kruidenthee67

Hoi Maure, Welkom, en allereerst stoppen met balen van jezelf. Is het een idee om professionele hulp in te schakelen? De huisarts? In in ieder geval heb je de eerste positieve stap weer gezet! Succes!

Ach Lars...het is niet altijd te begrijpen. Rustig an

Long time, no see. Fijn dat het goed gaat Skyer. Die 'redelijk' is dat iets om ons zorgen om te maken?

Ook daarin alles of niets...zwart of wit... Zo lastig soms, maar als je het gaat herkennen wordt het werkbaar, en ja, beter dus... Respect Quinn

O, het is een schort!

Sterkte, kan me voorstellen dat het niet makkelijk is allemaal. Uiteindelijk word je er beter van (jajaja...cliches...) Ga ervoor.

Welkom en succes!

Tja...en weerstand? Dan valt er meestal wat te leren

Hey Lars, hou je koppie erbij! Niet naar de supermarkt, maar hulp..heel goed.

Ach...die gedachten trein...als we die konden stoppen.. Maar dat gaat niet...je kun er wel mee leren dealen..voor jou misschien in een wat later stadium. Nu even rust en acceptatie van wat is. Je doet het goed meid, je wordt er beter van...voor jezelf...vertrouwen ja

Quinn...wat ben jij toch goed bezig man

Fijn. Heftig allemaal. Ik heb het een keer meegemaakt dat een collega werd opgenomen. Totaal niet verwacht. Wat ik ervan geleerd heb is dat het voor haar enorm goed is geweest. En 'dat het de beste kan overkomen'...ja weer zo'n cliché. Ze heeft de hulp gekregen die ze nodig had, is na dat proces ook weer in werk en leven teruggekeerd. We hebben het er vaak over kunnen hebben, en ik ben blij voor haar geweest dat het zo is gelopen. Dat is ook hoe ze dat zelf kon zien, het was nodig, om het leven weer aan te kunnen. Nee, liever niet, dat begrijp ik helemaal...maar als het nodig is....... Ik hoop dat je het zo kunt gaan zien...op den duur. Moed en wijsheid gewenst!

Wat een schatje die Lars... Basta, goed voor jezelf zorgen...lief zijn he?

Hey Skip! Wat fijn om van je te horen. En ja wat een stoer verhaal. Moedig ook. En bemoedigend dat het jou nog steeds goed gaat. Ondanks het geploeter. Hier nog wat geploeter..maar het komt ooit goed Ach...is het al niet goed? Dikke knuffel

Hmmmm lastig, Basta....tijd? Ik weet het eigenlijk ook niet. Het is zo verschillend voor iedereen. Voor mij ook nog steeds geen vanzelfsprekendheid... En of het dat ooit wordt? Blijven werken...of misschien juist minder hard werken?

Goeie vraag Basta. En goeie vragen kunnen confronterend zijn (en dat wordt soms vertaald met lomp ) Ik heb daar geen moeite mee. Gisterenavond nog over gehad met manlief. Nee, niet alleen. Tuurlijk, mis haar...voel af en toe intens verdriet. Maar het is meer het intensieve traject wat volgde na het beslissende 'slechte nieuw'...toen we hoorden dat het einde er echt bijna was. De hospice, de kist pimpen, afscheid nemen en de viering. Dat heeft veel impact gehad. Niet negatief, het was ook waardevol. De ( leidende) rol die ik heb genomen in haar afscheid. Heel dichtbij anderen gekomen en dus ook bij mezelf. Ook wel emoties aan de kant gezet. Tja, en ook dan alles of niets he? Hormonen hebben toch ook wel invloed op stemmingen. Gedachten...ach ik weet het allemaal wel. Voelen en laten zijn. Af en toe ventileren. 'Doen' en mediteren. En vooral niet drinken. It's life.

Fijn, knuffels... Het gaat hier mwah..op en af. Hou me een beetje koest. Werk af en toe wat. Heb 'Vrij' uit. Lees wel mee. Heb weinig behoefte om te reageren. Met name op nieuwe mensen..sorry Even bij mezelf proberen te blijven. En aandacht voor mijn gezin.

Uitzitten......het gaat over....... Je wilt niet terug, ook niet naar één fles. Dat maakt die ondermijner je wijs.