Spud

@Freekie, thanks voor je reactie! Ik ben onterft dus ik heb niet zoveel inspraak of een bod aanvaart wordt of niet daar gaat de notaris over en de nabestaanden. Maar dat de afwikkeling in zicht is en ik niet steeds overvallen wordt door rare mails van de notaris vind ik een prettig vooruitzicht. Ik las jou ontlading, pfff ik voel de stoom die uit je oren komt volgens mij wel goed, top hoe je het aangepakt hebt en je valkuilen hebt laten zijn voor wat ze zijn. Maar ja daar heb je geen enkele donder aan, als je gefrustreerd bent. (wel heel tof dat je er dan toch nog een vriendelijke reactie uit weet te schrijven naar mij toe, dankjewel) Geen idee of je iets hebt aan mijn reactie, omdat ik persoonlijk middenin de fase zit om te leren accepteren dat communiceren met anderen niet altijd vlotjes verloopt, vanwege vooroordelen en een geschiedenis. Ik kan dus niks veranderen aan hoe je je nu voelt. Maar ik kan je frustratie wel begrijpen en volgens mij geef je er goed uiting aan door het van je af te schrijven. Ik hoop dat het je opgelucht heeft en dat er minder stoom uit je oren gekomen is. Ik zou zeggen, gebruik dit medium vaker om stoom af te blazen, want verder kan ik je geen advies geven omdat je volgens mij behoorlijk goed gehandeld hebt. En goed voor jezelf gezorgd hebt. Verder ken ik je niet echt, dus wie ben ik dan om je op te zadelen met mijn mening of advies gebaseerd of enkel de frustratie die ik voel en eigen gevoelens? Ik kan alleen maar zeggen, dat ik hoop dat je je frustratie een plek weet te geven en zo op nieuwe ideeën komt om om te gaan met afspraken maken wat betreft het gedeelde ouderschap. Je was er in ieder geval wel, misschien valt dat niet op bij de kids maar zoals ik je gelezen heb was dat alleen al een grote winst voor jou. Voor nu voelt het misschien niet zo oké, omdat het niet meteen het gewenste resultaat gaf maar wellicht met wat geduld zal het zich later terugbetalen en kan je daar de vruchten van plukken? Voor nu, geniet van je behaalde winst! Aangezien je niet in oud gedrag vervallen bent maar het wel heel dichtbij hebt gevoeld. Heel veel succes nog!

Wil ik even delen... Eindelijk is het huis van onze vader te koop gezet en stopt de vechtscheiding echt en het vechten met mijn oudste broer ook. Natuurlijk is het raar dat een vreemde nu bezit krijgt van het huis waar ik ooit geboren ben. Ondanks alle oorlog heb ik er ook mooie tijden in ervaren. Maar zoals ik zeg, nu is de oorlog echt over. Mijn broer bemoeid zich er ook niet meer mee dus hoef ik daar geen ruzie meer mee te maken om vreemde mensen de erfgenamen te willen beschermen voor onrecht. En mezelf als onterfde met mijn goede wil voor gek te zetten en pijn te laten doen. Is niet meer nodig! En geeft mij rust. Mijn lieve broer, die 6 jaar ouder is dan ik kon niet zo goed praten over zijn gevoel maar vond zijn steun in een bepaald nummer, om de scheiding en alle shit waar we als kind beland zijn een plek kon geven. Ik wil dat graag met jullie delen, want zo voelt het nu ook voor mij. De oorlog is over! En we kunnen allemaal rusten. En onze ouders kunnen rusten. Jammer dat we er niet alle 3 zo uitgekomen zijn, maar ik ben blij dat ik en mijn jongste broer dit wel zo kunnen afsluiten. Mijn oudste broer doet helaas niet mee maar zal ook wel een soort van rouwproces voor hem zijn, jammer maar helaas deelt hij dit dan zonder zijn jongere broertje en zusje. Alhoewel ik niks meer van hem wil weten, hoop ik wel dat hij steun krijgt op zijn manier. Hij blijft toch mijn broer. En hoewel je hem niet meer vertrouwd gun je hem nog steeds ook het beste. En ben ik me ervan bewust dat als het huis eenmaal verkocht is hij ook verder mag gaan. Ik ben alleen blij dat ik dit kan delen met mijn jongste broer, want lijkt me een eenzame weg om alleen afstand te doen van onze ouders. Niemand, hoe graag ze het ook zouden willen begrijpen, snapt die hele vechtscheiding niet, alleen degene die het meegemaakt hebben. Elk op hun eigen manier.

pfff, ik heb een uitstrijkje laten doen, na een oproep van het bevolkingsregister, was gratis dus zou me in mijn overgang wel geruststellen... Maar nu hebben ze iets gevonden bij mij en willen het verder onderzoeken. Op mijn kosten. En ik wieber al zo aan wat ik uit wil geven. In de eerste instantie wilde ik het laten gaan, omdat ik mijn huisdieren belangrijker vindt maar kwam toch tot het besef dat ik ze beter verzorg door mezelf beter te laten te onderzoeken. En misschien gewoon mijn grootste angst aan te gaan, kwetsbaar zijn. Wat nu kan komen is, dat ze preventief mijn eierstokken en baarmoeder verwijderen, waar ik al om vroeg op mijn 30ste. Maar het kan ook gewoon niks zijn. En zorgen over niks. Waar ik vroeger overweldigd over was, vrienden die voor je klaarstaan en je opvangen mis ik dat nu. En mis dat. Dus als nu mijn baarmoeder en eierstokken verwijderd worden heb ik geen hele groep rond mij die me verzorgd. En mijn katten dus ook niet. Maar er is nog niks aan de hand, ze willen het alleen maar nog verder uitzoeken. Dus ik panikeer al om niks. Maar ik heb besloten om het wel verder uit te laten zoeken, hoe spannend ook, ik kan mijn kop wel in het zand steken maar daardoor kan ik zieker worden waardoor ik mijn katten niet meer kan verzorgen en moet wegdoen. En dat is angstiger dan nog eens met je billen bloot en verder onderzoek. Dan weet je gewoon zeker en maak je jezelf niet zieker dan je al bent. Wel even 40 euro weg waarvan ik liever goede kattenbrokken had gekocht. Maar het is beter voorkomen dan genezen en revalideren. En verder als eindelijk alles weggehaald wordt en ik even niet mag tillen, ik heb lichtgewicht kattenbak vulling dus het kan wel. Mijn geduld is alleen lastig. Maar zover zijn we nog niet, ik moet alleen nog nader onderzocht worden en ik maak er nu al een ramp van. Stom! En gewoon grappig!

