Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Lieke7777]

Och lieve jannigje , jij leeft net als mij te veel in je hoofd. 

Bent te veel bezig met je straffende  en veeleisende  ouder de kans te geven je leven te laten leiden en idd voor de ander in te vullen ..NIVEA.

Als je meer kijkt en voelt wat JIJ nodig hebt komt het anders binnen en leer je je , je gezonde behoeftes voorop te stellen zonder dat je daar mee je zelf te niet doet.

Wat je schrijft over je mondkapje lijkt klein maar is groot want jij maakte duidelijk wat je nodig had op dat moment en het werdt gedaan zonder moeite. 

Ik reed vorige week in Utrecht en kon de plek waar ik moest zijn niet vinden   bleef rondjes rijden in een richting  verkeer verplichte  afslagen .

Ik kon wel janken en enigste wat ik dacht ik kom niet meer op tijd wat zullen ze mij dom vinden. 

Toen heb ik de gene die mij uitnodigt  had voor de talk gebeld , haar kende ik niet zo goed. 

En verteld dat ik het niet kon vinden en bang was te laat te komen.

Ze zei , ik sta hier ( deze straat ) kan je die wel vinden dan stap ik bij je in en zoeken we samen een parkeerplaats  en lopen we er samen heen.

Dat lukte en zo hielp ze mij ik was direct  gerust en kalmer .

Ik luisterde naar mijzelf en zocht en voelde dat ik iemand nodig had.

 

30 september 2021 bewerkt door Lieke7777

[Bert1953]

Als de knop om is wil dat niet zeggen dat vanaf nu alles geweldig gaat toch? Het is eerder een flinke stap om een nog betere versie van jezelf te worden. Het is nog steeds flink werken maar dat is geen straf meer maar waardevol.

Het valt me overigens ook op dat je hier vaker en veel uitgebreider schrijft.

[Jannigje]

Op 30-9-2021 om 17:09 zei Bert1953:

Het valt me overigens ook op dat je hier vaker en veel uitgebreider schrijft.

Dat klopt wel, ik heb nu iets concreets om over te schrijven.

Als ik me niet goed voel, heel somber ben, heeft het weinig zin om dat elke keer op te schrijven. 

[Jannigje]

Een week later.
Afgelopen maandag ging het verband er voor de eerste keer af , daar schrok ik wel van. Maar ja, dat is niet zo gek na 2 dagen.
Nu is het een week later en het ziet er echt nog niet goed uit! En ik ben echt bang dat het niet goedkomt.
Daar raakte ik behoorlijk van in de stress. 
Akelige scenario’s schieten door mijn hoofd! 
Nu buikpijn en weer die rottige spanning die na de operatie was afgenomen.
Donderdag naar de chirurg, uitzitten, volhouden.
En erbij blijven, niet verdwijnen!

Ik heb nu de neiging om weg te gaan, me af te sluiten.
Want ik heb niet verteld hoe en wat, dus nu mag ik geen aandacht vragen voor mijn angst.
Maar die angst is er, ik ben bijna nog banger dan voor de operatie, want toen moest het nog gebeuren en was de uitkomst hopelijk goed.
Een goed resultaat was denkbaar, haalbaar.

En nu?
Is het nu verprutst?
Ben ik te ongeduldig?
Te negatief?

Dat weet ik niet, maar ik ben weer héél bang

[Quinn]

Misschien komt het ook doordat je weer thuis bent? Dat de ontspanning en overgave weer verdwijnt? Ik zou er in elk geval maandag even achteraan bellen, is heel normaal en niks mis mee.

Knuffel.

[lady jane]

  wat er ook gebeurt, altijd blijven delen (laat Bassie het maar op lachen houden)♥

[Lieke7777]

Begrijpelijk  je angst  dat het niet goed komt , geef het  nog meer tijd , meestal wordt het eerst slechter dan pas zie je verbetering. 

Laat het gevoel er zijn maar wees niet bang voor de angst.

Geef het aandacht met liefde voor je interne ik en praat  en omarm dat het goed komt.. knuffel .

[Lika]

Wat kan angst overheersen he…? Je kunt maandag even bellen. Niets raars aan. 

