Spud

Zo je bent de dag al vroeg begonnen Claudius. Dagpact; Claudius Spud

leuk! ik kan dus nog een herkansing maken. Dan wel beter voorbereid thanks!

Ik heb een link gehad, maar waarschijnlijk omdat ik nog een broekie ben in het mediteren eentje van 3 jaar geleden. Is verder niet zo erg, heb met veel enthousiasme de meditatie om klokslag 10 uur gestart en toen kwam ik er vrij snel achter dat ik heel erg onvoorbereid erin gestapt was. Tsja enthousiasme en nieuwsgierigheid zijn niet zo een beste basis om te beginnen met mediteren leerde ik. Allereerst werd ik afgeleid door de katten en het omzagen van bomen door mijn buurman. Dus ben ik verhuist naar mijn stilte eierdozen kamertje. Maar toen zat ik inmiddels zo in mijn hoofd dat ik me niet zo goed kon overgeven aan de meditatie. Ik werd alleen maar nieuwsgieriger naar wat er achter de opdrachten zat, hoe het zou kunnen helpen enzo? Ik heb het ongeveer 3 kwartier vol kunnen houden, toen was ik echt heel erg nerveus. Vooral mijn faalangst kwam naar boven, zoiets moois wat je zomaar gegeven wordt mag je dan ook gewoon zonder pardon ontvangen en hoef je geen vragen bij te stellen. Vind ik. Vind ik niet zo respectvol. Dus ik heb het afgesloten en ga de link pas openen als ik me voldoende voorbereid heb en verwacht dat ik het beter kan ontvangen. Ergens ben ik wel blij dat het nog geen live verbinding was, anders had ik echt afgesloten met een gevoel van falen en dingen gemist hebben. Nu kon ik het afsluiten met een minder sterk gevoel van falen maar een wijze les meegekregen te hebben. En dat is me even zo dierbaar dan ergens goed in zijn of iets af te maken. Eigenlijk maakt me dat trotser. Omdat ik dan nog iets te leren heb. Voor nu leren ontspannen en me over kunnen geven aan. En minder in de bovenkamer zitten. Dus het was zeker wel helpend! Dankjewel voor de tip! Ik heb nogal een haat liefde verhouding met mijn gevoel er te laten zijn. Ik schijn hoog sensitief te zijn zonder bijzondere kenmerken. Ja wil ik erbij zeggen, want de hspers die ik ontmoet heb blinken uit in bijvoorbeeld foto lezen of voetreflex of meditatie of andere dingen om toch een ander te kunnen dienen. Om een beetje te kunnen passen in de maatschappij omdat het toch best een beetje gek is nog. Ik heb al die dingen onderzocht en ik weet dat ik het ook kan, maar ik kan het niet in opdracht of dat er een verplichting achter zit. Ik vind het namelijk heel eng als mensen zich gaan ophangen aan mijn voelsprieten. Mijn voelsprieten zijn aangegroeid om voornamelijk mij te helpen en te beschermen. Als ik mijn gevoel volg puur voor mezelf, ben ik een raar mens voor omstanders want dan zeg ik afspraken af zonder veel uitleg. Omdat ik wel snap dat iets afzeggen gebaseerd op je gevoel raar is. Dus ik heb me een beetje aangepast, als het voor mij niet goed voelt om te gaan, gebruik ik een smoes. Vind ik heel erg vervelend want dan mag ik er mijn gevoel niet laten zijn. Maar omdat mijn gevoel niet geaccepteerd wordt ga ik dan in mijn hoofd zitten om mensen tegenmoet te komen. En dat kwam ik dus ook tegen in de meditatie. Ik ben best wel bereid om andere mensen tegenmoet te komen, maar daar hoop ik ook gewoon een plekje te vinden waar ik mezelf kan zijn en kan verdrinken in mijn gevoel. En het weer lief te hebben. Ik ben gevoelig gewoon en dingen overkomen mij altijd spontaan als die gekke voelsprieten van mij iets doen voor een ander. En dat vind ik leuke feedback altijd! Maar het gebeurt spontaan dat ik iemand help, komt door mijn gestoei met het leven en dan zeg ik iets waar iemand iets aan heeft. Leuk dat iemand er iets aan had, maar ik voel de druk dan om verder te helpen terwijl ik eigenlijk het af wil sluiten op het mooie moment. Ik ben met mezelf bezig, dus ik kan voor niemand niet een redder zijn denk ik dan. Ik ben een meisje eigenwijsje, soms zeg ik dingen waar mensen iets aan hebben en die komen dan spontaan uit mij, zonder dat ik nadenk over dat ik hsper ben. Maar het voelt dan wel alsof ik het af moet maken dan. En dat mag ik niet doen want dan ga ik voor waardering en van dies meer. Ik ben gewoon hsp, qua horen, aanvoelen en zien. Maar dat is net even anders en ik wil nu juist overbrengen dat gevoelig zijn heel normaal is. Eigenlijk gewoon het nieuwe normaal. Ik heb mijn hele leven naar een poster zitten kijken die op de wc hing, ooit een normaal mens ontmoet, en hoe beviel het? Stichting pandora. Mijn hele leven lang vroeg ik mezelf af waarom mijn moeder die poster had en waarom hij op de plee hing? De antwoorden heb ik niet van haar gekregen, ben dat domweg gewoon vergeten te vragen. Maar nu via een radio programma vernam ik dat dit een poster was om mensen met psychiatrische problemen geaccepteerd zouden worden. Ik vind dat een bijzondere wetenschap, behalve dat het een hechte herinnering heeft aan mijn mam. Zegt dat wel wat over mijn moeder toen ik me liet opnemen in het gekkenhuis. Ze wist toen al, dat als ik mijn leven weer zou willen oppakken ik tegengewerkt zou worden. Binnen de wc gaf ze me steuntje mee. Door gewoon mijn mondje te gebruiken waar correct Nederlands uitkomt. Al verstaan mensen mij niet altijd. Ik wist mijn boodschap wel over weten te brengen dus ik had eigenlijk snel een baan kunnen krijgen maar dat heeft het uwv wel behoorlijk tegen proberen te werken. Daar ga ik niet in mee, dus ik heb mezelf een hele leuke job toen weten te bemachtigen. Voor toen. Maar voor andere sollicitatie gesprekken was het altijd een probleem of ik wel kon functioneren omdat ik 15 maanden opgenomen ben geweest. Daarom ben ik naar België verhuist. Daar ging er een hele wereld voor me open, wel kunnen werken op een asiel en dieren helpen. Maar ja dat is voor een gevoelig persoon zoals ik ook niet fraai. Maar ik heb wel voor 3 weken een asiel gerund en personeel gestuurd, dus ik heb wel ontdekt dat dat gewoon in mij zit. Maar als de bazen terug zijn en alles weer veranderen en dat je gaat denken over ik werk hier 50 uur gratis ga je erover denken om een nieuwe collega, omdat je gewoon niet binnen 24 uur over de 100 katten hebt te verzorgen, met hun chalets die op orde moeten zijn, dan ook nog de hoevendieren en ze ook nog ziek zijn dus medicatie moeten hebben. Op mijn moment een varken van 150 kilo en een heel slim varken dus ik moest elke dag iets anders bedenken om hem dat medicijn binnen te laten krijgen. Mijn tekst van toen is gebruikt om door te geven dat hij uiteindelijk overleden is. Dus ik schreef toen ook al mooie teksten. En jammer van Ozzy was een leuk varken. Ik ben aan het flippen dus laat je draadje even met rust

