Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Sowhat]

@Jannigje Altijd angst voelen is uitputtend en maakt dat je je nergens thuis of op je gemak voelt. Angst heeft mij van veel dingen weerhouden die ik wel graag had willen doen. Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis en een chronische depressie. Alcohol hielp tegen mijn angsten totdat de drank mij de baas werd. Sinds ik een pil tegen de angsten inneem is het leven weer. Ooi geworden. Dat gun ik jou ook. 

[Jannigje]

4 uur geleden zei Manou:

Op dit moment moeite om de dag te beginnen.Vaak word het in de loop van de dag beter.Niet altijd dan moet ik proberen zo goed mogelijk de eindstreep (die dag) te halen.

Dit herken ik helaas maar al te goed. 

[Jannigje]

3 uur geleden zei Sowhat:

@Jannigje Altijd angst voelen is uitputtend en maakt dat je je nergens thuis of op je gemak voelt. Angst heeft mij van veel dingen weerhouden die ik wel graag had willen doen. Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis en een chronische depressie. Alcohol hielp tegen mijn angsten totdat de drank mij de baas werd. Sinds ik een pil tegen de angsten inneem is het leven weer. Ooi geworden. Dat gun ik jou ook. 

Ja, dat is bij mij ook zo, zowel het me niet thuis en op mijn gemak voelen als het vermijden van dingen.
ik heb heel veel niet gedaan omdat ik te bang was. Het gebeurde ook wel dat ik dan anderen zag doen wat ik niet durfde. En soms dacht ik dan: maar dat kan ik toch ook en misschien zelfs beter? (Dat zou ik nooit hardop zeggen) . Maar die gedachten hielpen nooit, de volgende keer gebeurde hetzelfde. De angst heeft vaak gewonnen.

Ik was bijvoorbeeld altijd bang dat ik “het” niet zou kunnen en als ik het wel zou doen dan was het natuurlijk nooit goed genoeg. Ik vind het erg dat we dingen niet hebben gedurfd, dat voelt niet als keuze ( op basis van argumenten), daarom vind ik het ook vaak moeilijk verteerbaar. 

Denk jij of weet jij of de angststoornis en de chronische depressie oorzaak en gevolg zijn of worden ze als twee aparte aandoeningen beschouwd? Het doet er misschien helemaal niet toe, maar ik ben wel benieuwd omdat ik daar nog steeds geen duidelijkheid over heb bij mijzelf. Ik ha toch met de psychiater overleggen over de angst. 

Wat fijn dat de medicatie bij jou werkt! Jij kent het verschil, weet waar je vandaan komt. Betekent het nu voor jou dat je minder angstig bent en ook minder depressief? 
 

Dank je .

[Sowhat]

@Jannigje Ik ben zeker minder depressief, komt nu in periodes. Een somber wereldbeeld heb ik wel, maar tegelijkertijd kan ik ook veel plezier hebben. De angst is absoluut minder geworden, ik heb nu de oprechte keuze om iets te doen of niet te doen. Angst regeert niet meer. Altijd angst hebben maakt volgens mij depressief omdat je nooit je eigen keuzes kunt maken.

[Lika]

Bij mij werd het door de psychiater min of meer op 1 hoop gegooid. De angst en de depressie. Ook bij mij hielp een pil. Nu al 30 jaar lang. (Paar keer gestopt, maar dan had ik weer te kampen met de diepe angst).

De angst/paniek verlamde mij totaal. Met name de nacht en de ochtend. Denk zelf achteraf dat ik daardoor depressief werd. Moe ook. Ik kon in zo'n periode ook niet eten en viel dan zo 10 kilo af.

Achteraf denk ik zelf dat als de angst er vanaf begin had mogen zijn, als ik tools had gekregen om te accepteren dat ik bang ben, mocht falen, dat het DOODENG is om je in een situatie te begeven waarin je iets niet zou kunnen, maar dat dat helemaal okay is, dat ik dan die pillen niet nodig gehad zou hebben. Maar dat was toen. 

Nu wil.ik pas weer stoppen als de kinderen het huis uit zijn. Misschien uit angst ja. Maar  dat vind ik niet erg.

En nu. Na stoppen met roken, drinken, starten met actief zijn, en actieve mindfulnessbeoefening, word ik voor het eerst in mijn leven soms wakker met zin in de dag. Dat is betrekkelijk nieuw dus.

Ik weet niet wat mijn aandeel in het geheel is, en wat hormonaal of ' gewoon' zou zijn veranderd. 

Geen idee.

30 augustus 2020 bewerkt door Lika

[Lika]

En ik bedoel dus niet dat als jij harder je best doet, dat het dan beter gaat. Alleen dat het een raar iets is. Angst. Diep van binnen. 

