Spud

Even een leeswaarschuwing voor de heren hier, dit gaat een nogal gore weekverslag zijn van Spud. Maar helaas wil ik het wel even kwijt. Nondeknetter! Dacht ik onderhand in de overgang te zitten en blijkt dat helemaal niet zo te zijn. Mijn lijf laat me wel in de steek. Ik ben inmiddels in de leeftijdsklasse dat ik om de zoveel tijd een oproep krijg van het bevolkingsregister onderzoek, die van de borsten doe ik altijd wel maar die van de baarmoederhalskanker skipte ik de vorige keer. Behalve dat ik het niet zo fijn vind, wist ik toen ook helemaal niet wanneer ik die afspraak moest maken omdat ik onregelmatig was. En verder was ik te druk met andere dingen bezig, want toen was ik bezig met dieren redden. Maar afgelopen jaar kreeg wel weer zo een uitnodiging en aangezien ik ruim een half jaar geen last meer had van menstruatie, ging dat wat makkelijker voor mij om een afspraak te maken. Maar ik heb het nog wel lang uitgesteld en deed het alleen maar omdat ik vragen had over de overgang. Afgelopen dinsdag was de dag en verdomd als ik in dat ziekenhuis nog even naar de plee ga, bloed ik ineens weer. Ik dacht echt mijn lijf is in opstand ofzo. Omdat ik daar gewoon niet wilde zijn. Maar ik ben het ziekenhuis niet uitgerend hoor. Ik heb netjes zitten wachten in de wachtzaal. En mezelf weer bewust geworden van het feit hoe mensen die vroeger een boek in de hand hadden nu met een gsm in de hand zaten. Terwijl ik van de stempel ben dat je je gsm moet uitzetten in een ziekenhuis. Ik heb het meteen gezegd tegen de gynaecoloog. Maar blijkbaar was ik met mijn afspraak maken onbewust nogal duidelijk geweest in mijn ontwijken van dat soort onderzoeken. En heeft die assistente daar notitie van gemaakt. Dus die dokter vond dat niet zo erg. En vroeg juist door. En daardoor kreeg ik nog meer onderzoeken die niet fijn waren, maar waar ik me wel serieus genomen bij voelde. In mijn leven, is altijd de vraag geweest of dat ik als baby misbruikt was? Omdat dat altijd de stok is geweest om mee te slaan, in de vechtscheiding van mijn ouders en de hulpverleners daar omheen. Ik gedraag me blijkbaar als een misbruikt kind met als gevolg dat je je zo ook gaat voelen. Maar voor zover ik wist, kon dat allemaal niet, ik ben wel vaak uit het oog geraakt van mijn ouders bij opvangadressen. Maar als peuter, ik weet niet waar ik het vandaan had, maar als iemand niet goed voelde riep ik heel hard nee en rende dan naar de mensen toe die ik wel vertrouwde. Het was heel vaak een onveilige situatie ervaren, maar ervan weglopen. Dus eigenlijk kon het niet voor mij. En snapte ik wel dat het mij gek in mijn hoofd kan maken. Zo jong, anderhalf jaar oud, grote broers kwijt, ouders kwijt, kan je niet mee lastigvallen. Maar toch dacht ik, mocht het wel gebeurt zijn dan kan je dat later zien. Dus altijd als ik een inwendig onderzoek moest ondergaan, vroeg ik of ik normaal uitzag? Dat was gewoon niet zo duidelijk van mij. Nu ik dat beter weet te verwoorden, heb ik nu eindelijk een antwoord gekregen en er zijn geen vroegere beschadigingen te zien. Het zit dus in mijn hoofd. En daar kan nog steeds iets aan gedaan worden. Mijn eierstokken zijn nog actief, helaas. En ik heb er cystes op en die wil de arts over 3 maanden opvolgen. Omdat ze weet dat ik wat dat betreft een zorgmijder ben. Ik heb een borstonderzoek gehad. En ze heeft zelfs een punctie genomen van de moedervlek op mijn rug. Die soms jeukt, soms bloed en die ik al tig keer heb laten zien aan de huisarts. Dat ik nu weer heftig ongesteld ben en maandverband heb moeten kopen, voel ik me wel gehoord en gezien. Dus over naar de oogarts, want mijn ogen doen pijn. En staar zit in mijn familie. De oma van mijn moeder is daar blind door geworden. Mijn oma is op een streng dieet gegaan om niet blind te worden. En in de tijd van mijn moeder, was er een oog behandeling en die kon een tijdje kijken zonder bril. Mijn pa heeft het ook gedaan, dus welllicht is het dubbel erfelijk. Nee, helemaal niet geweldig om weer ongesteld te zijn. Voelt nog steeds wel een beetje alsof mijn lijf weerstand bood. Maar het heeft me wel verder gebracht. Ik ben niet misbruik. Helaas andere mensen wel, die geloof ik. Ik kan er alleen niks aan doen dat hij mijn vader was en dat ik soms ook wel heel blij met hem was. En trots op hem was. Hij is nu dood, kan niks meer doen. Alleen maar als hij zich gebeterd heeft en daardoor andere kinderen erfgenamen heeft gemaakt. Als de erfenis afgerond is, gun ik die kids de hulp van mijn pa ook wel als ze met zijn andere kant geen problemen hebben gehad. Geen psychische of lichamelijke dingen. Ik ben weg met mijn kindsdeel. En verder kan ik daar niet zoveel aan doen. Waardoor ik onterft ben, komt omdat ik mijn vaders gedrag niet oké vond, wat betreft de omgang met die kleine meisjes. Ik vond het niet oké dat hij foto`s maakte terwijl ze op de wc zaten. Ik vond dat net een lijntje naar nog intiemer. Hij wilde het niet horen, dus na heel lang nadenken heb ik toch een melding gemaakt. En ook gezegd dat mijn vader mocht weten van wie die melding kwam. En toen wist ik ook dat ik mijn vader nooit meer zou zien. Ik neem daar mijn verantwoordelijkheid voor, het is ook wel erg als je je vader weer in de focus zet. Mijn broers zijn er ook niet zo blij mee, want dat was nu juist het grootste kwetspunt van ons pa. Als je die beschuldiging krijgt kom je er niet snel vanaf. Maar mijn punt was, waarom voer je het dan zo pa? Ik heb er geen spijt van. En hoop dat ik het verkeerd gezien heb. En dat die erfgenamen verder geen psychische of lichamelijke problemen gaan ondervinden. Helaas ben ik voor hen een boze tante Spud.

