Spud

Mijn plan van mijn plafond nicotine vrij te maken, als afleiding heb ik door geschoven naar volgend jaar als alles wat droger is. Want ik krijg nou al alle vocht niet afgevoerd. En er begint hier al heel wat beschimmeld te raken. Maar toen ik deze morgen, weer een nieuwe gasfles ging halen, merkt ik toch wel dat ik er best veel moeite mee had om enkel die gasfles af te rekenen. En niet even ook een pakje sigaretten en omdat mijn plan dan toch mislukt is ook maar weer alcohol. Ik heb het niet gedaan en was wel trots op mezelf. Maar toen liep ik er wel even tegenaan dat ik het stukje gewoonte in de HALT gedachten miste. Voorlopig staat de H voor mij in dat woord voor habit. Want de valkuil van met honger op stap gaan had ik vrijwel al onderuit gehaald. Verder heb ik inmiddels weer nagedacht en een nieuw plan bedacht, om los te komen van mijn verslavingen heb ik een positieve afleiding nodig. En waar ik blij van word, is dat mijn huis leger wordt. Ik kan alleen nooit zo makkelijk dingen wegdoen omdat ik opgevoed ben met misschien kan je het in de toekomst nog gebruiken of een ander kan het nog gebruiken. Zodoende dat ik bijna de hele huisraad van mijn moeder meegenomen had toen ze overleden was en mijn huis behoorlijk vol stond. Dat was gewoon niet leuk, maar gelukkig heb ik alles uit kunnen delen de afgelopen 4 jaar en dat deed me deugd en bracht me ook opluchting. Ik heb alleen nu nog een dozijn foto´s verpakt in 4 verhuis dozen. Daar zit mijn verleden in en die van mijn moeder ook. Eerder was mijn plan nog al die foto´s aan al die mensen terug te geven. Maar nu ik geen auto meer heb en sommige mensen ook weer overleden zijn kan ik ze niet meer brengen. En verder zijn er sommige mensen bij zoals de broers en zussen van mijn moeder waar ik eigenlijk gewoon liever geen contact meer mee maak. Ik heb wel even aan mijn lieve broer toestemming gevraagd of ik ze mag weggooien? Omdat hij nog wel contact met die familie heeft, had ik gewoon even nodig, want je gaat toch ook wel iemand herinneringen deleten zeg maar. Maar hij heeft tegen me gezegd dat ze nog steeds boos zijn op ons mam, dat ze er zomaar tussenuit is gepiept. Dat is hun gevoel. Ze zijn het er gewoon niet zo mee eens dat ons mam als oudste zus ondanks dat ze haar niet serieus namen in haar euthanasie wens het toch voor elkaar gekregen heeft. Ze hadden het gewoon niet verwacht dat ze hulp zou krijgen en daadwerkelijk zou gaan. En toen het eenmaal het duidelijk was dat haar wens in vervulling zou gaan. Onze moeder, eigenlijk niet meer zoveel zin had om nog afscheid van ze te nemen. Omdat ze toch niet haar luisterde en alleen maar zouden zeggen dat ze niet mocht gaan. Mijn moeder was altijd heel invoelend en hield tot mijn ergernis altijd rekening met haar broers en zussen. Zo was er een zus die bang was voor katten, mijn minst favoriete tante want voor haar moesten onze katten altijd buiten gezet worden. Toen die zus uiteindelijk door had dat het menens was, wilde ze afscheid van ons mam nemen. Maar ze eiste wel dat haar laatste kat buiten gezet zou worden als ze kwam. En, tot mijn grote verbazing, heeft mijn moeder toen gezegd dat ze dat niet zou doen. En haar zus voor de keuze gesteld. Dus die heeft geen afscheid van mijn moeder kunnen nemen. En helaas viel het ook nog zo, dat die zus ook haar sterfkaart niet heeft gekregen. Dus was een nog een drama op de uitvaart, al was ik daar niet zo mee bezig. Van een foto van een kat schrok ze al en op de rouwkaart stond een foto met ons mam met haar kat. Dus was misschien wel handig dat ze die uitnodiging niet te zien kreeg? En het was nogal heel onhandig voor mij, om met broer die de uitvaart zou regelen, de genodigden die ik op alfabetische vollegorde had gezet en alles door elkaar stond. Ik tussen het begraven van haar kat, ineens moest gaan bepalen wie er wel of niet mocht komen? Omdat het echt nog wel een corona begrafenis zou worden. Ik heb die lijst wel opgesteld maar al die achternamen werkte niet zo goed. Dus ja wij hebben ook wel een foutje gemaakt kunnen hebben. Maar ik ga me er niet schuldig over voelen, ik heb het punt wat ze wilde maken op de uitvaart van ons mam niet eens helemaal meegekregen. Ik heb te horen gekregen van dochters, mijn nichten die nu ook geen contact meer met ze hebben. Ik was gewoon bezig met ons mam van A tot Z los te laten. Ik deed goed voor mezelf voor mijn eigen rouw, dankzij mijn moeders woorden, je doet niks fout Spud. Toen mijn oma doodging, was dat gruwelijk voor mijn moeder, omdat ze niet meteen bij haar kon zijn toen ze op sterven lag. Volgens mijn mam was ze ook niet mooi opgebaard, zo voelde dat voor ons mam en toen zei ze ook altijd het ergste is wel je moeder te verliezen. En daar ben ik op doorgegaan. En met haar woorden dat ik niks fout zou doen als ik mijn eigen rouw invulling zou geven voel ik me er ook niet echt schuldig over. Ik ben nu foto´s aan het uitzoeken, met de gedachte in mijn achterhoofd dat ik beginnend dementerend wordt en wat ik mezelf dan nog zou willen en kunnen herinneren? Dat is mijn hele leven naast mijn mam, het stukje waar ik denk dat ze niet bij me is en maar dan ook weer op de foto staat. En de rest van balast mag weg. Nooit gedacht dat ik zo makkelijk afscheid zou kunnen nemen van fotos. Heerlijk om ze te verscheuren. Ik vind het leuk om mijn versie van mijn moeder te zien, ik vind het ook wel heel grappig om mijn dikke oma te zien die vroeger echt een modemeid was. En ik vind het ook best wel leuk om te zien, dat mijn moeder, mijn oma en ik flink gespierde schouders blijken te hebben.

