Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Reacher]

Ik ga als eerste maar eens het strand opzoeken tijdens een storm en daar lopen gillen. Als probeersel. Kan ik me hoogstens schuldig voelen als er een voorbijganger schrikt 
Jij @Jannigje?

[Jannigje]

Ik las ooit over een shouting tree, dat is een boom tegen wie je kunt schreeuwen,   Vloeken,, huilen, wat je maar wilt, hij kan het hebben.
Zoek zo’n boom was het advies.

Ik heb wel gezocht, maar wij leven veel te dicht op elkaar, ik was te bang dat anderen me zouden kunnen horen, dus dan hield ik mijzelf erg in.

wat ik ooit wel heel lekker vond was tijdens een zelfverdedigingscursus leren een plankje door midden te slaan, terwijl je een kreet slaakt. In het begin waren het kreetjes,  maar al vrij snel werden dat heuse kreten. Een kreet slaken en dan een plankje doormidden slaan. Dat gaf wel een sterk gevoel. En het voelde heel bevrijdend.

[Jannigje]

Heel soms schreeuw ik in de auto met de ramen dicht natuurlijk.

[lady jane]

Wij leerden een kuil te graven en alle woede, verdriet en weet ik wat
aan de aarde terug te geven, kuil weer dicht maken zelf natuurlijk.
grappig om te lezen hoe we toch een weg vinden daarin uiteindelijk,
alles beter dan verdrinken daarin blijven hangen.
Ik heb zo vreselijk veel goeds geleerd in mijn jonge jaren, dat ik het
eigenlijk onbegrijpelijk vind dat ik er met die kennis en ervaringen
toch zo lang in drinken ben blijven hangen.
 

[Yvonne]

up ivm spam

 

[Jannigje]

Het lukt me niet om mijn gedachten goed op papier te krijgen. Ik ben te onrustig, ik moet straks ook nog Zoom-zingen en daarvoor nog inzingen. Mijn hoofd staat er niet goed naar

Het gaat erom dat de vriendin die onze vriendschap in de wacht heeft gezet mij via een app heeft laten weten dat ze geen contact meer wil. 
Ik kom erop terug.

[lady jane]

[Lika]

[Reacher]

Ik heb het vorig jaar ook meegemaakt @Jannigje. Één van mijn beste vrienden, ik kende hem al twintig jaar. Plots een hele boze brief. 
Hij wilde per direct geen contact meer. Directe aanleiding was een grapje dat ik maakte. (Sindsdien ben ik wat bang om grappen te maken). En de rest van de brief ging over opgespaarde irritaties. 
Heel wat zaken die ik had kunnen toelichten, die we samen hadden kunnen doorwerken en verwerken. In al die jaren niets van gemerkt, en dat zorgt ervoor dat je je andere vriendschappen  met meer onzekerheid gaat bekijken.

Ik wilde dit eigenlijk niet schrijven want dan gaat het plots over mij (en het roept verdriet op), maar misschien is het goed om te delen. 
Staan we er niet zo alleen in.

[Lonster]

Me too. Een vriendin die voor mij uit het niets de vriendschap opzei via een brief. Ze vond hoe ik in het leven stond niet passen bij hoe zij tegen dingen aankijkt en aanpakt. Dat had ze met allerlei mensen besproken behalve met mij. Ik voelde me beoordeeld en afgewezen. En erg boos. Later hebben we er over gesproken en het leek erop dat we weer samen door een deur konden. Maar dat bleek niet zo te zijn. Haar brief had dat verpest. Het heeft me lang bezig gehouden, heel naar.

Andersom heb ik een vriendin pijn gedaan door de vriendschap op te zeggen. Niet via een app of brief maar in meerdere gesprekken, waarin bleek dat zij totaal niet begreep waarom. En dat was dan ook eigenlijk mijn punt... ze begreep mij niet. Ik vond dat geen goede basis voor een vriendschap. Ook daar heb ik me lang rot over gevoeld. 

Ik heb daar veel met anderen over gesproken, het beëindigen van vriendschappen. Veel mensen kiezen ervoor om afstand van iemand te nemen en de vriendschap stilletjes dood te laten bloeden. Er actief iets mee doen lijkt mij beter. Pijnlijk is het sowieso.