[Reacher]

Hoe ging het gisteren @Jannigje? Kon de chirurg je geruststellen? 

[Lieke7777]

Hoop dat je ook weer  wat meer gerust bent gesteld ..

[Jannigje]

Eerlijk gezegd ben ik niet echt gerustgesteld, maar wel een beetje. Ik heb hem gevraagd eerlijk te zeggen wat hij denkt.
Slecht nieuws is niet fijn, maar voor mij beter dan onzekerheid.
Als ik slecht nieuws krijg kan ik van slag zijn, balen, verdrietig od angstig zijn, maar het is in ieder geval duidelijk en dan kan ik me ermee proberen te verhouden.
Meestal lukt dat dan wel, misschien met vallen en opstaan, maar toch.

Maar onzekerheid, onduidelijkheid vind ik vreselijk, daar kan ik slecht tegen. Alle rampscenario’s komen langs, de een nog erger dan de ander. Ik begin nooit met een optimistische kijk, met het idee dat het vast wel goed komt. Helaas.

Echte duidelijkheid heb ik nog niet, maar ik vertrouw nu maar op zijn expertise, hij weet waarover hij spreekt, ik weet alleen maar wat ik me voor kan stellen, kan bedenken.
Dus..

Geduld, wachten, proberen positiever te zijn, proberen een beetje te vertrouwen. Dat vind ik moeilijk, vooral dat vertrouwen.

Volgende controle is over 3 maanden.

[Lieke7777]

Zijn er dan  geen mensen in je omgeving die zien dat je geopereerd bent en dat ze een verbetering zien die jij misschien niet ziet? 

Die jou daarin ook wat  geruststelling kunnen geven ? 

[Claudius]

Praat je hierover met je huisarts of nog andere hulpverleners? Lijkt me zeer zwaar om alleen te dragen. 

[Jannigje]

Mijn huisarts weet het nog niet eens, tenzij ze op de hoogte is gebracht door de kliniek, wat ik niet vermoed. ik heb geen idee, ik heb haar al maanden niet meer gesproken.
De psychiater weet van het voornemen maar weet niet dat het inmiddels is gebeurd. Zij heeft wel voor mij gebeld naar de vorige kliniek toen de anesthesist daar mij niet wilde opereren i.v.m. medicatie.
Daarna heb ik haar niet meer gesproken, ik spreek haar alleen als er iets is met mijn medicatie.
Of als ik om een afspraak vraag misschien.

Ik realiseer me nu dat ik er ook niet eens aan heb gedacht om een afspraak te vragen zo ben ik gewend om dingen alleen te doen. Het komt niet eens in me op om aan hen steun te vragen.

Daar word ik opeens verdrietig van. 
Een ander zou ik mogelijk hetzelfde adviseren @Claudius: ga met je huisarts/psycholoog praten, maar voor mijzelf bedenk ik niet dat ik die steun ook mag vragen.
Dat voelt al snel als overdreven aandacht vragen. 
Tjonge, dat zit diep.

 

[Lika]

[Claudius]

Mensen zijn nu eenmaal sociale wezens, ik ondervind dat iedere dag tegenwoordig. Jij verdiend zeker aandacht. 

[Claudius]

Hoe gaat het nu met je? 

[Jannigje]

Ik ben erg somber.

Gelukkig waait het hard, ik zit onder mijn afdak en luister naar de wind. 
Ik zit het uit.

 

Ik ben erg somber, maanden van onzekerheid, spanning, angst. Dat zou ik allemaal kunnen verdragen als de uitkomst daarna positief zou zijn, maar dat is niet zo, althans voor een belangrijk deel.
Ik moet geduld hebben en vertrouwen.
Beide heb ik niet meer.

Vorige week zou ik een gesprek hebben met een psycholoog, kon ik eindelijk mijn verhaal doen en spreken over mijn onzekerheid en angst, maar helaas, ze was ziek. En blijkbaar nog steeds.
Vandaag zou ik een vriendin naar een kliniek ik Rotterdam brengen, maar dat gaat ook niet door. Zij kan toch alleen gaan.

