Kohtje

Wijfie, je sluit af met wie weet, we gaan het zien. Daar ben ik nou juist zo bang voor. Je hebt al vele manieren geprobeerd, volledig overtuigd van jezelf, om niet meer te hoeven of kunnen drinken. En steeds was er weer dat berichtje: ik heb gedronken. Sjoemelen, ja sjoemelen... Met sjoemelen heb je alleen jezelf, zeg je. Vergeet niet dat je met sjoemelen in/aan je omgeving veel schade aanricht. Maar als je sjoemelt met refusal -en dan bedoel ik niet met je refusal niet slikken- dan kunnen de gevolgen wel eens dusdanig zijn dat je niet (meer) jezelf ermee hebt, maar alle mensen die getuige zijn en/of waren van je "experiment". Je kent jezelf het best. En ik bedoel dan niet het Wijfie dat je zou willen zijn, maar het Wijffie dat je werkelijk bent. Wat alcohol betreft kun je jezelf niet vertrouwen. Dat bewijs heb je jezelf nu toch onderhand wel geleverd. Wat dat betreft heb je gelijk als je zegt: Ik ben alcoholist dus er is dan altijd wel een reden om te drinken. Maar Wijfie, ik ben ook een alcoholist. En ik zie eigenlijk geen één reden meer om te drinken. Omdat ik heb geleerd het leven te aanvaarden zoals het op me af komt. Met al z'n vóórs en tégens, inclusief alle stresssituaties.

Lief Wijfie, Pas toch in hemelsnaam goed op met refusal. Je zegt dat je recht hebt op een stressvrij leven. Dat is een misverstand. We willen allemaal graag een leven zonder stress, maar het recht daarop kan niemand opeisen. Stresssituaties overkomen ons allen van tijd tot tijd.. vaak onaangekondigd, onverwacht. Je bent erg gevoelig voor stresssituaties en voor jou (niet alleen voor jou, hoor) is dat al gauw een reden om naar drank te grijpen. Refusal neemt je stress niet weg. Misschien verergert het je stress zelfs omdat je dan in een stresssituatie óók nog eens niet naar je vertrouwde "kalmeringsmiddel" kunt grijpen. Als je dan in een gemoedstoestand raakt waarin het je allemaal helemaal niets meer kan schelen ... Nou ja, vul zélf maar in. Beter en veiliger is het op zoek te gaan naar manieren om stresssituaties te kunnen relativeren. Naar manieren om op een gezonde, realistische manier met stress om te gaan. Sterkte, meissie.

Echt tellen wat betreft alcoholvrije dagen doe ik ook niet meer, wél houd ik de stand bij in m'n agenda. Elke morgen schrijf ik in een hoekje weer een dag bij. Daar in dat hoekje staan nu elke dag drie getallen: het aantal dagen dat ik oud ben, het aantal dagen dat ik geen alcohol meer drink en het aantal dagen dat ik niet meer rook.. Die eerste twee vind ik gewoon leuk om bij te houden (één of andere rare "getallentik") de laatste is me nog wel tot steun. Soms vind ik het nuttig voor mezelf om te vergelijken. Dan zie ik hier iemand trots en blij melding maken van bijvoorbeeld tien dagen of zes weken of zo.. Dan zie ik m'n eigen cleantijd en dan denk en weet ik dat ik het helemaal niet zo gek doe.. Tegelijkertijd herinner ik me dan ook hoe blij ik destijds óók was als ik een bepaald aantal dagen of weken had "gehaald". 't Is ook niet niks om als verslaafde zonder verslavend middel door het leven te gaan. Als 't een peulenschilletje was, zou niemand een probleem hebben met verslaving. Drie dagen clean voelde meestal als zó'n overwinning, dat ik dacht dat ik op de top van mijn kunnen was aangekomen en dat ik nu rustig weer wat kon drinken omdat ik, als ik dat wilde, zo wéér drie dagen kon stoppen. Daarom zie ik elke dag clean (langer dan drie dagen) nu toch als een beloning voor mijn aanpak van mijn ziekte.. (geen discussie over wél of géén ziekte, voor mij is het een ziekte.. voor mij.) En daarom vind ik het prettig om in dat hoekje van m'n agenda toch die stand van zaken een beetje bij te houden. Niet om iemand de ogen mee uit te kunnen steken, maar als opstekertje voor mezelf.. (oei, opstekertje en aantal dagen niet roken... )

Ja, dat dan weer wel...

vandaag dag 102... pfffffff!!! 't Lijkt steeds moeilijker te gaan ipv makkelijker.

