Oskar

Wat is zeven toch een mooie leeftijd! Die jongen ondergaat alles met een ontwapenend enthousiasme. Elk kado en elke ballon is prachtig. Het lastige als ouder is dat je vervolgens - omdat je kind elke keer zo lief en dankbaar reageert - je hem niet moet gaan overstelpen waardoor alles alsnog dood slaat. Zelfbeheersing en matigheid aanleren: ook hier.

Mooi, dat nieuwe huis @Etty. Ik heb dat bij mijn laatste verhuizing ook gebruikt als extra aanmoediging om nuchter te gaan leven. Een katervrij huis inderdaad. Een huis zonder herinneringen. Ik merk dat ik voortdurend, tot in het ziekelijke, op zoek ben naar een schone lei, een heel nieuw begin. Om vervolgens vaak vrij snel die schone lei weer te bezoedelen. Het wordt soms ook een excuus om het 'nieuwe begin' nog even uit te stellen. Maar hey, los van al dat alcoholisch gelul is het natuurlijk vooral te gek om zo'n mooi huis te hebben 🙂 Gefeliciteerd! Een meeting, waarom ook niet. Onderzoekt alle dingen en behoudt het goede. Ik moest grijnzen om je omschrijving van die broddellapjes. Maar evengoed is het mooi balen om op die basis te moeten bouwen. Herkenbaar inderdaad. Ik ben zelf nogal een nostalgische achteromkijker. En ga dan zuchten en met het hoofd schudden en dat soort dingen. Dat is iets wat ik mij heb moeten aanleren: het verleden van je afschudden. Als een hond die uit de sloot komt. En dan monter voorwaarts gaan. Daar zie ik best heel erg veel mooie dingen over het algemeen. Maar soms doe ik ook mijn uiterste best om die mooie dingen panisch van angst uit de weg te gaan.

In mijn dromen figureren heel vaak vrienden uit mijn late tienerjaren. Of ik keer terug naar huizen waar ik vroeger woonde. Daar zal Freud vast wel iets van vinden. Een psycholoog zei ook ooit dat ‘ik een beetje was blijven hangen in mijn adolescentie’. Het is toch wat.

Vroeger lag ik van enthousiaste spanning altijd de halve nacht wakker voor mijn verjaardag. Als ouder heb ik dat ook een klein beetje. De jongste zoon wordt zeven. Maar het feestbigje zelf snurkt vooralsnog vrolijk door. Ik ging vroeger om het uur naar de slaapkamer van mijn ouders. ‘Mag ik al komen?’ DAGPAKT Oskar

Ja, verrot is dat hè vogeltje? Dat je dat hele immense pakket aan inzichten, ervaringen, overtuigingen en plannen soms zo makkelijk weet te negeren of van je afwerpt en onnozel weer aan de fles begint te lurken. Het lijntje met je verslaafde-ik kort houden en aandacht geven lijkt me wijs. Of dat nu door hier te schrijven of via een groep of wat dan ook is. En daar wat structuur en regelmaat in aanbrengen. Want het gaat niet vanzelf. Nu niet, althans. En op zoek gaan naar iets nieuws om ermee te dealen. Want, hoe ging dat cliché ook alweer: als je blijft doen wat je deed, krijg je wat je daarvoor ook kreeg. Succes in elk geval. Je kunt het wel, want dat heb je eerder ook voor elkaar gebokst. Maar je kunt het ook niet. Dat moet je ook niet vergeten. En dat alter ego dat je steeds weer naar de drank doet grijpen moet in de schijnwerpers worden gezet, op de operatietafel en vervolgens uitgebannen. Hier schrijven is alvast een goed plan, want ik lees je graag. Op naar dag 4.

@Smaragdie: vanwege je ongekende felle terugvallen bijvoorbeeld. Maar meer nog omdat jij - als gevoelige jongen zijnde - als de drank eenmaal in beeld was vroeger op geen enkele manier meer leek bij te sturen. Dan ging je altijd onstuitbaar op je alcoholische doel af. Zoiets. Daarom vind ik het ook geweldig dat je nu gewoon helemaal van de fles bent. De directheid waarmee jij je altijd lijkt te kunnen uiten heb ik altijd fascinerend gevonden. In je oprechte betrokkenheid en lieve bezorgdheid, maar ook in je razernij en irritatie. Ik ben zelf volgens mij ook wel een gevoelsmens, maar de boel zit bij mij soms zo verkapseld in tientallen tegengestelde gedachten en woorden dan ik er zelf ook niet altijd wijs uit kan. Het is echter niet zo dat ik bewust een masker opzet om mij te verbergen. "Ik speel de rol die ik ben", zei Gerard Reve ooit. En dat vind ik wel herkenbaar. Maar dat is ook meteen weer kripties. Haha, ja, misschien wel een dwarsfluit. Of een doedelzak. Panfluit kan ook.

