Kohtje

jOwan, vlgd. week conventie Breda?

Erik, dit is nou precies waar het in meetings ook om draait. Ik ga daar niet al jarenlang heen met het idee een ander te herstellen (lees: een ander het herstel door de strot te douwen) maar met het idee dat alles wat ik share door een ander opgepikt kan worden. Niet om mijn schuldgevoel af te kopen of om te vissen naar complimenten, maar uit dankbaarheid dat wat anderen voor mij gedaan hebben ook door mij teruggedaan kan worden.

Net terug van de meeting. Mezelf weer even onder de loep genomen. Met hulp van de shares van anderen, de spiegels waarin ik mezelf zo ongenadig kon herkennen. Kom tot de conclusie dat als ik de meetings en dit forum niet had, en als ik (nog) niet verslaafd was, ik waarschijnlijk binnen nu en afzienbare tijd verslaafd zou zijn... Want, mijn hemel, wat kan ik het leven toch complex maken in m'n hoofd. Zonder "praatpalen" zou ik maar één oplossing kunnen bedenken.. lekker makkelijk wegwezen in in roes. Nu kan ik gelukkig lachen als ik m'n eigen krankzinnige manier van denken herken in de krankzinnige manier van denken van anderen. Lachen omdat de opluchting groot is dat ik niet de enige ben die zo raar is... Er wordt regelmatig wat afgelachen in die meetings. Ik denk dat anderen zichzelf ook herkennen.

Gipsy, heel mooi gebaar. Maar zo kun je wel aan de gang blijven. Ik zou ook de hele wereld wel willen redden en gelukkig maken, maar ik ben niet almachtig. Ik ben nog altijd bezig m'n eigen kleine wereldje te herstellen van het leed dat ik ze heb aangedaan. Omgekeerd ben ik ook nog altijd bezig te herstellen van het vermeende leed dat mij is aangedaan. Of liever gezegd, mijn eigen aandeel te "ontmaskeren" in al dat leed dat me is aangedaan. Daar heb ik m'n handen al meer dan vol aan. Ik mag niet verwachten dat de wereld mij begrijpt als ik mezelf al niet eens begrijp. Ik mag niet verwachten dat de wereld lief voor mij is, terwijl ik mezelf willens en wetens aan het vernietigen was.

Tja, meis... die hele grote buitenwereld past zich niet aan ons aan... Vaak moeilijk voor ons met ons grote verdriet, maar wees niet boos. In de grote mechanismen voelen we ons soms of we vermalen worden, maar in feite zijn we gewoon onderdeel van diezelfde grote mechanismen. En malen in de ogen van anderen anderen weer fijn. Geven en nemen, leven en laten leven, ieder voor zich, god voor allen, maar óók Ikke, Ikke, Ikke en de rest kan stikken etc.. Zo werkt het al sinds het ontstaan van de wereld en zo zal het blijven gaan. Ik wens je kalmte om (op den duur) te kunnen accepteren wat je niet kunt veranderen.

's Morgens vroeg ben ik niet op m'n best. Ik moet altijd even weer mezelf bij elkaar rapen van alle plekken waar ik me gisteravond heb neergegooid en achtergelaten. Ik heb in het 12 stappen programma een leidraad gevonden om enige regelmaat in m'n leven te brengen. Die regelmaat betreft niet zozeer m'n dagindeling, m'n doen en laten, als wel het terugbrengen van m'n emoties naar voor mij overzichtelijke proporties. Eigenlijk moet ik dus niet van regelmaat spreken, maar van nivellering. Met het in toom houden van de neiging om m'n emoties alle kanten op uit te laten barsten ben ik af en toe zo bezig, dat m'n "gewone" gang van zaken voor de buitenwacht wel eens rommelig over komt. Ik kan van hot naar haar springen, van de hak op de tak, van het kastje naar de muur, maar hoe dan ook, sinds ik de 12 stappen gebruik kan ik springen wat ik wil, ik spring altijd, of meestal van oost naar west, thuis best.. Daarom ben ik 's morgens altijd even zoet met mezelf weer bij elkaar rapen. Daarbij moet ik niet teveel "aan de kop hebben". Lezen in Just for Today helpt me daar altijd goed bij. Dat zet me elke ochtend weer op de rails. Vaak vind ik deze teksten in m'n ochtendmood zelfs wel zeikerig, maar ik dwing mezelf ertoe te lezen wat er gezegd wordt in plaats van wat er geschreven staat. En zo kom ik dan langzamerhand, met wat hulp van een kop koffie, vanuit de toestand "zombie" weer in de modus "medemens".

