Spud

Goede dag! Wilde vandaag wel gaan stemmen maar mijn biljet was aangevreten door de slakken. Dus ik wist nog net bij welk stembureau ik me kon melden maar verder was de streepjescode weg. Met mijn id heb ik toch kunnen stemmen maar was voor de mensen daar dus blijkbaar ook improviseren. Het was nog best druk, ondanks dat de stemplicht nu geen plicht was. En een tip voor alleen gaande mensen die af en toe hun verhaal ook even kwijt willen en behoefte hebben aan respons. Ik heb gisteren een heel leuk gesprek gehad met iemand van de luisterlijn. Kon ik toch even mijn ei kwijt over de ontmoeting met de boomvalk. Toevallig was deze luisteraar vogelaar dus ik heb ook nog tips gehad. Ik had er nog nooit van gehoord, meestal kom je op plekken als je een prangende hulpvraag hebt, maar deze lijn is dus opgericht voor mensen die gewoon even met een ander de dag door willen nemen of iets leuks willen delen. Ik vind dit wel een aanrader dus hierbij De Luisterlijn | 24/7 een luisterend oor | 088 0767 000 alles kan volledig anoniem misschien ook belangrijk om te weten.... Fijne dag vandaag!

Nice Wendy! Minder nice dat deze mishandeld is, tof dat deze bij jou de opvang gekregen heeft. Het is niet alleen vanwege de katten dat ik geen vogels heb, kraaien en eksters gaan ook heel goed met katten. Maar aangezien wel 80 kunnen worden vind ik het voor mezelf een beetje te laat om aan te beginnen. En dankzij die beperking ben ik geen opvang centrum voor alle dieren dus is ook wel een soort van zelfbescherming, hihi. Maar ik word al blij van andere mensen die blij zijn met hun dier dus plaatsvervangend geniet ik ook mee. Een vriendin van me had een edel papegaai, kei leuk beestje, die liet ze ook los vliegen maar toen kwam er een windvlaag en toen waaide die vogel weg. Later heeft ze hem dood terug gevonden, waarschijnlijk te pletter geslagen door de wind. Dat is dan weer het nadeel van je dier de vrijheid gunnen. Maar ik blijf erbij het mooiste is een dier durven los te laten en die uit eigen wil terug komt bij jou.

Hé Rapilos, Ik hoop dat het even blijvend los blijven is, want mijn spieren zijn eigenwijs en na zo een behandeling doet het terug vormen meer pijn dan de behandeling op zich. Ik ben meer van de zachte aanpak, minder bevredigend maar geen restpijn. Wel tof dat je het even wilde delen.

Ha die Wendy, Wat voor papegaai heb je? ik ben gek op vogels maar helaas kan ik ze niet houden vanwege de katten. Ik heb ook een beetje moeite met ze te kooien dus voor mij in dit leven is, genieten van de gevangen vogels die mensen hebben en de juweeltjes die op mijn pad komen.

Hilarisch dit en ook lastig! Ik heb de naam gevonden van mijn zwerfkat, die noemde ik altijd Robin maar blijkbaar noemt hij Toto, want als ik mijn tamme kat Toto roep komt hij ook. Ik mag dus even de chip om zetten van Robin naar Toto en in het vervolg mag ik er rekening mee houden dat als ik Toto roep niet altijd de kat komt die ik bedoel. Waarom ik het zo hilarisch vind is dat die zwerfkat pas een paar jaartjes bij mij komt en Toto hier langer zit. Dus ik heb langer Toto geroepen dan ik mezelf bewust was, want die 2de Toto kwam dan ook altijd. Ik heb die zwerfkat met het binnenroepen van mijn kat dus eigenlijk naar me toe gelokt. En dat merk ik nu pas na 2 jaar. Ik heb hem op eigen kosten laten castreren en laten chippen, heel veel namen geprobeerd geprobeerd want je moet een kat met naam registreren maar nooit zo bewust door gehad dat hij ook Toto noemt. Hij is denk ik een afstammeling van mijn eerdere zwerfkat Macho, die kwam ook binnen, lag zelfs op het randje van mijn bed, maar ik mocht hem nooit aan raken. Ik zag in die tijd dat hij achteruit ging, maar zoals beloofd kon ik niet ingrijpen. Dus vlak voor zijn sterven had ik mindfuck van 2 extra identieke katten als Macho. Omdat Macho altijd met zijn poot naar voren liep, had ik vanaf het begin zoiets ik ga hem Hitler noemen maar dat roep je niet zo snel over straat, zodoende dat ik hem Macho noemde omdat hij wel lelijk deed maar eigenlijk een groot watje was. Toen die andere 2 katten erbij kwamen die zogezegd een mindfuck met me uithaalde, werd dat Adolf en Liedje maar ik vond dat niet zo gepast. Dus toen Adolf, ineens bij me binnen kwam, heb ik hem Robin genoemd, van Robin Hood. En waarom ik een klik met deze kat voel is omdat mijn Macho op het punt stond om dood te gaan, en ik hem een plekje in alle stilte gegund had, dus hem liet gaan. Dat deze kat een paar uur bij hem heeft gezeten, voor mij voelde dat alsof hij het stokje overnam. En Macho helaas weer naar huis kwam om bij mij te sterven, en ik vast zat in mijn belofte aan die kat dus geen dierenarts in geschakeld heb. Ik heb hem tegen onze belofte in opgepakt en binnen in een mandje gelegd. En ik ben getuigen geweest van een doodsstrijd. Omdat ik hem dat beloofd had. Ik kan zeggen, het is pijnlijk en verdrietig maar ook het mooiste gebaar wat een kat je kan geven. Dood gaan in jou bij zijn. Ik begrijp nu veel beter waarom katten altijd een rustig plekje opzoeken om dood te gaan, want hoewel je weet dat je ze met rust moet laten, komt er een oerdrang in je naar boven om dat dier te willen redden, terwijl je weet dat het daar te laat voor is. en het eigenlijk gewoon met rust moet laten. En als een cadeautje mag zien dat die kat zoveel vertrouwen in je had en jou ook verstond met wel los willen laten maar de vraag hoe is het afgelopen? Wat dat betreft ben ik altijd wel gesteund door mijn zwerfkatten omdat ze onder mijn hand dood wilde gaan. Maar heel leuk en fraai is dit proces niet en maakt je ook onzeker. Maar Macho ging dood en op zijn graf staat nu een hele mooie varen, en diende Robin zich aan. Heel anders dan Macho maar toch ook wel hetzelfde. En gaat volledig aan op de naam Toto. Ik denk dat ik wel 100% mag zeggen dat Macho zijn vader was. Hij loopt soms ook met zijn poot naar voren, trekt als 2 druppels water op Macho maar qua karakter is hij dominanter. Waar zijn vader zich in stilte terugtrok bij een gevechtswonde, komt hij me het vertellen en blijft zolang miauwen dat ik me gedwongen voel om er iets mee te doen. Zodoende ook dat ik hem maar meteen maar heb laten chippen en castreren. Als je me dan toch zo lastig valt met je zorgen en ik mag pak ik het wel goed aan. En ben je een beetje mijn kat geworden, of ik jou personeel. Deze week heb ik dus je naam geleerd, geen Robin maar Toto, en het is eigenlijk vrij makkelijk om deze 2 uit elkaar te houden. Want de eerste Toto noemde ik altijd Totem en daardoor krijg ik nog steeds de respons van de kat die ik bedoel. Wel even wennen, geen Robin dus maar Toto maar heel leuk dat deze kat zijn naam zo bekend heeft gemaakt. Daar word ik dan weer heel vrolijk van.

