Spud

Wanneer en waar kan ik opstappen? Lijkt me namelijk leuk om hier ook eens aan mee te doen. En wat zijn de spelregels exact? Lijkt me namelijk wel leuk om virtueel meegenomen te worden op een wereldreis in een slee die getrokken wordt door rendieren en ook nog eens door de lucht. (in het echt op land dan wel, staat nog op mijn bucketlist maar voor nu is het leuk om hier ervaring op te doen) Ik heb me wat betreft de kerst betreft al flink voorbereidt om weerstand te bieden tegen alcohol en nicotine uitdagingen, lekker klussen in huis met lekkere hapjes die makkelijk en snel klaar te maken zijn zodat ik snel weer door kan met mijn klusje. Maar voor het eerst van mijn leven kijk ik met een opgetrokken wenkbrauw naar de lijst van alternatieve drankjes die ik heb. Saffies geurige theepunch, de chocolademelk met gember en peper en Tonic in diverse smaken. Door de jaren heen lijkt het alsof ze in mijn vaste routine zitten en een soort van feestelijk ritueel zijn geworden maar als ik eerlijk ben zijn ze dat nog steeds niet. Eerder dat ik zoiets heb, ben ik mezelf en mijn verslaving nog steeds voor de gek aan het houden en heb ik het nog steeds niet helemaal geaccepteerd dat of ik gestopt ben wel nog steeds een verslavingsgevoelige blijf? Enfin, voorlopig is mijn conclusie, dat ik er bewust of onbewust nog erg veel mee bezig ben, dus nog echt niet los van. En dat vind ik jammer, omdat ik wel kan zien hoeveel het heeft gegeven en hoever het me heeft gebracht. Nou ja, mijn denken weer tussendoor, met de kerst kan ik niet opstappen want dan sta ik op een ladder te balanceren om mijn plafond te doen. Dus lijkt me wel veilig. 2 29 december werk ik nog een halve dag, en sta dan nog een beetje stil bij hoe ons mam dood ging dat is immers haar sterfdatum. En was zo speciaal dat ik daar geen mensen bij kan gebruiken die mijn moeder niet kende en mij ook niet. Dus wil daar in de slee ook niemand mee belasten. Vanaf, 30 december, lijkt het me leuk om aan te haken en me te laten verrassen door wat jullie in Petto hebben dan, me gewoon even lekker laten leiden in plaats van te moeien kijk ik wel naar uit. Natuurlijk lijkt het me leuk om het noorderlicht te zien, maar rond nieuwjaar komt er ook een vallende sterren regen, lijkt me zo bovenin de lucht erg leuk om vallende sterren te komen bekijken. En verder, ik heb weer een papfleskitten onder mijn hoeden, het is nog maar te bezien of ze tegen die tijd nog leeft? Maar zo wel, zou ik willen vragen of er een flessenwarmer mee kan op de slee?

Mijn lievelingsklant gaat niet goed, niet dat het onverwachts kwam, ik bedoel ik vond het al niet zo leuk om haar een maand los te laten dus had tussendoor nog wat tijd ingeruimd om haar te stalken tijdens de feestdagen. Maar ja toen kwam dat verzoek vanuit haar mantelzorgers of ik toch niet kon komen? En misschien ook komend jaar elke week komen? Als dat gevraagd wordt, dan ga ik bijna van het ergste uit want mijn klant zou dat nooit zelf vragen. Het is ook erg, wat ik hoorde, vanwege privacy redenen deel ik hier niet over omdat ik zelf nog steeds achterovergeslagen ben hoe een geweldige vertrouwensband we hebben en hoeveel wat me opviel, ik langs me heen heb laten gaan omdat ik de mantelzorgers nog niet kende en ook dacht dat het mijn zaken niet waren omdat ik maar gewoon een huishoudhulp ben met een beetje meer. Wat ik wel fijn vind is dat ik nu in contact sta met de mantelzorgers, en ze al veel tips heb kunnen geven. Dat ze mij ook vertrouwen en deelgenoot hebben gemaakt, dat geeft me ruimte om bij mijn klant dieper op dingen in te gaan die ik eerder al raar vond. En verder heb ik twijfels over of ik mezelf er niet wederom opnieuw teveel bij betrokken ga voelen en de grenzen hierin wat betreft mijn mogen, kunnen en betrokkenheid en zakelijkheid niet uit het oog verlies? Ja, ik heb 2 uur werk bijgekregen, en ik zou dan mogen denken joepie extra geld op de plank! Maar zo voelt dat niet voor mij, want inmiddels weet ik ook dat de mantelzorgers met problemen kampen en het dus niet blijft bij 2 uur extra doen bij mijn lievelingsklant, wat ik totaal gratis zou doen omdat ik haar gewoon mag. Maar die 2 uur gaan ook de mantelzorgers ontlasten dat is vooral de reden. En mijn taken worden dan wat serieuzer in plaats van huishoudhulp. Dus ik houdt mezelf voor ogen, als ik hierin duik, is het alleen maar doe omdat ik mijn lievelingsklant wil houden, omdat ik eerlijk gezegd nog geen afscheidt van haar nemen kan. Dus best een beetje zakelijk mag zijn als de mantelzorgers ook beroep op mij doen. Wat dat betreft ben ik wel een magneet om nare levensverhalen aan te horen, maar ik kan ze niet laten verdwijnen of oplossen. Ik dacht het soms wel dat ik andere daarin kon helpen. Maar dat is een soort van eigen levensles, geen enkel mens kan je vertellen hoe jij het beter voor jezelf kan doen. Dat weet je alleen maar zelf van binnen voor jezelf dus. Ervaringstips heel fijn, maar zelf uitpuzzelen. Dus waar het eigenlijk op neer komt, is dat ik die leuke en mooie band met mijn klant ga verliezen omdat en doordat. En juist die band in eren wil houden en de rest loslaat, en niet laat meespelen in wat we verder gaan doen. Hoe noemt dat? Mijn verbasterde vorm, leuk contact ontmoet, nu weer op een spaceshuttle naar het hiernamaals. In mijn geval vaak, meestal stappen ze gewoon op de trein en ontdekken het leven en de wereld gewoon lekker verder.