Ik heb me aangemeld ben benieuwd!

Hey Woman, Huur je of heb je een koopwoning? Want als je huurt zijn de isolatie voor kosten voor de verhuurder. Kei leuk idee! Een hele kamer vol matrassen dat kan dan als de woningbouw de rest doet. En ja klussen is leuk! Het is alleen jammer, als je zo lekker bezig bent niet door kan pakken en op je financieel moet wachten om tot het eindpunt te kunnen komen. Ga je die meditatie online geven? Lijkt me wel leuk om mee te doen. Maar ik zit met een pc zonder webcam maar wel met geluid en ik heb een gsm waar ik wel beeld en geluid op af kan spelen. En natuurlijk de vraag? Wat vraag je ervoor want niks is meer gratis in deze wereld en dat is ook niet erg want daarmee krijg je ook meer waardering en het helpt met de verbouwing. Groetjes, Spud

Hé Spirit, Ik begrijp dat je amicaal was en dat het een gezellig gesprek was over herinneringen aan de meeting. Maar volgende deel vond ik niet zo leuk om te lezen. Ik weet niet hoe ik kan citeren uit voorgaande berichten naar hier dus zet het maar effe in het oranje is beter zichtbaar. Haha, ja, dat weet ik nog wel. Je had een oude auto die ieder moment de geest kon geven. Was helemaal niet bang, ik vond het een leuk avontuur. Het was toen nog zo warm op die zolder, weet je dat nog? Vond het net een soort schoolreisje. Je had toen een soort hoed op. Was ook in die tijd weinig gewend. Daarom was ik de weg kwijt geraakt in dat park. Raakte een soort in paniek. Lief dat Albert me ging zoeken. Eigenlijk zijn we gewoon allemaal hartstikke lief, maar overgevoelig. Ben ik nog steeds. Zeker in groepen. Dat dat jou indruk van mijn auto was vond ik niet zo leuk om te lezen. Maar dat was jou indruk dus ben ik ook niet boos over ofzo. Maar ik zou even willen corrigeren en opkomen voor mijn auto, dat het geen oude auto was en de geest ook niet elk moment kon laten. Maar gewoon niet op slot kon omdat ik geen zin had om een dure chip sleutel te kopen dus mijn chip sleutel onder het stuur heb laten bevestigen, enige probleem was dan dat de automatische deurvergrendeling dan ook niet werkte. Dus mijn auto stond nooit op slot, in Amsterdam is dat schijnbaar gek, maar als ze toch al wat uit je auto willen jatten slaan ze meestal een ruitje in toch? Nu konden ze het gewoon pakken en zou ik schade vrij blijven. En dat zal jij waarschijnlijk gezien hebben als de geest te laten. Prima! Maar ik moest dit toch wel even tegen je gezegd hebben, want die auto heeft me echt nooit laten staan.

Hoi Woman, Ik weet nog niet goed waar je exact last van hebt, omgevingsgeluiden of dat in je hoofd? Maar als het om een slecht geïsoleerde woning gaat? Mijn woning is slecht geïsoleerd omdat ik in een soort van caravan woon. Van internet heb ik toen een tip gehad om de dozen van eieren in je kamer te hangen. Daarmee kan je een geluidsdichte ruimte maken. Ik heb dat uitgeprobeerd en het werkt! Ik heb nu een stilte kamer als geluiden mij te heftig worden. Die dozen zien er natuurlijk niet zo gezellig uit, dus ik heb ze geschilderd. En dat kan ook. Via het raam en de deur komt nog wel geluid binnen omdat ik deze niet wilde afsluiten. Maar ik dacht misschien is dit ook wel iets voor jou? Groetjes, Spud

