Oskar

Ik zeg wel gewoon nooit meer eigenlijk. Ik snap het concept wel dat als je net bezig bent je te ontworstelen aan je verslaving het kan helpen de periode van onthouding overzichtelijk klein te houden. Om het gevoel dat het toch nooit zal lukken het hoofd te bieden. Maar die houding kan ook tegen je werken. Dan blijft het tussen je oren zitten dat het bijna een godsonmogelijke prestatie is om niet te drinken. En als dat de overtuiging is blijft het automatisch een strijd om de kurk in de fles te houden. Terwijl je op gegeven moment ook een punt kunt bereiken waarop je domweg besluit: ik drink niet meer, niks meer, nooit meer omdat mij dat alleen maar narigheid brengt. En vervolgens gewoon verder gaat met je leven. Pompiedom. Als je allergisch bent voor kweeperengelei blijf je jezelf ook niet je hele leven beklagen dat je geen kweeperengelei mag. Dan smeer je gewoon wat anders op je broodje.

Mogge. Vandaag de hele dag in Amsterdam met beide zoons. Mooie dingen. Alleen lig ik al sinds vier uur wakker. Als een kind voor een schoolreisje. Nou lees ik alleen net pas dat het treinverkeer naar CS vandaag eruit ligt. Forse extra reistijd. Nou ja. Nog steeds beter dan in de file en zoeken naar een parkeerplaats. Boeken mee in trein. Olé.

Jaren geleden was ik in Coimbra. Op een zwoele en windstille avond stuitten wij toen bij toeval op het volgende tafereel. Studenten in zwarte capen vierden het einde van hun studententijd. Ik zal die avond nooit vergeten. De sfeer was plechtig, bijna mystiek. Mijn eerste kennismaking met de fado. En het herkennen van de saudade. Dat intense gevoel van verlangen naar iets dat niet meer is, onbereikbaar is geworden of nooit heeft bestaan.

Toen ik na mijn studententijd mijn eerste baan had was ik verbijsterd door de gesprekken van collega’s in de pauze: het ging altijd maar over een uitbouw, een nieuwe keuken of dakkapel. Of over hun kinderen natuurlijk. Ik dacht: gaat het de rest van mijn leven op deze manier verder? Verschrompelt de levenslust tot het verbouwen van je eigen huis? Maar goed. Hier komt men vanochtend dus een nieuwe dakkapel inmeten. Ik kan nog wel tegenwerpen dat het echt nodig was en dat de oude lekte, maar er is geen ontkomen aan. De burgerlijkheid is voltooid.

Mogge. Vandaag drink ik niet, en morgen ook zeker niet. Ik zou gek worden van twijfel als ik dat elke dag opnieuw zou moeten beslissen. Dagpact: Claudius Oskar

Het beste wat je kunt doen, voor jou maar ook voor hem, is het contact verbroken te houden. Ja, dat is verrekt lastig als er liefde in het spel is, dat weet ik. Voor hem is het beter om keihard te worden geconfronteerd met de gevolgen van zijn verslaafde gedrag. Alleen dan is er kans dat hij echt duurzaam het roer om gooit. Anders zal hij op jou blijven leunen om zijn verslaving te faciliteren. En voor jezelf om niet meegezogen te worden in zijn destructieve gedrag. Hou of maak boven alles je eigen leven op orde nu. Moeilijk, heel moeilijk, als je om iemand geeft, maar kies eerst voor jezelf. Talloze voorbeelden zijn ervan dat de verslaafde niet alleen zijn eigen leven verwoest, maar ook die van de mensen om hem heen. Sterkte. Overigen bevind je je nu op het subforum alcohol. Maar veel maakt dat niet uit, de patronen zijn exact hetzelfde.

Dat klinkt heel surrealistisch. Maar ik heb niks vreemds opgemerkt. Ik ben Lika trouwens.

Nee, dat denk ik niet. Vroeger rende ik altijd voor mijzelf uit. En nu sjok ik rustig achter mijzelf aan. Het is kalm geworden. En dat bevalt mij erg goed.

@Lika: ik begrijp dat je moeder een plek heeft gevonden in een tehuis. Ik vind dat mooi. Voor jullie beiden. Het zal nog wel gaan golven. Maar koester steeds het goede.

Ik ben nieuwsgierig geworden naar daslook. Kun je dat gewoon in de winkel kopen, of moet ik daarvoor ook gaan snuffelen in de berm?

St Patrick's Day vandaag. (In een vorig leven was ik een Ier en dwaalde met mijn schapen door de velden van Connemara.) Vroeger vierde ik deze dag met pinten Guinness. Nu lees ik Yates, drink een mok thee en voel me betrekkelijk gelukkig.

Na een maand afwezigheid ben ik wel meteen weer het zonnetje in huis geloof ik hè?

Weinig mensen konden mooier over de dood schrijven dan Jan Wolkers. Na het sterven van zijn vader: "Je hebt toch het gevoel dat je niet meer gedekt wordt in de rug. De tocht door de jungle in de ganzepas. Steeds wordt er achter je iemand de duisternis ingesleurd. Je weet wanneer het jouw beurt is."

