Spud

Natuurlijk niet! Mormel Leuk die foto van je hond! En @bumperjim wat maakt het uit wat voor hond je hebt, schijnbaar zijn we allemaal wel van de grote honden houden en willen verzorgen. En ja ik ben er met beide benen in getrapt, ik dacht wel dat je zo een hond had, vond het alleen een beetje raar dat je geen foto plaatste van je hond maar zo een rashonden foto. Maar ook daar ben ik met beide voeten ingetrapt en vind ik niet erg. Ik zou het wel leuk vinden als je ook een foto zou willen plaatsen van je echte hond.

Ik noem het enge band, want blijft altijd spannend of hij het overleeft als ik hem spot en hem mij. Maar ik vind het ook wel ergens diep in mijn hart heel leuk en fijn. Wat betreft die 70 km borden, ik denk dat de gemeente gewoon vergeten is om de borden weg te halen. Vanaf dat pad (zoals ik het noem) kom je op een t splitsing en heb je een soort van geasfalteerde tweebaansweg, waar auto´s elkaar wel goed kunnen passeren. Maar wel effe achter een fietser moeten blijven hangen. Er zijn geen belijningen op de weg maar staat wel een bord dat je opnieuw 70 mag. Dat is de straat waar ik aan woon, enerzijds huizen, andere zijde bos. En heeft ook wel wat venijnige bochten waarin automobilisten elkaar niet kunnen passeren en je met 70 km per uur het eigenlijk niet redt. Mijn buren verder in de straat hebben dan ook regelmatig een auto door hun hekwerk, omdat iemand het gewoon niet wist. De buur met de scherpste bocht heeft er sinds een aantal jaren betonblokken neergezet omdat door zijn hekwerk elke maand wel een auto vloog. We geven het als buurt altijd al aan dat dit een gevaarlijke weg en 70 echt niet gezond is, reclameren ook bij de gemeente maar tot op heden is er niks aangedaan. (ik denk dat ze wachten totdat er echt iets misgaat) Want bij die buur met de betonblokken inmiddels, kan je ook te water raken met je auto in het kanaal. Ik denk dat het een gemeente en provincie kwestie is, want mijn straat heeft in een bepaalde gemeente vakantiehuizen langs deze weg staan en de volgende provincie en gemeente 3 bochten verder heeft woonhuizen aan weerszijden van de straat staan. Daar zie je dan ook ineens een 50 km bord staan en staan er ook flitspalen. Qua dierenhulpverlening geeft het ook best grappige verhalen, ik ben geadresseerd in de provincie Limburg. Maar als er een aangereden ree is, die nodig uit zijn lijden verlost moet worden, zou ik in principe moeten meten aan welke kant van de weg deze ligt? Want anders moet ik de politie van Antwerpen verwittigen. Vanuit gemakzucht bel ik nu meteen maar iets in de provincie Antwerpen, omdat vanuit het bos, wat gelegen is in de provincie Antwerpen vaak de verloren gelopen dieren en aangereden dieren van komen. En mijn aanloopzwerver, die geen rekening houdt met welke grens dan ook. Is inmiddels omdat ik hem heb laten castreren en maar meteen ook heb laten chippen toen mijn verantwoordelijkheid. Dus als er iets gebeurt tijdens onze ontmoeting kan ik meteen met hem bij mijn dierenarts in Limburg terecht. En mocht er iets gebeuren met hem tijdens zijn andere uitstappen, houd ik er rekening mee dat ik gebeld kan worden vanuit Limburg, of Antwerpen. Alleen heb ik niet zoveel vertrouwen in chips, vanwege mijn werk als kattenvanger op asielen. En mijn ervaring met aanloop en zwerfkatten, soms willen ze ook nooit meer gevonden worden. Dit is inmiddels mijn 7de kat die zich in de 16 jaar dat ik hier woon zich thuis voelt bij mij en met mij. De eerste 2 zijn uiteindelijk toen ze ziek en oud werden met de noorderzon vertrokken. 1 die echt angstig was voor mensen en mij ook, heeft zich voor mijn ogen dood laten rijden, omdat ik gehaast uit mijn deur kwam lopen en al wel achteruit liep om haar plaats te geven. Maar inmiddels zo teleurgesteld in mensen er toch voor koos om tussen 2 passerende auto´s door proberen te rennen. En heel lief dat de tegemoetkomende auto toen stopte, maar toen die kat zo stuipstrekkingen aan het maken was op straat heb ik alleen maar kunnen roepen, Afblijven dat is een verwilderde kat! Ze maakt je kapot als je haar pakt! En het is jou schuld niet! Het arme mens bedoelde het gewoon goed, maar ik kon mijn dankbaarheid voor dat gewoon niet echt tonen op dat moment, ik moest die kat gewoon van de straat afhalen. Ze was gewoon meteen goed geraakt, dus weg. Maar ik had het mezelf niet vergeven als die vrouw door pure paniek van deze kat krassen of bijtwonden opgelopen had. Mijn andere 2 zwerfkatten, werden gewoon heel erg ziek, en 1 liet het me toe om nog met hem naar de dierenarts te gaan. Deze bleek ernstig nierfalen te hebben. En toen werd ik voor de keuze gesteld, behandelen (en dus verplicht in huis nemen) Euthanaseren, zodat hij niet hoeft te lijden. Of gewoon in de natuur dood te laten gaan? Ik was hem toen zo dankbaar dat hij mij het vertrouwen gaf om met hem naar de dierenarts te gaan. Dat ik het behoorlijk grof vond, om hem in te laten slapen. Hij had altijd al aangegeven dat hij niet bij mij in huis wilde wonen, hij had zijn speciale thuis in mijn garage als hij niet op reep was. Dus hem laten behandelen leek me ook geen optie. Ik heb de keuze aan hem gelaten. Hoe moeilijk een lastig ook. Een oud forumlid was hier zelfs toen ik het gewoon liet gebeuren. En die kat, heeft me een hele mooie en ook gruwelijke les meegegeven. Want ja hij liep weg en ging een stil plekje opzoeken om te sterven, dacht ik. En ik vond dat best moeilijk, ook al kon hij voorheen ook een half jaar wegblijven. Ergens blijft er in je dan toch een hoop misschien zie ik hem toch nog een keer? En toen was dat ook, want je gunt die gekke zwerfkatten altijd het beste. Ik weet niet waarom, maar na een dag kwam Puck terug in zijn oude en vertrouwde garage om daar rustig dood te gaan. Het meest gruwelijke maar ook het meest mooiste cadeau wat hij mij had kunnen geven. Ik begrijp nu beter waarom dieren een stil plekje opzoeken om te sterven. En mensen ook. Het is gewoon een naar gezicht om een dierbare van je dood te zien gaan. Dan wil je nog van alle kanten dat dier of die persoon helpen, het comfortabel maken voor degene. Maar dat juist belast jou erg veel, en de stervende ook. Je mag meer door je eigen comfort heen kijken en echt kijken. En dan is het eigenlijk niet zo gruwelijk. Ja voor jou wel, omdat je je niet kan inbeelden dat je je daar comfortabel bij voelt. Maar bij een stervend mens of dier, is juist rustig blijven en niks willen doen om het te veranderen juist het prettigste. Ik ben Puck dus heel dankbaar. Maar ja ik had er nog niet genoeg van geleerd, wat betreft loslaten. Dus na mijn moeders euthanasie, wat gewoon doorgesproken was en gepland en voorbereid, was er nog een zwerfkat die naast me sliep, ook in huis kwam, maar ik nooit mocht aanraken. Macho, die werd ook ziek en oud. Tsja ik weet niet, in de eind tijd van Macho haalde die katten gewoon een mindfuck met me uit. Ik heb een oog voor zwerfkatten te onderscheiden, maar toen had ik ineens 3 Macho´s lopen. En nee ik was toen niet dronken. Het was echt grappig, dan zat Macho aan de straat en dan liep hij ineens binnen. En wilde wel geaaid worden. Ze leken alle 3 echt op elkaar. Kei grappig! Ze mankte ook allemaal en hielden hun voorpoot dan naar voren. Dit is dan weer inside grapje, ik hoop dat niemand zich eraan stoort? Maar bij Macho vond ik het soms wel moeilijk om niet te zeggen jij bent Adolf Hitler. Ik ben geen fan van Hitler laat dat duidelijk zijn. Maar ja, ik denk dat zijn nazaten van Macho mij gewoon die mindfuck gaven. Dus die kregen de naam al snel Adolf en Hitler. Macho liep ook op zijn eind, en behalve in vlees gerolde medicatie kon ik voor hem niet zoveel doen. Immers na mijn laatste poging om hem te aaien had ik hem beloofd dat nooit meer te proberen. En ik dacht eigenlijk dat hij een stil plekje op zou zoeken om te sterven. En daar was hij volgens mij ook mee bezig, en toen zat er bij de grens van mijn tuin, naast Macho 1 van die zoons van hem, zoals ik ze wil noemen. En het leek wel of ze het stokje van huiszwerfkat overdroegen op dat moment. Macho is daarna naar mijn kattenren gestrompeld en daar gaan liggen creperen. Ja, volgens mij noemt het zo in de levende mensen taal om aan te moeten zien, ik denk niet dat hij er zelf nog bij was. Voor het eerst en het laatst heb ik die kat aangeraakt bij leven, en in een mandje op zijn favoriete kant van het bed gelegd. Om dood te laten gaan. Het is echt niet fijn om die doodskreten te horen, ik zal er nooit aan wennen. Maar voelt wel respectvol en goed. Op een gegeven moment weet je wel het verschil tussen een doodsreutel en lastig adem halen. Op alle momenten is het gruwelijk om aan te horen en niks te doen, omdat je intern het gevoel hebt om wel nog wat te moeten te doen. Maar achteraf zeg ik, dankjewel voor deze moeilijke levensles, want het heeft me wel makkelijker gemaakt om mensen liefdevol los te laten. En na het overlijden van Macho, kwam Robin Good in mijn leven. Gekke, soms vervelende zwerfkat weer in mijn leven. En vandaag opnieuw, auto`s passeren ons, ik zie hem, hij mij en hij komt enthousiast weer achter me aan. Ja dat is echt leuk thuiskomen.