Thanks voor de betrokkenheid! Vind ik heel lief! Ik ben blij dat ik weer thuis ben bij mijn katten. En van iemand uit het ziekenhuis heb ik een leenfiets gekregen ook weer zo lief! Mijn werk was niet zo lief want die willen onder het arbeidsongeval uitkomen omdat er niks bekend is van de bestuurder, dus thuis zitten is geen optie maar was het voor mij ook niet Dus dat is oké. Vandaag lekker gewerkt en wel begrip gekregen van mijn klanten. Ik had al xxl handschoenen vanwege mijn nagel maar daar had ik vandaag dus ook veel aan met dat gips over mijn hand. Verder heb ik eigenlijk geen ongemak ervaren, behalve dat alles wat stroever en strammer gaat. Ik voel me een 80 jarige nu. Maar ik kon mijn werk goed doen. En ik ben naar huis gegaan met een pompoen uit de moestuin van een klant en een bijknipbeurt. En alle automobilisten waren ook allemaal heel beleefd. Met een half kale kop en gips om je pols schijnen mensen toch hoffelijker te worden schijnbaar. Nou ja, dat maakt mijn hele dag helemaal oké Terwijl ik voor het ongeval eigenlijk een beetje deprie was, ik ben blij dat ik nog steeds kan werken, voor mijn dieren kan zorgen, dat ik hulp gekregen heb uit onverwachtse hoek wat betreft die leenfiets, dat er geen hordes mensen aan mijn deur staan nu die bezorgd zijn over mij, begrip krijg van mijn klanten en zelfs een knipbeurt heb gehad. Als ik dat niet allemaal op mijn pad gekregen had en alleen maar de afwijzing en onbegrip van mijn baas op mijn bordje gekregen had was ik minder vrolijk geweest dan nu. Dat is gewoon ronduit lomp. Dus ik zal in de toekomst die baas ook niet meer tegenmoet komen als deze een foutje gemaakt heeft in de planning. Dan mogen ze iemand zoeken die dat voor ze op wil lossen en anders zelf kei hard werken om het te corrigeren. Zo ben ik dan wel weer hè. En ja natuurlijk weet ik ook wel, dat ik nu heel erg hyper en druk ben van de adrenaline dat ik zo door het oogje van de naald gekropen ben volgens vertellen. Terwijl ik alleen maar heel blij ben dat ik mijn zelfredzaamheid nog heb, ik gewoon nog voor mijn katten kan zorgen en eigenlijk vrij weinig hulp nodig heb. En gewoon door kan gaan. Dat blanco stukje in mijn brein is wel raar en verhalen horen over hoe het gebeurt is of wat er gebeurt is vind ik wel maf. Omdat het ook maar interpretaties zijn van toeschouwers. Het voelt een beetje hetzelfde, tenminste dat vind ik, alsof je heel dronken was en mensen je dan vertellen hoe dronken je wel niet was en wat je allemaal fout hebt gedaan. Alleen worden nu de dingen die je blijkbaar goed deed heel erg versterkt. En dat vind ik wel lastig omdat ik zoals toen in dronkenschap en nu in alle nuchterheid sommige dingen niet kan matchen met wat mensen zeggen over mij en hoe ik ben. Leuk die complimenten, het streelt mijn ego, zeker als mensen zeggen dat ik een ijzeren dame ben. Maar ik vind het dan toch niet helemaal fraai om te horen dat ik zo boos op die bestuurder was en hem uitgescholden heb voor alles en nog wat. Ik herken dat wel van mezelf maar in combinatie met gewond zijn eigenlijk niet. Dan verwijder ik me graag uit de drukte en lik liever mijn wonden in de stilte. Dus waarom ik zo tekeer gegaan ben tegen die bestuurder, kan te maken hebben met al mijn frustraties die ik de afgelopen jaren al opgebouwd heb op de fiets, maar dan nog, zoek ik liever een rustig plekje op om mijn schade te bepalen dan de confrontatie op dat moment aan te gaan. Dus dat is raar om te horen dan, dat ik zo een driftkikker kan zijn als ik gewond ben. En helemaal niet raar dat ik hulp in de eerste instantie afwijs. Ik heb de tijd nodig om te kunnen bepalen of ik hulp nodig heb of niet. Dat gaat dus in mijn onderbewustzijn gewoon allemaal door. Enerzijds geeft me dat meer vertrouwen in mezelf, maar anderzijds snap ik ook dat een deeltje van mijn karakter is wat me ontzettend in de problemen kan brengen. Heel bijzonder dus. Maar het hoogtepunt is wel, iedereen heeft er begrip voor.

Ik ben schijnbaar een ijzeren dame, lig nu in een ziekenhuisbed met mijn arm in het gips. Morgen kan ik weer naar huis en naar de katjes! Geen idee wat er gebeurt is? Behalve dat een auto me vol in mijn flank reed toen ik op de fiets zat en dat ik stuiterde op de bumper en toen ging mijn lichtje uit. En werd ik wakker in het ziekenhuis. En zegt iedereen dat ik geluk heb gehad en heel flexibel ben schijnbaar. Ik schijn heel behendig van mijn fiets afgesprongen te zijn. Gebroken pols, hersensschudding en gekneusd zo voel ik me. En vooral dat ik naar huis wil. Mijn telefoon doet het gelukkig nog dus ik heb wat vrienden kunnen vragen om te kijken naar de katten en schone kleren te brengen zodat ik niet half naakt de taxi morgen kan nemen. (voordeel van een plekje met verborgen sleutels die ik eigenlijk heb als ik mijn sleutels kwijtraak) De verzorging is wel goed hoor, maar ik wil naar huis en weer gewoon werken morgen. Waarschijnlijk vanwege de taxi gaat dat niet en is mijn fiets ook kapot dus het is de brommer of lopen. Dus vrijdag misschien? Ik verveelde me dus dacht ik kom bij adb effe iets vertellen. De schok moet nog indalen denk ik, maar ik ben mijn zelfredzaamheid nog niet kwijt, want de gebroken pols zit aan de rechterkant en ik ontlast die hand al vanwege die stomme nagel. En blauwe plekken en kneuzingen kan ik ook wel overheen komen als ik thuis ben Alles goed dus.