[Jannigje]

Dank jullie wel voor het schrijven @Reacher en @Lonster . Dat het pijn oproept snap ik heel goed. En ja, die dingen houden je lang bezig. 
Ik vind het ook zo akelig dat ze niet eerder iets heeft gezegd, dat had haar en mij een hoop frustratie gescheeld. En mij ook pijn en verdriet en ook boosheid om de manier waarop. Volgens mij was het allemaal helemaal niet nodig geweest als we hadden gepraat. Want blijkbaar lagen haar en mijn verwachtingen nogal uit elkaar?

Het lijkt op het , bijna mijn hele leven lange gedoe, met mijn zus. PPffff

Ik breek me al dagen het hoofd over hoe ik het beste kan reageren. Het is niet zo dat ik mijn eigen woorden niet weet, die heb ik wel redelijk helder.
Maar wat is wijsheid?
En wat wil ik bereiken? 
En wat zijn mijn motieven?

Reageren vanuit een gekwetst ego is niet de juiste manier. Mijn mond houden (opnieuw!) voor de lieve vrede ook niet.
Maar in haar app heeft ze een aantal zinnen van mij gezet waar ze moeite mee had. Dat snap ik wel als je ze zonder context ziet staan. Maar tijdens dat gesprek was dat anders.  Ik wil niet vervallen in welles-nietes en "ja maar toen zei jij dat". Dat gaat over de vorm niet over de inhoud, denk ik.

Ik wil best excuses maken als ik fout ben geweest, maar ik heb geen zin in alle verantwoordelijkheid alleen te nemen. Heb ik altijd gedaan.
"Sorry hoor, ik bedoelde het niet zo"
"Sorry dat ik je boos heb gemaakt"
"Sorry dat ik überhaupt ruimte inneem"
"Natúúrlijk ligt de fout bij mij"
Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dat wil ik niet meer.
Maar ik merk bij haar geen enkele zelfreflectie, alles wordt bij mij gelegd. Ik wil geen gehakketak, mij niet steeds moeten verdedigen. Maar wat dan wel?

En dan is er nog mijn "zwaarte"
Blijkbaar heeft zij het idee gehad dat zij mij moest redden, allerlei ideeën aangedragen (voor mij ongevraagde adviezen waar ik regelmatig niets mee kon) waar ik dan vervolgens niets mee deed (smoezen voor had volgens haar) volgens haar.. Trekken aan een dood paard zeg maar.
Zij kan mij niet meer helpen zegt ze.
Ik ben daar echt verbijsterd door, ik heb haar nooit gevraagd om me zo te "helpen". Zo was onze vriendschap ook niet, dacht ik.

Ik heb een concept geschreven, durf het niet te versturen, nog niet. 
Wat is ego, wat ben ik, wat mag ik? Welke toon.

[Jannigje]

En nu ga ik nog een kop thee drinken, kaarsjes aan doen en proberen mijn bonkend hart weer wat te kalmeren. 
Ik kan hier zo slecht tegen.

[lady jane]

dit alles voedt je niet Jannigje
dit holt jou uit
idd wat jopie zegt, hieruit stappen,
loslaten voor wat nu mogelijk is
en je open stellen voor nieuwe kansen
nieuwe mensen, nieuwe jij

[kruidenthee67]

Hoi Jannigje,

KMW is wat bij mij opkomt.

Je hebt invloed op wat jij doet en wat 'helpend' is voor jezelf.

Dat is misschien iets heel anders dan je gewend bent, en wat de ander verwacht.

Maar goed is voor jou.

 

Kopje thee, kaarsje...op afstand kijken wat er gebeurt en wat dan?

 

 

 

[Yana]

10 uur geleden zei Jannigje:

Ik breek me al dagen het hoofd over hoe ik het beste kan reageren...