7 - Teach your Children - Crosby, Stills and Nash 1970

Watership Down - Bright Eyes (Art Garfunkel) 432hz De playlist voelt nog niet als af voor mijn gevoel, maar ik ben geen DJ en verder ben en blijf ik altijd op zoek naar nieuwe geluiden wat muziek betreft. Dus kijk graag uit naar jullie nummers die jullie inbrengen. Tijdens het luisteren van bovenstaande nummer, nog eentje om het af te leren. The Hollies: He Ain’t Heavy, He’s My Brother (2019 Remaster Video)

Blowin' in the Wind - YouTube Music Mag zeker niet vergeten worden

Gewoon spontaan nummer tijdens mijn zoektocht, wat ook leuk is.

Muziek weetje van wikkipedia De groep formeerde zich, op initiatief van zanger Chris Cornell van Soundgarden, als eerbetoon aan Andrew Wood, zanger van Mother Love Bone en Malfunkshun, die in 1990 aan een overdosis drugs overleed. De line-up bestond verder uit Soundgarden-drummer Matt Cameron, Stone Gossard (ritmegitaar), Jeff Ament (bas), Mike McCready (leadgitaar), en Eddie Vedder (zang en achtergrondzang). Laatstgenoemde vier muzikanten waren op dat moment bezig met de formatie van Pearl Jam. Drummer Matt Cameron sloot zich in 1998 aan bij Pearl Jam. Maar wat ik er mooi aan vind is dat de opname een soort van kopie aan elkaar doorgeven is geworden in heel de wereld, omdat het uniek verzamelobject geworden is. Ik vind het dus heel leuk dat ik tijdens een vakantie iemand ontmoet heb die mij een kopie gaf, behalve mooie nummers, ook een leuke herinneringen aan een geweldige vakantie. En wat mij betreft hoort deze ook bij de playlist

Die miste ik nog in playlist, de Indigo girls, niet speciaal het nummer

Voor renaldo61

Misschien ontbreekt het soms wel in communicatie met mensen, nu zeker nu de wereld die harder is geworden, dat stukje in communicatie wat over voelen en ervaren gaat? En juist zo belangrijk voor me is, om dingen te kunnen begrijpen omdat ik die taal wel versta. Rest was even stoom afblazen dus kon wel weer verwijderd worden.