Droeg ik toen kisten? Geen idee? Ik weet weinig van hoe ik eruit zag toen op die meeting. Dat ik toen een brander meegenomen heb en koffie en een ding wat ik voor koffie niet wist te gebruiken maar anderen wel. Dus we hadden koffie in dat park, en was reuze gezellig! Ik heb ook nog proberen te schilderen, dat kustwerk staat nog steeds op mijn schouw. Ik weet ook nog dat Albert ineens bezorgd over je was en dat we met zijn allen zijn gaan zoeken. Was een leuke meeting kan ik wel zeggen. En dat overnachten bij Bol met jou op de kamer was ook leuk. Weet je nog, dat ik bij je flat stond en toen taxi spud zei? Bij de verkeerde hahaha! Dat is ik, was echt heel erg leuk!

Hoi Woman, Kwam even spieken zoals ik gezegd had. Ik heb me voorlopig even tot de laatste pagina beperkt en daar kom ik al wat bijzonders tegen namelijk sleepbuds.... Wat zijn dat voor dingen als ik vragen mag? Of valt dat te lezen op de andere pagina´s? Begrijp ik het goed dat je niet kan slapen vanwege de omgevingsgeluiden? Je spreekt over karma, omdat jij dat vroeger ook gedaan hebt. Ik heb mensen ook wel geluidsoverlast bezorgd maar als mijn buurman een feestje in zijn jacuzzi heeft met voor mij niet zo een leuke muziek. Weiger ik me eraan te storen en denk aan het feit dat ze het nu gezellig hebben. En dan kan ik zelfs een beetje mee genieten. Maar ja ik begrijp ook wel dat het ook minder leuke herinneringen oproept waardoor je wakker blijft. Ik ben echt benieuwd wat die sleepbuds zijn. Dus kom nog wel terug om verder te lezen. Groetjes, Spud

Volgens mij had ik dit wel eens ooit eerder gezegd, maar in mijn stad loopt een graffiti artiest rond, die zichzelf ook Spud noemt. Als je dan even verdrietig op de fiets zit en je nick overal ziet met mooie tekeningen erbij wordt je toch wel blij. Heb zelf weleens graffiti proberen spuiten in huizen die ik had, maar zo simpel is het niet. Leuk dus.

Nog heel erg bedankt voor het van me af kunnen schrijven, ik heb heerlijk kunnen slapen. En sorry voor het feit dat ik gisteren de dag afsloot met een nogal negatieve input. Want heel erg opbouwend was het niet. Ik ben een beetje zoekende nog waar en hoe ik mijn gedachtes kan ventileren, omdat dagboek schrijven niet meer voldoende is soms. Dan heb ik gewoon behoefte aan iets te laten weten maar ben niet op zoek naar een oplossing of steun of hulp van de tegenpartij, gewoon even alles eruit kunnen gooien is dan helpend genoeg. Regelmatig bel ik met de crisis lijn en ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog. Maar eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar een forum waar ik soms mijn frustraties kan uiten zonder dat ik daar iemand mee raak of kwets of naar oplossingen wordt meegedacht. Want op afspraak praten vind ik gewoon heel lastig en onbevredigend. En aangezien het nooit echt dingen zijn waar ik controle op kan uitvoeren en ook niet wil, omdat ik het graag gewoon naast me neer zou willen kunnen laten en het voor mij niet opgelost hoeft te worden. Iemand heeft ooit tegen mij gezegd zorg dat je een teflon laagje hebt, dan kan je alles van je af laten glijden. Lijkt me heel mooi, maar zo ongevoelig wil ik ook niet zijn. Want zo voel ik dat dan. Ik wil wel blijven voelen zeg maar. En geraakt worden door dingen. Maar ik wil er minder last van krijgen. Zie het als een band te hard is opgeblazen en waar wat lucht uit moet op zijn tijd. Zodat deze lekker verder door kan hobbelen. Dat ben ik, maar ik besef mezelf ook dat dat hier niet de ideale plek is. Dus mijn vraag is, heeft hier iemand nog een tip of de moderator misschien? Hoe ik wel van me af kan schrijven maar niet meteen geholpen hoef te worden en anderen niet overbelast.

