Spud

Hahaha! Heel begrijpelijk, maar zo ben ik niet op/aan die nickname gekomen. Dat was vanwege een koosnaampje die Engelse vrienden me gaven toen ik in Engeland was. Hoewel, ik Engels kan denken, lezen en begrijpen en kwam het er verbaal echt heel slecht uit dus we communiceerde altijd d.m.v. gebarentaal en losse Engelse woorden. Ze vonden het zo leuk en grappig dat ik voorbij mijn beperking ging en toch bleef proberen om het blijven proberen dat ze me aardappeltje noemde. En met dat gegeven heb ik ooit die nickname gekozen. En ja, er is ook een personage in trainspotting die Spud noemt en ergens heel eerlijk gezegd kan ik mezelf ook wel in vinden. Niet echt in de drugs, maar ik kan mezelf wel in dat personage herkennen, wat betreft mijn drinkverslaving en impulsieve gedrag. Dus vind het eigenlijk wel leuk dat je dit gewoon zegt, ik hoop alleen dat je ook voorbij dat personage kan kijken en me daar niet op beoordeeld.

Hoewel het nog onwennig voelt en ik nog steeds mezelf afvraag of dit nu echt een goede stap was?, voel ik mezelf wel opgelucht. Er is nogal wat gedoe omtrent de afwikkeling van de erfenis van mijn pa. Ons pa heeft ons onterft, maar dat was zoals verwacht. Het probleem is eigenlijk dat hij een cijfer dyslectische notaris aangewezen heeft als testament uitvoerder. Zodoende dat er veel fouten zijn gemaakt en de erfbelasting aangifte pas een jaar na zijn dood ingediend is. Nu hebben we dus pas een voorlopige aanslag van de belastingdienst. Hoewel de notarisklerk daarvoor geld afgehouden heeft om het te kunnen betalen. Heb ik nu op advies van anderen alvast zelf maar die voorlopige aanslag betaald. Omdat ik het niet zo goed zag komen als die notaris per erfgename en legataris het betalingskenmerk goed zou invullen. Ik ben nu wel wat paar 1000 euro`s kwijt, maar het geeft me wel een soort van rust. Want nu heb ik toch wel het gevoel dat ik het heft weer in eigen handen genomen heb, want ik werd zeer ongelukkig van die onzekerheid en mijn afwachtende houding wat betreft mijn lot overlaten in de handen van iemand die ik niet vertrouw. Het maakt me niet eens meer uit, of dat voorschot wat ik nu zelf betaald heb, nog verrekend wordt. Dan ben ik het gewoon kwijt en vind ik helemaal niet erg. Ik heb wel vaker heel veel geld verloren om weer mijn vrijheid terug te krijgen en dat heb ik altijd goede investeringen gevonden. Ik voel me eigenlijk gewoon heel erg opgelucht. En ik ben me er ook bewust van dat ik dit alleen maar kon doen, omdat ik een voorschot op mijn legaat heb gehad. Anders had ik mezelf nooit vrij kunnen kopen op deze manier. Dus daar ben ik dankbaar voor, ik ging er eigenlijk altijd vanuit dat ik niks zou krijgen en ik vond eigenlijk ook dat ik dat ook niet verdiende. Maar toen het me toch in de schoot geworpen werd, heb ik het weten goed te praten voor mezelf om het wel te accepteren, omdat het huis van mijn vader verkocht werd, ons geboorte huis, maar ook het huis waar ons mam aan meegebouwd heeft. En daarom heb ik het wel geaccepteerd. Ik misgunde die erfgenamen echt niks, maar toen ik gratis en voor niks toch beroep kon doen op het deeltje erfenis, die van mijn beide ouders afkomt, want hun huis werd verkocht. Dat stelde mij er toe instaat om een rede te vinden om dat wel te kunnen accepteren. Het is niet alleen het geld van ons pa, dankzij ons mam is dat huis zoveel geld gaan opbrengen. En daarom koos ik om al het gedoe niet per definitie te weigeren. Maar als ik van te voren geweten had, hoe hypocriet het eigenlijk gaat, denk ik dat ik toch gekozen had voor gewoon helemaal niks en ook geen gedonder meer. Ik weet niet, ik vind het allemaal zo onrechtvaardig overkomen, de erfgenamen worden met naam en toenaam benoemd, wij ook, maar de notaris is dan bang dat we ruzie gaan maken. Het wordt gewoon in scene gezet, want als je interesse in de tegenpartij toont is dat niet oké. Het is een fijne booster op je spaarrekening dat legaat, maar het heeft me aangezet tot sparen door niet meer te roken en niet meer te drinken, en zonder dat geld mijn dromen te kunnen realiseren. Behalve om de belastingdienst te betalen heb ik nog niks uitgegeven van dat geld. Want dat zelf kunnen doen zonder hulp, is wel mijn ding. Maar dat geld heeft mij die booster gegeven dus, om daar weer beter mee bezig te zijn. Ik zie het dus ook als er gaat veel op gaan aan mijn vrijheid weer terug kopen. En eigenlijk valt dat voor mij niet in geld uit te drukken, dat is gewoon heel belangrijk voor mij, en die ruimte neem ik ook als ik zonder geld zit, dan kan ik heel goed voor mezelf opkomen.

Hé bedankt voor je tips en adviezen @Sanity! Volgens mij heb ik dat spoofing zelf ooit gedaan, wel alleen maar in mijn voordeel gebruikt en niet om iemand op te lichten. De belastingdienst en het UWV blokkeerde pertinent mijn nummer en aangezien ik mijn emigratie wel netjes af wilde ronden, heb ik toen met mijn eigen nummer gebeld maar liet een ander nummer zien en dat werkte. Had ik niet zelf bedacht, maar iemand tipte mij voip te gebruiken. Helemaal top! Want toen werd alles rap geregeld en hoefde ik niet meer bang te zijn voor naheffingen of achteraf schulden.