Efkes wennen dat ik hiervoor naar mijn eigen draadje ga en het niet op de ditje en datjes dump en daarmee wellicht weer mensen stoor. Maar eigenlijk is het ook oké, ik vind het gewoon leuk om dingen te delen die ik mooi en bijzonder vind. Maar daar hoeft niet meteen expliciet aandacht aan gegeven te worden of op gereageerd te worden. Omdat het opschrijven, mij al een gevoel geeft dat ik het tenminste gedeeld heb. (ik geloof nu dat ik het beter begin te begrijpen, ruimte maken voor jezelf op een forum En verschil maken tussen waar je echt aandacht voor wil en wat je plomp verloren gewoon efkes wil delen, dus nogmaals mijn dank voor het advies) En nu hetgeen wat ik toch wel bijzonder vind. Ik was boodschappen doen bij een winkel die ongeveer 6 km verder ligt en waar ik een nauw bospad voor door mag gaan. Wel verharde weg, maar zeg maar 2 auto´s kunnen elkaar niet passeren. En sommige automobilisten zijn zo galant dat ze voor een fietsertje als ik ook plaats maken. (dat op zich vind ik altijd al heel mooi om te ervaren dus ik roep altijd dankjewel en steek mijn duim op) Halverwege dat pad, ik denk nog een kilometer van thuis, trof ik mijn aanloopzwerver aan die langs de kant van de weg zat. En heel duidelijk schrok van die naderende auto, terwijl die auto juist uitweek voor hem. En er overduidelijk rekening mee hielt dat hij in zijn paniek weleens voor deze zijn auto zou gaan rennen. (invulling van mij want, ik krijg er ook altijd de kriebels van als ik die kat dat zie doen) En ik weet van die kat, als hij mij dan ook nog spot dat hij zijn omgevingsbesef helemaal kwijt is. Dus pas toen de auto veilig gepasseerd was, durfde ik iets te zeggen. Nou ik weet niet of die automobilist nog in zijn of haar achteruitkijkspiegel heeft gekeken? Maar plaatsvervangend had ik daar evengoed een berichtje over kunnen plaatsen hier. Want vanaf het moment dat ik Robin riep, draaide hij zich om en leek wel een hondje die meeliep met de fiets. Ik vind dat altijd helemaal geweldig! Maar ook reuze stresserend, dan vergeet die domme grote kat heel zijn omgeving en heeft alleen nog maar oog voor mij en tot overmaat ramp, houd hij niet rechts aan maar gaat dan midden op de weg lopen. En moet ik hem corrigeren en richtlijnen geven. Altijd als zoiets gebeurd, is het ook maar twijfelachtig voor mij of het goed gaat? En vraag ik me soms af, als ik zo gebaren zit te geven aan die kat, of automobilisten misschien denken dat ik ze attendeer op die kat, immers ik geef die kat dezelfde tekens als verkeersagent. En op dat moment ben ik zo bezig met die kat, dat ik zelfs vergeet om dankjewel te roepen tegen de automobilist of mijn duim op te steken. Terwijl ik ze dan toch ook wel dankbaar ben, en het bijzonder vind dat ze hun snelheid aanpassen, want ondanks de overstekende herten, zwijnen en vossen, blijft die weg toch een 70 km weg waar iedereen dus ook graag doorgast. Enfin, ik vind het dus bijzonder dat ik zo een band heb met mijn zwerfkat. En te merken, als ik ook op de weg zit, dat automobilisten zich ook inhouden, terwijl er reuze veel mensen zijn die een kat haten. Dat, maar ook, en dat is een stukje invulling van mij, dat ze zich bewuster zijn geworden dat er hier ook meer wilde dieren lopen die spontaan over kunnen steken. Dat omdat ik ze dan verder ook langzaam de weg zie hervatten, terwijl ze daar dus gewoon 70 mogen rijden volgens de borden. Als ik nog dagelijkse autorijder geweest zou zijn, had ik dat dingetje met de zwerfkat en iemand anders echt heel bijzonder gevonden. Maar ja als ik in een auto zit, is mijn grootste angst een dier aan te rijden. Helaas wel gebeurd en dat neem ik mezelf nog steeds kwalijk. Een mens ook niet leuk, maar dan kan je nog wat doen, 112 bellen. Gelukkig nooit gebeurt en hoop ik ook nooit mee te maken. En gelukkig waren de dieren die ik aangereden heb ook meteen morsdood. Want ik moet er niet aan denken dat zo een dier dan ligt te creperen en je niks kan doen. Wat katten en honden betreft heb ik die zelf al genoeg gezien en wel opgehaald. Dus ik weet hoe misselijk het kan zijn. Maar ik wil het leuk houden en effectief merk ik dat de meeste automobilisten in onze straat het rustiger aan doen, en ik zie weldegelijk de kadavers langs de weg verminderen. Dus er is echt wel hoop.

Hihi, gelukkig las ik even terug, want ik wilde exact hetzelfde boek aanprijzen als bovenstaande. Hebben jullie ook een traantje gelaten bij het einde? toevoeging op traantje gelaten, in dit geval heb ik het boek geluisterd en op het einde heb ik even mijn werkzaamheden losgelaten, me even terug getrokken van de mensen en het volledig binnen laten komen. Als ik echt geroerd ben door iets vind ik het wel prettig als ik mijn tranen dan ook even de vrije loop mag laten gaan zonder te hoeven uitleggen of te verantwoorden. Voor mij geeft dat een bevestiging van dat ik nog wel kan voelen zeg maar.

