Spring naar bijdragen

Mijn verhaal over/ voor mij


Musashi

Aanbevolen berichten

Moes, ik kan niet voelen wat jij voelt en zeggen wat voor jou het beste is. De situatie waar je in zit, is rot en oneerlijk. Je verdriet is echt en oprecht en terecht. 

Maar toch een vraag, om aan jezelf te stellen. Wat verbetert het aan het geheel als je wel weer met drank begint?

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Gewoon terug die grot in, beetje naar de schaduwen staren...het licht dat ik zie maar waar ik niet  naartoe kan prikt te hard in mijn ogen...verdoofd terug de put in...verdien mss niet beter ook...

Deze emoties zijn me te rauw om te doorleven, maar het moet ja, dat weet ik wel...druk langs alle kanten...niet in het minst van mezelf...

 

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Rake vragen, dank je! Misschien is het allemaal te vaag en verwacht ik te veel...ik denk dat ik ‘leven’ bedoel... of liever ‘vrijheid’ om te leven zoals ik wil...ik heb het gevoel alsof ik alleen maar kei hard m’n best moet doen, om iets te ‘verdienen’ wat schijnbaar niet aan mij toekomt, simpelweg gelukkig zijn. Mijn zin doen, er volop voor gaan, mijn dromen realiseren, niet leven met de handrem op om aan verwachtingen te voldoen...het is een zoals een muur waar ik telkens tegen aan loop, dan neem ik altijd een hardere aanloop, in de verwachting en hoop dat ik er deze keer wel kan over springen om mijn leven vrij en gelukkig te laten verder gaan...dan doe ik zo m’n best op harder, verder, juister te lopen maar toch blijf ik altijd opnieuw met m’n kop er tegen botsen en kan ik niet vooruit...alsof er door al dat botsen al scheurtjes in de muur zitten  waar ik dat licht van dat leven wel zie doorschijnen, dat ik het wel kan zien, als ik juist ga staan een glimp er van kan opvangen, een scheutje warmte...maar wat echt achter die muur zit, daar kan ik niet naartoe, iets (ikzelf?) houd me daar in tegen, zakt terug af, terug naar achter, en opnieuw, voor weer een grotere, snellere, betere aanloop,...om nog eens opnieuw te botsen...tegen mezelf? 

Ja ik heb een kindje van 3. De grootste rijkdom die ik me kan inbeelden. Wat ik nooit verwacht had...veel te laat mee begonnen dus...want ik zou dat niet kunnen, niet geschikt, geen moederinstinct, had er niet genoeg ‘basis’ voor, kon niet eens goed genoeg voor mezelf zorgen, zou te moeilijk zijn, paste niet in mijn leven, zou ballast zijn,...allemaal bull de shit, leven geven is het allermooiste wat een mens kan overkomen...dat besefte ik toen pas en nu is het dus misschien te laat om ons nog meer te omringen met nieuw leven...

misschien of misschien niet...het wachten duurt te lang...ik besef door het kind beter de voortgang van het leven, dacht vroeger dat ik eeuwig jong zou zijn of zo...

En dus tegelijkertijd beseffen dat het lieve kindje dat ik heb veel belangrijker is dan een kindje dat er (nog) niet is...

dat ik het daarvoor alleen al wel allemaal moet doen, blijven proberen, hardere aanloop, hoger springen, over die muur...want haar wil ik tonen dat een vrij leven wel mogelijk is, door het zelf te doen dus...

nog eens achteruit, nog eens aanlopen, nog eens springen, nog eens knallen of erover deze keer? Hoe dan? Ik doe zo mijn best echt waar, waarom lukt het me dan niet?

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Mmm ja...de muur vh verleden...een muur die ik in mezelf gemaakt heb om mezelf ‘in te tomen’, ‘in te passen’, te doen wat ik moet doen...en het kan ook zijn die muur afbreken om vrij te zijn in het nu...maar dan ook, alsof overnacht kaboutertjes die telkens terug opbouwen wat ik overdag afbreek...a never ending story...

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Etty haalt me de woorden uit de mond. Je kunt niet gelukkig worden, je kunt wel gelukkig zijn. Waarom denk je dat er achter de muur geluk ligt? Dat er eerst hard gewerkt moet worden? Het is prima om aan jezelf te werken, niks mis mee, maar gelukkig word je er niet van. 
Wees gewoon gelukkig met wat er is, nu, niet straks. Gelukkig ben je als je geen weerstand biedt, je ziet een muur, prima. Hoi muur! Je hebt een moeilijk verleden, voelt je onzeker, oké, geen reden om gelukkig zijn uit te stellen tot later. Later komt nooit, je bent al mooi, alles is al liefde, ruimte, stilte, vrede...

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ben er vandaag ook mee ad slag gegaan bij de psy en Idd wel zoiets. misschien gaan ze nooit meer weg, maar ze zien staan en laten staan ipv er weerstand tegen te bieden (er tegenaan knallen) is eigenlijk al vooruitgang...lekker op de ommuurde koer blijven spelen ipv steeds tegen de muur de botsen? Zoiets mss?
Maar de weidse ruimte achter de muur lijkt me zoveel ruimer, groener, frisser, beter...of lijkt het gras dan echt alleen maar groener aan de overkant? 

bewerkt door Musashi
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Nou ik zou zeggen ga eens kijken. Wie weet zit er wel gewoon een deur in de muur die je kunt openen.

Zelf heb ik op een gegeven moment bedacht dat ik me in een nieuwe groep zelfverzekerd voor ging doen. Want dat wilde ik graag. Niet bang zijn en de bevestiging nodig hebben. En dat lukte tot mijn verbazing best goed, zonder dat ik dat nou echt aan het acteren was. Nieuw gedrag uitproberen. Ik heb ook een paar vriendschappen verbroken, afstand van wat familieleden en dingen omgegooid. In therapie geweest. Mezelf een soort van opnieuw uitgevonden. Zelf vind ik het verschil heel erg groot, maar het grappige is dat ik twee oude vriendinnen heb die dat helemaal niet zien. Ze vinden me hetzelfde als 20 jaar geleden.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...