Hoi Rapilos, Thaise massage klinkt voor mij als door de mangel gehaald te worden, zeer pijnlijk dus. Ben benieuwd hoe jij het ervaren hebt?

Goede morgen deze morgen! Ik heb vannacht een bezoekje gehad van de bosuil, kei leuk! Ik heb deze helaas niet kunnen zien, maar wel gehoord. Om het even te romantiseren, het leek alsof deze mij naar buiten riep. Dat is natuurlijk niet zo, mijn nieuwsgierigheid en willen weten wat het was zorgde ervoor dat ik gewapend met een dictafoon en zaklamp buiten ging zitten. De zaklamp was geen succes want dan stopte die met roepen dus ben daar rap mee gestopt waardoor ik ongeveer 20 minuten heb kunnen genieten van zijn geroep en nog steeds kan doen omdat ik het opgenomen heb. Toen iemand in het bos zijn stereo open zette, stopte hij. En ben ik naar binnen gegaan om het geluid te vergelijken met vogels. Blijkbaar zat ik goed met mijn gevoel dat het een uil moest zijn dus na 2 klikken had ik exact het geluid gevonden van wat ik opgenomen had en dat is dus de bosuil. (hihihi, de vogelspotcast werpt dus zijn vruchtjes af) En met dank aan de vogelbescherming wist ik wie er vannacht bij mij op bezoek was. Of bij ons.... Want volgens mij zat ie in de top van een boom die op de grens tussen mijn buurman en mij staat. Dus als ik eerlijk ben, was deze misschien niet helemaal op bezoek bij mij maar bij mijn buurman. Maar aangezien ik deze wel gehoord heb en ontvangen heb en ik wat meer met de natuur heb dan de buurman vind ik dat ik wel mag zeggen dat ik een bezoekje gehad heb van de bosuil. Ik was vannacht zo enthousiast over mijn ontdekking dat ik de behoefte had om dat te delen met iemand. De pret delen met de katten was effe niet voldoende omdat ze niks terug zeggen. De bosuil is een doorsnee vogel had ik gelezen dus niet echt speciaal om iemand voor wakker te bellen. Dus ik heb maar per mail een vriend bericht van mijn ontdekking. Die woont ook in een bos en interesseert zich ook voor natuur dingen. Dus had wel het gevoel dat ik daar wel een leuke reactie van zou krijgen. Hihi, helaas wacht ik nog op reactie, hij zal het wel druk hebben. Dus heb ik het ook maar even uitgebreid, hier gedeeld. Omdat ik het kei leuk en bijzonder vind en de behoefte heb om kei leuke en bijzondere dingen met andere te delen. Ik hoop dan altijd dat mensen net zo blij worden als ik, mijn enthousiasme delen, maar meestal is de reactie nogal ontnuchterend, droog niet echt bevredigend. Jammer, maar dat staat me niet in de weg om het te blijven doen. Want die ene keer op de 1000x dat je wel een bevredigende reactie krijgt is nog bijzonderder. Ik zit nu lekker op mijn rose wolk en zweef weer even van gelukzaligheid. Aarde is mijn ding niet zo, soms wel handig en praktisch in de omgang met mensen. Maar een simpel bezoekje van een bosuil, groter en mooier maken dan het is geeft mij energie. En is de beste pijnbestrijder die er is.