Gewoon even een gedachten gang ventileren, een beetje van me afschrijven, een beetje delen en mezelf weer beter te leren begrijpen. Mijn inspiratie komt van de nieuwe versie van de Lion King. En wat frustraties die ik altijd beleef wat betreft de dieren hulpverlening. Uit die film met levensechte beelden, ontdekte ik dat ik wel trots ben om een kind te zijn van mijn moeder, vroeger schaamde ik me wel voor haar gedrag maar nu ze niet meer in mijn leven aanwezig is ben ik er wel trots op dat ik haar kind geweest ben. Ze heeft me een soort van basis gegeven waarop ik mezelf heb kunnen door ontwikkelen. En sommige dingen probeer ik anders te doen en andere dingen doe ik hetzelfde als haar. Zo houd ik de nagedachtenis aan mijn moeder een beetje in stand. En dat doet mij weer goed in mijn rouw. De eerste 2 jaar na haar overlijden, leek er een soort van mijn moeders vleugels over mij te liggen, want ik kwam alleen maar liefde en begrip tegen en kon een beetje meer mezelf zijn dan de stugge, wantrouwige die ik daarvoor was. Het leven werd zogezegd een beetje milder, minder weerstand, onbegrip en minder hoeven te vechten. Dat deed me deugt maar ik had ook snel zoiets, ik lijk op mijn moeder en heb ook trekken van haar, maar ik ben en blijf nog steeds ook mezelf. Dus met mij mag je weer anders omgaan dan met ons mam. Mijn moeder was altijd vergevingsgezin, hoe ze ook gekwetst werd en dagen van slag was. Zij had de gave om dan iemand zo goed weer te kunnen vertrouwen als daarvoor en in mijn woorden gezegd haar opnieuw weer te laten naaien. En opnieuw gekwetst te raken. Omdat ik die pijn bij mijn moeder zag en er ook last van had, want dan was ze een behoorlijk tijdje een verdrietige mam die er wel voor me was maar ergens ook niet. Dus daar heb ik wel van geleerd, dat ik nog wel kan vergeven, maar mensen maar 2 kansen geef. En het ook niet vergeet maar nog een kans gun. En als je hetzelfde nog eens flikt het na de 2de keer gewoon over is. Ik vond het gewoon lastig dat mijn moeder wel in die onzekerheid kon leven en ik niet. Ik heb gewoon duidelijkheid nodig anders word het nog ingewikkelder. En verder qua dieren hulpverlening, snap ik vaak niet waarom het zo lastig is om informatie te krijgen. Dan vind je een dier, maakt contact met een opvang daarvoor bestemd. En vrij vaak krijg je te horen dat ze vol zitten. Dus omdat je tijd en ruimte hebt en ze wil ontlasten vraag je advies. Ik ben altijd zo geweest van mijn kennis en ervaring te delen, want hoe meer je ervaringen deelt hoe meer dieren er geholpen kunnen worden. En ik ben me ervan bewust dat ik de hele wereld niet kan helpen. Dus ik geef liever door wat ik ervan geleerd heb dan dat ik me de enige expert wil noemen. Ja, is natuurlijk ego strelend als ze je als katten expert aanspreken omdat ik een levenslange ervaring heb met katten. Maar elke kat is anders en ik heb zelf nog heel wat bij te leren. Ik deel dan vaak vanuit mijn ervaring Maar andere denken dan dat zij de specialist zijn en willen hun kennis gewoon niet met je delen omdat ze denken dat jij het niet kan. Ik heb dat gehad met een baby egel die ik spontaan in mijn tuin vond en wilde helpen dus advies vroeg aan de egelopvang. Die zaten vol, ik heb toen gevraagd welke melk ik deze het beste kon geven en dat was wel aardig dat gave ze mij, maar op mijn vraag hoe ik darmen kon stimuleren dat het de voeding er ook weer uit kon masseren kreeg ik dan weer geen antwoord. Met papfles kittens masseer je gewoon, maar zo een egel rolt zich op en dan weet ik niet wat goed is? Het is na 3 dagen ook doodgegaan omdat het geen stoelgang gaf. En zo heb je dat ook met minder gewaardeerde dieren, zoals een duif die niet zelf kan eten. Laat het maar doodgaan want is een vies dier. Op internet heb ik toen gevonden hoe ik dat beestje wel kon voeren. Gewoon zaadjes in een fles doen en dat beestje zijn snavel in de opening duwen. Die vogel vliegt weer, het zou makkelijker geweest zijn als iemand zoals ik zegt de gek, me meegenomen had in de kennis en ervaring die ik heb. Ik ben geen beter weter, ik leer liever bij, zodat ik kan blijven doen waar mijn hart in ligt En dat is een hele andere dan mijn moeder, want die stond altijd klaar voor mensen, dan ben ik toch anders dan ons mam want ik ben haar kind wel maar ben actief aan de hele andere kant

Deel je ervaringen ajb, ik woon niet naast het water, maar alle vocht kan mijn in mijn lijfstijl niet aan. De voornaamste vraag, hoe ga je hout bewerken als het door en door nat is. Ik ben van mening dat je het eerst moet laten drogen en dan pas kan behandelen. En dat weet ik, omdat ik vorig jaar mijn drempel nogal mishandeld heb en toen tot de conclusie kwam dat het de drempel niet was maar de onderkant van de deur die aan schimmelen is. Nou ja, ik leef met bomen, ik ben van mening dat ik een afspraak met ze heb dat ze niet op mijn huis vallen. Maar het is altijd een enerzijds afspraak want ze bevestigen het nooit. De grote takken vallen altijd wel handig, dus ik ben van mening dat ik goede verstandhouding met mijn bomen heb.

Ik heb mijn aanmelding alweer stopgezet. Want ik wil er voor mijn dieren blijven en daar kreeg ik maagpijn van omdat ik dan niet zeker weet of ik er nog voor hen ben? Ja het is gewoon heel stom, als je voor een asiel gaat werken, gaat dat ten kosten van je eigen dieren. En dat ga ik nooit meer doen, mijn dieren aan de kant zetten. Dus nee ik ga geen pleeg gezin worden. Samen met mijn katten, thuis komen met leuke verhalen over hoe je een dier hebt proberen te helpen.

