De ezel & de steen

[Yana]

20 uur geleden zei Kohtje:

Niet de angst om 'vergelding' als ik (toch) zou drinken maar de intrinsieke overtuiging dat drank/verdoving niets anders is dan ontkenning van het Nu, hebben het me mogelijk gemaakt om zonder nadenken de drank te laten voor wat 't is: onnodig

Wat schrijf je dat mooi!

[knakker]

Op 14-9-2025 om 04:04 zei Yana:

Eigenlijk vind ik dat je vrouw en iedereen je zou moeten nemen zoals je bent, met alles erop en eraan.

Toch heb ik zelf op mijn bezopen momenten de indruk dat ik dan juist helemaal niet ben ‘zoals ik echt ben’. Ik accepteer wel eventueel wel die malle vergroeiing in mijn kop, maar niet het gedrag dat er soms uit voortkomt. Dat wil ik juist omleiden. En dat mijn omgeving dat ook wil snap ik.

Maar ik waardeer wel je lieve, vriendelijke woorden. Het doet me dezer dagen best veel ook eens wat aardigs over mezelf te horen namelijk. Dus dank.

[knakker]

20 uur geleden zei Rosee:

@knakkerje schreef dat je geen hoge verwachtingen hebt van professionele hulp, maar hoe fijn is het om alles wat je nu schrijft uit te kunnen spreken en begrip,  handvatten en nieuwe inzichten  te krijgen. Ik heb er destijds veel aan gehad, ook al ben ik er nog niet. 

Ik zou ook wel heel graag goeie hulp krijgen Rosie. Alleen heb ik in het verleden ook ervaren dat er een hoop tussen dat mij weinig opleverde. Ik zoek wel degelijk, maar ben daarbij kritisch.

Ik geloof dat een groot deel van de theorie van de verslaafde patronen mij wel helder is. Op rationeel niveau bedoel ik, dat hoeft niet meer met cognitieve gedragstherapie in kaart te worden gebracht.
 

Mijn probleem zit erin dat ik ondanks al die inzichten op bepaalde momenten alle alarmbellen wel hoor rinkelen en heel goed weet hoe ik het anders had moeten doen, maar dat ik mij daar dan niks van aantrek. Express keihard door rood fietsen. Dan moet ik of zien te proberen in een vroeger stadium al signalen te herkennen met iets van ACT, of ik moet met bepaalde therapieën (hypnotherapie of misschien EMDR?) proberen direct toegang te krijgen tot mijn onderbewuste. Want daar zit een koppeling hardnekkig verkeerd. Het liefst heb ik dat ze mijn hersenpan openzagen, de motorkap omhoog zetten, het draadje weer op de juiste manier aansluiten, en zeggen dat was het meneer, u kunt weer veilig de weg op. Dat zal wel teveel kwikfiks gedacht zijn door de alcoholist, maar het zou wel mooi zijn.

14 uur geleden bewerkt door knakker

[renaldo61]

Ik geloof zelf niet langer in allerlei therapieën of AA bijeenkomsten. Je kunt er wel enkele dingen van opsteken, maar het belangrijkste is dat bij jezelf het besef komt. "Zo kan het niet langer" En dat daar weinig twijfel over bestaat. Ik heb wel een grote bewondering voor mensen die terug naar drinken bij gelegenheid kunnen. 

Ik heb nog wel wat op mijn eigen topic geschreven. Waar ik me de vraag blijf bij stellen is. Hoe nu verder? 

[JamesM]

54 minuten geleden zei knakker:

Ik zou ook wel heel graag goeie hulp krijgen Rosie. Alleen heb ik in het verleden ook ervaren dat er een hoop tussen dat mij weinig opleverde. Ik zoek wel degelijk, maar ben daarbij kritisch.

Het kan ook dat je er toen nog niet aan toe was of voor open stond? 

[Rosee]

1 uur geleden zei knakker:

 

Mijn probleem zit erin dat ik ondanks al die inzichten op bepaalde momenten alle alarmbellen wel hoor rinkelen en heel goed weet hoe ik het anders had moeten doen, maar dat ik mij daar dan niks van aantrek. Express keihard door rood fietsen. 

Dan is dat toch hetgene waar je het over zou kunnen hebben? Je weet de kern van je probleem al.  Best een belangrijk inzicht. Ik heb zelf trouwens veel gehad aan Kick your habits,  weet niet of dat ook bij jou in de buurt zit. Houd moed

[Kohtje]

Ergens vorige week had @Etty het over Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Ik heb daar even wat over moeten lezen om te weten wat ze bedoelde. En ik herkende daar bijna 1 op 1 alles in waar ik in het 12 stappenprogramma aan heb gewerkt. De therapie trok m'n aandacht door het woordje 'Acceptance", één van de 'toverwoorden' die mij zo hebben geholpen om me over m'n overtuiging dat ik alles zelf wel in de hand heb heen te helpen. 

[Kohtje]

En nog even wat anders, @knakker. 
7 September schreef je onder andere dit: 'Een duidelijke aanleiding om te gaan drinken heb ik wederom niet echt kunnen ontdekken. Ja, er was niemand thuis, maar dat is best schamel.'[...]

