Kohtje

Jazeker, Kate. En nee.

Ik zal het je nóg sterker vertellen, Jopie... voor mij persoonlijk geldt dit alles na zes jaar nog steeds. Voor mij hoort het bij wat je herstel kunt noemen. Herstel geeft dan net de meerwaarde aan dit alles. Herstel is voor mij experimenteren met zelfinzicht. Ik ben in die zes jaar nauwelijks veranderd, maar door te knutselen aan zelfinzicht is het allemaal niet meer zo zinloos.. Als drank voor mij niet meer in het spel zou zijn, had ik dit forum nooit meer bezocht.

Blondie, fijne verjaardag. Van Harte.

Heee, Bol, geen (prijs)stickertjes op je schilderijen plakken, joh... doe dat dan op de lijst.. die kan beter tegen de lijm dan olieverf. Trouwens mooie lijsten. Maak je die ook zelf?

Kom op zeg, Jane.. waar is je gevoel voor realiteit gebleven??? 65 maanden.. en dan al met pensioen? Dat is nog maar kleuterleeftijd. Je gaat maar lekker door tot 65 jaar, of tegen die tijd 70 jaar(?).. geniet lekker van je 65 maanden droogte, maar ga gewoon door tot je dat krijgt waar je op dat moment aan toe bent.

Goede middag, Voor iedereen op dit forum de allerbeste wensen voor het jaar dat voor ons ligt. Iets zegt me dat ik dit jaar nu en dan wel weer op dit forum zal verschijnen. Iets zegt me dat. Wat dat iets is weet ik niet.... gevoel of zo? Gevoel is zoiets waarvan ik er nog niet uitben of ik dat nou heb of niet.. De ene keer denk ik dat m'n gevoel me parten speelt, de andere keer m'n ego. Soms denk ik naar m'n gevoel te luisteren, blijkt het ook weer dat ego te zijn... Ik ben er nog niet uit. Ik ben een werk in uitvoering. Vind regelmatig opnieuw het buskruit uit, blijf mezelf regelmatig verbazen maar ook teleurstellen. Ik hoop dat dit jaar voort te zetten. En jullie wens ik allemaal ook een (zelf)leerzaam jaar toe.

Niet dat ik ze nu allemaal op een rijtje heb, hoor. Maar ik kan me in de chaos die zich in m'n hoofd bevindt nu beter staande houden.

Ja Agnieta, ik weet het van mezelf en hoor het ook van anderen die meerdere jaren clean zijn. De mensen met de grootste verwarring zijn die mensen die regelmatig terugvallen.. niet alleen het steeds weer afkicken is uitputtend en onbevredigend, ook (daarboven op) het gevoel van schuld, schaamte, falen.. Het zijn niet alleen de hersens die (steeds) een klap krijgen, het is ook de geest..

Nou Ree, als je over een paar jaar nog steeds denkt dat je aan het dementeren bent, dan is het misschien wel zo. Hoewel, als je dat zelf denkt, denk ik dat dat ook wel weer meevalt..

Ja Agnieta, een paar jaar. Niet alles gaat zo snel als je zou willen.. alles gaat precies zo snel als het gaat.

Nog een keer hetzelfde bericht gequoot... Zie nu dat je het niet hebt over functionele en niet-functionele respons maar over een niet-functionele afhankelijkheid van respons. Ik denk dat afhankelijkheid altijd functioneel is. Of het goed of niet goed is voor jezelf is een ander verhaal. Ik denk dat dat voor een ieder op zich net weer even anders ligt. Ik ben het met je eens als je bedoelt dat afhankelijk zijn van complimentjes niet goed is. Ik kan tegenwoordig heel goed voor mezelf zorgen zonder complimentjes te krijgen. Maar een complimentje op z'n tijd heb ik wel nodig om een leven in de schaduw (waar het overigens heel goed toeven kan zijn) af en toe wat zonlicht te geven en wat extra energie uit te halen.

Agnieta, klinkt gewoon als de eerste fase van een clean en nuchter leven hoor.. één en al verwarring, vergeetachtigheid, concentratiestoornis etc.. Na verloop van een paar jaar gaat het écht weer beter.