:Maar dan mis ik het erin springen en doen wat je kan nog steeds nog. Dus niet een verantwoordelijke taak, gewoon Spud zijn en van mijn baas en klanten het begrip krijgen, dat Spud zich niet aan alle regels houd maar plaats maakt om een dier te helpen. En dan met een prachtig verhaal weer komt. Als ze dat niet snappen of geen begrip voor op kunnen brengen en alleen maar beginnen over mijn verplichtingen naar het werk. Dan wissel ik meestal van baan, want dan hoor ik daar niet thuis. Gelukkig was de laatste keer, na de euthanasie van mijn mum. Die begrepen de hele euthanasie van mijn moeder niet, terwijl ik ze dat het hele proces had uitgelegd en ook het hele jaar al aangaf en mijn vrije dagen daarvoor spaarde om 4 weken vrij te hebben. Mijn moeder was nog geen week dood en ik werd al op het werk verwacht. Nou behalve het leegruimen van haar huis, besloot ik, ik kom daar straks niet meer terug. Want ze snappen het echt niet. Pas op week 4 hadden ze door dat ik niet meer terug zou komen. Best grappig! Een vriendin werkt nu daar en er wordt niet gesproken over hoe het werkelijk gegaan is. Maar ik ben de poetsvrouw die van de ene op de andere dag ineens verdwenen is en daarom hebben ze voor een mobiel poetsbedrijf gekozen zodat ze geen last meer hebben van wegblijvende poetsvrouwen. Dan ben ik toch wel een gehaaide en mijn vriendin ook. Met dat poetsbedrijf kan ze zichzelf net iets meer permitteren dan poetser in loondienst. Dus die heeft gevraagd, is ze echt vertrokken of duurde haar rouw jullie te lang? Ze is namelijk mijn vriendin waar jullie het over hebben en ik weet van haar dat ze bijna een jaar voordat haar moeder euthanasie kreeg al aangegeven heeft dat ze haar vrije dagen opspaarde om haar rouw optimaal te benutten. En dat ze niet weggelopen is maar haar tijd genomen heeft, maar jullie daar geen geduld voor hebben. Toen waren ze wel even stil en zeggen ook niks meer over mij. En mijn vriendin werkt daar nog steeds.

Pfff, ik ben nerveus. Ik heb me zojuist aangemeld als opvanggezin voor zieke en revaliderende dieren, bij het asiel waar ik de opstart meemaakte en nu al door de 6de uitgebaat gaat worden. 2x ben ik daar in dienst geweest, en 2x is dat mij niet zo goed bevallen en ben ik ook niet bevallen. De 1e keer heb ik zelf ontslag genomen omdat ik te doen had met mijn baas die geen overwicht had op zijn personeel en daardoor de ene na de andere klacht kreeg van dierenwelzijn en zelf overspannen werd. Hij was een hele lieve man en bedoelde het allemaal goed maar in het asielwezen moet je helaas kei hard en zakelijk zijn. En ik met hem aan de leiding had ik niet zo vertrouwen had in het welzijn van mijn zwerfkatten die ik gevangen had. Ik voelde me verantwoordelijk over elke kat die ik gevangen had en sprak de mensen ook waar ik ze kwam vangen, ik beloofde dan altijd dat ze weer heelhuids terug kwamen en aan die belofte kon ik niet voldoen. Al werkte ik meer dan 80 uur. Ik stopte ermee, toen ik wanhopig was omdat mijn collega van de tamme katten met de auto naar de dierenarts was dus ik niks kon doen. En maar gewoon even op de pc zat en op de asiel site en daar een vacature zag van mijn job. Aangezien ik mijn job ook op een hypocriete manier verkregen had en toen tegen mijn baas gezegd heb bij het tekenen van het contract dat hij dat bij mij niet zou moeten flikken en gewoon zou moeten zeggen als hij ontevreden was en dan zou ik de nieuwe gewoon inwerken. Op dat moment kwam mijn baas zijn belofte gewoon niet na. En heb ik ontslag genomen. Later bleek dat mijn baas ook niet wist dat die advertentie gezet was maar iemand van de provincie. Maakt verder ook niet uit, ik had mijn gevoel gevolgd. Uiteindelijk is mijn baas ook gestopt en kwam er een nieuwe uitbater en toen stond er groot in de krant de rotte appels zijn weg! En toen voelde ik me zo geraakt en aangesproken. Omdat ik eigenlijk altijd met mijn directe Nederlandse mond durfde te zeggen wat er misging op het asiel. En ik qua kattenvanger zijn, mensen heb weten te overtuigen om de gevangen katten weer terug te zetten. Dat waren vaak agressieve gesprekken maar ik weet niet waarom ik wist ze vaak wel te overtuigen dat het zo beter was en het ook nog voor elkaar te krijgen dat ze de katten gingen bijvoeren. Ik heb mijn baas dus gevraagd of ik echt een rotte appel was? En hij heeft gezegd, je was moeilijk voor mij maar uiteindelijk wel de betrouwbaarste want je doet ook wat je zegt. Dat asiel is mijn kindje een beetje, ik heb eraan meegeholpen om het te bouwen en ik weet 100 procent zeker dat iedereen wilde dat het zou slagen. Maar er hangt een zware bui overheen, van allemaal inwoners die het niet willen laten slagen maar wel verwachten dat als hun hondje of katje kwijt is, het asiel ze meteen vindt. Altijd maar slecht berichten en klachten, hoe goed je je best ook doet. En het ergste vind ik nog wel voor opgezette conflicten. Dan ga je naar een vrouw die zeer emotioneel is om haar kat op te halen, vraagt tig keer mag ik deze meenemen? En het antwoord is ja. En dan staat er op facebook opeens dat je een kat gejat hebt. Van haar kids. Wist ik veel, die kat behoorde die dame toe niet de kids. En zo gaat het altijd, dus ik denk gewoon dat dit dorp liever geen asiel heeft. Ik hoop dat het deze uitbater wel lukt en daar wil ik mijn steentje wel aan bijdragen door zieken opvanger te zijn. Gelukkig heb ik geen facebook, maar ik ben ook niet altijd niet eens geweest met de manier van werken van de uitbaters. Dus ik ben benieuwd bij wat voor wespennest ik me weer aangemeld heb? Ik weet wat ik kan verwachten en ik ken mijn grenzen beter. Ik doe het niet om leuker gevonden te worden, het is een soort van drive dat te willen doen. Maar om later terug te horen dat je het misdeed, terwijl ik dacht ik koos voor dat dier en nam zijn of haar spreekrecht in omdat we dieren niet verstaan. Vind ik wel een beetje raar, dat toen ik dus voor dat dier opkwam en sprak er een hele discussie op facebook gestart werd. Ja ik ben lomp, maar wat er over mij gezegd werd is beslist niet waar. Het is wel omschakelen want soms ga je aan jezelf twijfelen. En beslissingen nemen voor een dier, ik vind besluiten nemen voor mezelf al moeilijk. Maar dat weten die mensen niet en ja ik heb ik achteraf veel foute besluiten genomen. Maar ik heb van het merendeel geen spijt. Van sommige dingen heb ik wel spijt, maar daardoor maak ik dezelfde fout niet meer. Dus ik heb duidelijk gesteld, dat ik alleen maar zieke dieren wil opvangen die opgevolgd moeten worden. Ik hoop dat ik daarmee mezelf in bescherming neem en dat gevoel van je kwaliteiten niet kunnen benutten wel gebruik. En iets doe waar mijn passie ligt. We zullen zien, waarschijnlijk gaan ze me afwijzen omdat ik een slechte naam heb opgebouwd. Niet omdat ik slecht ben voor dieren maar omdat ik wel heel gemeen kan worden naar mensen toe als het om een dier gaat en ik het gevoel heb dat ze verkeerde beslissingen maken. Eigenlijk zou ik rechter voor dieren moeten zijn.