@renaldo61, ik heb een paar keer gelezen dat je je onbegrepen voelt, ik voel me ook vaak niet begrepen. Dus vroeg me eigenlijk af, waardoor of waarom ontstaat dat gevoel bij jou? Want zoals ik uit jou schrijven begrepen heb, correct me als ik het fout gelezen heb, is het niet alleen hier op het forum maar in het echte leven ook. En daar ga ik eigenlijk op aan, omdat ik inmiddels wel begrepen heb waarom mensen mij op fora niet altijd begrijpen. In het echte leven snap ik dat niet altijd direct. En dan kan ik best wel lamlendig en moedeloos worden. Dus zodoende was ik benieuwd naar jou gevoelservaringen. (antwoorden niet verplicht )

@Bob en andere die tips gaven wat betreft die oplichtingszaak van mijn klant. Ik vroeg me af of jullie wat betreft telefonie ook nog tips hebben? Want die optie in je gsm om alle onbekende en anonieme nummers blokkeren is eigenlijk een test pilot van mijn klant en mij. En vandaag werd ik door een onbekend nummer uit Frankrijk gebeld dus wat mij betreft is de test mislukt omdat er dus nog steeds ongewenste nummers toegelaten worden ondanks de instelling.

@Mormel, wat mij betreft hoef je niet bang te zijn dat ik in een psychose raak, ik sta namelijk onder continue toezicht van een pensioneerde arts. Verder als ik schrijf over dat ik me afvraag of ergens een teken in zit? Ben ik eigenlijk gewoon heel erg nieuwsgierig, omdat ik van mening ben dat niks voor niks gebeurd. Ik ben dan benieuwd of ik er iets van te leren heb, of dat het het zoveelste cadeautje is wat ik gewoon mag ontvangen om te aarden. Ik zit namelijk heel veel in mijn hoofd, dus dan is het fijn om effe uit die gedachte gehaald te worden door waar ik over schreef en wel weer contact te maken met mensen (die bazen van dat hondje, die mot die ik buiten mocht laten en die bosmuis die ik nog nooit in levende lijven heb gezien)

Hoi, hoi, Bedankt voor jullie reacties, altijd leuk om te merken dat je toch gelezen wordt. Dat streelt mijn ego. Maaruh, zou ik toch even mogen vragen om de discussie die nu aan het ontstaan is voort te zetten op de ditje en datjes dagdraad? Dan kan iedereen de discussie lezen en erop reageren als deze zich ertoe geroepen voelt. En buiten mijn meedenkend vermogen waar ik me nu achter verstop, heel eerlijk zou het mij helpen. Want ik ben eerlijk gezegd nog steeds aan het oefenen waar ik mijn lange teksten kwijt kan en mag kan. Wel graag nog een verzoek, om de berichten nu niet weer te gaan verwijderen maar gewoon te laten staan. Zodat het voor mij in ieder geval duidelijk is waar het over ging en waarom ik vroeg om de discussie te verhuizen. Ook in mijn grenzen aangeven ben ik namelijk aan het oefenen. Alvast bedankt!

Ik denk dat dit dan weer hier het beste past. Omdat ik me kan voorstellen dat het andere een reet kan roesten omdat het zo nonsens is eigenlijk, terwijl ik daar dan wel heel diep over nadenk. Vandaag gebeurde alle voor mij bijzondere dingen vanuit mijn ooghoeken. Daarmee bedoel ik, ik ga aan iets voorbij en dan zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. En dan ga ik kijken of ik dat goed zag. Het begon vandaag op mijn werk, ik ging de wc stofzuigen en toen dacht ik iets in mijn ooghoek weg te zien kruipen. Dus ben dat gaan checken, en ja er zat een mot, dus die heb ik netjes gevangen en buiten gezet. Ik kan dan wel poetshulp van beroep zijn, maar mijn dierenverzorgingshartje speelt daar ook een grote rol bij. Ik wil behalve teken, vliegen en vlooien geen andere insecten vermoorden. Maar dat is maar bijzaak in mijn schrijven. Ik ben boodschappen gaan halen, voor op jacht geweest naar een doos waar ik mijn oud papier weer in kan stoppen. En op de terugweg zie ik ineens vanuit mijn ooghoek, een wit met bruin beestje zitten langs de kant van de weg. Ik had mijn bril niet op dus ik moest echt een paar keer kijken wat het nu was? Bleek een chiwafwaf te zijn. Het leek niet echt verloren gelopen te zijn maar bevond zich toch best in een onveilige situatie. Drukke weg, en ik had deze ook bijna al aangereden met de fiets. Het liep een oprit op en daar ben ik aan de deur gaan bellen. En heb ze maar getipt dat hun hondje buiten liep, en omdat ik ze ook al had zien vliegen, ze er ook op geattendeerd dat de buizerds op jacht zijn. En het was echt een heel klein hondje, ter grote van een middelgroot konijn, dus ik acht de buizerds er wel toe in staat om zo een hondje als prooi te zien. Die mensen zullen me voor gek verklaard hebben later, maar op dat moment waren ze vriendelijk. En toen naar huis, en vlak voordat ik thuis kom, zie ik in mijn linkerooghoek iets op straat zitten. Een hele mooie grote bosmuis. En van zodra dat ik naar die muis kijk, duikt ie voor mijn wielen het bos in en mag ik deze ook nog ontwijken. En dan kom ik thuis, en dan vraag ik mezelf van alles af? Vooral waarom kruiste ze allemaal mijn pad? Zou dit iets kunnen zeggen of is het een teken? En waarom ik het nu vanuit mijn ooghoeken zie en niet zoals gewoonlijk altijd ver van tevoren? Maar wat het meeste telt, nu helaas dan even vanuit mijn ooghoeken, ik ben en blijf dus oplettend.