Ik ben afgelopen week helemaal over de zeik geraakt, omdat ik me ontzettend machteloos voelde tegen een systeem wat ik niet ken. Ambtelijke taal, juridische taal, spreek ik gewoon niet, ik ben meer van als je je afspraak niet nakomt dan mag ik je de ander daarop wijzen op een vriendelijke manier, in de hoop ervoor te zorgen dat deze dat wel doet en je dan de rekening betaald. Maar ik moest eerst heel wat studie ondergaan om überhaupt te kunnen zeggen wat er nog niet oké was. Behalve dat het ontzettend vermoeiend is omdat het zo traag gaat, dat leren bedoel ik, en ik met druk wat betreft reactie- en betalingstermijnen erbij kreeg, kan ik me dan ook heel slecht concentreren. Maar daarnaast voel ik me dan ook heel erg onveilig en kwetsbaar omdat ik blijkbaar geen stem heb, net zoals ik als 1.5 jarige peuter me voelde, toen mijn ouders met hun vechtscheiding begonnen en ik overgelaten werd aan de zorgen van alle andere mensen die zich ermee bemoeide. Dat waren ten eerste vreemde mensen en ten tweede, ze benaderde me heel anders dan mijn ouders en mijn broers deden. En heel stom, bijna 40 jaar later, best veel therapie gehad te hebben. Reageer ik dan uiteindelijk nog steeds zo als die peuter van toen, hakken in het zand, nog meer weerstand bieden met het enige verschil dat ik nu wel de taal kundig ben dus ook van me af kan bijten. Helaas zijn het dan de mensen die het dichtstbij staan en me willen helpen, degene ook die het meest te maken krijgen met mijn frustraties, want zakelijk ben ik dan de vriendelijkheid zelve. (omdat ik nu eenmaal geleerd heb dat als ik me daar boos laat gaan, of zien, er helemaal niks meer opgelost wordt en ik zelfs een boete aan mijn broek heb vanwege ongehoord gedrag) Nu ja, het was gewoon niet leuk en werd er bijna weer depressief van, omdat ik ook geen rust meer voelde om te genieten van wat voor leuke en mooie dingen er nog wel op mijn pad kwamen. Uiteindelijk is vandaag de directeur van het gaskachelbedrijf bij mij langs geweest, en heeft me echt kunnen kalmeren in mijn zorgen, omdat hij bij sommige punten die ik aangaf, er niet omheen sprak maar gewoon zei ja klopt is misgegaan en moet van onze kant hersteld worden. Hoewel hun juridische afdeling het er waarschijnlijk niet mee eens is, gaf hij mij de bevestiging dat als het werk nog niet af is, ik zeker nog niet de rekening hoef te betalen. En nog beter, hij gaat het zelf doen. Want wat zo vervelend was, is dat ik in het proces, steeds opnieuw nieuwe techniekers op bezoek kreeg, die dat ene dingetje dan gingen oplossen maar als ik dan over de rest begon ik de boodschap kreeg dat dat hun afdeling niet was. Dus dat ik weer opnieuw een mail moest sturen. Deze man kon me tenminste op al mijn vragen antwoorden geven en durfde gewoon ook heel eerlijk toe te geven dat sommige dingen echt fout waren gegaan. En dat gaf me toch wel het gevoel dat ik serieus genomen werd en gehoord. Dus ja ik spreek nog steeds geen Vlaams Nederlands, maar gewoon Nederlands met een Brabants accent maar geen Mandarijn of Pools ofzo. Fijn voor mijn ego om dat te weten. Als het goed is gaan ze het allemaal in orde brengen, maar nog belangrijker ik hoef dus niet te betalen waarbij ik het gevoel heb dat ik voor iets betaal wat nog niet oké is. Ik begon een hekel aan die gaskachel te krijgen maar nu kan ik er het leuke ook wel van zien weer. Nou ja en verder, heb ik nu ook weer meer incasseringsvermogen in mijn strijdt met de notarisklerk die over de uitvoering van het testament van ons pa gaat. Tsja ik weet niet hoor, maar behalve dat dat notariskantoor al behoorlijk wat foutjes gemaakt heeft wat betreft rekenen en legaten en erfgenamen door de war te halen. Die wij gecorrigeerd hebben. Denk ik niet dat ik na haar deftig te woord gestaan te hebben en zelfs uitleg gegeven heb waarom ik weiger dit document te tekenen. Ze nu afkomt met een tegen reactie, van dat ik wel andere papieren ondertekend heb dus deze ook wel kan ondertekenen omdat het haar beter uitkomt omdat ze met pensioen wil en de boel over wil dragen. Op de voorgaande papieren die ik getekend heb stond alleen dat ze alvast wilde overgaan tot uitbetaling van de voorlopige legaten en erfenissen met inhouding van de mogelijke erfbelasting. Op dit nieuwe document wil ze een handtekening van mij dat als de erfbelasting uiteindelijk komt met hun definitieve aanslag en deze niet afwijkt van de voorlopige aanslag. Ze deze reserves dan uit kunnen keren. Maar daarnaast is erin gezet, dat ik teken voor akkoord en afstand doe van mijn spreekrecht mochten er in de eindberekening toch nog fouten geslopen zijn. En nee daarvoor weiger ik dus te tekenen, omdat ze vaker fouten hebben gemaakt in het verleden. Ik zeg, ze weet waar ze aan toe is met mij nu, ze weet dat ik niet teken, dus ik laat het voor wat het is. Anders word het een zinloos pingpong spel. Mijn adviseur zegt, wel op reageren en je verweer nogmaals herhalen. En ik ben eigenlijk wel klaar met dat mens, zij wil dat, ik wil dat niet en ik heb niks te maken met dat zij met pensioen wil nu en de boel netjes overdragen. Net zoals dat zij, in het begin toen ik haar vroeg of ze onze privacy een beetje wilde bewaren door niet alles in 1 mail te gooien, zodat ik alle persoonlijke gegevens van de erfgenamen en mijn broers tot en met woonadres, id en bankrekening niet hoefde in te zien. Toen zei ze ook, nee, dat is jou probleem. Dus nu laat ik het probleem bij haar.

@renaldo61 dat snap ik. Dat roept minder fraaie herinneringen op bij mij wat betreft nare ervaringen met dierenartsen en mijn geliefde dieren die eronder moesten lijden, maar achteraf ging ik toch even verhaal halen, niet om het geld maar gewoon mijn verdriet te spuien en daarna stapte ik pas over. Nu ja, ik kom bij een groepspraktijk, dus kon dan aangeven dat ik desbetreffende dierenarts niet meer wilde. Of dat de reden is van hun vertrek laat ik in het midden, er is nogal veel verloop wat betreft de wat jongere nieuwere dierenartsen die zich aansluiten bij de groepspraktijk. Die zijn niet meer zo van weekenddiensten en nachtdiensten draaien....

pfff het slaat echt nergens op, na een half jaar komt mijn gasleverancier dan uiteindelijk met de afkeuring van mijn gastank en de punten die ik mag gaan verbeteren. In plaats van dat ze mij de afrekening sturen van desbetreffende keuring, sturen ze mij een offerte. En ja, ik moet weer binnen 30 dagen reageren. De tank is vol nu, door hen afgevuld, dus nee ik moet niks, behalve de afrekening vragen van de eerste keuring. Die wil ik best betalen, eigen keuze, maar ik ga nog even kijken of ik een ander bedrijf het voor goedkoper kan laten doen. Eigen keuze, ik moet dus binnen de 30 dagen niet reageren, het is mijn eigen keuze. En voorlopig is de tank nog vol, dus ik moet het niet binnen hun tijd afronden, omdat zij er ook praktisch een half jaar over gedaan hebben om me te attenderen dat de tank afgekeurd is, en notabenen toch gevuld hebben. Wat zij moeten doen, is mij een afrekening sturen van de keuring, niet een offerte sturen. Dus ja ik mag weer aan de slag, maar met mijn herwonnen energie, was ik dit varkentje ook wel weer. Alhoewel ik varkens gewoon echt heel leuk vind en spreekwoordelijk echt gemeen bedoel. Varkens, zijn het meest onbegrepen en onderschatte huisdier wat nu verkocht wordt als huisdier. Sneu want dat verdienen ze niet.

