Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Lika]

Je hebt het gedaan. Echt wel!

[Jannigje]

Ja, ik heb het gedaan!!!

Gisteravond was ik heel moe, ik dacht, Ik ga naar huis, douchen en met de benen omhoog. Opeens realiseerde ik me dat naar huis gaan niet hoefde of kon. Ik was er al. Dat was een vreemde gewaarwording. Tot nog toe was ik hier wel elke dag in de weer, maar het was nog een project, daarna ging ik weer weg. Maar nu niet meer. Vreemd hoor.

Maar vannacht heb ik voor het eerst sinds jaren weer zonder oordoppen kunnen slapen, in mijn eigen bed. 
Geen idee of en zo ja wat ik heb gedroomd, ik hoop dat het goed was @lady jane en dat “het uitkomt”.

En nu ziT ik in de tuin, ruisende boom, nog net een streepje zon. Buren die keuvelen, maar die me niet storen omdat ik hun taal niet versta, dus ik word niet afgeleid. En ik voel me ontheemd, emotioneel, heb hoofdpijn....... Maar die tuin, die gaat echt wel een groot verschil maken, dat voel ik nu al.
Ik ben blij dat ik via hier met jullie kan praten. Ik weet niet goed hoe het werkt, maar jullie waren wel (ergens) bij mij gisteren en dat was fijn. 

5 mei 2020 bewerkt door Jannigje

[nancy]

Oh Jannigje, wat heerlijk! 

[lady jane]

Die tuin gaat je vast helpen aarden daar Jannigje.
Wat een klus he, verhuizen. Ik hoop het nooit meer
mee te maken. Maar dat dacht ik in mijn vorige huis ook.
Even ontheemd ja, ik weet nog dat ik nog wel eens in gedachten
fietste en dan ineens bij mij oude adres was beland, of halverwege soms.
Zonder oordopjes slapen is het alleen al waard geweest☺☺
ben wel sjaloers op je tuin hoor. En t wordt nog mooie weer, dus vanaf zondag
hoef je je pas echt binnen thuis te gaan voelen. Take your time♥

[Lika]

Echt wel! Still standing. 

[Jannigje]

In mijn flat wonen veel Afrikaanse mensen, met hen was het voor mij over het algemeen moeilijk contact te maken. Ik had bv een buurman die ik maandenlang groette elke keer als ik hem tegenkwam. Na lange tijd beantwoordde hij mijn groeten. Tot een gesprek kwam het nooit. Dit is tekenend voor hoe moeilijk het was om daar contact te maken. Mede daardoor raakte ik steeds meer geïsoleerd.

Vanmiddag ging ik even een boodschap doen, op de terugweg zag ik een mega grote auto aankomen, een nieuwe overBuurman.  Tegelijkertijd staken wij onze hand op ter begroeting. Zo gewoon zou je zeggen, maar voor mij weeR zo nieuw. Ik was het verleerd dacht ik, ik was daar bang voor. Maar dat is niet zo, ik ben het niet verleerd, het heeft jaren lang stilgelegen. Is niet aangesproken, wachtend zoals een zaadje in kurkdroge grond wacht op regen om daarna te kunnen ontkiemen. Zo’n gewoon gebaar, een groet. Voor mij weer zo nieuw, ongewoon en opvallend. Ik ben er net maar werd al herkend. Dat ontroerde mij.

 

 

[Lika]

Wat fijn Jannigje. Je bent er. Wordt gezien ook. Heel fijn. En zo mooi als je het omschrijft.

Je woonde ergens waar je niet (meer) paste blijkbaar. In een wereld vol Corona normaliseren? Het lijkt erop dat je goed landt. Gaaf!

[Jannigje]

Mijn nichtje is zwanger, ik hoorde het vandaag. Op haar verjaardag hebben ze het wereldkundig gemaakt. Ze zijn zo blij! En mijn broer wordt dus opa, ik weet dat hij erop hoopte. Ik gun het hen allemaal van harte,  maar wat hakte het erin bij mij. Ik was niet voorbereid, dat betekent dan dat ik me niet gewapend heb, daardoor kwam het extra binnen. Blij voor hen, en zelf zo verdrietig. Zo gaat dat, zo kunnen die gevoelens naast elkaar staan, er tegelijk zijn. Ik voelde me meteen schuldig, alsof ik het hen niet gun, maar dat is niet zo.Ik gun het hen wel, maar ik had het zelf ook zo graag mee willen maken. Er trok een hele film van hoe het zou kunnen zijn aan mij voorbij, hun (mogelijke ) film, nooit die van mij.

 Ik heb er eerder over geschreven, maar elke keer overvalt het me weer, de pijn, het gemis. Dan is er even geen “dapper door doen”, dan schrijnt het alleen maar. En even waren er tranen, heftig verdriet, heftige pijn. En daarna stuurde ik felicitaties. 