Dat wil ik best doen @Emmy Mijn klant had een mail gehad van de watergroep, dat ze van naam veranderd waren en of ze haar contact gegevens wilde bevestigen. Hoewel mijn klant 86 is, is ze geen digibeet dus vond deze vraag op zichzelf al vreemd dus negeerde het eigenlijk. Omdat ze van mening was dat als de watergroep van naam veranderde haar klantgegevens gewoon bekend bij ze waren. Maar ze kreeg elke keer herinneringsmails, met hetzelfde verzoek. Dus op een dag besloot ze tegen al haar gewoontes in, zoals telefonisch contact opnemen met de watergroep toch dat formulier maar in te vullen. En toen ze op bevestigen drukte kreeg ze een error op het scherm dat de bevestiging mislukt was. Op dat moment, was ze toen bezig met uit te zoeken wat ze eventueel verkeerd had ingevuld. En toen werd ze gebeld door dat anonieme nummer, zoals gewoonlijk drukte ze het weg en ging verder met de pc bezig. Maar dat anonieme nummer bleef maar bellen en haar bevestiging op de pc bleef maar uit. Dat ze op een onbewaakt moment toch dat anonieme nummer opgenomen heeft. En toen had ze opeens een bankmedewerker aan de telefoon van haar bank, die tegen haar zei dat ze bezig was met het bevestigen van haar gegevens bij de watergroep en dat ze gemerkt hadden dat ze daar problemen mee had. Dus mijn klant dacht, wat is dit raar maar wat fijn dat mijn bank me belt om me verder te helpen. Alleen maakte degene aan de telefoon een grove fout, want in plaats van dat deze mijn klant verder ging helpen in het programma van de watergroep, vroeg deze al snel of ze haar bank wilde bellen (degene die ze dus aan de telefoon dacht te hebben) want haar bankrekening zou zijn geblokkeerd en of ze dat even zou willen opheffen? En toen werd mijn klant wakker, want ze vond het maar raar dat haar eigen bank haar belde om te vragen om iets op te heffen wat de bank blijkbaar zelf gedaan had. Dus toen heeft ze opgehangen. Wat er uiteindelijk gebeurt is, is dat die oplichters 5000 euro van haar spaarrekening hebben weten door te sluizen naar haar betaalrekening. Maar dat de bank toen verdere overschrijvingen geblokkeerd heeft omdat het volgens de bank niet paste bij het gewoonlijke uitgavepatroon van deze dame. Eind goed al goed, haar pas is geblokkeerd en ze krijgt een nieuwe, de 5000 euro staat nu op haar betaalrekening en kan ze weer terug zetten op haar spaarrekening als ze haar pas terug heeft. Dus er is niks gejat, maar haar ego heeft er wel een deuk van gekregen. Want zoals haar zussen altijd dachten, had ze zelf ook altijd gedacht ik trap daar niet in. Vooral dat nu te weten, vind ze heel erg. Dat ze er dus wel in kan trappen.

Ik was vandaag bij mijn lievelingsklant en die vertelde mij dat ze zich ook heeft laten vangen door telefoonfraude. Gelukkig is haar niks ontfutseld, en kwam ze snel bij. Maar ze voelde zich er wel slecht over dat ze er toch ingetrapt was. Toen ze het haar zussen vertelde, zeiden die ook als het jou kan gebeuren dan wordt het wel echt heel eng. Want dat kan jou toch niet overkomen! Ja dus wel, en toen ze zo zat te vertellen over de situatie en hoe vernuftig dat ging, zijn we samen gaan zoeken naar een optie om dit in de toekomst te voorkomen. En de vraag was eigenlijk hoe blokkeer je anonieme nummers? Want anonieme nummers neemt ze eigenlijk nooit op en drukt ze weg, maar dit nummer bleef haar maar bellen waardoor ze wel opnam. En zodoende zijn we op de optie gekomen dat je in je gsm de optie hebt om eigenlijk alle onbekende en anonieme nummers te blokkeren. En die zijn we samen nu uit aan het proberen. Misschien is dit ook een optie voor andere die regelmatig door anonieme nummers lastig gevallen worden? Dus ik plaats het hier.

Waarom niet @Mormel? Ik kom hier niet dagdagelijks om Zbb al aangegeven had dat het hier zo stil is. Hihi, misschien kunnen we hier met zijn 3en wel wat meer leven in de brouwerij brengen. @Zbb, tsja ik weet niet echt of het goed gaat? Ik schijn dit keer met roken ook een rare te zijn. Als ik thuis ben, gaat het mijns inziens eigenlijk te mooi om waar te zijn. Ik mis de gewoonte wel, de handeling maar de nicotine echt niet. En als ik iets wil doen gaat er zoals gewoonlijk heel veel mis, maar ik verlies mijn geduld niet. (wat ik bij voorgaande stoppogingen wel anders meegemaakt heb) Nee, nu kan ik niet anders dan lachen om mijn eigen onoplettendheid en impulsieve gedrag. En op stipte tijden heb ik gewoon honger en ga dan lekker even zitten als ik iets lekkers en voedzaams voor mezelf klaargemaakt heb. Effe snel snacken en dan weer door willen past daar niet bij. Maar als ik dan op een ander ga werken, dan daalt mijn gespaarde geld weer, want dan ga ik toch een pakje halen. Ik rook dus tegenwoordig niet meer thuis maar op een ander haal ik mijn schade dan wel weer in. Best raar. Het voordeel van dat is wel, dat ik nu wel langer met een pakje doe. Dus ik sta nu op 10.50 in de plus. En heb het besluit genomen om als de nul bereikt is, niet in de min te gaan. Dus ik ben benieuwd naar hoe ik mezelf ga voelen de komende 2 werkdagen op een ander die ik nog heb. En de nul bereikt is, ik verwacht wel wat ongemak. En verder heb ik van mezelf ontdekt, dat ik maar slecht gefocust kan blijven op 1 ding, ook al is het heel interessant. Bijvoorbeeld een boeiende documentaire kijken, waarin mijn kern geraakt wordt, moet ik daarnaast knopen oefenen voor het boomwerken of gewoon een kubus oplossing doen. Ik wist al door mijn vele stoppogingen dat ik mijn handen iets te doen moest geven. Dus ik heb mezelf een kubus gekocht en een stuk touw. Maar nu merk ik wel, dat een bolletje bol de beste oplossing was geweest. Want punniken kan je echt blind doen. Fijne avond allemaal! Gelukkig heb ik ook beide handen vingers nodig bij het blind typen van mijn berichten. Maar nu heb ik weer een hele lange tekst en ik zou zo graag wat minder lang van stof willen worden.