En verder moet je helemaal niks! Behalve adem blijven halen en naar het wc gaan. Men gebruikt het woord moeten in mijn beleving gewoon te vaak en teveel. Zonder dat ze er de betekenis van kennen, ik ben daar allergisch voor in ieder geval. Hihihi, daarom staat ook in mijn dossier geschreven dat ik een autoriteitsprobleem heb.

@Mormel, ik ben het vaak met je eens, maar in deze niet. Juist in een wereld die vijandig naar je is, zijn jezelf op de borst kloppen en geregeld op de schouder tikken juist hetgeen wat ons staande houdt. Immers niemand anders doet het, dus mag je jezelf complimenteren voor het behalen van je winsten. En.... ik hecht zeer veel waarde aan de uitspraak dat het leven 1 groot feestje zou mogen zijn voor iedereen, alleen je moet altijd zelf de slingers ophangen. Dus wat Sanity zegt, klopt voor mij als een zwerende vinger, helaas geen dikke duim emoticon beschikbaar dus wens ik je heel veel succes! Ik heb zelf ooit eens geprobeerd om zelfstandige te worden, pfff, de wanbetalers achter hun gat aan zitten en de belastingdienst met hun Btw afdraagplicht en de verzekeringen achter mijn gat weer aan, maakte van mij een norse zelfstandige en kreeg ik er ook geen plezier meer in. Dus ja, zelfstandig ondernemer zijn is niet simpel. @Sanity, als ik alles bij elkaar op zou tellen wat ik in mijn leven opgerookt heb en weggedronken, dan had ik mezelf wellicht een villa kunnen kopen met een zwembad op Ibiza. Ik denk alleen niet zo, ik ben gewoon kei blij, met mijn chalet in het bos waar ik katten mag opvangen. Na rekenen wat ik allemaal tekort gekomen ben of misgelopen heb, omdat, daardoor en als? Gun ik mezelf niet, omdat ik er koppijn van krijg en ergens zie ik het ook gewoon als wijze levenslessen. Zoals ik de uitspraak altijd verbaster, dat de slimste leerlingen de moeilijkste lessen krijgen, zeg ik als toevoeging erbij en ook de duurste.

Haha, nee ik heb geen accuboor die gefixt moet worden. Ik doe alles nog met stekker apparaten, pfff wat klinkt dat allemaal dubbelzinnig. Volgens mij hoef je er nog niks van te vinden, of van te voelen. Maar mag je je best wapenen voor wat er meer komen gaat. En heel blij zijn dat je tenminste wel een paar dagen na de uitvaart verwittigd bent. Want gelukkig via mijn jongste broer, die uiteindelijk ook niet naar de uitvaart gegaan is met wel een uitnodiging kreeg ik het te horen dat onze vader dood was, en kreeg ik ook te horen dat de notarisklerk in dienst genomen door onze pa mij zocht. Want blijkbaar als je echt je kinderen wil uitsluiten heb je daarvoor een Notaris nodig en moet je hoe dan ook centjes neerleggen. Maar ja, toen ik me net berust had in, dat ik niet welkom op de uitvaart was en onterft was, heel eerlijk ik vond het eigenlijk wel lekker duidelijk. Kwam toen die notaris om de hoek kijken. Dan ga je weer een hele andere beleving in. Aangezien je dan onterft bent en legataris word, kan je alleen maar kiezen tussen aanvaarden of niet, beneficiair bestaat dan ook niet. Tsja ik had altijd gezegd ik weiger altijd de erfenis van ons pa. Maar ja, ik kon het geld goed gebruiken, en de erfenis zou komen uit de verkoop van ons ouderlijk huis, ik heb het geaccepteerd, omdat ik weet dat onze moeder letterlijk ook heeft staan werken aan dat huis en haar inzet niet verloren wilde laten gaan. Dus wel geaccepteerd. En tot mijn grote spijt, ook privé gegevens onder ogen gekregen van de erfgenamen. Behalve dat ik weet dat mijn oudste broer, nogal de trekken heeft van ons pa, daarom heb ik ook geen contact meer met hem. Vond ik het dus wel een behoorlijk grote fout van de notaris dat binnen een familie die bekend staat als stalker en manipulator die gegevens vrij kwamen. Ik weet niet wat mijn broer nu nog aan het doen is? Ik weet wel, dat er nog meer namen aan de groepsmail toegevoegd werden, die ook toezicht kwamen houden. Ik neem aan de vaders van de minderjarige kindjes? Ik had er eigenlijk helemaal niet zo een behoefte aan om te weten wie de erfgenamen waren. Ik gunde het hun gewoon. Omdat ze het langer uitgehouden hadden met ons pa dan ik. Op zijn trainspottings Spud gezegd, komt er eigenlijk op neer dat zij nog meer stress hebben gehad en meer belasting moeten betalen dan ik mijn broers. Dus at the end, wij voordeliger uit zijn. En als ik nu haatdragend was geweest of echt op dat geld zat? Oké, maar nee ik vind het nog steeds niet oké en denk soms als ik nu het bij mijn eerste gedachte had gehouden en geweigerd had? Dan was mijn oudste broer met het geld gaan lopen en had nog steeds de erfgenamen bestookt, en nu ben ik er nog om ze daarvoor te behoeden. En ja ik weet wel dat ik als zeer slecht omschreven wordt. Maar nog steeds biedt ik daar weerstand tegen en gun de erfgenamen het allerbeste. En blijf het lullig vinden dat zij eigenlijk benadeeld worden.