Nancy, Je kunt op zoek gaan naar manieren om rust/vrede in jezelf je vinden bij die omstandigheden die je naar verdoving doen verlangen. Als de omstandigheden die je niet prettig vindt aanvaard worden als zijnde onveranderbaar, kun je altijd proberen jezelf, of je kijk op die omstandigheden te veranderen. Vluchten in een roes is natuurlijk altijd een optie, maar op termijn verandert er niets. De omstandigheden blijven, en jij verandert zelf ook niet. Maar dát weten we allemaal wel... Wij zijn nooit slachtoffer van onze omstandigheden. Onze omstandigheden zijn altijd een gevolg van onze kijk op het leven. Oef, even aangepast. 2x veranderd veranderd in verandert.. soms ontstaat er van het ene moment op het andere een soort van blinde vlek.. weet ik altijd hoe het moet, en ineens weet ik het dan niet meer.

Ik laat maar even in het midden of ik een ziekte of een aandoening heb. Dat ik een zwakte heb is me wel duidelijk, een gevolg van mijn ziekte of aandoening. Ik kan de zwakte onder controle (proberen te) krijgen, maar om te voorkomen dat ik terugval, wat heel goed mogelijk is bij een zwakte, probeer ik te doorgronden wat mijn ziekte of aandoening inhoudt. Als ik hier zicht op krijg, kan ik mijn zwakte beter aanpakken. En ja, ik heb een lange weg afgelegd en nog te gaan. Maar mijn zwakte is daardoor niet meer zo latent aanwezig.

?

ik bedoelde je bericht daarvóór..

Vanwaar dit paniekerige bericht, Agnieta? Heb je een slok op?

Voor wat het waard is: niks "waardevols" toe te voegen.. Eén waardeloos ding toe te voegen: dit voorgaande dus.

Goedemorgen Toine

Recht zo die gaat.

de olifant is populair vandaag..

Hoe kom je dáár nou bij, Bolletje??

Hoe dan ook, ik wens je alvast een goed weekend. En als jij die eerste weet te weerstaan, heb je in elk geval jezelf niet teleurgesteld.

Juist door je "zwakte", je problemen met (en door) alcohol toe te geven kun je laten zien hoe sterk je echt bent. Voor de meeste mensen is er nogal wat moed voor nodig om toe te geven dat ze iets niet meer onder controle hebben. Als die vrienden werkelijk zo zijn als je zegt, dus dat ze doordeweeks ook nogal "kunnen drinken", kan het maar zo zijn dat je ogen opent bij anderen.

Maar Jippie toch.. vriendschap en smoezen verzinnen gaan niet erg samen, denk je ook niet? Je kunt toch gewoon eerlijk zijn tegen vrienden? Met eerlijkheid tegen vrienden kun je, als het goed is, op steun en begrip rekenen..

Jippie, zit 'm die vriendschap in het "allemaal wel een borrel lusten" of zijn er andere waarden die die vriendschap vriendschap doen zijn?

Goedemorgen. Ik zat net met m'n eerste kopje koffie van vandaag en kreeg een bijna onbeheersbare zin in een sigaret. Toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies zo mijn gedachte aan roken uit.. In dit geval was mijn hogere macht dus een olifant met een lange snuit.

Hottentot..., eerlijk zijn kun je alleen zelf. Net als jezelf neersabelen. Een ander kan jou ook neersabelen, maar een ander kan jou niet eerlijk doen zijn. Als iemand mij zou willen helpen eerlijk te zijn, dan weet ik, als ik wil, wel een manier om diegeen te laten denken dat ie me helpt en dat ik eerlijk ben. Da's niet eerlijk. Gewiekst zijn we allemaal wel in meer of mindere mate. Eerlijkheid is een door een afspraak met jezelf en Jezelf (je geweten) ontstane toestand. Helemaal privé.