 

[lady jane]

[niks]

Oef Jannigje... komt wel even binnen bij mij. Denk ook dat de emoties er mogen zijn. Heb je wel een goede band met je nichtje? Natuurlijk is het anders, maar kun je misschien toch wat betekenen als oud tante? Sokjes breien, ach ik bedenk maar wat. Wens je heel veel sterkte, en als je sokjes gaat breien, die van ons wil vast ook wel een extra oma (en sokjes). Ik benoem je gewoon tot opperoma van het forum van ons kindje 

[Jannigje]

@niks, Ik kan me jouw reactie goed voorstellen, daarom aarzelde ik eerst met schrijven.  Maar wat ik tegen jou zei, wel schrijven hoor, geldt ook voor mij. Blijdschap en verdriet zijn er nu eenmaal, en soms tegelijkertijd. En als mijn pijn en verdriet er mag zijn, misschien wel vooral voor mijzelf, kan en mag de vreugde van de ander er ook zijn.
We kunnen de verdrietige gevoelens niet weghouden bij elkaar, dat lukt gewoon niet. Zo is het leven niet.

Ik had ooit een vriendin die zwanger was en het mij bijna niet durfde te vertellen. Het feit dat ze rekening met mij hield deed me goed,  maar gelukkig vertelde ze het wel. Want ik wilde ook graag in haar vreugde kunnen delen en meeleven met haar.

En bovendien, er is geen ontkomen aan, ik zou onder een steen moeten gaan leven als ik de confrontatie met (klein)kinderen zou willen vermijden. En dat wil ik natuurlijk niet. En meestal houd ik mijn mond, maar zo nu en dan, zoals hier op het forum niet en dat lucht mij dan op.

En ja, op een afstand (letterlijk, ze wonen nogal ver weg) zal ik er zoveel mogelijk zijn en meeleven met mijn nichtje. Ik heb de echo al gezien, zo’n wonder. Schiet ik weer vol. 
 

Opperoma, tjonge, wat een eer.

Maar op die sokjes moet je niet al teveel rekenen vrees ik.

17 mei 2020 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

De laatste keer:

Vandaag ging ik voor de laatste keer naar de flat. Een leeg huis, zo raar. Ik liep er rond, stond stil in  de verschillende kamers en voelde me triestig. Een half mensenleven heb ik hier gewoond. Er heeft zich in die jaren zoveel afgespeeld en al die tijd woonde ik daar.

En nu is dat voorbij. Nu woon ik ergens anders. Dit huis is geen project meer, dit is nu mijn huis. Het voelt onwennig, logisch natuurlijk,  maar toch. Ik betrap me er op dat ik denk dat alles hier nu “goed en fantastisch “ moet zijn, de lat ligt alweer op Epke Zonderland hoogte en daar kan ik helemaal niet bij. Laat maar gebeuren, rustig aan ontdekken, dat ga ik proberen.

De ziel gaat te paard. Mijn ziel gaat lopend denk ik, schoorvoetend. 

[Rosee]

[Lika]

Lieve @Jannigje, je schrijft zo mooi, zo dat ik het voor me zie, mee voel. Ook je verdriet. Ik kan het me goed voorstellen. 

[Jannigje]

Ik ben verhuisd, dat weten jullie al. Bij mij duurt het langer, wat ik al schreef, mijn ziel gaat te voet. Ik voel me zo vreemd, letterlijk en figuurlijk, alsof ik een rol speel in iemand anders film, alsof ik tijdelijk een rol vervul en straks weer in mijn oude realiteit terugkeer.              Ik verbaas mij en voel me verward. Er is nu geen flat meer waar ik naar terug kan, ook al was ik daar niet gelukkig, het was bekend en vertrouwd. Gisteren heb ik de sleutels ingeleverd en dat was het dan. Geen weg terug, alleen maar een weg vooruit. Onbekend, best griezelig. 
Dit is het dus, ik woon hier nu. Ik wandelde vanmiddag in mijn nieuwe omgeving, het was alsof ik op bezoek was. Ik liep op een pad dat de grens is tussen stad en platteland, de wind door mijn haar, vogelgezang, rust. Aan die rand wilde ik wel wonen, maar dat zou nooit gebeuren. Het is ook niet gebeurd, maar ik kom wel in de buurt. Dat pad is bijna mijn nieuwe achtertuin zogezegd. Ik ben vreemd, voel me vreemd, maar dit is mijn nieuwe realiteit, ik kan het niet bevatten.

En die tuin, wat heerlijk om zo maar buiten te kunnen lopen. Door mijn planten is er toch al een begin van groen. 
Ik kan er nog niet bij.