@renaldo61, hoewel het niet goed voelde, heb ik knopen doorgehakt, papieren zijn ondertekend en ik heb een mail verstuurd. Nu ben ik klaar met de druk van reageren, nu ligt de steen weer bij hen. En zowaar, begon ik weer plezier te krijgen om mijn eigen klusjes weer te hervatten, klussen waar ik geen vaklieden voor nodig heb en zelf kan doen. Want met vaklieden inhuren ben ik wel een beetje klaar, tenzij ik iemand daarmee verder op de rit kan helpen.

@Loukepetouke, ja katten zijn gewoon ook heel erg leuk! En hoewel ik een soort van uitsterfbeleid probeer te hanteren omdat ik er niet jonger op word en de dierenartskosten en de voerkosten de pan uitreizen. Komt er wel weer een zwerfkat aanlopen, die de weg naar mijn hart en huis wel weer weet te vinden tot ergernis van mijn huidige katten. Of er komt wel weer een kat op mijn pad die in de problemen zit en mijn hulp kan gebruiken. Ik besloot dat uitsterfbeleid bij 4 katten te gaan hanteren, maar de teller staat nu weer op 6 plus 7, Robin Good, dat is mijn aanloop zwerfkat die de weg naar binnen en naar buiten weet en ik onderweg ook vaak tegen kom. Dus ja hij draagt inmiddels ook een chip op mijn naam, maar heeft nog een heel leven buiten mij, dus kan en wil ik niet als pact van mijn 6 katten erbij noemen. Hij verdient gewoon meer eer.

@Sanity, geen idee of je er nog iets aan hebt? Maar ik attendeer je er toch nog maar even op omdat het mij nog een extra shock gaf en me weer even uit het veld sloeg. Of het nu in samenspraak gaat of niet, je ouder kan je niet volledig onterven volgens de staat. Je hebt dan recht op een legaat, als jij deze weigert dan gaan ze je kind opzoeken. Als er iets te erven valt maakt het niet veel uit, maar als het schulden gaan zijn zou niet fraai zijn voor je kind toch? Gefeliciteerd met je nieuwe klant! Zou jammer zijn als je door zoiets wederom vertraging zou oplopen in het opbouwen van je toekomst. Verder mag ik van mezelf toegeven, dat ik er niet meer zo een sterke mening over heb of mensen elkaar slaan of niet welk gender dan ook. Ik was niet bij de situatie dus kan en mag er geen mening over hebben. Ja, mijn ouders zijn gescheiden omdat mijn moeder door mijn vader mishandeld werd, maar feitelijk heb ik dat nooit gezien en mijn broers ook niet. De woorden van mijn moeder wil ik hierin dan ook wel geloven maar jeugdzorg, maatschappelijk werk en al die andere mensen eromheen die zich met de scheiding en onze omgangsregeling bemoeide niet. Die hebben behoorlijk veel fouten gemaakt. Als ik jou ervaring lees, doe je me aan mijn vader denken, die was ook vooral gefrustreerd om het feit dat zijn kinderen bij hem weggehaald en gehouden werden. In de tijd dat ik hem wel sprak was hij daardoor eigenlijk het meest beschadigd. In een vechtscheiding trek je dan toch aan het kortste end wat betreft om mogen gaan met je kinderen. Hoewel mijn vader dan als agressief ventje te boek stond, mag ik in alle eerlijkheid zeggen, dat ik hem op geen enkele agressie heb kunnen betrappen. Wat dat betreft ben ik een heter hoofd dan hem. Wel dat hij sociaal ten opzichten van vrouwen raar gedrag vertoonde, maar ja ik was zelf puber toen dus vond het al snel raar wat mijn ouders toen deden. En hij had altijd raar pestgedrag naar mijn moeder toe waar ik dan soms ook de dupe van was. Zoals sleutels in een slot afbreken zodat je je eigen huis niet in kan. Maar dus niet heel gemeen of agressief en ik mag eerlijk bekennen dat ik die streken ook wel heb, als mensen mij boos en gefrustreerd maken. Dankzij de ervaring met mijn ouders en het jeugdzorgcircus van vroeger, hecht ik er tegenwoordig meer voldoening aan om mijn ongenoegen te tonen door bovenstaande ludieke acties. Want als ik soms wel over ga tot agressie, gebeurt nog maar zelden, maar als het zover komt, kost het veel energie en ben ik nog niet van mijn frustratie af maar heb ik er een probleem bij en verder heb ik mijn eigen zwakheid dan getoond en dat voelt ook niet fijn. Eerder onveiliger. Dus nee, ik ben dan blijkbaar als enige niet zo geshockeerd dat je dat schreef. Maar eerder dankbaar voor je eerlijk en openheid. En verder, zoals ik eerder schreef, stuur je kind een kaartje met zijn of haar verjaardag, dat is volgens mij niet verboden en ook niet gevaarlijk. Houdt gewoon een lijntje open, voor mij maakte het het in ieder geval wel makkelijker om tegen alle adviezen in toch nieuwsgierig te blijven naar mijn pa. Dat het contact dan uiteindelijk toch verwaterde, tsja ik denk, wederzijdse beschadigingen en pas op latere leeftijd en dus een eigen bestaan te hebben opgebouwd, en dus ook een eigen mening ontwikkeld te hebben dat je die vader kind band nooit mee zo krijgt als waar je op hoopt. En toch, hoe bitter het eind dan gelopen is, ik ben toch wel blij dat ik ook een paar jaar wel nog leuke herinneringen aan mijn pa heb. Daardoor viel het te dragen dat hij plots dood was en ik niet bij de uitvaart mocht zijn en begreep ik het ook wel waarom ik buitengesloten werd. Voor mij is hij in ieder geval niet als een grote boeman me ontvallen, en hoop ik ergens dat hij ook niet verbitterd is dood gegaan. Maar dat weet ik dus niet. Wat voor werk doe je eigenlijk? Ik zoek nog een vakmens.

