Oskar

Ik ben vaak belachelijk vroeg wakker, maar tegen jou kan ik niet op @Claudius 😉 Maar goeiemorgen allemaal. Wat wel fijn is aan niet drinken is de terugkeer van de levenslust. Dat ik er weer lol in heb om iets van de dag te maken. En met een vrij weekeinde voor me zit ik nu godbetert om vijf uur in de ochtend al te bedenken wat ik allemaal voor leuks kan gaan doen. Pluk de dag mensen, want voor je het weet is ze verdort.

Dat is mooi Claudius. Kun je uitleggen wat het jou brengt?

Zelf ben ik mij er altijd zeer van bewust dat alles wat ik zeg of schrijf of doe slechts een benadering is van wat ik echt ben. Schriftelijk denk ik echter juist dichter in de buurt te komen. Doordat ik meer rust heb om te formuleren, minder bezig ben met mij steeds tot anderen te verhouden en de nuance wat nauwkeuriger in woorden kan vangen. Ik heb ooit drie maand in zo’n groep meegedraaid, en vond het niet mijn kopje thee. Ieder heeft zijn eigen manier inderdaad. Zoeken naar de meest passende vorm.

Net die trailer van Outrun bekeken. Mooie tip, dank. Herkenning, maar wauw, ook prachtige beelden van de Orkney-eilanden. Daar zou ik ook best willen wonen. Zonder drank.

Mogge mensen. Alles duistert, alles slaapt nog. Maar ik ga naar mijn werk. Drinken ga ik vandaag niet. Nou ja, thee.

Hm, ja. Ik was me er zelf ook van bewust dat ik reacties heb laten liggen. Soms was ik te weinig aanwezig, soms zat ik te diep in de modder. Sorry. Uit jouw vorige éénregelige bericht had ik overigens ook de suggestie wel begrepen om zelfhulpgroepen te overwegen. Ik heb ook die Buitenveldertclub die je me eerder aanraadde nog op internet opgezocht. In het verleden heb ik meerdere verschillende groepen bezocht. Maar ik heb daar toen niet veel baat bij gehad. Bovendien vervult dit forum voor mij al een soortgelijke functie. Ik vind het ook prettiger over zulke zaken te schrijven dan te praten.

Ik hou er ongeveer twee dagen per jaar van. Vandaag is één van die dagen. Dit vind ik zijn mooiste: En hierdoor ben ik weer in van Leonard Cohen gedoken. Wat is muziek toch mooi 🙂

Goedemiddag ook. Intussen bijna een volle week los van de fles. En dat bevalt best. Ik krijg ook alweer praatjes. Maar ik waak voor lichtzinnigheid. Het leven vind ik intussen best wel weer erg de moeite. Je moet er alleen weer oog voor krijgen. Als je drinkt zet je eerst zelf een kartonnen doos op je kop en klaag je vervolgens dat je niks ziet.

Ik had er nog nooit van gehoord. Maar intussen heb ik het twee maal beluisterd. De eerste keer vond ik het een vreselijke draak. Maar zojuist vond ik het prachtig. Blijkbaar komt het er nogal precies op aan in welke stemming ik verkeer bij beluistering. Het roept associaties op met Anthony & the Johnsons bij mij.

Jaren geleden heb ik inderdaad een tijd refusal geslikt. Dat werkte toen prima. Gewoon de deur op het chemisch nachtslot. Tot ik echter ontdekte dat ik daar tamelijk probleemloos doorheen bleek te kunnen drinken. Sindsdien heb ik het nooit meer als optie beschouwd. Maar misschien is het wel degelijk wat. Een andere dosis, een ander soort pil zal misschien toch dezelfde panische angst oproepen waardoor ik het wel uit mijn hoofd laat om nog eens uit de band te springen. Dank voor de reminder.

Ik bedoelde juist ook te schrijven dat ik zowel het roken als het drinken aan zal moeten pakken. In het verleden richtte ik me vooral op de bestrijding van de alcohol omdat die het meest ontwrichtend uitpakte in mijn leven, en het roken vond ik van een veel lagere urgentie. Nu niet meer. Ik wil vooral ook een leven gaan leiden zonder verslavingen.

