Etty

de verslaving voorbij

'Vraag me overigens wel af... zit hier niet potentieel de valkuil in dat het allemaal wel heel 'losjes' wordt, en ook een manier kan worden om juist het drinken te rechtvaardigen en wel 'oké te vinden?' Is dat juist niet wat er nu de hele tijd gebeurt? Er is een ik die afkeurt, en er is een ik die rechtvaardigt. Als je de 'Ik of ego illusie' doorziet, dan geldt dat ook voor de illusies die datzelfde ik verzint : dat je het nodig hebt, niet ziek zal worden, geen mensen gaat appen, niet wakker zal liggen om drie uur, niet je hele dopaminehuishouding in de war gooit en neerslachtiger door het leven gaat dan nodig enz. Misschien blijft er dan een blije drinker over die af en toe een glas drinkt of zich zonder zelfverwijt klem zuipt. Maar bij mij gaat dat niet zo. Ik wil het effect van te veel drank op mijn leven niet. Als ik met mijn witte huid te lang in de zon ga zitten dan verbrand ik. Ook als ik verdrietig ben en troost zoek in de warmte. Als ik een glas wijn drink dan heb ik dat diverse malen op precies dezelfde manier verkeerd zien gaan. Er kan dan wel geen vrije wil bestaan (nog zo'n ik-illusie), leren kunnen we wel van hoe iets in de praktijk gaat. Ik heb lange periodes niet gedronken en op een gegeven moment begon ik weer. Achteraf gezien was het stoppen of weer beginnen geen keuze, het gebeurde. Als er een 'ik' was geweest die er vat op had gehad en aan de knoppen draaide, dan was achteraf gezien mijn hele leven op heel veel fronten anders gelopen. Dus die ik moet wel een illusie zijn is mijn vrolijke hypothese. Lijkt me aannemelijker dan te veronderstellen dat die ik wel bestaat. Het (niet zo) handige aan het geloof in een ik is dat we er de schuld mee kunnen geven en krijgen. En er daardoor, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt, onze individuele verantwoordelijkheid voor het geheel mee kunnen ontlopen.

Het leest als een herkenbare worsteling bij je. Je poneerde de stelling op het filosofendraadje: de ik is een illusie. Dat zou je kunnen helpen bij de worsteling misschien. Als je het ik (of ego) niet meer ziet als iets dat aan de knoppen zit, dan hoef je er ook niet meer op te vertrouwen dat het die ik is die je uit de misère gaat helpen. Er is minder claimen, kramp. Je kunt het eigenlijk niet meer fout doen. Dan voel je je vrijer om iets wel of niet te doen. Pas als het niet uitmaakt of je wel of niet drinkt, als je geen oordeel over die zogenaamde ik hebt, kun je zien wat het je oplevert om het wel of niet te doen. Alsof je het bij een ander ziet gebeuren. Ken je Jan Geurtz? Die heeft een boek geschreven over verslavingen dat hier over gaat o.a.

Goedemorgen, Vroeger ging ik met de kinderen spullen verkopen op de vrijmarkt. Enig om te doen. Ze ervan te zien leren. Aan het begin van de dag schuchter direct ja zeggen tegen een bod, en aan het einde van de dag ze te horen zeggen: nee dan neemt ik het liever weer mee naar huis. Ik las vandaag een artikel in de krant over schatzoeken. In kringloopwinkels en op markten op zoek naar iets wat veel waard is en dat voor een habbekrats wordt aangeboden door mensen die dat niet weten .Lijkt me een leuke hobby. Ik krijg er zin in. Wat het wel een beetje verpest voor mij is dat ik het eigenlijk een beetje oneerlijk vindt. Handelen met voorkennis. Dat je weet dat iets zesduizend euro waard is en je er een tientje voor biedt. Aan de andere kant staat het een ieder vrij om zich te verdiepen in de waarde van spullen. Een buurman van mij doet het tegenwoordig, en verkoopt het dan weer. Alle dozen en inpakmateriaal die we krijgen bij online aankopen wil hij altijd graag hebben. Hij heeft er echt oog voor gekregen. Ik vind vaak dat Willem wat ongemakkelijk overkomt. Alsof hij zegt: ik ben maar een gewone boerenlul net als jullie, alsof hij het jongetje is uit de nieuwe kleren van de keizer en op het punt staat te roepen dat de keizer geen kleren aan heeft, maar bang is dat dan zijn moeder boos op hem wordt. Ik ga vandaag in de tuin aan de slag en de duinen in en lekker eten. Daar heb ik echt zin in. Een een beetje werken, wat op een vrije dag zo door de week altijd heel lekker voelt: het hoeft niet.

