Kohtje

ik vertrouw jou wel, Lady Jane, maar die verleiding toch nog niet helemaal... ik denk dat ik bedank en toch nog maar even zo'n beetje door rook..

Peet, je zei gisteren o.a. het volgende: Voor mij is een hogere macht het geloof in mezelf,vertrouwen in mezelf,beseffen wat je kan en niet kan en het uitvoeren ervan. en: Maar nou ben ik daar ook erg beperkt in hoor, er zijn er die er prat op gaan maar ik bekijk meer alles nuchter... Ik kan me helemaal in je uitspraken vinden. Al snap ik niet helemaal wat je met dat allerlaatste bedoelt, dat onderstreepte gedeelte. Ik spreek nu wel weer alleen voor mezelf, hoor. Maar ik ga ook prat op m'n "hogere macht theorie", die overeenkomt met wat jij hierboven in de eerste zin stelt, en ben daar tevens hartstikke nuchter in. Ik geef toe dat ik die nuchterheid via een ietwat zweverige weg heb gevonden, maar dat had ik nodig om te ontdekken dat "zweverigheid" in mijn geval niets anders is/was dan de realiteit op een wat romantischer manier te zien voor wat ze is. Een beetje omslachtig dus. Wat jij in jezelf beperkt noemt, zou je ook gewoon kunnen scharen onder het noemertje: "snelle leerling".. We zijn hier allemaal op zoek naar een manier om van de drank af te raken (of er op een in onze eigen ogen verantwoorde manier mee om te gaan) en het is goed als je een manier vindt die werkt. We kunnen ons hier erg moeilijk met elkaar vergelijken. We hebben veel overeenkomsten in onze alcoholverslaving, maar de ingrediënten tot die verslaving zijn van persoon tot persoon verschillend. In herstel kunnen we hetzelfde zeggen: de grote overeenkomst in herstel is dat we niet meer hoeven te gebruiken. Maar de ingrediënten tot herstel zal een ieder zelf bij elkaar moeten zoeken. Dit forum is eigenlijk niets anders dan een grote grabbelton met ingrediënten tot herstel. Ieder kan hier graaien en teruggooien tot een persoonlijk passend geheel is gevonden.

Misschien een niet-relevante vraag op het (niet)rokersdraadje..: is dit zoethoudertje alcoholvrij, Jane?

Hèhèhè..... Fruitvlieg... dat moet je niet willen, hè?

Nou ja.. zonder nou weer het hele verhaal van gisteren te willen oprakelen: ze beïnvloeden dat wat je dénkt dat je wil is...

"moeten" in "willen" veranderen is mooi als het werkt.. maar als ik iets "moet" wat ik niet wil, zal ik door "moeten" niet als straf maar als "bij het leven horend" te accepteren toch met "moeten" kunnen omgaan zonder ervoor te hoeven vluchten...

hihi, Acanthus.. als je me gisteren gelezen hebt kun je daaruit opmaken dat moeten ook wel leuk, of in elk geval leerzaam kan zijn.. In mijn optiek in elk geval.

Ha An, vakantie.. door jouw berichtje keek ik even wanneer wij weer op pad gaan.. is al over drie weken. Ik schrik ervan. Heb het idee dat ik net terug ben en nou moet ik alweer!! (PS.. die is een grapje, hoor. Ik heb er best weer zin in..)

Inderdaad A3. Maar wij denken vaak te beperkt over onze eigen wil. Wij denken vaak dat onze wil dát is wat moet gebeuren, maar soms is dat wat gebeurt tegengesteld aan wat wij dénken dat wij willen...

Mooi zinnetje, Kate. In de kern komt het allemaal neer op acceptatie. Daarbij hoef je niet over je heen te laten lopen, alleen maar te accepteren dat ons pad soms door moeilijk begaanbaar gebied gaat.