goede morgen. even zonder hoofdletters omdat ik suikertje niet bang wil maken en deze goede-morgen-wens ook voor hem bestemd is.

Dat komt me bekend voor, Suikertje. Ik ben me echter gaan realiseren dat dat eerste wat je zegt belangrijk is: het wordt goed bedoeld. Die hoofdletters werden toen gereduceerd tot "slechts" hoofdletters. Ik ben de boodschap door de hoofdletters en de schrijfwijze heen gaan zien. Ik laat me niet meer weerhouden door hoofdletters.

Uit "Just for Today" 7 april. De waarde van het verleden "Deze ervaring uit de eerste hand met alle fasen van ziekte en herstel is van ongeëvenaarde therapeutische waarde. We zijn hier om vrijuit over onze ervaringen te praten met elke verslaafde die wil herstellen." (Basis Tekst, p. 11) Velen van ons kwamen het programma binnen met enkele dingen waar we serieus spijt van hadden. We hadden nooit onze middelbare school afgemaakt, of we zijn niet doorgegaan met een hogere opleiding. We hadden vriendschappen en huwelijken verwoest. We hadden banen verloren. En we wisten dat we niets daarvan konden veranderen. Misschien dachten we dat we altijd spijt moesten blijven hebben en eenvoudigweg een manier moesten vinden om met onze spijt te leven. In tegendeel, we ontdekken dat ons verleden een onontgonnen goudmijn is als we ons de eerste keer geroepen voelen om het te delen met een nog worstelende nieuwkomer. Als we luisteren naar iemand die z'n Vijfde Stap met ons deelt, kunnen we een speciaal soort steun geven die niemand anders kan geven - vanuit onze eigen ervaring. We hebben dezelfde dingen gedaan. We hebben dezelfde gevoelens van schaamte en wroeging gehad. We hebben geleden zoals alleen een verslaafde kan lijden. Wij kunnen herkenning vinden - en dat kunnen zij ook. Ons verleden is waardevol - eigenlijk onbetaalbaar - omdat we alles daaruit kunnen gebruiken om de verslaafde die nog lijdt te helpen. Onze Hogere Macht kan door ons werken als we ons verleden delen. Die mogelijkheid is de reden dat we hier zijn en het uitvoeren hiervan is het meest belangrijke doel dat we moeten nastreven. Alleen voor vandaag: Ik heb niet langer spijt van mijn verleden omdat ik dit met andere verslaafden kan delen en misschien de pijn of zelfs de dood van een ander kan voorkomen.

Succes Nancy!!!! Ik moet eerst weer naar het begin van de startbaan om een (mentale) aanloop te nemen...

Ben ik ook benieuwd naar, MijnGerrit.

Ja, die mogen er ook zijn. En die meeting... ach, ik heb wel vaker geen zin in maar nog nooit spijt gehad van een meeting. Kom er altijd positief geladen vandaan.

Ben vandaag niet vooruit te branden.. en dan moet ik ook nog naar een meeting.. Vandaag dus een "learning day". ?????

Een certificaat voor een maand niet drinken.. Je zal later toch maar verslaafd raken aan de alcohol. Voor dat je dát in de gaten hebt. Kijk je naar je certificaat als bevestiging dat je best zónder kunt. Dus je bent niet verslaafd. Kijk maar.... certificaat!!! Die smoes had ik niet. Ik had alleen een certificaat "Linoleum leggen".