Ik ben sinaasappels aan het persen en fruit aan het schillen voor een overheerlijke vruchten bowl. Ons mam maakte altijd mijn ontbijt met vruchten klaar. Dus ik vond het wel leuk om het een beetje traditioneel aan te pakken, dus al ik morgen opsta niet beginnen met een koffie en een peuk maar met een lekkere bowl. Zo houd ik mijn moeder in eren en kan ik dit keer in vrede mijn rookverslaving meegeven aan haar. Ik ben de verslaafde dus mag mijn moeder in het hiernamaals wel een beetje helpen en de hulp gaat over en weer, want zonder haar in mijn gedachte was ik niet op het idee gekomen. Wat betreft oude recepten, je evenaart het oorspronkelijke recept nooit, ik zal nooit meer proeven hoe zij het maakte, maar eerlijk gezegd vind ik deze nog beter en lekkerder dan die van mijn mum. Het leven gaat immers verder, vol uitdagingen en nieuwe ontdekkingen. Ik vind dat leuk!

Hilarisch dit! Ik zit Taalstaat te luisteren en ik kijk naar buiten en zie ineens meneer en mevrouw Merel op het gaas van de katten ren naar binnen zitten te kijken. Dus ik denk waarom zitten jullie mij zo te bekijken? Dus ze kijken naar de richting waar ik de voedertafel heb staan en die blijkt leeg te zijn. Dus ik ben deze maar weer gaan aanvullen en nu zitten ze lekker te smikkelen. Nooit gedacht dat ik nu ook al gestuurd zou worden door vogels.

Top Tine! Vlieg over het ijs gewoon gezellig met ze mee en geniet ervan want dat heb je verdient.

Schijnt een mis opvatting te zijn waar ik totaal geen spijt van heb. Fijne verdere reis, ga ik dat ook doen. Het was de moeite van het proberen waard, maar het blijft altijd een doe het zelfvertje.

HALT! Ajb, Tine valt er bijna af! Ik mag dit niet doen, weet ik ook. Iemand voor een verdomd feit stellen. Maar behalve mijn steun en ervaring kan ze dat ook van andere gebruiken en zelf zou ik ook nog wel wat tips willen voor craving. Keukenwekker methode, water drinken, knopen leggen? Op de arrenslee is het wel handig, begrip en vuurtje maken voor onderweg en plezier te maken. Ik hoop dat ik je ermee helpt Tine! Je gaat al goed! Ik hoop dat je nu nog tig keer beter gaat. Want je verdient het!

Ik hoop dat iedereen leuke kerstdag(en) heeft gehad en van geen enkel pact gevallen is. Van mijn poetsplannen is niks terecht gekomen, ergens tussen kerstavond en kerstdag, besefte ik me ineens, dat ik dit afgelopen jaar geen afscheid heb hoeven nemen van mijn katten of vrienden. Het enige was mijn pa dan, maar daar denk ik nu aan terwijl ik dit schrijf, met kerst heb ik eigenlijk helemaal niet aan die beste man met zijn rare doodgaan gedacht. Ik heb mijn dagen doorgebracht met mijn dieren extra aandacht te geven, de vogels buiten te voeren en lekker in mijn kluizenaars bubbel te zitten en geen rekening te houden met de klok. Mooie films, documentaires en series gekeken, de huishoudelijke apparaten hun werk laten doen om lekkere dingetjes warm te maken voor mij als ik honger of dorst had. En gaan slapen wanneer ik moe was en opstaan als ik er zin in had. Daarmee veranderd je interne klok ook wel heb ik gemerkt. Want ik moest gisteren een wekker zetten, zodat ik niet zou vergeten dat ik vandaag zou mogen werken. 3 wekkers eigenlijk, wakker worden uit je bubbel, zodat je je alvast kan voorbereiden, de volgende wekker om je te laten merken dat het handig is om nu te gaan slapen en de wekker om op te staan. Ik sliep slecht, want onder druk kan ik niet slapen en werkte ook niet zo mee dat ik gewoon in een ander ritme zat maar het opstaan ging goed. En het vertrekken ook. Het was mistig en donker en ik vond het eigenlijk wel grappig van mezelf om te merken dat ik in alle jaren dat ik hier woon ineens angst voelde. Ik was bang voor dat bospad en wat ik er tegen zou komen. Ik ben er echter niks engs tegenkomen, behalve iemand met een verblindend licht die me even uit balans bracht qua evenwicht. Maar ik was blij toen ik het voorbij was. Ik denk dat dat te maken had met even echt een paar dagen geen contact met mensen en dat dan wel doen en dan ook ineens angst hebben voor de natuur. Ik heb het gewoon gedaan en omschakelen van alleen maar met dieren praten en met jezelf ging ook goed, persoonlijk was ik er verbaasd over hoe makkelijk dat gaat. Maar ja, ik was deze ochtend dus bang dat ik de wolf zou zien, of een zwijn op mijn pad zou krijgen en dat voelde onveilig. Maar die heb ik niet gezien, wel een kudde reeën toen ik weer op weg was naar huis. Ik denk dat mijn spaarpuntje qua stoppen met roken dus echt wel een hele mooie kleine maar goede verrekijker gaat zijn.

Was ik nog vergeten, fijne kerstavond allemaal en fijne dagen die erop gaan volgen. (de foto die ik wilde plaatsen is te groot en ik grijp deze kans aan om het dan gewoon erbij te laten)

Hihi, volgens mij ben ik verslaafd aan me zorgen maken... Zwerfkat is weer opgelapt net opgehaald. Zou eigenlijk mogen revalideren en wondverzorging mogen krijgen maar daar had hij geen zin in want hij is met de noorderzon weer vertrokken en heeft als bedankje ook het verbandje achtergelaten. Vind ik niet zo fijn, want ik had het graag opgevolgd maar zo ging het de vorige keer met het amputeren van zijn teen ook dus ergens weet ik ook dat hij goed voor zichzelf kan zorgen en uiteindelijk wel weer op de stoep staat. Maar dat wil niet zeggen dat ik er nu rustig bij zit en me geen zorgen maak. Voelt toch niet echt prettig te weten dat ie net uit narcose is en nu weer buiten rondloopt in de kou. Maar ach, ik heb gedaan wat ik kon en respecteer zijn vrijheid ook dus het is een kwestie van leren loslaten en niet altijd overal de controle over willen houden en vertrouwen en geloof hebben dat het wel weer goed komt. Voelt nog niet helemaal zo, maar verder kan ik niet zoveel meer dan mijn best doen.