Mooi wel. De dood went nooit, en blijft altijd huiveringwekkend. Maar naarmate ik meer met de dood wordt geconfronteerd treed ook hier een bepaalde relativering op. Ik denk er nu minder dramatisch over. Mensen sterven. Zo is het nu eenmaal. De enige zekerheid die het leven ons biedt is de dood. Dat maakt het niet minder verdrietig, maar het zou wel schelen als we ons hier op voorhand alvast in bepaalde mate mee proberen te verzoenen. Dat maakt het leven zelf ook een stuk lichter ben ik van overtuigd. Ik verbaas me er soms over dat mensen zich 'overvallen' voelen door de dood. Of het 'onrechtvaardig' vinden.

Hallo ook weer eens allemaal trouwens. Het gaat goed hier. Veel gewerkt. Ook op mijn werk tiert de dood welig. Eergisteren was ik zelf degene die iemand dood aantrof. Heftig wel. Zevenenveertig. Er hoefde niemand gebeld te worden, want hij had niemand. Zijn wens was een crematie zonder toeschouwers. Ik vind de dood al beklemmend, maar de eenzaamheid van het leven dat eraan vooraf gaat nog veel meer.

@Claudius: ik las het van je hondje: sterkte. Jij was vroeger ook wel eens met gedichten bezig meen ik. Heb je er al over geschreven? Voor mijzelf is schrijven vaak een betere manier van verwerken dan ‘erover praten’. Toen mijn kat doodging rolde er bijna als vanzelf een gedicht uit. Jan Wolkers heeft ooit een hartverscheurend boek geschreven over de dood van zijn poes: De Junival.

Ja, maar dat moet ik helemaal op voorhand mijn dag gaan structureren. Dat vind ik ook zo wat. Niet blijven plakken is mijn doel. Ding uit broekzak. Die krant lees ik ook graag in de ochtend. Maar dan van papier. Kan ik tenminste niet doorklikken en lees ik het artikel gewoon uit.

Mijn laatste strijd blijft het terugdringen van de telefoon. (‘Als je je telefoon aanzet, zet je jezelf uit.’) Het lastige daaraan is dat radicaal uitbannen niet kan omdat het ding ook veel nuttige functies heeft. Bewust gebruik blijft het doel. Volgende week gaan we met het gezin een weekje weg. Ik heb nogal wat paniek veroorzaakt met mijn voorstel om de vakantie collectief zonder schermen door te gaan brengen. Maar het lijkt me een verademing. Goedemorgen ook.

Mooi @Lika. De troost van Kunst. En het genoegen van een goed Toilet natuurlijk. Ik was zondag met de jongens bij Louwman, daar vlakbij, en had er nog even langs willen hoppen. Maar zonder museumkaart was de entree mij ook wat te dol voor een klein hopje. En daarbij: die popjes van Nick doen mij weinig als ik ze op internet opzoek. Maar het fascineert me wel weer dat ze jou ontroeren. De structurering met die teksten eronder vind ik wel mooi. Als de staties van de kruisweg.

Gut, wordt er nou echt gepleit voor censuur op de dagdraad? En wiens mening moet dan leidend zijn voor wat wel en niet acceptabel is? Wat mij betreft kan alles gezegd worden en kan overal over worden gediscussieerd en hoeft dat niet in een apart draadje. Daarbij: de dagdraad is al zo lang als ik hier lees een bonte verzamelplaats voor alledaagsheden, meninkjes en allerhande flauwe kul. En dat vind ik het aardige eraan. Als alles verplicht over alcohol moet gaan hadden we hier de tent allang kunnen sluiten.

Het leven is op veel meer momenten dan wij denken vaak best maakbaar. In actie komen in plaats van je onder te dompelen in zelfbeklag of hoog oplopende emoties 👍

Hey wat leuk! Dank voor de tip Sjaan. Ik leef tegenwoordig onder een cinefiele tegel geloof ik. Had nog nooit van deze film gehoord. Terwijl ik een enorme fan van Bob Dylan ben.

Wellicht had dat morsige stel vanochtend helemaal geen kater en hebben ze gisteren gewoon gezellig een glas gedronken. We moeten als (oud)alcoholisten ervoor waken dat we niet iedereen die wel eens drinkt meteen ons eigen getroebleerde kamp binnenslepen. Zelf wakker met een frisse kop. Daar gaat het inderdaad om.

Zelf ben ik ook niet voor het massaal binnenlaten van mensen voor wie in Nederland geen huis, geen werk en geen toekomst is. Want dat leidt onvermijdelijk tot verpaupering en criminaliteit. Maar je moet niet vergeten dat veel van deze mensen hun geboorteland ontvlucht zijn omdat ze daar hun evenmin een leven hadden. Ik vind het wel jammer dat discussies over dit onderwerp zo snel polariseren en ridiculiseren. Toen mijn ome Cor nog leefde was alles heel eenvoudig. Die stelde op verjaardagsfeesten bij ons thuis altijd voor dat we ‘al die zwartjes gewoon met een grote raket naar de maan moeten schieten’. Erg veel zijn we nog niet verder.

Mogge. Vrekkes koud. Beneden ook maar 13 graden. Dat is me te gek. Dus verwarming aangezet en terug in het warme hol. Best lekker even. Gisteren jongste zoon kampioen zien worden. Na de huldiging en medaille zei hij: ik ben zo blij papa, ik moet bijna huilen. Straks krosanten en verse sinaasappelsap want het is zondag. En een zachtgekookt ei. Dan hort op met gezin. Oude auto’s kijken. Het leven is best aardig.