Ai dat is pittig @lady jane, sterkte met op afstand moederen!

Goedemorgen, Ik ga ook even de duinen in nu de zon nog schijnt. En dan vanmiddag wat werk inhalen. Ik was gisteren naar 'Joyland' Pakistaanse film. Aanrader vind ik. En wezen dansen. Zo'n dansfeest voor plussers. De muziek was niet mijn ding, te popi en meebleren, maar wel zin gekregen om dit weer vaker te doen.

Hoi, Ik ga lekker in bad met een boek, terwijl partner kookt. Geen idee wat. Gisteren naar The quiet girl geweest, mooie film. Verder niet veel te melden.

Heel fijn dat je blijft !

Ik moest ook denk aan het woke verhaal @Musashi. Er lijkt een verschuiving gaande te zijn waarin gevoelens meer aandacht krijgen. Vroeger was de enige manier om met pijnlijke gevoelens om te gaan ze wegdrukken. Niet janken, je bent niet van suiker. We hebben allemaal wel eens wat. Wat ik nu hoor is: we willen serieus genomen worden, we willen worden gehoord. We willen het niet meer oplossen zoals jullie dat hebben gedaan. Good for them. De emancipatie van gevoelens. Maar inderdaad: we hebben ze allemaal, en wie moet er dan rekening houden met wie? Je zou de indruk kunnen krijgen dat de gevoelens van de één meer bijzonder zijn dan die van de ander. Dat kan nooit goed gaan. Ik werkte vroeger in een bedrijf met vooral mannen. De directeur kwam regelmatig met een roodaangelopen hoofd van drift uit zijn hok stormen. Hij riep eerst op bulderende toon iets in het algemeen: wat is hier gvd aan de hand! Wie heeft dit gedaan! Waarop bij iedereen in de kantoortuin het hoofd tussen de schouders verdween. Dat verbaasde me in het begin, al die praatjesmakers waren bang voor die driftkikker! Ik moest mijn lachen inhouden. Totdat ik zelf een keer degene was die 'het gedaan had' en een publieke vernedering kreeg. De baan was heel erg leuk en ik heb ontzettend gelachen met mijn collega's. We vonden de directeur een klootzak, (en een slijmerd, maar dat was vooral tegen mij, pittige meid van 25) maar niemand had het over hoe het voelde om zo vernederd te worden, welk effect het op ons had om in een gespannen sfeer te werken. Ik probeerde mijn tranen van vernedering in te houden todat ik op de wc was en nam mezelf mijn zwakte kwalijk. Is het beter om gevoelens weg te drukken, weg te redeneren, wat we allemaal doen en hebben geleerd? Is het dankzij de generatie jongere mensen die anders met hun gevoelens willen omgaan dat zo'n werksfeer als ik hierboven beschrijf niet meer zo gewoon is?

Misschien helpt het je als je ondersteuning zoekt, iemand die een tijdje met je meekijkt? Drie jonge kinderen is pittig, en als je er middenin zit is het vaak moeilijk om te zien wat je eventueel anders zou kunnen doen. Achteraf gezien had ik graag hulp gezocht voor mezelf. Heb het te weinig gedaan, omdat ik vond dat ik het zelf moest kunnen. Schaamte. Kinderen drukken op allerlei knoppen waarbij je vol op de automatische piloot gaat volgens patronen waar je misschien in je eentje niet uit komt. Vaak spelen blinde vlekken een rol, en een ander kan je helpen die te leren zien.

