Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Lars]

[fleurtje]

Ik heb enkel de laatste pagina gelezen hier. Normaal kom ik niet echt in t wie is wie hoekje. 

Iets neerschrijven als reactie is zo moeilijk. Niet omdat ik niets te zeggen heb maar omdat ik t moeilijk vind de woorden te vinden die t gevoel omschrijven. 

Zo vind ik t 'mooi' te lezen hoe jij je voorbereidt. Hoe je niet alleen stilstaat in t nu maar ook vooral in wat komen kan. Daar is niet alleen kracht voor nodig maar ook een hoop liefde. Natuurlijk put dat ook uit.

Jouw situatie dwingt je misschien na te denken over 'wat als'. Ik zou daar beter ook eens werk van maken. Want t leven kent geen garanties. Mijn houdbaarheidsdatum is misschien bijna overschreden en de jouwe helemaal niet.

Krachtige jij 

[huttula]

[lady jane]

[Reacher]

Wat wordt je heen en weer geslingerd door al deze gebeurtenissen waar je je steeds aan aan moet passen,...

Ik doe al mijn goede wensen bij die van de anderen. 

[Jannigje]

Dank jullie wel 

Gisteren was ik op een natuurbegraafplaats. Als je het niet wist, zou je zomaar kunnen denken dat je op een terrein van natuurmonumenten was. Totdat we een vers graf zagen met bloemen erop. We liepen over het terrein, in het begin wat onwennig, maar dat veranderde snel. Op een dergelijke begraafplaats staan geen stenen op het graf, hooguit een simpele kei, of een houten boomschijf met een naam, een paar data. Verder niets, geen plantjes, knuffels, foto’s. Bloemen die na de begrafenis worden neergelegd, worden na een tijdje weggehaald. En dan gaat de natuur zijn gang. We zagen heuvels van verschillende hoogte, afhankelijk van hoelang iemand er al lag. Na een aantal jaren is de grond weer vlak en zie je op het eerste gezicht niets meer. 

Afijn, we hadden een plattegrond gekregen en gingen op pad. Maar je gelooft het niet, we verdwaalden! Geen meer te vinden, geen oude spoordijk. Ik kan aardig kaart lezen, maar niks hoor. We liepen door de modder, over een nieuw aangeplant stuk op zoek naar het water. Want dat moest daar liggen. Ik dacht nog, nou dit wordt niks, hier wil ik niet liggen hoor. Ik wil onder een mooie boom, bij het water. Maar ja, niet te vinden dat water......

Afijn, na een hele tijd, moe wordend én koud vonden we het water. We waren veel te ver gelopen, naar een nieuw stuk dat nog helemaal niet op de kaart stond. Maar dat water en de omgeving daarvan maakten het weer allemaal goed. Ik zag een prachtige boom! Daar wil ik wel. Maar ja, dat had een ander ook al bedacht, een aantal jaren eerder.

Het was heel onwerkelijk, niet verdrietig of angstig, maar onwerkelijk. Toen we eindelijk terug waren, was er een heel aardige meneer die ons te woord stond en die van alles uitlegde. Er was een prachtige ruimte van waaruit je begraven kunt worden, mét die vijver en bomen die ik bedacht had. Natuurlijk anders, maar mooi.

Pas in de auto op de terugweg kreeg ik het te kwaad. Niet om waar we geweest waren of wat we hadden besproken. Dat was goed. Maar dat is voor als ik er niet meer ben. Maar ik ben er nog wél, ik moet het allemaal nog aangaan en ondergaan. En me overgeven en proberen vertrouwen te hebben.

En dat is veel moeilijker.

Het wordt 21 februari. Het komt dichtbij. Voor het doodgaan heb ik alles zo ongeveer geregeld, dus nu weer vooral aan de gang met (over)leven. En dat vind ik veel moeilijker.

Get busy living.

[Rosee]

[Lars]

Ach lieve Jannigje toch... 

[Lika]

[smart]

[Amethist]

Ik ken je niet Jannigje, toch ook voor jou een . Ik wens je heel veel moed, kracht en liefde toe. 

30 januari 2018 bewerkt door Amethist

[Jannigje]

Ik bemerk een dubbel gevoel bij mijzelf, wel schrijven, niet schrijven...... Er gebeurt van alles in mij en met mij wat ik graag wil delen, maar waar ik ook een beetje huiverig voor ben. Ik heb me vaak alleen en eenzaam gevoeld, ook als ik bij mensen was. Dat merk ik nu weer. Dit hele gebeuren is een eenzame bezigheid, zelfs met mensen in mijn omgeving die het goed met mij voorhebben. Dit hele werkstuk (ik weet geen goed woord) is iets wat ik zelf moet doen. Ik krijg alllerlei advies en goede raad, waar ik vaak helemaal niets mee kan. Je moet moed houden hoor! Het komt goed! Je moet vertrouwen hebben!