Ik ook maar weer exit hier.. ben met stoppen met roken niet zo fanatiek als met stoppen met drinken. Met drank had ik mezelf in een onhoudbare positie gemanouvreerd. Met roken is dat (nog (lang)) niet het geval. Ik moet er eerst weer "klaar" voor en mee zijn.. Jij ook succes, Suikertje. En allemaal hier bedankt voor de support.

ProudMary, wat voor ingreep had je dan? Was dat aan je voet? En wat moest LadyJane bij de rechtbank? Ik kan het allemaal niet zo bijhouden, hier.. Is niet van de laatste tijd, hoor. Altijd al gehad.

Nu ik wat langer droog sta zal een bonbonnetje of een gebakje of toetje waarin (al dan niet de smaak van) drank verwerkt zit me niet meteen een terugval bezorgen. Eerder zou dat ook misschien niet gebeurd zijn, maar vooral de eerste jaren was ik zo gespitst op geen drank, dat zelfs de geur me al op m'n hoede deed zijn. Ik had mezelf op nul gezet en was dus extra allert op alles wat maar met drank te maken had of kon hebben. Nul was nul, dus ook geen nulkommaheelkleinbeetje. We hadden een keer van die lekker makkelijke toetjes meegenomen.. bij de eerste hap vermoedde ik al drank. Heb niet eens gekeken of 't er ook werkelijk inzat maar meteen gestopt en aan m'n ega gegeven.. zelfs het vermoeden deed me al stoppen met gebruiken. Niet omdat ik meteen trek kreeg in drank, maar tussen de oren voelde het niet goed. Nu ben ik voor mezelf iets milder geworden. Bij een vermoeden kijk of vraag ik naar hoe het zit. En al naar gelang de hoeveelheid en gelegenheid doe ik er niet zo moeilijk over. Een toetje of gebakje waar ik door een minimale hoeveelheid verrast wordt eet ik gewoon op, maar een (kersen)bonbon waarvan ik wéét of een sterk vermoeden heb dat er wat likeur in zit laat ik liggen. Ik zoek de kleine verleidinkjes niet op, maar ik raak niet (meer) in paniek als er een per ongelukje gebeurd.

De perfect geasfalteerde Dorpsstraat in Retteketet is, na vele jaren veranderd in een lappendeken, maar nog steeds de Dorpsstraat in Retteketet. En zelfs na herbestraten en omtoveren tot voetgangersgebied en wéér herstelwerkzaamheden nadat er glasvezelkabel is gelegd en de riolering is vervangen, verzakkinkje hier en verzakkinkje daar is "weggewerkt", is de Dorpsstraat nog steeds de Dorpsstraat (in Retteketet..). Gedeeltelijk onherkenbaar voor degenen die er jarenlang niet meer zijn geweest, maar elke keer verbeterd voor de aan- en omwonenden.

Ja Erik, ik had inderdaad moeten zeggen met al die lapjes en stopsels blijf ik altijd mezelf.

