ongoing

[Pytje]

Gisterenavond schoot ik even in de paniekstand. Ik voelde heel in de verte zo'n impulsieve bui aankomen. Zo'n bui, waarin ik, thuisgekomen na een avond intensief praten, toch een glas wijn zou pakken. Het begint een gekke angst voor de angst te worden lijkt wel. Bang voor m'n eigen gedrag, omdat ik het al zo goed van mezelf ken. Gekker moet het toch niet worden. Wie herkent dit??

Btw: het was weg toen ik thuis kwam en ook niet meer teruggekomen. En zo ben ik, struikelend over de drempel, toch de derde week ingegaan. Yeah!!

[Lonster]

Ja zeker herken ik dit. Voor mij is dat een fase, iets waar je je doorheen moet worstelen de eerste weken. Het is naar en je schrikt ervan, je lijkt geen controle te hebben over die gevoelens. Het beste is, naar mijn ervaring, om ze te ondergaan. Kijk ernaar, schrijf er over... zie het als een training. Het past precies weer bij die ACT.

Is niet makkelijk, maar wel leerzaam. Als dat lukt, voel je je na een paar weken ook nog eens mentaal een stuk sterker. 

[Pytje]

Dank jullie wel @Lonsteren @denise2, daar kan ik iets mee!

[kruidenthee67]

Ja herkenbaar. De angst voor de angst ook ja...de ruimte tussen de gedachtes en de handeling, het toegeven...als dat lukt, groeit vertrouwen...verdwijnt angst. Goh...en na lange tijd bijna vergeten hoe naar dat was zeg...dat gevoel van 'overvallen worden'...alsof het buiten mij omging...en dat is natuurlijk niet.

 

Goed bezig jij! Succes met de start  van je 3e week.

[Bob]

Ik herken het ook: de gedachte dat je je afvraagt of je niet te veel in gedachten met een eventuele terugval bezig bent. Je kunt het als angst zien en je daar dan weer zorgen over gaan maken, maar ook als een gezonde manier van waakzaamheid. Bij gezonde waakzaamheid horen verstandige voorzorgsmaatregelen zoals alvast nadenken wat je kunt gaat doen, in plaats van eraan toe te geven,  als het zo ver komt dat de echte verleiding weer de kop opsteekt.

[Pytje]

1 uur geleden zei kruidenthee67:

a herkenbaar. De angst voor de angst ook ja...de ruimte tussen de gedachtes en de handeling, het toegeven...als dat lukt, groeit vertrouwen...verdwijnt angst. Goh...en na lange tijd bijna vergeten hoe naar dat was zeg...dat gevoel van 'overvallen worden'...alsof het buiten mij omging...en dat is natuurlijk niet.

 

En die ruimte wordt dus steeds groter @kruidenthee67? Of is het dat je er steeds meer op gaat vertrouwen dat die er is?

[Pytje]

54 minuten geleden zei Bob:

Ik herken het ook: de gedachte dat je je afvraagt of je niet te veel in gedachten met een eventuele terugval bezig bent. Je kunt het als angst zien en je daar dan weer zorgen over gaan maken, maar ook als een gezonde manier van waakzaamheid. Bij gezonde waakzaamheid horen verstandige voorzorgsmaatregelen zoals alvast nadenken wat je kunt gaat doen, in plaats van eraan toe te geven,  als het zo ver komt dat de echte verleiding weer de kop opsteekt.

Ja @Bob, dat bedacht ik me vanochtend. Dat het misschien die functie kan hebben. Ik kan hem nu in ieder geval al beter benoemen. Ook met mijn partner besproken. Ook dat lucht op.

[kruidenthee67]

Ja, die ruimte werd steeds groter. Het niet volgen van de impuls. We hebben het hier steeds over 'gedachtes' maar het gaat ook over 'emoties'.  Waardoor ik me liet 'overvallen'. Ook die waarnemen, voelen...letterlijk gaan zitten in een stoel en de emotie 'toestaan'...niet oordelen maar waarnemen...en dan ebt het weer weg. Dat heb ik geleerd.  Mij hielp het ook enorm om het uit te spreken naar mijn partner. Dat gaf ook heel veel ruimte. Gewoon benoemen. Ik voel me nu...en zou het liefst....dat gaf inderdaad lucht.  En ruimte.

Dan word wat Bob zegt, angst omgezet in 'waakzaamheid'. Want daar is niks mis mee..alertheid. 

Dat ik daar dus  zelf 'controle' over heb maakt me geen slachtoffer meer.  Of misschien moet ik zeggen, regie ipv controle. ja, die gedachtes en emoties heb ik, en impulsiviteit ook, maar ik kan er anders naar handelen. 

 

 

 

[Pytje]

Ja, het gaat goed hier. Gisterenavond een etentje met een aantal mensen gehad. Geen moeite om 0.0 te drinken. Misschien ook omdat het al een hele ervaring was om te eten op 1,5 meter afstand. 