Goedemorgen deze morgen! Ik ben gisteren met een deelauto weer eens bij mijn familie geweest. En het was reuze gezellig! Ik vond het wel spannend, omdat ik al een jaar geen auto meer gereden had en de voorlaatste keer dat ik zo een auto leende het alleen maar stress gaf. Het blijft wennen, elektrisch en in een automaat rijden en dat ik uiteindelijk het laatste stuk op de fiets te doen. Maar de ervaring was deze keer zo goed en de kosten vielen zo goed mee. (een stilstaande auto op je oprit kost in verhouding meer) Wil ik het wel als tip meegeven, voor iedereen die om wat voor reden dan ook geen auto meer kunnen of willen kopen en toch ook niet (help me even? want ik vind er de juiste bewoording niet voor) hun rijvaardigheid in het verkeer willen verliezen. Ik mag toegeven, de voorlaatste keer die minder meeviel. Was 1 ik deed iets nieuws en ben dan sowieso al gestrest omdat ik dan niet weet waar ik aan toe ben. 2 in mijn gemeente was het toen ook erg nieuw dus toen ik eraan begon had ik ook veel publiek die zich er ook even tegenaan ging bemoeien. Nu wist ik een beetje wat er kon komen en was ik meer voorbereid en wist ik ook wat ik niet moest doen. Het ging nog steeds niet helemaal soepel, zoals de oplaadstekker eruit krijgen. Maar ja, zoals ik uit de handleiding begreep mag je ook wel weten waar dat knopje zit. Toen dat eenmaal gelukt was, kon ik terugvallen op de fouten bij de voorlaatste ervaring en ging het vele malen beter. Mijn conclusie is, hoe vaker dat je het doet, hoe handiger dat het gaat. Want de gewoonte van je in het verkeer te begeven, zit al in je, net zoals fietsen. Dus ik zie nu die deelauto´s als een verbreding van je horizon. Minder afhankelijkheid van andere en meer kans om je sociale contacten te kunnen onderhouden. Dus, echt een proberen, hoe eng en spannend het misschien ook kan zijn.

Herkenbaar! Maar dan met mijn katten. Ik ben dan ook van mening dat elke diersoort wel voor iemand steun kan zijn. Zelfs, geen huisdier hebben, maar contact maken met de natuur is al helpend. Ik kan een heleboel vertellen over mijn katten, maar dan deel ik liever dat half jaar dat ik in een studentenhuis woonde waar ik me helemaal niet thuis voelde. Bekende stad, Eindhoven namelijk, mijn oma woonde zelfs in mijn buurt. Maar toch kon ik daar niet landen, omdat je geen huisdieren mocht hebben, terwijl ik een studentenhuis gewoon was, waar zo een beetje alles binnen kwam. Verschil was misschien, dat we allemaal dierverzorging studeerde dus wel een beetje op 1 lijn zaten. En daar in Eindhoven de mensen wat serieuzer waren en anti huisdieren. Ik denk dat daar zo ongeveer mijn alcoholisme is ontstaan. Want daar ben ik bij een studentenvereniging gegaan omdat ik geen aansluiting vond bij mijn huisgenoten en dus niet op mijn kamer wilde zijn. En op die studentenvereniging was het toen heel stoer om heel snel en heel veel te drinken. Dus ik had daar al snel vrienden gemaakt en het was ook wel fijn om totaal verdoofd in mijn kamer te komen, zodat ik niet hoefde te voelen hoe verkeer ik daar eigenlijk zat. Eigenlijk had ik beter gewoon iets mogen zoeken. Nou ja, met die studentenvereniging kreeg het bestuur de meest merkwaardige cadeaus, zoals vissen, die ze dan door de plee wilde spoelen op het einde van de avond. Dat trok ik dan niet en liep dan in het holst van nacht met mijn dronkenkop naar mijn kamertje met een viskom met guppy´s. Thuis aangekomen lagen ze natuurlijk in coma door al het schudden en ging ik ook in coma liggen. En wat was ik dan blij dat ik ze de volgende middag zag rondzwemmen. Ze gaven me zo een thuis gevoel, dat ik van mijn biergeld een aquarium ben gaan halen met verwarming, en voer en plantjes. Ze waren immers stil dus mijn huisgenoten hoefde het allemaal niet te weten. Het gaf mij een reden om naar mijn kamertje te gaan. Alleen toen ging ik dus met mijn studentenvrienden in mijn kamer indrinken, afdrinken what ever, heel erg storend voor mijn huisgenoten. Dus op een dag, waarbij ik voor de zoveelste keer door mijn luidruchtige wekker heen sliep, stond een huisgenoot ineens in zijn boxershort in mijn kamer en was zo boos om die vissen te zien. Dat behalve die vissen, ik ook weg moest, en dat snapte ik. Ik was allang blij dat in ons gevecht die vissen niet tegen de grond zijn gegaan. Want ik kan me voorstellen, dat je als nuchter mens, en al gefrustreerd bent over je huisgenote. Het niet zo prettig is, dat je zonder pardon, bij je keel gegrepen wordt en buitengezet wordt uit haar kamer. Terwijl je wekelijks spieren traint en ze maar klein is voor jou. Ik kon zijn agressie tegen mijn deur dus ook heel goed begrijpen. Is ego technisch ook niet zo fraai. Maar toen stond ik met mijn aquarium dus op straat. Uiteindelijk ben ik toen opgenomen in een kliniek en heb ik mijn vissen in het aquarium kunnen doen van mijn woongroep. En werden de zwerfkatten die er liepen mijn vervanging van thuis. En zo steunde een kiekendief die een duif op zat te eten, in een tuin waar ik me thuis moest voelen, ook een thuis. Dus ja dieren zijn heel belangrijk, voor elk mens wel.

Hoi Renaldo61, rot voor je dat Femke is overleden, zoals ik het een beetje kan begrijpen is ze je in de strijd van 40 jaar alcoholisme ontvallen. Want een dier gaat helaas geen 40 jaar mee. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het wel heel fijn is om zo een trouw dier naast je te hebben. Rot dat ze gedurende ons pad niet bij ons kunnen blijven. Ik hoop dat je het wel trekt, en de basis die je met Femke gemaakt hebt doortrekt. Ondanks het gemis.

Gave hond! Kan me voorstellen dat mensen daarvan schrikken als zo´n grote hond ze probeert te vertellen dat ze daar niet mogen lopen. (verder mogen ze blij zijn dat deze geattendeerd heeft en ze niet gecorrigeerd) En verder snap ik niet zo heel goed waar die toeristen zich dan druk over maken? Ik stel me dan namelijk voor dat je als toerist, al menig bordjes en signalen wat betreft privé terrein geschonden hebt. Een afrastering staat er toch niet voor niks? Dat is voor zover ik weet, een universeel teken dat je het domein van een ander doorgaat. Daar hoef je volgens mij niet eens de bordjes voor te kunnen lezen in een vreemd land waar je taal niet spreekt. Niet dat ik het ook weleens heb gedaan hoor. Het blijft ook wel leuk en spannend om over zo´n hek te gaan of een waarschuwingsbord te negeren. Ik heb er alleen maar leuke anekdotes aan overgehouden en heb soms op de blaren gezeten. Maar ja, wel met plezier, want boontje komt om zijn loontje en die snap ik heel goed. Ze mogen blij zijn dus, dat je hond niet tot de aanval overgaat (zo vul ik het in ieder geval in) En verder effe een andere vraag? De Kuvasz en de Pyreneese Berghond worden vaak met elkaar verward, welke had ook alweer de berenklauwen? Er loopt hier namelijk altijd een klein en tenger vrouwtje rond met haar grote hond. En dat vind ik altijd zo een mooi gezicht, hoe ze samen eigenlijk zo een beetje het verkeer regelen als ze besloten hebben dat ze over willen steken. En gewoon samen hun ding doen. Ik zou eens wat tegen ze willen zeggen, hoe ik daar van geniet. Maar omdat ik niet helemaal zeker ben welk ras het is durf ik dat niet. Best stom, want gewoon enthousiast zijn om wat je ziet, mag toch ook, zonder up to date hondenrassen kennis meer? Ergens heb ik dat in mijn dierenverzorgingsopleiding opgeslagen maar komt niet meer naar boven. Al denk ik toch dat het de Kuvasz is, want jij hebt het over een kudde en dan lijkt het me niet handig als je hond achter een hek kan blijven met een berenklauw.

