Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Waar het bij mij over ging was dat ik te horen had gekregen dat ik nog hooguit een paar jaar te leven had. Na de aanvankelijke schrik voelde ik ook opluchting. Een paar jaar? Dat red ik wel, dat houd ik wel vol, dat kan ik wel en de laatste fase ga ik goed doen, in ieder geval zo goed mogelijk. Natuurlijk was ik bang , bang voor pijn, bang voor lijden, maar niet om dood te gaan.

En toen had ze zich vergist en was mijn doodvonnis opeens weer van de baan. 
Niks afscheid nemen, doorgaan moet je.
Misschien word ik wel met zo oud als mijn vader en dan moet ik nog heel lang. En dat joeg en jaagt me schrik aan. Want hoe doe ik dat?
Waarschijnlijk is dit voor de meeste mensen onvoorstelbaar en dat is maar goed ook denk ik, maar voor bv Lars was het volkomen herkenbaar. 
Misschien is doel geen goed woord, misschien gaat het over dat men het leven ondanks alles wel oké vind, levensvreugde? Ik weet het niet, weet daar geen woorden voor.

[Rosee]

Lieverd

[Yana]

2 uur geleden zei Jannigje:

@Yana, is het voor jou voldoende dat je er bent?

 

Ja, maar dat is niet altijd zo geweest. Ik weet ook hoe het voelt om aan het leven te lijden.

 

1 uur geleden zei Jannigje:

Misschien word ik wel met zo oud als mijn vader en dan moet ik nog heel lang. En dat joeg en jaagt me schrik aan. Want hoe doe ik dat?
Waarschijnlijk is dit voor de meeste mensen onvoorstelbaar...

Ik kan het me heel goed voorstellen, zeker als je leeft met depressies en angsten. Ik ben inmiddels een blijmoedig type maar ook dan is het leven een enorm gedoe en zal het ook een opluchting zijn om er afscheid van te mogen nemen.

Toen mijn zusje te horen kreeg dat ze ging sterven had ze ook een hele riedel aan dingen waarvan ze opgelucht was dat ze zich dáár gelukkig niet meer mee bezig hoefde te houden (haar wasmachine die vervangen moest worden, gebit dat aan renovatie toe was, aambeien die behandeld moesten worden en zelfs de verzuchting dat dit de laatste keer was dat ze haar uitgroei moet bijverven ).

[Manou]

Helpt mij deze openheid.Bedankt.Zelf ook te dealen met angsten en depressie.Moffel dat meestal weg al is het alleen al omdat mensen er geen raad mee weten.

[Manou]

Mooi ook hoe jij depressie beschrijft en herkenbaar .Bedankt Jannigje.

[lady jane]

Ik heb in de bieb dit boek gereserveerd:

Dwars door het donker : toegeven aan ongelukkig zijn

 

Barnhoorn, Nowelle

 

er waren lovende recenties, maar die kan ik nog niet beamen dus
maar misschien ook de moeite waard om te lezen hier.

[Lonster]

Zin geven aan je leven is niet altijd makkelijk. Vorige pagina hadden we het er ook over. Ik merkte op het yoga-weekend dat ik verbondenheid met anderen ook erg belangrijk vind, en gemist heb in de corona-tijd. In plaats van elkaar steunen bemerkte ik veel afstand en angst.

[Jannigje]

Op 7-8-2020 om 15:08 zei Yana:

Toen mijn zusje te horen kreeg dat ze ging sterven had ze ook een hele riedel aan dingen waarvan ze opgelucht was dat ze zich dáár gelukkig niet meer mee bezig hoefde te houden (haar wasmachine die vervangen moest worden, gebit dat aan renovatie toe was, aambeien die behandeld moesten worden en zelfs de verzuchting dat dit de laatste keer was dat ze haar uitgroei moet bijverven ).

Ik dacht meer aan: gelukkig word ik niet dement, krijg ik geen (andere) enge ziektes meer en hoef ik niet meer na te denken over wat te doen als ik niet meer verder kan.
De oogbehandeling die ik zou ondergaan heb ik afgezegd, want dat was niet meer nodig. 
Ik kan me geen praktische dingen herinneren.

Bijzonder dat jij na “lijden aan het leven” ondanks alles jezelf nu een blijmoedig mens noemt/ kunt noemen.

[Jannigje]

7 uur geleden zei lady jane:

Ik heb in de bieb dit boek gereserveerd:

Dwars door het donker : toegeven aan ongelukkig zijn

 

Barnhoorn, Nowelle

 

er waren lovende recenties, maar die kan ik nog niet beamen dus
maar misschien ook de moeite waard om te lezen hier.