Mogge mensen, Wat een mooie symboliek in je droom @Etty 🙂 Bijzonder hoe je onderbewuste dat ‘s nachts allemaal voor je in elkaar flanst. Zelf helaas geen dromen onthouden vandaag. Wel een zoon die het nog nét leuk vindt om zijn schoen te zetten. En lief dat hij gewoon nog dolblij is met een chocolade kikker. Wij gaan vandaag een dagje op pad met de museumkaart. Zin in.

Leuk iets van je te horen @Smaragdie. Fijn dat je nog steeds alcoholvrij bent. Ik heb daar wel eens aan getwijfeld, moet ik toegeven. En jij achter een cello: dat was niet het eerste instrument dat ik bij jou gedacht zou hebben. In tweede instantie misschien ook wel. Je maakt er vast mooie gevoelige muziek mee. Succes met alles jongen, ook met je kattenvolk.

I don't care if the sun don't shine And I don't care if nothing is mine And I don't care if I'm nervous with you I'll do my loving in the winter Dit lied zit al twee weken in mijn hoofd. Ik ben altijd gefascineerd geweest door mensen die balanceren op de grens tussen geniaal en gek. En eigenlijk ook door kunstenaars die ten onder gingen aan drank en drugs.

Mooi dat de knop om lijkt te zijn @Etty. Een jaar klooien: we bewandelen een vergelijkbaar traject. Dat geeft toch een gevoel van saamhorigheid. Nuchter voorwaarts.

Ik ben vaak belachelijk vroeg wakker, maar tegen jou kan ik niet op @Claudius 😉 Maar goeiemorgen allemaal. Wat wel fijn is aan niet drinken is de terugkeer van de levenslust. Dat ik er weer lol in heb om iets van de dag te maken. En met een vrij weekeinde voor me zit ik nu godbetert om vijf uur in de ochtend al te bedenken wat ik allemaal voor leuks kan gaan doen. Pluk de dag mensen, want voor je het weet is ze verdort.

Dat is mooi Claudius. Kun je uitleggen wat het jou brengt?

Zelf ben ik mij er altijd zeer van bewust dat alles wat ik zeg of schrijf of doe slechts een benadering is van wat ik echt ben. Schriftelijk denk ik echter juist dichter in de buurt te komen. Doordat ik meer rust heb om te formuleren, minder bezig ben met mij steeds tot anderen te verhouden en de nuance wat nauwkeuriger in woorden kan vangen. Ik heb ooit drie maand in zo’n groep meegedraaid, en vond het niet mijn kopje thee. Ieder heeft zijn eigen manier inderdaad. Zoeken naar de meest passende vorm.

Net die trailer van Outrun bekeken. Mooie tip, dank. Herkenning, maar wauw, ook prachtige beelden van de Orkney-eilanden. Daar zou ik ook best willen wonen. Zonder drank.

Mogge mensen. Alles duistert, alles slaapt nog. Maar ik ga naar mijn werk. Drinken ga ik vandaag niet. Nou ja, thee.

Hm, ja. Ik was me er zelf ook van bewust dat ik reacties heb laten liggen. Soms was ik te weinig aanwezig, soms zat ik te diep in de modder. Sorry. Uit jouw vorige éénregelige bericht had ik overigens ook de suggestie wel begrepen om zelfhulpgroepen te overwegen. Ik heb ook die Buitenveldertclub die je me eerder aanraadde nog op internet opgezocht. In het verleden heb ik meerdere verschillende groepen bezocht. Maar ik heb daar toen niet veel baat bij gehad. Bovendien vervult dit forum voor mij al een soortgelijke functie. Ik vind het ook prettiger over zulke zaken te schrijven dan te praten.

Ik hou er ongeveer twee dagen per jaar van. Vandaag is één van die dagen. Dit vind ik zijn mooiste: En hierdoor ben ik weer in van Leonard Cohen gedoken. Wat is muziek toch mooi 🙂

Goedemiddag ook. Intussen bijna een volle week los van de fles. En dat bevalt best. Ik krijg ook alweer praatjes. Maar ik waak voor lichtzinnigheid. Het leven vind ik intussen best wel weer erg de moeite. Je moet er alleen weer oog voor krijgen. Als je drinkt zet je eerst zelf een kartonnen doos op je kop en klaag je vervolgens dat je niks ziet.