Ik werd deze morgen wakker met een wietsmaak in mijn mond. Passief meeroken is blijkbaar ook roken. Ben maar weer begonnen met dag 1 en zit erover na te denken of ik dan beter niet meer naar die vrienden mag toegaan? En toen kwam er een heel harde stem, nee dat gaan we niet doen Spud! Want dit zijn goede vrienden en gisteren had je het gezellig met hen, terwijl zij rookte en dronken en toen je gezegd had dat je niet wilde roken of drinken ze ook niet zo moeilijk deden. Van hé wat doe je ongezellig, niks van dat. Eerder leuk, we hebben ook alcoholvrij en geen peuken en wij storen ons niet aan jou en jij je niet aan ons. Gewoon laten gaan en elkaar in elkaars waarde laten. Dan is het niet zo heel erg als ik deze morgen met een wietsmaak wakker werd, ik steek ook wierrook aan en dan ruik ik naar dat en wiet vind ik gewoon heel lekker ruiken. Dan stink daar liever naar dan dat ik mensen nog meer ga vermijden dan dat ik al doe. Het was gewoon gezellig en voelde warm. Ik vond het verbazingwekkend om te zien dat iemand nog normaal kon praten na een hele krat bier en de nodige jointjes. Stond niet meer zo stevig op zijn benen maar heeft een mank been dus staat nooit zo stevig op zijn benen. Ik voelde me gewoon heel erg welkom, geborgen en geaccepteerd. Dat is geen vriendschap die ik nu meteen zou willen afsluiten omdat ik mijn probleem wel aan het aanpakken ben. Het was wederzijds respect en dat zoek ik in mensen. Want ja, ik vond het wel lastig om te weten dat die van de hele krat zichzelf naar huis ging rijden in de auto. Maar ik ben gewoon lekker op de fiets naar huis vertrokken voordat ik daar weer een hele discussie van zou maken. Ik ben ook maar een mens, en in het mezelf helpen mag ik ook even pas op de plaats maken in het beter te weten voor een ander. Ik heb enkel mijn eigen verantwoordelijkheden, ik mag mijn twijfels en bezorgdheid uitspreken naar een ander maar daar mag ik het ook bij laten. Dat geeft rust. Nu nog wel even wennen aan de nieuwe ik, de loslaten ik en vertrouwen hebben in ik. Vooral onrecht en het niet willen wennen aan dat dieren soms op de 2de plaats komen. Dat gaat nog een zware leerles zijn. Maar misschien als ik een keer niet stop en me er niet mee bemoei, vertrouwen heb in dat het zonder mij ook wel weer goed komt ik zelf een stukje verder kom. Laat mij maar gewoon even bezig zijn met mezelf. Want mijn grootste probleem is denk ik wel, dat ik denk dat ik altijd groter en sterker ben en de hele wereld moet redden. Maar dat is gewoon niet, ik ben nog steeds een grote kleuter die de weg soms ook kwijt is. En dat was vroeger al toen mijn ouders nog leefde en dat is nu nog steeds nu ze allebei dood zijn. Ik ben altijd stuurloos geweest dus het is vrij lastig om dan dingen aan te nemen van anderen. Dat mag ik beter gaan leren.