Correctie wederom, dat papier ondertekenen betekend dus dat ik afstand doe van mijn spreekrecht bij overdracht naar de collega´s dus die mogen dan nog steeds fouten maken. Aangezien er behoorlijk wat foutjes gemaakt zijn teken ik dus wederom toch weer niet. Ze mogen het doen met mijn handtekening doen die ze al in hun bezit hebben. Ik vind het alleen allemaal heel frustrerend omdat ik het nog niet netjes kan afronden en kan gaan verwerken. Zo ook met de installatie van mijn nieuwe gaskachel. Ik dacht op menselijke wijze zoals je twijfels over de slechte verbranding van de kachel aan te geven en vragen om advies per mail te vragen de normale gang van zaken was. Maar ik heb even iemand om advies gevraagd en nu betekend het, dat ik een in gebreken stelling op moet stellen, om ze aan het werk te mogen zetten. Tsja ik weet wel wat, maar juridische taal is me niet echt bekend en ga daar ook liever niet mee zwaaien omdat de stof en de taal gewoon heel erg onbekend is. Ik weet meestal wel wat mijn rechten zijn en denk dat dat dan goed valt te bespreken via mail, tsja zwart op wit heb ik intussen wel ervaringen mee. Maar ik zou gewoon eens de ervaring willen hebben, dat als ik in goed vertrouwen een contract voor iets teken om iets te doen voor mij waar ik de ballen verstand van heb en dus liever aan een specialist uitbesteedt. Inmiddels, ben ik zelf een soort van specialist geworden, nu het zo zakelijk benaderd moet worden en goed onderbouwd en hoe meer ik in de stof duik hoe meer fouten ik ontdek. Vooral verkeerd geïnformeerd zijn. Nou ja opnieuw een dikke vette teleurstelling en twijfels aan en over mezelf. Ik ben namelijk een eigenwijs ding en ik heb een soort van aanname gekregen dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Het is dan ook niet simpel voor mij om toe te mogen geven dat het me de pet te boven gaat en ik dus wel hulp mag vragen. Dus wanneer ik dat wel doe, verwacht ik er blijkbaar meer van dan dat er komt. Gewoon vertrouwen dat het volgens afspraak gemaakt wordt en ik daar niet verder meer mijn brein over hoef te breken. Maar dat is blijkbaar niet, en mijn voelsprieten zijn blijkbaar daar niet toereikend toe, ik ben nog steeds niet veilig ik mag nog steeds alert blijven op dat er goed voor mij gezorgd wordt. Ja heel jammer! Ik mag het blijkbaar nooit echt durven uitbesteden. Dus ja ik ben weer een wantrouwend mens, maar gelukkig nog wel een positieve denker, het heeft me in mijn ziel weer gekneusd maar opnieuw een wijze les weer voor mij. En nu heb ik gewoon de keuze om mijn hele dag weer te laten bepalen door alle dingen die ik het liefst meteen op zou willen lossen maar waarvan beter is er de tijd voor te nemen om het heel goed aan te pakken en volgens de maatschappelijke regels. Ik sim er nog steeds wel over, maar ik heb nog meer plannen met mijn huis, dingen die ik nog wel zelf kan doen, dus voor nu mag ik 3 uur met die nare stof bezig zijn en dan ga ik verder met mijn eigen plannen. Anders blijf ik de hele tijd in mijn stoel simmen en me rot voelen omdat er nog geen duidelijkheid is, maar gewoon lekker dan om even samen met mijn katten te sjorren met de boomstronken en een trapje te maken voor de katten en een plantenbak van die stronken te maken. Beetje je frustratie uitleven in de natuur en met de natuur. Hoewel ik me nu in de maatschappelijke wereld heel onveilig voel, geeft de natuur me dan rust. En verder, denk ik dat deze ervaring ook van betekenis is en hulp van de natuur. Voor mij tenminste, ik reed gisteren terug naar huis op de fiets en toen kon ik maar net een mooie grote groene kikker op het fietspad ontwijken. Deze zat midden op het fietspad dus ik ben omgedraaid en rustig naar de kikker gelopen. Ik dacht deze af te blokken van de drukke weg met mijn fiets, maar toen ik deze wilde vangen sprong hij dwars door mijn spaken heen naar de weg toe. Tsja, het leek me beter om er niet meer verder achter vangen, omdat ik de overlevingskansen van die kikker gewoon heel slecht inschatte als ik het wel zou doen en mijn veiligheid ook in acht nam. En, gewoon heel fijn, die kikker schrok van de autolampen en sprong weer terug en toen had ik zoiets, als ik je verder ga proberen te helpen spring je misschien de dood in, maar als ik jou je ding gewoon laat doen en vertrouwen in je heb, help ik je het beste. Dus ik mocht het beter weten en een dier veilig willen stellen los mogen laten. Lastig, want ik hoop dat ik geen plat gereden kikker tref, maar ook heel leerzaam, los mogen laten, en een beetje meer vertrouwen hebben in de natuur. Door niet je de reddingsdrang los te laten gaan. Maar gewoon kijken en observeren. En dealen met je tegenstrijdige gevoelens van ik had en ik kon. Dat dier heeft ook een mening en wilde totaal niet geholpen worden door mij dus wie ben ik dan, om dat dier te proberen vangen en eigenlijk gewoon uit de weg te plaatsen? Deze kikker wilde namelijk heel sterk naar de overkant van de weg, en dat had ik niet gedaan. Dus eigenlijk had ik deze zijn pad een drempel opgelegd. En die les, betrek ik dan weer op mezelf, mij moet je ook niet ineens op moeten pakken om mijn koers te bepalen. Ik bepaal het liever ook zelf. Die kikker was dan ook weer een mooie spiegel.

