knakker

Ik ben ook niet bang dat ik er iets aan overhou. Maar het kost wel 169 euro per sessie. Daar kan een gemiddeld dorp in Ethiopië een dag van eten.

Buiten is de herfst op zijn mooist. De verkleurende bladeren in een gouden licht. Ik wou dat ik een impressionistisch schilder was.

Neenee, geen thee. Toch een gun. Sinds ik niet meer rook en drink doe ik in mijn vrije tijd een beetje aan genocide.

Even kort via youtube geluisterd naar Andy van Headspace. De toon doet mij wel degelijk denken aan mijn hypnosesessies. Ook maar steeds alles loslaten enzo. Wat mij verbaasde aan de hypnose is dat je er de hele tijd bij bent, ook al zak je in door een soort geconcentreerde aandacht enigszins weg in een zeer ontspannen toestand. Ik heb nooit getaald naar meditatie omdat ik vond dat ik van mezelf al zo relaxed was. En als ik wat onrust in de kop had ging ik liever wandelen in de Biesbosch. Dat werkte prima. Maar ik hou er intussen rekening mee dat er misschien wel degelijk ruis en spanning in mijn hoofd is. Ik ben daar alleen zo aan gewend dat ik het niet eens meer opmerk. Ook omdat het zich in de wat diepere aardlagen bevindt waarover zich decennia lang zich allerlei sedimenten hebben afgezet. Denk ik. Misschien. Anyway. Ik onderga het maar even. Niet geschoten is mis. En ik voel me verder prima vooralsnog.

93,6

Tagwohl Het ziet er veelbelovend uit buiten. Veel naar buiten dit weekend. Dan blijf ik ook mooi helder in mijn kop. Gunpowder nu eerst.

Intussen ben ik twee hypnosesessies verder. Ik moet er aan wennen, omdat het buiten mijn gebruikelijke zweefzone is, maar probeer er nog steeds maar gewoon open in te gaan. In mijn bewuste leven is een hoop rondom verslavingen mij best duidelijk. Dat ik er allang niet meer van geniet, dat er eigenlijk ook niks meer verdoofd hoeft te worden en bovendien dat ik elke keer als ik de verslavingen ver van mij weet te houden mij ontieglijk veel gelukkiger voel. En toch vaart er zo eens in de zoveel tijd iets in mij dat mij met een dodelijke trefzekerheid weer naar de fles doet grijpen. De oude zeer diep ingesleten groef die mij nog steeds parten speelt. En dat moet nu misschien op een wat dieper liggend niveau worden gerepareerd. Doel van de sessies is voornamelijk om die diepere lagen van mijn onderbewuste te activeren. Ik lig comfortabel op een sofa met een bril op waarin lampjes knipperen. En een koptelefoon met stemmen en geluiden op mijn kop. Een en ander zou mij wat moeten doen afdalen in bewustzijnsniveau. Het is wel wat vaag, maar een stuk aardser dan het beeld dat ik vroeger van hypnose had, een man op een podium die op commando malle fratsen vertoonde of in trance ineens zijn diepe verdrongen jeugdtrauma begon op te lepelen. Wellicht meer een soort meditatie, hoewel ik ook daar weinig ervaring mee heb. (Dat was mij ook altijd al veel te zweverig.) Enerzijds denk ik regelmatig: wat een flauwe kul allemaal, een kwakzalver die mij met wat geluidjes en lampjes een fors bedrag uit de zak klopt elke keer. Anderzijds heb ik twee keer na afloop ervaren dat ik vanuit een daarvoor ietwat matte bui wel weer een flinke geestdriftige oppepper kreeg. Nou wissel ik wel vaker matte en passieve buien af met euforische oprispingen waarin ik elke vogel hoor fluiten en kan genieten van details die ik ineens overal waarneem. Maar ik schrijf het hier ook nog maar even op. Dan kan ik het later nog eens teruglezen.

Natuurlijk is die bonus voor ons Elonneke absurd. Maar het is wel het extreme product van een maatschappij waarin hebzucht en egoïsme voor de meeste gedragingen de motivatie zijn. Met naar jezelf kijken bedoel ik niet dat je niks van die uitwassen mag zeggen of vinden. Alsjeblieft wel zeg. Maar kijk vooral ook naar je eigen aandeel waarmee je die maatschappij ook in stand houdt. Want volgens mij zit dat diep in de vezels. Het naar anderen wijzen die het nog veel bonter maken kan soms ook werken om je eigen geweten te sussen. Ik doe best wel wat voor mijn versloeberde medemens, maar besteed mijn eigen geld meestal aan overbodigheden voor mijzelf. Misschien dat de mensen hier en rondom mij wél heel erg bezig zijn om op hun manier de honger in de wereld te bestrijden. Maar ik vrees van niet. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Ik probeer het meestal ook maar klein en bij mijzelf te houden. Ik zou best alle leed in de wereld willen oplossen, maar dat zit er niet in. Dat moet God maar doen als Hij tijd heeft en Zijn kop ernaar staat. Daarom richt ik mij op waar ik wél een positieve invloed op zou kunnen hebben. En dat is mijn eigen leven en dat van de mensen dicht om mij heen. En dat vind ik goddorie ook al een hele klus. Maar Elon Musk vind ook een lul hoor, als u het echt wilt weten.

Mogge. Tja, Elon Musk. Het geld kwam wel uit het spaarvarken van zijn eigen teslaclubje, dat wel. Maar ik vind het ook altijd wat makkelijk om vol verachting te wijzen naar anderen die nog veel meer geld over de balk smijten. Je kunt je ook bij de aanschaf van je eigen nieuwe auto, het boeken van weer een vakantie of restaurant je afvragen of dat geld niet beter onder de armen verdeeld zou kunnen worden. Ja, de wereld is ziek, vast wel, maar wijzelf ook. Laten we eerst kijken op microniveau welk verschil we zelf kunnen maken.

Een sneeuwster, o nostalgie. Advocaat heb ik altijd tamelijk smerig gevonden, maar omdat vroeger alles beter was loopt nu het water toch in mijn mond. Ook zoiets: bij mijn oma kregen we met nieuwjaar opgerolde wafeltjes met slagroom erin. Knieperties. Mooi werk: taart en koek. En weer iets dat nog steeds gewoon is toegestaan na de drooglegging. Mijn favoriet: Schwarzwalder Kirsch. Ja, die kersen hebben in de drank gedobberd, maar dat is voor mij nog binnen het toelaatbare.

Aha, daar heb je het al. Of heb jij ook wel eens goede ideeën als het geen supermaan is?

Daarmee zit je ook altijd goed. Maar het klinkt wel iets minder krachtig.

Mogge. Supermaan. Dat zullen wel intense emoties worden vandaag. Of de dag verloopt nurks en zonder uitbarstingen. Hoe dan ook, we zitten altijd goed.

Fiets gerepareerd, mooi onder het sporten uitgekomen: ik lees alleen maar positieve dingen. Laat het leven lekker nuchter over je heen komen. Tien dagen, honderd dagen: wat maakt het uit zolang het maar nuchter volgens plan is. Moedig voorwaarts.

Fijn je weer zo te horen Yana 🙂