Vanmorgen dan toch maar een afspraak gemaakt met de huisarts om te kijken of ik nog geschikte hulp kan inschakelen. Het voelt een beetje als terug naar af, maar dat is het natuurlijk niet. Twee stappen naar voren, één naar achteren; 400 stappen naar voren, 60 weer achteruit. Dat werk. Het duurt nog twee weken, want dokter is druk. Zo heb ik de tijd om zelf te zoeken en alvast een beetje voor te sorteren op een richting. Daarnaast nicotinekauwgom in huis gehaald. Hoewel ik er van overtuigd blijf dat elke verslaving grotendeels tussen de oren zit, moet ik toch ook maar eens wat anders proberen. Het liefst wil ik alles zelf altijd oplossen. Maar dat gaat niet zo lekker de laatste tijd. Zo dan maar. Hort sik.

In mijn afgelopen jaar heb ik vaker het roken gezien als katalysator van de alcohol. De drank houdt kwaadaardiger en verwoestender huis in mijn leven dan de sigaret (daar krijg je alleen maar longkanker van). Daarom ben ik altijd geneigd geweest om mijn aandacht in eerste instantie uitsluitend te richten op de alcohol. Maar die sloop de laatste tijd altijd geruisloos mee in het kielzog van de tabak. Beiden moet ik natuurlijk aanpakken. Maar misschien moet ik nu eens wat nadrukkelijker mij ook richten op het niet meer roken, in plaats van dat maar achteloos toe te laten 'omdat het niet-drinken immers veel belangrijker is'.

Ja, ik weet dat doorgaans de gebruikelijke onderliggende verklaring van het drankgebruik ligt in het bedwelmen van spanningen, frustraties, negatieve gevoelens of problemen. Toch lukt het mij vaak niet om mijn drankgelagen hiertoe terug te leiden. Mijn leven is over het algemeen best aangenaam en kabbelt voort in een tempo dat ik genoeglijk vind. Het kan natuurlijk wezen dat ik dermate ben losgezongen van mijn eigen gevoelsleven dat ik kritieke emoties simpelweg niet opmerk. Die optionele verklaring onderzoek ik ook wel, maar acht ik vooralsnog toch niet heel aannemelijk. Maar waarom dan wel al dat zuipen steeds ezeltje, in godsnaam? Ik onderken nog steeds wel een ijzeren en nog steeds actieve macht van Oude Gewoontes. Het faciliteren van een aangename staat van dadenloosheid. Het opvullen van de ledigheid. (Het maakt het er niet fraaier op. Geen slachtoffer van overstelpende emoties, maar eerder een lichtzinnige dader van het kwaad.) Dus ik moet me weer ontworstelen aan de oude patronen die dwingend zijn teruggekeerd na mijn ietwat lichtzinnig experiment rondom Orval, ruim een jaar geleden. Toen de schakelaar eenmaal goed was omgezet ging het vijf jaar geleden verrassend gemakkelijk om de kurk in de fles te houden. Jarenlang. Maar lieve help wat een gekut en gedoe is het om die schakelaar weer definitief vastgezet te krijgen. Toch heb ik intussen wel weer vertrouwen dat dit ook nu weer zal gaan lukken.

Rumineren: wat een mooi woord. Dat lijkt mij ook wel wat. Procrastineren kan ik ook heel goed. En zo klinkt het nog best deftig.

Ik ben de laatste dagen niet zo heel vrolijk. Maar hey, wat een schitterende dag was het vandaag om somber te zijjn. Met die eindeloos voortdreinende motregen en een vroeg invallende duisternis. Een dag om in bed te blijven, met een grote fles tequila, en de allerschorste platen van Tom Waits. Of toch maar zonder tequila, want daar komt alleen maar meer narigheid van. Bovendien is het bocht.

Daar heb je een punt @Moeps. Enerzijds loop ik liever niet met mijn sores te koop en spreek ik bij voorkeur pas over mijn problemen nadat ze zijn opgelost. Maar meer nog komt het denk ik omdat het proces van wankelen tot aan de eerste slok zich bij mij altijd bliksemsnel voltrekt. Meestal ook vanuit een soort fuck-it-all houding waarbij ik me niet bekommer om al het andere. En als het plan zich heeft vastgebeten in mijn hoofd is er ook geen houden meer aan. Dat maakt het wel moeilijk hanteerbaar. En voor mijn omgeving is het ook frustrerend. Waarom bel je dan niet als je zo'n bui voelt aankomen? Maar nee. Dat komt eigenlijk nooit in mij op. Of nou ja, de mogelijkheid komt wel op, maar ik overweeg nooit er gebruik van te maken. Maar ik zal eens kijken of ik dat proces op een bepaalde manier toch kan vertragen.

