Klassement

Hallo allemaal, een kleine update van mij. Inmiddels ben ik ook een half jaar compleet AV. Het gaat ook echt goed met me, heb mezelf gevonden, ben een veel leukere en geduldigere moeder, werken gaat goed. Ja ik heb weleens trek momenten maar ook die gaan weer voorbij. Zelfs rijden lukt weer en ben niet meer bang, de angst en hyperventilaties zijn praktisch weg ( heel af en toe voel ik even een verhoogde hartslag maar dat is snel over) voor mij is dit allemaal zo’n opluchting het is en blijft hard werken dat wel

Nou, dat is dan geen toeval dat ik vandaag weer eens even hier kijk...had er zelf niet aan gedacht. Bedankt en keep up the good work everyone

Wat @Fruitvlieg schreef kan ik bij mezelf ook helemaal herkennen. Toen ik eenmaal besloten had de knop echt om te zetten was er verbazing, aanvankelijk soms nog een wankel moment, maar geen echte strijd meer. Wel heel veel leerzaams en een toenemende zekerheid dat dit een prima besluit was geweest waar ik niet meer op terug wilde komen. Intussen kreeg ik de tijd, de kracht en de helderheid om oude irritaties los te laten en een veel mooiere basis op te zetten voor mijn verdere toekomst.

Toen ik in de duinen liep zag ik een man hardlopen, je hoorde hem op afstand hijgen en puffen, zijn gezicht knalrood. Dat ziet er dan niet aantrekkelijk uit, dat je denkt van: leuke hobby dat hardlopen. Maar je weet als hij het volhoudt loopt ie over 10 weken als een hinde, en heeft ie zelfs de kracht om even een glimlach te geven in het voorbijgaan. Denken dat hij het beter kan opgeven omdat hij duidelijk nog geen conditie heeft, is dat vergelijkbaar met zeggen: ik heb geen zin in dat depri gedoe?

Depri gedoe? Over het algemeen lees ik depri gedoe juist bij mensen die nog niet gestopt zijn of juist worstelen met een terugval. Als ik naar mezelf kijk, en dat is het makkelijste, ben ik een stuk minder depri sinds ik niet meer drink. De worsteling was er ook niet nadat ik gestopt was maar ervoor of ik wel wilde stoppen en of ik het wel kon. Als je eenmaal de keuze hebt gemaakt is het even een paar maanden wankel maar een stuk minder vermoeiend dan wanneer je nog drinkt. Ik vind het juist depri gedoe als je jarenlang met hetzelfde onderwerp bezig bent, een onderwerp wat enorm veel schade in je leven heeft aangericht en tijd inneemt, maar geen keuze maakt en juist doorgaat met leven.

Het levert je blijkbaar veel op @Remi1, best simpel. Ik heb lang zo geleefd. Teveel positieve associaties met alcohol, om stoppen als iets goeds te zien. Geen wonder dat je dan depressief wordt als je stopt. Het duurde jaren voordat dat een beetje omdraaide. Het liep echt uit de hand bij mij. De enige manier eruit was om een groot deel van mijn persoonlijkheid (vluchten, ontwijken etc.) te keren. En dat is hard werken, ik moet af en toe ook weer door de depressieve fase heen. Ik had trouwens wel iemand nodig die dat tegen me zei. Ik lag steeds diep in de kreukels te jammeren dat het zo erg was, maar die persoon zei: blijkbaar levert dit je nog van alles op. En dat was ook zo. En toen niet meer.

tussen uit en thuis zaten heerlijk ontspannen uurtjes vol genieten

Dat zegt vooral iets over dat vertrouwen herstellen tijd kost. En dat verslaafden liegen.

Je 'komt er nog steeds goed mee weg' met dat drinken. Je hebt nog altijd mensen om je heen die je keer op keer vergeven en 'gewoon' met je doorgaan. Je hebt nog altijd je echtgenoot, kinderen, boodschappen, huis, boot... Geen redenen om het echt anders aan te pakken. (Nog) geen 'rock bottom'. Soms denk je je rock bottom bereikt te hebben, maar als je daarna toch weer doorgaat op de 'oude weg' dan is dat een teken dat het niet diep genoeg was. Je hoeft niet perse echt je rock bottom te bereiken om het anders aan te pakken. Het besef dat je met je manier van leven tot nu toe 'geluk' hebt gehad en dat de koek ook een keer op kan zijn, zou ook een ommekeer teweeg kunnen brengen. Dat laatste heeft mij 'gered'. Het besef dat m'n voortbestaan aan een zijden draadje hing, en dat ik dat draadje alleen zelf kon versterken. Niet door te vertrouwen op dat anderen me wel (weer) zouden begrijpen en van alles door de vingers zouden zien, maar door zelf aan m'n herstel te gaan werken.