Als eerste ga ik dan zoeken naar hoe een Patou hond er dan wel uit zal zien. En daarnaast voel ik me moedeloos, omdat ik mijn beste collega vriendin niet meer kan helpen. Ik vind het wel heel fijn om te lezen dat andere mensen er ook tegenaan lopen dat mensen meestal ook niet hun mening delen. Daardoor ben ik niet de enige dus. Die wetenschap maakt het leven nu juist zo boeiend en interessant voor mij. Omdat ik dan de kans krijg om nog verder te groeien en te worden wie ik eigenlijk wil zijn. Gewoon er tegen kunnen dat iemand jou mening niet deelt, en niet te hoeven willen overtuigen. Ik had een mooie leerles daarvoor, maar heb mezelf opnieuw laten gaan. Ik zie dat als een leerles die ik weer gemist heb.

Moet me toch even van het hart, gewoon omdat het mijn draadje voorlopig nog is en ik een beetje van mezelf kan laten zien. En de hele discussie heel veel pijn en verdriet bij me opriep. Ik vind het heel erg rot dat wolf Bram nu afgeschoten moet worden, ik kan me namelijk niet van de mening ontdoen dat Bram zo tam werd doordat wij voedsel in de natuur laten slingeren en hij dus leerde dat wij een voedselbron zijn. Het kan en is ook goed mogelijk, daar zie ik mijn medemensen wel voor aan, dat hij met eten is gelokt en zich nu zo misdraagt. Maar dat wil ik niet als hoofdmoot in mijn gedachten denken. Omdat ik dan weer bevestigd wordt in mijn eeuwen oude gedachte de mensen om mij heen zijn onbetrouwbaar en daarom moet die wolf dood. Behalve dat het me heel eenzaam maakt, maak ik me ook druk om iets waar ik totaal ik geen controle op heb. Ik denk dan, de wolf die hier loopt, vermoord schapen en impala's nog steeds. En ja, ik weet als geen ander om je dier gruwelijk vermoord terug te vinden. Toch heb ik dan zoiets, toen ik de wolf bij ons zag, was ik kei enthousiast! Maar ik deelde mijn enthousiasme eigenlijk met niemand, behalve kennissen waarvan ik wist dat ze daar met een klein hondje liepen. Gewoon om het probleem op de Veluwe te voorkomen. Ik vind het een eer dat de wolf weer is teruggekomen. En ik verwacht dan ook, dat als de wolf een kat van mij zou pakken, ik deze nog niet dood zou willen. Dan had ik maar beter op mijn kat moeten passen en mijn kat gaat ondergaat een nuttige dood. En ja natuurlijk zal ik verdrietig zijn. Zo te denken geeft me rust, maar geeft me ook weer dingen om na te denken over hoe ik zelf iets kan veranderen aan iets waar ik niet blij mee ben. En respecteer ook de mening van mensen die wederom weer blij zijn als ze lezen dat er een wolf doodgereden is. Ik kan nog een speech geven over tal van dieren. Maar als wij mensen, niet de loep leggen op ons eigen gedrag, zal dierenleed en mensenleed altijd bestaan. Ik dacht voorheen altijd ik de waarheid in pacht had, ik ben daar heel erg in veranderd. Zelfdoding, euthanasie, dementie, rouwverwerking, dierenleed zijn onderwerpen die me raken. En in alles dacht ik dat ik er alles van wist. Ik ontdekte toen, dat elk mens en elk dier, anders is en dus ook dingen anders beleefd. En vaak niet bij mijn invulling past. Dus ik vraag veel, omdat ik gewoon heel nieuwsgierig ben en het interessant vind wat andere denken. Omdat ik dan ook durf aan te geven dat ik die mening niet deel, ben ik dan irritant. Ik ben gewoon een filosoof, denk veel maar kom niet met inhoudelijke uitspraken. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar kennis. Ik ga eten koken, ik krijg vanavond visite.

Laat maar staan Amalia. Ik laat namelijk ook alles staan.

Ik kan dit toch even niet laten. @Amalia, ik snap totaal je frustratie over je buurkatten die dus blijkbaar bij mensen horen. Ben je er ook van op de hoogte dat wij mensen verantwoordelijk zijn voor alle zwerfkatten op straat? En dat een dikke weldoorvoede kat, het nestje uit je tuin leeg eet, waarvan jij denkt dat is een huiskat. En misschien niet eens is? Daarmee wil ik het niet goedpraten dat er vogeltjes uit het nest gehaald zijn, dat vind ik zelf ook rot. Maar wil ik wel even zeggen, als wij mensen verantwoordelijker met onze huisdieren om zouden gaan en niet zoveel huisvuil zouden laten slingeren, dan zouden er geen niet zoveel katten op straat lopen die vogels dood maken. Volgens mij ligt het probleem niet zo bij de katten, maar bij ons mensen. Ik heb het vermoedde dat de frustratie en ergernis over elkaar zo groot is, dat we elkaar gewoon niet meer durven aan te spreken. Helaas mag ik toegeven, dat er veel mensen zijn die een kat nemen omdat het een zogezegd makkelijk dier is om te hebben. En als het even moeilijk wordt dumpen ze de kat op straat en laten andere mensen het probleem oplossen. WIJ MENSEN VEROORZAKEN DIT EN GEEN ENKEL ANDER DIER

Hmmm, hoewel het leerzaam voor me is, namelijk me buiten de discussie houden en mijn grote mond te houden om niet nog meer olie op het vuur te gooien. En ik opnieuw geconfronteerd word met mijn interne gevoel van dat ik partij moet kiezen of dat ik mijn verantwoording moet nemen om de strijd een beetje te sussen. Want hoewel ik mezelf in de opmerkingen van iedereen kan vinden. Denk ik ook, hoort dit niet weer thuis op een ander draadje? En niet mijn voorsteldraadje? Want eerlijk gezegd, ben ik dit draadje gestart, om me opnieuw nog eens voor te stellen omdat ik merkte dat mijn oude gewoonte van de groep gewoon binnen te vallen en mijn ruimte gewoon nemen niet helemaal meer werkte. En dat vond ik een mooie tip. En wilde ik iets mee doen. Nu zit ik met deze discussie op mijn voorsteldraadje en vraag me af, is dit mijn spiegel, zijn dit de zaken die ik oproep bij andere mensen? En mag ik daar iets mee doen? Of mag ik dit keer de verantwoordelijkheid bij de ander leggen? En voor zover ik dan kan zien en mezelf voel, wil ik mezelf terugtrekken van dit draadje. Althans, dat ik me voorstel in de titel. Want zo voelt het niet meer voor mij. Dus ik overweeg de titel te veranderen, in.... Pijn, verdriet, frustraties, boosheid en ongenoegen delen om de druk van de ketel te krijgen? Maar denk maar mee? Ik ben immers dit draadje begonnen en vind toch wel dat ik daar voor zover ik kan iets mee, aan of iets mag doen. En daarin mijn verantwoordelijkheid te nemen. Maar ook een beetje voor mezelf op mag komen door te zeggen, dat deze hele discussie niks te maken heeft met mijn voorstellen. Wat ik inmiddels geleerd heb, is dat mopperen op een ander die toevallig anders denkt dan jij, je kostbare energie kost, energie die je beter in jezelf kan steken om je eigen voordeur te kuisen. Ik heb veel narigheid gezien voor zowel mens en dier en werd ook bevooroordeeld. Ik werd verbitterd en boos en gefrustreerd. Toen een goede vriendin die Hsper is me zei, je trekt je het lot van de wereld aan en daarom ben je zo boos. Kijk eens hoe je het voor jezelf beter kan doen? Want de verandering ligt bij jezelf. En nu verlies ik eigenlijk zelden nog mijn geduld. En kan ik de andere kant ook bekijken. En ja dan ben ik er het nog niet altijd mee eens, maar dan nog kan ik ook zien waarom zij die kant denken en ik anders denk. Ik hoef niet met ze mee te doen hè, maar ik hoef ze ook niet overtuigen van mijn punt. Mij helpt het om gewoon te doen wat goed voelt voor mij en wat ik misschien zou kunnen veranderen in mezelf.