Weer terug van de dierenarts, helaas niet de dierenarts die mij kent, anders zou ik bij de narcose geweest zijn en de operatie ook gewoon meegemaakt hebben. Nu zit hij daar in een kooitje totdat ze tijd hebben en mag ik zitten afwachten. Ik mag zeggen dat ik dit nog minder fraai vind dan afgelopen nacht, maar weer een wijze les is. Door de feestdagen ben ik allang blij dat mijn zwerfkat geholpen kan worden, ik ben ook blij dat deze praktijk bekend is met mij en mijn passie voor dieren, al moet ik altijd wennen bij de nieuwe dierenartsen die ze aannemen want dan moet ik altijd opnieuw beginnen, zo lijkt dat. Ik mag dus weer assertiever worden wat dat betreft, ik heb namelijk de meeste vertrouwen opgebouwd met mijn dieren als ze in slaap gingen en ik ook bij hen was als ze weer wakker werden. De wereld veranderd en dit ook en dit vind ik nog lastiger dan vannacht eerlijk gezegd. Afwachten totdat ik die kat weer kan komen ophalen.

Pfff, op sommige momenten in mijn leven denk ik toch dat ik foute beslissingen heb gemaakt. Voor vandaag had ik graag mijn droom uit willen laten komen om dierenarts te zijn. Want ik vind het maar lang duren voordat de praktijk open is. Mijn aanloop zwerfkat is wederom in de problemen geraakt, geen idee wat er gebeurt is? Hij kwam deze nacht binnen met een duidelijke hulpvraag, een open wond op zijn flank en schijnt wel erg pijnlijk te zijn want de wond verzorgen mag ik niet. Ik voel me dan machteloos, omdat ik niet zoveel meer kan doen dan hem pijnstilling geven en we dan beide gaan wachten totdat de dierenarts open is. Op zulke momenten zou ik graag zelf dierenarts geweest zijn om dat beestje te helpen. Maar ergens is het ook wel goed dat ik het niet geworden ben, met mijn gevoel wat betreft dierenwelzijn en onrecht. Het zou onbetaalbaar zijn om een praktijk te hebben zoals ik zou willen. Omdat ik mijn kunstje gewoon liever weggeef en daar zakelijk liever niet over wil nadenken. En dan waren het weer wijze lessen, toen ik als assistente werkte voor een dierenarts die uiteindelijk ook de praktijk moest sluiten omdat ze meer om welzijn gaf dan centjes te verdienen. De kat slaapt nu, ik wacht totdat de dierenarts open is en ik een afspraak heb en dan pas raak ik deze weer aan. Meer kan ik gewoon niet doen. Wel lastig, maar inmiddels heb ik zoveel meegemaakt met dieren dat pas op de plaats en even wachten ze beter helpt dan continu ze willen helpen. Ik vind het wel heel moeilijk, ik zou het liefst nu meteen het probleem opgelost zien zeg maar. Maar is dat voor mij of voor die kat het beste? Op zich is het eigenlijk al heel speciaal dat hij mij om hulp is komen vragen, hij had net zo goed zich kunnen verstoppen. Dus misschien maak ik dit wel groter dan dat het is. En is het gewoon gedeelde smart, wat uiteindelijk halve smart is. Gehecht worden kan waarschijnlijk niet meer en die kat wist blijkbaar dat deze bij mij moest zijn met mijn eerste hulp kit. Zo te denken maakt het wel makkelijker om nog even te wachten om de praktijk te bellen. Bijzonder weer!

Heerlijk! Ik heb de komende 3 dagen geen verplichtingen, behalve die aan mezelf en dan een dagje werken en dan heb ik 9 dagen geen verplichtingen aan anderen, behalve aan mezelf en aan de katten. Dit voelt lekker! Verder had ik gisteren wederom weer iets bizars wat ik niet zag aankomen. (eigenlijk had ik het aan mijn water aan mogen voelen want de aankoop van de nieuwe stekkerdoos ging ook niet zo vlotjes zoals ik al verteld heb) Nou, ja stopcontact gaf nog steeds storing dus die ben ik gisteren gaan vervangen. En ik haal dat ding los en er valt gewoon een prop geëlektrocuteerde mieren uit! Onvoorstelbaar, maar dat kan dus gebeuren als je anderhalf jaar geleden een mierenplaag had in je keuken en alles toen schoongemaakt hebt maar niet naar je stopcontacten hebt gekeken. We hebben dus geluk gehad. Dat is dan weer een nadeel of een leerdeel van in een bos wonen in een houten huis. Toch maar wat regelmatiger de stopcontacten controleren of er wat achter zit. Doet me ook wel denken aan die muis die in mijn pak notenrijst zat te smikkelen, gelukkig kijk ik altijd in een verpakking voordat ik het in mijn pannetje giet want anders had ik een muis levend gekookt en dat had ik gruwelijk gevonden. Toen was mijn reflex, dat pak door de keuken smijten, weg van het vuur en mijn kokende waterpannetje en die muis gaan vangen voordat mijn katten het zouden doen. Maar die was al onder mijn kruipruimte verdwenen. Ik weet nog dat ik toen geen zin meer had in notenrijst en een frietje ben gaan halen. Later ontdekte ik dat die muis al behoorlijk lang bij me leefde dus toen ben ik alles waar een muis doorheen kan vreten en dat is behoorlijk veel maar gaan bewaren in blik en glas. En buiten de resten van de aangevreten verpakkingen gaan leggen. Mieren zijn net zulke goede inbrekers als muizen, maar mieren komen nog door kleinere ruimtes heen dan muizen kunnen. En zijn ook niet bang om zichzelf massaal te elektrocuteren voor een walhalla aan wellness