Een gegeven paard mag je niet in de bek (sorry, paarden hebben een mond, weet ik wel..) kijken. Dichtlaten dus. En een dichte fles is nutteloos, voor een alcoholist in elk geval. Wegdoen dus, zo snel mogelijk. (geven, gooien, wat dan ook). Leeggooien is zonde.. dat idee kan maar zo de kop opsteken als je de fles opent en die "lucht" je neus binnendringt.. Dus ongeopend wegdoen zolang je nog wat wankel staat. Ik bedoel wankel wat betreft zelfvertrouwen, niet door alcoholgebruik.. Is maar een ideetje, hoor, geen bevel.. . En bovenstaande gelezen hebbende, ben ik niet de enige.

Er zijn ook wel mensen die dat doen, hoor.. niet alleen je iPad. En bedankt voor jouw complimenten.

Respons is respons, of ie nou functioneel of niet functioneel is. Door m'n emoties, gevoelens, niet meer gekleurd te laten worden door alcoholinvloed, kan ik (zelf)bewust een keuze maken of ik wel of niet wat aan respons heb. Daardoor valt het verschil tussen functioneel en niet functioneel weg.. is er alleen respons. In die zin heeft niet functionele respons de functie van tegenhanger van wel functionele respons.. en doordat er twee tegenhangers zijn krijg ik de mogelijkheid, de vrijheid, om een keuze te maken, de mogelijkheid om m'n eigen verantwoordelijkheid te nemen.. dát is het voordeel van nuchter en clean zijn. Echte respons onzichtbaar, onmeetbaar en niet opvallend, ok.. die is er denk ik ook wel. Weet ik natuurlijk niet zeker, want onzichtbaar, onmeetbaar en niet opvallend.. Maar waar ik me bewust van ben is de meetbare, de zichtbare en wél opvallende respons. Met waar ik me bewust van ben kan ik mezelf verder helpen m'n weg in het leven te accepteren. De onzichtbare dingen neem ik mee als zijnde: ze zijn zoals ze zijn. In respons zóeken schuilt het levensgrote gevaar dat ik antwoorden zoek die ik wíl horen, niet die ik móet horen. Ik zoek geen respons, ik krijg respons. Ik moet alleen wel de juiste mensen vinden die me respons willen géven.. en dan heb ik het hier alleen over herstel. Respons over/in het "normale" leven komt van iedereen om me heen. Waar overigens hetzelfde geldt wat betreft functioneel en niet functioneel.

Hihi... nou voel ik me toch weer een beetje of ik naar complimentjes heb zitten vissen, in dit geval felicitaties.. Ik gaf net toe dat ik dat nodig heb, maar het was niet dáárom dat ik schreef. Wilde alleen zeggen dat herstel een voortgaand proces is en dat respons in herstel daar onlosmakelijk aan verbonden en nodig is. Zodat ik me niet isoleer in m'n "normaal" proberen te functioneren...

Sowhat, ik sluit me aan bij voorgaande berichten. Wachten, wachten, wachten.. op onheilstijdingen waar niemand op zit te wachten.. De opluchting als het niet de onheilstijding is die je tegen alle hoop in toch min of meer bent gaan verwachten is niet te beschrijven.. Ik ben ook heel blij voor jullie.

