lady jane

wat zijn we soms ongeduldig he. Maar slaap is belangrijk, dus blijven zoeken maar. Mij hielp een fakirmatje, bedoeld als meditatiemanier, maar ik viel er op in slaap. Na 1 jaar slecht na het stoppen. Voor mij was dat een keerpunt. Maar hoe lang het zal duren is voor iedereen verschillend dus. Momenteel slaap ik niet door pijn, en vandaag aan de paracetamol, ook uit wanhoop om weer gezond te kunnen slapen. we geven niet op in elk geval.

of was het een radslag?

Ben je ziek Mai? Voor mij ben je nog steeds de handstandvrouw van de meeting, net voor ik hier kwam.

Op vriendins eigen verzoek zingen wij als team een lied voor haar, toen 34 jaar geleden ons clubje oprichtte uit onvrede met de clubs die ze kende. Van de grond af vrouwen getraind, diverse keren zijn we kampioen geworden, elk jaar 3 dagen weg, altijd op haar manier, low budget, actief en sportief. Er is amper verloop en ons clubje is goud voor ons en vriendin onze clubmoeder.

Ik rust al zoveel. Maar leef nu een van mijn eigen stelregels; principes zijn er ook om los te kunnen laten dus op advies van velen ben ik nu paracetamol gaan slikken om morgen naar de condoleance en maandag naar haar kleurrijk afscheidsbijeenkomst te kunnen gaan (zonder sjachrijn vd pijn) en tot nu bevalt dat. hoef niks meer te bewijzen he, ook niet voor mezelf.

Fijn dat we jou weer lezen Mai en jopie van de week ook.

Borretje is nu Remi1 en zij en Haddock lezen nog wel mee en reageren sporadisch voor zover ik weet

he getver @Yvonne denk je de boel goed geregeld te hebben.

alweer wat geleerd op de vroege morgen @Reacher sterkte

tja de simpele dagelijkse dingen daar hebben we allemaal mee te maken he en die andere golflengtes ook wel maar niet zo maar op dezelfde uren/tijden die van mij gaan alle kanten op tegenwoordig lastig om te delen, laat staan zinnig te laten klinken

goeiemooiemorgen @Maja en straks andere frummerlezers

Goeiemooiemorgen frummers oeps, op naar de juiste draad

discussies over geloof en politiek; ik begin er niet meer aan

ojee @Zbb, zorg je een beetje goed voor jezelf? Gelukkig aan t werk dan maar, dan heb je minder/geen verleidingen qua drank. Maar evengoed is t wel stressen voor je misschien, zorgen makend.

thnx voor t meedenken, ik heb de h.a. mijn vragen gemaild en wacht t af. Overdag ziet de wereld er al weer wat fijner uit maar vannacht was t pet.

Nee @Yvonne erger helaas. Vannacht in de relaxstoel doorgebracht. Op bed teveel scheuten pijn. In de stoel gaat het zolang ik me niet draai of opsta. Volgens de thuisarts maakt breuk of kneuzing niet uit en mag je doen wat je kunt. Misschien gisteren toch teveel gedaan. Als ik blijf twijfelen bel ik mn h.a. straks voor overleg. Misschien hoort dit bij de eerste week. Vorige val gaf pijn maar die was draaglijk. Ik blijf maar mn mantra herhalen; dit gaat over. Maar leuk is het niet.

goeiemooiemorgen frummers

Weet je @Francoise, ik heb het denk ik al eerder geschreven, de behoefte aan begrip maakt je zwakker dan je eigenlijk bent. Begrip is niet noodzakelijk. Respect krijgen wel. Ik heb best vaak begrip voor mensen, maar soms kan ik hun gedrag niet tolereren. Dan brengt begrip me alleen maar nog meer machteloosheid. Zeker in deze kwestie van autisme versus geen autisme. Het mooie van het gesprek zaterdag was juist dat we eindelijk samen erkenden de ander niet echt te kunnen begrijpen. Maar daarmee houd ik niet minder van mijn zoon dan van mijn dochter. Alleen anders. En anders is ook goed. Het is voor mij wel gemakkelijker om van mijn dochter te houden. En wij hebben ook meer gemeen. Maar zeker nu ik ouder word, herken ik wel degelijk de term ouderdoms autisme die ik als lid van de NVA vaker las. Zoon is dan hels als ik die term gebruik, want het bestaat niet volgens hem. Zelf zag ik bij vroegere buurvrouw wel degelijk dat ontstaan. En nu bij mezelf ook. Maar goed, what's in a name he?

het is vandaag wereld autismedag lees ik net op ad.nl

Ik gebruik m sporadisch. tegen al te impulsief reageren. en tip voor jou Yana; oningelogd lees je gewoon alles. En kun je tot 100 tellen of niet inloggen

Zoals ik het zie @Maja (dankjewel voor je reactie, het voelt wel eens eenzaam hier ook) en zoals Roberto zelf schreef; hij had me heel hoog en nu ben ik van mijn voetstuk gevallen bij hem. En dat zal iedereen hier weten ook. Maar ik wil helemaal op niemands voetstuk staan. We zijn hier met hetzelfde probleem en gelijkwaardig. Op het voetstuk voelde het als stalken. En erg ongemakkelijk ook. Er van af bevalt me beter dus. Maar het doet ook pijn om "gehaat" te worden. Daarin zit mijn projectie naar die haat van zoon destijds. Hij zei ooit; als jij dood bent dan dans ik op jouw graf. Daar krijg ik nog steeds tranen van, ook nu. Toen kon ik niet de wanhoop en eenzaamheid zien van waaruit dat kwam. Nu gelukkig wel. En het hoort bij de puberjaren. Maar Roberto is geen puber meer.

mijn zoon heeft ook Asperger, voor de nieuwe mensen. Een stoornis in het autistisch spectrum is geloof ik de nieuwste benaming.