Jij noemt het schamel. Maar ik ben even in m'n eigen verleden gedoken en herinnerde me dat toen ik in 2006 na een half jaar behandeling uit 'de kliniek' kwam en al een maand of 5 totaal droog stond, daar compleet gelukkig mee was. Thuis pakte ik de draad weer op wat betreft m'n werk, m'n vrouw was blij, kreeg er vertrouwen in dat dit allemaal weer goed ging komen of al goed was gekomen en ze kon meer en meer zichzelf zijn zonder de zorgen over hoe ze me 's avonds aan zou treffen. Na enkele maanden kondigde ze aan dat ze een weekje naar een goede vriendin in het westen van het land zou gaan. Die had het wat moeilijk en behoefte aan -in dit geval- een goede vriendin om even wat afleiding te hebben. Ik stond toen al ruim een half jaar droog en het ging allemaal prima. We hadden het goed zo samen.

Maar tijdens dat weekje alleen thuis ging het helemaal mis. Iets met een kat die van huis is en dansende muizen. Ik had in die tijd nog eens in de twee weken een gesprekje met een behandelaar en heb het hier uiteraard uitgebreid over gehad met haar. In eerste instantie leek het te gaan om een soort van onverwachte uitglijder, dacht ik, maar na lang graven en wroeten een aandringen van m'n behandelaar kwam er dan toch uit dat dit helemaal niet zo onverwacht was. 

Het moment dat die vriendin van m'n vrouw belde met het verzoek of zij een weekje wilde over komen, ging bij mij de alarmbel af van: dan ben je een week alleen thuis. Maar in plaats van dat die alarmbellen me alarmeerden en me in te dekken en op m'n hoede te zijn, gaven ze me juist het startsein om m'n oude donkere 'geheime' kant weer even naar boven te halen.

Ik vond het juist wel spannend en ik was gewoon nieuwsgierig naar hoe het ook al weer was om weer eens even 'helemaal van de wereld te zijn'. Want al die maanden niet drinken waren eigenlijk best vermoeiend, hoewel ze me ook enorme voldoening gaven. Dat vermoeiende en voldane kwamen voort uit het feit dat ik eigenlijk niets meer deed dan mezelf dagelijks te bewijzen tegenover m'n vrouw en alle mensen om me heen (vermoeiend) en daar nog in slaagde ook (voldaan). Dat er dan ineens even een weekje 'vrij' aankwam voelde als een soort cadeautje als beloning voor een tijdje goed gedrag.

Je hebt triggers en triggers. Vele kun je aan zien komen, maar er zijn ook van die lange termijn triggers of onderhuidse triggers of onderhuidse lange termijn triggers. Die zie je vaak niet en leiden dan tot de zgn. 'uit het niets'-terugvallen. 

Door m'n spirituele kant te onderkennen en te ontdekken (met behulp van m'n sponsor bij NA) en ermee aan het werk te gaan (iedereen heeft een spirituele kant) heb ik geleerd dat ik niet het middelpunt van m'n eigen leven ben (egocentrisch) maar dat ik een onderdeel ben van bewegingen, krachten en wetmatigheden die zich niet laten sturen door wat ik wil maar waarin ik wel een persoonlijke verantwoordelijkheid heb. In eerste instantie vond ik dit allemaal nogal zweverig gezwets, maar door er meer mee aan de gang te gaan vond ik steeds meer innerlijke rust en kwamen begrippen als 'vergeving' en 'overgave' en 'berusting' meer en meer tot leven. Gevolg van dit alles is dat de behoefte aan verdoving weg is omdat er geen vermoeiing meer is om mezelf steeds te (moeten) bewijzen en ook geen behoefte aan voldoening omdat het me lukt om me te bewijzen. Voldoening heeft plaats gemaakt voor een gevoel van bevrijding. Feitelijk heb ik mezelf bevrijd door te zijn wie en wat ik ben.

 

 

 

[Mormel]

@Kohtje: die vermoeidheid is voor mij enorm herkenbaar. Dit is misschien moeilijk te begrijpen in combinatie met de hoeveelheden die ik dronk, maar eigenlijk was ik enorm zorgzaam voor mijn gezin. 's Morgens ging om vijf uur mijn wekker af zodat ik al een wandeling kon maken, daarna volgde de ochtend waarbij ik voor ontbijt zorgde, zorgde dat iedereen eten had voor overdag, stiefzoon klaarmaakte en afrondde met hem op de bus te zetten. Overdag deed ik dan het huishouden, tuinwerk, wandelen met hond, om terug paraat te staan wanneer stiefzoon thuis kwam, samen huiswerk maken, wat opvoeden en vervolgens zorgde ik dat het eten klaarstond zodat mijn partner na haar werk gewoon haar voeten onder tafel moest schuiven. Ook de uren daarna tot ze gingen slapen stond mijn doen en laten vooral in het teken van zorgen voor. Denk dat dit er ook voor gezorgd heeft dat ik vrij stevig begon te drinken de eerste maanden na ze vertrokken waren begin dit jaar: die plotse leegte en niet meer moeten zorgen. 

@knakker: hoop dat je op tijd aangeeft als je liever hebt dat ik zulke berichten elders plaats. Wil je wel proficiat wensen met je tien dagen.