Mooi hoe genuanceerd jij het bekijkt en vooral ook hoe je je eigen aandeel onderzoekt maar ik schiet er ook een beetje van in de lach. Als je alleen maar reacties wilt geven die helemaal kloppen dan zeg je nooit meer wat 

Volgens mij is er geen goede of foute manier om te reageren; als je boos bent zeg je verdomme, als je verdrietig bent dan huil je en als je dat allemaal overstegen bent dan kijk je liefdevol gelukzalig om je heen (vermoed ik, ik heb daar geen ervaring mee).

Een gedachte die bij mij opkomt maar best kans dat ik de plank mis sla... Je reageert zo níet primair, je analyseert zó veel dat je daarmee bovenop je energie blijft zitten die daardoor geen kant op kan en daar wordt een mens niet blij van. Als boosheid, verdriet en frustratie eruit kan stromen komen daarna wel weer de liefde en zachtheid. Dat proces is ook goed voor de levenslust in mijn ervaring.

PS. niks mis met een beetje ego hoor, die mag er ook gewoon zijn 

[bumperjim]

Dit is wel een beetje een damesding hè, als ik seksisties mag zijn. (Mag niet natuurlijk maar doe ik toch). Een man zou het gewoon laten doodbloeden. Het "uitmaken" zou niet bij ons opkomen. Teveel gedoe. Is er geen voetbal op tv?  

Mannenrelaties zijn oppervlakkiger meestal. 

8 november 2020 bewerkt door bumperjim

[Yana]

Ik heb ook nog nooit een vriendschap uitgemaakt hoor, soms heb ik niet zoveel zin om nog iets af te spreken en dat doe ik dan ook niet. Kennelijk is dat dan wederzijds, heb nog nooit klachten gehad. Het gebeurt ook wel dat een vriendschap jaaaaren later weer wordt opgepakt.

[bumperjim]

1 uur geleden zei Cleo66:

Worden jullie dan nooit teleurgesteld door een vriend ?  Hebben jullie echt nooit diepgaandere gesprekken?  Wanneer een vriend jullie relatie laat doodbloeden,  zit je daar dan niet mee ?

Goeie vragen.

Teleurgesteld, nee niet vaak, kan ik me weinig bij voorstellen (of misschien ben ik dan degene die altijd de anderen teleurstelt  ). Soms moet het herhaaldelijk van mijn kant komen maar daar zit ik niet mee. Soms komt het ook wel eens herhaaldelijk van de andere kant.

Diepgaande gesprekken in de zin van over je diepste gevoelens praten, zelden eigenlijk, hangt veel af van de persoon. Dat doe ik dan meestal met mn vrouw of met mn broer (psycholoog). Ook wel met vriendinnen.

Wat doodbloeden betreft, meestal komt dat dan van beide kanten. Kan me niet herinneren dat de ene persé een vriendschap wilde en de ander niet. Soms hangt een vriend me wel eens ff de keel uit (bemoeizucht kan ik slecht tegen) dan laat ik ff een paar weken de boel de boel en dan pakken we het weer op.

Vrouwenrelaties lijken in mijn ogen vaak op liefdesrelaties (behalve het liefde aspekt dan) terwijl mannenrelaties veel meer doe-relaties zijn. Samen gaan mountainbiken of zo. Weinig mannen vinden het leuk eindeloos met elkaar te gaan zitten appen of zo. Ik ben vergeleken met de gemiddelde man best wel een praatman, daarom zit ik ook hier.

Enfin het ene is niet beter dan het andere of zo, bovendien is elke relatie weer anders maar gemiddeld genomen zijn dit mijn observaties.  

[Jannigje]

@Jopie geweldig die driehoek, zo herkenbaar! En overzichtelijk ,daar hou ik van.

Ik herinner me een situatie op mijn werk ooit. Ik was aan het werk, achter mij wilde iemand iets kopiëren, dat lukte niet. Dat zei zij hardop. Ik stond meteen op en begon mij ermee te bemoeien en naar oplossingen te zoeken. Ik nam het eigenlijk zelfs over denk ik.
Ze liet me even begaan en zei toen: “Jan, ik heb niet om je hulp gevraagd.” Vriendelijk doch zeer duidelijk.
Ik was verbijsterd, echt waar.

