Spud

Tjeetje! Ik had deze week een mail van een vriend en die ligt nu in het ziekenhuis met een gebroken scheen en kuitbeen en grote teen omdat hij een frontale botsing heeft gehad met een andere fietser. Geen idee of het zo is, omdat ik dat nog niet gehoord heb van hem. Maar ik verwacht een beetje dat het een botsing was met een fast bike of zo een e-bike. Die zijn even wat groter en zwaarder dan een doorsnee fiets waar wij op rijden gewoon aangedreven door spierkracht. Er is nu sprake van dat de helm nu ook verplicht wordt op de fiets, hier in België tenminste. Maar als ik kijk naar waar mijn vriend gewond aan geraakt is lijkt het me niet dat een helm je daarvoor behoedt. Omdat iedereen tegenwoordig snel wil, lijkt het me dan handiger om een motorpak te verplichten. Geeft ook geen zekerheid voor breuken maar kan wel glijwonden wel voorkomen. En houd dan alstublieft dus recreatiefietser zonder trap ondersteuning en enkel op het motortje van eigen energie daar dan buiten. Nu ja ik mag er wel bij vermelden dat ik mijn vriend ga bezoeken op mijn brommer, 70 km retour vind ik toch wel erg vermoeiend voor de been spiertjes. Maar jep, behalve een helm heb ik ook regelmatig gewoon mijn motorpak aan. Als ik op mijn brommer rijdt al rijdt mijn brommer maar 40 km per uur. Dan voel ik mezelf toch wel een veiliger. Ik ben nog nooit frontaal geraakt door een andere fiets, maar tijdens de sneeuwdagen van dit jaar, ben ik wel heel vaak frontaal van het fietspad afgereden door auto´s. Daar helpt een motorpak ook niet tegen. Dan telt wie de grootste is. Ik vond dat zo frustrerend, omdat ik mijn best deed om heelhuids van punt A naar B te komen en dan zo een idioot met een te groot ego en te grote wagen, dan vindt dat deze recht heeft op mijn fietspad. Die heeft gewoon blikschade als deze mij passeert want dan sla ik er met een hamer tegen en het liefst sla ik een koplamp of zijspiegel stuk. Het leuke van dit alles is dat ik nergens aansprakelijk voor ben, omdat die auto niet op het fietspad mag rijden. Dus behalve heel veel schelden en gedreigd worden door de chauffeur heb ik er niet zoveel last van. Mijn frustratie is weg, omdat de ander nu gefrustreerd is. En ik heb laten zien, dat de wet van de grootste dus niet altijd telt. In de winter bij sneeuw heb ik dus altijd een hamer of iets anders mee. Van een fietspad afgereden worden is ook niet leuk. Dus dit is mijn tegenactie. Maar frontaal aangereden worden door een andere fietser, roept bij mij vragen op. Ik ben heel benieuwd! En voor de rest vind ik het wel leuk om mijn vriend hier en daar wat te helpen. Want daar zijn we immers vrienden voor.

Goh, ik kreeg vandaag de vraag van een klant, of ik het ook gemerkt had dat er meer geluid is nu? Ik woon in een half bos en daar is het eigenlijk nooit stil. Maar inderdaad ik stoor me wel vaak aan alle omgevingsgeluiden, zeker als ik een dier om hulp hoor roepen en de plek niet kan traceren omdat er zoveel omgevingsgeluid is. Maar als ik stil sta bij geluid en de opmerking dat het nu luider is geworden, kan ik niet echt zeggen dat het nu veel harder geworden is. Er komen wel meer geluiden bij is me opgevallen. Maar ik ben een beetje doof geworden voor de doorsnee geluiden denk ik... Waar ik echter totaal niet tegen kan, is dat piepsignaal van dat apparaatje om vossen en marters bij je huis vandaan te houden. Aan dat geluid kan ik niet wennen. En het is tegenwoordig een hype dus kom het regelmatig tegen. Volgens mijn klant zou je daar als mens geen last van hoeven te hebben dus die schoof me eigenlijk per direct in het hokje van sensitief kunnen horen en dus geen goede maatstaf kunnen zijn. Nu heb ik wel iets met overgevoeligheid en voelen, maar dit vind ik toch wel te ver gaan. Iedereen heeft toch wel last van bepaalde omgevingsgeluiden? Feestje van de buren die te lang duurt, slechte muziek of vliegtuigen die continue over je huis vliegen? Maar ik ben eigenlijk benieuwd of anderen dat irritante geluid van die dieren op afstand willen houden apparaten ook horen? Ik neem namelijk aan dat ik niet de enige ben.