Effe de ether insturen zodat ik het kwijt ben als ik zo ga slapen. Normaal check ik mijn mail niet meer na 18 uur maar nu had ik nog wat overleg te plegen dus checkte het wel laat. Ik ben net thuis van die vriend van de botsing. Met zijn verwondingen kan ik hem niet zo helpen maar hem helpen zijn huis redelijk schoon te krijgen zodat hij poetshulp kan aanvragen wel. Maar ik had mezelf redelijk onderschat mag ik eerlijk toegeven. Ik had wel gedacht dat ik redelijk voorwerk zou kunnen doen, maar vind het van mezelf nogal minnetjes wat ik afgeleverd heb. Maar dat is mijn dingetje gewoon. De realiteit is ook dat ik effe 10 jaar nooit poetsen, ineens mocht proberen op te heffen. En de aangekoekte plee is op een paar plekken na wel weer gewoon wit maar de stomme pompbak in de keuken, gootsteen in Nederlands, heeft heftigere schoonmaakmiddelen nodig. Mijn maat is tevreden maar ik ben teleurgesteld in mezelf. Omdat ik het niet zo goed schoon heb kunnen maken als dat mijn plan was. Nu gaan poetshulpen nog steeds mijn vriend weigeren als klant of hij ontmoet zo iemand als mij. Volgende week ga ik weer, want ik wil dit project wel gewoon afmaken. Dat poetshulpen wel zien dat er al gepoetst is en er anders naar kijken. Alleen mag ik mijn lat dus lager leggen. We hebben ook gezellig gekletst en zijn ook nog naar de friettent gegaan. En hij was er blij mee. Zo erg zelfs dat hij mij wilde betalen. Sorry ik haat poetsen en wil dan ook op de laatste cent betaald krijgen. Maar als ik het voor vrienden doe, kwets me bijna als je ervoor wil betalen. Maar ook ik weet dat dat normaal is om tegenwoordig te vragen. Maar gelukkig stopte mijn vriend zijn portomonix gelukkig snel weer weg toen ik nee zei en dat hij mijn frietje al betaald had. Hij kent mij gelukkig wel Maar dat is het niet waarom ik schijf, ik had weer een mail van de 2de notaris en er schijnt nu alweer een 3de notaris bij te zijn. Nu voor de moeder van de erfgenamen. En toen ik dat weer las, dacht ik, wat een drama voor de erfgenamen eigenlijk. Ik bedoel ik ben onterfd dus ik verwacht geen geld. Nog steeds vind ik het wel grappig om te zien hoe mijn ouderlijk huis soms voor 5 ton verkocht kan worden en soms maar voor 3 ton. Het lijkt net de effectenbeurs. Maar nu heeft de moeder van de minderjarige erfgenamen bijvoorbeeld een aanbod gedaan dat de huurder het huis kan kopen voor 3 ton of uitgekocht kan worden voor 30000 euro. Waarop die huurder zegt, ik wil het huis kopen voor 2 ton en anders uitgekocht worden 50000 euro. En dan denk ik, jep de vechtscheiding is weer bezig! Maar het roept ook herinneringen op. En dat is lastig. Want hoewel ik me ervan bewust ben dat ik alleen toeschouwer ben, raakt het me en vooral omdat mijn broer zich er wel mee moeit, die toentertijd bij het overlijden van ons mam, mij gekwetst heeft door te zeggen dat ik ons mams huis leeg geroofd had vanwege emotionele redenen. Terwijl hij toen niet kwam helpen vanwege corona en hij dat zijn campinggenoten niet aan wilde doen, dus kort gezegd gewoon lui in de zetel lag. En mijn andere broer in die tijd Corona had. Dus ik stond er eigenlijk alleen voor. En wat ik aan geld vond heb ik afgestaan aan mijn broer die de financiën deed. We stopte dat in een potje om mogelijk onvoorziene kosten te dekken. Dus ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat mijn oudste broer dat tegen me zei. Want het opruimen van ons mams huis was helemaal niet gemakkelijk, de kringloop winkels waren dicht, de stort was dicht, ik kon eigenlijk niet opruimen. Dus ik heb gewoon dingen ingepakt waarvan ons mam gezegd had wie die moest krijgen. En verder uiteindelijk de woningbouw de rest laten doen. Dat was heel hard toen. Dus dan zo een opmerking krijgen, terwijl je altijd tegen elkaar zei, wij gaan geen ruzie krijgen als onze ouders dood gaan. Nou die belofte hij dus gebroken, omdat hij de enige was, die vanuit zijn luie stoel boos werd en zijn broertje en zusje betichte van diefstal. En hypocriet dat hij is, hij papt weer met onze vader aan vlak voor zijn dood. En is nu hele goede vrienden met de moeder van de erfgenamen. Terwijl hij haar nog nooit gezien had. Ik heb haar ooit wel gezien als huurster en toen was ons pa al gek van haar. Toen ze kinderen had nog meer, hij was oppas opa voor ze. Ik hoop dat mijn broer inmiddels veranderd is, maar meestal helpt hij anderen uit eigen belang, als dat de rede is dat hij haar nu helpt denk ik dat er nog wel een boel notarissen versleten gaan worden. En advocaten, maar gelukkig heb ik daar dan geen last van. Maar dat te weten en niks mee kunnen doen vind ik wel lastig. Dus ik moest effe van me afschrijven.

Van harte gefeliciflapstaart Bol! Ik moest effe snel een kaartje verzinnen maar ik hoop dat je het leuk vindt.