Even een puur praktische tip nog, jij als kind van je ouder, kan de erfenis gewoon heel makkelijk weigeren maar zo simpel is dat niet als je zelf toevallig minderjarige kinderen hebt. Als je ouder wel geld achterlaat is dat niet zo erg, maar stel je ouder sterft met schulden dan zoeken ze jou kind als eerst volgende erfgenaam op als jij weigert. En dan zit het in ieder geval in het Nederlandse erfrecht systeem zo, dat je de rechter erbij moet betrekken om je eigen kind ook de erfenis te kunnen laten weigeren. Tsja is een hele suffe regel, om te voorkomen dat kinderen benadeeld worden, maar ze hebben toen met die regel opstellen alleen aan geld gedacht en niet aan mogelijke schulden. Bij het overlijden van onze mum die beginnende dementerende was, kregen mijn broer en schoontje daarmee te maken. Gelukkig liet ons mam geen schulden achter, maar anders hadden ze dus met mijn neefje van 14 enorm veel rechtszaken moeten gaan doen. Van een Belgische klant weet ik, die notabenen zelf haar kinderen op de hoogte moest stellen van het overlijden van haar ex partner. Weet ik dat het haar dochter, per kind, ze had er toen 2 ongeveer 450 euro heeft gekost om ook haar kinderen te kunnen behoeden voor de enorme schulden die deze man achterliet. Hoe het helemaal werkt, zou ik mijn broer en schoonzus moeten vragen, maar wilde het toch even gezegd hebben.