Toevoeging: en dat ik zou willen dat we als maatschappij anders met angst zouden omgaan. Dat je niet zwak of lastig bent, maar menselijk en welkom en dapper.

30 augustus 2020 bewerkt door Lika

[Rosee]

42 minuten geleden zei Lika:

En ik bedoel dus niet dat als jij harder je best doet, dat het dan beter gaat. Alleen dat het een raar iets is. Angst. Diep van binnen. 

Toevoeging: en dat ik zou willen dat we als maatschappij anders met angst zouden omgaan. Dat je niet zwak of lastig bent, maar menselijk en welkom en dapper.

Die toevoeging vind ik een mooie Lika. Je angst toegeven is niet zwak maar kwetsbaar en dapper.

[kruidenthee67]

Blij met julie schrijfsels.

[Jannigje]

Op 29-8-2020 om 22:26 zei Sowhat:

@Jannigje Ik ben zeker minder depressief, komt nu in periodes. Een somber wereldbeeld heb ik wel, maar tegelijkertijd kan ik ook veel plezier hebben. De angst is absoluut minder geworden, ik heb nu de oprechte keuze om iets te doen of niet te doen. Angst regeert niet meer. Altijd angst hebben maakt volgens mij depressief omdat je nooit je eigen keuzes kunt maken.

Angst regeert niet meer, hoe bijzonder is dat! Angst regeert niet meer, wat fijn dat je dat zo voelt, ervaart, kunt zeggen ook. Nu wel je eigen keuzes maken. Ik denk dat het dan ook makkelijker is om daar dan je eigen verantwoordelijkheid voor te kunnen aanvaarden. Je hebt zelf de keus gemaakt, om welke redenen dan ook. Het is je niet overkomen. Dat gevoel heb ik heel lang gehad, het leven overkwam mij en ik had geen regie. Dat vond ik doodeng , voelde me een speelbal van het lot of hoe je het ook wilt noemen.

[Jannigje]

Ja @Lika, de nachten en ochtenden, vreselijk! Elke keer weer dat gevecht, moeilijk en uitputtend. Het geeft me ook een gevoel van hopeloosheid. Hierbij heb ik wel het gevoel dat het me overkomt, het valt op me, zit in me. Elke dag opnieuw moet ik proberen het de baas te worden.

Maar jij hebt dus ook medicatie gevonden die je hielp. Ook nadat je gestopt was en later opnieuw begon? Ik ben ooit gestopt met Seroxat (wat bij mij toen goed werkte) omdat ik mij schaamde. Schaamde voor het feit dat ik het niet zelf kon, zwak vond ik het. Ik verweet het mijzelf. Dus ben ik gestopt, op eigen initiatief, zonder overleg met een arts. Toen ik later opnieuw dit middel kreeg werkte het niet meer. 
Waarom wil jij stoppen? 

Dat jij weer zin in de dag kunt hebben vind ik wel spectaculair. Wat een verandering, wat een opluchting ook, letterlijk een verademing. En hoe je er precies gekomen bent? Misschien doet dat er niet (Meer) toe? 
Ben je bang het weer kwijt te raken of groeit en voorzichtig vertrouwen? 
 

Ik weet dat jij niet zegt dat als ik maar harder zou werken, beter mijn best zou doen etc...., dan.......Helaas zijn er nog veel mensen die wel zo denken en dat direct of indirect ook laten merken. Ik vind het moeilijk daar mee om te gaan. 

7 september 2020 bewerkt door Jannigje
Spelfout

[Lika]

Ook Seroxat. Paroxetine. Ja, dat hielp mij weer. Stoppen heb ik niet langer dan een half jaar gedaan. 

Waarom ik zou willen stoppen? Omdat ik denk dat er wellicht iets veranderd is nu. Het gevoel niets nodig te hebben lijkt fijn.

Maar het is niet zo groot. Doorgaan reken ik ook goed. 

Hoe lang heb je seroxat weer geprobeerd?

1 september 2020 bewerkt door Lika
typo

[Maja]

Hoi @Jannigje, 

ik ben heel blij met mijn anti-somber pil Bupropion. Niet heel bekend, via neuroloog door de huisarts voorgeschreven. Gebruikte daarvoor citalopram. Deed niks, maar had veel bijwerkingen.
Vraag er eens naar bij de huisarts. Misschien is ook voor jou een goede oplossing. En je schamen omdat je een pil nodig hebt? Welnee, ik ben ik en jij bent jij, met of zonder pil(len).

succes!