Vandaag kan jouw humeur hopelijk tóch nog een oppepper krijgen...

Beiden (op je vraag) gezond egoisme ontwikkelen is voor velen hier een opgaaf, bij ons vroeger werden de vrouwen geleerd zich op te offeren en de mannen werden ontzien (in het huishouden vooral). Drank en niet willen voelen, ik ben ermee grootgebracht helaas. Hard werken, veel zelfreflectie, en daar wat mee doen, heeft me ver gebracht. En ik ben er nog lang niet, maar ik geniet weer volop van mijn leven, ben een tevreden mens geworden en dat is lang anders geweest. sterkte,

Dat is ook mijn ervaring. Klopt exact.

Hoera voor @kruidenthee67, @reboot en @Oskar.

Zo schattig @Remi1hoe je het constant voor de idioot die iedereen willekeurig schopt opneemt. Je vraagt je toch af waarom je hier zo langzamerhand geen vrienden meer hebt. De mazzel.

Yes ik heb mijn eerste half jaar compleet zonder alcohol en terugvallen gehaald. Gaat heel goed met me, heb het nog weleens moeilijk ( trek ) maar ook dat gaat stukken beter. Op naar het volgende half jaar

Na enig aandringen van niet nader genoemd persoon kopieer ik mijn update van mijn persoonlijke draad ook even naar hier. Goed, een update. Even eerlijk vooraf, ik heb hier een ellenlange versie van geschreven en die zit nu in het mapje "pas publiceren als ik echt heel erg dood ben". Dit is een soort samenvatting. Het is een jaar geleden dat ik besloot om toch weer mee te doen aan het jaarpact. Een heel jaar niet drinken dus. Geen alcohol, geen alcoholroes, geen alcoholverdoving. Het was een zwaar jaar, waarin veel is gebeurd. Privé, werk en in m'n hoofd. Het was ook (weer) een coronajaar, wat een flink deel van de afleiding wegnam. Ook een deel van de verleiding trouwens, want hoewel ik voornamelijk een alleendrinker ben, was ik nooit een stiekeme drinker. Ook in gezelschap dronk ik graag en grondig. Het maakt alles wat losser, weet je wel. Oppassen trouwens, ik proef nu al enige nostalgie. Het voordeel van een drankprobleem, is dat je een drankprobleem hebt. Daar kun je prettig op focussen, het middelpunt van alles, waardoor de rest op de lange baan geschoven kan worden. Eerst dat alcoholprobleem oplossen, dan zien we wel verder. Lekker gemakkelijk. In dat opzicht ben ik nog niet echt verder, denk ik. Het alcoholprobleem is er nog steeds, nu draait het niet om drinken, maar om niet-drinken. Dezelfde focus, andere invalshoek. Voor de rest schuif ik het meeste nog mooi vooruit. Therapie? Dat is nog steeds een verhaal van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Het werkt niet. En omdat het allemaal niet werkt, is wel duidelijk waar dat aan ligt. Aan de enige gemeenschappelijke factor in het al: ikzelf. Wil ik wel zo diep graven? Is het niet rustiger, leefbaarder om oppervlakkig te blijven? Wel grappig, geen mens die mij kent, zou mij als oppervlakkig beschrijven. Maar tegelijk heb ik toch niet de behoefte om tot de bodem van de Marianentrog te duiken. Er af en toe langs strijken is pijnlijk genoeg. Ook een strijd, maar een heel andere. Misschien is dat wel waarom het voor mij belangrijk is om het belang van het gevecht tegen en met alcohol voor ogen te blijven houden. Dit is vechten, hard werken, alert blijven en geen gaten laten vallen. Dat kan ik, dat bewijs ik elke dag nog weer. Ik kan vechten, dit gevecht kan ik winnen. Dat sterkt, vergroot het vertrouwen om ook dat andere gevecht aan te kunnen. Maar dan kan nu nog niet, want ik ben hier nog hard mee bezig. Hart mee bezig ook. Goed, tot zover dit eerst maar. Dit jaar was een berg en ik sta nu op de top van die berg. De vraag is nu; en dan? Naar beneden? Via welke weg? Of hoger, naar de volgende top? Ik weet het niet. Nog niet. En tot ik het weet, blijf ik hier eerst maar staan, van het uitzicht genieten.