ja , de gedacht: ik moet dit zelf oplossen, ik moet dit kunnen was voor mij ook iets om te leren. Hulp accepteren, hulp vragen.... het leek me een zwaktebod. Maar niets is minder waar. Het is het beste wat je doen kan. Alles wat mensen me nu willen geven, neem ik aan. Terwijl ik juist altijd heel afhoudend was daarin en altijd stoer zelf alles moest kunnen. De sterke geemancipeerde vrouw die alles kan, superwoman... nou.... dat is was toch iets wat uiteindelijk niet bij me paste, want ik heb gewoon mijn limiet en mijn beperking en uitdagingen. Dus als mijn vriend nu mijn spullen wil dragen, zeg ik: graag. Als iemand mij wil rijden, of voor me wil betalen, zeg ik dankjewel! En therapie kan ook zo'n hulpvorm zijn, die je kan proberen om te zien of het je helpt. Waarom niet!
Vermoeidheid en een heftig gesprek zorgen zeker ook voor extra klachten. Probeer dus te beseffen dat het moeheid is, en geen extra ziektebeeld of extra problemen.