Lieve @Cleo66 ik kan het me voorstellen. Ik heb geen autisme, maar ben ook meestal doodop, onzeker en bijna huilend na afloop van dergelijke gebeurtenissen.
Daarmee wil ik niet afdoen aan jouw ervaring.
Rustig aan. Lekker beentjes omhoog. Lief voor jezelf.
Koffer uitgepakt, gezwommen, moeder gebeld, was gedraaid, boodschappen gedaan, koffie gedronken met vriendin, fruit schoongemaakt voor volgende week en nu koken.
Het lijkt alsof ik niets doe, maar toch...tevreden mens hier!
En hoe draagt deze periode bij aan een betere wereld?
Voor mij: tijd, liefde en aandacht voor mezelf en voor anderen. Ik ga elke dag mijn moeder even bellen en voor de dag die niet is gelukt heb ik een lekkere trui voor haar gekocht.
Tis heel klein en dichtbij. Maar je moet ergens beginnen toch?
@hub02 dank voor je inzet en bijhouden. Ik merk dat dit draadje erg goed voor mij is. Ik ben bewuster en maak steeds heel bewust de afweging wel/ niet.
Na het wegvallen van drank en sigaretten als automatisme om van alles op te lossen, was ik al bezig met eten. Nu het shoppen.
Het is mooi om te zien hoe mijn hoofd snel een website op wil duiken / winkels wil bezoeken om de aandacht af te leiden. Geen ramp, maar ik hoef niet meer mee.
@CoconutWoman dank voor het opzetten van dit draadje.
Ik ben ook dankbaar dit nuchter aan te kunnen. Dat is een voorwaarde.
Maar ik vind het ook vreselijk. Het is overgave ja. Heb daar zo'n enorme moeite mee. De kapper al! Mijn haren die gewassen worden. Mensen die meekijken op mijn computer.
Gemasseerd worden...Ik ga nog liever weet ik veel wat. Weg! Al wordt het langzaam beter.
Het is opeens dat ik het zie van mezelf. Nu nog vergeven. Als ik het anders had gekund, had ik het wel anders gedaan.
En Ik heb het doorgegeven aan mijn oudste ook.
Gewoon ok zijn met mezelf. Dat is stap 1.
Wat het is. Ik kom hierop door discussie in de dagdraad gisteren en een collega die in scheiding ligt. Ik ga zelf gauw 'op slot'. Ga zaken uit de weg denk ik. Vind het eng te bespreken. Als ik eraan denk alleen al.
Het is denk ik tijd daarmee aan de gang te gaan. En mijn partner en ik doen dat eigenlijk al. Dat schuurt soms, doet pijn en is ongemakkelijk. Doodnormaal.
Voor mij zeer alcohol gerelateerd. Denk dat ik eerder alcoholdrama of überhaupt drama nodig had om iets te vragen, duidelijk te maken, noden te uiten.
Alles of niets.
Mijn partner en ik voelen ons allebei snel aangevallen, afgewezen.
Maar eigenlijk hoe mooi om dit nu te oefenen. Ik zie zijn pogingen. Ik zie de mijne. We zijn beiden bereid te kijken, te luisteren.
Misschien schuurt de boel ontzettend, maar we mogen elkaar heel dankbaar zijn dit nu bij elkaar te kunnen leren.
En dat voel ik ook echt.