Na het lezen van het draadje van gisteren wil ik hier weer even wat van mijn ervaringen delen. Ik las regelmatig het woordje wil. Eigen wil. Ik heb een heel sterke eigen wil. Hoe vaak ik niet wilde stoppen met drinken, dan toch weer ging drinken en wéér wilde stoppen. En dat ook nog elke keer deed ook, dat stoppen. Ik had een sterke wil, wilde steeds maar wéér stoppen, jarenlang, vele keren per jaar.. Als ik geen wil had gehad, dan was ik op een gegeven moment niet meer gestopt met drinken. Er was echter keer op keer iets dat sterker was dan mijn eigen sterke wil.. m'n verslaving. Tenminste, dat dacht ik. Tot ik leerde dat verslaving een ziekte is. Ik heb de ziekte verslaving. Die ziekte is dus mijn ziekte. En als die ziekte mijn ziekte is, en die ziekte blijkt sterker dan mijn wil, dan stelt dat wat ik mijn sterke wil noemde niet zo veel meer voor. Gaandeweg mijn herstel leerde ik het begrip Hogere Macht kennen. Ik mocht dat begrip invullen zoals mij dat het beste paste. Na eerst een tijd geworsteld te hebben met begrippen als God, Hogere Macht, god met een kleine letter g, en hogere macht zonder hoofdletters, en dan ook nog het zinnetje: zoals ik hem (of haar, of het) begrijp, ben ik gaan inzien hoe die zogenaamde hogere macht voor mij werkt.. Als ik dan toch mag spelen met zulke begrippen, dan doe ik dat graag. Dat geeft me in elk geval de vrijheid om niet onder de plak te hoeven zitten van een opgelegd idee van wat anderen vinden dat die god of hogere macht zou moeten zijn. Ik begon in te zien dat ik die hogere macht niet zozeer in de hoogte, ver buiten mezelf moest zoeken maar in de diepte, in, jawel, mezelf. Hogere macht kreeg meer en meer de vorm van: boven mezelf uitstijgen, in die zin dat "mezelf" door mijn eigen vermoedens van wat ik ben wordt beperkt. Ik leerde boven mezelf uit te stijgen door dingen te doen tegen mijn eigen sterke wil in, of liever gezegd, tegen die dingen in die mijn eigen sterke wil steeds wisten te ondermijnen. Ik leerde mijn vermeende beperkingen te onderscheiden en daar dan, door even gas te geven/door te bijten, doorheen te breken. Een duidelijk en voor de hand liggend voorbeeld hiervan is dat ik niet ging drinken als mijn ziekte daar het zgn. onbedwingbaar "bevel" toe gaf.. Het lijkt heel simpel, en dat is het ook. Mijn hogere macht zit geheel in mijzelf.. ik kan meer dan ik vaak denk dat ik kan. Dat méér kunnen zit hem vaak in met tegenzin doen. Door dingen tegen mijn zin in toch te doen kan ik verder komen. En na verloop van tijd bleek er geen mooier beloningssysteem te zijn dan de voldoening die ik voel na iets te doen tegen mijn zin in.. Het mooie is ook nog dat hoe vaker ik dit toepas, hoe minder die tegenzin wordt.. waarom zou ik tegenzin voelen als ik zo beloond word? Door dit zo terug te lezen lijkt het alsof ik erg hard voor mezelf moet zijn. In het egocentrische cirkeltje waarin ik rondvloog leek dit ook in het begin wel even zo, gedachten als: ik mag ook niks meer, ik ben zielig, waarom moet mij dit allemaal gebeuren, waarom snapt niemand me nou, waarom is het leven zo hard voor me, hier heb ik allemaal geen zin in, etc. etc. etc... Uiteindelijk was het liefste dat ik voor mezelf kon doen, uit m'n eigen denkbeeld van mezelf stappen. Hoe groter ik mezelf maak, hoe meer ik klem kom te zitten. Ze zeggen wel eens: je moet de dingen klein houden voor jezelf. Ik maak ze gigantisch groot voor mezelf. Zodat ik kan zien en voelen, ervaren dus, hoe klein ik maar ben en hoeveel ruimte er daardoor om me heen is om me te ontplooien. Zo, dit kwam allemaal even bij me op.. wilde ik even kwijt. Bedankt.

Dutch Vinnie, ik heb het halve jaar 2006 in een kliniek gezeten.. De tijd vloog om doordat ik me in volledige overgave in die behandeling heb gestort. Niet (teveel) tegensputteren, dat had me in het verleden alleen maar dát opgeleverd waardoor ik in die kliniek terecht kwam. Ik ben nog nooit zo braaf geweest als in dat halve jaar.. nu noem ik dat nederig. Ik nam zo'n beetje voor het eerst in m'n leven goede raad aan, deed dingen tegen m'n zin om te ervaren dat de voldoening dan des te groter is als het is volbracht.. Nog nooit heeft braafheid/nederigheid me zoveel opgeleverd/voldoening gegeven als in dat halve jaar. Grijp deze kans met beide handen en vooral ook met hoofd en hart.

vandaag heb ik appels met peren vergeleken... 't was een eitje. (uit een Donald Duck)

Hoi Erik, heb gereageerd op het draadje van morgen, van vandaag dus eigenlijk... het draadje van maandag (23 juni).. want dit is toch het draadje van gisteren? (zondag..) en het is al vandaag.. maandag dus. Toch??? Oioioi.. zit ik nou zélf nog wel goed? ben ik nog een beetje bij de tijd??

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw. Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden.. Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk. Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar. Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte. Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen. Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten. Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf. Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat. Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen. Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste.. Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden. In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen. Sterkte Erik.

Bolletje, noodgedwongen anderhalve week zweefteef dus....

