Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Heerlijk een banaan en een sinaasappel, dank je wel.
Je kunt ook niet weten wat voor operatie het was @knakker want dat heb ik hier niet verteld, er zijn maar een paar mensen die op de hoogte zijn.
 

Dag 3: de afgelopen nacht was weer niet best: weinig slapen, pijn en de neiging te gaan malen vormen geen goede combinatie. Maar goed, ik ga ervan uit dat het tijdelijk is, ik probeer maar zorustig mogelijk te blijven.
 

[Reacher]

Waar maal je over? Of de operatie is gelukt? 

[Jannigje]

Ja klopt.
En ook of ik niet teveel verwacht heb, te hoge verwachtingen heb gehad die dan onherroepelijk tot teleurstelling zullen leiden.
Dat zijn geen helpende gedachten, dus die probeer ik te pareren.

[Jannigje]

  Vandaag weer naar huis.
Eerst afrekenen. Ik verwachtte al een probleem: u moet uw overnachtingen nog betalen mevrouw. Nee, die heb ik la betaald via de kliniek. Maar in hun mail staat…….. etc.
”Normaal “ zou ik daar volledig door in de stress schieten, nu niet. Ik vind het vervelend, spannend maar het is niet mijn probleem. Ik heb betaald, de communicatie daarover tussen kliniek en hotel was blijkbaar niet duidelijk, voor tweeërlei uitleg vatbaar.
De jongedame belde naar een leidinggevende en zei o.a. Mw. heeft een factuur, ze heeft al betaald en ze gaat niet nog een keer betalen.

Dat klopt dacht ik, maar dat had ik nog niet gezegd. Blijkbaar straalde ik dat wel uit en dat deed me deugd.
De kliniek en het hotel mogen het samen uitzoeken, ik hoor het wel.

Dit gedrag is voor mij anders dan zeg een jaar geleden. 
Soms denk ik dat ik wel hetzelfde zeg of doe, maar dat ik het nu echt meen. Congruent zogezegd.
Niet iets zeggen en iets anders uitstralen.
Niet iets zeggen maar tegelijkertijd indirect vragen of het mag, goed is?

Wel iets zeggen of doen en het menen, hoe eng misschien ook. 
Afijn, naar huis, best eng.
De echte wereld weer in, eigenlijk geen zin in.
 

[Lieke7777]

Ha jannigje   heel veel succes  weer in je huisje. 

Wat een verandering maak jij mentaal door .

Mijn behandelaar  zegt vaak het is jouw gedrag,  jouw gedachten  een ander kan je niet beïnvloeden. 

Het is van jezelf hoe je ermee  omgaat.

Dat lees ik bij jou  , je gaan anders om met deze situaties waardoor je het buiten jezelf zet ipv naar jezelf toetrekken. 

Het is een leerproces  maar het komt goed  ,  doorgaan. 

 

 

[Lieke7777]

Alles ok nu je thuis  bent? 

[Bert1953]

13 uur geleden zei Jannigje:

Dit gedrag is voor mij anders dan zeg een jaar geleden. 
Soms denk ik dat ik wel hetzelfde zeg of doe, maar dat ik het nu echt meen. Congruent zogezegd.
Niet iets zeggen en iets anders uitstralen.
Niet iets zeggen maar tegelijkertijd indirect vragen of het mag, goed is?

Hallo Jannigje,

Zou het kunnen zijn dat er bij jou nu ook een knop omgegaan is? We hadden het hierover laatst.

Een simpel voorbeeld van mijn kant. Een tijdje nadat bij mij de knop was omgegaan begon me iets op te vallen. Als ik op mijn scooter rond reed glimlachte tegenliggers naar me als ik passeerde, gebeurde daarvoor niet. Een andere uitstraling? Ook bij mij gebeurt nu wat jij hier boven schrijft. In tegenstelling tot vroeger nemen mensen mij nu serieus, mijn houding is veranderd,

Goed bezig Jannigje!

Groet, Bert

[Rosee]

[Jannigje]

Op 29-9-2021 om 13:45 zei Lieke7777:

Dat lees ik bij jou  , je gaan anders om met deze situaties waardoor je het buiten jezelf zet ipv naar jezelf toetrekken. 

Misschien is dat wel zo, ik kan het nog steeds niet goed duiden.

Een voorbeeld: 
Na de operatie werd ik met een busje naar het hotel gereden. Ik zat er net in toen ik me realiseerde dat ik mijn mondkapje niet had, dat ging nog aan het bed.
Oh, mijn mondkapje zei ik.  
Ach dat is niet belangrijk zei de verpleger.
Ja, maar het is mijn enige mooie zei ik.
Zal ik hem dan even halen?
Graag. 

En dat deed hij. Dat dééd hij, geen enkel probleem.