Goh, ik dacht dat rokendebaas nog steeds te vinden was onder alcoholdebaas maar dat is blijkbaar niet meer. Dankjewel voor de uitnodiging! Nou ja dag, 21 euro al bespaard hebben. In tegenstelling tot mijn alcoholverslaving tel ik geen dagen maar houd ik bij wat ik mezelf bespaar door niet te roken. Want ik spaar voor heel veel dingen en qua roken laten is dat een goede motivator. In mijn geval. Nou wat ik aan mezelf merk is best wel nieuw, want in plaats van dat ik aan mijn koffie of peukje denk, sta ik op met trek in thee en crackers met kaas en suiker. En ja ik ervaar de routine van roken nog wel, maar nu ik weet dat ik er zo ziek van kan worden, is de verleiding niet zo groot. Maar ik ben nu wel een neurotisch mens geworden, want ik zoek wel meer dingen om met mijn handen iets te doen te geven. Want dat mis ik het meeste aan die peuk. Het maakt me ook wel productiever. Pauze nemen is echt een nieuwe vorm voor mij. Stil zitten en niks doen is niks voor mij. Maar ik merk dat ik dat juist deed, toen ik rookte, ik rookte gewoon iets weg wat me geld kost 50 cent per peuk terwijl ik niet betaald kreeg voor mijn aanwezige uren omdat het onbetaalde pauze noemt. En verder, ja natuurlijk ben ik kortlonterig nu, maar voor het eerst sinds eeuwen kan ik zelfs daarom lachen. Maar ja ik ben nog maar 2 dagen bezig, dus ik weet niet wat er allemaal nog komen gaat?

Toch efkes delen hier, want ik schreef mijn goede voornemens immers ook hier. Die zijn totaal mislukt maar niet op een slechte manier. Ik ben uiteindelijk toch niet gegaan en heb me netjes afgemeld. Kort gezegd, wat me in spannende situaties nog staande houd om achter te kunnen verschuilen is mijn nicotine verslaving en die maakte me die avond letterlijk ziek wat me ertoe bracht om thuis te blijven. En nu ben ik dus weer opnieuw bezig met een nieuw stoppoging qua roken. Maar dat hoort op het rokers draadje thuis.

Goedemiddag! Ik zou graag terug willen komen op de discussie van gisteren, naar een feestje gaan waar je geen zin in hebt en dan maar besluit om toch wat te drinken recht tegen je goede voornemens in. Het heeft mij ook gesteund. Want ik heb vanavond ook een feestje, en heb er eigenlijk geen zin in om naartoe te gaan, al wil ik anderzijds die vriendin die het feestje geeft wel ondersteunen door middel van mijn aanwezigheid. Dus ik ben bij mezelf te raden gegaan waarom ik er zo tegenop zie? Nou gewoon omdat daar behalve alcohol ik ook in de verleiding kan komen voor andere verdovende middelen en de omgeving best onveilig voor me aanvoelt. En dus de keuze maken om alles wel tot mij te nemen zodat ik het allemaal niet bewust meemaak. Toen ik dat eenmaal van mezelf door had, zie ik er nu een hele leuke nieuwe uitdaging in. Namelijk mijn eigen weg volgen in het feest gedruis en de optie dat ik altijd kan vertrekken als ik het niet leuk meer vind, ik hoef daarvoor geen alcohol of drugs tot mij te nemen, dan heb ik mijn neus toch laten zien, wat ik graag wil. Maar blijf ik ook beter bij mezelf. En ja, ik twijfel wel aan mijn standvastigheid, maar als het me lukt dan heb ik voor mezelf weer een mijlpaal behaald in nieuwe en andere dingen doen als ik onzeker en bang ben. En sta ik morgen met een stukje meer zelfvertrouwen en tevredenheid op. Want dan heb ik niet alleen goed voor mezelf gezorgd, maar voor andere ook, alleen anders dan dat ze van mij gewoon zijn. Ik ben zeer benieuwd of ik mezelf ga teleurstellen of trots op mezelf kan zijn? We zullen zien. Voor nu heeft mijn tegenzin in ieder geval plaats gemaakt voor er zin in hebben en hik er niet de hele dag verder tegenop.

Hier maakt mijn kattenvanger hartje weer een huppelsprongetje van. Ik heb een kat, waarvan het onmogelijk leek om nog thuis te komen, toch aan hun personeel kunnen matchen. Hoewel ik een haatliefde verhouding heb met mijn oude job als kattenvanger, was het ook de beste job die me overkomen is. En vind het nog steeds jammer dat ik dat niet meer kan uitvoeren. Maar ja, doordat en omdat, voer ik zwerfkatten altijd bij en kijk heel veel om me heen. Zodoende dat ik een kat spotte, die mogelijk hier nog zou kunnen lopen en vermist was. Dus ik ben uiteindelijk gaan duiken in de vermiste dieren. De vraag is nog steeds hoe deze kat over het kanaal gekomen is? Maar woonde zonder kanaal praktisch bij mij om de hoek. Met samenwerking van haar personeel, hebben we haar kunnen vangen. Dus die kat zit weer veilig thuis. Maar mocht ik nog wel met liefde en plezier mijn trucje als kattenvanger doen, en eerlijk gezegd proeft het naar meer. Die kat kwam vooral in mijn kijker te staan, omdat ze enorm op mijn kat leek qua uiterlijk. Na het lezen van haar karakteromschrijving bleek dat ook gelijk te zijn. Dan weet ik wat ik kan verwachten en ook niet, want elke kat gedraagt zich onvoorspelbaar maar dan blijft het nog fantastisch om een snoekduik te maken, die kat te grijpen die zich vast nagelt en bijt in je handen, terug te bezorgen aan hun personeel. Qua bijten, is voor mij jij hebt mij vast en ik jou ook. De verzorging van mijn wonden komen later wel. Dus mijn greep verstrakt zich. En ik werk naar mijn doel toe, de kat weer thuis bezorgen. En inmiddels weet ik ook wel, hoe ik mijn kattenbeten kan verzorgen. Goed laten weken in Biotex en paracetamol slikken tegen de pijn, en aspirine tegen de ontsteking. En ja het gaat een paar dagen vervelend worden, maar weegt niet op tegen mijn blijheid dat ik die kat weer thuis heb weten te brengen, en niet gestrand is als zwerfkat. Dat blijft echt iets voor mij.

