Lika

Dagpact  Senn33 Lika Kom ik lekker bij je staan Senna. Ik begrijp het. Het is ook gewoon spannend.

@Clare ik wilde je gisteren nog even een hart onder de riem steken apart, maar ben het vergeten. Hoe is het nu?

Goedemorgen

En je kunt je ook even ziek melden toch? Uit ervaring weet ik dat het werk gewoon doorgaat. Take care. Ik slik vanwege die angst/paniek al zo’n dertig jaar ad. En wat Thee zegt: heb je hulp?

@Bor en @Sobermijn vader kon ook nog goed met mijn hond. Dat bracht iets. Prachtig beeld beschrijf je. @jopie over dat loslaten en vastklampen aan... enzo hè.... Nou daar zat ik dus over te denken. Toen dacht ik dat het weleens mijn angst zou kunnen zijn waar ik zo krampachtig aan vasthoud. Die heeft altijd tot aandacht geleid en tot meeleven wellicht. Het zou zomaar kunnen dat ik dat niet meer (op die manier) nodig heb. Het gaat immers om wat ik vind, wat mijn oordeel is over mijn eigen handelen. En ook als dat niet al te best is, daar dan vergeving voor opbrengen en door.... zoiets, nou ja. Dat. Ongeveer 12 uur gewerkt vandaag. En dat was prima. Niet te vaak doen. Nu slapen. Dag mensen, dag frummers, dag lieverds.

Welkom dappere man.

Goedemorgen, buikpijn-tijd-van-de-maand.... Rustig aan maar

Angst en paniek /stress/depressie zijn mijn ‘middle-name’ geweest. In het volwassen leven kon ik ontspannen door de drank dacht ik. Dat ging verder dan ik wilde en hé, spanning en angst waren nooit echt weg. Nu na 2,5 jaar natuurlijk ook niet. Alleen kan ik ze nu erkennen, gaan herkennen en trachten een manier van omgaan met mezelf te vinden, waarbij ik mezelf geen geweld aan doe , maar ook niet kleiner maak dan nodig. Dat zal wel even duren. Ook ik ben geregeld bang op mijn werk. Als ik me labieler voel meer. Rust nemen is dan essentieel. Lastig. Succes! Vraag hulp. Het is een heel veel voorkomend iets denk ik. Wat ontzettend goed van je dat je begint. Zonder schuld en schaamte kom je om te beginnen al verder dan met!

Dat bedoel ik maar!

Houd vol meis!

Maar ... Bilo, er zit ook een kant aan die manier die gevaarlijk kan zijn voor jezelf. Alsof het je eigen schuld is als je wel een burnout krijgt of als iet niet lukt? Voor mij zit het meer in het midden denk ik. Jezelf de put niet inpraten, maar de toekomst is ook niet geheel en al van goud denk ik.

Kun je een link plaatsen?

succes @Bilo! Als het gemakkelijk was, hadden we het wel eerder gedaan toch?

Ik weet het, maar intussen wil ik weg, ‘uit’, ‘ik kan het niet’, help. En precies dat ga ik nu niet doen, hoop ik. Maar o, wat eng. Er is één ding van mijn bordje nu. Op de oude manier, maar toch. Nu de rest plannen en in porties. En nu zit ik in het bos. Ik hoor vogels en kikkers. Dat ook.

Er flitst een beeld van mezelf naar boven. Binnen in de keuken op tapijttegeld met mijn nieuwe plastic rolschaatsen met vier wielen. Dat ging niet. Buiten zouden ze vies worden, zou ik me onbeholpen voelen. Ik heb natuurlijk nooit leren rolschaatsen....

Dat mag @GewoonDoen. Het is eigenlijk veel kleiner dan we ervan maken en omdat het zo basaal is, heel groot. We mogen leren en stap voor stap. Ook als we ongeveer 50 zijn!

Ik wilde net een toevoeging opschrijven. Dat was eigenlijk in essentie dit. Zodra ik iets niet kan, gaf ik het op. Nooit echt geleerd te leren denk ik.

Wat je hier beschrijft is geheel waar voor mij. En ik voel me zelfs misselijk van angst ( ? )als ik het lees en het tracht te erkennen. Ik verlam vaak vanuit paniek. Denk dat het heel eng is dit gewoon te gaan doen ipv wachten tot de grote mensen zeggen dat ik mag opgeven.

Zie opeens wat ik altijd doe. Meedoen in de grote mensenwereld. Lika kan alles aan! Stapelen die zakken op haar rug. Ook als ik zeg dat ik het niet trek, zien/horen mensen dat meestal niet. Zij zien iemand die opgeruimd en sterk overkomt. Bij wie al die zakken veilig zijn. Zo fijn! Hoppa nog één. Ik stapel en stapel en stapel en stapel. Eerst met een ook voor mij zelf ogenschijnlijk gemak en plezier. Tot het teveel wordt. Dat voel ik, maar dan stop ik niet. Alleen die vier zakken nog! Eerst de wereld nog redden. En dan: BOEM! Val ik om. Kan ik niets meer. Moet gered? En weer opkrabbelen vanuit niets. En weer hetzelfde. Volgens mij doe ik het ongeveer zo. Ben bij misselijk van dit inzicht. Zo...zo, zo....frustrerend! Ben weer bij de B van BOEM! Het gaat nu na de burnout snel om daar weer te komen.... Dacht dat ik veel had veranderd. Heb ik ook. Geen oordeel, Lika. Het geeft niet. Als je anders had gekund... Tja, het allermoeilijkste vind ik het om precies genoeg zakjes te hebben. Te zeggen: ‘nee, deze is even te veel.’ Of Ik heb zoveel zakjes te dragen, wil je er 2 overnemen? Dan kan ik verder. Ik weet niet of het mij ooit gaat lukken dit wat gezonder voor mezelf aan te pakken. Ik zal wel moeten. Maar ik vind het dood en doodeng. Keuzes en verantwoordelijkheid. Brrrrrrr.....

Klopt

Dank!

Zeker rotweer @Bor (en wat @jopiezegt)

Dat is me zeker nogal wat @Bor. Weet je voor hoelang? Dat zou het overzichtelijk maken wellicht.

Dit! Precies dat bedacht ik me vandaag. Dit is wat ik doe.

Wij zijn uit. Caravan midden in de winderige natuur. Er zit gelukkig een kachel in... en ik heb boeken!