Maar een mondkapje, ik bedoel maar, waar gaat het over! 
En toch: het ging over veel, voor mij.
Het ging over aangeven dat ik graag iets wilde.
Het ging om iets mógen vragen.
Het ging erom dat ik duidelijk aangaf wat ik wilde, en dat ik het vervolgens aan hem liet of hij het wilde doen of niet, zonder het van tevoren al helemaal voor hem in te vullen.
 

Vroeger, bekend gedrag: interne dialoog 
Oh mijn mondkapje  vergeten.
Ja sukkel dat had je eerder moeten bedenken.
Kan ik vragen of hij het wil halen?  
Nee natuurlijk niet, doe niet zo stom. Waar gaat het over, een mondkapje.
Ja maar, het is mijn mooie!
Je gaat die man toch niet vragen om terug gegaan voor dat ding? Ben jij besodemieterd.
Bedremmeld: Nee, natuurlijk niet  , dat kan ik niet vragen.

En als ik toch aarzelend de opmerking had gemaakt en hij had gezegd “zal ik hem even halen?” dan had ik waarschijnlijk gezegd “nee hoor, laat maar” . Want dat kon/mocht ik natuurlijk niet vragen of accepteren zelfs als hij het aanbood. Ik zou het voor hem ingevuld hebben.
Daarna zou ik ervan gebaald hebben, mijzelf waarschijnlijk verwijten hebben gemaakt. In ieder geval zou ik er een rot gevoel bij hebben.

Het lijkt klein, maar voor mij is het heel groot.
Ik doe/zeg/durf (?)/mag (?) blijkbaar anders.

En dat scheelt zoveel!
 

 

 

[Jannigje]

15 uur geleden zei Cleo66:

Hoe gaat het nu,  thuis ?

Het gaat wel, maar ik vind het wel lastig.
De chocolade lokt enorm zal ik maar zeggen.

Ik heb wel beter geslapen, dat is fijn.

Gelukkig heb ik mijn afdak, daar zit ik met thee en de krant en m’n iPad. Buiten is beter voor mij dan binnen, minder rusteloos.

[Jannigje]

14 uur geleden zei Bert1953:

Zou het kunnen zijn dat er bij jou nu ook een knop omgegaan is? We hadden het hierover laatst.

Ha @Bert1953, dank je.
ik hoop dat je gelijk hebt, ik durf het nog niet met zekerheid te zeggen, maar het lijkt er wel op.
Dit zeg ik heel aarzelend, heel bang dat het toch nog niet zo is.
 

[Lieke7777]

Och lieve jannigje , jij leeft net als mij te veel in je hoofd. 

Bent te veel bezig met je straffende  en veeleisende  ouder de kans te geven je leven te laten leiden en idd voor de ander in te vullen ..NIVEA.

Als je meer kijkt en voelt wat JIJ nodig hebt komt het anders binnen en leer je je , je gezonde behoeftes voorop te stellen zonder dat je daar mee je zelf te niet doet.

Wat je schrijft over je mondkapje lijkt klein maar is groot want jij maakte duidelijk wat je nodig had op dat moment en het werdt gedaan zonder moeite. 

Ik reed vorige week in Utrecht en kon de plek waar ik moest zijn niet vinden   bleef rondjes rijden in een richting  verkeer verplichte  afslagen .

Ik kon wel janken en enigste wat ik dacht ik kom niet meer op tijd wat zullen ze mij dom vinden. 

Toen heb ik de gene die mij uitnodigt  had voor de talk gebeld , haar kende ik niet zo goed. 

En verteld dat ik het niet kon vinden en bang was te laat te komen.

Ze zei , ik sta hier ( deze straat ) kan je die wel vinden dan stap ik bij je in en zoeken we samen een parkeerplaats  en lopen we er samen heen.

Dat lukte en zo hielp ze mij ik was direct  gerust en kalmer .

Ik luisterde naar mijzelf en zocht en voelde dat ik iemand nodig had.

 

30 september 2021 bewerkt door Lieke7777

[Bert1953]

Als de knop om is wil dat niet zeggen dat vanaf nu alles geweldig gaat toch? Het is eerder een flinke stap om een nog betere versie van jezelf te worden. Het is nog steeds flink werken maar dat is geen straf meer maar waardevol.

Het valt me overigens ook op dat je hier vaker en veel uitgebreider schrijft.

[Jannigje]

Op 30-9-2021 om 17:09 zei Bert1953:

Het valt me overigens ook op dat je hier vaker en veel uitgebreider schrijft.

Dat klopt wel, ik heb nu iets concreets om over te schrijven.

Als ik me niet goed voel, heel somber ben, heeft het weinig zin om dat elke keer op te schrijven. 