Vandaag niet zoveel gebeurd op vrijdag. Eerlijk gezegd miste ik het wel, je begint toch wel een beetje verslaafd te raken aan die gekke dingetjes op je pad. Maar het is niet erg, ik kwam toch wel nog iets geks tegen. Ik moest een doktersbriefje halen voor mijn werk en ik was ruim een uur te vroeg (gepland) om even bij die Duitse winkel beginnend met A een stekkerdoos te kopen omdat de mijne doorgebrand was. Ik had een hele leuke zwarte gevonden, helaas zonder aan en uit schakelaar, maar zwart vind ik altijd beter op mijn aanrecht staan dan wit omdat je daar alles op ziet. En toen ik bij de kassa kwam, kreeg ik te horen dat deze niet verkocht mocht worden. Dat vond ik wel maf om te horen te krijgen. Dat je iets niet kan kopen terwijl je het zelf in je winkelmandje legt. Uiteindelijk vond ik het wel heel fijn om dat te horen te krijgen, want toen ik beter keek was dat ook een stekkerdoos die ik hier in België niet kan gebruiken, dus ik was beschermt voor een miskoop. Ik heb nog aan de kassa medewerker gevraagd of de andere stekkerdozen wel verkocht mochten worden en dat was zo. Dus ik heb mijn spulletjes afgerekend, in mijn fietstas gedaan en toen weer gaan winkelen. En nu is het een witte geworden, met een aan en uit lampje en de juiste ingangen en ook nog een euro goedkoper. De kassamedewerker zag de lol er ook van in toen ik deze bij haar kwam afrekenen en zei ah ik snap hem helemaal deze mag wel! Samen dus gelachen. Maar toen had ik nog ruim een half uur open staan. En toen ben ik naar een survival winkel gegaan, kijken en niks kopen, maar alvast ongeveer weten hoeveel dagen ik gestopt mag zijn voordat ik mijn beloning kan kopen. Ik heb me daar enorm vermaakt, van hebberigheid tot realistisch haalbaar en uiteindelijk tot de conclusie komen, hoe weinig spoed erbij is dat ik dat echt nodig zal hebben. Dus ik ga voor de gasfles voor mijn veld fornuis, de pannetjes en kopjes en het kleine fluitketeltje zijn wel leuk en die bestekken set ook. Maar ik heb dat allemaal al, om me te behelpen op mijn fornuisje. Maar dat fornuisje werkt nog niet zonder gas, dus 2 dagen gestopt zijn met roken kan er al voor zorgen dat ik dat fornuisje met al mijn spullen die ik al heb kan gaan gebruiken. En met nog een dag stoppen, kan ik eens een lang houdbare maaltijd uitproberen. Dus behalve dat ik weer geholpen werd in het consuminderen had ik daar ook wel echt een half uur, waarin ik ruimte kreeg waar ik nog meer voor zou kunnen sparen en mezelf zou kunnen belonen. De waterfilters zijn nog te hoog gegrepen, maar bijvoorbeeld bepaalde handschoenen die ik wil omdat de mijne aan het verslijten zijn, vind ik nog duur maar als ik 5 dagen gestopt ben zou ik ze wel kunnen kopen. Ik vond het leuk om te merken, dat ik meteen dacht, maar mijn handschoenen zijn nog niet stuk en kunnen deze winter nog wel mee. Waardoor ik de neiging om ze alvast te kopen ook kon laten zakken. En verder heb ik veel plezier beleefd aan 2 dames in de wachtruimte bij de dokter, de ene was dik gekleed en de andere zat daar in haar zomerkledij en die waren, ik denk tik tok filmpjes aan het kijken. Die moesten echt kei hard lachen en dan moest ik ook lachen omdat het zo aanstekelijk was. En dan verbaasde ik me over al die patiënten die daar niet zo vrolijk zaten en misschien zich wel aan die dames stoorden maar niks zeiden. Alleen maar heel boos af en toe hun kant opkeken. Ik heb het bijna in mijn broek gedaan van het lachen, toen eentje van de 2 moest niezen! Dat klonk alsof Jumbo nieste, echt heel grappig! En die vriendin zei dat ook, waardoor de niezer zich ging verontschuldigen tegenover iedereen. Die zaten zo in hun filmpjes, dat ze niet door hadden dat het juist storender was dat ze zo openlijk aan het lachen waren om die filmpjes dus dat niezen niet de meest storende factor was. Ik heb enorm zitten genieten. En naarmate dat de wachtkamer leger werd, ging het volume ook aan dus ik heb sommige filmpjes ook echt kunnen zien en horen. Ik denk dat dit 1 van de weinige keren was, dat ik open en bloot heb zitten meegenieten van andermans misschien ongehoord gedrag zonder de drang te voelen om ze aan te spreken en daarmee mezelf in een beter daglicht te stellen. Ik heb genoten van die dames en ze bedankt voor hun humor toen ik naar dokter mocht. Dus ook dit keer was mijn vrijdag alles behalve saai. Ik heb dan wel niet naar dieren hoeven te zoeken of achter ze aan hoeven te jagen. Dit keer was het onderwerp mensen.

Ik werd gewoon onrustig van steeds opnieuw de oprit te checken of mijn pakket geleverd zou worden dat ik mijn kat Toto gevraagd heb om me een seintje te geven. Normaal merk ik wel aan de katten of er iemand is, maar nu met de kou is dat lastiger. Ik was er een beetje onzeker over of hij dit gehoord had of dit zou werken? Maar ja, je moet je kat ook de kans geven om je te helpen. En na een uurtje ongeveer kwam Totem op mijn stoelleuning zitten en sprong er ook behendig weer vanaf. En toen wist ik dat de bezorger daar was. Alle katten hebben natuurlijk een beloning gehad maar Toto/ Totem het eerste.