Goede dag! Ik ben wezen fietsen in een mergel grot, kei leuk! We hebben ook een stilte momentje gehad, alles donker, heerlijk dat zou ik thuis wel willen. En de 1e vleermuis gezien van dit jaar, die al in winterslaap was. Ik hoop dat dat beestje het red, want hangt middenin de fietsroute.

@Claudius, grappig dat je hier ben nu. Ik las net even, hier op de draad dat je opgenomen bent en besloten hebt dat je er niet zo heel lang meer van plan bent om te blijven. Op dit forum ga ik er vanzelfsprekend vanuit dat iemand dan voor een alcoholprobleem opgenomen is maar ik vind zelf die vanzelfsprekendheid of aannames erg vervelend om te ontvangen. Dus ik check even door te vragen waar je eigenlijk voor opgenomen bent? Helemaal uitleggen hoeft niet maar een hint waar ik daar terug zou kunnen lezen zou ik wel leuk vinden maar moet nog steeds niet. Ik heb zelf een ervaring met opname gehad, dat was niet vanwege een verslaving (werd daarmee wel aangewakkerd) maar voor uit te kunnen zoeken om weer te leren leven. Het was ook aan het begin van mijn 20ste levensjaar. Ik hoorde over laatst een discussie op de radio dat studenten een jaar moeten reizen om te wennen aan zonder Hotel mama. Die 15 maanden opname was mijn wereldreis. Hoewel het gericht was op je zelfredzaamheid, was het ook een beschermde speeltuin om fouten in te maken. En dat heb ik vooral benut. Omdat het veilig was. Verder vond ik het ook wel prettig dat er elke dag eten was, mijn dekbed van daar elke week gewassen was en vooral als ik een fout maakte, de ruimte had om fouten te maken, er van te leren maar geen consequenties ervan te hebben. Dus mijn eerste reactie is altijd, blijf op dat hotel wat door de ziektekosten verzekering of staat betaald wordt, houdt je trots in en laat ze zelf beslissen dat je het kan. En vertrek dan ook met opgeheven hoofd. Maar wel met nog steeds back up. Zelf vertrekken is niet handig. Handiger is dan gewoon het beleid bespreekbaar maken. Maak je het ook beter voor degene die jou nog gaan volgen in de kliniek. Het is geen hulp vragende versus hulpverleners die tools hebben om je te helpen. Elk mens is weer anders, maar ze hebben die tools gebaseerd op 1 script en dat script is voor iedereen anders. Dus eigenlijk als je hulp vragende bent mag en kun je een soort van sollicitatiegesprek houden met je hulpverlener of hoe noemt dat ook alweer? Een beoordelingsgesprek. Ik zou daar eerder voor kiezen dan dan jezelf te ontslaan.

Hahaha daar mag je best om lachen @Rosee doe ik namelijk zelf ook! Maar om je nog meer te laten lachen, ik heb ook al een instantie moeten bellen die geld van mij wilde, omdat de slakken het bedrag blijkbaar niet lekker vonden maar het betalingskenmerk wel heel erg belangrijk vonden om op te vreten. Het begint een beetje het nieuwe normaal te worden hier geloof ik. Meer mensen hebben de ervaring hiermee, dus kijken er niet zo van op. Er zijn dit jaar gewoon veel slakken! Wel denk ik soms, als ik ooit kinderen had gehad gekregen en ze hadden een beetje op mij geleken hadden dan had ik dit uitgebuit en zij waarschijnlijk ook. De slakken hebben mijn huiswerk opgevreten en zoiets.

Mooi nummer, maar na de dood van mijn moeder bijzonderder. Ze ging mooi dood dus ik heb over niks te klagen. Alleen het leven gaat weer door en dat vind ik soms wel moeilijk. Dan vallen die blauwe vlinders die ze me beloofd had even wat zwaarder omdat ik geen echte zie. Was waarschijnlijk een spraak probleempje want hier staat een levens grote blauwe vlinder in het dorp. Maar dat is net niet wat ik had verwacht toen ik mijn moeder losliet. Ik had gedacht dat ze me levende blauwe vlinder zou sturen. Maar wel lief van mijn mam, want die wist hoe moeilijk ik nog zou kunnen krijgen, dus ja ik heb een blauwe vlinder waar ik elk jaar nog bloemen bij leg en met mijn moeder praat. Tegen haar want ze zegt niks meer terug. Maar die blauwe vlinder heb ik en passeer deze vrijwel elke dag dus ik ben er tevreden mee. Al hoop ik nog altijd een echte levende vlinder te zien maar dan een groene, want dat is mijn lievelingskleur en dacht ook heel lang dat van mijn moeder. Maar vanwege haar dementie was ze dat vergeten en mag ik het met blauwe vlinders doen. Nog een mooi detail, mijn moeder zat bij een heksen groep, mijn moeder kon bij mij niet meer lopen dus ging ik met haar met rolstoel de natuur in. Iemand die mijn moeder nog wel kon pushen om te lopen, heeft met hun mooie bezoekje aan het bos ongelofelijk mooie foto´s gemaakt. Ze leek een wijze heks in de natuur. Met een aura van licht rond haar. Ze had lang grijs haar, en dat had ze los toen dus maakte de foto nog mooier. En toen was het eigenlijk helemaal niet moeilijk om los te laten. Ze kreeg euthanasie en ze haalde diep adem bij de eerste spuit, en toen was ze eigenlijk al weg. Die andere spuiten moesten nog gegeven worden om de procedure goed af te maken. Maar mijn moeder, was al weg. Zoals ik het ervaren heb, het voelde alsof ze van de grote duikplank afgesprongen was. Dan heb je ook een onbestemd gevoel en weet niet waar je naartoe gaat. Maar zij verdween in de leegte. Maar omdat ik mijn best gedaan had om nog herinneringen te maken met mijn moeder, ik heb parachute gesprongen met mijn moeder dus het voelde ook alsof ze nu een vrije val maakte en geen parachute meenam dus dat het wel duidelijk was dat ik haar nooit meer zou zien. Dat laatste is wel lastig, maar wordt overstemd door haar vertrouwen in mij, en het vertrouwen in al haar kinderen. Want ik denk dat het voor een moeder die haar leven lang zich bezorgd heeft gemaakt over haar kinderen, het ook niet de gemakkelijkste keuze is om zelf voor je dood te kiezen. En je kinderen los te laten. Ze heeft het best kunnen uit zichzelf gehaald, want als ze gebleven was, zaten we nu ons zorgen te maken over haar verzorging en zijn dan ook al een tijdje ons mam kwijt, want dementie is nu eenmaal een rot ziekte.

