Jopie

....als het allemaal op hetzelfde neer komt, wordt het wellicht mogelijk er een patroon in te zien van je (eigen) gedrag. Los van of je dat meteen kunt (of wilt) veranderen. Het is me niet duidelijk waaróm je deze anekdote deelde..... kan je dat uitleggen? Alcohol in ieder geval is niet mijn vijand, en al helemaal niet mijn misbruiker....: ik neem het zelf, altijd. Ligt daar óók een parallel? Zien waar je eigen aandeel ligt, en je eigen invloed?

klopt. Bepaald geen medicijn om maar even zomaar mee te verhogen of verlagen Dat heeft @nancy je ook al een paar keer getracht duidelijk te maken.... Nu maar gewoon herstellen, en daar de tijd voor nemen. Je bent er nog.

goedemorgen, nog net.... Heerlijk gelopen door de wind. Sjouwen was het. Bult op en af, even langs het water.....Ja, dat helpt echt. Dikke dut nu, en dan vanmiddag weer verder. Ach @takeiteasy wat naar nou, net nu een andere arts.... dat moet schrikken geweest zijn. Rustig aan en nu maar gewoon dat eten klaarmaken? Sterkte, die onrust is heel naar. Het gáát over, meestal.

ik heb mijn skibroek aan, rugzak op..... water en brood mee..... bestemming bedacht..... Off we go! Get yourself together, looser! fijne dag allen.

ja ach... in dat kader werkt de kreet van min vader meestal wel: "doe het zelf maar goed"

Jij plaatst nog wel eens iets en vertaalt de reacties dan als 'dat het plaatsen niet mag'. Dat is onzin. Je krijgt reacties, leuke, minder leuke, soms afkeer, soms iets anders...... ook dát hoort bij interactie. Dat betekent niet dat het niet mag, dat betekent dat jij (ik, iedereen) kan verwachten dat er ook afwijzende reacties komen. En dat mág. Zou een mooie ballentent worden als dat soort reacties er niet meer waren....dan heeft het ook totaal geen zin te schrijven, word je nergens 'bijgestuurd'. En andersom ook, wordt niemand meer getraind (of hoe je het ook maar moet noemen) in "laten liggen als je er niets mee kan" en niet meteen er bovenop springen. Het forum zou volgens mij dan een stuk minder meerwaarde hebben voor iedereen.

wijs dat je even de huisarts belt, @takeiteasy Succes!

goedemorgen allemaal. Zo heerlijk je te lezen, @niks Mooi, zon kleintje....zon jonge moeder... (trouwens, zon ouwe vader als @bumperjim ook) Hier ook storm en regen, maar inderdaad wel weer echt "warm". Vreemd, hoe snel dat gaat...Koffie al op, zo in de benen en een eind sjouwen. Niet zeuren, gewoon dóen. Zeuren mag later.

welterusten allemaal. Ik ga plat. Morgen weer een dag.

Ik denk dat alle (ver)binding loslaten bijna 1 op 1 hetzelfde is. Een beetje wat @Reacher schreef (of wat ik er althans in las): je kan je eigen (misschien onjuiste) waarheid ook bevestigen door het zelf zo in te richten en beetje bij beetje alle 'tegengas' en 'ruggesteun' buiten te sluiten..... Ik vermoed ook dat dat exact is wat me zo overviel in de keus te vertrekken naar zweden, een huis te huren, en van daaruit verder te kijken. Ik hoopte, hoop, daar iets aan te boren of vinden wat wel werkt, maar ik 'weet' ook, of vermoed ook, voelde ineens, dat juist die 'eenzaamheid' (of beter: het afsluiten en niet meer verbinden) zelfbevestigend werkt. Vandaar dat ik in de langere posting daar iets meer over schreef, over die achtergrond. Overigens heb ik bewust wel een huis buitenaf maar dicht bij een dorp gehuurd, juist om daar onderdeel van de gemeenschap te kunnen worden (of dat althans te proberen), en te kijken naar werk (ik kan daar werken), een betere definitieve plek voor mezelf te zoeken vanuit de gemeenschap daar, en ook eigenlijk gewoon 'proefwonen'. Maar inderdaad, Nederland is een prachtig land, zeker als je redelijk modaal bent, maar niet echt geschikt meer voor mij. Dat ligt niet aan Nederland, maar aan mij, dat weet ik. In zweden kan ik een stukje grond, met een huisje erop kopen. Hier niet.