Waar blijft mijn voorsteldraadje dit had ik niet verwacht, maar ik vind het wel leuk. Dus tot nu trek ik het wel. En een leuke notitie ik vandaag las, als je het niet meer kan trekken, is duwen nog een optie.

Hoi Mormel, Hihi, ik ben zo ene die een mega grote kattenren aan haar huis heeft gemaakt. 80m2 groot net zo groot als mijn huis. Dat was eigenlijk niet meteen voor de buren of mijn omgeving, maar vooral ook voor mijn eigen rust. Ik kwam daar wonen met gelijk 11 katten. Mijn 3 oude katten van Nederland nog want eentje is bij mijn broer blijven wonen. En 8 Adhd kittens, die wel verzorgd waren door hun moeder in een m2 kooi, maar nog nooit de wereld echt gezien hadden buiten die kooi. Ik woon nogal aan een drukke weg, dus ik en mijn volwassen katten hadden het er altijd maar druk mee om te voorkomen dat ze door hun nieuwsgierigheid zich dood lieten rijden. Dus ja daarom bouwde ik die ren. En ook wel een beetje als boodschap naar de buurtbewoners die jarenlang last gehad hadden van een kattenvrouwtje dat teveel katten had. Ik heb zelfs buren aangesproken dat ik met heel veel katten kwam wonen en mijn best wilde doen om de overlast zoveel mogelijk binnen de perken te houden, dus als ze last dachten te hebben van mijn kat ze zeker eens aan moesten kloppen. Ik heb zelfs, kattenschrik uitgedeeld. En blijkbaar heb ik me toen zo aanspreekbaar gemaakt, dat ik eerder klachten kreeg te horen over iemand anders dan mijn volkje katten. Ik denk dat we in zekere zin behoorlijk dezelfde mening delen. Laat de natuur lekker de natuur. En of dat egoïstisch is, ik weet het niet? Ik denk van niet. Maar een ander mag zo denken. Ik weet wel dat ik op een gegeven moment te makkelijk dacht over dieren euthanaseren toen ik op het asiel werkte. Ik dacht altijd beter dat je dood bent kat, dan hoef je de sleur in het asiel van een behandeling tenminste niet mee te maken. Pas bij mijn eigen kat Mick, die astma had en later Felv bleek te hebben, heb ik denk ik te snel gekozen voor euthanasie. Want dat kereltje hoe ziek hij ook was, verzette zich er tegen. En eenmaal wanneer het gif ingespoten is, kan je niet terug. Heb ik wel nog gevraagd aan de dierenarts. Dat heeft me qua gedachtes wel anders doen denken en waardoor ik het minder makkelijk vind om te bepalen voor een dier of deze wel doorleeft of niet. De andere kant is ook niet leuk om aan te zien. Het gewoon maar laten gaan. De meeste katten zoeken dan een rustig plekje op om te gaan. En ik geef ze die kans ook. Maar heel gek, het lijkt altijd alsof ze van me weten, dat als ik ze niet dood aangetroffen heb ik altijd nog hoop dat ik ze terug zal vinden. En daarom zorgen ze ervoor dat ze eigenlijk altijd in mijn nabijheid sterven. En ergens vind ik dat een compliment, maar het blijft gewoon naar om een dier te laten liggen creperen en met rust te laten, omdat mijn impuls is deze pijn te besparen. En je gevoel en je ratio echt met elkaar in conflict zijn. Je weet dat je die kat met rust moet laten, maar toch wil je nog iets voor die kat doen. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, ik huil en ik jank omdat ik me wanhopig voel omdat ik denk die kat dat dier heeft pijn en ik moet er iets mee. Maar dat proberen die dieren me elke keer weer opnieuw te leren, denk ik dan. Dus nee, ik ben niet meer van euthanaseren, en heb gelukkig een realistische dierenarts, die me wel op de hoogte brengt van wat er inmiddels allemaal mogelijk is, zelfs bloedtransfusie. Nee zover zou ik ook niet met mijn dieren gaan. Voor mij hoeft het niet echt teveel menselijk te worden maar gewoon ook dierlijk blijven.

@Amalia, Hoewel ik niet verstrikt wil raken in een eindeloze discussie over wat wel goed is voor een dier of niet. Vind ik het zelf ook altijd heel vervelend als er een kat van mij binnenkomt met een vogeltje. Maar dat gebeurt ook als ik ze los laat lopen in hun buiten ren. Zodoende dat mijn tamme katten, altijd een belletje om hebben. En als ik mijn katten vrij los laat lopen in de tuin, de vogels in mijn tuin altijd waarschuw. Inmiddels zijn de vast bezoekers van mijn tuin dat gewoon. Wat betreft mijn aanloopzwerfkatten, wil en kan ik er niet zoveel aandoen. Ik ben dan wel niet blij als ik ze met huid en haar een vogel op zie eten, maar dat vind ik dan minder jammer van dat vogeltje dan als mijn tamme katten met een verwonde vogel binnen komen, die uiteindelijk aan zijn verwondingen en stress sterft omdat mijn katten wel nog de jachtdrang hebben maar niet weten hoe ze moeten doden. Dan vind ik met huid en haar opgegeten worden, toch een nuttigere dood voor een vogel. En dat telt hetzelfde voor muizen maar daar maakt dan weer niemand zich druk over. Behalve ik zei de gek.