En verder, wat betreft die vriend van mij. Die had een botsing met een tiener op ook een normale fiets. Dat ventje is nog even komen kijken, denkt mijn vriend, en toen vertrokken zonder gegevens achter te laten. Omdat waarschijnlijk al een heleboel mensen met hem bezig waren en het jong waarschijnlijk ook niet goed wist hoe met deze situatie om te gaan. De hulpverlening qua ambulance enzo is bagger in Eindhoven blijkbaar, gelukkig toegesnelde mensen die helpen niet. De ambulance wilde in de eerste instantie niet komen. En droegen die helpende mensen op om hem in hun auto naar het ziekenhuis te vervoeren. Mijn vriend weegt een kilo of 100 en had een dubbele breuk aan zijn onderbeen. Gelukkig was iemand die palliatief arts is ook 1 van de helpende mensen op dat moment. Dus met haar doortastendheid kwam na 2 uur de ambulance wel. Wat ik dan wel weer schrijnend vind om te horen, is dat dat ambulance personeel niet eens uit de auto kwam maar de omstanders mijn vriend hebben moeten helpen om in de ambulance te komen. Waar gaat het heen met de hulpverlening? En met de tekorten? En in het ziekenhuis, wilde ze hem eigenlijk na de operatie ook meteen weg hebben, maar omdat bleek dat hij niet zo lenig was om de wond onder zijn voet te kunnen verzorgen en de thuiszorg pas maandag van start kon gaan mocht hij daar blijven. Hij laat het gewoon over zich heen komen. En doet er luchtig over. Maar ik vind dit toch wel heel erg grof om te horen, hoe er met mijn maat omgegaan is. En niet eens omdat hij een kleurtje heeft, hij is blank en Limburger van origine dus op en top Nederlander. Maar vanwege de bezuinigingen, heeft hij wel 2 uur op straat mogen liggen terwijl hij kei veel zorgverzekering betaald. En dat is het niet alleen. Hij is vroeger ook gekwetst dus heeft net zoals ik niet heel veel vertrouwen in mensen. Als er dan ook nog eens zo met je omgegaan wordt door de staat verlies je je eigenwaarde maar ook nog meer vertrouwen in die staat. Hem valt het gelukkig niet zo zwaar als/dan mij. Maar dit raakt me wel enorm! Hoe kan je iemand gewoon op straat laten liggen en het volk aanspreken op dat zij hem maar moeten vervoeren?! Je bent verplicht om iemand te helpen, maar als die iemand door jou hulp nog meer beschadigd raakt ben je ook aansprakelijk. En dat is de rede dat veel mensen juist wegkijken en niks durven te doen. Ik ben heel erg blij dat omstanders die het zagen gebeuren mijn vriend niet hebben laten liggen. Maar zoals de ambulance zich tegenover die mensen gedragen hebben, die mensen verplicht te stellen om mijn vriend dan maar zelf te vervoeren naar het ziekenhuis. Daarvan denk ik, dan zorg je ervoor dat ze de volgende keer gewoon doorlopen als ze nog zoiets zien gebeuren. Want zij hebben hun werk ook en andere verantwoordelijkheden. Ik vind het dus slecht geregeld. En dit is niet het eerste geval wat ik hoor. Hier in België is het niet veel anders hoor. Maarja een verhaal over mensen die je niet kent of een verhaal van iemand die je wel kent maakt wel een andere indruk. En de verhalen van vrienden over iemand die je niet kent maar horen hoe geraakt die vrienden zijn maakt ook verschil. Ik voel me erg onveilig in ieder geval, dus doe het liefste alles alleen. Ik vind het ook heel erg lastig om te bepalen of ik spoed voor iets ben? Toen ik mijn halve duim afsneed, er kwam veel bloed uit maar ik had zoiets ik adem nog dus ik ga nu niet ter plekke dood. En met een handdoek erom zie je het bloed ook niet meer. Dus ik heb gewoon een afspraak gemaakt met de huisarts. Toen ik mijn ribben brak, kon ik lastig adem halen maar ik kon nog steeds ademen, dus ook dat was geen spoed. Als deed elke beweging pijn. Ook toen heb ik het voor elkaar gekregen, omdat niemand tijd had om mij te rijden om op de fiets naar de dokter te gaan. (ben ik ergens nog steeds wel trots op, maar toen ben ik ook een beetje geholpen door de natuur) Hoe erg ook, er lagen allemaal dode kikkers op fietspad en ik ben deze gaan tellen. Als ik met de kikkers bezig was voelde ik mijn pijn niet. En een kleine mindfuck hierbij is, dat kikkers die over de 100 doodgaan, soms ook wel humoristisch er dood bij kunnen liggen dus soms moest ik echt lachen en dan voelde ik mijn pijn ook weer. Maar het is gelukt en de dokter heeft me heel erg fijn ingetaped. Maar ik verwacht, als ik uiteindelijk echt in nood verkeer en hulp nodig heb en daar wel om durf te vragen, ik niet serieus genomen wordt als ik wel de spoedlijn durf te bellen. Ga ik mezelf niet aandoen waarschijnlijk, zolang dat ik kan ademen bel ik niet als ik stik kan ik niet meer bellen. Dus ik hoop dat ik gewoon vredig in mijn uppie kan sterven. En als ik dan toch aangereden wordt door een of andere eikel, zal ik waarschijnlijk zoals een gewond dier willen vertrekken. Daar denk ik dus veel over na, mijn vriend woont in een drukke stad, maar zijn neiging is ook zich in alle stilte terug te trekken. Hij staat ook niet graag in de picture. Maar nu heeft hij daar dus echt 2 uur tussen wild vreemde gelegen. Erg hoor! Dat gaat mij niet gebeuren. Gelukkig woon ik ook in een bosrijke omgeving.

En om met een leuk plaatje af te sluiten. Luna voelt zich al heel goed thuis hier! Ga dat op een kaartje printen voor haar vorige personeeltje.

Mijn nagel is eraf. Maar wat erover gebleven is vind ik maar sneu. Ik hoop dat ik over een paar maandjes weer mijn normale duim terug heb. In 2015 sneed ik met zo een handig keukenapparaat de hoek van deze duim af, maar dat is met speciale zalf en heel lang verbandjes dragen ook goed gekomen. Dus ik gebruik die zalf maar weer opnieuw in de hoop dat mijn nagel ook weer terug groeit... Nu ja ik ben niet meer niet meer vies van mijn vinger dus dat is al heel wat!