@Lika en Bob, nee doet geen pijn tenzij ik ergens achter blijf hangen. Volgens mijn privé arts mag ik de nagel er niet aftrekken omdat ik dan meer kapot zou kunnen maken. Maar ik moet nu regelmatig in een soda of groene Biotex badje zitten om de wond schoon te houden. Dus vanaf vandaag poets ik effe met soda bij mijn klanten. Met mijn vieze duim zorgvuldig verpakt in een verbandje en 2 handschoenen aan dat die nagel niet verder kan afscheuren. Heel onhandig bij sommige zaken omdat ik gemerkt heb dat ik echt wel erg rechtshandig ben aangelegd. Nieuw dekbedovertrek vervangen zit er even niet in, en ook niet even tere beeldjes oppakken om eronder te stoffen. Maar gelukkig snappen mijn klanten dat en hebben daar alle begrip voor. En dat is fijn! Maar het weerhoudt me niet om nog steeds domme dingen te doen. Vandaag had ik gewoon zin om op een tak te zitten van mijn boom en de weg te overzien. Klimtouw heb ik niet dus ik ben mijn avontuur begonnen met spanbanden en een stuk rubber wat kon dienen om me omhoog te helpen. En natuurlijk mijn verouderde klimschoenen. Opwaarts werkte die band wel maar naar omlaag voor geen meter. En ik had met de spanband wel een leuke abseillijn in gedachte gehad maar was deze vergeten om, om een andere boom vast te maken. En als ik deze aan de tak zou vastmaken zou ik naar beneden kunnen, als tarzan zeg maar. Maar dan had ik mijn touw niet meer uit die boom kunnen krijgen. Ik weet niet wat dat is, als klimmer wil je je materiaal ook mee naar beneden nemen, tenminste ik wel. Nou wat ik niet vergeten was, is mijn telefoon mee naar boven te nemen. Tsja je moet toch ergens voor jezelf zorgen als je in je uppie gaat klimmen.... Ik poets tegenwoordig bij mijn achterburen en die zeggen steeds als wij jou ergens mee kunnen helpen mag je dat zeggen Spud. En aangezien de buurman toch wel wat meer gewicht heeft dan ik zei de gek, heb ik ze gebeld met de vraag of ze even met werkhandschoenen mijn kant op zouden willen komen? Heel bezorgd kwamen ze direct aan maar het de zorgen waren gebroken toen ik vanuit de boom lachend riep ik zit hier. Zou je effe die spanband daar aan die boom willen bevestigen en dan het andere stuk strak willen houden zodat ik dan weer kan afdalen? En zo gevraagd is gebeurd. En met gelach en humor! Ik heb doorgaans een hekel aan hulp te mogen vragen. Maar omdat het zo grappig was en mijn buren er ook om konden lachen trek ik dit vele malen beter. Gewoon effe met je billen bloot om een dom foutje omdat je effe iets vergeten bent, wel een heel belangrijk detail maar wel aan de andere gedacht had. Gewoon een steekje laten vallen en er zelf heel erg om kunnen lachen. Dat is voor mij de fijnste hulpvraag en de hulp ontvangen. Dat andere zoals mijn kat een auto gunnen om bij de dierenarts te komen of mezelf niet in staat zien om met mijn gebroken ribben met de fiets bij de huisarts te komen, vond ik allemaal niet zo fraai om te ontvangen. Dan sta ik op scherp en voel me heel onveilig. Maar dan lijkt het alsof die hulpvraag voor dat ritje ineens heel groter wordt voor de hulpverlener op dat moment. Die ging zich bemoeien met de diagnose van mijn kat maar ook de diagnose van mij. Dat was de hulp waar ik totaal niet om vroeg maar moest ermee dealen want ik moest toch ook thuis zien te komen. Maar ook en het meest destructieve, ik mag niet boos of gefrustreerd zijn omdat iemand zich moeit met mijn zaken. Ik heb altijd geleerd dat je dankbaar moet zijn als iemand je helpt. Dus dan slik je die frustraties in. Uiteindelijk had ik het gevoel dat dat de betaling was voor hulp te kunnen krijgen. En dat was mij teveel, het koste mij emotioneel teveel. Zodoende dat ik mezelf een hondenkar heb gekocht die achter de fiets kan en mijn katjes nu zelf warm en droog naar de dierenarts kan vervoeren. En een brommer voor mezelf, zodat ik zonder iemand bemoeienis met die zere duim naar de dokter kon. In een boom vast zitten vind ik vele makkelijker. Want dan wordt er gelachen om je stommiteit. Krijg je ook wel advies, maar op een makkelijkere manier, althans voor mij. Volgende keer de buurman bellen als ik aan dat begin want hij werkt thuis dus kan een oogje in het zeil houden. 100 keer beter dan je te bemoeien met de genezing van mijn kat, terwijl de dierenarts mij kent en ik ook haar dus elke cent die ik erin steek niet overdreven is. Ik ga bij bloedarmoede geen bloedtransfusie doen, dat weet de dierenarts ook maar ze weet ook dat ik nieuwsgierig ben op gebiedt van dierengeneeskunde wat er allemaal mogelijk is. Dus ze deelt dat wel met me. En ze weet dat ik nooit zoveel geld heb, maar het beste met mijn dieren voor heb. Ja, heel eerlijk gezegd, soms mag ik schipperen tussen een onderzoek laten doen of goed eten kopen voor al mijn katten. Dan heb ik mijn dierenarts wel even nodig op me een peptalk te geven. Met een onderzoek krijg je een diagnose, maar omdat ik zo mijn katten ken, weet zij gewoon dat ik met een diagnose eigenlijk niks kan. Dus ze volgt mijn gevoel een beetje en mijn observaties. En daarop behandelen we kat dan. En als ik echt wil nu wil ik een foto of bloedtest dan doet ze dat ook. Maar dat is meestal als ik het gevoel heb dat er niets meer te observeren is of te voelen. En bij mij met mijn gebroken ribbetjes, kan je beter ook niet afkomen, met nu kan je niks. En je moet 6 weken thuiszitten nu en ik kom wel voor je zorgen. Ik heb daar werkelijk niks aan. Als het niet normaal kan verzin ik wel een manier om mijn dieren te verzorgen en mezelf ook. Juist dat vind ik soms een beetje leuk aan een aandoening. Handicap mag je het ook noemen. Ik wil ten alle tijden zelfredzaam zijn. En wel de hulp ontvangen die ik zelf wil. De buren ga ik dus vaker vragen, maar al die andere mensen niet. Omdat het gewoon niet heel fijn voelt. Omdat het wat kost.

Etenstijd hier, voor degene die hun maaltijd nodig hebben mij even overslaan en voor degene die op dieet zijn, kijk effe hoe goor dit is, is mijn duim maar ik was ook klaar met eten toen ik dit zag. Resultaat van in een onbewaakt moment met je vinger tussen de deur te komen zitten en gewoon lekker door blijven werken.

