Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Lonster]

Ik ben zo iemand die het altijd goed voor een ander weet, maar zelf ook moeite heeft met hulp vragen. Nu voor mijn werk heb ik dat wel gedaan. In eerste instantie vind ik dat dan een zwakte. Want dan had ik het maar beter moeten voorbereiden of anders aanpakken, nu ik in tijdnood kom etc. 

Mijn leidinggevende betuttelt mij een beetje, helpt me een beetje vaderlijk om verder te kunnen. Maar dat laat ik mij aanleunen, ik kan het goed gebruiken om met hem door te spreken waar ik tegenaan loop. Zijn steun, door vooral te luisteren en vragen te stellen helpt enorm. Het uitspreken en samen oplossingen zoeken maakt dat het niet meer aanvoelt of ik maar wat aan zit te modderen in mijn eentje en er niets uit mijn handen komt. Daarvoor moet ik mijn ego ook een beetje opzij zetten, want de uitvoering van de werkzaamheden zijn wel mijn verantwoordelijkheid.

Dat vind ik wel een vooruitgang. Eerder zou ik tegen mijn vrienden klagen dat het werk te zwaar is en dat het niet eerlijk is of de schuld van iemand. Mijn hart luchten door te mopperen met natuurlijk bij voorkeur een drankje erbij. Grapje maken. Nog een drankje en nog een en dan slapen en met een houten kop de volgende dag verder te ploeteren.

[Lonster]

Dat is inderdaad geen hulpvraag, maar een constatering of mening over hoe het leven in elkaar zit. 

32 minuten geleden zei Jopie:

ik wil al helemaal geen vrienden om me heen die zich zo op zouden stellen

Die zich hoe zouden opstellen? ik kan me voorstellen dat je menselijk contact wel op prijs stelt. 

Een hulpvraag zou kunnen zijn "hoe kan ik het leven lichter maken"? Dat zou dan eerder een vraag zijn die je jezelf stelt.

[Lonster]

He wat jammer nou, wilde ik je nét gaan helpen! 

[lady jane]

13 uur geleden zei SanMiquel:

Voel me ook snel afgewezen omdat ik niet goed genoeg ben of zoiets.

 

13 uur geleden zei SanMiquel:

Ook omdat ik heel duidelijk wil laten zien dat ik het allemaal wel alleen kan.

zwart-wit; alles of niks? de underdog/erboven staan?
zoveel tinten grijs nog mogelijk, ook levendige tinten
ga er eens mee spelen Feniks.

[lady jane]

dass war einmal
nu ben jij veranderd
op je bek gaan
hoeft niet meer

 

[Jannigje]

Deze lockdown valt me zwaar, veel zwaarder dan de afgelopen periode. Mijn moed is op?
Reserve op?
Moedig voorwaarts op?
Of is het deze tijd van het jaar? Die valt me zo wie zo (altijd) al zwaar. 
Ik voel me erg geconfronteerd met mijn eigen alleen zijn, dat regelmatig voelt als eenzaamheid, maar nu bijna permanent. Alsof ik elk gevoel van verbinding kwijt ben.

Ik heb weer sterk de neiging om mijzelf op te sluiten, dat valt niet op tijdens een lockdown, maar het gevoel inwendig is heftig.
Ik schrik er ook weer van, van die heftigheid, die diepte.

Wat is dat toch met deze tijd van het jaar?
De donkere dagen?
De feestdagen die elke keer zo confronterend zijn?
Waarom went het niet, nooit?

Misschien is het weer de combinatie van alles:
Mijn broer die net opa is geworden confronteert mij weer met mijn werkelijkheid,
De lockdown toont (weer) aan hoezeer ik afhankelijk ben van activiteiten buiten de deur voor sociale contacten, die geen vriendschappen zijn maar wel essentieel.
Van die buiten-de-deur-contacten zijn er 5 ontslagen de afgelopen maanden en de laatste belangrijke persoon gaat met pensioen. Geen veilige, bekende, aardige mensen meer in het museum (Kan weer komen, zal allemaal wel, maar zij zijn weg)
Een vriendin met wie ik dacht close te zijn blijkt opeens geen vriendin meer te zijn, ik snap het nog steeds niet, maar ik twijfel daardoor weer extra aan mijzelf. Ben ik niet in staat vriendschappen te hebben, onderhouden?

Het zijn retorische vragen voor jullie, niet voor mijzelf. Ik moet er weer wat mee.
Voor nu helpt het dat ik het hier op kan schrijven want ik wil het toch graag ergens delen, voor het steeds groter wordt omdat ik het niet kwijt kan.

 

[Jannigje]

En nu zijn er tranen. Die zaten al hoog.

[kruidenthee67]

[Manou]

Hoi Jannigje,

Vandaag ook zo'n dag dat het niet meer wil.

Dus dacht deel het met je misschien iets minder alleen.