Tjeetje! Ik had deze week een mail van een vriend en die ligt nu in het ziekenhuis met een gebroken scheen en kuitbeen en grote teen omdat hij een frontale botsing heeft gehad met een andere fietser. Geen idee of het zo is, omdat ik dat nog niet gehoord heb van hem. Maar ik verwacht een beetje dat het een botsing was met een fast bike of zo een e-bike. Die zijn even wat groter en zwaarder dan een doorsnee fiets waar wij op rijden gewoon aangedreven door spierkracht. Er is nu sprake van dat de helm nu ook verplicht wordt op de fiets, hier in België tenminste. Maar als ik kijk naar waar mijn vriend gewond aan geraakt is lijkt het me niet dat een helm je daarvoor behoedt. Omdat iedereen tegenwoordig snel wil, lijkt het me dan handiger om een motorpak te verplichten. Geeft ook geen zekerheid voor breuken maar kan wel glijwonden wel voorkomen. En houd dan alstublieft dus recreatiefietser zonder trap ondersteuning en enkel op het motortje van eigen energie daar dan buiten. Nu ja ik mag er wel bij vermelden dat ik mijn vriend ga bezoeken op mijn brommer, 70 km retour vind ik toch wel erg vermoeiend voor de been spiertjes. Maar jep, behalve een helm heb ik ook regelmatig gewoon mijn motorpak aan. Als ik op mijn brommer rijdt al rijdt mijn brommer maar 40 km per uur. Dan voel ik mezelf toch wel een veiliger. Ik ben nog nooit frontaal geraakt door een andere fiets, maar tijdens de sneeuwdagen van dit jaar, ben ik wel heel vaak frontaal van het fietspad afgereden door auto´s. Daar helpt een motorpak ook niet tegen. Dan telt wie de grootste is. Ik vond dat zo frustrerend, omdat ik mijn best deed om heelhuids van punt A naar B te komen en dan zo een idioot met een te groot ego en te grote wagen, dan vindt dat deze recht heeft op mijn fietspad. Die heeft gewoon blikschade als deze mij passeert want dan sla ik er met een hamer tegen en het liefst sla ik een koplamp of zijspiegel stuk. Het leuke van dit alles is dat ik nergens aansprakelijk voor ben, omdat die auto niet op het fietspad mag rijden. Dus behalve heel veel schelden en gedreigd worden door de chauffeur heb ik er niet zoveel last van. Mijn frustratie is weg, omdat de ander nu gefrustreerd is. En ik heb laten zien, dat de wet van de grootste dus niet altijd telt. In de winter bij sneeuw heb ik dus altijd een hamer of iets anders mee. Van een fietspad afgereden worden is ook niet leuk. Dus dit is mijn tegenactie. Maar frontaal aangereden worden door een andere fietser, roept bij mij vragen op. Ik ben heel benieuwd! En voor de rest vind ik het wel leuk om mijn vriend hier en daar wat te helpen. Want daar zijn we immers vrienden voor.

Goh, ik kreeg vandaag de vraag van een klant, of ik het ook gemerkt had dat er meer geluid is nu? Ik woon in een half bos en daar is het eigenlijk nooit stil. Maar inderdaad ik stoor me wel vaak aan alle omgevingsgeluiden, zeker als ik een dier om hulp hoor roepen en de plek niet kan traceren omdat er zoveel omgevingsgeluid is. Maar als ik stil sta bij geluid en de opmerking dat het nu luider is geworden, kan ik niet echt zeggen dat het nu veel harder geworden is. Er komen wel meer geluiden bij is me opgevallen. Maar ik ben een beetje doof geworden voor de doorsnee geluiden denk ik... Waar ik echter totaal niet tegen kan, is dat piepsignaal van dat apparaatje om vossen en marters bij je huis vandaan te houden. Aan dat geluid kan ik niet wennen. En het is tegenwoordig een hype dus kom het regelmatig tegen. Volgens mijn klant zou je daar als mens geen last van hoeven te hebben dus die schoof me eigenlijk per direct in het hokje van sensitief kunnen horen en dus geen goede maatstaf kunnen zijn. Nu heb ik wel iets met overgevoeligheid en voelen, maar dit vind ik toch wel te ver gaan. Iedereen heeft toch wel last van bepaalde omgevingsgeluiden? Feestje van de buren die te lang duurt, slechte muziek of vliegtuigen die continue over je huis vliegen? Maar ik ben eigenlijk benieuwd of anderen dat irritante geluid van die dieren op afstand willen houden apparaten ook horen? Ik neem namelijk aan dat ik niet de enige ben.

