Naar aanleiding van een discussie op de draad van Lonster, mijn eigen reminder hier.
Wel of niet drinken met mate, sociaal, af en toe. Ik realiseer me dat zelfs als ik dat zou denken te kunnen, ik het niet wil. Niet alleen vanwege verslavingsredenen. Als is dat wel de aanleiding van mijn stoppen. Het er niet meer bezig mee te hoeven zijn. En het verdwijnen van de behoefte, gedachte eraan. Daar ben ik dankbaar voor en blij mee. Ik ben geen type voor eentje.
Maar ik oefen met steeds meer dingen om wel eentje te kunnen. 1 koekje, 1 normale werkdag, 1 ding tegelijk, 1 ding kopen ( niet de hele serie...), etc.
Met drank wil ik het niet meer geloof ik. Vanwege dat wat het met je geest doet. Ogenblikkelijk.
Deze jaren ben ik gaan leven. Gewoon leven met dat wat er is. Vind ik rete ingewikkeld soms, maar ook gaaf. En ik ontdek de veranderlijkheid, diepte, souplesse en vrijheid van mijn geest. Ik voel dat wat mijn lichaam me zeggen wil. Ik leer luisteren naar mijn lichaam en niet te veel meegaan met mijn gedachten. Drank belemmert deze beide leerpaden voor mij onmiddellijk. Dat weet ik. En dat is me het niet waard. Ook niet één. Ik wil niet meer weg.
Laat me het maar meemaken en ten volle beleven.