@Claudius, ik ben van mening dat je mensen niet moet verplichten om te stemmen. Wat ik aan Nederland fijn vond is dat je een stemrecht had. En ongedwongen ging ik mijn keuze onderzoeken. Nu met die verplichting voel ik me gedwongen En daar doe ik het niet zo goed op. Maar omdat ik de vrijheid had en me verdiept heb, weerhield een aangevreten stembiljet me niet van mijn stem uit te brengen. Ik denk dat het nog steeds niks uithaal, maar ik heb tenminste gekozen en mijn stem uitgebracht.

Haal mijn bericht weg als het niet klopt beste moderator. Of dat het geen toegevoerde waarde heeft. Ik wil dit wel met de nieuwkomers delen. Omdat ik me soms ook bezwaard voel om hier te komen delen. Er was iemand hier die haar dood gearrangeerd heeft, ik was van de ongelovige maar schepte een strijd hier, deze mens was dus dood en had haar privé vriendinnen met sterfkaartjes ook om de tuin te weten. Er was toen een oorlog met de mensen die het begrepen en mensen die het niet begrepen, maar we waren het samen eens dat ze hier wel mocht blijven schrijven. Daardoor kreeg ik ruzie met mensen maar ondanks dat schrijf ik hier nog. Het is alleen even moeilijk om erin te komen en de boel te verstoren. trol zo voel ik me. Omdat ik vroeger echt heel boos werd op mensen. Sorry maar de volgende keer ga ik niet anders doen, dan sta ik liever aan de zijlijn en voel me liever bezwaard maar meng me toch in een gesprek. Fijn om herkenbare name te lezen als ik inlog, jammer alleen dat vanwege wederzijdse ervaringen je niet meer direct met iemand kan praten, Jammer maar helaas, ik weet toch wel dat ze me lezen. En als ik in de fout ga me ook corrigeren. Maar nu kon niemand ingrijpen, dus staat het er

Ben jij Belg Claudius? Ik ben een halve Belg, mijn vader was Belg en mijn moeder Nederlander en ik heb voornamelijk een Nederlandse opvoeding gehad. Er stond altijd NL/BE op mijn paspoort maar omdat Nederland opeens bedacht had dat niemand geen dubbele nationaliteit mocht hebben en zij dus met mijn nieuwe paspoort besloten voor mij dat ik Nederlander zou zijn, heb ik mijn nationaliteit terug gekocht. En daar heb ik ongeveer 15 jaar geleden de vruchten van kunnen plukken, toen ik verhuisde naar België. Je blijft Nederlands praten natuurlijk, maar omdat in je papieren staat dat je een medelander bent, kun je zo van de voordelen genieten. Al zal ik altijd een Hollander blijven voor de die hards. Maar dan corrigeer ik ze altijd, want ik ben Brabander maar dat snappen ze vaak niet en dat is ook niet erg. Als ze maar stoppen met me uit te schelden voor Hollander, want soms schaam ik me plaats vervangend ook wel voor hen en houdt mijn Nederlands mond zodat ze niet met me gaan praten. Nu ik hier zo een 15 jaar woon, merk ik dat mijn Belgische geremdheid en beleefdheid wat van oorsprong in mij zat, er in Nederland wel een beetje uitgeschopt is en vervangen is door directheid en vragen durven te stellen. Daardoor schrik in het begin mensen af. Maar als ze me beter leren kennen dan is het contact ook wel heel leuk. Maar na 15 jaar hier in België, is een vriendschap niet zo standvastig als andere vriendschappen. Qua Belgische contacten heb ik 2 beste vriendinnen over gehouden, ga toch meer om met Nederlanders die hier ook wonen. Even gewoon iets grappigs tussendoor, toen we het asiel begonnen, was de helft Nederlander en de helft Belg, dus er ging soms wel wat mis in het werk overleg, zo moest ik van de dierenarts een kat waar de volgende dag autopsie opgedaan moest worden in de Frigo leggen. Voor mij was dat een diepvriezer en ik vond het ook al vreemd dat ze autopsie wilde doen op een bevroren dier? Maar zij was de dierenarts en ging dat gore werk doen dus ik heb het maar gedaan. Frigo schijnt dus een koelkast te zijn. Dus we hebben die kat lopen te ontdooien op de vloerverwarming maar die autopsie was dus mislukt. Zodoende dat we op het asiel een vertaal lijstje opgehangen hebben. En daar hebben we zelfs de gazet mee gehaald. Het was beter geweest dat de gazet meer aandacht had gegeven aan alle verwaarloosde dieren die we opvingen en verzorgde. Maar de journalist vond het Belgische en Nederlandse belangrijker om te belichten. Er wonen in mijn regio nog heel veel mensen die een hekel aan Nederlanders hebben dus ik denk dat ook wel de ondergang is geweest van het asiel en blijft duren. Behalve dat de bewoners vallen over een hoopje kak in een hok en het stinkt en wij dus niet schoon werken, snappen ze gewoon niet dat wij hun shit eigenlijk aan het oplossen zijn. Zwerfkatten, of eigenlijk gedumpte katten vangen en neutraliseren. Gewonde dieren verzorgen, eigenlijk probeert op te lossen wat de bewoner van zich afschrijft. Als je dan gaat zeiken over dat er drol in een kooi ligt en daarom het asiel niet meer wil hebben, dan moet je mij niet bellen. Dan word ik boos op je. Een pitbull probeert te redden, die vol met pepperspray zit dus pijn heeft en jij vertrouwd deze. Ja hij heeft een andere hond doodgebeten en zijn baas is er ook van geschrokken. Dan wil je eigenlijk het liefste hond en baas weer bij elkaar brengen met een stukje advies en dan is het voor mij zinloos om te gaan zeiken over een drol in hok. Dat is normaal voor mij, we moeten allemaal ontlasten. En spijtig voor de hond die dood is, deze kan ik niet meer helpen. Maar die pitbull wel en de baas aangegeven heeft dat hij deze niet dood wil. Dus kiest voor extreem toezicht en begeleiding. Dan vind ik dat hele gezeik van de buitenkant minder belangrijk dan waar ik voor ga. En mijn eigen ondervindingen, die hond had knuppelslagen gehad van agenten, de baas had zijn arm tussen de kaken van de hond gezet om de andere hond te beschermen. Pitbulls hebben nu eenmaal jammer maar helaas dat ze hun kaken op slot krijgen. Dus als ze wel willen lossen gaat dat niet. Mijns inziens ga je dan tegen je hond praten, rustig maken. Maar een pitbull roept altijd grof geweld op want het schijnt een sterke vechthond te zijn. dus deze kan klappen incasseren. Toen wij de hond op kwamen vangen, was het bijna zo een fifi hond, stond strak van de adrenaline maar bibberde ook. Als je deze knuffelde werd je bedwelmd door de pepperspray, dus je kon weten dat dit beestje pijn had. En zo vriendelijk was. Het is ook gelukt om dat beestje terug bij de baas te krijgen. Normaal is de regel als een dier een ander dier dood bijt moet deze dood zeker bij vechthonden. Maar dat is onze misvatting, wij willen een stoeren hond maar hebben ons niet helemaal in ze verdiept. Dan kan je er beter niet aan beginnen, gelukkig die baas snapte dat en hield gewoon heel veel van zijn hond. Dus mij niet bellen als er een drol in hok ligt, of dat er geen water meer in de bak zit. Neem gewoon even zelf inactief en ruim die drol op of vul dat water bij. Ga niet lopen klagen over je constatering daar krijgt dat dier niet meer water van of wordt die drol niet mee opgeruimd.