Goedemorgen, Blondie, het nadeel van een longontsteking hep dan nu misschien het voordeel van beginnen te tellen van dagen niet gerookt.. kan een stapje in de goede richting zijn, mits je, zodra je je wat beter voelt, die eerste niet weer opsteekt.. . Beterschap in elk geval. Even iets over het eenzame gevoel als je gestopt bent met drinken. Toen ik stopte was ik ook erg gericht op complimenten van anderen. Vooral van die mensen die ik het erg moeilijk had gemaakt tijdens mijn actieve verslaving. Als ik daar alles van af had laten hangen, van de hoeveelheid complimenten dus, dan was ik nu nog steeds actief als alcoholist. Het is zoals Gerrit al zei: de meeste complimenten vallen "te halen" bij lotgenoten. Hier op het forum heb ik menig compliment ontvangen voor m'n droogstaan, maar ook in de zelfhulpgroepen waar ik nog elke week twee keer heen ga krijg ik nogal eens een opgestoken duim, zowel letterlijk als figuurlijk. Heb ik dat nodig? Ja. Zaterdag stond ik zes jaar droog. Maar nog steeds overvalt mij wel eens het verlangen naar een alcoholische versnapering. Dat is voornamelijk het geval als ik best lekker in m'n vel zit en er bij speciale gelegenheden om mij heen wat gedronken wordt. Dan komen gedachten in me op van: wat heerlijk toch om zo van een enkel glaasje wijn of bier, of zelfs van een enkel borreltje, te kunnen genieten. Zonder ook maar het geringste schuldgevoel... Dat moet ik toch ook kunnen? Dan komt gelukkig meteen datgene om de hoek kijken wat ik in al die jaren van gebruik en herstel geleerd heb: ik ben alcoholist en ik ben niet anders dan andere alcoholisten.. één is teveel en tien, twintig, honderd, zijn bij lange na niet genoeg. Aan de ene kant helpt het me te weten dat ik in het verleden vele malen heb geprobeerd zgn. "sociaal" te drinken zonder succes, aan de andere kant helpt het me te weten dat zes jaar leven zonder alcohol me absoluut geen kwaad heeft gedaan. Hoe nu die zes jaar volgehouden? Zoals het alcoholist wórden een eenzame aangelegenheid was (is) omdat ik het aan alle kanten verborgen wilde houden, zowel voor anderen alsook voor mezelf, zo is herstel dat ook. Alleen niet omdat ik het verborgen wilde houden, integendeel, ik wilde het wel van de daken schreeuwen. Terugkeren naar de wereld van de "normale mensen", de "niet verslaafden" was voor mij een enorme stap. Niet alleen het afkicken, wat op zich al een hele prestatie is, maar vooral ook het vinden van een draai in die lang vergeten "normale wereld". Dat is een heel proces. Maar voor mensen die steeds in die "normale wereld" hebben geleefd is het heel normaal dat ik normaal meedraai. Ik val niet meer zo op als toen ik nog actief verslaafd was. Ik krijg echt geen complimenten voor het feit dat ik niet opval, daar waar ik in actieve verslaving wel op- en aanmerkingen ontving doordat ik wel opviel, in negatieve zin, dan. Een eenzame aangelegenheid dus, dat herstel. Maar niet in de wereld van herstellende verslaafden. In die zin ben ik nog steeds een beetje apart van de "normale wereld". Ik ga, om normaal te kunnen zijn, naar zelfhulpgroepen waar ik in alle openheid over mijn abnormaliteit kan praten, waar ik over een zelfde soort abnormaliteit van anderen hoor. Waar nu en dan complimentjes over en weer gaan, waar begrip is voor de persoonlijke strijd.. Ik heb het nodig dat ik m'n verslaving niet verborgen hoef te houden, maar ook dat ik de mensen waar ik in het dagelijks leven mee te maken krijg, niet steeds hoef te vertellen dat ik alcoholist (in herstel) ben. Doe ik dat dan om een compliment uit iemand te peuren, of doe ik dat dan om iemand voor wat dan ook te waarschuwen? Of alleen maar voor de aandacht? Ik voel me dan net zo vervelend als mensen die ik tegenkom en die dan al hun kwalen uitgebreid uit de doeken doen.. Lotgenotencontact is belangrijk voor me. Om de eenzame strijd van herstel te kunnen delen, zonder daarbij anderen ("de normalen" ) te vervelen. Groetjes en succes allemaal.

Was dat niet z'n "vader"? Z'n aardse vader dan, hè... ik vind dat nogal een beetje ingewikkeld bij Jezus. Doet me overigens denken aan een mopje dat ik lang geleden hoorde. Misschien aardig voor Blondie, die op z'n minst een glimlach wel even kan gebruiken. (ach, niet alleen Blondie, natuurlijk...) Mopje gaat als volgt: Toen Jezus bij de (uiteraard) hemelpoort arriveerde vroeg hij aan de poortwachter (was dat al Petrus, of kwam die later??) of die misschien z'n vader even kon laten weten dat ie gearriveerd was, en dat ie graag zou zien dat z'n vader even naar de poort kwam. 'Wat voor beroep had je vader?', vroeg de poortwachter.. 'Hij was timmerman', antwoordde Jezus. 'Zeg er maar wel bij dat ik een paar zware jaren achter de rug heb en dus wat veranderd ben, de laatste tijd.' Ok, die poortwachter kijkt in z'n boeken en laat dan de vader van Jezus naar de poort komen. Jezus was op aarde best druk geweest en had z'n vader best al lang niet meer gezien. Verwachtingsvol keek hij naar de oude man die een tijdje later aan kwam lopen. Die oude man kwam eerst wat strompelend naderbij, maar hoe dichterbij hij kwam hoe sneller hij liep. Op het laatst spreidde hij zijn armen, en met een ietwat vertwijfelde uitdrukking op zijn gezicht vloog hij het laatste stuk bijna. Ook Jezus was zeer verheugd en rende de oude man met ook gespreide armen tegemoet. Toen was eindelijk het moment van hereniging daar... Jezus: "vader, eindelijk......" Vader: "wat fijn je weer te zien, Pinokkio.....?"