Voelde me erg alleen na telefoontje ouders.Ben altijd vaak ziek of er tegenaan.Dan wil ik graag dat iemand zegt : he vervelend,doe ff rustig aan zoiets. Mijn vader kan alleen maar bezig blijven met van mij iemand anders proberen te maken.Minder angstig,minder vaak ziek, opgeruimder,deugd weinig aan mij.

Nu had hij weer een folder voor mensen die vaak ziek zijn van de huisarts.

Ik laat liever boodschappen bezorgen dan dat door een van mijn familieleden te laten doen.

Heb de tv ff uit kan het nieuws over corona ook ff niet meer horen.

Ben bezig met een thuisstudie vind ik fijn om te doen als het even niet meer gaat.

Ik heb gelukkig wel een fijn contact met mijn dochter.Ik duik in de studie.Wens jou ook iets wat je prettig vind even afleid.

[Jannigje]

7 uur geleden zei Manou:

Mijn vader kan alleen maar bezig blijven met van mij iemand anders proberen te maken.

Moeilijk lijkt me, dat levert vaak spanning op denk ik.
Nooit mogen zijn wie je bent, dat is zo ondermijnend . Ik herken het wel.
Ik ken hem niet, misschien komt het uit een goed hart, maar daar schiet jij niets mee op. Het doet pijn als je niet gehoord wordt, niet gezien voor wie je bent.

 

[Rosee]

[Lika]

Het zijn óók deze dag Jannigje. Misschien OMDAT het feestdagen zijn. Wat dan? Wat voor feest?

Ik maak er tegenwoordig rustdagen van. Bevalt beter. Geen verwachtingen. Geen gedoe. 

Ik wens je okay-dagen. Met rust en een fijn contact her of der. Zomaar....

[Lika]

5 minuten geleden zei Lika:

Het zijn óók deze dagen Jannigje. Misschien OMDAT het feestdagen zijn. Wat dan? Wat voor feest?

Ik maak er tegenwoordig rustdagen van. Bevalt beter. Geen verwachtingen. Geen gedoe. 

Ik wens je okay-dagen. Met rust en een fijn contact her of der. Zomaar....

 

[Manou]

Moest even aan je denken Jannigje?

Beetje goed doorgekomen deze dag?

[Jannigje]

Vandaag is het vier jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik ongeneeslijk ziek was en binnen afzienbare tijd zou sterven.

Als de arts gelijk had gehad, was ik er nu niet meer geweest.
Maar ik ben er nog wel en daar heb ik gemengde gevoelens over.
Waar het om gaat is dat ik vooruit moet, niet moet blijven hangen in dat wat niet is gebeurd en misschien nog heel lang op zich laat wachten.  

Ik had een heel verhaal geschreven, maar ik heb het weggehaald, het voegde uiteindelijk niets toe en ik werd er zelf ook niet vrolijk van.

Toen ben ik maar gaan wandelen. Bij mij in de buurt staan een paar fitness apparaten buiten. Ik durfde er niet eerder op te gaan, want: “er komen heel veel mensen langs en die kijken allemaal en vinden mij dan vast heel stom”. 
Vandaag heb ik het toch maar gedaan.

Stel je voor: ik stond op een crosstrainer met uitzicht op weilanden, twee molens, twee kerktorens en veel vogels. Hoe Nederlands wil je het hebben?
Terwijl ik crosstrainde keek ik daar naar en voelde iets van verwondering.
Er kwamen mensen langs, sommigen keken, misschien dachten ze er iets bij maar misschien ook niet. 

Maar ik was aan het bewegen met een prachtig uitzicht, gratis en voor niets.

Dit is er ook. Maar ik kan het niet altijd zien en zeker niet voelen. Maar dit had ik vandaag even nodig.

 

[Lieke7777]

Mooi  geschreven  .

Fijn dat je vandaag even  dit  sterke  mooie  besef  had .. 

[Maja]

Blijf ze pakken @Jannigje, die kleine momenten van geluk! Die houden je gaande en staande. En dat verdien je. 

[Lika]

wat heerlijk voor je!

[Jannigje]

@Rosee schreef: Het is wel iets structureels @Jopie, gevoel van verbondenheid missen, eenzaamheid. 