Hé Claudius, Het was drukker eigenlijk dan normaal met de verplichte stemming, ook een beetje serieuzere mensen leek het, vandaag geen kroegtijgers of openbaar champagne nuttigende mensen. De eerste keer dat ik aan mijn stemplicht moest voldoen, heb ik mijn ogen uitgekeken. Vanuit Nederland ben ik gewoon dat stemmen belangrijk is maar toen kwam ik op een festival ofzo. Als broekie wist ik toen echt niet wat me overkwam.

Oh, nog een grappig weetje over dat stemmen. Je kan soms de verplichting krijgen om zo een stembureau te bemannen, daar kan je dan als burger niet onderuit. Maar dat kan dus een stembureau zijn waar jij je eigen stem niet uit kan brengen en omdat je tot sluiting moet blijven komt het erop neer dat jij zelf dus niet kan stemmen. Het is de zoon van een klant overkomen, dus ik ben benieuwd hoe ze dat daar opgelost hebben. Dat hoor ik komende week nog wel. Ik mag in ieder geval blijven mopperen over de tegenvallende uitslag, want ik heb een stem uitgebracht. Als je niet stemt ben ik van mening dat je dan niet zo heel veel te klagen hebt omdat je niks geprobeerd hebt. Maar ik heb ook niet echt het gevoel dat mijn stem nu echt iets uitmaakt hoor.

Goede dag! Wilde vandaag wel gaan stemmen maar mijn biljet was aangevreten door de slakken. Dus ik wist nog net bij welk stembureau ik me kon melden maar verder was de streepjescode weg. Met mijn id heb ik toch kunnen stemmen maar was voor de mensen daar dus blijkbaar ook improviseren. Het was nog best druk, ondanks dat de stemplicht nu geen plicht was. En een tip voor alleen gaande mensen die af en toe hun verhaal ook even kwijt willen en behoefte hebben aan respons. Ik heb gisteren een heel leuk gesprek gehad met iemand van de luisterlijn. Kon ik toch even mijn ei kwijt over de ontmoeting met de boomvalk. Toevallig was deze luisteraar vogelaar dus ik heb ook nog tips gehad. Ik had er nog nooit van gehoord, meestal kom je op plekken als je een prangende hulpvraag hebt, maar deze lijn is dus opgericht voor mensen die gewoon even met een ander de dag door willen nemen of iets leuks willen delen. Ik vind dit wel een aanrader dus hierbij De Luisterlijn | 24/7 een luisterend oor | 088 0767 000 alles kan volledig anoniem misschien ook belangrijk om te weten.... Fijne dag vandaag!

Nice Wendy! Minder nice dat deze mishandeld is, tof dat deze bij jou de opvang gekregen heeft. Het is niet alleen vanwege de katten dat ik geen vogels heb, kraaien en eksters gaan ook heel goed met katten. Maar aangezien wel 80 kunnen worden vind ik het voor mezelf een beetje te laat om aan te beginnen. En dankzij die beperking ben ik geen opvang centrum voor alle dieren dus is ook wel een soort van zelfbescherming, hihi. Maar ik word al blij van andere mensen die blij zijn met hun dier dus plaatsvervangend geniet ik ook mee. Een vriendin van me had een edel papegaai, kei leuk beestje, die liet ze ook los vliegen maar toen kwam er een windvlaag en toen waaide die vogel weg. Later heeft ze hem dood terug gevonden, waarschijnlijk te pletter geslagen door de wind. Dat is dan weer het nadeel van je dier de vrijheid gunnen. Maar ik blijf erbij het mooiste is een dier durven los te laten en die uit eigen wil terug komt bij jou.

Hé Rapilos, Ik hoop dat het even blijvend los blijven is, want mijn spieren zijn eigenwijs en na zo een behandeling doet het terug vormen meer pijn dan de behandeling op zich. Ik ben meer van de zachte aanpak, minder bevredigend maar geen restpijn. Wel tof dat je het even wilde delen.

Ha die Wendy, Wat voor papegaai heb je? ik ben gek op vogels maar helaas kan ik ze niet houden vanwege de katten. Ik heb ook een beetje moeite met ze te kooien dus voor mij in dit leven is, genieten van de gevangen vogels die mensen hebben en de juweeltjes die op mijn pad komen.