Ik snap er geen snars van. Ik wilde mijn buurmeisje de komende weken kaartjes sturen omdat ik het eigenlijk wel fijn gevonden heb om deze te krijgen toen ik opgenomen zat. Maar detox is streng, 5 dagen geen contact is ook 5 dagen geen contact. Maar zo streng had ik het niet verwacht, want ze hebben mijn kaart geopend en weer teruggestuurd. Omdat ik zoiets heb, ze hadden die kaart toch ook na die 5 dagen aan haar kunnen geven? Wat heb ik zo niet helpend geschreven dan? Is het vanwege de kaart? Waarop een poppetje staat en groot Somber? zegt en verder zegt, blijf zoeken... Geef niet op.... Geluk vind je soms in de kleinste hoekjes. Met ook nog een klavertje 4. En ik vertel over haar kat en zeg dat ik hoop dat de eerste dagen goed meevielen en dat ik hoop dat er leuke mensen zitten. Mijn ervaring is dat je mensen in hun opname beter geen vragen stelt, maar leuke kaartjes schrijft over het dagelijkse leven buiten. Maar blijkbaar is de hulpverlening zo veranderd dat ik me aanpas. En een dagboek begonnen ben die ze krijgt als ze weer uit de kliniek is.

@Lika, het is ook frustrerend als je moeder doof is en daarbij ook soms niet helemaal je oude moedertje. Ook ik heb me soms geërgerd aan ons mam en haar niet zo bijster aardig behandeld. Voor mij was het voornamelijk merken dat je grote steun en toeverlaat ineens zwak werd en soms onbetrouwbaar. Daar reageer ik behoorlijk heftig op omdat ik er niet goed tegen kan als mensen die ik vertrouw zwak worden. Eigenlijk een hele lelijke gewoonte van mij, want de ander kan er niks aan doen. En toen ik dat besefte, ben ik eruit gaan halen wat ik nog meer van mijn moeder wilde behalve de levenslange bescherming en ondersteuning. Dat waren herinneringen maken voor mij want zij zou ze vergeten en heel veel praktische dingen zoals recepten van eten die ik lekker vond en zij alleen wist hoe deze te maken. Maar ook verhalen over vroeger en foto`s daarvan, want ik had mijn moeder altijd gezien als mijn moeder maar nog nooit jeugd foto´s enzo. Zo heb ik een foto gekregen met totaal een andere man dan mijn vader op de foto. Die mijn moeders hand vasthoudt. Carnaval toen maar hoe hij mijn moeder aankeek was echt heel erg liefdevol. Dus ik vragen. Dat was iemand, die ons mam voor ons pa al ten huwelijk had gevraagd, maar ons mam vond hem te lief en te attent toen. Ze voelde zich ongemakkelijk daarbij. Later tijdens de scheiding met ons pa is ze hem nog weleens tegen gekomen. Hij was toen met een andere vrouw getrouwd maar als ons mam hem toen wel gewild had was hij van haar gaan scheiden. Ons mam zat zelf in de oorlog toen met mijn pa en wilde dat die man aandoen. En nog steeds was hij te lief voor haar vond mijn mam. Maar ze heeft het wel altijd bijzonder gevonden hoeveel deze man om haar gaf. Zulke mooie verhalen kom je dus tegen als je ook een beetje aan jezelf denkt qua loskomen van je ouder. En ik wist wel dat ik nog veel vragen zou krijgen na haar overlijden. Maar omdat ik zoveel wel gevraagd heb en antwoorden op gekregen heb. Valt het niet zwaar en zeg ik met een lach, jammer mam ik ben nog iets vergeten te vragen. Het is niet alleen lastig voor de mens die dementie heeft, het is ook heel erg lastig voor de nabestaanden. Omdat ze het niet goed begrijpen of net zoals ik iets aan het verliezen zijn en het daardoor geen begrip kunnen opbrengen. Ik heb gewoon enorm veel geleerd in die periode. Mijn opa en oma werden ook dement en toen was het voor mij eigenlijk vrij makkelijk om het boek te sluiten. Mijn oma liep in haar ondergoed rond en haar haar in de vorm van dat ze net geëlektrocuteerd was. Mijn oma verloor haar waardigheid met de dementie, want ze was altijd een dame geweest die haar haar altijd netjes had en mantelpakjes droeg. Ik kon dat niet aanzien bij mijn oma, zo totaal veranderd. Dat ik haar niet meer ben gaan bezoeken. Maar mijn moeder nog wel. Ik heb altijd wel mijn moeder zien veranderen en soms had ik echt ik ben haar qua connectie helemaal kwijt. Maar dat was in de tijd van de verwaarloosde slaapabneus en tias. Maar toen ze de diagnose beginnende dementie kreeg dat er voor mijn moeder onderhand wel een reden was voor haar verwardheid en vermoeidheid. En ze toen wist wat ze wilde namelijk euthanasie. Ik heb mijn moeder in die tijd in tijden niet zo helder meegemaakt als toen. En nu ga ik beginnen aan waarvoor ik hier eigenlijk kwam.