Ja het zal allemaal wel, maar dat moet ik nog maar zien, dat het goed komt. En moed houden? Ja, moed heb ik, de moed der wanhoop. Want oooohhhh, wat ben ik bang en wat wil ik graag weglopen of mezelf wegdrinken, maar dat doe ik niet. Maar die angst is iets wat ik helemaal alleen moet doen, logisch ook, daar kan niemand in mee. Dat kun je niet voelen voor een ander. Je kunt het allebei koud hebben, maar dit is anders. Ik merk dat ik regelmatig voel dat ik bijna de ander moet geruststellen omdat hij of zij zich geen raad weet met zijn of haar eigen machteloosheid. Dat kan ik me dan ook weer voorstellen, want wat moet je zeggen? Maar ik heb eigenlijk daarvoor de energie helemaal niet. 

Één vriendin zei: ik zal voor je bidden. Dat vind ik fijn, ook al weet ik helemaal niet of God wel bestaat. Maar zij gelooft van wel en zij bidt voor mij tot haar God. Dat vind ik heel ontroerend.

Mijn aarzeling om te schrijven zit hem er o.a. In dat ik niet ondankbaar wil lijken, mensen bedoelen het goed, dat weet ik. En het is moeilijk om te horen dat iemand bang is, dat weet ik ook. En toch, laat mij bang zijn. Laat mij mogen zeggen dat ik bang ben. Ik ga heus wel, ik zal heus mijn stinkende best doen, maar laat mij in ieder geval mogen zeggen dat ik bang ben. 

Verdragen van eigen pijn is moeilijk, maar verdragen van de pijn van iemand anders ook.

Morgen ga ik een weekje weg, naar zd Limburg, met een vriendin. Ik hoop dat ik de angst binnen de perken kan houden en kan genieten van een andere omgeving.

 

[bumperjim]

Jannigje wees jij maar bang dan zal ik voor je... duimen  

Que sera sera. 

[Jannigje]

@bumperjim , jaaaaaaa,dank je!!!!  

Whatever Will be Will be........

[Jannigje]

''Angst maakt dat je alles wilt controleren. Daarmee knijp je de natuurlijke stroom van het leven af, terwijl je juist daarop zou moeten vertrouwen.''

Louise Hay

Deze spreuk kreeg ik vanochtend. Het feit dat ik me over moet geven en geen enkele controle heb, vind ik inderdaad heel beangstigend. Ik moet erop vertrouwen dat anderen hun werk goed zullen doen. Ik moet erop vertrouwen dat “het” goed zal gaan. Maar er is zoveel fout gegaan dat ik bijna niet meer durf te vertrouwen! Alsof “goed gaan” iets is voor anderen, maar niet meer voor mij. 

Controle

Overgave

Vertrouwen

Moeilijk, moeilijk. 

[Antoinnette]

Ik begrijp Jannigje dat het heel erg moeilijk is. Ik wou dat ik wat voor je kon doen, heel veel sterkte meis

[Gast]

O Jannigje , natuurlijk mag je bang zijn meid . Dat zou iedereen zijn in jou geval . Maar "de mensen " weten anders niet wat te zeggen.  Toen wij onze zoon met Down syndroom kregen, schrokken mensen, bleven weg, kregen we wel 1000x te horen dat het toch zulke lieve kinderen waren . Ons huis stond na de geboorte vol met bloemstukken alsof er iemand gestorven was . Ik kreeg geboorte kaartjes met rouwpostzegel.  Mensen doen de raarste dingen . En steeds moet je dan toch in je achterhoofd houden : ze bedoelen het goed , maar Ow, ow wat zitten ze er vaak langs . Ik ga ook een kaarsje voor je branden . Dat doe ik altijd . Zo ben ik in gedachten bij je : baat het niet, het schaad ook niet . Moedige Jannigje 

[Lika]

Knuffel voor Jannigje. 

[nancy]

[Jannigje]

@Francoise, wat erg toch die reacties. Durfden mensen ook aan je te vragen hoe het voor jou/jullie was om een kindje met Down te krijgen? Waren er mensen die het gesprek aandurfden? Dat is blijkbaar moeilijk. Vind ik zelf ook vaak hoor. Hoewel, ik vind het het lastigst om te weten of iemand wel of niet wil praten over iets. Maar dat probeer ik tegenwoordig dan maar te vragen.