En er draait een mooie film op npo start, a streetcat called bob

Ik heb even 2 dagen in mijn bed rond gebracht, want ik had geen zin meer om sociaal te doen. En zo heb ik eigenlijk de hele mooie sneeuwtijd weer gemist. Jammer! Ben vandaag boodschapjes gaan halen en het gas was op maar had geen zin om met de fietskar door de ijzel te gaan. Dus na de boodschappen aangeklopt bij een vriendin. De hitte vloog me naar de keel dus dat is daar altijd snotteren en tranende ogen. Gelukkig nieuwjaar gewenst en meteen geduikeld in een fantasie, ze hadden een kelderruimte gevonden achter hun kelderruimte. Spannend dus! Dan gaat mijn fantasie weer aan! Ik zag er al een escape room in of een enge kelder met Halloween, maar mijn vriendin wil geen vreemde in haar huis en die snap ik ook. Het gestopt zijn met roken werpt al zijn vruchten af, want ik kreeg een sigaret aangeboden en ik had er geen moeite mee om deze af te slaan. De pret sigaret vond ik wel lastig maar aangezien er behoorlijk gepaft werd, genoot ik passief mee. Toen mijn dinnetje hoorde dat ik gasflessen moest gaan halen, vertrok ze meteen. En vind het eigenlijk not done dat ik dat met mijn fietskar haal. Ik moet het haar blijkbaar eerder vragen. Daar zijn we het blijkbaar nog niet overeens, want alles wat ik zelf kan doen doe ik liever zelf. En dan verder weer gewoon iets stoms, wat ik gewoon niet snap, mijn vriendin heeft een enge brief gehad van dieren welzijn, dat ze fout bezig is. Ze heeft van de zomer op een oproep van iemand voor kittens gereageerd dat ze 2 halfwas kittens had lopen die half tam waren. Dat ging via facebook. En nu wordt ze weggezet als kattenfokker. Al die katten zijn weg, en ik en andere ploegen mensen zijn daar al katten gaan vangen en gaan neutraliseren. En nu moet zij gaan bewijzen dat ze geen katten meer heeft en daar niet in handelt. Is het dan niet handiger als ze even komen kijken? Het lijkt mij een rotstreek van iemand, maar kan mij dus ook gebeuren. Nu heb ik al mijn katten gechipt inclusief mijn zwerfkat maar het bijvoeren en verzorgen van katten zou toch geen misdaad hoeven te zijn? Ik ga daar nog wel even verhaal bij dierenwelzijn halen, als je niet eens als burger nog katten bij mag voeren en kittens brengen naar het asiel. Ze laat vangen maar als het niet lukt de problemen oplost is mijn beleving raar. Net zo raar als een dier de kogel geven omdat er geen opvang voor is.

Wat bijzonders Oskar. Moeilijk en mooi tegelijk zo ingewikkeld/. Mooi je eerste les in stervensbegeleiding. Ik zou er graag mijn beroep van maken maar ik mag nog de dood van mijn moeder verwerken.. Niet het ergste wat je kan meemaken, maar door haar strijd ben ik wel richting euthanasie mogelijk maken. Daardoor misgun ik mezelf een goed afscheid omdat ik dan bang ben dat ik ze belast met mijn gevoelens. Terwijl ik ook weet, dat ik niks misdoe. Top, dankjewel.

ik was zo boos en wanhopig, dat ik in de cel gezet werd omdat ze dachten dat ik dronken was. Was niet fraai, maar ik kwam tot rust, voor dat hert kon ik niet zoveel betekenen maar voor mij dieren thuis nog wel. Ik blijf het wel een fout vinden in de maatschappelijke vorm maar ook in al de groepen van hulpverlening aan dieren. Dat hert had nog opgegeten kunnen worden en niet afgevoerd te hoeven worden als vuilnis. Niet dat ik haar vlees met smaak had gegeten, maar anderen. Dan had ik er vrede mee kunnen hebben maar een kogel door de kop omdat het een lastig probleem is vind ik gewoon erg. Mij schieten ze geen kogel door de kop, omdat het niet humaan zou zijn. Maar omdat ik niks breek en altijd wel een ingang weet te vinden schieten ze mij niet af. Terwijl ik weet dat sommige mensen die mij kennen me wel kunnen schieten op de negatieve manier.

Dankjewel Rosee Maar voor dat hert kon ik niet zoveel doen, helaas: Terwijl ik ergens wel altijd een grote mond kan hebben dit keer werd ik gewoon stil. Gewoon machteloos, en compleet uitgeschakeld, maar wel daar blijven staan en kijken naar wat niet goed voelt Maar dat hert wel bijstaan ook al schieten ze een kogel door haar kop schieten Die blijft in mijn hoofd, want had zo anders kunnen gaan Ze had kunnen revalideren bij mij en uiteindelijk had ik haar vrij gelaten dat was fijner geweest zou zijn voor mij. ik leef in de natuur en kan niet jagen maar dit hert had voor mij wel dierlijk vlees op kunnen brengen en nu is het als wild en vuil afgevoerd en dat maakt me het me boos en vooral omdat ik de kunst van slachten nog niet ken. En ik dat wil kennen, want als er een oorlog uitbreekt en er hongernoot is dan wil ik mijn katten opeten, want anders doet een ander dat en dan weet ik liever hoe ze dood gingen en dat ze geen pijn hebben gehad. Ik heb er moeite mee maar zou natuurlijk mogen zijn want we eten ook vlees. Ik ga vlees krijgen van dat hert, en dat gaat raar zijn. Maar ik ga het ook niet negeren, misschien met een een knoop in mijn maag ga ik het toch wel eten. Want dan gaat het tenminste niet verloren.

Guus Meeuwis & Vagant - Op Straat (Audio Only) - YouTube Music

Ik haat mezelf en elk mens wel op dit moment. Er was een hert aangereden en vanzelfsprekend bemoei ik me daarmee. Lap op haar ogen gelegd, zodat ze minder bang zou zijn. Poot gebroken. Het natuurcentrum wilde haar niet ophalen, dus ze is doodgeschoten. En afgevoerd als een stuk vuil. Ik ben boos! Dat dier had geholpen kunnen worden en na revalidatie weer uitgezet kunnen worden. Maar iedereen zei nee! We hebben herten teveel en storen ons bij het autorijden. Omdat iemand graag door wilde rijden, maar wel de schade aan zijn auto vergoed wilde hebben, is er eerste hulp aan dat hert verleend, maar verder ook niks. Hier kan ik dus slecht tegen. Pak het dan, vil het en eet het op. Afvoeren naar de destructie vind ik niet respectvol naar de natuur.

Ik ben vandaag gedragen door de wind. Na 9 dagen kluizenaar geweest te zijn mocht ik weer gaan werken. Ik had er geen zin in en verlang al naar mijn vervroegde pensioen. Maar alles viel goed mee. Ten eerste, had ik wind mee dus ik hoefde niet heel erg veel te trappen. Ik mocht mijn inbrekers truc weer uit de kast halen want de deur zat op slot. (wat betekend dat ik via de dokterspraktijk dan gewoon binnen kom) De hondjes leefde nog, mijn klant die van dezelfde leeftijd is was het volledig met me eens, zij zint ook op vervroegd pensioen. En het werken viel ook goed mee. In de middag vroeg ik de wind of deze zou willen draaien? Want na 8 uur werken zag ik het niet zo zitten om met felle tegenwind naar huis te fietsen. Niet gedraaid maar was heel mild onderweg. Dus ja ik voelde me gedragen door de wind. Ook omdat het een frisse wind gaf in mijn verslaafde brein. Bij dat gezin val ik regelmatig terug in mijn tijd te doden door middel van een sigaret. Omdat ik altijd plaats maak, voor ontbijtjes, lunches en studies dus op zijn tijd even even noodgedwongen pauze in moet lassen. Ik wil geen poetsvrouw zijn die iemand in zijn nek staat te hijgen zodat ik verder kan. Eigen keuze dus het moet niet. Dit keer heb ik in plaats van een peuk tot mij te nemen, de honden gekamd, een appel gegeten en een gesprek aangegaan of studies etc. Dat voelde goed! Gewoon lekker normaal blijven doen als je je op sommige momenten gewoon even teveel vind. Het valt dus goed mee, de eerste werkdag weer.