Hoi Sanity, Je noemde mij in het bericht van het overlijden van je vader, gecondoleerd nog. Niet zo dat die wens wellicht helpend is, maar dat kreeg ik te horen toen mijn vader overleden was. En hoewel die formaliteit me toen zinloos leek, durf ik nu wel te zeggen dat het helpend was om het binnen te laten komen. Dat hij werkelijk dood was, qua er iets bij te kunnen voelen of iets van vinden voor mezelf lag nog heel erg open. En nog steeds nog wel. Geen idee, of ik je in jou geval heel erg goed kan adviseren? Ik bedoel, ik heb gelukkig geen levend mensje gemaakt door mij en mijn partner op aarde rondlopen. Bij mij stopte de vechtscheiding bij het overlijden van mijn ma en uiteindelijk mijn pa. En heel dat gedoe tussen jeugdzorg en dergelijke. Maar persoonlijk passeerde het wel de revue, wat mij en mijn broers overkomen is. Dus ja, ik heb niet zo beziggehouden met wat ik er nu bij zou moeten voelen nu mijn pa dood was. De boodschap was heel duidelijk en totaal niet onverwacht, je vader is dood, je bent niet welkom op zijn uitvaart en je bent onterft. Verder gecondoleerd hè! Naar de uitvaart was ik toch niet gegaan, maar omdat er zo geheimzinnig over gedaan werd en ik zelfs niet mocht vragen, hoe hij overleden was en waaraan, vond ik wel lastig. Omdat mijn broers nog wel bij de uitvaart mochten zijn en ik niet. Vooral toen het net speelde, vroeg ik me echt af, waarom ik zo uitgesloten werd? Ik werd er achterdochtig van of hij wel werkelijk dood was? Omdat onze vader wel vaker net alsof deed dat hij dood was om dan je ineens te overvallen met een bezoekje. Gelukkig volgde mijn middelste broer mij, en ging ook niet naar de uitvaart, en heeft mijn vragen ook gesteld naast zijn eigen vragen. Dus toen wist ik waaraan hij gestorven was, namelijk nierfalen of het via euthanasie ging of natuurlijk niet, maar wel de dag dat de uitvaart zou zijn. Die dag ben ik compleet dronken op de fiets gaan zitten en maar gaan fietsen. En heel grappig ik kwam toen op een veldje terecht met elektrische vliegtuigjes, en ik mocht meedoen. Ik dacht wel aan zijn uitvaart maar had ook heel veel plezier met het vliegen want ik mocht meedoen. De klap kwam echt pas, toen ik lastig gevallen werd door een notariskantoor. Want hoewel onze vader ons onterft had, zijn we voor de overheid niet helemaal afgeschreven. Onze vader heeft meer dan eens geroepen dat we onterft werden en ik wist wel wat van erfrecht, maar toen gezegd werd je vaders is dood, je bent onterft en je bent niet welkom bij de uitvaart. Had ik me ingesteld, prima en verder niks meer, fijn nu kan ik het afsluiten. En er een weg in vinden omdat ik nu geen vragen meer kan stellen. Vooral, dat er toen gezegd werd, dat ik volgens de wet nu wel erkend werd als zijn kind heeft me echt een tijdje uit het veld geslagen. Dat kwam harder en dieper aan, dat welke situatie die ik al met mijn psycholoog besproken had. Dus, ja volgens mij is het heel prima, dat je niks voelt bij je pa, ik snap wel dat je je kind nu extra mist , maar volgens mij helpt drinken daar dan niet zo bij. Dan bevestig je de kinderbescherming ook alleen maar. Ik ben zelf een kind van een vechtscheiding geweest, de scheiding was toen ik anderhalf jaar oud was en heeft 15 jaar geduurd. Mijn vader hield wel altijd contact met mij aan, hij bezocht me op school of onderweg, liet zichzelf gewoon regelmatig zien. Voor de tegenpartij vrij lastig om te behapstukken en gaf mij als kind ook druk. Maar naast dat ik vanuit mijn prille jeugd altijd heel veel enge verhalen over mijn vader heb gehoord. Kon ik als kind toch ook wel de mogelijkheid zien dat mijn vader wel heel leuk was. En toen ik zelf kon bepalen heb ik mijn vader ook beter leren kennen, en ja hij was dan ook erg leuk! Alleen raar, hij beschadigd en ik ook, ik heb wel heel even van mijn vader kunnen genieten, maar is toch anders dan dat je met je pa opgegroeid zeg maar. Dus wat ik jou zou willen adviseren, stop met drinken en neem je voor om welk moment dan ook in je leven, open te kunnen staan voor je kind. Want ondanks de misschien rotte verhalen zal deze uiteindelijk je toch komen opzoeken. Je blijft als kind toch je echte ouder missen, ik tenminste wel. Schrijf een kaartje, toon interesse, laat je niet weerhouden door de ruzies, ben er voor je kind.

Ik weet dat ik vooruit loop maar wil Sinterklaas niet helemaal voorbij laten gaan zonder er toch stiekem iets mee te doen, en eigenlijk kan ik gewoon niet meer wachten. Dus dit Sinterklaasberichtje wat ik met Sint en de crew heb kunnen maken. Lieve medewerkers en deelnemers van Alcoholdebaas, Sinterklaas en zijn vrolijke pieterbazen, zouden jullie graag met een berichtje verrassen. Want wat zij zien – van dichtbij en van ver – is hoe hard jullie werken, keer op keer. Achter de schermen én in de praktijk, is jullie inzet echt bewonderenswaardig gelijk. En dat mag best eens hardop worden gezegd, want Sint vindt dat complimenten geven hier zeker komt tot zijn recht. Hij ziet hoe jullie naar elkaar toe bewegen, hoe jullie steunen – een ware zegen. Een warme groep, uit hart en hand, al voelt het soms als een eenzaam land… Want als mens, in je eentje, je verslaving aangaan, kan zwaar zijn, met soms een traan. Maar vaker nog, zo ziet de Sint vandaag, komt er kracht, een glimlach, misschien zelfs een lach. En wat is het fijn, zo denkt de oude man, dat je met twijfels, flaters, vragen altijd ergens terecht kan. Dat dit hele systeem je draagt en vangt, precies op het moment dat jij dat verlangt. Moderators die waken, deelnemers die delen, Tactus die achter de schermen helpt helen. En onder het genot van koffie, thee, of wat jij graag drinkt, is een warme huiskamer ontstaan die iedereen verbindt. Een plek gebouwd door velen hand in hand, een forum als een veilige thuishaven in dit digitale land. Daarom dankt Sint iedereen, groot en klein, voor het samen-zijn, het samen-doen, het samen-laten zijn. En voor wie even struikelt, terugvalt of vastzit in de nacht, fluistert de Sint zachtjes: “Kijk eens hoeveel je al hebt gebracht.” Wees trots op elke stap, elk beetje moed, want echt waar – het gaat al zoveel beter dan je soms vermoedt. Dus hierbij een warme groet van Sint en zijn crew, met respect voor wat jullie doen, nu en in het vervolg nóg meer toe. Blijf moed houden, blijf delen, blijf staan— met elkaar komen jullie heel ver, jaar na jaar voortaan. Sint en Piet.

Gevolgd met