[Pytje]

7 uur geleden zei Jannigje:

Maar jij hebt dus ook medicatie gevonden die je hielp. Ook nadat je gestopt was en later opnieuw begon? Ik ben ooit gestopt met Seroxat (wat bij mij toen goed werkte) omdat ik mij schaamde. Schaamde voor het feit dat ik het niet zelf kon, zwak vond ik het. Ik verweet het mijzelf. Dus ben ik gestopt, op eigen initiatief, zonder overleg met een arts. Toen ik later opnieuw dit middel kreeg werkte het niet meer. 

Het heeft bij mij vijf jaar geduurd voordat ik aan de medicatie wilde. Ik (over)leefde van depressie naar depressie en heb een heel alternatieve zorgcircuit bezocht. Alles hielp voor een korte duur. Totdat ik de energie niet meer op kon brengen om steeds opnieuw op te moeten krabbelen. Toen pas pillen gaan slikken. Voor het eerst kreeg ik weer vertrouwen in mezelf en het leven. Wat een goed besluit bleek het uiteindelijk. Had ik veel eerder moeten doen...

[Sowhat]

@Jannigje, ik slik ook Seroxat, heeft mij enorm geholpen. Misschien nog eens proberen? 

[Manou]

Heb het een aantal jaren vrij goed gedaan op mirtazapine.Nu al een tijd meer last van de bijwerkingen dan dat het wat oplevert door overgangsklachten.

[Manou]

Ook al word anders beweerd antidepressiva zijn verslavend.Al meerdere keren geprobeerd te minderen.Je krijgt afkickverschijnselen.

[bumperjim]

Ik zou haast zeggen...... alles wat helpt is verslavend. 

[bumperjim]

Alles wat helpt heeft het risico dat je er zo ver mee gaat dat je er niet meer zonder kunt.

Dit is misschien waar of misschien onzin. Ik heb het geschreven en ik kijk ernaar  

[Jannigje]

Vorige week wilde ik reageren op een aantal van jullie berichten, was opeens mijn bericht weg. 
We hadden een slechte tot geen internetverbinding, dus ik heb maar gewacht tot ik weer thuis was.

@Lika, ik kan me goed voorstellen dat je wilt weten of je zonder kunt, dat het niet meer nodig blijkt. Dat is een heel andere reden om te stoppen dan schaamte. 
Inmiddels ben Ik die schaamte al lang voorbij, maar helaas lukt het niet om  medicatie te vinden die echt helpt bij mij. Ik heb al van alles geprobeerd, elke keer weer opbouwen, bijwerkingen voor lief nemen, een tijd slikken want anders weet je niet of het werkt, weer afbouwen en met iets anders opnieuw beginnen.

Ik weet niet meer hoelang ik seroxat weer heb geslikt, in ieder geval lang genoeg volgens de arts. Citalopram heb ik ook geprobeerd, nu heb ik ook Bupropion @Maja, ik heb niet de indruk dat het iets doet. Wel liggen mijn darmen door die pillen zo goed als stil, heel vervelend.

@Sowhat, ik zal het eens vragen aan de psychiater, wie weet is het een optie om het toch nog eens te proberen.

Ik heb in 2016 een poosje Trazodon gekregen en daar reageerde ik geweldig op. Ik wist niet wat me overkwam, de zwaarte verdween. Het is dat ik het zelf heb meegemaakt, anders zou Ik het misschien niet geloven, maar ik voelde het gebeuren. Ik kan het niet omschrijven. Omdat ik ernstige bijwerkingen had stelde mijn psychiater voor om de dosering te splitsen, mogelijk zou dat de bijwerkingen iets verminderen. Had ik dat maar nooit gedaan. Hij kon het niet weten, ik ook niet, maar het bleek fataal. Zoals ik voelde dat de zwaarte minder werd, zo voelde ik hem ook weer op mij neerdalen. Ik weet nog waar ik was, in de auto , ik weet zelfs de bocht. Ik heb gesmeekt, gebeden, nee alsjeblieft, nee niet weer. Geen houden aan. Binnen een paar dagen was het volledig weg en het is nooit meer terug gekomen.

In die periode van 4 weken begreep en voelde  ik waarom mijn heit het leven nog best de moeite waard vond, op zijn 93e in een verzorgingshuis. 
Op deze manier kan en wil ik het ook wel voelde ik. Mijn problemen, mijn gedoe waren niet veranderd, maar ik wel. 

Ik heb even geproefd hoe anders het leven kan zijn in maart 2016. Dat gevoel wil ik terug.

 

 

7 september 2020 bewerkt door Jannigje
Grammatica

[Maja]

28 minuten geleden zei Jannigje:

nu heb ik ook Bupropion @Maja, ik heb niet de indruk dat het iets doet. Wel liggen mijn darmen door die pillen zo goed als stil, heel vervelend.