Nu ik mijn horizontaal dag had vandaag, ben ik gaan vogelen, zonder boekje want dan moet je lezen en buig je je kop. Ik ben gaan luisteren en kijken. In beweging gebleven zoals de huisarts me adviseerde en eigenlijk stiekem ook wel genoten. Want als ik werk heb ik inmiddels al gemerkt dat de meeste vogels alweer op trektocht zijn, maar als je de tijd hebt dan zie je nog wel vogels en hoor je ze ook. Sorry ik kan daar niks aandoen maar daar word ik vrolijk van en voel me ook geen luie donder of iets. En ik heb iets grappigs ontdekt, ik verzorg nu 6 en 1 zelfstandige kat, die hier komt als hij wat nodig heeft. Ik maak me nu elke maand druk over die gabbers of ik hun voer wel kan betalen en de dierenarts kosten, omdat ze ouder beginnen te worden. En dan kijk ik terug naar mijn leven in de dieren hulpverlening, op asielen werken voornamelijk. Dierenopvang is mijn ding. Ik voelde me daar heel goed in, ik was iemand en ik betekende iets. Dat dacht ik toen en ondanks dat ik wel wat in beweging heb kunnen zetten, blijft het een teleurstelling. Als ik nu met mijn kat naar dierenarts moet of aan het sparen ben voor een operatie, sta ik wel even stil bij hoeveel dieren ik gered heb en mee naar de dierenarts geweest ben, hoeveel gruwelijke dingen ik meegemaakt heb van wat mensen dieren aan kunnen doen. Dat trok ik wel, het was juist de concurentiestrijd tussen mensen die dieren helpen. Ik was me er altijd van bewust dat mijn dieren daar ten kosten van gingen. Ze zijn zelfs meeverhuist naar mijn werk, het asiel waar ik toen voor werkte. Ik houd kraaien, maar ik ben daar een witte raaf genoemd. Toen begreep ik die betekenis nog niet zo goed, maar het betekend zoiets als laatste redding en dan komt er iemand met energie die komt helpen. Ik heb een mega leuke ervaring gehad, als wennen aan leidinggevende zijn en voor 3 weken het asiel te beheren. Vooral, het komen te staan voor zieke dieren die je moet opsluiten om ze goed te kunnen behandelen en daar totaal geen ruimte voor was in dit asiel. Dus ik mijn brein moest gebruiken. En de materialen die ter beschikking waren. Zo heb ik de kudde schapen maar tijdelijk geparkeerd in het bejaarden tehuis voor hanen, daar een beschutting geknutseld van de materialen die ter beschikking waren. Om elke dag 2 maal het oog te druppelen van dat schaap dat was gepikt door een haan. Dat schaap had een klein bokje gekregen, wat nogal baldadig was ze zal deze waarschijnlijk beschermd hebben. Is wel goed gekomen en uiteindelijk nadat ik vertrokken ben is dat rammetje gecastreerd maar maakte de vrijwilligers toch nog steeds bang dat ze hem weggedaan hebben. En dan Ozzy het varken, onder mijn leiding met goed vinden van mijn bazen, hebben we bloed laten trekken. Dat is lastig, want varkens hebben een speklaag dus het is die naald er met bruut geweld instoten en maar hopen dat je een ader hebt, en daarnaast kan het varken dan doodbloeden. Dus behalve naast dat ik Ozzy in een wurggreep moest houden, was dat niet zo leuk maar ik moest gewoon weten of hij besmettelijk ziek was omdat er ook andere varkens met hem rond liepen. Gelukkig was het een bacterie op zijn longen en niet besmettelijk voor de andere varkens. Ik had ook niet geweten hoe ik Oz op had kunnen sluiten hoor. Maar het is echt een onderzoek geweest en je dierkunde vergroten. De eerste dag, ontweek Ozzy me, hij was nog niet vergeten dat ik hem met zo een snuit ding omhoog getrokken had. Dus gewoon binden en appeltjes voeren en heel veel sorry zeggen. Dus dag 1 van de medicatie, het was een poeder, dus die had ik in het kroosje van de appel gestopt en toen hij in de appel beet vloog natuurlijk alle poeder weg. Het moest 2x per dag, dus in de avond besloot ik dat over een appel te bestrooien en hem dat dat te geven. Ging met 2 delen goed maar toen had hij mij door. Ik heb gewoon 2 weken lang, elke dat moeten verzinnen hoe hij dat medicijn binnen zou kunnen krijgen. Ik heb daar een verslag van gedaan op de website en dat hebben ze gebruikt toen Ozzy uiteindelijk toch is gestorven. Maar ik heb dat varken er gewoon door gekregen tijdens mijn toezicht als verantwoordelijke. Hij leerde mij om na te denken en creatiever te zijn. Hij was mijn maatje, ook toen mijn bazen niet zo blij met me waren. Waarom deed ik dat? En verwaarloosde ik mijn dieren en mezelf? Omdat ik altijd wel een beetje spanning zoek, als het lang goed gaat wordt ik ongedurig. En omdat ik niet tegen onrecht kan, en ik liever opkom voor een dier die niet voor zichzelf kan praten. Dan een mens die wel voor zichzelf praat En je later gaat zeggen wat je allemaal verkeerd gedaan hebt en zegt hoe fout je eigenlijk was. Pfff daar kan ik niks mee, dus laat me lekker met dieren bezig zijn, ik merk aan hen wel of ik wel lekker in mijn vel zit of niet. Maar nu gewoon met mijn eigen dieren en geen verwaarloosde, afgestane of mishandelde Mijn dieren heb ik uit het asiel leven gehouden, mensen doen daar hun best maar hebben geen tijd om elk dier zoveel tijd te geven daar gaat het dan ook vrij vaak mis helaas ;