Dinsdagochtend kreeg ik bericht dat de operatie is uitgesteld. Dat kon ik op dat moment nauwelijks verdragen, nog langer wachten! Reden? Niet bekend. Doet er eigenlijk ook niet toe. Ik heb er wel rekening mee gehouden omdat mijntumor niet kwaadaardig is. Als Ik een levensbedreigende ziekte zou hebben, zou ik waarschijnlijk ook zo gauw mogelijk geholpen willen worden, dus ik snap wel dat die mensen voorgaan. En een operatie van een uur of zeven plan je niet zomaar ergens tussen, snap ik allemaal wel.

Maar leuk vinden doe ik het niet. Nog langer wachten.

Het lukte die dag ook niet om het van me af te zetten. Een lange wandeling van 2,5 uur door en in de sneeuw kon me zelfs niet opbeuren. Gisteren in Maastricht ging het beter,  maar vannacht........

Het wordt nu 27-2, maar dat kan nog veranderen zei de jongeman van het planbureau. 

Ik kreeg van een vriendin een Apple als “troost”, ik zal het hier niet herhalen. Ze sloeg voor mij de troost-plank volledig mis, maar ze bedoelt het goed. Dat weet ik.  Maar toch"........

De zon schijnt, wandelen in de sneeuw straks. Proberen te genieten.

Daag

[Gast]

27 is mijn geluksgetal Jannigje , dus voor mij zit je dan goed. Maar vreselijk die onzekerheid en dat w88.  Ja wijzelf waren ook best wel moeilijk in die tijd . De éne keer liep ik met m te wandelen en d8 , alsjeblieft zeg niks , of kreeg ik een enorme huilbui als mensen vroegen hoe het ging . De andere keer wilde ik ontzettend graag dat ze me aanspraken.  Wanneer doe je het dan goed? Idd misschien vragen of je erover wil praten.  

[Reacher]

Mijn duifjes zijn lief aan het koeren en mijn eksters daarentegen aan het gillen dus toen vroeg ik me af hoe het met jou gaat. Eksters( positief voor jou) en duifjes (positief voor mij) zullen mij voortaan altijd aan jou doen denken  

[Jannigje]

@Francoise, jouw geluksgetal gaat voor mij niet werken, de operatie is WEER uitgesteld. Heb je ook iets met 14? Ik moet nu wachten tot 14 maart, dat is bijna niet uit te houden. Ik ben al zo vreselijk bang, sta al weken in de pauzestand en probeer vol te houden, maar nu.

Een telefoontje, sorry mevrouw....... Geen reden, geen uitleg. Dat vind ik nog het ergste. Ik ben geen geval, geen nummer, ik ben een mens, een mens dat wacht op een heel spannende operatie. En ik snap alles wel, ik begrijp de spoedgevallen wel, ik begrijp het allemaal wel......... Maar er is blijkbaar niemand die bedenkt dat het wel zorgvuldig zou zijn om mij te bellen en enige uitleg te geven. Weer iedereen bericht geven, weer alles afzeggen of juist door laten gaan. Toch maar weer boodschappen doen.

Ik kwam echt in de verleiding om naar de supermarkt te gaan om drank te gaan kopen. ( nu niet zeggen dat dat geen goed idee is, want dat weet ik en ik heb het ook niet gedaan, maar het feit dat ik de neiging voelde zegt mij veel)

Om een beetje het gevoel te hebben dat ik toch “iets” kon doen, om me iets minder machteloos te voelen, heb ik het ziekenhuis gebeld, de afdeling chirurgie. Donderdag een extra afspraak met de chirurg. Dan wil ik jem vertellen wat dit allemaal met mij doet en  hem op het hart binden dat hij het niet nog een keer mag laten gebeuren. Alsof ik dat voor erlkaar kan krijgen.  Maar ik kan het in ieder geval proberen.

Schreef ik laatst nog iets over “voelen dat ik tóch wel wil leven”? Ik kan er niet meer bij, bij dat gevoel. Volhouden moet ik nu. Uit m’n tenen moet het komen.

[Lika]

Zijn ze helemaal???? Tjee, wat erg voor je. Wat ontzettend naar. Ik begrijp je supermarkt gevoelens. Wat goed dat je het niet deed. Ik wil zo graag iets prettigs kunnen zeggen. Ik geef je een knuffel als dat mag. Even een arm om je heen. Ik sta naast je en voel een stukje mee. Dapper hoe je het aanpakt. Houd vol.

[kruidenthee67]

He, wat vervelend...sterkte...