Nou toevallig heb ik afgelopen zaterdag heel uitgebreid alles besproken met zoon, wat ik hier tegen kom met jou Roberto. En naast het feit dat ik erg veel te maken heb (en professioneel gehad in mijn werkzame jaren) met autisme, is er veel wat ik er niet van begrijp en ook niet kan begrijpen. Zoals andersom ook trouwens. Mijn zoon heeft zich andersom ook door schade en schande wijzer, moeten verdiepen in de andere kant hiervan. Wat mij het meeste bij is gebleven is zijn uitleg hierover; Mam als jij in een bepaalde tijdspanne 900 mensen tegen komt met wie je al dan niet sociaal omgaat, of communiceert dan kom ik in diezelfde tijd misschien 10 mensen tegen. En met die 10 mensen heb ik heel andere gesprekken dan met jou en jullie soort. Dit raakte mij heel erg diep. Ik wist al van zijn wanhopige en moeilijke jaren vooral in de puberteit. Hoeveel hulpverleners de plank missloegen in hun onkunde autisme te begrijpen. Natuurlijk zijn wij allemaal te goeder trouw en doen we ontzettend ons best. Zeker als machteloze ouder van kinderen met autisme. Toen ik hem ooit vroeg wat het beste/mooiste jaar van zijn leven tot nu toe was, antwoordde hij tot mijn verbijstering (en enigszins ook teleurstelling); het jaar bij de........................ instelling waar wij hem moesten laten opnemen toen hij thuis niet meer kon blijven, omdat hij een gevaar voor zichzelf was gebleken. Na uitleg hierover kon ik er anders naar kijken. Hij was daar tussen andere kinderen, allemaal buitenbeentjes, velen gepest net als hij, sommigen crimineel geworden, suicide, medicijnen, in de isoleer enz enz enz Maar de eerste periode haat naar ouders die hem hadden verraden, die hij weken geweigerd heeft te willen zien, eenzaamheid enz enz enz Zijn zus heeft nog therapie over die periode omdat ook zij heeft geleden onder hem, en onder het feit dat onze aandacht zo vaak naar zijn problemen gingen en ook zij tekort kwam. Het is zo wezenlijk belangrijk hoe hij, zij en ik nu volwassen, en zonder verwijten met elkaar in gesprek kunnen. Maar we kunnen het verleden niet ongedaan maken. Het heeft ons niet gedood, maar het heeft lang geduurd eer de wonden genazen, en nog steeds jeuken de littekens hierover wel eens. We hebben allen in het gezin verslavingsproblematieken aan opgelopen. elk op andere vlakken. En zijn pas nu zover dat we die zo goed als haalbaar is onder de knie hebben. En wat zijn we sterk geworden. En wat ben ik trots, op hem, op haar en soms ook op mezelf en exgenoot. Want het was en is niet niks. Om salon-alcoholist genoemd te worden @Roberto deed pijn. Ik kon er ook om lachen trouwens want ik voel me geen alcoholist en nooit zo gevoeld ook. Maar jouw op mij gefixeerd geraakte zinnen slaan ook nergens op vanuit mijn invalshoek. En wat zoon wel weet lijk jij nog niet te kunnen zien. Hij heeft een volwassen manier van reageren en bij jou herken ik het puberale stuk wat hij had van 13-17 jaar ongeveer. Hij voelt zich geen slachtoffer meer, hoeft zich niet af te zetten naar al die mensen die hem niet begrijpen en erkent dat hij ons/anderen ook niet begrijpt. Maar doet heel erg zijn best om wel empatisch te zijn. Ook al praat hij meer in cijfers dan in gevoelens en emoties. Zoals ik ook bij @Francoise lees en zie. En zoals jij het nodig hebt om over massages met happy ending te schrijven, je dominant "eisen" dat men jouw manier van structuur volgt met puntjes en rijtjes voor een dagpact, dat is jouw behoefte. Structuur is voor iedereen goed. Maar ziet er voor iedereen weer anders uit. Ook voor mensen met autisme, want ook zij zijn uniek. Net als "gewone" mensen met hun eigen eigenaardigheden, rugzakjes, verslavingsproblematiek en omstandigheden. Dus houd alsjeblieft op met dat vergelijken en afzetten tegen anderen. Het is zo makkelijk om schuld ergens anders te leggen, maar wij kunnen elkaar niet veranderen, dus we kunnen beter proberen er het beste van te maken hier en elders. Autisme hebben, geen autisme hebben, beide zijn geen verdienste, beide hebben ook prachtkanten, maar ook mindere. amen. sorry voor dit lange stuk, maar dit zit me al heel lang héél hoog. En nu hoop ik er klaar mee te zijn hier.

welkom @Fosimo, ikzelf was 55 toen ik stopte en niet meer hoefde. De fijnste oogstjaren heb ik nu inmiddels en het forum is een soort van virtuele familie voor me geworden. Waarin ik alert blijf hoe ik het graag heb en ok hoe ik het hier soms lees, dat ik nooit meer naar toe/terug wil.