Begrip stopt op een gegeven moment, maar ik heb gisteren echt genoten van die highlight en dat ook nog kunnen delen in de positieve energie die er toen was. Dan is het niet zo erg als het begrip even weg is. Ik werd deze ochtend wakker met veel pijn maar een gevoel ook dat ik mijn nek gewoon rust moest gunnen. Mijn huisarts had het erover dat ik niet zoveel ramen moest wassen, die huisarts denkt misschien dat ik een soort van glazenwasser ben? En veel omhoog kijk dus daarom last van mijn nek heb, maar juist het naar beneden kijken is veel pijnlijker en de ramen van mijn klanten kan ik op horizontale hoogte doen dus is juist minder pijnlijk. Ik had het er gisteren nog over met mijn klant en die was ronduit bezorgd over mij. En dat vind ik dan ook weer lastig praten, of gewoon te zeggen nee nu stop ik want nu heb ik teveel pijn. Dan wil ik toch datgene voor elkaar krijgen, waarvoor ze me inhuren en net dat beetje meer. En juist bij hen vind ik het leuk omdat ze er moeite mee hadden om hulp in huishouding te moeten aannemen. Ze gaan ook altijd even weg als ik er ben, omdat ze het moeilijk vindt dat ze nu gehandicapt is. Maar wat ik dan heel erg leuk vindt is dat ik voorheen, eigenlijk gewoon een doekje over iets moest halen wat in mijn ogen al schoon was en dat ze nu wat meer vlekken laten zitten. Voor mij is dat een teken van vertrouwen. Ik snap het wantrouwen wel hoor, naast het persoonlijke gedeelte van dingen los moeten laten vanwege je handicap en de ervaring met hele malle poetsvrouwen. Mijn collega´s, waar ik soms ook achterover sla van verhalen van klanten. Voor mij voelt het altijd dat ik een achterstand in heb te halen, qua vertrouwen. Maar ik weet ook dat ik meestal ook een rare eerste indruk maak als ik kom. Ik ben gewoon niet doorsnee en ik werk in België, ik heb me in veel dingen aangepast maar mijn Nederlandse directheid, die er in Nederland bij mij ingeschopt is (ik was vroeger meer Belgisch dan nu ik in la Belgique woon) Dat is wennen voor klanten, maar als dat lukt is dat fijn. Dus gisteren was het ook leuk. Nu mijn k ding, ik stond deze ochtend op en mijn nek deed zoveel pijn dat ik besloten heb dat ik de hele dag omhoog of horizontaal mocht kijken. En daarbij hoorde het poetsen bij mijn klant niet bij, want dat is voornamelijk stofzuigen en dweilen dus met je kop naar de grond gericht zijn. Dus ik belde deze klant af en ik hoorde in haar stem dat ze een beetje boos was. Vond ik lastig te merken, want vorige week had ik ook last van mijn nek en toen maakte ze zich nog bezorgd. En dat bedoel ik dus met dat begrip ergens altijd stopt. En ik vraag me af, hoe erg is dat? In een heel leven, maken mensen leuke en rotte dingen mee, we zijn gedomesticeerd op begrip tonen voor de ander. Maar binnen dat begrip, kunnen er dingen in je leven gebeuren die je helemaal van slag maken of even zelf gewoon hulp nodig hebt. Helaas weet ik ook van deze klant wat er gaande is in de familie. Maar dat hoeft niet de reden te zijn, dus ik stop met invullen en me schuldig te voelen. Maar ik maak het bespreekbaar als ik er de volgende keer ben. Toen ik merkte bij de andere klant dat ze plekjes lieten zitten heb ik dat ook ter sprake gebracht en ze ervoor bedankt. Dus ja ik ben een gekke poetsvrouw, of een te gekke Als ik B mag geloven.

Ik schrijf soms rotte dingen van me af, maar nu wil ik wel iets leuks van me afschrijven of delen. Met mijn gebroken pols en stug door willen werken, is het niet gek dat ik spieren overbelast die ik anders nooit gebruik. Helaas heb ik een kwetsbare nek, dus daar is nu alles opgeslagen en straalt uit naar mijn goed arm. Dus ik werk nu met 2 halve armen Pijn, en het wat rustiger aan te doen. Ondanks dat, schijn ik nog steeds zo creatief te zijn en zo rap dat ik het nog steeds voor elkaar weet krijgen om alles voor elkaar te krijgen wat de klanten willen en ook nog tijd over te houden om iets extra's te doen om je tijd vol te maken. Mijn klanten zijn tevreden, maar ik ga onbevredigd naar huis. Ondanks dat mijn klanten tegen mij zeggen dat ze blij met me zijn en tevreden over mijn werk zijn, blijft er bij mij onvrede knagen, ik heb het gevoel dat ik dan toch de kantjes eraf gelopen heb. Maar nu had ik een technisch probleempje met mijn werk rondom de app die op mijn pc niet werkt. En toen kwam deze toch wel met zo een leuke feedback van een klant, dat ik me even gezien en gehoord voelde. Ook tegenover hen! Die klant, ik noem haar B had een mail gestuurd naar mijn bazen hier haar letterlijke mail: Graag wil ik even vermelden, dat ik zo blij ben met Spud, Ze is al een hele tijd bij mij om de verzorgen van mijn appartement, en ze doet dat geweldig goed naar mijn inzicht. ze is een echt geweldige gezellige vrouw om in huis te hebben. Ik heb haar heel graag, zowel in huis, als voor de gezelligheid. Met B heb ik gewoon een goede klik, ze is 84 maar nog echt heel jong van binnen. Helaas is ze afgelopen jaar door haar rug gegaan en moet nu een beetje wennen aan dat ze "oud" geworden is en met een rollator moet lopen. Voor B, is dat voor anderen een geweldig hulpmiddel maar past nog niet zo goed bij haar. Dus het maakt het nog wel waardevoller, dat zij juist die mail stuurde naar mijn baas. Omdat ik bij haar ook gewoon even op de grond ben liggen tussen het werken bij haar en ik nog steeds tijd over hielt Bij B is dat dan kletsen aan de koffietafel over heel veel! Ik had haar een boek gegeven die ik mooi vond, dus de afgelopen keer hebben we dat boek besproken. En haar nicht zit op de film acidemie en die zou haar de komende week komen filmen. Dus ik ben komende week weer benieuwd hoe dat geweest is en ik ga haar ook zeggen dat ik haar mail echt leuk vond. Zo leuk!

Ik stort even een frustratie van me op het forum, trek het je niet aan doe er niks mee, maar ik heb dit even nodig. Ik heb weer contact met mijn "moeder" wat betreft hoog sensitiviteit, ze had tijd voor zichzelf nodig dus ik heb haar een fijne vakantie gewenst en gunde haar de rust. Ik had eigenlijk beloofd dat ik zou wachten totdat zij contact op zou nemen met mij. Ik vond het in het begin best lastig, maar vond het fijn gevoel dat ze op een dag weer contact op zou nemen met hele leuke vakantie verhalen. Maar ik heb 2 terug onze afspraak verbroken, want ik werd bevangen door een gevoel dat dit wel kon. Dus ik heb haar geschreven dat ik nog steeds aan haar dacht en dat ik hoopte dat ze het ook leuk had. Ik schreef dat toen ze op weekend was met een vriendin en ze zei me dat ze later meer zou schrijven. Ik heb dat zo gelaten, voelde gewoon goed. Maar ze is gebroken, alles is los bij haar en ze voelt zich schuldig tegenover mij. Ze heeft het gevoel dat ze mij verwaarloost heeft, maar dat is niet zo want we hebben gewoon even afscheid genomen van elkaar. Wat ik hier frustrerend aan vind is dat ik haar een fijne vakantie gewenst heb en op sommige momenten aan haar dacht en dacht die heeft het vast ook leuk. Behalve dat mijn voelsprieten dus niet zo goed gewerkt hebben, voelen en iemand wat gunnen is lastig af te lezen. Zit ze nu nog meer in de put dan toen ik haar een goede pauze wenste. En vind ik het oneerlijk wat haar overkomen is. Of ik haar kan helpen of dat ik iets kan doen voor haar, oplossend denken vind ik heel frustrerend. Ik ben gewoon blij dat ze contact maakt, maar dat ze zo gekwetst is weer door de harde maatschappij vind ik frustrerender dan dat mij iets rots overkomt. Die pauze was om op adem te komen, maar in haar geval niet dus. En voor vertel ik mijn ongenoegen dus. Het leven is rot bepaalde mensen maar ze blijven het proberen.