Haal me maar weer van de lijst @Bob. Het lukt mij niet meer.

Ondanks alle inzichten toch weer aan het klootzakken geweest met drank en sigaretten. Crisis. Ik denk wel te weten hoe het moet en vooral hoe het niet moet maar krijg het niet meer duurzaam voor elkaar. Moet ik dan toch weer hulp inschakelen? Van mijn ervaringen daarmee ben ik tamelijk cynisch geworden. Of misschien hier weer veel gaan schrijven? Moedeloos voorwaarts.

Ooit zei een therapeut: jij kunt niet zo goed bij jouw gevoel. Dat vond ik toen nogal merkwaardig want ik vind mijzelf bij uitstek een gevoelsmens. Toch merk ik, jaren later, dat er ook iets in zit. Ik laat niet alles toe. Ik speel de rol van nonchalante flierefluiter inmiddels zo natuurgetrouw dat ik me niet meer bewust ben dat een deel ook toneelspel is. Gisteren zaten we met het gezin in de auto en mijn oudste zoon was flink opstandige. Terwijl mijn vrouw begint te snuiven en mijn jongste zoon te schelden blijf ik dan heel lang kalm en beheerst bezig de boel rustig in goede banen te leiden. Tot ik ineens ontplof. Dat zal natuurlijk het resultaat zijn van opgehoopte spanning, maar van die spanning ben ik mij daarvoor nauwelijks bewust. Het ligt voor de hand om de verklaring voor plotselinge zuippartijen ook in die richting te zoeken. Ik schrijf het hier even op, zodat ik er ook later nog eens over na kan denken.

Mogge. Terug van een aantal dagen Parijs. We woonden in Montmartre. Wat is het daar toch mooi. Het is de enige stad waar ik nooit klaar ben. Elke keer als ik terugreis heb ik nog een lijst van wat ik ‘eigenlijk ook had willen zien’. Als ik daar zo de Bourgondiër uithang mis ik een enkele keer wel een glas wijn. Of pastis. Maar ik vind het ook kinderachtig om daar in te blijven hangen als er nog zo ongelooflijk veel méér is om te genieten. Koffie op de Place Dauphine. Of Musée d’Orsay. Sommige schilderijen daar vind ik zo mooi dat ik er duizelig van werd. Renoir. Ach. Op de eerste dag Parijs denk ik altijd: hier zou ik best willen wonen. Maar op de laatste dag ben ik de mensenmassa dermate zat dat ik ook blij ben weer naar huis te gaan. Lekker rustig tussen de schapen.

Ik vind opstaan als het buiten nog donker is altijd iets droevigs hebben. Zeker als al je huisgenoten nog slapen. Maar ja. De plicht roept. Met zijn stomme kop. DAGPACT Oskar

Mogge. Op nos.nl lees ik dat volgens wetenschappers een kritieke klimaatcrisis aanbreekt. Veel mensen om mij heen zijn daar verontrust of boos over. Maar doorgaans vinden zij dat de regering dat moet opknappen. Als je voorstelt dat zij zelf toch ook hun (tweede) auto kunnen wegdoen of niet meer elk jaar met het vliegtuig naar Tenerife schudden ze het hoofd. Dat gaat echt niet in onze situatie.

Dat klinkt ook al niet als een plezante huisgenoot @Wendy75, die hou je maar mooi zelf 🙃 Hoewel dat ‘koelkast leeg’ natuurlijk ook wel bepaalde voordelen heeft. @Claudius: pfoe, ik hoop dat die scherpe kantjes er hier wat eerder af zijn. Hoe doen vogels dat ook alweer? Die duwen er gewoon eentje het nest uit meen ik.

Is er hier misschien iemand die - tegen betaling van de verzendkosten - één zoon van mij wil overnemen? Ze zijn allebei zindelijk en ontwormd. Ik word dol van die jongens die elkaar de godganse dag om niks in de haren vliegen. Het scheelt wel dat ik van die binnenshuise stresjes geen zin krijg om een fles te ontkurken. Wel om het weer op een mateloos roken te zetten. Maar ik doe het maar niet.