Het is denk ik eerder: het beestje bij de naam noemen. De gevoelens waren er altijd al. Maar onze generatie mocht er niets mee. Gauw zand erover, niet miepen. Gevoelens mogen voelen en benoemen is veel belangrijker geworden, wat ook een plezierig effect heeft: je hoeft er niet zo van te schrikken als iemand zegt dat ie iets voelt. Het is veel normaler geworden. Iedereen heeft ze. Ook gevoelens van angst en onveiligheid. Volstrekt normaal. We hoeven er niets mee, alleen maar luisteren. Niet ontkennen, bagatelliseren, relativeren enz. Dat schept alleen maar afstand. Het is wel wennen, want we zijn getraind in zo hard mogelijk wegrennen als het gaat om voelen.

@Reacher Als ik je hoor zeggen: 'het forum is niet veilig', dan klinkt dat als een belangrijk inzicht. Alsof je zegt: zoals ik er naar keek was zoals ik het graag wilde, maar niet zoals het was. En dat je nu nog niet weet hoe je te verhouden tot het forum, wetende dat het je niet de veilige omgeving kan bieden die jij nodig hebt? Misschien was de insteek eerder: hoe kunnen we het forum veiliger maken, maar realiseer je je dat dit niet mogelijk is? In zijn huidige vorm is het forum geen plek waar je je kwetsbaar op kunt stellen zonder de kans aangevallen of afgewezen te worden op die kwetsbaarheid. Behalve als je bewust wilt oefenen met blootstellen, waarom zou je je dan kwetsbaar op willen stellen? Wat valt er dan nog te halen? Ik hoop dat je een modus kan vinden waarin ik je nog regelmatig kan lezen.

Ik heb een kat van 18 en een half die dementeert. Als ze er niet meer is wil ik geen andere meer. Zeg ik nu.

Hoe vonden jullie Tár @lady jane?

Ja door die trailer dacht ik iets psychedelisch terecht te komen, maar het is gewoon een redelijk samenhangend verhaal. Valt me wel op dat dat vaker gebeurt met trailers. Ik dacht een keer aan de hand van een trailer dat Isabelle Hupert haar man bij het oud vuil zou zetten nadat ze er achter kwam dat hij een dubbelleven had (of ziets) , maar ze kwijnde alleen maar zielig en pathetisch weg. Ik vond Tár wel een aardige film maar niet om zo lyrisch over te worden als in de pers. Over Tár las ik dat er vanuit 'het wereldje' nogal wat commentaar was op de dirigeerkwaliteiten van Blachett en dat haar vrouw in de film ook al niet echt viool kon spelen. En dat zoals de machtsstructuren in de klassieke muziekscene worden weergeveven ook niet klopt. Als je er verstand van hebt en er veel om geeft dat iets echt de werkelijkheid weergeeft, dan irriteert dat misschien.

Goedemorgen, Ik heb iets waar ik al een tijd over liep te peinzen op papier gezet gisteren en het werd daarna oorverdovend stil in mijn hoofd. Voor het eerst in tijden goed geslapen. Het is nog steeds stil. Fijn. Vandaag iemand verhuizen, hopelijk tussen de buien door dan.

@kruidenthee67 ik ook. Ik vertelde het aan mijn zus, en ze zei huh? Ik dacht dat jij altijd zo in contact was met je gevoel. Misschien dacht ik dat omdat ik kan huilen. Dat is toch wat anders. Dat is afgeleid, in tweede instantie of zo. @Lonster1 het vraagt inderdaad wel aandacht, maar als vanzelf komt dan weer die behoefte aan een reminder, inspiratie, oh ja... Het is niet fijn om zo geïdentificeerd te zijn met sores en afkeuring in je kop. Dat gaat toch steeds meer knellen. Steeds meer herkenbaar. Het zal neem ik aan vanzelf minder worden.

Zijn er dingen die je zou willen doen maar die je nu niet doet? Drinken kan allerlei verlangens afdekken en zolang we drinken hoef je er niets mee. Maar als je gestopt bent gaat dat niet meer. Je klinkt wat afwachtend, klopt dat?