Hoi Mormel, Ik vind je vraag eigenlijk heel leuk! Ik vind het namelijk erg leuk om over dieren te praten maar wil me nergens specialist in noemen. Mijn reacties zijn dan ook gebaseerd op werkervaring op asielen en dus met dieren en met mensen en dan leef ik me altijd liever in, in een dier dan de mening van mensen. Dus hier mijn oprechte mening. Volgens mij ga je juist super goed om met die kat die buiten wil blijven. En ik vind het eigenlijk bewonderenswaardig dat je zo voor die kat zorgt. Je hebt zelfs een warm schuilplekje voor die kat gemaakt. Dus ik snap niet zo waarom mensen op andere fora je egoïstisch vinden? Ik als voormalig kattenvanger denk juist wat super geweldig dat er nog mensen zijn zoals jij! Want ja, er zijn mensen die hun kat gewoon op straat laten lopen uit gemakzucht. En daardoor had ik zoveel werk. Ik denk juist, dat je jou kat, zich kat laat zijn en daarop inspeelt. Want wat heeft het voor zin om een kat binnen te houden die eigenlijk buiten wil zijn? Dan haal je toch juist meer problemen in huis? Misschien is het een afstandsverzorging maar dat is in ieder geval verzorging. Wat ik hierin belangrijk vind en tevens heel mooi, het is toch weer dier waar mensen zich in hun best weten en kunnen goed over ontfermen. Nu heb ik wel een wedervraag als het mag? Gewoon vanwege mijn ervaring met mijn aanloop zwerfkat. Die laat zichzelf binnen en buiten tot ongenoegen van mijn huiskatten soms, waarbij ik wel een streng buiten en binnen beleid voer. Die mogen vrij loslopen als ik zelf thuis ben en heb ik het liefste binnen als ik niet thuis ben. Vooral omdat ze inmiddels oud zijn en behoorlijk dementerend. Maar mijn vraag gaat eigenlijk over mijn laatste nieuwe aanloopzwerfkat. Ga ik daar wellicht egoïstisch mee om dan in de ogen van andere fora mensen? Ik ben niet benieuwd naar de mening van die mensen, maar die van jou? Mijn vorige zwerfkat Macho liep op zijn einde, die liet zichzelf ook altijd binnen en buiten, lag altijd op het hoekje van mijn bed maar ik mocht hem nooit aanraken. En dat was dan ook de afspraak tussen ons vond ik, dus medicatie gaf ik hem altijd via het voer en verder deed ik ook geen pogingen. De eerste en de laatste keer dat ik die kat wel aangeraakt heb is toen hij lag te creperen langs de kattenren en eigenlijk al meer dood dan levend was. Ik twijfelde toen wel of ik met hem nog naar een dierenarts moest gaan? Maar als ik dat zou doen, zou ik onze belofte verbreken voor mijn gevoel. Het mooie van alles is dat Macho uiteindelijk nog wel aan kon geven dat hij buiten wilde sterven, dus ik heb hem ook weer losgelaten. En toen is hij tot aan het einde van de voortuin geraakt. En daar was opeens Robin Good, de nieuwe aanloop zwerfkat. (ik verdenk ze er nog wel van dat dat Macho´s zoon was? Maar dat maakt mijn verhalen ook altijd mooier) Nou ja het leek wel of ze elkaar het stokje overdroegen van aanloop zwerfkat bij mij te zijn. Alleen Robin is heel anders, hij had dus wel behoefte aan aaien en soms binnen op schoot zitten. En als hij ergens een probleem heeft opgelopen, zoals met zijn poot in een valstrik gezeten te hebben durft hij ook goed om hulp te vragen. En in het begin deed ik dat dan ook, ging met hem naar de dierenarts en liet zijn teen amputeren en meteen ook maar laten chippen en castreren. Maar Robin is niet zo goed van het revalideren heb ik gemerkt. Van zodra hij wakker was, ontsnapte hij uit mijn revalidatiebenche en liet het verbandje aan zijn poot demonstratief achter midden op tafel toen hij vertrok. Daar heb ik pas koppijn van gehad, een kater van teveel drinken is daar niks bij. Ik had echt zorgen over die kat, nog verdwaasd van de narcose en herstellende weer terug in de natuur. Maar, blijkbaar werkt dat voor hem beter dan wat ik voor hem over heb. Dus nu meldt hij zich wel weer als hij gekwetst is, en dan ga ik niet meer meteen met hem naar de dierenarts. Dan probeer ik te voelen of het gebroken is en dat mag van hem. En geef ik hem pijnstilling en antibiotica. Dan gaat hij zijn roes uitslapen op de bank, vertrekt weer voor een paar een dagen en komt weer oké terug. Zou ik nu ook egoïstisch zijn? Omdat ik naar mijn zwerfkat luister en niet meteen naar een dierenarts ga? Tot op heden komt hij altijd nog terug en lijkt nog meer om me te geven dan de vorige keer. Ik zelf denk dus, dat ik een goede verstandhouding met hem opgebouwd heb en dat wat ik doe oké is. En ik denk dat jij dat ook hebt met jou kat. En daar ligt nog een extra vraag? Wat ben je van plan om te doen, mocht deze gewond thuis komen of ziek worden? Want dat vind ik zelf dus een moeilijke vraag, dan moet je het dier kunnen opvolgen, als dat niet kan, waarom zou je dat beestje dan zoveel stress aandoen met een dierenarts bezoek? Daarin word ik dus vaak bestempeld als egoïst. Maar dan val ik terug op mijn gedachtes als dat ik wel chinees zal praten of iets dergelijks. Omdat mensen me vaak niet begrijpen. Groetjes, Spud

Ik kom hier sinds 2007 denk ik al? En heb hier mijn ups en downs meegemaakt. En nu val ik gewoon binnen en denk vaak dat alles nog hetzelfde is. Maar dat is het niet. En dankzij feedback kom ik er nu achter dat ik me misschien opnieuw mag voorstellen. En ik vind dat eigenlijk een goed idee, omdat je toch wel een beetje blijft hangen in de indruk wat de ander achtergelaten heeft. Maar ik ben denk dat ik veranderd ben en vele andere. Dus, ik ben Spud, 48 jaar inmiddels en ik heb nog steeds wel een drankprobleem. Maar denk het zelf onder controle te hebben, herkenbaar waarschijnlijk? Ik vind dieren belangrijker dan mensen met uitzonderingen hier en daar. Ik kan slecht tegen onrechtvaardigheid. En ik heb blijkbaar een autoriteiten probleem. Ik ben in 2009 van Eindhoven naar België verhuisd omdat het niet zo lekker liep qua gepast werk vinden. Ik was namelijk door mijn verleden en mijn opname in een kliniek behoorlijk afgeschreven op de arbeidsmarkt. Bij leuke jobs werd ik altijd afgewezen op mijn dossier. En ja, was wel heel traumatische en dergelijke wat ik meegemaakt heb, maar ik was in de toekomst bezig, werd ik soms echt gefrustreerd van dat mijn verleden eigenlijk zoveel invloed kon hebben op mijn toekomst. Dus toen mijn broer zei, dan kom je toch lekker naar België en start je hier zonder verleden in mijn veranda. Ik heb dat gedaan, en heb tot op de dag van vandaag geen spijt van. Ik ben als poetshulp begonnen bij de post in Lommel. En was er zeer verbaasd over dat er om 10 uur al gedronken werd. Maar toen ik ging solliciteren voor kattenvanger op een nieuw asiel en mijn verleden zat ze niet helemaal niet tegen want dat was er even niet. Het was de engste job van mijn leven, maar ook de mooiste job. Kattenvangen en katten helpen zit nog diep in bloed. Gewoon tegenover je staande houden die een kat als ongedierte zien. Dat was echt een shock maar ik kon er blijkbaar door mijn verleden beter mee omgaan. Ik werd ook een beetje een maatschappelijk werker voor die mensen. Het was alleen dat ik het 24/7 deed en toen ik moe liep er geen begrip was. Nu verdiep ik me in boomverzorging, ontdek het bos waar ik naast woon. En help een dier die ik op mijn pad vind. Maar advies vragen of wat dan ook, doe ik niet meer omdat ik nu weet dat mensen maar zuinig zijn in hun kennis te willen te delen. Terwijl ik dat nou juist wel wil. Ik vind het helemaal geen compliment als vrienden me vragen om een advies te geven over hun kat. Ik ben zeker geen specialist, maar kan wel heel goed observeren en vooruitkijken. Dit is Spud, strijdvaardig, meer aan de dieren kant dan aan de mensen kant. En onrechtvaardigheid bestrijdt. Ik ben namelijk niet voor niks een stier van sterrenbeeld