Om twee redenen:
1. Dat zij dat durfde te zeggen en dan op een vriendelijke maar zeer duidelijke toon.
2. Het besef dat ze volkomen gelijk had! En hoe vanzelfsprekend ik was opgestaan om te “helpen” omdat ik een hulpvraag had gehoord = ingevuld.

Dit is denk ik precies wat er in mijn situatie is gebeurd, zij heeft een hulpvraag gehoord en wilde helpen. Ik heb niet om die hulp gevraagd en voelde mij onder druk gezet. Ik had het gevoel dat ik me moest verdedigen waarom ik niet deed wat zij wilde dat ik deed.

Ik las een heel verhelderend stuk op internet over die driehoek.

9 november 2020 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

3 uur geleden zei Yana:

Mooi hoe genuanceerd jij het bekijkt en vooral ook hoe je je eigen aandeel onderzoekt maar ik schiet er ook een beetje van in de lach. Als je alleen maar reacties wilt geven die helemaal kloppen dan zeg je nooit meer wat 

Een gedachte die bij mij opkomt maar best kans dat ik de plank mis sla... Je reageert zo níet primair, je analyseert zó veel dat je daarmee bovenop je energie blijft zitten die daardoor geen kant op kan en daar wordt een mens niet blij van. Als boosheid, verdriet en frustratie eruit kan stromen komen daarna wel weer de liefde en zachtheid. Dat proces is ook goed voor de levenslust in mijn ervaring.

Klopt, ik nuanceer me kapot, kom dan helemaal klem te zitten. Zo bang dat ik het verkeerd doe, want o jee. 
Ik heb de ervaring die jij beschrijft nog niet: ik ben teveel bezig met de ander, met het goed willen doen.
Zo bang onredelijk te zijn. 
Emoties eruit laten stromen klinkt aantrekkelijk maar ook heel eng. Maar ik begrijp het principe wel. En ik doe dat weg door zo met de ander bezig te zijn.

Primair,  nee, ik reageer eerder tertiair. Want zelfs secundair overweeg ik opnieuw. Tjonge, dat vind ik nu wel weer confronterend, maar dank je. 

[Jannigje]

Lieve mensen, ik ben zo blij met jullie reacties, dank jullie wel.
Ik had mezelf weer helemaal klem gezet en kon voor mijn gevoel geen kant meer op.

Welke kant ik op moet/kan/wil? Dat weet ik nog niet, maar ik ga eerst maar eens her-voelen en heroverwegen. 
Mijn bericht moest vandaag de deur uit van mijzelf, want zij wacht op een reactie, dus (dit heb ik ingevuld). Weer haar op één gezet.
Verder word ik erg gespannen van dit geheel en ik wil rust. Dus nu is de vraag hoe ik die rust weer vind.

Eerst maar voelen en dan reageren. Ik ga een volkomen ongenuanceerde , onredelijke brief schrijven die ik dan natuurlijk niet verstuur, maar die me vast wel oplucht. Ik zit zelfs een beetje te grinniken nu.

En weer is er thee.
En een wandeling met een vriendin én eten koken voor haar. Dat is zo’n enorme overwinning voor mij! 

, 

[Jannigje]

https://nielsvansanten.nl/communicatieproblemen-en-relatieproblemen-oplossen/de-verleiding-van-redder-en-slachtoffer-de-dramadriehoek/ 
 

Zijn uitleg vind ik zo verhelderend. Eenvoudig maar zeer duidelijk.

[Jannigje]

13 minuten geleden zei Jopie:

Deze postong mag van mij best wat extra aandacht.... Vrolijke grijns hier, wat ben je toch een lekker ding 

Zo zou ik mijzelf nou niet direct omschrijven. 

[Yana]

46 minuten geleden zei Jopie:

Vrolijke grijns hier, wat ben je toch een lekker ding 

bis 

[Yana]

Je hoeft niet persé op haar te reageren toch? Ze wil geeneens contact meer met je dus het is niet dat ze nou recht heeft op een reactie ofzo. Lekker in d'r sop laten gaarkoken lijkt me een hele goeie optie. Jij schrijft die ongenuanceerde brief, niet voor haar maar voor jezelf, je mept nog eens op een kussen, schopt tegen een boomstronk en dan ben jij er klaar mee, toedeliedokie