Zo je bent de dag al vroeg begonnen Claudius. Dagpact; Claudius Spud

Hé Spirit, Ik begrijp dat je amicaal was en dat het een gezellig gesprek was over herinneringen aan de meeting. Maar volgende deel vond ik niet zo leuk om te lezen. Ik weet niet hoe ik kan citeren uit voorgaande berichten naar hier dus zet het maar effe in het oranje is beter zichtbaar. Haha, ja, dat weet ik nog wel. Je had een oude auto die ieder moment de geest kon geven. Was helemaal niet bang, ik vond het een leuk avontuur. Het was toen nog zo warm op die zolder, weet je dat nog? Vond het net een soort schoolreisje. Je had toen een soort hoed op. Was ook in die tijd weinig gewend. Daarom was ik de weg kwijt geraakt in dat park. Raakte een soort in paniek. Lief dat Albert me ging zoeken. Eigenlijk zijn we gewoon allemaal hartstikke lief, maar overgevoelig. Ben ik nog steeds. Zeker in groepen. Dat dat jou indruk van mijn auto was vond ik niet zo leuk om te lezen. Maar dat was jou indruk dus ben ik ook niet boos over ofzo. Maar ik zou even willen corrigeren en opkomen voor mijn auto, dat het geen oude auto was en de geest ook niet elk moment kon laten. Maar gewoon niet op slot kon omdat ik geen zin had om een dure chip sleutel te kopen dus mijn chip sleutel onder het stuur heb laten bevestigen, enige probleem was dan dat de automatische deurvergrendeling dan ook niet werkte. Dus mijn auto stond nooit op slot, in Amsterdam is dat schijnbaar gek, maar als ze toch al wat uit je auto willen jatten slaan ze meestal een ruitje in toch? Nu konden ze het gewoon pakken en zou ik schade vrij blijven. En dat zal jij waarschijnlijk gezien hebben als de geest te laten. Prima! Maar ik moest dit toch wel even tegen je gezegd hebben, want die auto heeft me echt nooit laten staan.

Thanks voor de betrokkenheid! Vind ik heel lief! Ik ben blij dat ik weer thuis ben bij mijn katten. En van iemand uit het ziekenhuis heb ik een leenfiets gekregen ook weer zo lief! Mijn werk was niet zo lief want die willen onder het arbeidsongeval uitkomen omdat er niks bekend is van de bestuurder, dus thuis zitten is geen optie maar was het voor mij ook niet Dus dat is oké. Vandaag lekker gewerkt en wel begrip gekregen van mijn klanten. Ik had al xxl handschoenen vanwege mijn nagel maar daar had ik vandaag dus ook veel aan met dat gips over mijn hand. Verder heb ik eigenlijk geen ongemak ervaren, behalve dat alles wat stroever en strammer gaat. Ik voel me een 80 jarige nu. Maar ik kon mijn werk goed doen. En ik ben naar huis gegaan met een pompoen uit de moestuin van een klant en een bijknipbeurt. En alle automobilisten waren ook allemaal heel beleefd. Met een half kale kop en gips om je pols schijnen mensen toch hoffelijker te worden schijnbaar. Nou ja, dat maakt mijn hele dag helemaal oké Terwijl ik voor het ongeval eigenlijk een beetje deprie was, ik ben blij dat ik nog steeds kan werken, voor mijn dieren kan zorgen, dat ik hulp gekregen heb uit onverwachtse hoek wat betreft die leenfiets, dat er geen hordes mensen aan mijn deur staan nu die bezorgd zijn over mij, begrip krijg van mijn klanten en zelfs een knipbeurt heb gehad. Als ik dat niet allemaal op mijn pad gekregen had en alleen maar de afwijzing en onbegrip van mijn baas op mijn bordje gekregen had was ik minder vrolijk geweest dan nu. Dat is gewoon ronduit lomp. Dus ik zal in de toekomst die baas ook niet meer tegenmoet komen als deze een foutje gemaakt heeft in de planning. Dan mogen ze iemand zoeken die dat voor ze op wil lossen en anders zelf kei hard werken om het te corrigeren. Zo ben ik dan wel weer hè. En ja natuurlijk weet ik ook wel, dat ik nu heel erg hyper en druk ben van de adrenaline dat ik zo door het oogje van de naald gekropen ben volgens vertellen. Terwijl ik alleen maar heel blij ben dat ik mijn zelfredzaamheid nog heb, ik gewoon nog voor mijn katten kan zorgen en eigenlijk vrij weinig hulp nodig heb. En gewoon door kan gaan. Dat blanco stukje in mijn brein is wel raar en verhalen horen over hoe het gebeurt is of wat er gebeurt is vind ik wel maf. Omdat het ook maar interpretaties zijn van toeschouwers. Het voelt een beetje hetzelfde, tenminste dat vind ik, alsof je heel dronken was en mensen je dan vertellen hoe dronken je wel niet was en wat je allemaal fout hebt gedaan. Alleen worden nu de dingen die je blijkbaar goed deed heel erg versterkt. En dat vind ik wel lastig omdat ik zoals toen in dronkenschap en nu in alle nuchterheid sommige dingen niet kan matchen met wat mensen zeggen over mij en hoe ik ben. Leuk die complimenten, het streelt mijn ego, zeker als mensen zeggen dat ik een ijzeren dame ben. Maar ik vind het dan toch niet helemaal fraai om te horen dat ik zo boos op die bestuurder was en hem uitgescholden heb voor alles en nog wat. Ik herken dat wel van mezelf maar in combinatie met gewond zijn eigenlijk niet. Dan verwijder ik me graag uit de drukte en lik liever mijn wonden in de stilte. Dus waarom ik zo tekeer gegaan ben tegen die bestuurder, kan te maken hebben met al mijn frustraties die ik de afgelopen jaren al opgebouwd heb op de fiets, maar dan nog, zoek ik liever een rustig plekje op om mijn schade te bepalen dan de confrontatie op dat moment aan te gaan. Dus dat is raar om te horen dan, dat ik zo een driftkikker kan zijn als ik gewond ben. En helemaal niet raar dat ik hulp in de eerste instantie afwijs. Ik heb de tijd nodig om te kunnen bepalen of ik hulp nodig heb of niet. Dat gaat dus in mijn onderbewustzijn gewoon allemaal door. Enerzijds geeft me dat meer vertrouwen in mezelf, maar anderzijds snap ik ook dat een deeltje van mijn karakter is wat me ontzettend in de problemen kan brengen. Heel bijzonder dus. Maar het hoogtepunt is wel, iedereen heeft er begrip voor.