Ben je blij vroeg iemand. Dat weet ik niet, ik weet niet wat is voel. Maar ik woon hier nu, ik ben niet op bezoek.

[Reacher]

Ontheemd. Tussen twee levens in. Zo lees ik dit tenminste.  Je  schoorvoetende ziel staat voor een nieuwe deur naar een nieuwe veilige plek. 
Maar geen haast, neem je tijd. 

[Jannigje]

Ja zoiets, ontheemd voelt het wel. Ik merk dat ik me in gedachten en gedrag gedraag alsof ik op bezoek ben hier, alsof ik me als gast goed moet gedragen om geen overlast oid te veroorzaken. 
Niet dat ik van de overlast ben, maar opeens dacht ik, hé je woont hier nu, jij mag ook iets willen, verwachten misschien zelfs. 
Maar het hoeft inderdaad niet allemaal vandaag of morgen. 

[Jannigje]

Keuzes:

We hebben altijd een keuze, dat weet ik nu, maar heel lang heeft dat niet zo gevoeld. Voor mij voelde het alsof het leven me overkwam en dat ik daar geen invloed op uit kon oefenen. Dat was een akelig en angstig gevoel.

Niet het gevoel en idee van eigen regie, in ieder geval zo veel mogelijk.

Ik was nooit goed in keuzes, was altijd bang dat ik de verkeerde zou maken en dat ik daar dan voor eeuwig aan vast zat. Ik durfde vaak niet te denken dat de keuze die ik maakte de beste was die ik op dat moment kon maken en dat ik later altijd weer andere keuzes zou kunnen maken, indien nodig. Een eeuwige twijfelaar. Zo heb ik heel lang gedubd over de vraag: blijf ik in de stad of ga ik terug naar het platteland. In mijn hart wil(de) ik het laatste, maar rationeel gezien waren er ook redenen om in de stad te blijven. Ik kon niet beslissen, mede door mijn financiële positie, maar dat zou uiteindelijk niet de doorslag moeten geven. Ik was nog niet uitgedubd .
En toen opeens kwam dit huis voorbij. Ik had niet veel tijd om te beslissen, want na mij 728 anderen (letterlijk).

En ik, de eeuwige twijfelaar heb ja gezegd. Daar ging mijn verhuizing naar het platteland, zomaar het raam uit. Ik koos voor een woning in een wijk die ik nooit zelf zou hebben uitgezocht. In ruim een week tijd heb ik een keuze gemaakt die consekwenties heeft voor de komende ....... jaar. 
Dus totaal geen uitgestippeld plan, maar een min of meer spontane actie, voortgekomen uit “ik moet hier weg, want dit is echt slecht voor mij”. 
En dan nu een huis met een túin, in de stad, aan de rand, vlak bij het groen. 
Een soort combinatie van wensen?

Ik weet het niet en misschien hoeft dat ook niet. Misschien kan ik het laten gebeuren en zien wat er verder op mijn pad komt, zonder de eindeloze oordelen.

 

[Maverick]

Misschien heb je tussen je twijfels door deze keuze wel gemaakt omdat het zo moest zijn, dat jij degene was die van die 728 dit huis moest krijgen. Misschien wel een beetje voorbestemd? Ik vind dat wel een mooie gedachte.

 

 

[Jannigje]

Ja misschien is dat wel zo. Het was opvallend dat het huis vrij kwam op een voor mij belangrijke datum (dat wist ik toen nog niet), ik de officiële toewijzing kreeg op een voor mij lastige datum en daarvan bericht kreeg toen een dierbare vriendin 60 werd. Misschien is dat toeval, misschien is het me toegevallen en moest het zo zijn.

Het was wel zo dat ik nog niet eerder een eengezinswoning met tuin had gezien waarvoor ik nr 1 was. 
Ik voel wel voor die voorbestemming, ik vind dat ook wel een mooie gedachte. De mensen om me heen zien het ook zo, eindelijk het keren van het tij voor mij. 
Dank je @Maverick

 

[Jannigje]

Ik heb mijn zus een adreswijziging gestuurd, op zich niets bijzonders. In dit geval voor mij wel, zij wil namelijk geen contact meer met mij, daar heeft zij haar redenen voor. Die ken ik niet, die wil ze niet met mij bespreken en dat vind ik pijnlijk en moeilijk, maar ik heb me erbij neergelegd. Niet passief maar actief, ik laat het nu bij haar, haar keuze. Al heel lang heb ik (vaak) gedaan wat mijn zus wilde, dat klinkt slachtofferig en zo voelde ik me ook heel lang. Slachtoffer, geen mogelijkheid tot eigen regie, zo voelde het echt.