Ik sluit me bij dit advies aan. Al vind ik het eigenlijk nooit gewoon stoppen, het blijft voor mij toch als een bijzonder cadeautje voelen, dat ik mezelf gun op zo een moment dat ik in de winkel sta en ervoor kies om totaal geen drank in huis te halen. En het me zelf gun , om een rustig en duidelijk avondje te hebben. Want net genoeg halen of in ieder geval halen om toch iets te kunnen drinken, lopen altijd uit op craving naar meer willen hebben. Wat dan eigenlijk een stressvolle avond geeft. Omdat ik dan steeds aan het piekeren ben over hoe ik toch mijn voldoening kan krijgen. Als ik niks in huis haal, roept zo een flesje of blikje ook niet, dan vermaak ik me eigenlijk beter met mijn potje thee, of zelf gebrouwen frisdrankje. Omdat het dan duidelijk is, dat er geen alcohol in huis is. Ik doe dan veel leukere dingen, zoals echt een boeiende film of documentaire kijken, of een goed boek lezen. En ik ga veel rustiger slapen en lekkerder ook. En het wakker worden is dan ook leuker, want als ik bijvoorbeeld wel 1 fles wijn in huis gehaald heb en dat niet genoeg was, sta ik met dat zelfde gevoel ook op, en weet ik niet hoe snel ik naar de winkel moet rennen om net die dosis die ik gisteren gemist had in te halen. En dan is mijn hele dag weer om zeep en doe ik niks behalve drinken. Wat betreft alcoholverslaving, ben ik nogal een lastige en eigenwijze leerling, vooral dat advies van nooit meer alcohol drinken, vind ik lastig om aan te nemen. Maar na, alles geprobeerd te hebben van matig proberen te drinken en gecontroleerd drinken is niks in huis halen zodat je niet in de verleiding komt om te drinken, het meest beste advies wat ik ooit had kunnen krijgen. Ik vervang de woorden dan ook van nooit meer drinken, in ik laat de eerste staan vandaag dus hoef die fles niet te kopen. En dat geeft heel veel rust. En nog prettiger is, de zelfzekerheid die je bij jezelf ervaart, dezelfde avond nog, maar ook de volgende dag. Je hoeft niet meer op jacht naar je volgende dosis drank en je hoeft je ook niet meer te schamen. En je bent ook veel productiever. Ik zeg niet dat ik nooit meer ga drinken hoor, maar deze benadering voelt voor mij uitermate goed en niet bedreigend alsof er iets van mij afgenomen wordt. Dit voelt beter, omdat ik het afnemen, veranderd heb in mezelf iets gunnen. En dat is een drive voor mij, om de eerste te laten staan. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Veel succes, Spud

Ik denk dat ik een beetje vals speel qua lezen, want behalve de boeken uit mijn boekenverzameling te lezen, beluister ik nu tijdens het werk ook luisterboeken. Maar ik heb weer 2 interessante leestips, Liften naar de hemel van Lex Paleaux (ook in luisterversie) En Het stroeve touw, van Alan Bradley. Ik ga de inhoud wederom niet verraden, (want dat kan je gewoon zelf vinden) maar opnieuw zette die 2 boeken mij weer aan tot nadenken. En mijn eigen aannames en vooroordelen nog eens te bekijken. En vooral iets nieuws te proberen buiten mijn comfort zone. Kijk zelf maar hoe je vindt.

Het is een roman, maar er werden zulke wezenlijke dingen in geschreven dat ik het de moeite waard vond om het boek te delen. Omdat mensen die er anders uit zien en niet doorsnee zijn, als minderwaardig worden gezien. In dit verhaal een Albino. En rake opmerkingen, die ik nu meeneem in mijn eigen schrijven over de overgrote manier hoe wij met de dieren en de natuur omgaan. Zo vind ik een hele sterke, dat dieren zich gedragen naar hun oorsprong.