Maar eigenlijk vond ik het wel prima zo. Normaal zou ik me bij etentjes een beetje inhouden qua wijndrinken en dan reikhalzend uitkijken naar het moment waarop ik naar huis kon gaan om er eens echt voor te gaan zitten (voor de drank dan). Dit is eigenlijk veel rustiger zo. 

Vandaag dus dag 17. Ja hoor @SanMiquel, die gaan we weer samen in!

[Rosee]

Supergoed bezig @Pytje! En jij ook @SanMiquel. Ik heb op Hemelvaartsdag voor het laatst gedronken, 5 a 6 glazen en dat is teveel. Dit jaar nu 4 x gedronken, de laatste 2 x 1 fles. Mijn bedoeling is af en toe in gezelschap een paar glazen (max 3), maar twijfel of het voor me is weggelegd aangezien ik er toch overheen ben gegaan. Ik zit dus ook weer op 17 dagen en merk dat niet drinken toch t rustigst is...

[Pytje]

19 uur geleden zei Rosee:

Supergoed bezig @Pytje! En jij ook @SanMiquel. Ik heb op Hemelvaartsdag voor het laatst gedronken, 5 a 6 glazen en dat is teveel. Dit jaar nu 4 x gedronken, de laatste 2 x 1 fles. Mijn bedoeling is af en toe in gezelschap een paar glazen (max 3), maar twijfel of het voor me is weggelegd aangezien ik er toch overheen ben gegaan. Ik zit dus ook weer op 17 dagen en merk dat niet drinken toch t rustigst is...

Viel dat niet verkeerd? Een hele fles als je het niet meer gewend bent? En ben je nu meer bezig met alcohol dan voor die tijd of maakt dat niet uit? Ben je bijvoorbeeld bezig met wat je in komende situaties gaat doen? Wel of niet drinken? Ik ben wel heel benieuwd hoe jou deze fase gaat bevallen, @Rosee.

[Pytje]

Ik ben al aardig onderweg naar de drie weken. Het wordt dan ook tijd om een tandje bij te zetten. Zo voelt dat. Ik ken de valkuil: het is al redelijk gewoon geworden om niet te drinken. Het is zelfs niet al te moeilijk geweest. Dan wordt het duveltje weer een beetje actiever door naar mij te fluisteren dat het eigenlijk ook wel een beetje saai is zo...dat er weer gelegenheden aankomen waarop een glas wijn o zo lekker zal zijn. Bij het stoppen met roken was het: 3 dagen, 3 weken, 3 maanden, 3 jaar: het zijn de moeilijkste momenten gek genoeg. 

Ik wapen mij tegen de komst van dit duveltje, want ik wil niet terug. 

[kruidenthee67]

'Ik wil niet terug'

 

Dat is duidelijk...en alles wat nu dus op je pad komt, de moeilijkheden, trek, het duiveltje...tja dat hoort er bij...en daar kun je mee dealen..om dat jij niet meer wilt drinken. Punt.

 

Het is een kwestie van taal, en wellicht persoonlijk ook. Maar het 'wapenen' roept bij mij strijd en verzet op...in mijn adb proces verloor ik die, elke keer weer...toen ik me kon 'overgeven' aan: dat er trek kan komen, gedachten, mezelf zielig vinden, moeilijke momenten....kwam ik er doorheen.  

Wapenen kan ook betekenen dat je je voorbereidt...dat dan weer wel en was voor mij helpend.

Succes! Keep up the good work!

 

 

 

 

[Pytje]

55 minuten geleden zei kruidenthee67:

Wapenen kan ook betekenen dat je je voorbereidt...dat dan weer wel en was voor mij helpend.

Inderdaad @kruidenthee67, ik bedoel het meer in de zin van "me voorbereiden". Dank weer

[Pytje]

@SanMiquel,Het gaat goed hier. Gisteren weer een gesprek gehad met de ambulante begeleider. Ik moet zeggen dat dit contact en het feit dat ik hier weer op het forum ben me wel op het rechte pad houden. Realiseer me nu ook wat een eenzaam proces het eigenlijk is dat stoppen met drinken. Want hoe moeilijk is het om er voor uit te komen. Stop je met roken, dan wil je het wel van de daken schreeuwen om de erkenning te krijgen die je nodig hebt. Maar stoppen met drinken gaat in het  geniep (meestal). Ik heb het wel tegen een aantal mensen verteld, maar dat blijft ook voelen als een kwetsbare plek, alsof ik iets te veel van mezelf heb blootgegeven. Ik weet heus wel dat dit laatste in mijn hoofd ontstaat, maar toch..

 

[kruidenthee67]

Ik vond en vind het nog steeds lastig om open te zijn over mijn verslaving.

Ja, een kwetsbare plek. Bang voor 'oordeel', beeldvorming..ach en wat je zegt...voor een groot deel speelde zich dat bij mij ook af in mijn hoofd.