Akelei, natuurlijk aardig bedoeld, dit bovenstaande. Ik wil er echter wel even wat over zeggen. Je aan iets of iemand optrekken werkt meestal op z'n best als je geplaagd wordt door gevoelens van schuld, schaamte, mislukking... kortom als je je voorneemt om het anders, beter te gaan doen. Dan zijn woorden die je kunnen helpen een welkom hulpmiddel om je plannen voor de (nabije) toekomst een beetje concreet te maken. Als echter de "zucht" de kop op steekt, dan weet je net zo goed als ik, dat alle wijze woorden en raad van een ander eerder vervelend dan helpend kunnen worden. Ze voeden namelijk je schuldgevoel voor de volgende keer dat je je voorneemt het anders en beter te gaan doen. Het komt neer op: Ik wist het en toch...!! Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat alle goede raad en wijze woorden die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen niet de oorzaak zijn geweest van mijn stoppen met drinken. De enige oorzaak van mijn stoppen met drinken is geweest dat ik stopte met drinken. Zelf. Niet op aanraden van anderen, maar uit de overtuiging van mezelf dat ik niet meer moest drinken. Ik ben er (nog steeds) zelf van overtuigd dat ik niet meer moet drinken. Ik luister nog altijd wel naar goede raad en wijze woorden, sta er ook nog altijd voor open. Ik ben nu zeven jaar "in herstel", zoals dat heet. Na het eerste jaar heb ik een terugval gehad, ondanks alle dingen, woorden, voorstellen die ik gehoord had. Ze hebben me niet voor een terugval behoed. Uiteindelijk is het mijn eigen overtuiging die me er tot nu toe van weerhoudt te drinken. Met die overtuiging kan ik een ander niet helpen, m'n overtuiging is strikt persoonlijk. Ik voel me best redelijk hersteld, maar realiseer me dat ik ook altijd in herstel zal blijven.. M'n overtuiging is namelijk niet een statisch iets, ze verandert van situatie tot situatie, van dag tot dag, van emotie tot emotie, ze verandert gewoon met mij mee. Dat moet ook wel, want een overtuiging die niet met me meeverandert zal binnen de kortste keren als een gevangenis gaan voelen, als een dwangbuis. M'n overtuiging is als een tweede huid geworden. Ik kan alle kanten op bewegen, m'n overtuiging blijft altijd om me heen zitten. En als er al eens een keer een gat in valt doordat ik onvoorzichtig ben, dan is er altijd mijn herstelprogramma (de 12 stappen van herstel) als pleister op de wond die de opgelopen schade afschermt tegen verdere rottigheid.. Ik zei dat ik me redelijk hersteld voel. Maar ik zal nooit iemand worden die geen associaties met drank heeft. Ik kan mijn (alcohol) verleden wel loslaten, achter me laten, in de zin van dat ik me er niet meer door hoef te laten leiden, maar het blijft wél achter me aanwapperen, onmiskenbaar mijn verleden. Hoe ik me daarover voel is totaal nutteloos. Het gebeurt allemaal nu. Ik probeer als alcoholist zijnde, het beste van mijn leven te maken. En daar hoort geen alcohol bij. Simpel toch?

Tja, lieve Blondie.. foute boel. Met steeds je masker maar weer opzetten zul je nooit met je verleden af kunnen rekenen, nooit het gebeurde los kunnen laten, nooit een ander en bovenal jezelf kunnen vergeven, nooit die woede achter je kunnen laten, waardoor deze tot wrok uitgroeit. Je werkt met het twaalf stappen programma en een sponsor. Daar kun je heel ver mee komen wat betreft dit dilemma. Niet door je door een ander te laten vertellen wat je moet doen, maar door (met hulp van iemand die daar zelf ervaring mee heeft, je sponsor dus, als het goed is..) zélf de kalmte en moed te zoeken om te aanvaarden en te veranderen, en zelf op zoek te gaan naar het verschil tussen wat onveranderlijk is en wat anders kan.