Hilarisch dit en ook lastig! Ik heb de naam gevonden van mijn zwerfkat, die noemde ik altijd Robin maar blijkbaar noemt hij Toto, want als ik mijn tamme kat Toto roep komt hij ook. Ik mag dus even de chip om zetten van Robin naar Toto en in het vervolg mag ik er rekening mee houden dat als ik Toto roep niet altijd de kat komt die ik bedoel. Waarom ik het zo hilarisch vind is dat die zwerfkat pas een paar jaartjes bij mij komt en Toto hier langer zit. Dus ik heb langer Toto geroepen dan ik mezelf bewust was, want die 2de Toto kwam dan ook altijd. Ik heb die zwerfkat met het binnenroepen van mijn kat dus eigenlijk naar me toe gelokt. En dat merk ik nu pas na 2 jaar. Ik heb hem op eigen kosten laten castreren en laten chippen, heel veel namen geprobeerd geprobeerd want je moet een kat met naam registreren maar nooit zo bewust door gehad dat hij ook Toto noemt. Hij is denk ik een afstammeling van mijn eerdere zwerfkat Macho, die kwam ook binnen, lag zelfs op het randje van mijn bed, maar ik mocht hem nooit aan raken. Ik zag in die tijd dat hij achteruit ging, maar zoals beloofd kon ik niet ingrijpen. Dus vlak voor zijn sterven had ik mindfuck van 2 extra identieke katten als Macho. Omdat Macho altijd met zijn poot naar voren liep, had ik vanaf het begin zoiets ik ga hem Hitler noemen maar dat roep je niet zo snel over straat, zodoende dat ik hem Macho noemde omdat hij wel lelijk deed maar eigenlijk een groot watje was. Toen die andere 2 katten erbij kwamen die zogezegd een mindfuck met me uithaalde, werd dat Adolf en Liedje maar ik vond dat niet zo gepast. Dus toen Adolf, ineens bij me binnen kwam, heb ik hem Robin genoemd, van Robin Hood. En waarom ik een klik met deze kat voel is omdat mijn Macho op het punt stond om dood te gaan, en ik hem een plekje in alle stilte gegund had, dus hem liet gaan. Dat deze kat een paar uur bij hem heeft gezeten, voor mij voelde dat alsof hij het stokje overnam. En Macho helaas weer naar huis kwam om bij mij te sterven, en ik vast zat in mijn belofte aan die kat dus geen dierenarts in geschakeld heb. Ik heb hem tegen onze belofte in opgepakt en binnen in een mandje gelegd. En ik ben getuigen geweest van een doodsstrijd. Omdat ik hem dat beloofd had. Ik kan zeggen, het is pijnlijk en verdrietig maar ook het mooiste gebaar wat een kat je kan geven. Dood gaan in jou bij zijn. Ik begrijp nu veel beter waarom katten altijd een rustig plekje opzoeken om dood te gaan, want hoewel je weet dat je ze met rust moet laten, komt er een oerdrang in je naar boven om dat dier te willen redden, terwijl je weet dat het daar te laat voor is. en het eigenlijk gewoon met rust moet laten. En als een cadeautje mag zien dat die kat zoveel vertrouwen in je had en jou ook verstond met wel los willen laten maar de vraag hoe is het afgelopen? Wat dat betreft ben ik altijd wel gesteund door mijn zwerfkatten omdat ze onder mijn hand dood wilde gaan. Maar heel leuk en fraai is dit proces niet en maakt je ook onzeker. Maar Macho ging dood en op zijn graf staat nu een hele mooie varen, en diende Robin zich aan. Heel anders dan Macho maar toch ook wel hetzelfde. En gaat volledig aan op de naam Toto. Ik denk dat ik wel 100% mag zeggen dat Macho zijn vader was. Hij loopt soms ook met zijn poot naar voren, trekt als 2 druppels water op Macho maar qua karakter is hij dominanter. Waar zijn vader zich in stilte terugtrok bij een gevechtswonde, komt hij me het vertellen en blijft zolang miauwen dat ik me gedwongen voel om er iets mee te doen. Zodoende ook dat ik hem maar meteen maar heb laten chippen en castreren. Als je me dan toch zo lastig valt met je zorgen en ik mag pak ik het wel goed aan. En ben je een beetje mijn kat geworden, of ik jou personeel. Deze week heb ik dus je naam geleerd, geen Robin maar Toto, en het is eigenlijk vrij makkelijk om deze 2 uit elkaar te houden. Want de eerste Toto noemde ik altijd Totem en daardoor krijg ik nog steeds de respons van de kat die ik bedoel. Wel even wennen, geen Robin dus maar Toto maar heel leuk dat deze kat zijn naam zo bekend heeft gemaakt. Daar word ik dan weer heel vrolijk van.

Hoi Rapilos, Thaise massage klinkt voor mij als door de mangel gehaald te worden, zeer pijnlijk dus. Ben benieuwd hoe jij het ervaren hebt?

Goede morgen deze morgen! Ik heb vannacht een bezoekje gehad van de bosuil, kei leuk! Ik heb deze helaas niet kunnen zien, maar wel gehoord. Om het even te romantiseren, het leek alsof deze mij naar buiten riep. Dat is natuurlijk niet zo, mijn nieuwsgierigheid en willen weten wat het was zorgde ervoor dat ik gewapend met een dictafoon en zaklamp buiten ging zitten. De zaklamp was geen succes want dan stopte die met roepen dus ben daar rap mee gestopt waardoor ik ongeveer 20 minuten heb kunnen genieten van zijn geroep en nog steeds kan doen omdat ik het opgenomen heb. Toen iemand in het bos zijn stereo open zette, stopte hij. En ben ik naar binnen gegaan om het geluid te vergelijken met vogels. Blijkbaar zat ik goed met mijn gevoel dat het een uil moest zijn dus na 2 klikken had ik exact het geluid gevonden van wat ik opgenomen had en dat is dus de bosuil. (hihihi, de vogelspotcast werpt dus zijn vruchtjes af) En met dank aan de vogelbescherming wist ik wie er vannacht bij mij op bezoek was. Of bij ons.... Want volgens mij zat ie in de top van een boom die op de grens tussen mijn buurman en mij staat. Dus als ik eerlijk ben, was deze misschien niet helemaal op bezoek bij mij maar bij mijn buurman. Maar aangezien ik deze wel gehoord heb en ontvangen heb en ik wat meer met de natuur heb dan de buurman vind ik dat ik wel mag zeggen dat ik een bezoekje gehad heb van de bosuil. Ik was vannacht zo enthousiast over mijn ontdekking dat ik de behoefte had om dat te delen met iemand. De pret delen met de katten was effe niet voldoende omdat ze niks terug zeggen. De bosuil is een doorsnee vogel had ik gelezen dus niet echt speciaal om iemand voor wakker te bellen. Dus ik heb maar per mail een vriend bericht van mijn ontdekking. Die woont ook in een bos en interesseert zich ook voor natuur dingen. Dus had wel het gevoel dat ik daar wel een leuke reactie van zou krijgen. Hihi, helaas wacht ik nog op reactie, hij zal het wel druk hebben. Dus heb ik het ook maar even uitgebreid, hier gedeeld. Omdat ik het kei leuk en bijzonder vind en de behoefte heb om kei leuke en bijzondere dingen met andere te delen. Ik hoop dan altijd dat mensen net zo blij worden als ik, mijn enthousiasme delen, maar meestal is de reactie nogal ontnuchterend, droog niet echt bevredigend. Jammer, maar dat staat me niet in de weg om het te blijven doen. Want die ene keer op de 1000x dat je wel een bevredigende reactie krijgt is nog bijzonderder. Ik zit nu lekker op mijn rose wolk en zweef weer even van gelukzaligheid. Aarde is mijn ding niet zo, soms wel handig en praktisch in de omgang met mensen. Maar een simpel bezoekje van een bosuil, groter en mooier maken dan het is geeft mij energie. En is de beste pijnbestrijder die er is.