@Jannigje: wat jammer dat je niet direct iets merkt, maar de inwerktijd is minstens enkele weken. Als ik na 6-8 weken niks merkte van een positieve werking, mocht ik naar 300 mg gaan. Net toen ik de dubbele dosering wilde aanvragen, merkte ik verschil. Ik moest echt van binnenuit lachen om een verhaal dat verteld werd. Niet gemaakt lachen omdat het verwacht werd, maar helemaal oprecht en onverwacht. Dat warme, ontspannen gevoel had ik jaren lang gemist. Daarna betrapte ik mijzelf ook op mee neuriën met een liedje op de radio. Wakker worden met een blok in je maag, met geen zin in de dag, opstaan omdat het moet, dat kwam steeds minder voor en is nu een zeldzaamheid. Zijn alle dagen hoezee en Jippie? Nee, maar er zijn genoeg momenten dat ik mij bewust ben van een veel betere stemming: kleine dingen merk ik op en maken mijn dagen beter: het roodborstje dat brutaal naast mij komt zitten om in de stapel gemaaid gras te wroeten, het buurjongetje dat achterop de fiets naar mij zwaait en enthousiast mijn naam roept, enz. Voorheen had ik daar geen oog voor, liet ik het ook niet toe. Ook met tegenvallers kan ik nu beter omgaan. Voorheen diep in de put; bevestiging dat ik niks waard ben, niemand om mij geeft. Nu baal ik wel, maar denk ik ook in oplossingen. Jannigje, ik hoop zo dat de bupropion ook bij jou gaat aanslaan. Hou vol en overleg anders na een week of zes met de huisarts of je een hogere dosering kunt proberen. 
Een uitgebreide reactie, niet om mijzelf centraal te stellen, maar als hart onder de riem voor jou, @Jannigje 

[Lika]

@Jannigje ik weet nog precies waar ik.was toen het omsloeg naar beter. Bij de bushalte. Ik.zag opeens echt hoe geel de bussen waren.

Moge maart 2016 zich maar weer snel aandienen voor je. Je bericht en dat van Maja ook,.ze raken me..We delen dit gevoel lijkt het. Het is zo oneerlijk dat nu niets lijkt te werken. Houd vol!!

[lady jane]

Door dat woordje transmitters moest ik even denken aan neuro feedback
www.pcs-neurofeedback.nl/brain/behandeling/depressie/

het loont om dit artikel, of andere hierover te lezen Janngje, ooit had mijn zoon
daar best veel baat bij. En ik lees dat het ook bij depressie wordt toegepast.
sterkte meis, wat kan karma toch een bitch zijn he.

[Jannigje]

Op 7-9-2020 om 20:31 zei Maja:

@Jannigje: wat jammer dat je niet direct iets merkt, maar de inwerktijd is minstens enkele weken. Als ik na 6-8 weken niks merkte van een positieve werking, mocht ik naar 300 mg gaan. Net toen ik de dubbele dosering wilde aanvragen, merkte ik verschil. Ik moest echt van binnenuit lachen om een verhaal dat verteld werd. Niet gemaakt lachen omdat het verwacht werd, maar helemaal oprecht en onverwacht. Dat warme, ontspannen gevoel had ik jaren lang gemist. Daarna betrapte ik mijzelf ook op mee neuriën met een liedje op de radio. Wakker worden met een blok in je maag, met geen zin in de dag, opstaan omdat het moet, dat kwam steeds minder voor en is nu een zeldzaamheid. Zijn alle dagen hoezee en Jippie? Nee, maar er zijn genoeg momenten dat ik mij bewust ben van een veel betere stemming: kleine dingen merk ik op en maken mijn dagen beter: het roodborstje dat brutaal naast mij komt zitten om in de stapel gemaaid gras te wroeten, het buurjongetje dat achterop de fiets naar mij zwaait en enthousiast mijn naam roept, enz. Voorheen had ik daar geen oog voor, liet ik het ook niet toe. Ook met tegenvallers kan ik nu beter omgaan. Voorheen diep in de put; bevestiging dat ik niks waard ben, niemand om mij geeft. Nu baal ik wel, maar denk ik ook in oplossingen. Jannigje, ik hoop zo dat de bupropion ook bij jou gaat aanslaan. Hou vol en overleg anders na een week of zes met de huisarts of je een hogere dosering kunt proberen. 
Een uitgebreide reactie, niet om mijzelf centraal te stellen, maar als hart onder de riem voor jou, @Jannigje 

Dank voor je uitgebreide reactie, ik ben er blij mee. Je beschrijft precies hoe het kan zijn in de goede momenten en hoe het is in de donkerte.  En die donkerte, die onmacht, die stroperigheid, die zwaarte is niet uit te leggen. Het is fijn voor mij om te lezen dat jij het vergrijpt, @Lika ook. Helaas betekent dat dat je het zelf hebt ervaren.