Roosen en Borst ook gevolgd, ik snoep eigenlijk mee van elk programma wat over dementie of euthanasie gaat. Pas toen mijn moeder haar gewenste euthanasie heeft gekregen, kreeg ik eigenlijk pas door hoe vergeetachtig ze eigenlijk al was. Ze had mijn broer nog gevraagd om doosje sigaren te kopen, terwijl ik bij het opruimen van het huis nog 15 doosjes met sigaren vond en ook nog tig aan mini marsen om uit te delen aan die vriendelijke mensen rond haar. Toen wist ik dat mijn mum tot haar einde toe zich groot heeft proberen te houden voor ons. Mijn broers geloofde niet dat ons mam zou gaan, ik wel want als ons mam om iets vraagt is dat serieus. Maar ook ik had er een dubbel gevoel bij omdat ons mam nog zo goed leek. Pas toen ik het huis op ging ruimen en de volle baxters vond en al de maaltijden die een vriendin van haar voor haar kookte heeft ons mam in mijn ogen doelbewust naar haar einde toegewerkt en blijf ik niet met het gevoel achter dat ik mijn moeder misschien al te vroeg opgegeven heb. Doodgaan is wel gewoon een eenzaam proces nog steeds. Voor de diagnose van dementie hebben ons mam en ik het heel veel over leven en dood gehad. Maar tijdens het proces van de euthanasie aanvraag tot aan de uitvoering. Kon mijn moeder mij geen antwoorden meer geven op bijvoorbeeld hoe voelt het voor jou om je kinderen los te laten? Het was alleen nog blij zijn voor ons mam als ze weer een onderzoek goed afgerond had. En ook de spanningen delen van dat het mis kan gaan omdat er iets gebeurt buiten je waar je geen controle op hebt. Ons mam was eindelijk nog eens verliefd geworden en die man is 2 maanden voor haar euthanasie overleden aan corona. Daar was ons mam behoorlijk van slag van en de dokters hadden bijna gezegd dat mijn moeder alleen maar dood wilde vanwege liefdesverdriet. Ze mocht dat gemis aan die man dus ook niet uiten als ze haar euthanasie wilde krijgen. Ik vind dat behoorlijk heftig. Want die aanvraag voor euthanasie had ze al gedaan voor zijn dood. Maar omdat ze er zo van slag door was leek het een reden te zijn om haar verder niet meer te helpen. Ze heeft een heel grote rouwkrans voor die man laten bezorgen en elke dag een kaars gebrand en verder er niks meer over gezegd. Ik had zijn voicemail bericht op audio gezet zodat ze het over de boxen kon horen. En dat heeft haar nog een beetje laten rouwen. Op de dag dat ze zelf doodging, branden er nog steeds een kaars voor hem. En die heb ik laten branden met een soort gevoel van nu zijn jullie weer samen. De dag van sleutel overdracht ging deze uit. Maar ik heb het schoteltje meegenomen en heb thuis een kaars aangestoken voor hem en ons mam. En die brand nog elke dag, want ik heb heel veel kaarsen van ons mam georven. En dat is nu bijna 4 jaar geleden. Aangezien ik van nature blijkbaar heel goed ben in mijn eigen rouwverwerking, ik kon de hulpverlener meer vertellen dan zij mij. Heb ik een 3D ervaring aangeboden gekregen om eens te kunnen voelen hoe dementie eigenlijk is. Ik denk dat ik niet alles meegekregen heb, maar voelde wel fijn omdat ik toch wel het gevoel had dat ik mijn moeder beter begreep. Dementie is vooral heel erg vermoeiend, want je hele leven is ineens een ontdekkingstocht, van koffie zetten tot aan mensen die jou nog wel kennen en jij hen niet. Maar oude herinneringen komen wel binnen en zijn niet zo vermoeiend. Dus ook al ben je een vreemde voor degene, als je geen vragen stelt maar gewoon dingen verteld over dingen die je met degene meegemaakt hebt kan je wel nog contact krijgen. Ik ga nu om met dementerende ouderen die ik helemaal niet ken. Ik ben daar dan poetsvrouw en als ik de verhalen van het verleden een beetje beu begin te worden, ga ik gewoon de keukenlade opruimen en kom ik dingen tegen waarbij ik me echt afvraag waarvoor wordt dit gebruikt? Dus dan ga ik wel vragen en dan krijg ik veel meer te weten dan waar ik om gevraagd heb maar wel heel leuke verhalen en die klant wordt er ook vrolijk van. Gewoon jezelf blijven dus bij een dementerende. En het niet ongemakkelijk maken door herkent te willen worden en een intensief gesprek willen voeren. Ik vind het elke keer weer leuk als ik niet hartelijk ontvangen wordt door een klant. Maar dat ze me met een lach uitzwaaien en ook zeggen dat ik voorzichtig moet zijn. Of ze me nu wel of niet herkennen is dan niet zo erg meer. En het uitpuzzelen om die dag dan weer een leuke dag te maken, vind ik leuk. En soms lukt het niet dat is ook goed!

Goedemiddag deze middag Buurmeisje in de kliniek, ben benieuwd of ze meteen onder zeil gebracht is of dat ze daar nu heel bang in een hoekje zit alleen te wezen? Het is niet niks om opgenomen te worden. Weg uit je "veilige" haven en nu tussen totaal vreemden zitten die je mag gaan leren vertrouwen. Ben wel trots op haar, want stap 1 hoe bang ze er ook voor was heeft ze toch vandaag wel genomen. Op naar volledig herstel! Want dat gun ik haar enorm! Blijkbaar vonden jullie mijn vergelijking met een robot zuiger en mijn nieuwe kat niet zo grappig, dus dat ga ik maar niet op mijn kaartje zetten. Ik zet er wel iets anders op. Nu maar eerst het postadres zien te achterhalen want anders kunnen de kaartjes niet eens verstuurd worden. Best bijzonder dat dat nu zo lastig is, want toen ik opgenomen was kreeg ik zelfs post van mensen waar ik niks mee te maken wilde hebben en de post dus ook persoonlijk weer terug kwam brengen met de boodschap mij niks meer te sturen. Wat een tijden waren dat, hilarisch. Verder zit ik weer in de running qua afwikkeling van de erfenis. Ik had 5 mails van de notaris en heb de waarde van mijn ouderlijke huis met een ton zien stijgen en ook weer met een ton zien dalen. Het lijkt de effectenbeurs wel. Ik ben onterft dus ik verwacht er geen cent van en dat is voor mij nu juist de beste plek om in te zitten. Wel informatie opdoen maar zelf niet zoveel energie te hoeven steken om te vechten voor die centen. Ja natuurlijk roept het wel herinneringen op van vroeger en de hele vechtscheiding van mijn ouders. Maar nu zie ik het niet als persoonlijke aanval, maar als een voor mij betaalde verwerkingsproces, want omdat ik onterft ben, krijg ik ook geen schulden. En nu wordt er eens niet gevochten om mij en mijn broers, maar gewoon voor 3 nieuwe minderjarige kinderen. Ik hoop dat het ze helpt en dat ze niet al zo gekneusd zijn als ik en mijn broers en dat ons pa dit keer echt gewoon goede bedoelingen had. Ik hoop dat het snel klaar is en dat ik ouderloos nu wel gewoon mijn verleden achter me kan laten en gewoon een vrolijk mens kan zijn. Met haar beperkingen natuurlijk.

