Oskar

In plaats van te drinken en te roken koop ik nu schoenen. Schoenen zijn erg belangrijk. Vijf paar al in enkele weken tijd. Maar in plaats van mateloos is het eerder praktisch. Dan ben ik daar voorlopig weer even vanaf. Ik koop mijn schoenen bij voorkeur van hetzelfde merk. Net als bij shirts. Ik heb er een groot genoegen in om het leven een beetje gestructureerd te laten verlopen. Hoewel ik totale chaos & anarchie ook mooi vind. Alles of niets.

🙂 Mooi dat de afbouw van de somberpillen ook goed gaat. Dat slag-in-de-rondte-eten zou ik gewoon even lekker op de koop toe nemen. We moeten tenslotte ook niet doorslaan in onszelf altijd maar te willen begrenzen. Ik hoop dat het Droomhuisje voor je moeder doorgaat 🕯️

Dat zou fijn zijn @Lika. Klinkt alsof veel dingen op een mooie plek vallen.

Guilty pleasure Overdag draai ik Bach en Bob Dylan. Maar als als het donker is en iedereen naar huis. Dan draai ik smartlappen. En stromen mijn tranen neder.

Slagroomtruffels: dat is pas lekker. Ook de liefde van mijn vrouw gaat door de maag. Toch maar dit in plaats van dat dierenleed in de blote kont.

Een collega gaat met pensioen. Met het team komt er een kado om te lachen. Ik kreeg vanmiddag het resultaat te zien. Een pakket van allemaal kleine kadootjes. 'Eerste Hulp Bij Afscheid' heette het. Bijvoorbeeld een taartmix met daarbij een briefje 'Nu ben je echt een oude taart'. En een pak met die zoute koekjes van LU: 'Alle tijd om een tucje te doen'. 'Lachen toch, Oskar?' vroegen ze. Ik zou op zo'n moment het liefst van de aardbodem verdwijnen of in een jankend huilend uitbarsten. Maar je houdt je groot.

Intussen ben ik al dermate in de drugswereld ingevoerd dat ik bij 'chinezen' aan heel andere dingen denk. Maar gewoon lekker eten dus met de buren 🙂 Leuk @Spirit

Eigenlijk niet 🙃 Behalve dat ik datzelfde filmpje vanochtend ook zag. Prachtig. Vooral het interviewtje met de kajakker na afloop, waar hij aandoenlijk naïef en met grote onschuldige ogen vertelt erover. “Ik dacht dat hij me had opgegeten.”

Valentijnsdag vandaag. Eigenlijk zouden we onze geliefde eens geheel anders moeten verrassen. In stijl van de Romeinse oorsprong van dit feest, Lupercalia. Toen slachtte men ritueel een hond en twee geiten, symbool voor de vruchtbaarheid. Vervolgens drenkte men riemen in bloed waarmee de jongemannen naakt door de straten renden om ermee uit te halen naar de dames. Maar het zal wel weer op het zeulen met rozen, chocola en voorgedrukte kaarten uitdraaien.

Deze vrijdag verloopt grijs met veel bewolking en is het flink koud, zegt Buienradar. Je zou er moedeloos van worden. Maar gisteren zag ik, voor het museum, mijn eerste krokus bloeien. Alles komt weer goed.

Gefeliciteerd allen! @Reacher: ik hoop dat je hier nog eens binnenvalt…

Vestdijk heb ik vroeger ook verslonden. Ik vond vooral de Anton Wachter geweldig. Verdrinken in een boek. Je onderdompelen in taal. En vervolgens in slaap sukkelen. De tragiek van het ouder worden. Tegenwoordig lees ik vooral poëzie. Taal op de vierkante centimeter. Dat kan mijn concentratievermogen nog wel aan. En sinds gisteren keert met Bob Dylan een oude liefde terug. Die heeft warempel de Nobelprijs voor literatuur ook nog gewonnen. Stuck inside of Mobile with the Memphis Blues again. Schitterend.

Heerlijk inderdaad: lezen. Toen ik leerde lezen werd ik ook een ander kind heeft mijn moeder wel eens gezegd. Ik denk ook dat boeken en schrijvers bijna meer invloed op mij hebben gehad dan de mensen om mij heen. Maar met de introductie van het digitale crackpijpje schiet het lezen van een boek er wel eens bij in. Dat probeer ik terug te veroveren. En ik merk daarbij tot mijn schrik dat ik niet meer de rust en concentratie heb. Nu sukkel ik soms ook in slaap bij een goed boek. Vroeger was dat alleen bij Harry Mulisch.

Katten: altijd goed 🙂 Mooie eigenzinnige dieren. Ik heb er drie. Aanhankelijke beesten. Soms. Maar ik vind het ook altijd fascinerend hoe zo’n kat jou of zijn soortgenoten volstrekt kan negeren. Alsof je lucht bent. Ik denk dat het mijn katten eigenlijk ook geen reet kan schelen of ik wel of niet drink. Mijzelf wel, daarentegen 🙃 Gedoe met die pillen zeg. Maar staar je daar ook niet blind op. Je lot niet in handen leggen van de apotheek. Gewoon kalm voortbouwen aan een structuur in een leven zonder drank. Andere gewoontes aanleren. Nieuwe patronen rustig laten inslijten.

Dat was bij mij ook altijd zo. Van dat HALT heb ik nooit zoveel last gehad. Maar die verdomde macht der gewoonte.