@Spirit, Ik ben nogal een lastige in relaties, ik ben meer van het latten. Dus ik weet niet of je nu echt wel wat zou kunnen hebben aan mijn woorden? Maar ik probeer het toch maar. Wat let je om toch gewoon naar dat koor te gaan? Het is immers altijd jou hobby geweest? Je vriend hoeft het niet leuk te vinden maar daarvoor hoef jij het toch niet te laten? Zolang als ik je ken schrijf je altijd over het koor en in mijn beleving deed het je goed en soms ook wel een beetje slecht maar daar haalde je wel altijd je kracht uit. Dus waarom zou je het niet meer op kunnen pakken? Misschien krijg je er wel energie van? Ik vond het vroeger ook wel lastig, als een partner mijn passie niet met me kon delen. Of mijn vrienden of familie minder leuk vond dan die van hem of haar. Maar dat heeft er nooit voor gezorgd dat ik naast mijn relatie de dingen niet meer deed die ik wel leuk vond. Ik zou gewoon kijken, hoe de relatie verder gaat als je naast dat contact ook gewoon je eigen dingen blijft doen waar je energie uithaalt. Volgens mij is dat beter dan AD te slikken. Als je zelf de Spirit erin zet, volgt de partner vaak wel is mijn ervaring. En zo niet dan geniet deze achteraf plaatsvervangend mee door jou enthousiasme.

Ik wil nog even de aandacht vestigen op alle mensen die wel hun best doen om met ons mee te doen maar zich niet altijd gehoord voelen. Voor mij is het makkelijk om in te breken maar ik begrijp ook wel dat sommige mensen het daar moeilijk mee hebben. Mijn advies is dus luister ook naar hen. Voor de ondersteuners en voor jezelf, kom voor jezelf op, vertel je verhaal en vertel iedereen ook dat je soms feedback mist. Vooral het uitspreken van mijn onzekerheden, kreeg toegang in deze groep. Ik heb mezelf een beetje aangeleerd om te vragen om reactie en feedback, jij kan dit ook. Het is minder leuk dan een spontane reactie, maar een reactie is leuk en dan weet je ook hoe je het kan houden:

Nog de beste wensen voor dit jaar aan iedereen! Ik hoop dat jullie er allemaal goed doorheen zijn gekomen op jullie eigen manieren. Tot op heden is mijn plannetje gelukt om niet meer te roken/drinken en ben best trots op mezelf. Al mag ik er ook bij vertellen dat ik vooral gisteren en vandaag wel behoorlijk moe word van steeds maar waakzaam te zijn en steeds mijn verslaving slimmer af proberen te zijn. In het begin vond ik dat nog wel leuk en grappig en was het een soort van spelletje maar nu is de lol er zeg maar wel een beetje vanaf. Omdat ik moe begin te worden, waarschijnlijk van de lichamelijke afkick maar ook de geestelijke zoals de hele tijd de discussie in je hoofd. Ik weet niet wat vermoeiender is? Voor nu denk ik die discussie in je hoofd want de klusjes gaan nu ook wat minder vlot dan in het begin omdat ik er niet helemaal met mijn hoofd bij ben vanwege die extra discussie in mijn hoofd. Ik hoop dus dat de vermoeidheid weer snel overvliegt zodat ik weer wat productiever wordt. Of dat ik een manier vind om niet de hele dag een halve discussie te voeren met mijn verslaving maar elke ochtend een hele discussie waarbij ik mijn plan om het niet doen meteen duidelijk maak zodat we er niet de hele dag mee bezig hoeven te zijn en ik mijn aandacht ook op andere dingen kan richten. Ik bedenk dit hier nu ter plekken dus ga ik morgen ochtend eens doen/proberen. Verder had ik deze week 2 grappige dingen ik wil delen. 1 ik heb heel veel drink en rook dromen gehad. Maar het grappige ervan was dat ik in de droom zelf al wist dat het een droom was en dat ik de volgende ochtend nuchter en rook vrij zou opstaan. Dus was helemaal geen stress bij het opstaan. Ik vond het eigenlijk wel logische dat ik dat droomde omdat ik foto´s op aan het ruimen was dus ook de herinneringen aan al die momenten in mijn dromen aan het verwerken was. Ik vond het wel fijn om sommige mensen weer eventjes te zien en lol met ze te maken in de wetenschap dat ik nu dus graag sommige dingen anders wil gaan doen. Ik weet ook dat zulke dingen er ook bij horen als aan het afkicken bent maar vond deze wel ineens vrij rap. Maar wellicht had dat te maken met die foto´s op te ruimen dus ik kon het goed plaatsen. Wat ik er mooi aan vond is dat ik merkte dat ik stiekem toch best al veel geleerd heb zonder me daar eigenlijk bewust van te zijn. Dus gaf ook een beetje trots. 2 dat was gisteren, toen hoorde ik geritsel aan mijn keukenraam. En toen zat er een roodborstje tussen mijn houtenkozijn te pikken. Waarschijnlijk omdat daar nog insecten zijn te vinden.... Maar ik moest meteen aan dat liedje denken, roodborstje klopt tegen mijn raam, laat mij erin. Waarschijnlijk wilde deze niet naar binnen, vanwege mijn katten maar ik zag dat de voedertafel weer leeg was dus die ben ik maar weer gaan vullen. En daarna de afwas gaan doen. Omdat ik op dat moment heel erg aan het twijfelen was of ik wel of geen peuken zou gaan halen, zie ik dat graag als een extra steuntje in mijn rug vanuit de natuur. Want toen was heel die discussie in mijn kop over en kon ik weer gewoon lekker bezig zijn met mijn klusjes. Nog steeds moe maar wel gedaan. En dus mijn dag weer tevreden kunnen afsluiten. Mocht er nog iemand een tip hebben om die eeuwig durende discussie in je kop tussen je nieuwe zelf en je verslavingszelf stop te zetten of te pauzeren hoor ik dat graag. Voor nu, wens ik jullie een fijne avond. Mijn verslavingsstemmetje is weer gaan slapen, want de winkel is gesloten en deze weet dat ik geen zin heb om in het donker naar een nachtwinkel te fietsen daar ben ik dan wel weer heel duidelijk in. Dus voor vandaag ben ik weer van de discussie af. Ben benieuwd of morgen de nieuwe aanpak gaat werken? Voor mezelf aan mijn verslavingen schrijf ik het volgende neer wat ik tijdens het foto´s uitzoeken ook gevonden heb; Stik, verrot , verrek, verteer Krijg de kleren, flikker neer. Val in moten voor mijn poten, krijg de kale kippenkoorts, uitslag enzovoorts. Met andere woorden, Barst!