Goedemorgen deze morgen Tent experiment is weer afgebroken, want ik heb een nieuwe kat opgevangen. Dan is het handiger als ik binnen ben. Wat wel efkes mijn ogen deed openen, is dat ik deze kat overgenomen heb van een oud buurmeisje van mij die maandag naar de detox gaat. Ze is maar 7 jaar jonger dan ik maar het is toch wel erg confronterend om te zien hoe zij er nu aan toe is door de drank. Ze mocht voor de opname niet alvast beginnen met minderen en tijdens de detox wordt ze 5 dagen onder een soort van narcose gehouden om de afkick niet te hoeven meemaken. Ik heb zulke dingen hier wel gehoord natuurlijk, maar zo intens meemaken met een naaste is wel een veel grotere spiegel met een veel grotere vergroting nog. Dan moet ik eerlijk bekennen dat ik mijn eigen alcoholprobleem toch wel behoorlijk onderschat heb. Nu zag ik in levende lijven wat je problemen verdrinken met je kunnen doen. En dat al in 4 jaar drankgebruik heel veel kapot kan gaan. Voor mij werkt het ontnuchterend en ben ik nogmaals blij dat ik niet ben gaan drinken toen frustrerend nieuws hoorde wat betreft die stomme afronding van de erfenis van ons pa. Dat is iets waar ik niks aan kan veranderen dus het heeft geen zin om mezelf daardoor kapot te laten maken. Dan kan ik me beter richten op zaken waar ik wel controle op kan uitvoeren en die ik leuk vind. Dus genieten van mijn nieuwe kat. Dagdraadje kaartjes schrijven naar mijn oud buurmeisje. Ik ben ook eens opgenomen geweest, niet voor de alcohol maar om beter om te kunnen gaan met dingen uit het verleden. Naast de doorsnee beterschapskaartjes hing mijn muur ook vol met allemaal kaartjes van mensen die gewoon heel simpel een kaartje stuurde hoe de dag die dag was en dat deed me altijd wel deugd. Ik heb natuurlijk nu wel een gedeeld onderwerp, haar kat. En daar kan ik nu al iets heel grappigs over vertellen. En als ze weer begrijpt wat er gezegd en geschreven wordt zal zij er ook om kunnen lachen denk ik. Voorlopig probeer ik het effe op jullie uit Luna de puna, de lapjeskat. Is natuurlijk mijn huis aan het ontdekken nu. Dus ze kruipt in alle hoeken en gaten, ook onder mijn keukenblok. En daar komt ze elke keer onderuit met haar neusharen vol stof, spinnenwebben en van dies meer, dus naast een hele leuke en lieve nieuwe vriendin in huis heb ik ook een rumba die op plekken schoonmaakt waar ik zelf niet bij kan!

Goedemorgen deze morgen, Ik heb voor geen meter geslapen in een tent in mijn tuin. Maar dat komt omdat de grond oneffen was. Maar in situaties waarin je neigt om naar de fles te grijpen om even uit de situatie te kunnen stappen, is dit wel een veel fijnere oplossing. Geen stomme dingen gedaan, niet overmand door extra emoties vanwege de drank en toch een beetje je frustraties kunnen parkeren. Hoewel je nog steeds in de rotte situatie zit, geeft het wel meer overzicht. Mensen met een tuin kan ik dit zeker aanraden. Vandaag ga ik de grond rechter maken ben benieuwd of dat beter slaapt. En verder nog meer dingen weggeven. Want eigenlijk verlang ik wel naar een huis met heel weinig spullen die je weer kan vullen met nieuwe herinneringen. Ik zal morgen wel laten weten of het beter geslapen heeft en of mijn experiment verder ook helpt. Voor nu zeg ik, voor mij was het helpend om fysiek even letterlijk uit de situatie te stappen. Want toen kon ik er met frisse moed weer instappen. Ik hoop dat ik er voldoende van geleerd heb, zodat ik het ook kan toepassen als ik wel geld heb voor drank. Want dit is gelukt vanwege een remming van buitenaf, ik hoop die remming zelf te kunnen krijgen. Fijne dag vandaag!

Het is dat ik het momenteel niet kan betalen maar anders zou ik me van de wereld afgezopen hebben. Niet kunnen, geeft wel een soort van berusting dat ik de boel niet nog erger kan maken of stomme dingen doe waar ik later spijt van heb. Eigenlijk is het nu wel handig om nuchter te zijn. Mijn vader is nog maar 6 maanden dood en we zitten nu al aan onze 2de notaris. Ik ben benieuwd hoeveel er nog gaan komen.... De scheiding duurde 15 jaar dus misschien dit ook? Maar wat mij betreft wil ik morgen al, mijn nare verleden afgesloten hebben en gewoon lekker ontdekken hoe het leven is zonder ouders. Overdag heb ik er ook niet zoveel last van, tenzij ik weer een mail van de notaris krijg. Maar vooral ´s nachts ben ik het huis van ons mam op aan het ruimen of zit ik in het huis van mijn vader. Ik wil wel weer eens dromen over dingen conflicten. Denk dat dat meer uitrust. Nou ja het ruimt wel goed op. Als ik stress heb kan ik veel beter afstand doen van dingen. Moest ik even kwijt! Nu weer verder! Ik heb spullen aan de straat gezet en mensen komen elke keer aankloppen om te vragen of ze het mee mogen nemen? Ja dus.