Mijn klant liet me vandaag de dode mol die hij gevangen had zien. Ik heb een mol nog nooit van zo dichtbij kunnen bekijken maar kon mijn teleurstelling niet onderdrukken door hem wel te zeggen dat ik het zonde vond dat dat beestje dood moest. Dan kan ik dat irritante geluid, wat bij mijn buren afkomt een beetje beter accepteren. Want die denken dat ze daar mollen mee afweren. Tegen mijn klant heb ik gezegd, dat ik denk dat ik ook een mol ben, omdat ik echt wel last ervaar van die hoge tonen als ik in mijn eigen tuin kom. Maar dat ik dat dan toch beter kan waarderen dan zo een klem. Dat is een dier dat zich compleet als dier gedraagt gewoon kansloos maken in iets bij te leren. Ik kan dan een beetje hard en ongevoelig uit de hoek komen, door te durven vragen ga je dat kadaver aan de kippen voeren? Of wat ga je ermee doen? Zijn kippen eten graag slakken maar mollen verwachtte hij niet dat ze zouden opeten. En hij wist eigenlijk niet wat hij met het kadaver zou doen. Toen ik van de zoldering naar beneden kwam voor de koffiepauze (waar ik heel veel verstofte opgezette dieren ontweken had tijdens het afstoffen) Zag ik hem een stukje gazon aantrappen. Dus vroeg hem, heb je die mol weer terug in zijn gang begraven? Nee, die mol lag er nog en hij gaf eerlijk toe dat hij niet goed wist wat hij ermee kon doen. Deze klant en ik delen een soort van lugubere humor, dus toen ik zei dat ik op de zoldering bezig geweest was, begon hij zelf over de opgezette dieren die daar stonden te vergaan en dat die inmiddels ook uit de tijd waren. Vroeg ik, overweeg je om die mol ook op te zetten dan? Dat was zijn plan ook niet, want eigenlijk weet hij ook niet meer wat hij met al die opgezette dieren moet, maar weggooien vind hij respectloos voor die dieren. Daarna vertelde hij dat dit pas de 2de mol die hij had kunnen vangen in de 60 jaar dat hij daar woont. En verder hebben we zitten grappen in hoe die mol zou staan in de bek van de opgezette Fred of de klauwen van de Buizerd die boven de inkom hangt. We waren het er allebei over eens dat de mol op zichzelf opgezet niet echt naast het opgezette ijsvogeltje paste. Tja ik weet niet, dat maakte alles wel een beetje goed. Want toen ik op de zoldering stond zo tussen al die opgezette dieren, vond ik het gewoon zonde om ze daar te laten vergaan en misschien wel weggegooid zien worden. Gelukkig weet ik dat het meestal om dieren gaat die dood gevonden zijn en dat ze niet weten dat er een kunstwerk van ze gemaakt is. En ik heb ook echt respect voor hoe mooi zo een preparateur dat kan. Maar ik zou het zelf nooit in huis willen hebben. Want ik voel me daar ongeveer hetzelfde verantwoordelijk in als mijn klant. Vernietigen is geen optie. Ik neem dus aan, dat hij de mol netjes begraven heeft en mij over 2 weken laat zien waar hij deze begraven heeft.

Ik ben van mening dat slaan bij welk dier of mens dan ook, niet echt een toegevoegde waarde is. En ook niet helpend. (al mag ik toegeven dat de zeldzame draaien om mijn oren en tikken op mijn billen in mijn jeugd, me wel een bepaalde grens die bereikt was leerde. Vooral de machteloosheid van mijn opvoeders die op dat moment ook niet zo goed meer wisten hoe ze me beter konden waarschuwen voor gevaar) Maar fijn om te horen dat jij ook niet slaan doet Bumperjim. Jammer te horen dat ze zo gammel is, maar ergens mag dat ook wel op die leeftijd verwachten toch? Leuk te lezen wat je allemaal met haar doet, en ze blijft een leuke uitstraling hebben op de foto.

Lekker om even mijn ongenoegen van me afgeschreven te hebben, maar hoefde niet te blijven staan.

Nieuwe boekentip, Olifantenmeisje van Ellen Marie Wiseman Het gaat over een kind dat in de jaren 30 op tienjarige leeftijd verkocht wordt aan een circus.

Jep, ik ben er altijd nogal verbaasd over en het maakt wel een behoorlijke indruk op mij, als het weer eens gebeurt. Ik help altijd mijn buren, dat is eigenlijk vrij normaal voor me, maar dan zeggen ze altijd je mag ons ook wel voor hulp vragen hoor. Tsja ik weet niet ik vind dat lastig, vooral omdat ik dan de controle los mag laten en mag hopen dat ze het zoals ik willen doen? Het geeft gewoon behoorlijk veel stress wat betreft hulp vragen en mijn dankbaarheid tonen vind ik ook lastig. Overlaatst ben ik sinds eeuwen meer dan 1 nacht van huis geweest, en hebben mijn buren 2 dagen op mijn katten gepast. Het vertrouwen bij mij ontbreekt dan, in tegenstelling tot hen, want ja mij kunnen ze zelfs de dag vooraf nog vragen of ik wil inspringen en dat zijn ze dus gewoon van mij, maar ik had de week voor mijn vertrek de grootste moeite om alleen maar te vragen of ze er nog aan gedacht hadden? Dat vond ik al not oké van mezelf, omdat ik nooit een hele cursus gekregen heb om op hun dieren te passen en zelf een beetje mijn invulling kon bepalen. En ik dat eigenlijk helemaal geen slechte samenwerking vond, behalve bij de buren waar ik de Pony´s voor zou verzorgen en de waterleiding afgesloten was en de brokken en het hooi ook op waren. Tsja dan dan denk ik pas dan maak je misbruik van mijn dierenhart en mijn hulpvaardigheid. Dus toen ze terug kwamen, heb ik ze wel een gepeperde rekening gegeven, want in mijn boosheid ben ik toen wel gegaan voor de meest luxe brokken en ook duur hooi met extra kruiden. Als ik beloof om voor je dieren te zorgen doe ik dat, maar als je zelf zo laks bent om dingen van te voren te regelen. Dan neem ik ook eigen besluiten en presenteer dat wel met een zeer grote rekening, nou ja ik heb er niks aan over gehouden maar ik had er al genoegdoening van dat ik tenminste wist dat die paardjes die week, gezien, gewaardeerd en het beste voer in hun leven gehad hadden. Ik heb er wel bij gezegd, dat ze me nooit meer hoefde te vragen. De opstart bij mijn katten voelde niet goed, maar toen ik een paar dagen voor mijn vertrek toch aan de bel durfde te trekken. Is het uiteindelijk wel goed gegaan, en zelfs voor herhaling vatbaar. Nee, ze zorgen niet voor mijn katten zoals ik zou doen, maar dat kan ik ze ook niet vragen. En qua kattenbakken verschonen en kots opruimen wilde ik ze ontlasten. Dus daar ben ik zelf een lastige in. Eigenlijk hebben ze meer gedaan dan dat ik vroeg en dat merkte ik ook aan de katten. Ze waren er voor mijn katten, wat het meest belangrijke voor me was. En hebben ook kak en kots opgeruimd. Maar wat ik het mooiste vond om te merken, dat mijn katten zich onder hun hoeden ook goed en veilig voelde. Hoe lastig ook om het ooit nog eens te vragen, ik vind het wel voor herhaling vatbaar. En nu, de bomen kwestie, ik houd van mijn bomen die ik bij het kopen van mijn huisje er zomaar bijgekregen heb. En ja ze laten hars vallen en soms takken ook, maar dat vind ik minder opwegen tegenover, dat ik hier een uil heb gehad die haar nest in een boom had. Eekhoorns heb zien overspringen via de bomen zodat ze niet de weg over hoefde te gaan. En dat ik van mening ben dat als je kiest om in een bos te gaan wonen, de bomen dan ook respecteert. Daar denken mijn buren allemaal anders over, dus stukje bij beetje verdwijnen de bomen uit mijn straat, en ben ik de enige nog die veel bomen in haar tuin heeft staan. Die bomen vangen nu echt heel veel wind, die de bomen onder elkaar altijd verdeelde dus ik voel me nu noodgedwongen om ook een paar bomen te laten verwijderen. Gelukkig blijft het bij een paar, 2 maar nog voelt het alsof ik ze in de steek laat. En qua prijs ben ik gewoon gematst, omdat mijn passie altijd was om boomverzorger te worden en ze op hoogte te kunnen snoeien. Omdat ik de klimkunsten heel erg kan waarderen ben ik als grondwerker gaan helpen. En die mannen kunnen mijn enthousiasme en enthousiast hulp zo goed waarderen dat ik geen bonusprijs hoef te betalen voor het vellen van die 2 bomen van mij. Dubbel, maar heel erg leuk en mooi!