Mijn plan van mijn plafond nicotine vrij te maken, als afleiding heb ik door geschoven naar volgend jaar als alles wat droger is. Want ik krijg nou al alle vocht niet afgevoerd. En er begint hier al heel wat beschimmeld te raken. Maar toen ik deze morgen, weer een nieuwe gasfles ging halen, merkt ik toch wel dat ik er best veel moeite mee had om enkel die gasfles af te rekenen. En niet even ook een pakje sigaretten en omdat mijn plan dan toch mislukt is ook maar weer alcohol. Ik heb het niet gedaan en was wel trots op mezelf. Maar toen liep ik er wel even tegenaan dat ik het stukje gewoonte in de HALT gedachten miste. Voorlopig staat de H voor mij in dat woord voor habit. Want de valkuil van met honger op stap gaan had ik vrijwel al onderuit gehaald. Verder heb ik inmiddels weer nagedacht en een nieuw plan bedacht, om los te komen van mijn verslavingen heb ik een positieve afleiding nodig. En waar ik blij van word, is dat mijn huis leger wordt. Ik kan alleen nooit zo makkelijk dingen wegdoen omdat ik opgevoed ben met misschien kan je het in de toekomst nog gebruiken of een ander kan het nog gebruiken. Zodoende dat ik bijna de hele huisraad van mijn moeder meegenomen had toen ze overleden was en mijn huis behoorlijk vol stond. Dat was gewoon niet leuk, maar gelukkig heb ik alles uit kunnen delen de afgelopen 4 jaar en dat deed me deugd en bracht me ook opluchting. Ik heb alleen nu nog een dozijn foto´s verpakt in 4 verhuis dozen. Daar zit mijn verleden in en die van mijn moeder ook. Eerder was mijn plan nog al die foto´s aan al die mensen terug te geven. Maar nu ik geen auto meer heb en sommige mensen ook weer overleden zijn kan ik ze niet meer brengen. En verder zijn er sommige mensen bij zoals de broers en zussen van mijn moeder waar ik eigenlijk gewoon liever geen contact meer mee maak. Ik heb wel even aan mijn lieve broer toestemming gevraagd of ik ze mag weggooien? Omdat hij nog wel contact met die familie heeft, had ik gewoon even nodig, want je gaat toch ook wel iemand herinneringen deleten zeg maar. Maar hij heeft tegen me gezegd dat ze nog steeds boos zijn op ons mam, dat ze er zomaar tussenuit is gepiept. Dat is hun gevoel. Ze zijn het er gewoon niet zo mee eens dat ons mam als oudste zus ondanks dat ze haar niet serieus namen in haar euthanasie wens het toch voor elkaar gekregen heeft. Ze hadden het gewoon niet verwacht dat ze hulp zou krijgen en daadwerkelijk zou gaan. En toen het eenmaal het duidelijk was dat haar wens in vervulling zou gaan. Onze moeder, eigenlijk niet meer zoveel zin had om nog afscheid van ze te nemen. Omdat ze toch niet haar luisterde en alleen maar zouden zeggen dat ze niet mocht gaan. Mijn moeder was altijd heel invoelend en hield tot mijn ergernis altijd rekening met haar broers en zussen. Zo was er een zus die bang was voor katten, mijn minst favoriete tante want voor haar moesten onze katten altijd buiten gezet worden. Toen die zus uiteindelijk door had dat het menens was, wilde ze afscheid van ons mam nemen. Maar ze eiste wel dat haar laatste kat buiten gezet zou worden als ze kwam. En, tot mijn grote verbazing, heeft mijn moeder toen gezegd dat ze dat niet zou doen. En haar zus voor de keuze gesteld. Dus die heeft geen afscheid van mijn moeder kunnen nemen. En helaas viel het ook nog zo, dat die zus ook haar sterfkaart niet heeft gekregen. Dus was een nog een drama op de uitvaart, al was ik daar niet zo mee bezig. Van een foto van een kat schrok ze al en op de rouwkaart stond een foto met ons mam met haar kat. Dus was misschien wel handig dat ze die uitnodiging niet te zien kreeg? En het was nogal heel onhandig voor mij, om met broer die de uitvaart zou regelen, de genodigden die ik op alfabetische vollegorde had gezet en alles door elkaar stond. Ik tussen het begraven van haar kat, ineens moest gaan bepalen wie er wel of niet mocht komen? Omdat het echt nog wel een corona begrafenis zou worden. Ik heb die lijst wel opgesteld maar al die achternamen werkte niet zo goed. Dus ja wij hebben ook wel een foutje gemaakt kunnen hebben. Maar ik ga me er niet schuldig over voelen, ik heb het punt wat ze wilde maken op de uitvaart van ons mam niet eens helemaal meegekregen. Ik heb te horen gekregen van dochters, mijn nichten die nu ook geen contact meer met ze hebben. Ik was gewoon bezig met ons mam van A tot Z los te laten. Ik deed goed voor mezelf voor mijn eigen rouw, dankzij mijn moeders woorden, je doet niks fout Spud. Toen mijn oma doodging, was dat gruwelijk voor mijn moeder, omdat ze niet meteen bij haar kon zijn toen ze op sterven lag. Volgens mijn mam was ze ook niet mooi opgebaard, zo voelde dat voor ons mam en toen zei ze ook altijd het ergste is wel je moeder te verliezen. En daar ben ik op doorgegaan. En met haar woorden dat ik niks fout zou doen als ik mijn eigen rouw invulling zou geven voel ik me er ook niet echt schuldig over. Ik ben nu foto´s aan het uitzoeken, met de gedachte in mijn achterhoofd dat ik beginnend dementerend wordt en wat ik mezelf dan nog zou willen en kunnen herinneren? Dat is mijn hele leven naast mijn mam, het stukje waar ik denk dat ze niet bij me is en maar dan ook weer op de foto staat. En de rest van balast mag weg. Nooit gedacht dat ik zo makkelijk afscheid zou kunnen nemen van fotos. Heerlijk om ze te verscheuren. Ik vind het leuk om mijn versie van mijn moeder te zien, ik vind het ook wel heel grappig om mijn dikke oma te zien die vroeger echt een modemeid was. En ik vind het ook best wel leuk om te zien, dat mijn moeder, mijn oma en ik flink gespierde schouders blijken te hebben.