Het voorwoord ziet er wel belovend uit. Alleen steiger  ik meteen als ik lees dat ze opeens het licht zag. Daarna las ik wel dat het muntje dan wel gevallen was maar dat het leven daarmee niet meteen veranderd was. Dat maakt haar weer een stuk geloofwaardiger.

Wil je me laten weten wat je ervan vindt? Ik wacht even met bestellen, ik kan op het moment niet goed zelfhulpboeken verdragen.  

[Jannigje]

Op 7-8-2020 om 16:17 zei Manou:

Helpt mij deze openheid.Bedankt.Zelf ook te dealen met angsten en depressie.Moffel dat meestal weg al is het alleen al omdat mensen er geen raad mee weten.

Het helpt mij om erover te schrijven, fijn dat jij er ook iets aan hebt.
Het blijft lastig hè? Het is ook niet eenvoudig voor de omgeving, maar voor ons ook niet. Het wegmoffelen om anderen te sparen ken ik maar al te goed, dat is vaak ook de reden dat ik hier niet schrijf als ik me echt heel somber of radeloos voel. 
Weet jij waar jij behoefte aan hebt? Een luisterend oor? Advies, of juist niet?

[Jannigje]

3 uur geleden zei Lonster:

Zin geven aan je leven is niet altijd makkelijk. Vorige pagina hadden we het er ook over. Ik merkte op het yoga-weekend dat ik verbondenheid met anderen ook erg belangrijk vind, en gemist heb in de corona-tijd. In plaats van elkaar steunen bemerkte ik veel afstand en angst.

Verbinding kunnen voelen is denk ik één van de belangrijkste dingen in het leven. Alle materiële zaken kunnen daar niet tegenop.

Juist dát mis ik heel vaak en dat ligt niet aan de ander. Er zijn echt mensen die de verbinding met mij wel  willen, wel voelen , alleen ik kan het vaak niet. Het is dan alsof ik niet bij de ander kan komen. Er is A.h.w. een zichtbare verbinding, ik zie het, maar ik voel het niet. Alsof er een glazen wand tussen ons inzit waar ik wel doorheen kan kijken maar die mijn gevoelens blokkeert. 

[lady jane]

16 uur geleden zei Jannigje:

Het voorwoord ziet er wel belovend uit. Alleen steiger  ik meteen als ik lees dat ze opeens het licht zag. Daarna las ik wel dat het muntje dan wel gevallen was maar dat het leven daarmee niet meteen veranderd was. Dat maakt haar weer een stuk geloofwaardiger.

Wil je me laten weten wat je ervan vindt? Ik wacht even met bestellen, ik kan op het moment niet goed zelfhulpboeken verdragen.  

doe ik Jannigje, lees ze ook al jaren nauwelijks meer. Zo veel dingen weet ik al lang, maar leef ze evengoed niet.
En dit boek kan zo'n aangeraden hype boek zijn, ik kan niet zien hoeveel mensen ik vóór me heb.
Het laatste boek van de 7 zusters heeft me 1/2 jaar op de wachtlijst gehouden
Momenteel lees ik thrillers van Charles de Tex, spannend, realistisch en actuele thema's, nauwelijks moorden/geweld gelukkig.

[Manou]

Ik ben ook niet zo van het advies.Als ik er over praat zou ik graag een reactie willen als : moeilijk voor je ,goed dat je er zo mee omgaat .Heb niet altijd de behoefte het te delen.

[Lonster]

Ik ben alleen van het advies als het  in mijn straatje ligt  

Het meeste advies zegt vooral iets over de schrijver zelf. Wat trouwens niet per se erg is, daarom geef ik wel graag advies. Omdat ik daar ook weer van leer. Soms dan hè.

[Jannigje]

Op 10-8-2020 om 13:24 zei Manou:

Ik ben ook niet zo van het advies.Als ik er over praat zou ik graag een reactie willen als : moeilijk voor je ,goed dat je er zo mee omgaat .Heb niet altijd de behoefte het te delen.

Dat herken ik wel. Vaak is “wat rot voor je” inderdaad genoeg. De erkenning is dan belangrijk, het voelt dan even minder eenzaam.

[Jannigje]

23 uur geleden zei Lonster:

Ik ben alleen van het advies als het  in mijn straatje ligt  

Het meeste advies zegt vooral iets over de schrijver zelf. Wat trouwens niet per se erg is, daarom geef ik wel graag advies. Omdat ik daar ook weer van leer. Soms dan hè.

Advies geven omdat je daar ook weer zelf van leert, daar zal ik eens op letten. Dat geeft een ander perspectief.