Ik heb al dagen niemand gezien en gesproken, niets nieuws voor mij, maar nu is dat niet goed, ik zink weg in het drijfzand.
Ik moet dit een halt toeroepen, dus ik heb gevraagd of ik later even langs mag komen. Misschien kom ik dan weer in beweging en uit mijn akelige groef. Zij heeft honden en die hebben niets met somber en depressief, die willen aangehaald worden en brokjes krijgen en uitgelaten worden. 

Gedachten aan er niet meer willen zijn heb ik weer veel, dagelijks.
Niet meer altijd maar weer moeten knokken, niet meer altijd weer angst, nooit meer vechten tegen de somberheid, de zwaarte.
Een fijn vooruitzicht.
Maar die gedachten helpen me niet, dus die probeer ik weer tegen te gaan.

Gelukkig waait het hard, ik zit onder mijn afdak en luister naar de wind. 
Ik zit het uit.

 

 

 

20 oktober 2021 bewerkt door Jannigje
Grootste deel weggehaald, te negatief en toch weer teruggezet met dank aan @reacher

[Reacher]

Ik zie je zo voor me onder dat afdakje. 
 

Vreselijk hè die wachtstand. Verdragen en verduren. 

[Claudius]

[Quinn]

Had je gelezen. Je bent niet alleen lieve @Jannigje 

[Reacher]

Voor mij was het juist een moedig bericht, niet te somber. 
Je vraagt of je toch kan langskomen. Omdat je het nodig hebt. Ik zou dat ook willen kunnen. Ik leer van jou en voel me minder alleen door jou. 

[Jannigje]

Ik heb het weer teruggezet, dank @Reacher.
En @Claudiusen @Quinn.

Ik voel me wel vreselijk alleen @Quinn.  Maar ik ben wel blij dat ik het even met jullie mag delen.
Tranen zijn beter dan constante buikpijn en zo’n steen in mijn lijf die maar niet weg wil gaan.

Ik wil het soms wel uitschreeuwen: het leven is vaak helemaal niet mooi, niet de moeite waard, het is een gevecht, een voortdurende strijd om maar niet op te geven.
Om er toch maar weer het beste van te maken voor zover dat lukt.
Ik ben echt jaloers op mensen die het leven mooi vinden! 

[Jannigje]

54 minuten geleden zei Reacher:

Voor mij was het juist een moedig bericht, niet te somber. 
Je vraagt of je toch kan langskomen. Omdat je het nodig hebt. Ik zou dat ook willen kunnen. Ik leer van jou en voel me minder alleen door jou. 

Wat leer je dan? 
Bedoel je het vragen? Ik durf het alleen bij haar. Vaak wacht ik lang, te lang, wil dan niet (slappeling, kun je het niet zelf?), durf ik niet (moeite om me zwak te toen).
Maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan, want anders kruip ik nog verder weg.
Ik moet opeens aan meneer schildpad van Fleurtje denken: een winterslaap, maanden lang helemaal weg! En dan in het voorjaar weer tevoorschijn komen en hopen dat de wereld er dan anders oogt en voelt.

Ik voel me ook minder eenzaam door jullie! 

20 oktober 2021 bewerkt door Jannigje
Aanvulling

[Reacher]

Tranen kunnen goed doen @Jannigje. En ik vind het fijn dat je deelt. 

2 minuten geleden zei Jannigje:

Wat leer je dan? 
Bedoel je het vragen? Ik durf het alleen bij haar. Vaak wacht ik lang, te lang, wil dan niet (slappeling, kun je het niet zelf?), durf ik niet (moeite om me zwak te toen).
Maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan, want anders kruip ik nog verder weg.
Ik moet opeens aan meneer schildpad van Fleurtje denken: een winterslaap, maanden lang helemaal weg! En dan in het voorjaar weer tevoorschijn komen en hopen dat de wereld er dan anders oogt en voelt.

Ik voel me ook minder eenzaam door jullie! 

Ik vind dat gruwelijk moeilijk, om hulp vragen. In het verleden wel gedaan, maar dat ging mis. Het is een angst voor weigering maar ook een angst om de verkeerde hulp te krijgen. Die me verder pijn doet. Met een goedbedoelend liefhebbend persoon die daar dan weer verdrietig van wordt etc.
 

En dan helpt het mij dat jij het toch doet.  Dapperheid geeft mij hoop.