@Lika en Bob, nee doet geen pijn tenzij ik ergens achter blijf hangen. Volgens mijn privé arts mag ik de nagel er niet aftrekken omdat ik dan meer kapot zou kunnen maken. Maar ik moet nu regelmatig in een soda of groene Biotex badje zitten om de wond schoon te houden. Dus vanaf vandaag poets ik effe met soda bij mijn klanten. Met mijn vieze duim zorgvuldig verpakt in een verbandje en 2 handschoenen aan dat die nagel niet verder kan afscheuren. Heel onhandig bij sommige zaken omdat ik gemerkt heb dat ik echt wel erg rechtshandig ben aangelegd. Nieuw dekbedovertrek vervangen zit er even niet in, en ook niet even tere beeldjes oppakken om eronder te stoffen. Maar gelukkig snappen mijn klanten dat en hebben daar alle begrip voor. En dat is fijn! Maar het weerhoudt me niet om nog steeds domme dingen te doen. Vandaag had ik gewoon zin om op een tak te zitten van mijn boom en de weg te overzien. Klimtouw heb ik niet dus ik ben mijn avontuur begonnen met spanbanden en een stuk rubber wat kon dienen om me omhoog te helpen. En natuurlijk mijn verouderde klimschoenen. Opwaarts werkte die band wel maar naar omlaag voor geen meter. En ik had met de spanband wel een leuke abseillijn in gedachte gehad maar was deze vergeten om, om een andere boom vast te maken. En als ik deze aan de tak zou vastmaken zou ik naar beneden kunnen, als tarzan zeg maar. Maar dan had ik mijn touw niet meer uit die boom kunnen krijgen. Ik weet niet wat dat is, als klimmer wil je je materiaal ook mee naar beneden nemen, tenminste ik wel. Nou wat ik niet vergeten was, is mijn telefoon mee naar boven te nemen. Tsja je moet toch ergens voor jezelf zorgen als je in je uppie gaat klimmen.... Ik poets tegenwoordig bij mijn achterburen en die zeggen steeds als wij jou ergens mee kunnen helpen mag je dat zeggen Spud. En aangezien de buurman toch wel wat meer gewicht heeft dan ik zei de gek, heb ik ze gebeld met de vraag of ze even met werkhandschoenen mijn kant op zouden willen komen? Heel bezorgd kwamen ze direct aan maar het de zorgen waren gebroken toen ik vanuit de boom lachend riep ik zit hier. Zou je effe die spanband daar aan die boom willen bevestigen en dan het andere stuk strak willen houden zodat ik dan weer kan afdalen? En zo gevraagd is gebeurd. En met gelach en humor! Ik heb doorgaans een hekel aan hulp te mogen vragen. Maar omdat het zo grappig was en mijn buren er ook om konden lachen trek ik dit vele malen beter. Gewoon effe met je billen bloot om een dom foutje omdat je effe iets vergeten bent, wel een heel belangrijk detail maar wel aan de andere gedacht had. Gewoon een steekje laten vallen en er zelf heel erg om kunnen lachen. Dat is voor mij de fijnste hulpvraag en de hulp ontvangen. Dat andere zoals mijn kat een auto gunnen om bij de dierenarts te komen of mezelf niet in staat zien om met mijn gebroken ribben met de fiets bij de huisarts te komen, vond ik allemaal niet zo fraai om te ontvangen. Dan sta ik op scherp en voel me heel onveilig. Maar dan lijkt het alsof die hulpvraag voor dat ritje ineens heel groter wordt voor de hulpverlener op dat moment. Die ging zich bemoeien met de diagnose van mijn kat maar ook de diagnose van mij. Dat was de hulp waar ik totaal niet om vroeg maar moest ermee dealen want ik moest toch ook thuis zien te komen. Maar ook en het meest destructieve, ik mag niet boos of gefrustreerd zijn omdat iemand zich moeit met mijn zaken. Ik heb altijd geleerd dat je dankbaar moet zijn als iemand je helpt. Dus dan slik je die frustraties in. Uiteindelijk had ik het gevoel dat dat de betaling was voor hulp te kunnen krijgen. En dat was mij teveel, het koste mij emotioneel teveel. Zodoende dat ik mezelf een hondenkar heb gekocht die achter de fiets kan en mijn katjes nu zelf warm en droog naar de dierenarts kan vervoeren. En een brommer voor mezelf, zodat ik zonder iemand bemoeienis met die zere duim naar de dokter kon. In een boom vast zitten vind ik vele makkelijker. Want dan wordt er gelachen om je stommiteit. Krijg je ook wel advies, maar op een makkelijkere manier, althans voor mij. Volgende keer de buurman bellen als ik aan dat begin want hij werkt thuis dus kan een oogje in het zeil houden. 100 keer beter dan je te bemoeien met de genezing van mijn kat, terwijl de dierenarts mij kent en ik ook haar dus elke cent die ik erin steek niet overdreven is. Ik ga bij bloedarmoede geen bloedtransfusie doen, dat weet de dierenarts ook maar ze weet ook dat ik nieuwsgierig ben op gebiedt van dierengeneeskunde wat er allemaal mogelijk is. Dus ze deelt dat wel met me. En ze weet dat ik nooit zoveel geld heb, maar het beste met mijn dieren voor heb. Ja, heel eerlijk gezegd, soms mag ik schipperen tussen een onderzoek laten doen of goed eten kopen voor al mijn katten. Dan heb ik mijn dierenarts wel even nodig op me een peptalk te geven. Met een onderzoek krijg je een diagnose, maar omdat ik zo mijn katten ken, weet zij gewoon dat ik met een diagnose eigenlijk niks kan. Dus ze volgt mijn gevoel een beetje en mijn observaties. En daarop behandelen we kat dan. En als ik echt wil nu wil ik een foto of bloedtest dan doet ze dat ook. Maar dat is meestal als ik het gevoel heb dat er niets meer te observeren is of te voelen. En bij mij met mijn gebroken ribbetjes, kan je beter ook niet afkomen, met nu kan je niks. En je moet 6 weken thuiszitten nu en ik kom wel voor je zorgen. Ik heb daar werkelijk niks aan. Als het niet normaal kan verzin ik wel een manier om mijn dieren te verzorgen en mezelf ook. Juist dat vind ik soms een beetje leuk aan een aandoening. Handicap mag je het ook noemen. Ik wil ten alle tijden zelfredzaam zijn. En wel de hulp ontvangen die ik zelf wil. De buren ga ik dus vaker vragen, maar al die andere mensen niet. Omdat het gewoon niet heel fijn voelt. Omdat het wat kost.

Etenstijd hier, voor degene die hun maaltijd nodig hebben mij even overslaan en voor degene die op dieet zijn, kijk effe hoe goor dit is, is mijn duim maar ik was ook klaar met eten toen ik dit zag. Resultaat van in een onbewaakt moment met je vinger tussen de deur te komen zitten en gewoon lekker door blijven werken.

Ik snap er geen snars van. Ik wilde mijn buurmeisje de komende weken kaartjes sturen omdat ik het eigenlijk wel fijn gevonden heb om deze te krijgen toen ik opgenomen zat. Maar detox is streng, 5 dagen geen contact is ook 5 dagen geen contact. Maar zo streng had ik het niet verwacht, want ze hebben mijn kaart geopend en weer teruggestuurd. Omdat ik zoiets heb, ze hadden die kaart toch ook na die 5 dagen aan haar kunnen geven? Wat heb ik zo niet helpend geschreven dan? Is het vanwege de kaart? Waarop een poppetje staat en groot Somber? zegt en verder zegt, blijf zoeken... Geef niet op.... Geluk vind je soms in de kleinste hoekjes. Met ook nog een klavertje 4. En ik vertel over haar kat en zeg dat ik hoop dat de eerste dagen goed meevielen en dat ik hoop dat er leuke mensen zitten. Mijn ervaring is dat je mensen in hun opname beter geen vragen stelt, maar leuke kaartjes schrijft over het dagelijkse leven buiten. Maar blijkbaar is de hulpverlening zo veranderd dat ik me aanpas. En een dagboek begonnen ben die ze krijgt als ze weer uit de kliniek is.