Nu ik mijn horizontaal dag had vandaag, ben ik gaan vogelen, zonder boekje want dan moet je lezen en buig je je kop. Ik ben gaan luisteren en kijken. In beweging gebleven zoals de huisarts me adviseerde en eigenlijk stiekem ook wel genoten. Want als ik werk heb ik inmiddels al gemerkt dat de meeste vogels alweer op trektocht zijn, maar als je de tijd hebt dan zie je nog wel vogels en hoor je ze ook. Sorry ik kan daar niks aandoen maar daar word ik vrolijk van en voel me ook geen luie donder of iets. En ik heb iets grappigs ontdekt, ik verzorg nu 6 en 1 zelfstandige kat, die hier komt als hij wat nodig heeft. Ik maak me nu elke maand druk over die gabbers of ik hun voer wel kan betalen en de dierenarts kosten, omdat ze ouder beginnen te worden. En dan kijk ik terug naar mijn leven in de dieren hulpverlening, op asielen werken voornamelijk. Dierenopvang is mijn ding. Ik voelde me daar heel goed in, ik was iemand en ik betekende iets. Dat dacht ik toen en ondanks dat ik wel wat in beweging heb kunnen zetten, blijft het een teleurstelling. Als ik nu met mijn kat naar dierenarts moet of aan het sparen ben voor een operatie, sta ik wel even stil bij hoeveel dieren ik gered heb en mee naar de dierenarts geweest ben, hoeveel gruwelijke dingen ik meegemaakt heb van wat mensen dieren aan kunnen doen. Dat trok ik wel, het was juist de concurentiestrijd tussen mensen die dieren helpen. Ik was me er altijd van bewust dat mijn dieren daar ten kosten van gingen. Ze zijn zelfs meeverhuist naar mijn werk, het asiel waar ik toen voor werkte. Ik houd kraaien, maar ik ben daar een witte raaf genoemd. Toen begreep ik die betekenis nog niet zo goed, maar het betekend zoiets als laatste redding en dan komt er iemand met energie die komt helpen. Ik heb een mega leuke ervaring gehad, als wennen aan leidinggevende zijn en voor 3 weken het asiel te beheren. Vooral, het komen te staan voor zieke dieren die je moet opsluiten om ze goed te kunnen behandelen en daar totaal geen ruimte voor was in dit asiel. Dus ik mijn brein moest gebruiken. En de materialen die ter beschikking waren. Zo heb ik de kudde schapen maar tijdelijk geparkeerd in het bejaarden tehuis voor hanen, daar een beschutting geknutseld van de materialen die ter beschikking waren. Om elke dag 2 maal het oog te druppelen van dat schaap dat was gepikt door een haan. Dat schaap had een klein bokje gekregen, wat nogal baldadig was ze zal deze waarschijnlijk beschermd hebben. Is wel goed gekomen en uiteindelijk nadat ik vertrokken ben is dat rammetje gecastreerd maar maakte de vrijwilligers toch nog steeds bang dat ze hem weggedaan hebben. En dan Ozzy het varken, onder mijn leiding met goed vinden van mijn bazen, hebben we bloed laten trekken. Dat is lastig, want varkens hebben een speklaag dus het is die naald er met bruut geweld instoten en maar hopen dat je een ader hebt, en daarnaast kan het varken dan doodbloeden. Dus behalve naast dat ik Ozzy in een wurggreep moest houden, was dat niet zo leuk maar ik moest gewoon weten of hij besmettelijk ziek was omdat er ook andere varkens met hem rond liepen. Gelukkig was het een bacterie op zijn longen en niet besmettelijk voor de andere varkens. Ik had ook niet geweten hoe ik Oz op had kunnen sluiten hoor. Maar het is echt een onderzoek geweest en je dierkunde vergroten. De eerste dag, ontweek Ozzy me, hij was nog niet vergeten dat ik hem met zo een snuit ding omhoog getrokken had. Dus gewoon binden en appeltjes voeren en heel veel sorry zeggen. Dus dag 1 van de medicatie, het was een poeder, dus die had ik in het kroosje van de appel gestopt en toen hij in de appel beet vloog natuurlijk alle poeder weg. Het moest 2x per dag, dus in de avond besloot ik dat over een appel te bestrooien en hem dat dat te geven. Ging met 2 delen goed maar toen had hij mij door. Ik heb gewoon 2 weken lang, elke dat moeten verzinnen hoe hij dat medicijn binnen zou kunnen krijgen. Ik heb daar een verslag van gedaan op de website en dat hebben ze gebruikt toen Ozzy uiteindelijk toch is gestorven. Maar ik heb dat varken er gewoon door gekregen tijdens mijn toezicht als verantwoordelijke. Hij leerde mij om na te denken en creatiever te zijn. Hij was mijn maatje, ook toen mijn bazen niet zo blij met me waren. Waarom deed ik dat? En verwaarloosde ik mijn dieren en mezelf? Omdat ik altijd wel een beetje spanning zoek, als het lang goed gaat wordt ik ongedurig. En omdat ik niet tegen onrecht kan, en ik liever opkom voor een dier die niet voor zichzelf kan praten. Dan een mens die wel voor zichzelf praat En je later gaat zeggen wat je allemaal verkeerd gedaan hebt en zegt hoe fout je eigenlijk was. Pfff daar kan ik niks mee, dus laat me lekker met dieren bezig zijn, ik merk aan hen wel of ik wel lekker in mijn vel zit of niet. Maar nu gewoon met mijn eigen dieren en geen verwaarloosde, afgestane of mishandelde Mijn dieren heb ik uit het asiel leven gehouden, mensen doen daar hun best maar hebben geen tijd om elk dier zoveel tijd te geven daar gaat het dan ook vrij vaak mis helaas ;