En dus.....??? zeg nou eens wat.. iets duidelijks of zo..

Hottentot...., wat is nou je boodschap?

De 1e Stap "gedaan" lang voordat ik met het Stappenprogramma in aanraking kwam. Ik erkende dat ik machteloos stond tegenover mijn verslaving en dat m'n leven onhanteerbaar,stuurloos was (geworden). Ik gaf voor mezelf toe dat ik verslaafd was en daar kon ik het dan mee doen. Dat schoot niet erg op, dat ging gewoon door. Ik zoop me te pletter, maakte alles en iedereen om me heen kapot en gek. Kon daar echter niks tegenin brengen.. ik moest doorgaan met drinken omdat mijn verslaving dat van me eiste. Soms kon ik even net doen alsof ik zonder drank kon, maar dat hield ik nooit lang vol. Mijn wilskracht delfde/dolf (kan allebei) steeds het onderspit als de verslaving de kop op stak. Ik heb een half jaar in een verslavingskliniek doorgebracht alwaar ik mezelf anders leerde beschouwen. Ik heb geoefend mezelf als mens te waarderen zoals ik ben. Geoefend in de gedachte dat ik geen drank nodig had om te kunnen functioneren. Geoefend in de gedachte alleen maar die eerste te laten staan. Ik heb mezelf zolang van drank kunnen onthouden, dat ik dacht dat drank uit m'n leven was verdwenen. Zelfs tot lang nadat ik uit die kliniek weg was en weer deelnam aan het "normale" leven. Maar verslaving is een sluwe vijand. Toen alles al zo lange tijd goed leek te gaan kwam ik wat dingen in het leven tegen waar ik niet goed raad mee wist. Zonder drank gingen dingen om me heen kapot, kwetste ik mensen.. ik raakte in een soort van paniek en het duurde niet lang of ik zocht "troost" en "verlichting" in een borrel. Tja, toen was het hek van de dam.. nog steeds was ik machteloos tegenover mijn verslaving, nog steeds was mijn leven stuurloos. Nog steeds kon ik zelf het heft niet in eigen hand houden, hoezeer ik ook probeerde mezelf als mens te waarderen.. er viel weinig te waarderen.. alles zat tegen, alles was tegen me, en ik was alleen maar een zielig slachtoffer. Stap 1 kreeg pas waarde toen ik kennis maakte met het Stappenprogramma, toen ik een leidraad kreeg aangeboden in de vorm van elf vervolgstappen. Stappen waarin ik leerde niet op mijn eigen bekende wilskracht te vertrouwen maar op krachten waarvan ik niet wist dat ik ze in me had, op zgn. Hogere machten en krachten. Ik leerde dat ik ook dingen moest en kon aanvaarden die ik onaanvaardbaar had gedacht. Ik leerde dit aan de hand van mensen die ervaring hadden met dit programma, mensen die wisten hoe geniepig ons eigen denken ons weer steeds naar verslavingsgedrag brengt. Pas toen ik me openstelde voor een heel andere manier van denken, van kijken naar de realiteit, niet meer vanuit de slachtofferrol, niet meer vanuit het oogpunt dat alles om MIJ draaide, pas toen kon ik mijn erkenning van mijn machteloosheid en stuurloosheid de waarde geven die nodig is om als verslaafde niet steeds terug te hoeven vallen in "oud gedrag", of althans niet daar naar te hoeven handelen met alle desastreuse gevolgen vandien. Ik ben en blijf een verslaafde, maar door aan de hele cyclus van 12 Stappen te blijven werken, al dan niet op volgorde, kan ik de "noodzaak" om dan maar weer eens wat te drinken omzeilen. Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat ik verslaafd ben, en ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat er een weg van herstel is. Regelmatig meetings bezoeken, regelmatig de Stappen doorlezen, regelmatig een persoonlijke inventaris opmaken (Stap 10), regelmatig op dit forum meedoen, het zijn allemaal hulpmiddelen van levensbelang voor mij.

Hottentot..., wat is de boodschap?