Ik ben schijnbaar een ijzeren dame, lig nu in een ziekenhuisbed met mijn arm in het gips. Morgen kan ik weer naar huis en naar de katjes! Geen idee wat er gebeurt is? Behalve dat een auto me vol in mijn flank reed toen ik op de fiets zat en dat ik stuiterde op de bumper en toen ging mijn lichtje uit. En werd ik wakker in het ziekenhuis. En zegt iedereen dat ik geluk heb gehad en heel flexibel ben schijnbaar. Ik schijn heel behendig van mijn fiets afgesprongen te zijn. Gebroken pols, hersensschudding en gekneusd zo voel ik me. En vooral dat ik naar huis wil. Mijn telefoon doet het gelukkig nog dus ik heb wat vrienden kunnen vragen om te kijken naar de katten en schone kleren te brengen zodat ik niet half naakt de taxi morgen kan nemen. (voordeel van een plekje met verborgen sleutels die ik eigenlijk heb als ik mijn sleutels kwijtraak) De verzorging is wel goed hoor, maar ik wil naar huis en weer gewoon werken morgen. Waarschijnlijk vanwege de taxi gaat dat niet en is mijn fiets ook kapot dus het is de brommer of lopen. Dus vrijdag misschien? Ik verveelde me dus dacht ik kom bij adb effe iets vertellen. De schok moet nog indalen denk ik, maar ik ben mijn zelfredzaamheid nog niet kwijt, want de gebroken pols zit aan de rechterkant en ik ontlast die hand al vanwege die stomme nagel. En blauwe plekken en kneuzingen kan ik ook wel overheen komen als ik thuis ben Alles goed dus.

Droeg ik toen kisten? Geen idee? Ik weet weinig van hoe ik eruit zag toen op die meeting. Dat ik toen een brander meegenomen heb en koffie en een ding wat ik voor koffie niet wist te gebruiken maar anderen wel. Dus we hadden koffie in dat park, en was reuze gezellig! Ik heb ook nog proberen te schilderen, dat kustwerk staat nog steeds op mijn schouw. Ik weet ook nog dat Albert ineens bezorgd over je was en dat we met zijn allen zijn gaan zoeken. Was een leuke meeting kan ik wel zeggen. En dat overnachten bij Bol met jou op de kamer was ook leuk. Weet je nog, dat ik bij je flat stond en toen taxi spud zei? Bij de verkeerde hahaha! Dat is ik, was echt heel erg leuk!

Volgens mij had ik dit wel eens ooit eerder gezegd, maar in mijn stad loopt een graffiti artiest rond, die zichzelf ook Spud noemt. Als je dan even verdrietig op de fiets zit en je nick overal ziet met mooie tekeningen erbij wordt je toch wel blij. Heb zelf weleens graffiti proberen spuiten in huizen die ik had, maar zo simpel is het niet. Leuk dus.

Nog heel erg bedankt voor het van me af kunnen schrijven, ik heb heerlijk kunnen slapen. En sorry voor het feit dat ik gisteren de dag afsloot met een nogal negatieve input. Want heel erg opbouwend was het niet. Ik ben een beetje zoekende nog waar en hoe ik mijn gedachtes kan ventileren, omdat dagboek schrijven niet meer voldoende is soms. Dan heb ik gewoon behoefte aan iets te laten weten maar ben niet op zoek naar een oplossing of steun of hulp van de tegenpartij, gewoon even alles eruit kunnen gooien is dan helpend genoeg. Regelmatig bel ik met de crisis lijn en ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog. Maar eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar een forum waar ik soms mijn frustraties kan uiten zonder dat ik daar iemand mee raak of kwets of naar oplossingen wordt meegedacht. Want op afspraak praten vind ik gewoon heel lastig en onbevredigend. En aangezien het nooit echt dingen zijn waar ik controle op kan uitvoeren en ook niet wil, omdat ik het graag gewoon naast me neer zou willen kunnen laten en het voor mij niet opgelost hoeft te worden. Iemand heeft ooit tegen mij gezegd zorg dat je een teflon laagje hebt, dan kan je alles van je af laten glijden. Lijkt me heel mooi, maar zo ongevoelig wil ik ook niet zijn. Want zo voel ik dat dan. Ik wil wel blijven voelen zeg maar. En geraakt worden door dingen. Maar ik wil er minder last van krijgen. Zie het als een band te hard is opgeblazen en waar wat lucht uit moet op zijn tijd. Zodat deze lekker verder door kan hobbelen. Dat ben ik, maar ik besef mezelf ook dat dat hier niet de ideale plek is. Dus mijn vraag is, heeft hier iemand nog een tip of de moderator misschien? Hoe ik wel van me af kan schrijven maar niet meteen geholpen hoef te worden en anderen niet overbelast.