Ik zocht eigenlijk mijn dierendraadje, maar kon deze niet vinden. Snap ik. En wellicht was het op een forum die niet meer bestaat. En ik denk dat ik hiermee opnieuw een andere uitlaatklep mag gaan zoeken. Maar voor nu wil ik jullie niet het verhaal onthouden van Luna, mijn laatste nieuwe kat. 2 jaar geleden, attendeerde een kennis mij op een kat die een nieuw thuis zocht. Eigenlijk was ik niet zo opzoek naar een nieuwe kat. Maar omdat ik elke kat wil helpen, was ik wel getriggerd zeg maar. En toen werd het ineens ontzettend persoonlijk, omdat die kat zat bij onze oude buren, waar we (ik en ons mam vroeger wel meer dieren van opgevangen hadden) Nou ja over de buuf wil ik geen woorden meer vuil maken, het was confronterend om haar ook weer te zien. Maar die kat zat bij mijn buurmeisje, die onderhand eens voor zichzelf koos. Namelijk in opname gaan voor haar alcohol en drugsprobleem en niet zo goed raad wist met de kat die ze direct gekregen had van haar drugsvrienden na het overlijden van haar eigen kat. Het is nuchter al heftig om te merken dat je geliefde dier dood is, laat staan als je onder invloed bent. Het is echt lastig te relativeren. Nou ja, toen ben ik toch gaan kijken, en zelf gaan voelen. Zonder kattenmandje, omdat ik van mezelf weet dat als ik een kattenmand meeneem, het eigenlijk wel besloten is. Was ontzettend spannend! Gewoon ook om de buurvrouw weer te zien, na onze niet uitgesproken conflict. En mijn buurmeisje. Ik wist domweg niet hoe ik mezelf zou gedragen? Meegaan in alles? Of toch wel enigszins direct te zijn? Gelukkig, kon ik dat delen met die kennis, die als het nodig was wel zou ingrijpen. Het was voor Luna dus een gespannen sfeer om mij te ontmoetten, maar die kwam me meteen een kopje geven en leek heel erg relaxed onder de situatie. Ik werd toen al eigenlijk een beetje verliefd op haar. En daardoor werd ik ook milder, dus ik heb intens geknuffeld met mijn beschonken buurmeisje en heb haar moeder ook een soort van knuffel gegeven. En toen hoorde ik dat Luna van drugsdealers en gebruikers kwam, maar dat ze Luna niet zo stoer vonden. Dus pitbulls aangeschaft hadden om stoerder te zijn. Tja ik weet niet, maar volgens mij was Luna toen heel slim, door ervoor te kiezen om haar rust buiten te zoeken. En omdat Luna dus pertinent voor buiten koos, vonden die mensen dat ze best Luna konden afstaan aan mijn buurmeisje. Na het overlijden van haar kat, dat ze nog geen plekje had gegeven. Heel begrijpelijk vind ik. Nou ja, ik heb Luna dus opgevangen, voor de eerste tijd. Want haar helemaal loslaten vond mijn buurmeisje ook moeilijk, voelde voor haar toch behoorlijk als falen. Maar nu hebben we afgesproken dat ik haar mag houden en dat mijn buurmeisje zich gaat focussen op haar eigen leven. (best heftig trouwens hoor, mijn buurmeisje is 3 weken in coma gegaan om van de alcohol af te komen, haar lichaam zou het anders niet aan kunnen) Maar voor nu, geweldig ding over Luna. Mijn katten jatten altijd vlees van andere katten die minder snel eten als ik ze vlees geef. Luna, heeft inmiddels geleerd, dat als ze wegloopt van haar bakje, nog voor de andere katten interesse tonen voor haar bakje. Ze, de rest van de avond nog kan eten, terwijl de andere katten aan uitbuiken zijn. Ik vind dat geweldig! En was er voor dit eureka moment dat hele schrijven nodig? Jazeker!

Ik heb nog kei veel moeite met het stoppen met roken. Het lukt me wel om het te laten, maar dat gaat op pure wilskracht en is niet leuk. Nu ben ik stom toevallig door een Sarah viering op papier manche gekomen ( behangselplak en van repen papier iets maken, iets wat je vroeger op de kleuterschool deed) Ik ben zelf vaak een plaatsjes denker, maar niet creatief aangelegd genoeg om dat plaatje in mijn hoofd ook beeldend te maken. Vaak stopte ik mijn gevoelens en frustratie, ook omtrent mijn verslavingen in fictieve verhalen schrijven over dieren. Maar inmiddels zijn mensen geen fan meer van mijn schrijven en ben ik het zelf ook wel een beetje beu. Dus ik was wel echt zoekende waarin ik dan mijn ei kwijt kon in combinatie met sociaal te wezen onder mensen. Ik heb wel een beetje het geluk, denk ik dan, dat er iemand die met kunst bezig is op mijn pad te krijgen. Want dankzij haar, heb ik kunnen zien dat je veel meer kan maken van papier manche behalve sinterklaas cadeautjes zeg maar. En, ik merkte dat ik persoonlijk als ik met mijn handen in de behangselplak zat en papier, ik rust kreeg in mijn bovenkamer. En het was ook handig dat het niet makkelijk was om tijdens dat een sigaret op te steken. Ja soms is het dan confronterend wat je bij jezelf tegenkomt en dan is het heel makkelijk om terug te vallen naar oude en vertrouwde. Je peuk gaan roken of een flinke scheut sterke drank nemen zodat je niet meer hoeft te voelen. Ik vind het leven nog steeds niet leuk en mensen ook niet. Dus denk vaak ik heb mijn verslavingen gewoon nodig om mezelf staande te houden. Maar als ik dan met mijn handen in de behangselplak zit en iets begin te maken, is die remming zo fijn omdat je praktisch geen gehoor kan geven aan je verslaving en dus ook niet weg kan lopen van je eigen confrontatie. En nee, wat ik nu maak komt nog steeds niet over met de plaatsjes in mijn hoofd, maar is minder frustrerend, omdat dat gemaakt is door mijn pure toestand en niet mijn benevelde toestand. Daarmee leer ik mezelf weer opnieuw kennen. En eerlijk gezegd, dat helpt me beter om de eerste te laten staan en de peuk niet te roken. Omdat ik dan het gevoel heb dat ik mijn oude ik weer leer kennen. En beter kan begrijpen waardoor ik ben ik gaan drinken en roken. Want nooit meer doen en niet aan de eerste beginnen, voelde altijd uitzichtloos voor mij. Na een half jaar of 3 maanden vroeg ik me altijd toch af, waar doe ik het eigenlijk voor? Vooral mijn grote vraag, doe ik het nu voor mezelf of voor anderen? Want als je eerlijk uitkomt voor je alcoholverslaving en roken in mijn geval. Wat je daarna ook doet, als je dan nog steeds fouten maakt nuchter of niet, wordt je daar wel op afgerekend. Ik ben en blijf nog steeds heel erg open over mijn verslaving, maar als ik nuchter ben en mezelf leer ontdekken zonder en me daar naar gedraag. Voelt het alsof ik weer afgerekend wordt op mijn verslaving, maar ja ik heb ook geleerd dat mensen mogen wennen aan mijn nieuwe mij. En dat ze ook wel even tijd nodig hebben om het trauma wat ze in vriendschap met mij opgedaan hebben te kunnen verwerken en te resetten. Gewoon off topic, voorbeeld, ik heb een vriendinnengroep, en die wisten altijd dat ik niet zo breed had, maar wel altijd mee deed als we samen iets gingen doen. Ik had ze al 3 jaar niet meer gezien omdat ik mijn auto opgegeven heb en alles op de fiets ben gaan doen. En afgelopen week kwamen we weer samen om de 50ste verjaardag te vieren van onze vriendin. Sla dit maar over om te lezen, want is leuk voor mij en wellicht voor jullie niet. Het plan was, er geen pop neer te zetten maar als echte Sarahs te gaan. De vaste kern van de vrienden van die vriendin, hadden een ontbijt geregeld. Enfin was heel erg leuk, maar toen kwam de rekening van het ontbijt. Niet veel maar ik ben dus absoluut niet van via mijn gsm bankzaken doen. Ik schrijf het liever over. Dus toen ik vroeg om de bankgegevens, kreeg ik te horen dat ze gehoord hadden dat ik krap bij kas zit en werd het mij kwijt gescholden. Dat vond ik niet leuk om te horen, maar begreep het wel. Dat is het laatste beeld wat mijn vriendinnen van me hebben immers. Enfin ik heb het gewoon wel leuk om te mogen betalen. En dan is het ook over voor mij. Behalve dat ik via whatsapp wel aan mijn vriendinnen aangegeven heb, dat ik begreep dat het goed bedoeld was, maar dat we elkaar al zolang niet meer gezien hebben en we allemaal misschien wel heel erg veranderd zijn. Dus nog eens een uitje mogen doen. Mijn tip dus, als je je verslaving aangaat, zorg dat je een creatieve uitlaatklep hebt. En papier marche is maar een idee.