Volgens mij is deze er al maar ik kan deze niet meer vinden. Dus ben voor het gemak even een nieuwe begonnen. Nadat ik ons mams huis leeggehaald had van spullen die ik naar iedereen gebracht heb waarvoor ze waren. Ben ik nu mijn eigen huis aan het opruimen en kom allemaal dingen tegen die ik bewaar voor het geval er iemand iets aan heeft. Maar is mijn huis er niet gewoon om dingen in te stallen waar ik nu iets aan heb? Want anders doe ik hetzelfde als mijn moeder en dat zou ik graag willen veranderen. Bovendien heb ik mijn eigen ruimte weer nodig en ben van mening dat je een ander ook kan helpen zonder reserves. Zodoende dat ik hier wat spullen neerzet die een ander wel kan gebruiken en enkel de porto kosten hoeft te betalen of het zelf op mag komen halen. Ik hoef er verder niks van te hebben want mijn voldoening zit erin dat het herbruikt wordt en een ander blij mee is. Dus voor nu Een auping 2 persoons dekbed set, vanwege het merk bewaar ik het maar gebruik het zelf niet Bordspelen, Catan bordspel en kaartspel, Risk, Cluedo, Scotland yard, carcassonne, davinci code, regenwormen, koehandel, hele oude party en Co, Kakkerlakkensalade, barricade en het mad spel. Ik heb ze gekocht omdat ik de spelen leuk vond maar ik speel ze altijd bij een ander dus bij mij blijven ze altijd nieuw in de doos. Verder nog 3 wasgij puzzels En 3 glas in lood werken van mijn mum, op verzoek zal ik er wel foto´s van maken. Al is het maar voor het glas wat erin zit dat je kan gebruiken. verder heb ik nog een boelveel gewichten die je aan een halter hangt van de vorige bewoner. En ik heb qua keuken dingen alles dubbel, dus roep maar misschien heb ik het wel. En verder.... komt nog

En strelingstreven i.p.v. huidhonger. Van Dirk de Wachter

Bezwijken voor de stem van de slaap en oversteken naar het veld van dromen. Als de slaap komt ga ik naar de plaats waar herinneringen verblijven als we niet aan ze denken. Van het boek staartjagers zang van Tad Wiliams. Ik vind het mooie zinnen om te zeggen dat je gaat slapen

Na het heftige van gisteren deze ochtend toch iets leuks meegemaakt. Wat ik hier ook wil delen. Ik wandel elke ochtend dan is de wereld nog niet helemaal wakker en dan zie ik de leukste dingen altijd. Tenminste dat denk ik. Vandaag zat er een jonge kauw midden op de weg. Kon nog niet vliegen maar ik weet dat deze aan de grond ook wel verzorgd worden dus afblijven is mijn motto altijd. Maar ja midden op de weg, leek me niet zo een goede plek om verder verzorgd te worden. Dus ik heb deze toch opgepakt om deze in de berm te zetten. En heel grappig toen leek het even alsof ik die horror film zat van Alfred Hitchcock, Birds geloof ik. Van alle kanten kwamen kauwen aan die mij aanvielen. Nu ben ik niet zo bang van vogels en ik wist waarom het was. Eigenlijk vond ik het wel heel tof! Dus ik dat kauwtje op een tak gezet, vond ik een beter idee dan op de grond in de berm. En toen weer mijn wandeling voort gezet. Ik had het niet meteen door maar ik ben de rest van de wandeling gevolgd door kauwen en toen ik voorbij de plek kwam waar ik dat jong op die tak gezet had, leek het wel of ik hartelijk ontvangen werd. Kauwen kunnen niet zingen maar dit leek er behoorlijk op. Kauwtje heb ik niet meer gezien, maar dit deed me erg goed. Een stukje familiaire trouwheid waar de mens nog iets van kan leren.

even bijpraten? Ik denk dat het forum nu wel de pijn meegekregen heeft. Jij hebt ook durf. The Gambler (youtube.com)

Woman, het enige waarin we verschillen is een incest vader en een incest broer. Ik wilde het eigenlijk niet op forum opengooien maar ik ben de geheimen gewoon beu. Mijn vader heeft dankzij mijn moeder niet misbruikt; Maar geestelijk ben ik misbruikt. Tof dat je het ook aan wilde halen openbaar. Ik hoop dat je verder niet schaadt. Ik hoop je nog te spreken. Liefs, Spud

Lika voel je niet schuldig je bent oké, is ook heftig.

Denk dat we in hetzelfde scheepje zitten. Gaan we het opengooien of nog prive? Mensen kunnen gechockeerd zijn maar dat is net wat we zjjn;

Nog een match met je Woman, jij bent creatief, ik heb nog heel veel creatieve dingen van mijn mum liggen. Veren, kralen, kleine beeldjes

En verder heb ik gewoon een praktischer vraag. Ik heb mijn haar sinead o Connor kaal laten scheren. En het groeit nu weer een beetje aan. Maar zoals het vroeger niet omhoog wilde staan staat het nu altijd overeind. Dinsdag moet ik mijn legitimatie vervangen en ik heb geen zin om daar 10 jaar mee op de foto te staan. Dus hoe krijg ik die weerborstels plat? Met gel lukt het niet.