Effe de ether insturen zodat ik het kwijt ben als ik zo ga slapen. Normaal check ik mijn mail niet meer na 18 uur maar nu had ik nog wat overleg te plegen dus checkte het wel laat. Ik ben net thuis van die vriend van de botsing. Met zijn verwondingen kan ik hem niet zo helpen maar hem helpen zijn huis redelijk schoon te krijgen zodat hij poetshulp kan aanvragen wel. Maar ik had mezelf redelijk onderschat mag ik eerlijk toegeven. Ik had wel gedacht dat ik redelijk voorwerk zou kunnen doen, maar vind het van mezelf nogal minnetjes wat ik afgeleverd heb. Maar dat is mijn dingetje gewoon. De realiteit is ook dat ik effe 10 jaar nooit poetsen, ineens mocht proberen op te heffen. En de aangekoekte plee is op een paar plekken na wel weer gewoon wit maar de stomme pompbak in de keuken, gootsteen in Nederlands, heeft heftigere schoonmaakmiddelen nodig. Mijn maat is tevreden maar ik ben teleurgesteld in mezelf. Omdat ik het niet zo goed schoon heb kunnen maken als dat mijn plan was. Nu gaan poetshulpen nog steeds mijn vriend weigeren als klant of hij ontmoet zo iemand als mij. Volgende week ga ik weer, want ik wil dit project wel gewoon afmaken. Dat poetshulpen wel zien dat er al gepoetst is en er anders naar kijken. Alleen mag ik mijn lat dus lager leggen. We hebben ook gezellig gekletst en zijn ook nog naar de friettent gegaan. En hij was er blij mee. Zo erg zelfs dat hij mij wilde betalen. Sorry ik haat poetsen en wil dan ook op de laatste cent betaald krijgen. Maar als ik het voor vrienden doe, kwets me bijna als je ervoor wil betalen. Maar ook ik weet dat dat normaal is om tegenwoordig te vragen. Maar gelukkig stopte mijn vriend zijn portomonix gelukkig snel weer weg toen ik nee zei en dat hij mijn frietje al betaald had. Hij kent mij gelukkig wel Maar dat is het niet waarom ik schijf, ik had weer een mail van de 2de notaris en er schijnt nu alweer een 3de notaris bij te zijn. Nu voor de moeder van de erfgenamen. En toen ik dat weer las, dacht ik, wat een drama voor de erfgenamen eigenlijk. Ik bedoel ik ben onterfd dus ik verwacht geen geld. Nog steeds vind ik het wel grappig om te zien hoe mijn ouderlijk huis soms voor 5 ton verkocht kan worden en soms maar voor 3 ton. Het lijkt net de effectenbeurs. Maar nu heeft de moeder van de minderjarige erfgenamen bijvoorbeeld een aanbod gedaan dat de huurder het huis kan kopen voor 3 ton of uitgekocht kan worden voor 30000 euro. Waarop die huurder zegt, ik wil het huis kopen voor 2 ton en anders uitgekocht worden 50000 euro. En dan denk ik, jep de vechtscheiding is weer bezig! Maar het roept ook herinneringen op. En dat is lastig. Want hoewel ik me ervan bewust ben dat ik alleen toeschouwer ben, raakt het me en vooral omdat mijn broer zich er wel mee moeit, die toentertijd bij het overlijden van ons mam, mij gekwetst heeft door te zeggen dat ik ons mams huis leeg geroofd had vanwege emotionele redenen. Terwijl hij toen niet kwam helpen vanwege corona en hij dat zijn campinggenoten niet aan wilde doen, dus kort gezegd gewoon lui in de zetel lag. En mijn andere broer in die tijd Corona had. Dus ik stond er eigenlijk alleen voor. En wat ik aan geld vond heb ik afgestaan aan mijn broer die de financiën deed. We stopte dat in een potje om mogelijk onvoorziene kosten te dekken. Dus ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat mijn oudste broer dat tegen me zei. Want het opruimen van ons mams huis was helemaal niet gemakkelijk, de kringloop winkels waren dicht, de stort was dicht, ik kon eigenlijk niet opruimen. Dus ik heb gewoon dingen ingepakt waarvan ons mam gezegd had wie die moest krijgen. En verder uiteindelijk de woningbouw de rest laten doen. Dat was heel hard toen. Dus dan zo een opmerking krijgen, terwijl je altijd tegen elkaar zei, wij gaan geen ruzie krijgen als onze ouders dood gaan. Nou die belofte hij dus gebroken, omdat hij de enige was, die vanuit zijn luie stoel boos werd en zijn broertje en zusje betichte van diefstal. En hypocriet dat hij is, hij papt weer met onze vader aan vlak voor zijn dood. En is nu hele goede vrienden met de moeder van de erfgenamen. Terwijl hij haar nog nooit gezien had. Ik heb haar ooit wel gezien als huurster en toen was ons pa al gek van haar. Toen ze kinderen had nog meer, hij was oppas opa voor ze. Ik hoop dat mijn broer inmiddels veranderd is, maar meestal helpt hij anderen uit eigen belang, als dat de rede is dat hij haar nu helpt denk ik dat er nog wel een boel notarissen versleten gaan worden. En advocaten, maar gelukkig heb ik daar dan geen last van. Maar dat te weten en niks mee kunnen doen vind ik wel lastig. Dus ik moest effe van me afschrijven.

Van harte gefeliciflapstaart Bol! Ik moest effe snel een kaartje verzinnen maar ik hoop dat je het leuk vindt.