[Jannigje]

Dubbel bericht

12 augustus 2020 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

Gisteren was ik in “mijn” museum. De sfeer was bedrukt, dat is al een aantal maanden zo. Nauwelijks bezoekers, dat moet consequenties hebben. De eerste medewerker was twee maanden geleden al ontslagen, gisteren en vandaag hadden en hebben de anderen een gesprek. Van het team waar ik voor werk worden 5 van de 8 ontslagen! Vandaag wordt waarschijnlijk een vrouw die nogal kritisch is ontslagen, in haar geval om nogal dubieuze redenen vrees ik. 
Dat er ontslagen vallen was te verwachten, maar het gaat elke keer weer over de manier waarop. Ik heb zelf nare ervaringen en ben misschien extra gevoelig geworden,  maar waarom niet alles zo goed en eerlijk mogelijk doen, met open vizier, met empathie. Hetging mij niet persoonlijk aan, maar ik liep de hele dag met een brok in mijn keel en met de tranen hoog.

De fijne ontspannen sfeer die er ooit was is verdwenen, er is opeens geen wij meer. Alleen maar allemaal ikken die natuurlijk het beste voor zichzelf willen. Degenen die mogen blijven zijn “blij”, hoewel ze een andere functie aangeboden hebben gekregen met een behoorlijk lager salaris. 

De mensen met wie ik het meeste contact hebben zijn mensen die worden ontslagen.

Dit is de eerste ronde, want het kan heel goed zijn dat het museum over enige tijd dicht moet omdat het financieel het hoofd niet boven water kan houden, de subsidieaanvragen zijn afgewezen, de bronnen van inkomsten ernstig teruggelopen.

Dan verlies ik weer een vaste plek, een veilige plek, een clubje mensen waar ik toch (een beetje) bij hoor en dat vind ik moeilijk. 

 

13 augustus 2020 bewerkt door Jannigje

[Manou]

Klopt Jannigje.Sommige mensen zeggen niks en dan denk ik zeg ik nou iets totaal raars??

[Lonster]

16 minuten geleden zei Jannigje:

Het ging mij niet persoonlijk aan, maar ik liep de hele dag met een brok in mijn keel en met de tranen hoog.

Nou dat zou ik ook hebben, wat een narigheid. De sfeer is totaal veranderd, iedereen is bang om zijn baan te verliezen en degene die blijven moeten genoegen nemen met minder. Jammer dat je leuke clubje collega's er nu niet meer is. 

In de culturele sector vallen veel klappen. Ik hoop dat jouw museum nog gered kan worden, misschien door sponsoring of iets anders.

[Jannigje]

50 minuten geleden zei Manou:

Klopt Jannigje.Sommige mensen zeggen niks en dan denk ik zeg ik nou iets totaal raars??

Waarschijnlijk niet, het is vaak de onmacht van die ander denk ik,  want ja, het is ook lastig en nooit fijn om te horen. Veel mensen zullen misschien niet weten dat “wat rot voor je, ik gun je zoveel beter” meer dan genoeg is om te horen. Meer hoeft niet, meer kan vaak ook niet.

Natuurlijk wil ik ook wel eens dat iemand “het” voor mij oplost, maar dat kan niet. Dat is soms om gek van te worden, maar het is niet anders, al wil ik dat soms niet weten in een opstandige bui. 

[Jannigje]

“Vandaag wordt waarschijnlijkeen vrouw die nogal kritisch ontslagen, in haar geval om nogal dubieuze redenen vrees ik. “

Ja hoor, ze moet weg! 
Met haar heb ik veel contact, zo jammer.

 

[Lika]

Wat moeilijk! Het is zo raar zo'n kantelende sfeer waarbij het ieder voor zich wordt. Heb dat een paar keer meegemaakt. Unheimisch.

[Jannigje]

Ja alles verandert meteen, de verhoudingen worden anders, de blijen durven niet openlijk blij te zijn, de verdrietigen hebben opeens mogelijk allerlei problemen erbij. Want zie in deze tijd maar eens een nieuwe baan te vinden. 
Er lijken ook meteen kampen te ontstaan die er daarvoor niet waren. 
Inmiddels hebben vier mensen met wie ik het beste op kan schieten, met wie ik het meeste contact heb, te horen gekregen dat ze ontslagen worden. 
Ik vind het heel erg voor hen, maar ook voor mijzelf. 

[Lika]

Ja. Ook voor jou. Ik vond het verschrikkelijk me te handhaven in zo'n setting. Voelde me verscheurd en heel onzeker. Dat naast meeleven met de betrokkenen. Sterkte @Jannigje