Herstel heeft voor mij ook inderdaad te maken met een terugkeer naar een normale toestand, met het worden van een goed functionerende burger in deze maatschappij. Daarbij blijft voor mij onduidelijk of ik ook ooit een normale toestand heb gekend. Voor mij waren dingen vaak normaal omdat ik niet anders kende, maar ik hoorde van andere mensen, gezinnen, vriendjes/vriendinnetjes, etc. andere verhalen. Daaruit leerde ik dat het niet bij iedereen en overal hetzelfde was als bij ons thuis in het gezin. Disfunctionele gezinnen, hebben ze het wel eens over. Theoretisch gezien was ons gezin vroeger een disfunctioneel gezin met een alcoholistische vader.. Ik heb dit echter nooit bewust ervaren als abnormaal. Voor mij was dit normaal, het was immers de realiteit waarin ik opgroeide. Ik paste me op mijn manier aan aan de omstandigheden. Mijn manier van aanpassen was isolatie. Mijn eigen "veilige" wereldje creëren. Onbewust, op een "natuurlijke" manier. Daaruit voort kwam onbegrip, zowel vanuit mijzelf naar de maatschappij als omgekeerd. Daaruit voort kwam het grijpen naar alcohol, om mijn leed te "verzachten". Daaruit voort kwam veroordeling door de maatschappij omdat ik niet "spoorde" in wat "normaal" werd gevonden. Toen mijn leven, vele, vele jaren later door alcoholgebruik onhanteerbaar was geworden, zowel voor mezelf als voor mijn omgeving, en ik toegaf dat ik inderdaad niet helemaal spoorde, toen ik ook hoorde dat ik een ziekte zou hebben waarvoor ik niet verantwoordelijk ben maar dat er wel herstel mogelijk is door mezelf een andere kijk op het leven te gunnen, toen ik hoorde dat herstel betekende dat ik aan mezelf moest gaan werken en mezelf op een open manier moest gaan "bestuderen", liefst met behulp van klankborden om me heen, toen kreeg ik langzaam in de gaten wat herstel inhield en dat dat ook voor mij mogelijk was. Ik weet ook niet tot wát ik moet of zal herstellen. Ik leer alleen dat er gaten zitten in mijn manier van leven. Die gaten kan ik stoppen, dichten, een lap er over.. Dat zou de makkelijkste manier zijn. Ik leer echter ook te kijken naar waardoor die gaten zijn ontstaan. Door de oorzaak van het ontstaan van gaten aan te pakken en dáár mee aan het werk te gaan, maak ik de kans groter dat een gerepareerd gat langer dicht blijft. Blijft het feit dat ik nooit perfect normaal zal kunnen worden. Perfect normaal is perfect, ongeschonden. Maar ik zal altijd een soort van lappendeken blijven, steeds nieuwe lapjes, nieuwe stopsels, nieuwe littekens, steeds aan het werk om nieuwe schade te voorkomen, wat niet altijd mogelijk is, en/of te herstellen. Onder al die lapjes en stopsels blijf ik altijd mezelf. Niet onherstelbaar maar herstelbaar. Dat is de keuze die ik gemaakt heb. Dat is wat herstel voor mij is. Een altijd durend werk in uitvoering. Herstel is geen eindresultaat, herstel is een manier van leven voor mij geworden.

Goedemorgen. Zo vergaat het mij ook, Kastanje. Laagje voor laagje afschrapen werkt voor mij beter dan in één keer de spade diep de grond (=shit) in. Bewustwording is een proces dat werkt door langzaam, laagje voor laagje dus, de diepte in te gaan. In één keer de kern van de zaak willen raken bracht bij mij alleen maar (nog meer) verwarring, twijfel en onbegrip.

Op de één of andere onverklaarbare manier ben jij vaak m'n zonnetje in huis, wijfie.

Gisteren tijdens een "eendjesbijeenkomst" drie sigaretten gebietst.. Oeioei, wat heb ik 't nu moeilijk.. Die eerste was vies, de derde al weer "heerlijk"..

Mijn beste denken als ik me "goed" voelde bracht me altijd weer terug naar waar ik vandaan kwam. Bij die zelfhulpgroepen komen veel mensen die zich goed voelen en zich goed willen blijven voelen. Mensen die al zó vaak hebben geprobeerd zich goed te blijven voelen zonder er met elkaar over te spreken. Mensen die altijd gevlucht waren voor de confrontatie met het feit dat ze verslaafd zijn. Ontwijken, ontkennen, omzeilen, uit de weg gaan, andere wegen bewandelen, ik ken het allemaal uit eigen ervaring. Het ging pas beter met me toen ik me er in gooide.. er dwars doorheen dan maar.

Blekje, mooi te lezen dat je vanavond je eerste Intact bijeenkomst gaat bezoeken. Ik hoop dat je er wat uit kan halen. Loop niet te hard van stapel met dat werken, hè? Zingeving is mooi en goed, maar pas op dat het geen last gaat worden... Geen tijd meer voor piekeren of trek kan nou juist weer een oorzaak zijn van piekeren en trek.