Mogge. Gisteren heb ik godbetert naar de reünie van Winterse Liefde gekeken en mij geërgerd. Sommige mensen lijken niet eens een beetje moeite te willen doen om gelukkig te worden. Maar dat is ons alcoholisten natuurlijk ook niet vreemd. Hoe vaak heb ik niet doelbewust en trefzeker de koers richting afgrond ingezet. Maar dat is nu voorbij. Schilderijtjes kijken met mijn jongste zoon straks. En boeken uitzoeken in de bibliotheek, want hij kan intussen zelf lezen en doet dat als een malle. Zeven is een mooie leeftijd, hij slurpt nog enthousiast het leven naar binnen. Ik probeer een stukje van die onbevangenheid ook overeind te blijven houden. Als tegenhanger van het cynisme dat met het ouder en wijzer worden vanzelf meegroeit.

Fijn dat het verblijf je zo goed is bevallen Maia. Wat rust, reinheid en regelmaat wel niet kunnen doen. (Zie je nou wel, hoor ik mijn moeder in gedachten zeggen.) En nu thuis ook de goede draad voortzetten. Want het is soms verleidelijk daar terug te vallen in je oude patroon. Zo’n lullig incident met die antabus kan dan al een aanleiding worden weer een fles open te schroeven. Goed dat je dat niet hebt gedaan. Succes vandaag. Maak er een mooie dag van.

Op zaterdag word ik vaak wakker van de plof op mijn deurmat als de krant wordt bezorgd. Het lezen van een krant terwijl de rest van het huis nog slaapt is een groot genoegen. Het zijn de kleine dingen die het leven zo aangenaam maken bedoel ik. Ik wens jullie toe die vandaag ook te ontwaren. Vaak is het gewoon een kwestie van die kartonnen doos van je kop zetten en eens rustig om je heen kijken.

Mogge mensen. Een interessant artikel in de NRC vanochtend over telefoonverslaving. We proppen ons leven vol met prikkels en gunnen onze hersenen niet de rust die ze nodig hebben. We vervelen ons niet meer omdat we elke keer als dat dreigt weer het sneue schermpje er weer bij pakken. Maar we zouden juist die verveling moeten toelaten. Want die vormt uiteindelijk de voedingsbodem om met je eigen leven aan de slag te gaan in plaats van op je telefoon dwangmatig te koekeloeren naar het leven van anderen. Dit geschreven hebbende leg ik mijn digitale crackpijpje ook maar snel weer weg om een lekker ontbijt te gaan klaarmaken voor mijn gezin 🙂

Ik doe niet meer mee met de tuinvogeltelling. Jaren heb ik met kloppend hart een half uur achter het raam gezeten. En uiteindelijk stond er dan alleen 'houtduif' op mijn briefje. Of helemaal niks. Dat vond ik zo deprimerend. Ik hang bollen en strooi voer: maar niks hoor. Het hebben van drie katten keert zich natuurlijk ook tegen je. Ik heb de vogels wel geprobeerd uit te leggen dat mijn dieren zowel pacifist als vegetariër zijn, maar ze blijven toch argwanend. Dus ik moet de velden in met mijn kijker. Een lepelaar vandaag al. Dan is mijn dag meteen goed.

Contemplatie & inkeer:

Als ik zo op de afgelopen jaren terugkijk heb ik best vaak geprobeerd een puinhoop te maken van mijn leven. En van het leven van de mensen rondom. Toch ben ik er nog steeds. Ik adem, ik beweeg en ik leef. t Es nog al nie naar de wuppe. Sterker nog: soms lijkt het net of ik gelukkig ben. Voor allen die het steeds opnieuw vallen en weer moeten opkrabbelen zo moe zijn.

Verrek ja, die duiveltjes zijn er ook nog. Was ik alweer vergeten. Ik krijg het nog druk. Hoewel ik vooralsnog zijn muziek een stuk prachtiger vind dan zijn poppetjes. Die leken me een tikje onbeholpen. Maar hey, het is wel van Nick Cave 😈 We waren op de Space Expo in Noordwijk. Niet zo heel artistiek, maar hartstikke leuk voor mijn jongste zoon die op school momenteel bezig is met de ruimtevaart. Het viel me in zo'n museum vol met raketten en satellieten veel Pratende Papa's rondliepen. Vaders die hun enthousiasme wilden overdragen op hun kind bedoel ik. Meestal zijn die allang blij als het museum vol knoppen en filmpjes zit. Dan kunnen ze zelf gewoon op hun mobiel blijven koekeloeren. Mijn oudste is 13 en vindt uit principe alles saai. Dat is soms nog best een klus om die te activeren. Als je hem teveel de eigen regie laat blijft hij op zijn slaapkamer met een scherm. Dus af en toe stel ik hem voor een voldongen feit: we gaan straks dit of dat doen. Dan heb ik tevoren wel een inschatting gemaakt dat hij dit of dat na het aanvankelijke gesputter uiteindelijk best leuk zal gaan vinden. De jongste is 7. Dat is in dit opzicht een enorm dankbare leeftijd. Die vindt gewoon alles prachtig. Zelfs in de Eregalerij van het Rijksmuseum raakte hij niet uitgekeken. Hij weet altijd en overal wel iets te vinden dat hem interesseert. Mooi is dat. En best iets om jaloers op te zijn. Ik probeer ook altijd nog iets van die jeugdige onbevangenheid overeind te houden door alle stormen van het leven heen.

Nee @Fonny, een ander museum dicht aan zee 😉 Maar ik zeg het niet hardop, anders ben ik bang dat ze straks op de ramen gaan kloppen en wijzen. Beelden aan Zee vinden mijn kinderen altijd fantastisch. Althans die bronzen poppetjes op de boulevard. Binnen ben ik nooit geweest, maar dat moet ik eens gaan doen om naar Miro te kijken. Dat is toch die gozer die in Barcelona het een en ander heeft lopen kleien ook?

Welkom op het forum vlindertje. Lastig inderdaad als je omringd bent door stevige drinkers. Is je familie op de hoogte van jouw moeite met alcohol?