Begrip stopt op een gegeven moment, maar ik heb gisteren echt genoten van die highlight en dat ook nog kunnen delen in de positieve energie die er toen was. Dan is het niet zo erg als het begrip even weg is. Ik werd deze ochtend wakker met veel pijn maar een gevoel ook dat ik mijn nek gewoon rust moest gunnen. Mijn huisarts had het erover dat ik niet zoveel ramen moest wassen, die huisarts denkt misschien dat ik een soort van glazenwasser ben? En veel omhoog kijk dus daarom last van mijn nek heb, maar juist het naar beneden kijken is veel pijnlijker en de ramen van mijn klanten kan ik op horizontale hoogte doen dus is juist minder pijnlijk. Ik had het er gisteren nog over met mijn klant en die was ronduit bezorgd over mij. En dat vind ik dan ook weer lastig praten, of gewoon te zeggen nee nu stop ik want nu heb ik teveel pijn. Dan wil ik toch datgene voor elkaar krijgen, waarvoor ze me inhuren en net dat beetje meer. En juist bij hen vind ik het leuk omdat ze er moeite mee hadden om hulp in huishouding te moeten aannemen. Ze gaan ook altijd even weg als ik er ben, omdat ze het moeilijk vindt dat ze nu gehandicapt is. Maar wat ik dan heel erg leuk vindt is dat ik voorheen, eigenlijk gewoon een doekje over iets moest halen wat in mijn ogen al schoon was en dat ze nu wat meer vlekken laten zitten. Voor mij is dat een teken van vertrouwen. Ik snap het wantrouwen wel hoor, naast het persoonlijke gedeelte van dingen los moeten laten vanwege je handicap en de ervaring met hele malle poetsvrouwen. Mijn collega´s, waar ik soms ook achterover sla van verhalen van klanten. Voor mij voelt het altijd dat ik een achterstand in heb te halen, qua vertrouwen. Maar ik weet ook dat ik meestal ook een rare eerste indruk maak als ik kom. Ik ben gewoon niet doorsnee en ik werk in België, ik heb me in veel dingen aangepast maar mijn Nederlandse directheid, die er in Nederland bij mij ingeschopt is (ik was vroeger meer Belgisch dan nu ik in la Belgique woon) Dat is wennen voor klanten, maar als dat lukt is dat fijn. Dus gisteren was het ook leuk. Nu mijn k ding, ik stond deze ochtend op en mijn nek deed zoveel pijn dat ik besloten heb dat ik de hele dag omhoog of horizontaal mocht kijken. En daarbij hoorde het poetsen bij mijn klant niet bij, want dat is voornamelijk stofzuigen en dweilen dus met je kop naar de grond gericht zijn. Dus ik belde deze klant af en ik hoorde in haar stem dat ze een beetje boos was. Vond ik lastig te merken, want vorige week had ik ook last van mijn nek en toen maakte ze zich nog bezorgd. En dat bedoel ik dus met dat begrip ergens altijd stopt. En ik vraag me af, hoe erg is dat? In een heel leven, maken mensen leuke en rotte dingen mee, we zijn gedomesticeerd op begrip tonen voor de ander. Maar binnen dat begrip, kunnen er dingen in je leven gebeuren die je helemaal van slag maken of even zelf gewoon hulp nodig hebt. Helaas weet ik ook van deze klant wat er gaande is in de familie. Maar dat hoeft niet de reden te zijn, dus ik stop met invullen en me schuldig te voelen. Maar ik maak het bespreekbaar als ik er de volgende keer ben. Toen ik merkte bij de andere klant dat ze plekjes lieten zitten heb ik dat ook ter sprake gebracht en ze ervoor bedankt. Dus ja ik ben een gekke poetsvrouw, of een te gekke Als ik B mag geloven.

Ik schrijf soms rotte dingen van me af, maar nu wil ik wel iets leuks van me afschrijven of delen. Met mijn gebroken pols en stug door willen werken, is het niet gek dat ik spieren overbelast die ik anders nooit gebruik. Helaas heb ik een kwetsbare nek, dus daar is nu alles opgeslagen en straalt uit naar mijn goed arm. Dus ik werk nu met 2 halve armen Pijn, en het wat rustiger aan te doen. Ondanks dat, schijn ik nog steeds zo creatief te zijn en zo rap dat ik het nog steeds voor elkaar weet krijgen om alles voor elkaar te krijgen wat de klanten willen en ook nog tijd over te houden om iets extra's te doen om je tijd vol te maken. Mijn klanten zijn tevreden, maar ik ga onbevredigd naar huis. Ondanks dat mijn klanten tegen mij zeggen dat ze blij met me zijn en tevreden over mijn werk zijn, blijft er bij mij onvrede knagen, ik heb het gevoel dat ik dan toch de kantjes eraf gelopen heb. Maar nu had ik een technisch probleempje met mijn werk rondom de app die op mijn pc niet werkt. En toen kwam deze toch wel met zo een leuke feedback van een klant, dat ik me even gezien en gehoord voelde. Ook tegenover hen! Die klant, ik noem haar B had een mail gestuurd naar mijn bazen hier haar letterlijke mail: Graag wil ik even vermelden, dat ik zo blij ben met Spud, Ze is al een hele tijd bij mij om de verzorgen van mijn appartement, en ze doet dat geweldig goed naar mijn inzicht. ze is een echt geweldige gezellige vrouw om in huis te hebben. Ik heb haar heel graag, zowel in huis, als voor de gezelligheid. Met B heb ik gewoon een goede klik, ze is 84 maar nog echt heel jong van binnen. Helaas is ze afgelopen jaar door haar rug gegaan en moet nu een beetje wennen aan dat ze "oud" geworden is en met een rollator moet lopen. Voor B, is dat voor anderen een geweldig hulpmiddel maar past nog niet zo goed bij haar. Dus het maakt het nog wel waardevoller, dat zij juist die mail stuurde naar mijn baas. Omdat ik bij haar ook gewoon even op de grond ben liggen tussen het werken bij haar en ik nog steeds tijd over hielt Bij B is dat dan kletsen aan de koffietafel over heel veel! Ik had haar een boek gegeven die ik mooi vond, dus de afgelopen keer hebben we dat boek besproken. En haar nicht zit op de film acidemie en die zou haar de komende week komen filmen. Dus ik ben komende week weer benieuwd hoe dat geweest is en ik ga haar ook zeggen dat ik haar mail echt leuk vond. Zo leuk!