 

In het begin waren maar een paar mensen op de hoogte.  Inmiddels heb ik het op wat andere plekken uitgesproken.  Ik heb juist veel erkenning en begrip ervaren.  Oprechte belangstelling ook.  De personen met wie ik het deelde waren 'blij' dat ik me hierin open heb opgesteld.  Ik ben nog steeds zorgvuldig, dat vind ik gewoon prettig. Maar het uitspreken, heeft me ook geholpen. Weer wat meer mezelf kunnen zijn. Toch ook nog een stukje 'schaamte' wat erop  zat.  Komt tijd komt raad vind ik in deze...doe wat voor jou  goed voelt.  

 

[Pytje]

Dadelijk weer voor het eerst op een terras. Gelukkig is het warm en zal 0.0 goed smaken. Ik ga toch zeker deze derde week ook vol maken.

Als ik nu een glas wijn zie, en daar ga ik er veel van zien vrees ik, voel ik een deurtje opengaan in mijn hoofd. Ergens in dat hersengedeelte waar de verslaving zit. Denk ik... Of is dat allemaal verbeelding? Het is maar een glas en er zit iets roods in, niet eens per se lekker, de effecten zijn ook niet eens per se prettig, maar toch gaan alle neuronen of hoe die dingen ook mogen heten heen en weer staan springen "ik eerst, ik eerst, ik eerst". Zo voel ik dat dus allemaal, maar misschien is het verbeelding.... 

In ieder geval laat ik ze springen en trek me er niks van aan.

[Maverick]

Herkenbaar @Pytje het kan verbeelding zijn of niet, het is denk ik mechanisme wat niet zomaar afgeschakeld is omdat je hebt besloten niet meer te drinken. Ik herinner mij van het begin dat ik net was gestopt, Dat ik in een restaurant aan het scannen was wat iedereen aan het drinken was, het gerecht  interesseerde mij helemaal niets. Het triggerde bij mij een gevoel van slachtoffer zijn van mijn eigen besluit, waarom had ik deze beslissing genomen? Ik gebruikte toen vaak de gedachte om de film in mijn hoofd door te spoelen, waar het weer op zou uitdraaien als ik zou toegeven aan deze trigger....

Het gaat weg, het mechanisme houdt op  te bestaan met het verstrijken van de tijd. Veel plezier op het terras, geniet van je 0.0 

[Lika]

Wat beschrijf je dat goed. Ja, herkenbaar. Maar wat @Maverickzegt. Het gaat weg. Wordt heel rustig in ieder geval. Ik zie nog wel wat mensen drinken. Maar ik zie ook heel veel mensen NIET drinken. Die zag ik eerder niet.

Ook de angst voor de angst is verdwenen. Dat paniekgevoel. Het is zo'n avond dat....Als ik maar niet....

Alles went? Best fijn!

[Pytje]

En het terras ook weer overleefd. Vond het nog wel een dingetje. Mezelf daarna getrakteerd met een flinke beker ijs met slagroom. En tegen mijn partner gezegd dat ik mezelf iedere week die ik nuchter afrond ga trakteren op zo'n lekkere beker. Nooit iets gegeven om ijs met slagroom, maar het zal wel de suikerbehoefte zijn

Vanochtend ik een brakke toestand wakker geworden. Heb ik al wel eens vaker gemeld hier, maar ik slaap dieper tegen de ochtend als ik geen alcohol drink. Als ik dan wakker word is mijn eerste gedachte: "flink geraakt gisterenavond". Eigenlijk een gratis kater zogezegd. 

[Lieke7777]

Zo sta ik helaas nog dagelijks op het gevoel alsof ik flink gezopen heb de dag ervoor .

[Lieke7777]

Brr koffie    ik heb cola light nodig 

[Pytje]

Vandaag flink gewandeld. En daarna in de tuin aan het wroeten geweest. Mijn lijf vermoeien helpt mij echt om de trek aan het eind van de dag te weerstaan. Ik begin ervan te genieten om de vermoeidheid van de dag te gaan voelen en ben me er van bewust dat ik die vroeger gewoon weg zoop. En wat verheug ik me nu op lekker eten. Dat laatste was vroeger (ja ik heb het al over vroeger) alleen maar een aanleiding om de fles open te trekken. Ik tel mijn zegeningen

[Lika]

Wat beschrijf je dat mooi. Herkenbaar! 

[maartje]

Hoi pytje, wat ga je goed! 

Ja, alles wegzuipen, heel herkenbaar! Opnieuw alles leren aangaan en voelen is een spannende weg, maar zo erg de moeite waard. Wat ben je heerlijk positief! 

Heel knap van je dat je alles aangaat. (terrasje enz) momenten waar je normaal gesproken zou drinken. Je leert zo beetje bij beetje om te gaan met je cravings; namelijk: dat gevoel ebt weer weg!