Goede avond, Ik kom net van de dokter af en ik heb mijn voorzorgmaatregel voor het stoppen met roken binnen. Maar dit weekend ben ik op nog meer ideeën gekomen om mezelf te laten slagen, ik hoop dat het werkt! Gisteren bij het gas halen heb tegen al mijn verwachtingen in geen pakje sigaretten gekocht. Om de dood eenvoudige reden, dat ik zaterdag mijn badkamer ontdaan heb van schimmelaanslag met chloor/javel en ik daar nog bedwelmd en benauwd van was. Want met of zonder mond- en oogbescherming ben ik toch regelmatig hoestend en proestend uit de die ruimte moeten gaan. (het resultaat is overigens bellisimo) Maar ja ik vind survivallen gewoon heel leuk en bomen klimmen ook. Alleen al die spullen zijn best duur. Dus toen heb ik bedacht, aangezien een pakje sigaretten inmiddels 10€ euro is en ik zowat elke dag zo een pakje verslind, ik in plaats van de keukenwekker techniek de spaar techniek erin gooi. En ik voel me nu al gemotiveerd. Omdat ik met dit weekend al, mijn beloning was geweest om waterzuiveringstabletten te kopen voor 17.95 € maar omdat ik vandaag weer een pakje ben gaan halen dat weer opgegaan is aan dat pakje. Ik hoop dat dit mij straks echt kan motiveren op de lastige momenten. Ik stop namelijk altijd met besparingen in mijn gedachten. Maar als ik dat doe dan word ik altijd bedolven onder onvoorziene rekeningen dus zie ik uiteindelijk geen winst meer van mijn inzet. En ga dan maar gewoon weer roken want dat is dan het makkelijkste. Maar als ik dat besparen om kan zetten in een soort van doel, die waterzuiveringstabletten, dat mooie touw, etc. en dat gescheiden weet te houden van mijn besparing syndroom. Hoop ik dat ik mijn beloningsysteem om de tuin kan leiden. Want qua survivallen wil echt nog veel meer, liefst zelfvoorzienend worden. Maar het begint bij de kleine overzichtelijke stappen. Vorig jaar viel mijn poging gewoon omdat ik mijn lat te hoog gelegd had, ik wilde een gaskachel van 10.000 euro en toen ik na 6 weken in zag dat onhaalbaar was ben ik maar weer gaan roken. Erg stom, want ik ervaarde dat roken toen als 14 jarige toen ik begon, na 1 sigaretje lag ik weer misselijk op bed die peuk uit te zieken. Toen ging ik stug door om verslaafd te raken en afgelopen jaar opnieuw. Heel stom want het ging eigenlijk heel goed. Kleine stapjes dus, eerst die tabletten, dan dat touw en elke keer met iets willen en verder af zijn van je tabak verslaving hogere doelen stellen. Het is ook wel leuk dat je mag wachten met je aankoop, het consumindert ook. Want die tabletten heb ik al niet zo meer nodig, ik zou graag een waterzuiveringsfilter willen en het liefst deze zelf bouwen. Zodat ik water kan besparen en uiteindelijk afgesloten kan worden van drinkwater. Dus voor nu is het dat klimtouw, dat is maar 6 dagen stoppen met roken. Ik hoop dat het werkt, maar dat zal ik pas echt over 10 jaar kunnen zeggen. Dus voor nu mijn enthousiasme.

Goede morgen deze morgen, Mijn peuken zijn op en ik heb geen zin om op de fiets te springen om nieuwe te halen. Dus vandaag al een voorproefje op het definitieve stoppen... Ik heb hier in huis genoeg te doen dus de afleiding zal wel genoeg zijn en ik heb het vaker gedaan dus ik weet wat ik kan verwachten. Namelijk onverzadigbaarheid qua eten, die peuk is voor mij de afronding van de maaltijd. En ik heb een extreme behoefte aan zoetigheid, terwijl ik anders juist veel meer van hartig houdt. Maar ach dat heb ik allemaal in huis en kan zelfs nog een cake bakken als het niet voldoende is. Qua gewicht kan ik dat wel hebben, ik kan wel een extra thermolaagje gebruiken. Maar ja ik moet wel uitkijken, want afgelopen jaar werd mijn bloed gemeten en toen zat ik hoog in de suiker en hoog in cholesterol en kreeg ik de algemene boodschap dat ik moest gaan sporten en minder moest snoepen. Daar kon ik eigenlijk niet zoveel mee, omdat ik juist bij moet eten om niet af te vallen, ik 100 km per week fiets, paardrijd, schoonmaak en in bomen klim en als ik lang stil zit allemaal pijntjes ontwikkel dus vrij wel altijd beweeg. En ik ook niet zoveel snoepte qua suiker, geef mij maar olijven in plaats van een stukje gebak. Dus ik heb me laten doorverwijzen naar een diëtist want toen wist ik even niet meer wat ik wel kon eten en wat niet? Ik houd van pasta, aardappels en kaas. En daar lag het blijkbaar aan. Dus pasta is nu veranderd in volkorenpasta, light kazen heb ik geprobeerd maar ik houd gewoon van de kaassmaak en die dingen vind ik smaakloos dus skip ik. Al heb je bij de mozzarella niet zoveel smaak verlies dus die light houdt ik er wel in. En ik heb mezelf gewoon een suikermeter gekocht en meet mezelf als ik nuchter ben en nadat ik eten genuttigd heb en me niet zo goed voel. En dan blijkt dat mijn suikerwaarden niet zo extreem hoog zijn. En verder meet ik mezelf qua temperatuur en kilo´s, wie meet die weet. En zo weet ik dus dat ik verhoging ontwikkel na heel veel suiker inname, voor geen meter aankom en verder mezelf gewoon katerachtig voel als ik het genomen heb. Zodoende dat ik nu wel weet dat ik mezelf niet heel veel beter ga voelen als ik mezelf toesta om toe te geven aan die enorme suikerbehoefte tijdens het stoppen met roken. Dus ik wissel het af met hartig en suiker. En verder maak ik me veel meer zorgen over de 14de dag van het stoppen met roken. Dan ben ik zo depressief dat niks me kan schelen en mezelf in de problemen werk. Die kort lonterigheid kan ik nog wel mee omgaan, maar die depressiviteit niet zo. Dus ik heb besloten om toch maar weer eens naar mijn huisarts te gaan, voor dat niet verslavende pilletje. Om me over die weken te helpen. En als ik het voorgeschreven heb zal ik het jou ook laten weten @Tine. Verder verwacht ik niet dat ik nu ook echt definitief stop met roken, in mijn hoofd zit toch 29 december, maar ik mag alvast wel voorwerk doen. Dus zoveel mogelijk de valkuilen afdichten. 29 december is gewoon omdat geadviseerd is om een stopdatum vast te stellen. Ik vind het gewoon een symbolische datum omdat ik vroeger dus die verslaving aan mijn moeder mee wilde geven, maar het echte werk ligt bij mij. Als het me onderhand lukt, zou ik het toch ook graag met mijn moeder gedaan hebben of met dank aan mijn moeder of iets dergelijks. Ik lees haar dagboeken weleens en daar staan ook heel veel stukken in over hoe ze haar gevoelens met stoppen met roken beschreef. Heel anders dan ik, maar de toon is hetzelfde. Dus een leuke handvat en ook een fijne steun. Morgen mag ik weer gas gaan halen dus ik denk dat ik dan wel weer peuken koop. Dus het is maar voor 1 dag dat ik nu zonder peuken ga doen. Stom hè?