Niet veel tijd nu. Wel even zeggen dat ik het weer een fijne meeting vond, m'n zesde zo onderhand alweer... Wimmelt, er is echt niks om je druk om te maken. Facebook en PB-tjes zou ik als "gevaarlijker" kunnen zien dan zo'n meeting. Een meeting is na een paar uur voorbij. Nog wel even een soort van waarschuwing voor de meetinggangers: controleer even op teken. Ik had een teek op m'n kuit. Groetjes, Kohtje

Ik ben dan misschien niet zo bekend, maar ik kom wel zeker naar de meeting, MijnGerrit..

Wijfie, Je blijft leven naar je eigen onderschrift: "Er is leven na de drank...." Als je niet af en toe drinkt, zou je volgens je eigen onderschrift, geen leven meer hebben. Anders wordt het als je je onderschrift veranderd in: "Er is leven zonder drank..." Echt waar, dat bestaat!! Je hebt zelf gemerkt dat je je prettig voelt als je een tijd niet gedronken hebt, ook, of misschien wel juist als het leven je even niet toelacht.. Dat hoef je niet te onderbreken door te gaan drinken. Het leven gaat gewoon door als je niet drinkt. Het enige verschil is dat je hier niet steeds hoeft op te biechten dat je weer gedronken hebt.. Dat scheelt een hoop gevoelens van schuld, schaamte, hopeloosheid, onmacht, boosheid, etc..

Jen, je hebt helemaal gelijk als je met zuipen je ware aard toont. Je bent verslaafd. Ik ook. Het zit in de aard van een verslaafde om onbeheerst te gebruiken. Als dat niet zo zou zijn, waren we niet verslaafd. Ik ben blij dat ik heb geleerd om tegen mijn aard in te gaan. Dat leek in het begin erg moeilijk, tegen mijn aard ingaan, maar uiteindelijk vind ik het juist "lekker" om mezelf te "treiteren" door niet toe te geven aan wat m'n aard me ingeeft en te doen wat daar tegenin druist: niet gebruiken als mijn verslaving me op z'n knieën smeekt om het wél te doen.. Mits ik er maar op vertrouw (en ervaringsgewijs neemt dat vertrouwen steeds meer toe en gaat m'n verslaving steeds minder vaak op z'n knieën) dat het uiteindelijk goed is zoals het is.. ook als het me niet bevalt op dit moment.

Mijn Gerrit, Complimenten voor alle energie die je in dit "project" hebt gestoken en vooral ook voor je doorzettingsvermogen. Ik heb de laatste tijd even getwijfeld of ik nou nog wel of niet zou komen, los van het feit of ik wel of niet zou kúnnen komen. Dit omdat ik de laatste tijd erg weinig op het forum ben. Ben net terug van 2 weekjes Frankrijk, en vind het dan weer erg moeilijk om de draad hier weer een beetje op te pakken. Maar door jouw aan het tomeloze grenzende positieve energie heb ik besloten om in elk geval m'n gezicht te komen laten zien. En ik laat het dan van het moment zelf afhangen hoe lang ik blijf. Kaartje en gegevens zijn ontvangen en uitgeprint. Tot zondag. Groetjes, Kohtje.

Een mens met opvoeding/scholing... althans volgens Bertrand Russell. (zie Treffende Uitspraken onder Tips en Adviezen, laatste pagina)

Eigenlijk is er geen mooi of lelijk. Dat zijn etiketten die wij te pas en te onpas op van alles en nog wat plakken. Ik maak het mezelf er vaak knap moeilijk mee door altijd het mooie te willen en het lelijke mooi te willen maken. Tot ik ineens weer tot het besef kom dat ik door acceptatie van wat IS innerlijke rust ervaar. En dat de begrippen lelijk en mooi, goed en fout geen wezenlijke betekenis meer hebben. Het zijn slechts persoonlijke waardeoordelen over iets waar ik niets over te oordelen heb. Waardeoordelen over het NU, waarvan de oorsprong altijd in het verleden ligt. Het verleden waar ik niets meer aan kan veranderen. Ik kan met de etiketten fout en lelijk enkel in het NU besluiten dingen anders te doen zodat er in de toekomst misschien een ander NU zal zijn... en bladiebladieblablabla....... :heart: :sun:

Ingrijpen in de loop van de rivier is wat anders dan de rivier duwen, jopie. Ingrijpen in de loop is je eigen keuze's maken en die ten uitvoer proberen te brengen. Duwen is een ander jouw wil op willen leggen. Dat laatste mag je natuurlijk altijd proberen, maar de reacties van anderen zullen geforceerd zijn en onderdrukking en uiteindelijk tegenstand tot gevolg hebben. Het mooiste is mee te gaan met de stroom en alles op een natuurlijke manier tegenkomen, zonder ingrijpen en duwen. Go with the flow..