De groeten van Blacky Flora en Spud van een winderig strand.

Verder heb ik gisteren een opleidingsochtend gehad, omgaan met hulpbehoevende klanten. Ik vond het erg leuk om eens te zien wat voor mensen mijn collega´s zijn en hun ervaringen te horen. Ik heb ook nog een spoedcursus reanimeren gekregen. Maar met die 30 tellen voelen en ervaren hoe hartmassage gaat geloof ik niet echt dat ik een mensenleven daarmee kan redden. Ik denk dat ik dat mens meer schade berokken dan goed voor deze is. Maar ik heb er wel van opgestoken dat ik mijn plaats hierin ken en mensen dus wel durf aan te spreken om te helpen en durf toe te geven dat ik niet kan reanimeren. Dus wie dat beter kan nu naar voren mag stappen. In het lelijkste geval ben ik alleen met mijn klant en moet ik wel, dan hoop ik dat ik goed begeleidt wordt door de hulpdienst aan de telefoon. Maar ik hoop dat dat nooit gebeurt, want dan breek ik waarschijnlijk alle ribben in die borstkas door mijn onkunde en gedrevenheid. Best wel een beetje een enge gedachte, dat de nadruk erop gelegd werd dat je zoiets moet doen nu je het ongeveer weet omdat het verschil zou kunnen maken. Als ik heel eerlijk ben, zou ik zo een mens als ik, niet eens mezelf laten reanimeren. Dan werd er wel gezegd daarmee kan je je dierbaren redden, maar mijn dierbaren zijn bijna allemaal al dood en verder hebben ze allemaal een niet reanimeren verklaring. Ik vind het gewoon een enge gedachte, dat met een 5 minuten introductie met reanimeren mensen belast worden met te doen waar je eigenlijk niks van weet. Ik wil niet discriminerend overkomen ofzo, maar ik voer wel een beroep uit waar ongeschoolde mensen werken. Daardoor wordt je ook vaak onderschat en in de eerste instantie minderwaardig behandeld, dus als er iets is waar je jezelf wel in uit kan laten uitblinken zou dat reanimeren kunnen zijn. Terwijl je het niet eens hebt geoefend. Want ik was 1 van de 3 die het wilde ervaren de rest 14 andere mensen namen het als iets geleerd aan. Qua mensen geneeskunde ben ik een nitwit, dus volgens mij is mijn rol dan om te delegeren maar niet actief te reanimeren. Dat is eigenlijk het enige wat ik minder vond aan de cursus, dat we daarna niet echt begeleiding kregen in het echte EHBO werk. Ik heb bijvoorbeeld klanten die zich vaak verslikken, en soms voelt het kloppen op de rug niet genoeg. Ik ben zelf ooit eens geholpen door een heimlich greep en had deze ook wel willen leren. Maar dan zou ik een EHBO cursus voor volgen. Niet gegeven door mijn werk. Maar dat wil ik niet, want dan ben ik ook altijd verplicht om iets te doen. Omdat ik het geleerd heb. Ik weet dat ik dat niet wil en ook niet kan. En ik heb ook gehoord dat je aangeklaagd kan worden als je het niet doet of wel iets doet wat misging. Ik ben gewoon beter in de rol van delegeren omdat ik weet dat ik sommige dingen gewoon echt niet kan.

Ik hoef gelukkig niet te kiezen, mijn steun was niet nodig. Hoewel ik er wel wat stress van ondervonden heb qua regelwerk ben ik wel weer blij met deze levensles. Is ook een beetje een mengelmoes van je nuttig willen maken en inpassen in wat gezond voor jou is. Een valkuil voor mij. De uitvaart vindt op verzoek van de overledene in besloten kring plaats, daar heb ik alle respect voor. En voor de rechter een getuigen spelen is wat praktischer steun en hulp geven geworden. Mee helpen met de grote schoonmaak zodat ze tenminste niet uit het huis gezet worden wegens achterstallig onderhoud. Daadwerkelijk iets praktisch doen en met mijn handen werken ligt me beter dan dure en statige gesprekken te voeren. Dus zit helemaal snor.

Tjonge, de asielmedewerkers van die hond zagen het kei goed, ik ben blij dat ik het niet geworden ben. Want ik heb er ook helemaal geen tijd voor, misschien in de toekomst een hulphond die met mij alle bizarre dingen op mijn pad, wat simpeler maakt? Ik kreeg vandaag een appje van mijn broer dat zijn schoonmoeder overleden is, hij had niks laten weten omdat ze in alle stilte en rust wilde sterven. (haar streven was altijd, om zo te kunnen gaan als onze moeder dus ik hoop dat dat haar gelukt is) Vanzelfsprekend zou ik uit respect als schoonfamilie wel aanwezig willen zijn bij de uitvaart, die hele schoonfamilie was er immers ook bij de uitvaart van onze moeder en dat deed me deugt voor mijn broer en schoonzus. Maar de vraag is misschien wil ze de uitvaart wel net zo sober als ze gegaan is? Dus past het misschien helemaal niet voor mij om daarbij aanwezig te zijn? Voor beide heb ik respect maar heb wel alvast een optie op een taxi geregeld voor het geval dat dat wel wenselijk is. Maar dan, krijg ik een dringende oproep van een vriendin, met de vraag of ik eventueel getuigen zou willen zijn in de rechtbank? Ik weet niet of ik er goed aan doe om de hele situatie hier uit te leggen? Kort, levenspartner die ziek was, overleden is, vruchtgebruik van het huis overgelaten aan vriendin die hem verzorgde, erfgenamen die geld willen zien. Als collega ben ik getuigen geweest dat onze werkgever het haar niet altijd gemakkelijk gemaakt heeft om voor hem te zorgen dus daar zou ik best over kunnen getuigen. En dat is de bedoeling, dat het aantoonbaar gemaakt wordt dat ze daadwerkelijk mantelzorger was. In het ergste geval, valt alles samen en mag ik een keuze maken. En dat is misschien heel hard, maar dan kies ik wel voor de rechtbank en niet voor de uitvaart. Omdat er misschien bij de rechtbank nog redding mogelijk is en bij de uitvaart niet. Maar mijn broer en schoonzus afvallen voelt ook niet goed. Dus ja, ik heb nog geen tijd voor een hond, mijn pad loopt weer heel anders.

Hmmm, ik weet niet of het helpend is? Maar ik drink vaak als ik in gezelschap niet wil drinken Tonic. Dan heb ik dat bittertje tenminste toch! (wat ik met bier drinkende mensen soms denk te missen) en valt het niet zo op dat ik niet drink. Voor mijn gevoel is dat toegankelijker dan spa of water bestellen.