Mijn vrijdagen beginnen steeds maller te worden, vandaag heb ik een ram lopen vangen in het bos. Heel eigenwijs beest wat zich niet liet pakken dus eigenlijk gewoon achteraan gewandeld zodat ie niet verder het bos in ging. Uiteindelijk is zijn baas de ezel waar die ram bij staat maar gaan halen en zijn ze zo weer terug naar de wei gewandeld. Hihi met hier en daar een pitstop voor een hap gras want die ezel was net zo eigenwijs als dat schaap. Wel heel leuk om die band tussen die 2 dieren te zien, want die ezel beschermde dat schaap dus weer tegen de baas zodat hij dat schaap alsnog geen touw om kon doen. Erg leuk begin van het weekend!

Hihi, ik ben nu al klanten fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar aan het wensen, dat voelt best raar! Alsof je iemand nu alvast feliciteert met zijn verjaardag terwijl deze pas in februari jarig is. Kerst en nieuwjaar zijn maar rare dagen vind ik, zeker als je met mensen werkt dus zo een beetje vooruit moet lopen op je rooster om ze te laten weten of je dan wel komt of niet. Andere jaren stond ik er niet zo bij stil, maar nu voelt het alsof ik de klok nog eens moet verzetten voor de 3de keer dit jaar en ik heb een s*hekel aan de klok verzetten! Dan ben ik echt een paar maanden weer van de wap. Maar dit is dan een minder erge wap, want ik doe het wel met plezier en gemeend ook en ongedwongen en op mijn eigen houtje. Dat is toch heel anders, dan dat gedwongen maatschappelijke gebeuren van de klok verzetten bij zomer en wintertijd. Het is al heel lang duidelijk dat het niet meer energie besparend is, slaapdeskundigen zeggen ook al een tijdje dat het best ongezond is, het staat altijd op een politieke agenda maar elk jaar opnieuw verzetten we de klok. Maf eigenlijk, hoe dingen heel snel kunnen gaan en andere dingen niet. Zwarte Piet was zo van de baan, maar ongeacht hoeveel mensen aangeven dat ze last hebben van het verzetten van de klok. Blijft die gewoonte nog wel bestaan. En zo filosofeer ik dan een beetje om een doodgewoon iets, dat ik het best een beetje raar vind dat ik nu al mensen gelukkig nieuwjaar en fijne kerstdagen wens. Maar ach ik ben gewoon een beetje gek denk ik dan. Kerst is voor mij ongestoord een klus kunnen doen in huis of zoals vorig jaar een puzzel leggen. Ik haal wel lekkere dingen in huis en zo, maar ik heb geen afspraken om ergens aan te schuiven aan een goed gevulde tafel. En het hoeft ook niet meer, mijn pa en ma zijn allebei dood en met mijn oudste broer heb ik geen contact meer en mijn middelste broer vindt het ook niet zo belangrijk. Daarvoor hebben wij ons broer en zus dagje. Toen mijn moeder nog leefde, vond ik het altijd wel een beetje dubbel om dan te zeggen dat ik niet kwam omdat ik thuis een muur wilde verven of iets dergelijks. Voor haar euthanasie 29 december 2020 heb ik dan ook wel nog kerst met haar gevierd omdat het de laatste keer zou zijn. En dat was een hele leuke en sobere kerst. Vanwege corona mocht je niet met veel bij elkaar zijn. Dus het was het eerste jaar en meteen ook het laatste jaar, dat mijn moeder niet haar benen uit haar lijf rende om het iedereen naar de wens te maken. Dus we hebben samen video´s gekeken, van mijn oude werk op het asiel als leidinggevende, want ze had dat bijzonder stukje van mijn leven niet meegekregen omdat we toen even geen contact met elkaar hadden. Ik had een kerstpakket gehad en daar hebben we van gesnoept en gedronken. En toen een vriendin van haar hutspot kwam brengen, voor mijn moeder en niet voor mij. Heb ik dat toch lekker opgesmikkeld! Toen wist ik het nog niet, daar kwam ik later achter toen ze dood was. Maar ik zal het blijkbaar onbewust wel ergens geweten hebben... Ze is in de dagen voor haar euthanasie gestopt met haar medicatie en ook met eten. Ik denk zelf, omdat ze zeker wilde zijn dat de euthanasie zou slagen. Maar dat is een invulling, want dat is ze me nooit komen uitleggen. Het was toen gewoon een fijne kerst met mijn mamsie en mijn beste kerst ever. Geen drukte, niet je best doen om het iedereen naar de zin te maken, geen masker op hoeven zetten. Maar gewoon zijn en elkaar wel kritische vragen stellen zonder bang te zijn dat je de sfeer verpest. Als ik dit jaar op mijn ladder sta om mijn plafond af te wassen van alle nicotine aanslag dan denk ik aan alle mensen die nu gezellig bij elkaar zitten en het ook echt leuk hebben. Want dat gun ik ze. En dan denk ik aan mijn mum en mij. En als mijn nek dan pijn gaat doen, ik nu eenmaal een zwakke nek. Dan kom ik van die ladder af en maak dat klusje niet af, dan ga ik wel een puzzel doen met een lekker snelle hap erbij. Dat is niet helemaal mijn ding, halverwege stoppen maar dit jaar mag dat. Omdat ik een hele lange kerstweek heb. Ik heb namelijk de rest van de week verlof opgepakt. En het geinige van dit is, in België heb je maar 1 kerstdag, in Nederland zijn het er 2 en in onze familie waren het er 3. En ik heb er nu dus een 4de bij gesnoept. Dus in 4 dagen denk ik wel dat ik de puzzel en dat plafond klaar kan krijgen. Ook omdat iedereen dan helemaal even in zijn eigen