A3, ik ben een purist. In die zin dat ik dat op mezelf betrek. Ik probeer steeds zo helder en eerlijk mogelijk het verschil te zien tussen wat ik wel en niet kan veranderen. Een droom over drankgebruik kan ik niet veranderen. Mijn werkelijke drankgebruik wel. Een uitglijder of zelfs een terugval is voor mij niet dat wat een ander ervan maakt, maar hoe ik dat voor mezelf ervaar. Als ik willens en wetens een glas bier zou drinken en daar geen wroeging bij voel, dan zie ik het niet als uitglijder of terugval. Dan kan ik mezelf echter geen verslaafde in herstel meer noemen, want een verslaafde in herstel drinkt niet zonder wroeging, of in elk geval niet zonder zich daar vragen bij te stellen. Die begrippen terugval en uitglijder krijgen pas inhoud als ik ze zélf zo ervaar. En als ik dat zo ervaar, dus willen en wetens een glas bier zou drinken en me daar niet gemakkelijk bij voelen, en als ik dan vervolgens dat ongemakkelijke gevoel analyseer en stuit op de conclusie dat ik gedronken heb terwijl ik dat eigenlijk niet wilde, ja, dan zou ik kunnen zeggen dat ik ben uitgegleden of zelfs teruggevallen. Maar een droom kan ik in elk geval niet veranderen of voorkomen. Met de sterktste eigen wil niet, en zelfs niet met alle mogelijke hulp van wat voor hogere machten dan ook.

Voor Jopie... Ik heb, net als Agnieta, geen idee hoe ik op je berichten van de laatste dagen moet reageren. Heb me afzijdig gehouden omdat ik denk dat je zelf uiteindelijk heel goed de oplossingen weet voor de problemen waar je nu zo tegenaanliep en -loopt.. Maar zoals Agnieta al zegt: het kan lijken op negeren. Nou ben jij, Jopie, iemand die ik met meer dan gewone belangstelling lees. Zoals jij zijn er hier enkelen meer die ik met (iets??) meer dan gewone belangstelling lees. Niet omdat ik jou en die andere enkelen méér en/of beter zou vinden dan alle anderen, maar omdat ik m'n eigen fouten en m'n eigen wanhoop, maar ook m'n eigen triomfen en struikelblokken herken in de levensloop van deze personen op dit forum. Het steeds jezelf analyseren en goed gaan alsook het steeds jezelf analyseren en de afgrond ingaan zijn twee uitersten die me boeien. En als iets me boeit dat steek ik er energie in. En als ik er energie in steek kan ik aan mezelf sleutelen. Met de voorbeelden die me aangereikt worden in deze ervaringsdelingen. Ik ben je dankbaar voor het delen van al je gedachtenspinsels, al je uitprobeersels, al je zelfkritiek, al je zelfrespect, al je groeipijnen en triomfen en nu ook je harde val, voor alle kanten die je van Jopie laat zien die ook zo algemeen menselijk zijn. Het geeft mij het gevoel dat ik ook menselijk ben en zowel goed als kwaad kan doen. Dat het niet abnormaal is om met je volle verstand in een situatie terecht te komen waar het alom reddeloosheid, radeloosheid, waardeloosheid, nutteloosheid, hopeloosheid, kansloosheid, kortom **** is wat de klok slaat. We maken dit allemaal mee, de een wat vaker dan de ander. Maar echte **** is beter dan kunstmest en draagt op een natuurlijke manier bij aan een gezonde voedingsbodem voor een goed leven. Jopie, blijf alsjeblieft van je laten horen.

Hoi, Net (vanaf ca. tweeeneenhalfuur geleden tot vijf minuten geleden) zo ongeveer geprobeerd bij te lezen vanaf donderdag 2 oktober, want ik was een paar dagen "lekker weg in andermans land", en heb in die tweeeneenhalf uur zóveel gelezen waar ik op had willen en/of kunnen reageren, dat ik nu absoluut niet verder kom dan gefeliciteerd Lady Jane en Adam met jullie verjaardag. voor allemaal!!

En dat moeten we onszelf ook vooral steeds in blijven prenten want de praktijk wijst over het algemeen steeds het tegengestelde uit..