[Jannigje]

Een week later.
Afgelopen maandag ging het verband er voor de eerste keer af , daar schrok ik wel van. Maar ja, dat is niet zo gek na 2 dagen.
Nu is het een week later en het ziet er echt nog niet goed uit! En ik ben echt bang dat het niet goedkomt.
Daar raakte ik behoorlijk van in de stress. 
Akelige scenario’s schieten door mijn hoofd! 
Nu buikpijn en weer die rottige spanning die na de operatie was afgenomen.
Donderdag naar de chirurg, uitzitten, volhouden.
En erbij blijven, niet verdwijnen!

Ik heb nu de neiging om weg te gaan, me af te sluiten.
Want ik heb niet verteld hoe en wat, dus nu mag ik geen aandacht vragen voor mijn angst.
Maar die angst is er, ik ben bijna nog banger dan voor de operatie, want toen moest het nog gebeuren en was de uitkomst hopelijk goed.
Een goed resultaat was denkbaar, haalbaar.

En nu?
Is het nu verprutst?
Ben ik te ongeduldig?
Te negatief?

Dat weet ik niet, maar ik ben weer héél bang

[Quinn]

Misschien komt het ook doordat je weer thuis bent? Dat de ontspanning en overgave weer verdwijnt? Ik zou er in elk geval maandag even achteraan bellen, is heel normaal en niks mis mee.

Knuffel.

[lady jane]

  wat er ook gebeurt, altijd blijven delen (laat Bassie het maar op lachen houden)♥

[Lieke7777]

Begrijpelijk  je angst  dat het niet goed komt , geef het  nog meer tijd , meestal wordt het eerst slechter dan pas zie je verbetering. 

Laat het gevoel er zijn maar wees niet bang voor de angst.

Geef het aandacht met liefde voor je interne ik en praat  en omarm dat het goed komt.. knuffel .

[Lika]

Wat kan angst overheersen he…? Je kunt maandag even bellen. Niets raars aan. 

[Reacher]

Hoe ging het gisteren @Jannigje? Kon de chirurg je geruststellen? 

[Lieke7777]

Hoop dat je ook weer  wat meer gerust bent gesteld ..

[Jannigje]

Eerlijk gezegd ben ik niet echt gerustgesteld, maar wel een beetje. Ik heb hem gevraagd eerlijk te zeggen wat hij denkt.
Slecht nieuws is niet fijn, maar voor mij beter dan onzekerheid.
Als ik slecht nieuws krijg kan ik van slag zijn, balen, verdrietig od angstig zijn, maar het is in ieder geval duidelijk en dan kan ik me ermee proberen te verhouden.
Meestal lukt dat dan wel, misschien met vallen en opstaan, maar toch.

Maar onzekerheid, onduidelijkheid vind ik vreselijk, daar kan ik slecht tegen. Alle rampscenario’s komen langs, de een nog erger dan de ander. Ik begin nooit met een optimistische kijk, met het idee dat het vast wel goed komt. Helaas.

Echte duidelijkheid heb ik nog niet, maar ik vertrouw nu maar op zijn expertise, hij weet waarover hij spreekt, ik weet alleen maar wat ik me voor kan stellen, kan bedenken.
Dus..

Geduld, wachten, proberen positiever te zijn, proberen een beetje te vertrouwen. Dat vind ik moeilijk, vooral dat vertrouwen.

Volgende controle is over 3 maanden.

[Lieke7777]

Zijn er dan  geen mensen in je omgeving die zien dat je geopereerd bent en dat ze een verbetering zien die jij misschien niet ziet? 

Die jou daarin ook wat  geruststelling kunnen geven ? 

[Claudius]

Praat je hierover met je huisarts of nog andere hulpverleners? Lijkt me zeer zwaar om alleen te dragen. 

[Jannigje]

Mijn huisarts weet het nog niet eens, tenzij ze op de hoogte is gebracht door de kliniek, wat ik niet vermoed. ik heb geen idee, ik heb haar al maanden niet meer gesproken.
De psychiater weet van het voornemen maar weet niet dat het inmiddels is gebeurd. Zij heeft wel voor mij gebeld naar de vorige kliniek toen de anesthesist daar mij niet wilde opereren i.v.m. medicatie.
Daarna heb ik haar niet meer gesproken, ik spreek haar alleen als er iets is met mijn medicatie.
Of als ik om een afspraak vraag misschien.

Ik realiseer me nu dat ik er ook niet eens aan heb gedacht om een afspraak te vragen zo ben ik gewend om dingen alleen te doen. Het komt niet eens in me op om aan hen steun te vragen.

Daar word ik opeens verdrietig van. 
Een ander zou ik mogelijk hetzelfde adviseren @Claudius: ga met je huisarts/psycholoog praten, maar voor mijzelf bedenk ik niet dat ik die steun ook mag vragen.
Dat voelt al snel als overdreven aandacht vragen. 
Tjonge, dat zit diep.