kerstbubbel zit, dus niet zo druk met mij is maar met zichzelf. En dat is heerlijk en werkt goed door. En verder hoop ik dat mijn moeder dan op de 29ste mijn rookverslaving wel echt meeneemt, zodat mijn werk niet voor niks was. Het is onzeker of ze het kan, maar ik ben van de rituelen en mijn moeder was een witte heks dus misschien lukt het dit jaar wel, wie weet? Toen mijn moeder dood ging, heb ik haar dat al eens gevraag of ze mijn rookverslaving dan mee zou willen nemen? En toen zei ze: Jij denkt echt dat ik nog veel meer kan als ik dood ben dan wat ik nu gedaan heb in mijn leven. En toen vertelde ze mij haar twijfels en beloofde me, als ze het zou kunnen ze me op een dag een blauwe vlinder zou sturen om te bewijzen dat er leven na de dood is. Nou ik heb heel veel blauwe vlinders gezien en gekregen er staat hier zelfs een hele grote op een berg in plaats van de molen die er stond. Maar waar wij het over hadden, dacht ik toch dat ze me dan een levende blauwe zou sturen, en die heb ik nog nooit gezien. Dus ik denk dat er geen leven meer na de dood is, maar ik ben nog niet helemaal van mijn geloof af. Mijn mam en ik kunnen alleen niet meer met elkaar praten. En dat zou een spraakverwarring kunnen zijn dat zij beelden van blauwe vlinders zou sturen en ik dacht dat ze echt levende vlinder zou sturen. Het andere is, dat ik toen ze overleden was, nog een keer in haar huis geslapen heb en in haar bed geslapen heb, waarin ze ook was gestorven. En toen voelde het alsof ik nog een laatste keer een voetmassage kreeg van haar. Ik ben daar nogal aan verslaafd. En dat irritante bordje voor het raam, waar iedereen opmerkingen over maakte, omdat het altijd tegen het raam tikte stopte met tikken. En toen opeens begonnen er borden in de kast waar niemand in geweest was te verschuiven. En toen heb ik gezegd, als jij het bent mam stop er maar mee. Ik weet dat je bij me bent, want je zit in mijn hart en in mijn herinneringen. Later hoorde ik van mensen dat mijn moeder op bezoek was geweest en in een stoel zat dus dat ze haar echt zagen. Ik wil het wel geloven, maar ik denk omdat ze mijn moeder ook heel graag hadden, dat ze het in hun rouw nodig hadden om haar te zien. Dus ik heb het aangenomen voor waar en die mensen in een waarde gelaten. Wat ik dan weer heel bijzonder vind, is dat mijn moeder zich voor haar dood nogal zorgen maakte om mij, of ik het wel zou trekken dat ze dood was. Dus ik heb daarna ook wel, goedbedoelde hulp gehad van boelveel surrogaat moeders. Maar ik vond het niet echt prettig en heb ze weggeschopt. Tsja, mijn ouders zijn al vroeg gescheiden en nieuwe vriendjes van mijn moeder die dan de rol van mijn vader wilde overnemen had ik ook problemen mee. Want mijn vader was er nog, wel niet direct betrokken bij mij maar die plek mag je van mij niet meteen innemen. Ik heb daar de keuze in en is geen verplichting voor mij. Ik heb wel een surrogaat vader gemaakt hoor, maar dat was een vriend van mijn moeder niet haar partner. Daar had ik een goed en veilig gevoel bij. En zo was het ook met mijn moeder, die is onvervangbaar dus gedraag je er niet zo naar en duw het niet door mijn strot. Ook dat is verkeerd begrepen denk ik. Want zeker 2 jaar na haar dood, leek het alsof ik in een bubbel zat van moederliefde. Alleen niks dan goeds kwam op mijn pad. Dan ging ik bijvoorbeeld nieuw werk doen en dan liep iedereen met mij weg. Maakte ik afspraken met mensen die mijn moeder kende maar mij nog nooit hadden gezien en liepen direct naar mij toe omdat ik blijkbaar heel erg op mijn moeder lijk. Maar ik ben veel harder dan mijn mum, ons mam kan vergeven en vergeten en dat kan ik niet. Ik vind het toch wel nodig dat iemand het weet hoeveel pijn je me hebt gedaan voordat ik vergeef. Ons mam maakte er geen discussie van die vergaf degene en dan liet ze het allemaal weer over zich komen. Kans op kans bij mij is het 1x en dan kan ik het je nog vergeven maar als je dan een 2de keer zoiets doet dan ben je afgeschreven. Maar in die tijd, was ik dus ook een beetje softer. Ik denk wel echt dat mijn moeder toen bij me was, machtiger dan nu, al zit ze nog steeds in mijn hart hoor. Ik maak weer mijn eigen keuzes en maak weer veel meer ruzie. Ik had het wel graag van haar over willen nemen, die rust en alles accepteren. Maar daar ben ik mens gewoon niet naar er suddert namelijk ook een stukje van mijn pa in mij. En daar stopt mijn betoog bij, het is al een veel te lang verhaal geworden. Ik mocht niet eens bij zijn uitvaart zijn en mijn broers en ik zijn onterft. Mijn vader is weer een heel lang verhaal op zich, want was ook een fijne pa maar met een hele grote handleiding. Voor dit is goed. En ik vond het weer heel fijn om te schrijven. En dat iemand de moeite nam om het lezen of niet. Het is gewoon fijner om hier te schrijven zodat een mens het leest. Dan dat ik het in een dagboek schrijf en op een dag ook de diagnose krijg van dementie en ze dan verbrand. Mijn moeder heeft dat gedaan, maar ze is wat dagboeken vergeten. Ik vind het leuk, te lezen dat ze ongeveer op dezelfde manier schrijft.