Ik ben sinaasappels aan het persen en fruit aan het schillen voor een overheerlijke vruchten bowl. Ons mam maakte altijd mijn ontbijt met vruchten klaar. Dus ik vond het wel leuk om het een beetje traditioneel aan te pakken, dus al ik morgen opsta niet beginnen met een koffie en een peuk maar met een lekkere bowl. Zo houd ik mijn moeder in eren en kan ik dit keer in vrede mijn rookverslaving meegeven aan haar. Ik ben de verslaafde dus mag mijn moeder in het hiernamaals wel een beetje helpen en de hulp gaat over en weer, want zonder haar in mijn gedachte was ik niet op het idee gekomen. Wat betreft oude recepten, je evenaart het oorspronkelijke recept nooit, ik zal nooit meer proeven hoe zij het maakte, maar eerlijk gezegd vind ik deze nog beter en lekkerder dan die van mijn mum. Het leven gaat immers verder, vol uitdagingen en nieuwe ontdekkingen. Ik vind dat leuk!

Hilarisch dit! Ik zit Taalstaat te luisteren en ik kijk naar buiten en zie ineens meneer en mevrouw Merel op het gaas van de katten ren naar binnen zitten te kijken. Dus ik denk waarom zitten jullie mij zo te bekijken? Dus ze kijken naar de richting waar ik de voedertafel heb staan en die blijkt leeg te zijn. Dus ik ben deze maar weer gaan aanvullen en nu zitten ze lekker te smikkelen. Nooit gedacht dat ik nu ook al gestuurd zou worden door vogels.

Top Tine! Vlieg over het ijs gewoon gezellig met ze mee en geniet ervan want dat heb je verdient.

Schijnt een mis opvatting te zijn waar ik totaal geen spijt van heb. Fijne verdere reis, ga ik dat ook doen. Het was de moeite van het proberen waard, maar het blijft altijd een doe het zelfvertje.

HALT! Ajb, Tine valt er bijna af! Ik mag dit niet doen, weet ik ook. Iemand voor een verdomd feit stellen. Maar behalve mijn steun en ervaring kan ze dat ook van andere gebruiken en zelf zou ik ook nog wel wat tips willen voor craving. Keukenwekker methode, water drinken, knopen leggen? Op de arrenslee is het wel handig, begrip en vuurtje maken voor onderweg en plezier te maken. Ik hoop dat ik je ermee helpt Tine! Je gaat al goed! Ik hoop dat je nu nog tig keer beter gaat. Want je verdient het!

Ik hoop dat iedereen leuke kerstdag(en) heeft gehad en van geen enkel pact gevallen is. Van mijn poetsplannen is niks terecht gekomen, ergens tussen kerstavond en kerstdag, besefte ik me ineens, dat ik dit afgelopen jaar geen afscheid heb hoeven nemen van mijn katten of vrienden. Het enige was mijn pa dan, maar daar denk ik nu aan terwijl ik dit schrijf, met kerst heb ik eigenlijk helemaal niet aan die beste man met zijn rare doodgaan gedacht. Ik heb mijn dagen doorgebracht met mijn dieren extra aandacht te geven, de vogels buiten te voeren en lekker in mijn kluizenaars bubbel te zitten en geen rekening te houden met de klok. Mooie films, documentaires en series gekeken, de huishoudelijke apparaten hun werk laten doen om lekkere dingetjes warm te maken voor mij als ik honger of dorst had. En gaan slapen wanneer ik moe was en opstaan als ik er zin in had. Daarmee veranderd je interne klok ook wel heb ik gemerkt. Want ik moest gisteren een wekker zetten, zodat ik niet zou vergeten dat ik vandaag zou mogen werken. 3 wekkers eigenlijk, wakker worden uit je bubbel, zodat je je alvast kan voorbereiden, de volgende wekker om je te laten merken dat het handig is om nu te gaan slapen en de wekker om op te staan. Ik sliep slecht, want onder druk kan ik niet slapen en werkte ook niet zo mee dat ik gewoon in een ander ritme zat maar het opstaan ging goed. En het vertrekken ook. Het was mistig en donker en ik vond het eigenlijk wel grappig van mezelf om te merken dat ik in alle jaren dat ik hier woon ineens angst voelde. Ik was bang voor dat bospad en wat ik er tegen zou komen. Ik ben er echter niks engs tegenkomen, behalve iemand met een verblindend licht die me even uit balans bracht qua evenwicht. Maar ik was blij toen ik het voorbij was. Ik denk dat dat te maken had met even echt een paar dagen geen contact met mensen en dat dan wel doen en dan ook ineens angst hebben voor de natuur. Ik heb het gewoon gedaan en omschakelen van alleen maar met dieren praten en met jezelf ging ook goed, persoonlijk was ik er verbaasd over hoe makkelijk dat gaat. Maar ja, ik was deze ochtend dus bang dat ik de wolf zou zien, of een zwijn op mijn pad zou krijgen en dat voelde onveilig. Maar die heb ik niet gezien, wel een kudde reeën toen ik weer op weg was naar huis. Ik denk dat mijn spaarpuntje qua stoppen met roken dus echt wel een hele mooie kleine maar goede verrekijker gaat zijn.