Reactie van @Etty: “Herkenbaar. In verbinding zijn is iets actiefs.  Je moet er iets voor doen.  Als ik honger heb, en ik blijf op de bank zitten,  dan weet ik wat er niet gebeurt.   Hetzelfde geldt als ik behoefte heb aanverbinding.  Ik moet uitreiken.  En daar gaat het mis.  Want daar kan ik nog wel eens passief zijn, afwachtend.  Met allerlei saboterende gedachten.  Zorgen voor je eigen behoeften.  In verbinding met jezelf zijn  is weten welke behoefte er leeft bij je,nu.  En kijken naar wat je nodig hebt om deze te vervullen.  Al ishet maar een klein beetje.  Ik voel me eenzaam omdat ik behoefte heb aan verbondenheid. Hoe ga ik deze behoefte vervullen ipv op de bank blijven zitten en honger lijden? Tien tegen één dat ikmezelf onbewust al heb zitten afkraken, dat er iets aan mij mankeert omdat ik iets mis.   Omdat ik behoeften heb.  Jonggeleerd is oud gedaan:)”

Ik reageer hier omdat dit voor mij heel essentieel is en het een beetje verloren kan gaan op een dagdraad.
Ik snap wat je zegt @Etty en je hebt helemaal gelijk met het actief  iets moeten doen, zelf initiatief nemen.
Dat weet ik en dat probeer ik ook. Maar vaak, heel vaak als ik dan bij een ander ben, een ander spreek of wat dan ook, kan ik nog niet de verbinding voelen. Ik ben dan fysiek misschien wel samen, maar emotioneel niet echt. Het lijkt of er toch altijd een glazen wand tussen blijft waar wel beelden en geluid door heen kunnen maar (bijna) geen gevoel. 
De acute nood is dan gelenigd maar het diepere gevoel blijft. 
En ik weet werkelijk niet hoe ik dat kan veranderen.
 

14 maart 2021 bewerkt door Jannigje
Wederom de spellingcontrole

[Quinn]

Knuffel voor jou en herkenning. Matglas.

[Jannigje]

Bij Wat je hierboven zegt kan ik me wel iets voorstellen.

Als ik heel eerlijk ben: ik durf mijzelf eigenlijk nooit écht te laten zien. Ik kan wel aan sommigen proberen te vertellen hoe ik me voel, maar ik ben ontzettend aangepast in mijn gedrag. Dat is echt niet leuk! Braaf ben ik, bah. Ik zoom heel erg in op de ander, dat heb ik mijn hele leven gedaan, zelfs in mijn eigen huis. 
Ik heb niet eens een grote bek, nooit, echt nooit. En een schijterd ben ik ook. (De spellingcontrole veranderde schijterd in schitterend , dat is toch wel humor, al is het wrang).

Ik ben altijd op mijn hoede, nooit echt ontspannen bij anderen. 

Ik word behoorlijk verdrietig van wat ik hier opschrijf. Het is niet nieuw, ik weer het allang, maar ik vind het toch weer confronterend om me te realiseren hoe bang ik eigenlijk voor iedereen ben.

 

14 maart 2021 bewerkt door Jannigje
Aanvulling

[Jannigje]

2 uur geleden zei Quinn:

Knuffel voor jou en herkenning. Matglas.

Knuffel terug van mij. 

[lady jane]

coronaproof groepsknuff; plexiglas

[Lieke7777]

Lijkt  wel of je ook  last hebt van disfunctionele  schema 's . ( willoze inschikkelijk) 

Je schikt  je in naar anderen  ' jezelf  wegcijferen  dat herken ik wel  .

Ik ga daar nu ook schema  therapie  voor krijgen  in de hoop  dat dit veranderd  en ik mij minder  vervelend  zeg maar kl..  onder  bepaalde  situaties  voel . 

14 maart 2021 bewerkt door Lieke7777

[kruidenthee67]

Ach Jannigje, ik zit hier te lezen over 'verbinding' (voor een opdracht)..de definitie van Brenee Brown is:

Verbinding is de energie die bestaat tussen mensen, wanneer ze  zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelen, kunnen geven en ontvangen zonder oordeel en steun en kracht ontlenen aan de relatie. 

Verbinding ontstaat alleen als je er écht mag zijn. Er is sprake van 'wederkerigheid', geven en ontvangen zonder oordeel. En het geeft energie, voeding, opgeladen worden.

Terwijl ik het lees en opschrijf realiseer ik me dat dit dus niet gaat 'over de ander', maar over mij. Zonder verbondenheid met mijzelf kan ik me niet verbinden met de ander, de wereld, het leven.

En durf ik mezelf nooit echt te laten zien....pas ik me aan,  spreek ik negatief over mezelf, tegen mezelf.  Net als jij beschrijft.  Dat doe ik zelf. Ben ik bang voor iedereen? Nee, bang voor 'mezelf', om me 'over te geven'.  

Jannigje je weet het, en ja, als je het zo opschrijft kan het zo verdrietig voelen...en dat mag.  Een schitterende schijterd...ik moet er om glimlachen...je weet het. En je weet wellicht ook hoe het zo is gekomen.  Wat heb je nodig, wat kun je doen, om wel in verbinding te zijn, met jezelf? 

En kun je ook zien dat inzoomen, afstemmen op de ander prachtige kwaliteiten zijn, als je ook op jezelf inzoomt en afstemt? Jezelf kunt waarderen? Mooi mens