. Hoewel ik ook wel begrijp dat het best confronterend kan zijn. Hoe sta je er zelf tegenover?

[bumperjim]

Onbegrip is vrijwel onvermijdelijk als je t zelf al niet begrijpt 😁 

Ik zou t zelf nooit aan iemand vertellen die niet zelf ergens aan verslaafd is. Ik ben gewoon te bescheten om met de billen bloot te gaan als het niet op een anoniem forum is 🤣

[Etty]

Orenwasserij (van iemand die geen lotgenoot is en die geen idee heeft waar ik doorheen ga ook nog) of dreigen met verlating kan de drempel hoger maken, net als de schaamte dat kan doen na een uit de hand gelopen zuippartij, maar na verloop van tijd kan het juist de andere kant op gaan werken.  Als het weer gaat knellen en de bom weer moet barsten.  

[Amalia]

De vernederende ervaring van een orenwassing door een broer of zus zou zeker kunnen bijdragen aan, wat Noelle ook al schrijft, een gevoel van "dit wil ik ECHT nooit meer meemaken". Mits je je koppigheid daarin natuurlijk kunt laten varen .

[lady jane]

Bij mij hielp dat echt niet hoor, net als aan de bel trekken vóór
ik "moest doorzakken". Dan dacht ik niet eens aan anderen.
ikke ikke ikke en de rest? die was er gewoonweg niet op dat moment.
Ik had nog geen weet van dit forum dus, zou het daarmee anders geweest zijn?
Bang van niet eerlijk gezegd. 
De aanleiding destijds om echt te stoppen was waarschijnlijk ook niet de oorzaak
dat het toen wel lukte. Misschien een kwestie van toeval? Rock bottom was het in 
elk geval niet. Meer een kwestie van dat mijn brein het eens echt goed met me voor had?

12 uur geleden bewerkt door lady jane

[renaldo61]

Misschien mag ik niet teveel aan toeval toewijzen. Rock bottom zal in ieder geval erg persoonlijk zijn en hoe het aanvoelt. Wat ik wel zeker weet is dat ik nog niet veel lange droge periodes gekend sinds ik meer dan veertig jaar geleden begon te drinken. Een lange droge periode die starte in september 2021 en toen ik hield ik het ongeveer een jaar uit. Mijn tweede en huidige lange droge periode duurt nu langer dan een jaar. Het was / is wel telkens met de hulp van dezelfde psychiater. Ik noem het een samenloop van omstandigheden dat ik kunnen stoppen ben. Ik heb nooit veel gehad aan allerlei plannen of therapieën. Of aan de twaalf stappen. Stoppen omdat ik geen andere keuze meer mogelijk achtte. 

[Etty]

Het kan goed vallen als iemand je eens stevig toespreekt, misschien afhankelijk van hoe je je voelt op het moment dat het wordt gezegd.  En wie het zegt.  Je kunt je kop even niet meer in het zand stoppen en denken dat het wel mee valt, met het lijden dat je bij de ander veroorzaakt.  Op zo'n moment zit het boetekleed comfortabel. De dankbaarheid dat ze er nog willen zijn is groot.  Maar als het de voornaamste stok achter de deur is om niet terug te vallen en je blijkt toch wel vaker terug te vallen, wat dan?  Dan is er toch ook iets anders nodig om van de drank af te blijven, meer dan alleen de angst voor verlating of de angst voor schaamte.  Natuurlijk wil je niet de mensen van wie je houdt verliezen, en weet je diep van binnen echt wel dat ze niet onvoorwaardelijk bij je zullen blijven.  Je moet ergens ook de motivatie vinden om het voor jezelf te doen, omdat je voelt en vindt dat je de moeite waard bent, onafhankelijk van je omgeving.  

 

[Noelle]

Ik denk dat dit voor iedereen anders is. Of een gesprek/confrontatie voor mij zou werken weet ik niet. Maar het besef dat mijn familie ook last heeft mijn drinkgedrag is voor mij wel een extra motivatie om het zelf niet meer te willen. Door hen zie ik ook dat ik het zelf waard ben om te stoppen. Maar dan is het meer een motivatie die vanuit mezelf komt dan dat ze me er erop wijzen. Anderzijds zou ik ze ook geen ongelijk kunnen geven, want ik begrijp best dat de onzekerheid (hoe is het nu weer als ik thuis kom) zwaar kan zijn. Om van hun kant alleen maar op begrip kan rekenen is denk ik veel gevraagd. Ze voelen zich machteloos want uiteindelijk is er maar één iemand die kan stoppen en dat ben ik zelf. 

Maar ik begrijp dat het voor anderen juist averechts kan werken of gewoon geen invloed heeft.