Ik had er nog nooit van gehoord. Maar intussen heb ik het twee maal beluisterd. De eerste keer vond ik het een vreselijke draak. Maar zojuist vond ik het prachtig. Blijkbaar komt het er nogal precies op aan in welke stemming ik verkeer bij beluistering. Het roept associaties op met Anthony & the Johnsons bij mij.

Jaren geleden heb ik inderdaad een tijd refusal geslikt. Dat werkte toen prima. Gewoon de deur op het chemisch nachtslot. Tot ik echter ontdekte dat ik daar tamelijk probleemloos doorheen bleek te kunnen drinken. Sindsdien heb ik het nooit meer als optie beschouwd. Maar misschien is het wel degelijk wat. Een andere dosis, een ander soort pil zal misschien toch dezelfde panische angst oproepen waardoor ik het wel uit mijn hoofd laat om nog eens uit de band te springen. Dank voor de reminder.

Ik bedoelde juist ook te schrijven dat ik zowel het roken als het drinken aan zal moeten pakken. In het verleden richtte ik me vooral op de bestrijding van de alcohol omdat die het meest ontwrichtend uitpakte in mijn leven, en het roken vond ik van een veel lagere urgentie. Nu niet meer. Ik wil vooral ook een leven gaan leiden zonder verslavingen.

Vanmorgen dan toch maar een afspraak gemaakt met de huisarts om te kijken of ik nog geschikte hulp kan inschakelen. Het voelt een beetje als terug naar af, maar dat is het natuurlijk niet. Twee stappen naar voren, één naar achteren; 400 stappen naar voren, 60 weer achteruit. Dat werk. Het duurt nog twee weken, want dokter is druk. Zo heb ik de tijd om zelf te zoeken en alvast een beetje voor te sorteren op een richting. Daarnaast nicotinekauwgom in huis gehaald. Hoewel ik er van overtuigd blijf dat elke verslaving grotendeels tussen de oren zit, moet ik toch ook maar eens wat anders proberen. Het liefst wil ik alles zelf altijd oplossen. Maar dat gaat niet zo lekker de laatste tijd. Zo dan maar. Hort sik.

In mijn afgelopen jaar heb ik vaker het roken gezien als katalysator van de alcohol. De drank houdt kwaadaardiger en verwoestender huis in mijn leven dan de sigaret (daar krijg je alleen maar longkanker van). Daarom ben ik altijd geneigd geweest om mijn aandacht in eerste instantie uitsluitend te richten op de alcohol. Maar die sloop de laatste tijd altijd geruisloos mee in het kielzog van de tabak. Beiden moet ik natuurlijk aanpakken. Maar misschien moet ik nu eens wat nadrukkelijker mij ook richten op het niet meer roken, in plaats van dat maar achteloos toe te laten 'omdat het niet-drinken immers veel belangrijker is'.

Ja, ik weet dat doorgaans de gebruikelijke onderliggende verklaring van het drankgebruik ligt in het bedwelmen van spanningen, frustraties, negatieve gevoelens of problemen. Toch lukt het mij vaak niet om mijn drankgelagen hiertoe terug te leiden. Mijn leven is over het algemeen best aangenaam en kabbelt voort in een tempo dat ik genoeglijk vind. Het kan natuurlijk wezen dat ik dermate ben losgezongen van mijn eigen gevoelsleven dat ik kritieke emoties simpelweg niet opmerk. Die optionele verklaring onderzoek ik ook wel, maar acht ik vooralsnog toch niet heel aannemelijk. Maar waarom dan wel al dat zuipen steeds ezeltje, in godsnaam? Ik onderken nog steeds wel een ijzeren en nog steeds actieve macht van Oude Gewoontes. Het faciliteren van een aangename staat van dadenloosheid. Het opvullen van de ledigheid. (Het maakt het er niet fraaier op. Geen slachtoffer van overstelpende emoties, maar eerder een lichtzinnige dader van het kwaad.) Dus ik moet me weer ontworstelen aan de oude patronen die dwingend zijn teruggekeerd na mijn ietwat lichtzinnig experiment rondom Orval, ruim een jaar geleden. Toen de schakelaar eenmaal goed was omgezet ging het vijf jaar geleden verrassend gemakkelijk om de kurk in de fles te houden. Jarenlang. Maar lieve help wat een gekut en gedoe is het om die schakelaar weer definitief vastgezet te krijgen. Toch heb ik intussen wel weer vertrouwen dat dit ook nu weer zal gaan lukken.

Rumineren: wat een mooi woord. Dat lijkt mij ook wel wat. Procrastineren kan ik ook heel goed. En zo klinkt het nog best deftig.