Nu is dat veranderd, ik weet nu dat ik wél keuzes heb. mijn keuzes van toen doen me soms nog veel verdriet en soms stijgt het schaamrood me nog naar de kaken. Ik kan de geschiedenis niet uitwissen, maar ik kan nu wel andere keuzes maken.

Een van die keuzes is doen wat ik zelf wil tav die adreswijziging. Ik heb geen idee of ze wel of niet wil weten waar ik woon, ik heb geen idee waar zij is, letterlijk en vooral figuurlijk. Ik deed heel veel dingen wel of niet omdat zíj dat wilde, niet om wat ik zelf wel of niet wilde of voelde. En nu wilde ik die adreswijziging sturen, om meerdere redenen denk ik. 
Één is: ik doe het nu wél, lekker puh. Kinderachtig of kinderlijk, ik weet het niet precies. Maar ik had het even nodig om het te durven.

[Jannigje]

Dank je @Cleo66 

[Mootje]

Fijn je weer nu en dan te lezen @Jannigje  

Hoop dat je snel je draai vind in je huisje en ook je spulletjes vind 

[Jannigje]

Een mooie dagdraad vandaag, mindfull,  met aandacht.

Ik kan er niet in mee, ik ben aan het overleven. Al een tijdje, niemand ziet het, want ik laat het niet/ nauwelijks zien, een heel klein beetje bij een paar vriendinnen. Want ik heb een nieuw huis, ik ben er op vooruitgegaan, dus het gaat goed met mij. Net als na mijn scheiding, toen was ik opgelucht, of althans dat hoorde ik te zijn.

Ik was het niet, ik was verdrietig en ongelukkig, net als nu. Maar ik zeg het niet. Maar zo langzamerhand voel ik me als een vulkaan die op uitbarsten staat, alleen ik explodeer niet, ik implodeer. En imploderen betekende of kon betekenen: eten, drinken, roken. O ja, en mijzelf opsluiten, isoleren. 
Dat wilde ik minder gaan doen, mijzelf isoleren. Maar ik doe het weer, in ieder geval even. Ik moet weer op de rails komen.

Voor en na de verhuizing was ik sterk, tot ieders en mijn eigen verbazing. Voor mijn omgeving betekent dit: zie je wel, je “kunt het”.            Het?  Een klus klaren? Ja dat kan ik. Leven? Niet zo goed.

Ik was sterk, ik heb veel gedaan, veel geregeld. En daarbij ben ik gigantisch over mijn grenzen gegaan, dat wist ik, dat kon voor mij ook niet anders, ik wist niet hoe ik het anders moest of kon doen. Ik weet hoe het in dit soort situaties bij mij werkt, ik zet mijzelf volledig in en sluit alle angst, onzekerheid, somberheid op in een kerker ergens diep in mijzelf. Dat kan ik een tijdje volhouden, tot het niet meer gaat of tot een klus geklaard is.  De buitenwereld weet niet of weinig van die kerker. Voor hen was ik “beter” en dat kwam door mijn nieuwe huis.

Maar ik ben zelf degene die is verhuisd, mét mijn depressies, mijn angsten, mijn wanhoop. Die zijn weer uit hun kerker gekomen en wonen hier nu ook. Ze zijn overal, ook in mijn tuin. Ik wil ze niet, maar ze zijn er en ik moet er mee omgaan, dat moet ik al heel lang. 
 Vanmorgen durfde ik weer mijn bed niet uit. Gisteren eigenlijk ook niet maar toen moest ik naar het museum en dan kan ik mijzelf dwingen, omdat men op mij rekent en ik daar een taak heb.

Vandaag zou ik gaan wandelen, spinnen, circuittraining ed. Het is mijn sportwoensdag,  Maar ik ga niet, ik kan nu geen mensen zien. Gisteren vond ik de knop nog wel weer, als die om is merk je niets aan me. Dan zie je de wanhoop en somberheid niet want die laat ik niet zien.

Als Jekell and Hyde , zo gedraag ik mij. Naar buiten toe ben ik mevrouw Jekell, het vriendelijke best opgewekte mens,  van binnen ben ik een soort Mevrouw Hyde (niet het misdadige) wiens gevoel mijlen ver afstaat van haar gedrag.

Mijn buurman heeft net besloten dat hij gaat zegen en schuren en óók zijn muziek wil kunnen horen, ik ben van mijn apropos. Ben meteen de draad kwijt.

Ik schrijf hier omdat ik wel wil delen, wel wil zeggen hoe ik mij voel, even een beetje druk van de ketel wil. 
Mijn eerder berichten heb ik verwijderd omdat ik bang ben dat ik op een negatieve manier aandacht vraag, mij als slachtoffer gedraag. Oud thema.
Nu laat ik het maar staan. 
 

 

[Lika]

Ik lees je @Jannigje