Thanks voor je reactie Woman. Het voelde goed om het alleen al van me afgeschreven te hebben maar doet ook wel heel veel deugd om te lezen dat er herkenning is. Na een overlijden gaat het leven door wordt altijd gezegd en volgens mij is dat ook zo. Tenminste bij het overlijden van mijn moeder heb ik dat zo ervaren. Maar dat was mijn eigen keuze en misschien verkeerde vorm van communicatie naar werkgever en sociale omgeving. Ik heb geen idee? Wat ik wel weet is dat ik een eigenwijze ben qua gevoel dus ik luisterde ook niet heel erg naar anderen toen ik bezig was om ons mam te helpen met haar euthanasie. En ondanks alle twijfels van mijn omgeving zelfs mijn broers ging ze gewoon met een glimlach dood, eigenlijk heel mooi. En daar teer ik nog steeds op. Het stelde me gerust. Ja, beste mensen ik heb door dat ik beter privé kan gaan, maar ik heb geen idee hoe ik dat tegenwoordig kan doen en verder is het misschien ook wel helpend. Dus ik ga hier verder, na het overlijden van ons mam en ik tijdens corona tijd het huis van ons mam op heb proberen te ruimen en alles wat ik daar met waarde nog vond met mijn middelste broer gedeeld heb omdat hij de administratie deed. Zat mijn oudste broer op de camping met de smoes ik kan niet komen helpen vanwege de corona want dan steek ik misschien de oudjes hier aan. Maar die heeft eigenlijk altijd tegen ons mam gezegd dat ze niet dood zou gaan. Nu ja uiteindelijk kreeg ik dat huis ook niet opgeruimd en de administratie broer had corona, hebben we besloten om het huis dan maar te laten ontruimen door de woningbouw. Omdat ik er alle emotionele spullen al uitgehaald had en dat we die ontruiming zouden konden bekostigen van het geld wat ik daar allemaal ook nog gevonden had. En toen begon het grootste gezeik, onder het mom van emotionele waarde had ik het huis van onze moeder leeggeroofd. Dus dat is misschien wel een gelijkenis Woman. Ik ben mijn huis niet kwijt geraakt, maar hij heeft de gezamenlijke auto die we van ons mam gekregen hebben opgeëist, notabene waar ons mams spullen in dozen rond stonden in mijn garage. En wat ik ook zei, hij zou me voor diefstal aangeven omdat de auto op zijn naam stond. Terwijl hij hem eigenlijk gesloopt had en geparkeerd stond om nog gemaakt te worden. Ik heb mijn garage leeggeruimd en die kut auto op de oprit gezet, met het advies neem iemand mee met startkabels want anders start de auto niet. Want dat had ik zelf al uitgeprobeerd. Ik had toen echt geen zin meer om hem te woord te staan. Wat? die afspraak van dat wij juist geen ruzie zouden maken over de erfenis van onze ouders? Ons mam had geen geld, maar alles wat ze had stak ze in haar kinderen. Pfff, ik heb het afgekeken met een vriend met een tas koffie en die bevestigd ook dat mijn broer behoorlijk agressief was. Toen had ik nog een beetje humor, dat schilderij wat hij van ons mam wilde die mogelijk wat waard was, maar uit zijn lijst viel toen ik het van de muur haalde, heb ik in plastic folie gewonden en in de auto gezet. Samen met steven king boek waar de naam van zijn vrouw in stond en een zakje merci karamel want dat vindt mijn schoonzus ook lekker. Wel had ik bij dat zakje Merci een dubbele betekenis natuurlijk. Maar dat zal hij ongetwijfeld begrepen hebben want toen is hij echt gaan vloeken en tieren. Dat was de laatste keer dat ik contact met mijn broer had. Tot het sterven van mijn vader, hij had ook het contact verbroken met ons pa. Maar vroeg toch of de roddels waar waren over onze pa bij mijn middelste broer. Die wist van niks dus is hij op onderzoek gegaan en voordat ik het wist kreeg ik een berichtje van mijn leuke broer dat ons pa dood was. En dat ik niet bij de uitvaart mocht komen. En verder ook niks mocht weten. Nou, ik had niet bij zijn uitvaart willen zijn daarvoor was ik teveel verwijderd van hem. Maar wat het meest ergen was, was wel dat ik zijn exacte sterfdatum niet mocht weten zodat ik de erfenis zou kunnen weigeren. Want dat was het eerste waar ik aan dacht, ik moet zijn erfenis weigeren. Ik weet nu meer, maar dat kan ik dus niet doen. Die hele stomme erfenis weigeren. Mijn hele leven had mij al de tang, hoewel ik het contact met hem verbroken had. Kon hij op elk moment van mijn leven opdagen om een drama te maken. En hij doet dit met zijn kut testament nu nog steeds. Ik hoef zijn geld niet! Maar mijn moeder heeft ook geïnvesteerd in hem en dat geld van de inleg van mijn moeder wil ik wel. En verder mijn vader maakte misbruik van kleine meisjes, en in 2019 heb ik na heel veel nadenken melding gemaakt van mogelijke kindermisbruik. Omdat ik foto´s te zien kreeg van zijn oppas kindjes op de wc. Ja misschien was er niks mis mee, maar voor mij was het een stapje naar iets gruwelijkers. Ik weet dat ik zijn leven daarmee misschien verpest heb en de dame met de kids ook. Maar naast mijn verleden met jeugdzorg en de wetenschap dat hij mijn tantes verkracht heeft. Kon ik voor mijn gevoel niet anders doen dan melding te maken en hopen dat de kids niet uit huis geplaatst worden. Ik heb daarom ook gewoon mijn naam genoemd en dat ze die ook mochten zeggen, en dat is het moment dat ik mijn vader losliet. Maar nu loopt ie vervelend te doen. oh my god. Testament, onterft dus eigenlijk geen recht meer en nog steeds afwachten. Ik was eigenlijk klaar met dat mijn vader me heel onverwacht kwam bezoeken en dat het niet leuk was voor mij, maar ik ook geen ruzie wilde. de oorlog gaat nog even door dus. Totdat de boel afwikkelt is.

Wil ik toch even delen omdat het me raakt maar waarin weet ik niet zo goed. Mijn vader is in februari overleden dus ik ben nu officieel wees. Ik dacht daarmee mijn verleden een beetje te kunnen afsluiten omdat er geen vragen meer gesteld kunnen worden aan de verantwoordelijken. Maar dat is minderwaar dan ik dacht, want ik zit nu juist opnieuw middenin die vechtscheiding. En wel omdat er een erfenis is. Normaal weiger ik gewoon maar ik ben onterft dus ik ben niet meer kind van, ik ben een schuldeiser omdat ik ooit wel een kind was. En dat vind ik raar en doet ook wel wat met mij. Vooral dat ik nu gewoon eigenlijk nooit een noemenswaardig kind ben geweest van mijn vader. Niet erkent. Terwijl hij mij wel bij de burgerlijke stand aangegeven heeft. Ja ik deed niet wat hij wilde, ik maakte nooit een keuze tussen mijn ouders. Ik was eigenwijs en had zoiets, mijn ouders hebben allebei een steekje los. Dus ik kan op geen enkele bouwen. Maar ik had mijn voorkeur naar ons mam, die niet zo streng en dwingend was en open leek. Maar nu ouderloos en zonder echte basis, voelt die afwijzing wel heel erg hard en heb ik eigenlijk geen zin om in de rol van schuldeiser te zitten. Liever sloot ik het boek van mijn ouders en ging vrolijk verder met mijn leven. Ons mam heeft me dat gegund, mijn pa dus niet. Maar nog erger hij heeft een notaris betaald om mij daarmee nog steeds lastig te vallen. Dus afsluiten en achter me laten zit er niet in. En dat vind ik wel echt heel gemeen, want ik kan hem niet in het gezicht zeggen dat ik klaar mee ben Flikker op met je *geld gas, laat mij gewoon lekker met rust