En verder, wat betreft die vriend van mij. Die had een botsing met een tiener op ook een normale fiets. Dat ventje is nog even komen kijken, denkt mijn vriend, en toen vertrokken zonder gegevens achter te laten. Omdat waarschijnlijk al een heleboel mensen met hem bezig waren en het jong waarschijnlijk ook niet goed wist hoe met deze situatie om te gaan. De hulpverlening qua ambulance enzo is bagger in Eindhoven blijkbaar, gelukkig toegesnelde mensen die helpen niet. De ambulance wilde in de eerste instantie niet komen. En droegen die helpende mensen op om hem in hun auto naar het ziekenhuis te vervoeren. Mijn vriend weegt een kilo of 100 en had een dubbele breuk aan zijn onderbeen. Gelukkig was iemand die palliatief arts is ook 1 van de helpende mensen op dat moment. Dus met haar doortastendheid kwam na 2 uur de ambulance wel. Wat ik dan wel weer schrijnend vind om te horen, is dat dat ambulance personeel niet eens uit de auto kwam maar de omstanders mijn vriend hebben moeten helpen om in de ambulance te komen. Waar gaat het heen met de hulpverlening? En met de tekorten? En in het ziekenhuis, wilde ze hem eigenlijk na de operatie ook meteen weg hebben, maar omdat bleek dat hij niet zo lenig was om de wond onder zijn voet te kunnen verzorgen en de thuiszorg pas maandag van start kon gaan mocht hij daar blijven. Hij laat het gewoon over zich heen komen. En doet er luchtig over. Maar ik vind dit toch wel heel erg grof om te horen, hoe er met mijn maat omgegaan is. En niet eens omdat hij een kleurtje heeft, hij is blank en Limburger van origine dus op en top Nederlander. Maar vanwege de bezuinigingen, heeft hij wel 2 uur op straat mogen liggen terwijl hij kei veel zorgverzekering betaald. En dat is het niet alleen. Hij is vroeger ook gekwetst dus heeft net zoals ik niet heel veel vertrouwen in mensen. Als er dan ook nog eens zo met je omgegaan wordt door de staat verlies je je eigenwaarde maar ook nog meer vertrouwen in die staat. Hem valt het gelukkig niet zo zwaar als/dan mij. Maar dit raakt me wel enorm! Hoe kan je iemand gewoon op straat laten liggen en het volk aanspreken op dat zij hem maar moeten vervoeren?! Je bent verplicht om iemand te helpen, maar als die iemand door jou hulp nog meer beschadigd raakt ben je ook aansprakelijk. En dat is de rede dat veel mensen juist wegkijken en niks durven te doen. Ik ben heel erg blij dat omstanders die het zagen gebeuren mijn vriend niet hebben laten liggen. Maar zoals de ambulance zich tegenover die mensen gedragen hebben, die mensen verplicht te stellen om mijn vriend dan maar zelf te vervoeren naar het ziekenhuis. Daarvan denk ik, dan zorg je ervoor dat ze de volgende keer gewoon doorlopen als ze nog zoiets zien gebeuren. Want zij hebben hun werk ook en andere verantwoordelijkheden. Ik vind het dus slecht geregeld. En dit is niet het eerste geval wat ik hoor. Hier in België is het niet veel anders hoor. Maarja een verhaal over mensen die je niet kent of een verhaal van iemand die je wel kent maakt wel een andere indruk. En de verhalen van vrienden over iemand die je niet kent maar horen hoe geraakt die vrienden zijn maakt ook verschil. Ik voel me erg onveilig in ieder geval, dus doe het liefste alles alleen. Ik vind het ook heel erg lastig om te bepalen of ik spoed voor iets ben? Toen ik mijn halve duim afsneed, er kwam veel bloed uit maar ik had zoiets ik adem nog dus ik ga nu niet ter plekke dood. En met een handdoek erom zie je het bloed ook niet meer. Dus ik heb gewoon een afspraak gemaakt met de huisarts. Toen ik mijn ribben brak, kon ik lastig adem halen maar ik kon nog steeds ademen, dus ook dat was geen spoed. Als deed elke beweging pijn. Ook toen heb ik het voor elkaar gekregen, omdat niemand tijd had om mij te rijden om op de fiets naar de dokter te gaan. (ben ik ergens nog steeds wel trots op, maar toen ben ik ook een beetje geholpen door de natuur) Hoe erg ook, er lagen allemaal dode kikkers op fietspad en ik ben deze gaan tellen. Als ik met de kikkers bezig was voelde ik mijn pijn niet. En een kleine mindfuck hierbij is, dat kikkers die over de 100 doodgaan, soms ook wel humoristisch er dood bij kunnen liggen dus soms moest ik echt lachen en dan voelde ik mijn pijn ook weer. Maar het is gelukt en de dokter heeft me heel erg fijn ingetaped. Maar ik verwacht, als ik uiteindelijk echt in nood verkeer en hulp nodig heb en daar wel om durf te vragen, ik niet serieus genomen wordt als ik wel de spoedlijn durf te bellen. Ga ik mezelf niet aandoen waarschijnlijk, zolang dat ik kan ademen bel ik niet als ik stik kan ik niet meer bellen. Dus ik hoop dat ik gewoon vredig in mijn uppie kan sterven. En als ik dan toch aangereden wordt door een of andere eikel, zal ik waarschijnlijk zoals een gewond dier willen vertrekken. Daar denk ik dus veel over na, mijn vriend woont in een drukke stad, maar zijn neiging is ook zich in alle stilte terug te trekken. Hij staat ook niet graag in de picture. Maar nu heeft hij daar dus echt 2 uur tussen wild vreemde gelegen. Erg hoor! Dat gaat mij niet gebeuren. Gelukkig woon ik ook in een bosrijke omgeving.

En om met een leuk plaatje af te sluiten. Luna voelt zich al heel goed thuis hier! Ga dat op een kaartje printen voor haar vorige personeeltje.

Mijn nagel is eraf. Maar wat erover gebleven is vind ik maar sneu. Ik hoop dat ik over een paar maandjes weer mijn normale duim terug heb. In 2015 sneed ik met zo een handig keukenapparaat de hoek van deze duim af, maar dat is met speciale zalf en heel lang verbandjes dragen ook goed gekomen. Dus ik gebruik die zalf maar weer opnieuw in de hoop dat mijn nagel ook weer terug groeit... Nu ja ik ben niet meer niet meer vies van mijn vinger dus dat is al heel wat!