Ik stort even een frustratie van me op het forum, trek het je niet aan doe er niks mee, maar ik heb dit even nodig. Ik heb weer contact met mijn "moeder" wat betreft hoog sensitiviteit, ze had tijd voor zichzelf nodig dus ik heb haar een fijne vakantie gewenst en gunde haar de rust. Ik had eigenlijk beloofd dat ik zou wachten totdat zij contact op zou nemen met mij. Ik vond het in het begin best lastig, maar vond het fijn gevoel dat ze op een dag weer contact op zou nemen met hele leuke vakantie verhalen. Maar ik heb 2 terug onze afspraak verbroken, want ik werd bevangen door een gevoel dat dit wel kon. Dus ik heb haar geschreven dat ik nog steeds aan haar dacht en dat ik hoopte dat ze het ook leuk had. Ik schreef dat toen ze op weekend was met een vriendin en ze zei me dat ze later meer zou schrijven. Ik heb dat zo gelaten, voelde gewoon goed. Maar ze is gebroken, alles is los bij haar en ze voelt zich schuldig tegenover mij. Ze heeft het gevoel dat ze mij verwaarloost heeft, maar dat is niet zo want we hebben gewoon even afscheid genomen van elkaar. Wat ik hier frustrerend aan vind is dat ik haar een fijne vakantie gewenst heb en op sommige momenten aan haar dacht en dacht die heeft het vast ook leuk. Behalve dat mijn voelsprieten dus niet zo goed gewerkt hebben, voelen en iemand wat gunnen is lastig af te lezen. Zit ze nu nog meer in de put dan toen ik haar een goede pauze wenste. En vind ik het oneerlijk wat haar overkomen is. Of ik haar kan helpen of dat ik iets kan doen voor haar, oplossend denken vind ik heel frustrerend. Ik ben gewoon blij dat ze contact maakt, maar dat ze zo gekwetst is weer door de harde maatschappij vind ik frustrerender dan dat mij iets rots overkomt. Die pauze was om op adem te komen, maar in haar geval niet dus. En voor vertel ik mijn ongenoegen dus. Het leven is rot bepaalde mensen maar ze blijven het proberen.

Ik merkte met mijn eerste poging ook wel dat de katten de boel verstoorde, maar dat moest ik zelf ondervinden. Ik zou nogal boos geweest zijn als zij dat tegen mij gezegd zouden hebben. Dus ja ik begrijp je punt. Ik weet natuurlijk niet hoe het zit met jou en je hondje, maar voor mij horen mijn katten gewoon bij mij in mijn leven. Ze spiegelen me zeg maar, want als het niet goed gaat met mij of ik sta voor een verkeerde keuze, gaat het vaak ook niet goed met 1 van hen. Waardoor ik weer even in het hier en nu gebracht wordt. Dus als ik een preek zou krijgen als 1 van mijn katten toevallig in beeld zou lopen of erbij zit, zou ik eerder de preker wantrouwen dan mijn huisdier. Zoals ik het beschouw, heeft je hond je dus beschermd, alleen maar door aanwezig te zijn. En hoewel het nu onrustig voelt ben je wel weer in de actieve modus geraakt om een nieuwe groep te vinden die beter bij je past. En opgekomen voor je eigen waardes. Denk dat heel mooi is om bij stil te staan. Verder nu we het over huisdieren hebben, en ik probeer te mediteren. Dan denk ik soms wel als ik in bed lig en al het spinnen van de katten rond mij hoor dat ik al voldoende meditatie oefeningen krijg maar er niet zoveel mee heb gedaan. Ik sta er nu pas bij stil en vaak ook als er eentje wegvalt. Best bijzonder! Geen wonder dan dat er zoveel katten mijn pad kruisen, want blijkbaar heb ik heel veel gespin nodig om erbij stil te kunnen staan dat dat ook heel erg ontspand. Naar mijn mening maken honden niet zoveel geluid, maar ze zijn wel gevoeliger dan katten heb ik ondervonden. En ze maken wel geluid want de meeste honden snurken en dat vind ik dan weer een heerlijk geluid. Misschien was het dus niet voor niks dat mijn eerste poging van mediteren mislukte omdat de katten ruzie aan het maken waren met elkaar. En toen ik ze buitensloot ik ook geen rust had om de boel te volgen. Nog voor jou verhaal over die preek werd ik al beschermd door die lieve rakkers. Ik ga het nog wel proberen met deze mensen, maar ik ben alvast gewaarschuwd en ik ben en blijf een meisje eigenwijsje, dus ik zoek geen groep waarbij ik me aan kan sluiten maar wel mensen waar ik mijn gevoelens en gedachtes mee kan delen. Dankjewel dus weer! En ik hoop dat jij je rust weer vind. Mooie draad, blijf dus schrijven en delen

Hoi Woman, Dankzij je uitnodiging wat betreft mediteren en mijn erin willen duikelen en het ook meteen willen kunnen. Ben ik tegen wat dingen aangelopen zoals dat ik de lat wel heel hoog leg voor mezelf. En dat komt van binnenuit niks is goed genoeg en falen kan niet, terwijl ik juist opgevoed ben met fouten mogen maken. Leuke ontdekking om te merken dat mijn falen niet komt vanwege redenen buitenaf maar diep in mij zit. Mede dankzij jou uitnodiging heb ik dat ontdekt. Dus hiervoor mijn dank. Verder ben ik met een podcast bezig die me het begin geven van mediteren, vooral stilstaan bij je in en uitademen en je bewust te worden dat je tegelijkertijd heel veel gedachtes hebt die alle kanten op gaan. Wat gewoon mag. Maar je door de focus op je ademhaling wel in het hier en nu houden. Ik merk wel dat ik er rustiger van word maar langer dan 10 minuten houd ik een echte meditatie nog niet vol hoor. Maar ik ben benieuwd, omdat jij dit dus al vaker doet of ik in de juiste richting bezig ben? Eerst de focus leggen op ademhaling om zo tot een moment te kunnen komen om me volledig open te stellen voor een meditatie? Het te kunnen ontvangen zeg maar. Ik ben benieuwd hoe jij zo bij het mediteren gekomen bent? Ik merk namelijk wel dat als ik er een heel klein stapje in maak, ik rust ervaar en ook wat meer overzicht krijg in de prikkels die op me afkomen. Het is geen enorme berg meer van dingen die ik op moet lossen. Sommige dingen heb ik zelf niet in de hand dus kan ik niet oplossen dus zonde van mijn tijd om daar energie in te stoppen. En sommige dingen veroorzaak ik zelf dus heb daar wel controle op, dus kan ik wel opruimen. Dat zorgt voor overzicht en minder druk. Dus ja, echt heel leuk dat ik uitgenodigd werd op dit draadje en weer nieuwe dingen heb ontdekt. Je blijft toch altijd leren totdat je vingers allemaal even lang zijn dus eigenlijk levenslang. Ik heb dat altijd een hele mooie uitspraak gevonden, nu begin ik pas te begrijpen waarom. Of niet? Misschien volgend jaar denk ik er weer heel anders over. Maar voor nu vind ik het fijn om te denken dat ik weer iets aan het leren ben, puur voor mezelf en geen anderen. En daar heb ik soms gewoon behoefte aan. Dus heel erg dankjewel! Groetjes, Spud