En ja, ik ben ook voor raar aangezien in mijn buurt. Maar na 15 jaar mijn hartje volgen, en te blijven zoals ik ben. Merk ik steeds meer dat ze mij eigenlijk heel graag zien. Ik blijf wel raar voor hen, maar ze hebben ook zoiets, dat ik veilig ben, en tot gesprek in staat. Aan mijn Nederlandse directheid zullen ze nooit wennen. Haha, en ik nooit aan hun Belgische geslotenheid, ik durf er dus nooit heel lang te blijven zitten als er koffie aangeboden wordt bijvoorbeeld. Maar ik ben ook een gewoon een einzelgänger denk ik altijd. Ik ben gewoon altijd een beetje anders geweest dan andere mensen. Ik ben in therapie geweest, ik heb een officieel document wat bewijst dat ik voor gek verklaard ben door de maatschappij. Ik heb ook van een jong gehandicapte uitkering mogen genieten. Maar ik voelde me daar met mijn gevoel gewoon niet helemaal thuis. En ook niet gehoord of gezien. Door een boek wat ik las wat over hsp ging, vind ik het nog moeilijk om mezelf daaronder te klasseren, maar ik voel me bij die gedachten wel goed thuis. En krijg ook ondersteuning van die mensen. Daardoor durf ik meer in mijn voelsprieten te geloven en daar ook naar te handelen en daar de consequenties ook van te dragen. En mede dankzij de woorden van mijn moeder, die in 29 december 2020 euthanasie kreeg. Dankzij mijn steun. Die me zei, alles wat je probeert is goed, hoe twijfelachtig ook. Het is goed. En daardoor durf ik wel echt heel veel confrontaties aan te gaan. En sta er niet meer zolang bij stil wat dat mogelijk met de ander kan doen. Maar ik heb wel mijn respect behouden wat betreft mijn medemensen. Ik heb de uitvaart van mijn moeder misschien echt uitgebuit, om te oefenen in mezelf zijn en mijn gevoel te volgen. Met haar oké. Ja, natuurlijk zijn mensen achteraf boos op mijn moeder dat ze te vroeg doodging voor hen. En ja dan is het toch vanzelfsprekend om mij dat te verwijten, want mijn moeder hoort je niet meer. Ik weet alleen, dat ons mam en ik echt wel geprobeerd hebben om afscheid van haar te nemen toen de euthanasie datum duidelijk was. Dus ik zie het meer vanuit hun falen dan dat ons mam en ik iets misdeden. Ik heb mijn ruimte genomen om gewoon ook met mijn rouw bezig te zijn. Het was niet simpel, maar door de laatste woorden van mijn moeder wel makkelijker. Al die mensen hadden ook altijd de strijd en oorlog tussen mij en mijn moeder meegemaakt, dus ergens is het ook wel logisch in combinatie met hoe ik me gedroeg, namelijk plaatsvervangend opgelucht zijn voor mijn moeder. En haar dankbaar zijn voor hoe mooi ze doodging. En in die tijd hadden al heel wat mensen gezegd als je moeder dood is dan gaan wij voor je zorgen. Aardig bedoeld hoor, maar zoals ik nooit mijn vader heb laten vervangen toen mijn moeder nieuwe vriendjes kreeg, vond ik mijn moeder ook onvervangbaar. Dus daar was ik behoorlijk defensief in. En heel oprecht, het was een lastige strijd met ons mams euthanasie te realiseren. Dus alles bij elkaar was ik eigenlijk heel trots op mijn moeder, dat ze het doorgezet heeft, omdat ze altijd een leeuwin is geweest die mij en mijn broers beschermde. Ik denk dat dat haar besluit uiteindelijk moeilijker heeft gemaakt, dus heel sterk van haar dat ze eindelijk voor haar zelf koos ondanks alle zorgen nog voor haar kinderen. Ik ervaar dat als zeer liefdevol, en heel vertrouwen hebben in je kinderen hebben. Want loslaten is op zich al moeilijk, vind ik wel als ik weer een dierbaar mens of dier verlies. Maar zelf doelbewust loslaten en voor jezelf kiezen, onderhand eens. Vind ik heel speciaal. En denk bij mezelf dat is ook best wel krachtig. Ik heb het in ieder geval als compliment gezien van mijn mam, en daar gedraag ik me ook naar. Ik volg mijn gevoel wat meer, omdat ik nu de veiligheid voel dat ik zonder handje loop, dus nu al mijn keuzes en besluiten helemaal zelf neem, dus ook niemand meer de schuld kan geven. En gewoon de vrijheid heb, om te kunnen denken, oh ja ik ben gewoon een beetje raar en daar gaat een gesprek fout. Nieuw leerpunt, niet meer de twijfel, van had ik wel of niet naar dat advies moeten luisteren? Ik heb nu meer het gevoel dat ik leef. Omdat ik me niet meer achter mijn ouders kan verschuilen als je fouten maakt, nu maak ik nog steeds fouten. En krijg ik de ruimte om ze zelf weer op te lossen. Maar dan ook diep van binnen uit mijn hart en helemaal mezelf gebleven.