ja, mee eens.. ...en dat is dus een eenzaamheid van zon laatste pad, als je dat gaat: je kan het niet delen, je kan niet delen, want het is te zwaar voor de anderen. Voor de mensen die je lief zijn. Dus sprak ik er hier zijdelings over de afgelopen jaren. Wat ik gisteren schreef lees ik zelf (nog steeds niet) als een acuut iets, maar ik begrijp dat dat voor anderen anders kan zijn. Leven is voor mij een keus, je accepteert het, of je accepteert het niet. Voor mij heeft het leven zelf niet zon grote waarde. Maar......;als je het accepteert, dan heb je (vind ik) ook de verantwoordelijkheid er iets van te maken. Zo heb ik geleefd, en dat heb ik gedaan. En, al die jaren heb ik ook gezegd, tegen mezelf, als dat niet meer lukt, dan stop ik gewoon. Een jaar of wat geleden had ik alles wat ik wilde doen gedaan, mijn kinderen waren op stee, rotzooi was opgeruimd, ik was zelf stabiel, ik was in- en intevreden, terugkijkend. Ik heb toen gevoeld dat als het op dat moment om wat voor reden dan ook afgelopen zou zijn, dat het goed was. Mijn leven was voldoende geweest. Iedere dag was nog fijn, en niets was naar, maar het zou hooguit méér zijn, méér dagen, méér dingen, méér avonturen. Fijn, maar niet nodig. Toen ik (achteraf onterecht) gediagnosticeerd werd met lymfoom twee of drie jaar geleden was ik eerst compleet blanko. Ik ben aan het water gaan zitten, kijken wat ik nou voelde maar er kwam niets. Vrij normaal, denk ik. Tot ik weer in de auto ging zitten en mijn eerste reactie binnenkwam: "o mijn god, ik hóef niet meer". Dát was mijn eerste emotie bij dit nieuws en daar ben ik ontzettend van geschrokken. Ik had niet goed door hoe veel moeite leven mij kost. Dat wat ik eerder stoer maar uiteindelijk leeg riep, werd getoetst, en het bleek waar: het wás ok. Er waren geen open eindjes, er was niets wat ik nog wilde doen voor, en......hoewel iedereen om mij heen riep dat ik moest 'vechten', wilde ik dat helemaal niet. Het bleek iets anders te zijn, en ik moest, ging, door. Niet verdrietig of teleurgesteld, wel enigszins, ik weet niet, met een andere blik. Wel heb ik toen wat stappen gezet om alles nóg schoner achter te laten, mocht het zich voordoen, nog lichter te reizen: een laatste wil geschreven, een overlijdensrisicoverzekering afgesloten, mijn huis verkocht....... Het rennen was wezenlijk voor mij. Om rustig te blijven, om gezond te blijven. En het gaat niet meer. Mijn lichaam kan het niet meer. Ik heb geprobeerd over te stappen op zwemmen, fietsen, wandelen, wetend dat ik zelf minimaal moet proberen vervanging daarvoor te vinden (weer in dat kader van je moet er dan wel zelf iets van maken)....maar het lukt niet, het is het niet, het geeft me niet wat ik nodig heb. Ik blijf (en word) in toenemende mate instabiel. Mijn "plan" was om ergens begin 2022, of in ieder geval zodra het rennen niet meer ging, de E1 te lopen naar de noordkaap en daar dan te blijven. Gewoon een berg, koud, en niet eruit stappen, maar gewoon stoppen met leven. Tot de laatste tel de mogelijkheid discreet op te staan en terug te gaan. Geen geweld, geen actieve actie. Gewoon. Als het genoeg is dan is het dan goed, en anders niet (je weet niet wat er in je kop gebeurt op het laatste moment....fantaseren is makkelijk, maar de werkelijkheid gaat vaak anders). En tot die tijd het waardevol houden en maken. Maar ik hou het zo lang niet meer vol, lijkt het. Overeind blijven, mooi blijven, waardevol voor mijn gelieven blijven.......dus zet ik nu langzaamnaan stappen voor dat pad. En het raakt me. Meer dan ik had vewacht. In a nutshell open genoeg @bumperjim?

dat klopt, @bumperjim je vat precies samen wat dit forum voor mij is (en was)..... in feite eenrichtingsverkeer..... Ik kom iets halen, ik kom iets brengen.....ik schrijf wat ik kwijt wil en niet meer en ga zo maar door. Ik ben hier niet voor het leggen van relaties, en verbinden of het vinden van vrienden (al gebeurt dat wel natuurlijk). Ook niet om begrepen te worden, of gewaardeerd te worden. Ik schrijf niet voor een ander, ik schrijf voor mezelf. Ik ben hier niet voor een ander, ik ben hier voor mezelf. En voor mezelf is het al niet duidelijk, althans, niet in woorden te vangen..... Daar mag je van alles van vinden. Daar mag je ook niets van vinden.

zweden, tegen de noorse grens aan

goedemorgen allen. Vertrekken naar scandinavie, om niet meer terug te komen. Eerder dan ik had 'gepland', domweg omdat het tijd is. Ik heb een huis gehuurd daar en vandaaruit ga ik kijken of ik nog wel of niet bronnen in mezelf aan kan boren. Hier lukt het niet meer. Ieder jaar iets meer maanden niet. Het kost me te veel, en herstellen, energie krijgen, lukt onvoldoende ....En ik weiger (!) om mijn kinderen, mijn gelieven, een lelijk beeld als herinnering te geven. De verwarde joop blijft prive (behalve hier op het forum dan), niet nóg een keer. Hottentot was degene met wie ik het hierover kon hebben inderdaad. @kunsie En met hem heb ik ook besproken dat zelfs die keus één van de redenen was om nuchter te blijven. Want als, dan toch in ieder geval rustig, beheerst, en nuchter en niet in een impuls. En inderdaad, dat zijn geen dingen die je kunt delen. Dat is eenzaam. Want hoewel het ok is, is het ook verdrietig.