Ik slik inmiddels als maanden Bupropion. Doordat ik voor, tijdens en na de verhuizing niet durfde veranderen slik ik het nog steeds, in overleg met de psychiater. Door het hele Corona gebeuren is her contact met haar nogal in het water gevallen. Ik weet dat ik zelf actie moet ondernemen, maar het lukt me nu niet. 

 

Op 7-9-2020 om 23:18 zei Lika:

@Jannigje ik weet nog precies waar ik.was toen het omsloeg naar beter. Bij de bushalte. Ik.zag opeens echt hoe geel de bussen waren.

Moge maart 2016 zich maar weer snel aandienen voor je. Je bericht en dat van Maja ook,.ze raken me..We delen dit gevoel lijkt het. Het is zo oneerlijk dat nu niets lijkt te werken. Houd vol!!

Het is zó moeilijk om vol te houden. Ik was een weekje weg met een vriendin. Daar zie ik altijd tegenop (geen voorpret-endorfines helaas) omdat ik bang ben dat ik haar vakantie verpruts door somber te zijn. Zij weet het  en laat me ‘s ochtends zodat ik op gang kan komen. Maar door haar dwing ik mijzelf om mee te doen. Verder lift ik mee met haar structuur. Alleen lukt het me niet, samen wel. 
Door weg te zijn, samen dingen te ondernemen, kan ik meestal de somberte wegduwen. Onder de oppervlakte houden.

Maar dan moet ik ook weer naar huis. En dan komt de Zwaarte, de somberte, de eenzaamheid weer in volle heftigheid op me af. Ook de zelfverwijten. Je kon het wel met haar, waarom niet alleen? Het bekende verhaal.

Op 8-9-2020 om 10:21 zei lady jane:

 wat kan karma toch een bitch zijn he.

JA!

[Jannigje]

Op 8-9-2020 om 09:41 zei knakker:

Ik wens je dat ook toe. Het blijft voor mij een vreemde gewaarwording, dat je gevoelens, je geluk, in elk geval deels domweg worden bepaald of geremd door de aan- of afwezigheid van bepaalde stofjes. Vroeger maakte mij het altijd ook wat cynisch, in ieder geval in de tijd dat mensen die bijvoorbeeld xtc hadden gebruikt opeens heel aardig tegen je gingen doen, chemical happiness. Maar het is natuurlijk ook een groot scheikundig laboratorium onder je hersenpan met transmitters die de overdracht van bepaalde essentiële stofjes regelen enzo. Ik ben misschien gezegend met een natuurlijke overdosering. Maar de wetenschap is nog niet zover dat ik een deel ervan kan doneren aan mensen die er gebrek aan hebben. Het leven is bepaald niet altijd rechtvaardig. Ik hoop dat er voor jou wederom een pilletje gevonden gaat worden die de zwaarte kan verlichten Jannigje. Maar dan zonder bijwerkingen

Het is ook een vreemde gewaarwording, ik was ook echt geschokt toen het in 2016 gebeurde. En het bleek geen placebo effect te zijn. 
Tegelijkertijd voelde ik een enorme opluchting: zie je wel! Ik ben níet gek, ik ben zíek. Het is eigenlijk vreemd dat iedereen suikerziekte accepteert als ziekte, en een hoop mensen depressie niet. Natuurlijk spelen leefstijl ed mee, maar het spuiten van insuline omdat je lichaam dat niet aanmaakt is normaal. En verstoorde aanmaak of functie of wat dan ook van neurotransmitters niet? Omdat we het antwoord niet hebben denk ik.

Sorry, ik ben misschien negatief, maar ik word zo moe van het onbegrip en de oordelen. 

 

[Lika]

Er rust nog steeds een taboe op. Het is eng, ongrijpbaar en dus nog enger. Een oordeel helpt anderen het van zich af te houden. Zo kijk ik er naar.

Deze week had ik het (een beetje) moeilijk. Ik merk dan bij mezelf de angst op dat het weer zo zal worden als toen. 

Ondanks dat ik nu wel weet wat ik voor mezelf kan doen om het niet verder te laten gaan dan nodig, zijn er een hoop factoren waar ik minder invloed op heb. Die me ook raken. Het blijft balanceren...

Wat zul je verlangen naar maart 2016...