Terug uit Zwitserland, mét vrouw, mét hond en mét acadiane.
Met regelmaat wordt geopperd dat een leven zonder drank saai zou zijn.
Ik ervaar eigenlijk het tegenovergestelde.
Waar ik 'vroeger' alle spanningen die me door m'n lijf gier(d)en met drank behoorlijk wist te elimineren,
daar gaan ze nu, zonder drank, als een razende tekeer. Ik vind vele dingen waar ik me vroeger met de
nodige drankporties redelijk kalmpjes doorheen wist te worstelen, nu nuchter vaak retespannend. Zó spannend
dat me af en toe de moed in de schoenen zinkt maar waar ik me (soms met hulp van m'n vrouw) gelukkig doorheen weet te loodsen.
Want de enorme beren op de weg zitten in m'n hoofd, weet ik, en drank lijkt ze even op te lossen, terwijl ik weet
dat die beren niets meer zijn dan gewoon doemdenken. Dat doemdenken is een kwaal waar ik altijd al last van
heb gehad. In plaats van omzeilen met drank doe ik er beter aan de 'retespanning' m.b.v. ervaring te beredeneren
als "niet al te serieus nemen" en de spanning voor lief te nemen.
Ik zag enorm op tegen de reis over heuvels en bergjes met zo'n oud klein autootje met aanhanger, maar na de eerste
heuvels smolt de spanning als sneeuw voor de zon en ben ik gaan genieten. En ondanks het zeer slechte weer héb ik genoten.
Nu de boel 'ompakken' en overmorgen de rest van de vakantie. Met de camper naar Zweden.
Het spannendste van dit moment vind ik: vergeten we niets?
Altijd die spanning, om niets vaak. Dus echt niet saai, ook al komt er al tijden geen drank meer aan te pas.