Ik heb recent ontdekt dat ik nogal afgesneden ben geweest van mijn lichaam, dat als ik me probeerde af te vragen hoe ik me voelde, dat ik dan altijd ging dènken over hoe ik me voelde in plaats van voelen. Misschien stelde ik me wel voor hoe ik ik me moest voelen. Dat lijf echt ervaren, het fysieke aspect van de emotie, de trigger enz was veel te bedreigend denk ik. Maar nu is dat niet meer zo kennelijk en dat lijf als uitgangspunt is een nieuw terrein voor me. Ik vind het geweldig want elke keer als ik op tijd besef: oh ja voelen, dan is er daarna direct ruimte. Er is dan ook minder neiging de bron van het gevoel buiten mezelf te zoeken. Het is meer leven van binnen naar buiten dan van buiten naar binnen.

@KraanStoppen met stiekem gedrag betekent waarschijnlijk automatisch dat je minder zult moeten gaan drinken, of bedoel je dat je op dezelfde manier wilt drinken maar dan openlijk? Dat zou wel eens kunnen betekenen dat je partner en kinderen gaan steigeren, je in de gaten gaan houden en dat je je verdoving kwijt bent. Je zegt ergens dat je in zwaar weer zit en alcohol inzet om hier mee om te gaan. Dat zomaar loslaten is misschien te moelijk zonder het uitzicht op een alternatief? Zit daar een uitweg voor jou? Andere bronnen van ondersteuning zoeken? Op een andere manier leren omgaan met moelijke omstandigheden? Toen ik stopte met drinken was het ook over met stiekem doen, maar dat lijkt me logisch.

Succes@Artemis, ben benieuwd hoe het je vergaat @Strijkbout het klinkt alsof je een behoorlijk negatief beeld hebt van leven zonder alcohol, cafeïne en suiker. Er zijn veel mensen die dat doen en die zijn er niet allemaal bezeten of dwangmatig mee bezig. Ik heb het idee dat het leven voor velen er juist rustiger en ongedwongener door wordt.

Ja brrr. Gelukkig is het niet zo gegaan. Het zat je mee:) Het nadeel aan een drinkpatroon waarbij het je tussendoor makkelijk lukt om je in te houden is dat je kunt gaan denken dat dat komt omdat je het onder controle hebt. Maar ik vraag me af, als ik kijk naar mijn eigen ervaring, of het niet vooral de schaamte en de schuldgevoelens over mijn laatste dronkenschap zijn die me weer even in het gareel houden. De schaamte, angst voor herhaling en de kater zijn groot genoeg om me dan gemotiveerd te houden. Dat kan dagen zijn, weken, afhankelijk van de ernst van de laatste gelegenheid. En in schaamte leven, zo'n knagend gevoel op de achtergrond, dat is niet te harden. Het gevoel ebt gelukkig ook weg. Iedereen lijkt het te zijn vergeten en 'ach, niemand is perfect' komt dan als gedachte op, tegelijkertijd met de gedachte dat het wel lekker zou zijn, een glas wijn, en dat ik zelf wel bepaal hoe ik leef, zo zoiets. Ik werd door de schaamte steeds braver en aangepaster tussen de drinkavonden door, en had er daardoor steeds meer behoefte aan om daar uit te breken.

Ik ben heel blij voor je dat er verder niets is gebeurd, het lijkt me vreselijk om te moeten leven met de spijt en het schuldgevoel als dat wel zo zou zijn. Zo onomkeerbaar en waarvoor? Ik wil het er niet inwrijven of zo hoor, ik heb ook stomme dingen gedaan. Ik ben niet in de auto gestapt, maar wel op de fiets bijvoorbeeld, slingerend. Op dit moment is het voor mij zo, dat ik het risico niet meer wil nemen.

Zo makkelijk kijk ik er zelf niet naar. Het is misschien niet zo erg als het enige wat je doet als je dronken bent in slaap vallen is terwijl je zit te netflixen. Maar kun je het ook wegwuiven als je ervaring hebt met een gevaar zijn voor jezelf of anderen? Je zegt dat je dronken in de auto bent gestapt. Niet iets om te bagatelliseren toch? De laatste keer dat ik dronken was viel ik voorover met mijn hoofd rakelings langs de houtkachel. Heb mezelf ontzettend voor schut gezet op feestjes. En ik weet: als ik bezopen ben doe ik het gewoon weer.