Dankjewel,@Bumperjim! Ik word heel vrolijk van de uitstraling van je hond, op de foto lijkt deze een happy hond met humor. Als ik daar elke ochtend mee wakker zou worden, dan zou ik nooit meer een slechte dag hebben. Maar ja, ik snap ook wel dat het een foto momentje is dus leuke foto! @Mormel, de foto van jou hond maakte me ook vrolijk hoor, maar tsja ik weet niet, bij welke staff of pitbull dan ook, zie ik ook een stukje twijfel en bezorgdheid in de blik. Net alsof ze van binnen ook weten dat ze gediscrimineerd worden en geen foutje mogen maken. Ik zie dat toch wel als een grote fout van ons mensen hoor, die deze hondenrassen als een verlengstuk van hun ego zagen en er stoer mee wilde doen. En dus hun vechtdrang activeerde en ook op fokte. (ik zeg niet dat jij dat doet voor alle duidelijkheid) Maar ik denk dat ik van deze mening ben, omdat ik het ras op zich heel mooi en lief vind maar heel veel onbegrepen honden die betrokken waren bij een incident de revue heb zien passeren toen ik nog op asielen werkte. Altijd bijt incidenten met een mens, dus dan hadden ze hun kans eigenlijk al verkeken. Als ze eenmaal bijten, blokkeert dat gebit, dus zelfs als de honden zelf zouden denken, nu is het genoeg, ik heb mijn punt gemaakt, dan kan deze met de beste wil van de wereld gewoon niet loslaten. En dat komt omdat ze daarop juist gefokt zijn. En ook voor gebruikt worden. En wij mensen kunnen op zo een moment niet anders, dan dat geweld bestrijden met met nog meer geweld. We gaan deze honden nog eens met geweld bestrijden, door pepperspray te gebruiken, ze met een breekijzer te slaan en vervolgens hun gebit met hetzelfde martelwerktuig te manipuleren. Terwijl het van oorsprong, lees de oude raskenmerken maar eens na, een echte actieve gezelschapshond was en ook een ware kindervriend. En zoals elke hond beschermde deze zijn roedel, dus beet ook wel eens. Maar toen schoten die kaken niet op slot en kon een baasje ook nog zeggen nu los! Ik vind het jammer, dat de meeste stafs, pitbulls en bulterriër vaak in hun energie laag gehouden worden, in een hok of rustig moeten zijn in de huiskamer. En vrijwel alleen maar uitdaging krijgen als ze ingezet worden om het ego van de baas te verrijken en dus hun teveel aan energie alleen maar kwijt kunnen in agressie. Ik snap die bijt incidenten dus wel, maar geef het hondenras niet de schuld, volgens mij ligt het echt aan de broodfokkers en ondoordachte bazen. Ik weet van iemand, die altijd stafs adopteert uit een asiel, dat haar laatste hond Europees kampioen is geworden, bij infinity (maar zoals ik begrijp, noemt het anders) Dat kampioenschap doet me niks, maar ik vind het gewoon leuk, dat deze dame de soms ADHD energie weet om te zetten in geen gevechten maar haar hond op afstand te kunnen aansturen op een bepaalt parcours zodat deze ook zijn ei kwijt kan qua energie level. Zodat deze niet zijn of haar frustratie en verveling uit hoeft te voeren met agressie. Het zijn gewoon hele leuke en in de kern vrolijke honden, en heel actief. Je verliest het contact met ze, als je ze alleen maar dwingt om rustig in huis te blijven of geen prikkels geeft in hun kooi. Als ze dan ineens wel prikkels krijgen en van low naar high mogen gaan, dat bijten niet anders is dan een beloning voor deze hond, want elke hond wil zijn baasje trouw zijn. ik heb met verbaasde ogen gekeken naar stafs met een incident verleden, waarbij geslagen is en ook pepperspray is gebruikt. Hoe lief en behandelbaar ze waren bij de dierenarts en voor mij echt soms een knuffeldier waren. Wel hing er altijd een bordje code rood bij hun verblijf, want deze kon nog een keer bijten. En dan vond ik het op het asiel zo stom, omdat voor mijn gevoel die hond dan zo kansloos werd gemaakt. Hoewel ik van de zwerfkatten vangen afdeling was, stelde ik me als vrijwilliger voor het uitlaten van deze hond beschikbaar. Immers de collega`s hadden papieren niet om de dierenarts te assisteren en ik wel. En nope ik had geen papieren voor een goede honden opvoerder, maar ik werd wel altijd ingeschakeld als een code rood hond onderzocht moest worden. Ik heb verder geen invloed gehad op hun verdere adoptie. Nooit meer horen hoe een plaatsing is gegaan was lastig. Maar ik hoop dat ze een goede basis meegekregen hebben. Uiteindelijk had ik zoveel meer zwerfkatten te vangen en discussies met die mensen. Dat ik de honden moest loslaten.