Tjeetje ik kwam eigenlijk even kijken wie er nog van mijn bekenden schrijft. Dementie van een ouder is niet leuk, doet ook wat met jezelf. Misschien lelijk gezegd, maar ik heb mijn moeder heel veel vragen nog gesteld na haar diagnose. Want niet alleen dat zij haar herinneringen verloor ik verloor er ook een beetje mijn geschiedenis mee. Bovenop mijn mam. Ze heeft voor euthanasie gekozen omdat de diagnose dementie wel heel gruwelijk voor haar was, toen kwam het pas uit hoe zwaar ze het eigenlijk bij haar eigen ouders ervaren heeft, stukje bij beetje het contact verliezen. Mijn advies is, als je het opmerkt sta dan ook even stil bij wat jij nog zou willen weten van je ouder? Dat kunnen hele stomme dingen zijn zoals een recept of iets belangrijks uit je verleden wat je in de toekomst nog zou willen vragen. Ze is nu 4 jaar dood en nog heb ik soms vragen die ik toen ook graag gesteld had, maar omdat ik al zoveel antwoorden gehad heb is dat minder pijnlijk. Jammer dat ik daar toen ook niet aan gedacht had, maar het is geen gemiste kans. Wat betreft dementie van een ouder raadt ik dus elk kind aan om vragen te stellen zolang het nog het kan. Je ouder vindt het al moeilijk genoeg om zijn of haar geheugen te verliezen maar als kind verlies je en je ouder en een groot deel van je geschiedenis. Gelukkig kon ik dat met mijn moeder nog, maar ook ik heb niet voldoende vragen gesteld want de vragen die blijven toch. Het valt me alleen niet meer zo zwaar als ik geen antwoord krijg. Ik heb gewoon een hele lieve moeder gehad en pas na haar overlijden en het opruimen van haar huis merkte ik dat ze heel veel opgekropt had om andere mensen niet te belasten. Ze was nog banger voor de dementie dan dat ik ingeschat had. Daarom zeg ik altijd, stel je vragen bij wie of wat het kan soms ineens over zijn en dan zit je met je vragen. Dat wat ons mam betreft, heeft me wel een opener mens gemaakt ik durf veel makkelijker confronterende gesprekken aan te gaan met iemand die mijn hart raakt. Dat wachten op een diagnose om dat te kunnen is niet meer nodig, ik leef nu en de ander ook dus die bevraag ik nu gewoon. Dan hebben we dat tenminste gehad mocht deze ineens wegvallen. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben. Anders was het gewoon even heerlijk om weer eens over mijn moeder te schrijven.

Ha die hoi daar ben ik weer! Met minder goed nieuws ik heb een terugval gekregen. Wat dus ook nog instinker blijkt om van de drank af te blijven, is wanneer al tools je afgenomen worden. Ik was gewoon heel fanatiek aan het fietsen gegaan en ik vond het geweldig! Mijn lichamelijke grenzen leren kennen en ze verder trekken en genieten van de natuur! En daarnaast nog werken. Op een dag kon ik niet meer uit bed en moest mijn vriend bellen om me uit bed te helpen om een dokter te zien. En toen gebeurde het ergste wat me kon overkomen bekken instabiliteit en ik was afhankelijk van andere mensen. Wat ik nog wel het ergste vond is dat ik niet eens de kattenbakken kon schoonmaken of het kippenhok dat is letterlijk en figuurlijk shit. Ik kon dus even totaal niks, behalve me druk maken in mijn hoofd en zeer afhankelijk zijn van andere en dat is gewoon mijn ding niet. Om dat te kunnen verdragen ben ik dus weer gaan drinken. Geen excuus dat is gewoon zo en daar ben ik ingevallen en ik deel het omdat het voor andere ook op de loer kan liggen. Drinken versterkt alleen pijn dus daardoor ben ik beetje langer gehandicapt gebleven en dus afhankelijk van hulp. Het loste dus niks op en maakte mijn situatie eigenlijk langer k. Ik ben blij dat het maar 3 weken geduurd heeft, ik fiets weer, ik kan mijn eigen dieren weer goed verzorgen en ik werk weer. Ik maak nog steeds wel veel kilometers maar let een beetje meer op mijn houding tijdens het fietsen, want die vrijheid miste ik wel. Beste lotgenoten, pas dus op met enthousiast ergens in stappen en over je grenzen gaan voordat je het weet ben je terug bij af en ga je weer aan de zuip. Door al dat drinken dat je al gedaan hebt is je lichaam gewoon kwetsbaarder geworden. Ik vond dat een vieze tegenvaller en daarom ben ik weer gaan drinken. Nee stoppen met drinken is denk qua leven weinig bonussen krijgen maar die kan je jezelf geven natuurlijk. Voor mij is dat als ik niet drink, heb ik geen zware benen en gaat het fietsen makkelijker. En dan zie ik ook veel meer op mijn pad, ik heb deze week 5 reeën gezien. Mooie stekjes genomen en toch nog mijn conditie uitgedaagd. En nee ik kan e-bike nog niet inhalen. Maar als ik het probeer heb ik geen last meer van mijn bekken dankjewel fysiotherapeut. Echt hè, als alles goed lijkt te gaan kan er nog steeds iets misgaan. In life maar ook qua verslaving ik wil daar gewoon nog eens een keer de spotlight op zetten. Veel succes verder allemaal!