[Kohtje]

Stoppen met drinken vanuit angst om mensen kwijt te raken, teleur te stellen, werkte bij mij altijd maar tijdelijk. Vertrouwen van anderen kwijtraken gaat makkelijk (paardsnelheid), vertrouwen terugverdienen kan lang duren (slenterende voetgangerssnelheid). M'n voornemens om te stoppen met drinken waren, na de zoveelste ruzie, altijd oprecht en vaak ging het ook wel enige tijd goed, soms tot wel een jaar of zelfs nog langer. Maar er kwam altijd weer een moment waarop dat vertrouwen redelijk hersteld leek en er zich in diezelfde periode iets voordeed waardoor een drankje geoorloofd leek, hetzij iets feestelijks, hetzij iets (melo)dramatisch. Waardoor (soms pas na enkele dagen tot weken) het hele riedeltje weer van voren af aan begon. Dat stoppen uit angst voor... het werkte goed totdat de angst op den duur minder werd of zelfs weg was. 

Op een gegeven moment zette mijn vrouw me uit huis. Ik vond een appartementje en kon m'n goddelijke gang gaan wat drinken betreft. Maar het besef daalde in dat dit toch geen leven was. Via Tactus verslavingszorg waar ik al jaren ambulante hulp kreeg en een half jaar in een kliniek had doorgebracht, kreeg ik een tip dat er destijds door Tactus een nieuw soort dagbehandeling was gestart op basis van de 12 Stappen. Daar heb ik me, ten einde raad, aangemeld en daar kwam ik voor het eerst in aanraking met de hele 12 Stappen wereld. In eerste instantie stond ik hier nogal sceptisch tegenover en dacht ik: dit is het toch niet voor mij, ik heb al die 'poespas' niet nodig, maar ik bedacht me niet veel later ook dat ik met al mijn 'eigen goedbedoelde oplossingen' juist hier terecht was gekomen. Dus ik besloot me er in te storten en al m'n (voor)oordelen die gebaseerd waren op theoretische 'kennis', te toetsen aan de realiteit. 

Eén van de eerste dingen waarvan ik doordrongen raakte dat ik die onder de knie moest zien te krijgen, was dat ik m'n eigenwijsheid moest leren beteugelen. Want ik wist wel dat ik eigenwijs ben maar toegeven dat dat me tegenwerkte vond ik moeilijk, want eigenwijs... 
Eerlijkheid was ook zo iets. Eerlijk zijn naar anderen is leuk voor anderen, ziet er goed uit naar de buitenwereld, maar belangrijker en moeilijker was eerlijk zijn naar mezelf. Kon ik toegeven dat ik m'n eigen leven niet in de hand had, dat ik onderhevig was aan regels en wetten die mijn eigen wil te boven gingen? Ik ging er altijd van uit dat ik met eigen keuzes en een portie eigen wil m'n leven zou moeten kunnen inrichten naar eigen believen. Maar het kwam er vaak op neer dat ik bruggen aan het bouwen was die ik uiteindelijk nooit zou oversteken omdat, tijdens dat bouwen, de omstandigheden weer waren veranderd. Waardoor ik vaak het spoor bijster was en drank/verdoving/ontvluchting de pijn/teleurstelling verzachtte.  

Toegeven dat ik het leven niet in eigen hand heb vond ik moeilijk maar was voor mij noodzakelijk. Daarvoor had ik de innerlijke kalmte nodig die me kon laten accepteren dat er nou eenmaal dingen zijn waar ik geen zeggenschap over heb.
Natuurlijk waren er ook dingen die ik wel kon veranderen. Voornamelijk mijn tekortkomingen. Toegeven dat ik sowieso tekortkomingen heb was op zich al een enorme verandering/verbetering. M'n (valse) trots en weer die eigenwijsheid zaten me daarbij enorm in de weg. Maar tekortkomingen had ik en heb ik nog steeds. Volop zelfs.

Het gebed van kalmte, moed en wijsheid is nog steeds, bijna dagelijks wel, een reminder voor me. Dankzij het 12 stappen programma heb ik geleerd dat er heel veel lagen in dat gebed zitten. Onder elke waarheid die ik ontmantel zit wel weer een andere waarheid die ontmanteld kan worden. M.a.w. ik heb eigenlijk nooit de waarheid in pacht.

De meetings van eerst AA maar later voornamelijk NA, omdat daar sterk de nadruk werd gelegd op het vinden van een sponsor en daarmee echt aan de stappen te werken (met behulp van het NA stappen werkboek dat toen net zo'n beetje in de Nederlandse vertaling uit kwam) hebben me geholpen om de theorie van de stappen om te zetten in daadwerkelijke verandering van mezelf t.o.v. m'n kijk op het leven en daarmee m'n omgaan met m'n verslaving. Niet de angst om 'vergelding' als ik (toch) zou drinken maar de intrinsieke overtuiging dat drank/verdoving niets anders is dan ontkenning van het Nu, hebben het me mogelijk gemaakt om zonder nadenken de drank te laten voor wat 't is: onnodig.