Ik heb een podcast tip: deze noemt Bezopen en is op de gratis npo app te luisteren. Ik heb de eerste aflevering nu beluisterd en ik vond deze erg confronterend maar vond het ook interessant omdat er zaken in besproken worden die ik hier zo regelmatig ook wel heb zien passeren. Zoals, drinken op tv, dat het ongezellig is om niet te drinken op een feestje en dat drinken stiekem behoorlijk ingeburgerd is in de maatschappij. Wie weet kan een ander hier ook iets mee, dus ik plaats het hier even. Ook omdat er bij tip en adviezen stond dat het dingen zonder alcohol moesten zijn en dat is deze podcast zeer beslist niet. Dus ik zou er wel een luisterwijzer bij willen vermelden dat je er dus trek van zou kunnen krijgen... Ik was aan het werken en dat was heel veilig. Geen idee wat ik gedaan zou hebben, als ik deze aan het luisteren was in de supermarkt. Aangezien ik mezelf daarin nog niet volledig vertrouw doe ik dat maar niet.

Ik hoop dat het de stille, het niet helemaal hebben laten afweten. Voor zichzelf niet ten eerste, maar voor de rest ook niet. Sta op en doe weer lekker mee op ADB. Je hoort er gewoon bij. In je holletje kruipen is ook niet helpend zullen we maar zeggen. Ik hoop jullie graag weer op het ditjesdatjes draadje te lezen en dus een beetje te zien. En als er nog een gedichtje voor een ander zit? Dan heb je een herkansing tot het einde van het jaar. Want weet je, Santa claus staat nu klaar om jullie te helpen met zijn dikke sigaar. En anders, denk ik dat iedereen hier op het forum zich wel een beetje zorgen maakt, dus laat gewoon wat van jullie horen.

Ik kom soms uit mijn bed, waarin ik dingetjes uit het verleden aan het verwerken ben en soms sta ik dan op met een gevoel met ik beter niet kan gaan werken. Maar dat doe ik dan niet en dan ga ik. En dan komt mijn grootste nachtmerrie tijdelijk even uit. Het huis is namelijk donker en het duurt langer dan anders voordat ze open doen. Vooral na die rare dromen van mij, waar ik ineens uitgeroepen wordt door de wekker. Dus dat nog zit in mijn hoofd. Duurt, 3 minuten langer wachten dan wel 10 minuten en gaat het door mijn koppie, wat moet ik doen als ze niet open doen? Ik werk met oudere mensen dus ze kunnen gevallen zijn of gewoon op het wc zitten (wat het geval was) Maar dan gaat er van alles door me heen, maar vooral dat ik ze niet dood wil vinden in huis. Omdat ik ze inmiddels zo goed ken, dat ik mijn weg naar binnen wel weet te vinden. Het is meer, de twijfel dan of ik de hulpdiensten alvast ga inschakelen? Voordat ik inbreek of moet ik eerst mijn werk bellen om te zeggen dat ik niet binnen word gelaten? Gelukkig deed mijn klant open, en zat dus gewoon even op de wc en waarom het zo donker was, ze is stroom aan het besparen. Maar dat is dus het stressvolle aan mijn job, op een dag zijn ze er niet meer en stopt jou werk daar. En wat doe je dan? Blijf je aan de voordeur staan en schakelt hulpdiensten in? Of verleen je jezelf toegang en drukt daarna op de hulpknop, want veel van mijn klanten hebben deze. Gelukkig heb ik het nog niet mee hoeven meemaken, maar de meeste van mijn klanten zijn boven de 80 jaar en het is dus wel mogelijk. Omdat ik zelf heel makkelijk over sterven en leven praat, weet ik hun wensen ook. Dus diep van binnen weet ik, dat als ik een klant dood in huis vindt deze dat wilde. Maar dan weet ik me niet zo heel goed te verhouden tot mijn beroep rol en die van dingen weten. Ik denk, dat ik mijn werk bel met de boodschap dat er niet open gedaan wordt en dat ik mijn werk dan mijn klant hoor bellen die de telefoon niet opneemt. En ik dan toch naar binnen ga en op die hulpknop druk. Zodat hun familie ook meteen op de hoogte wordt gebracht. Ik denk dat ik geen hulpdienst zou bellen. Met die knop zou er al een hulpdienst moeten komen. Dan zorg ik dat de deuren openstaan en ga afwachten denk ik. Meer kan ik dan niet doen. Maar dat ging dus door mijn brein, vandaag en was allerminst leuk! Ik zie deze klant pas weer volgende maand, dus we hebben gekscherend tegen elkaar gezegd, ik hoop dat je me halverwege 2025 nog herkent. Maar dat is wel gewoon soms de nare kant van wat ik doe. Ik ga mijn klanten ook niet vervangen heb ik besloten. Ik wil al heel lang stoppen met schoonmaak, maar de band die ik met mijn klanten heb en het vertrouwen wat ik met ze opgebouwd heb. Kan ik niet weggooien. Dus ik doe mijn werk nog met plezier maar ik vertik het om nieuwe klanten aan te nemen. Gaat financieel misschien lastig worden, maar toevallig kwam ik vandaag weer een grote zak zwerfvuil tegen en toen dacht ik, wat zou het mij leuk lijken om met een mondmasker en handschoenen aan die hele zak uit te pluizen om te achterhalen wie deze zak gedumpt heeft? En ik zou ook heel graag in het bos willen bivakkeren die dat doen? Dan ben ik ook meteen in de natuur en zal ook nog wel wat dierenleed oppikken helaas. Nou ja, vorig jaar bedacht ik me nog dat ik niet als schoonmaker wilde sterven of pensioneren en had mezelf bedacht, dat ik naast schoonmaakwerk ook wel betaalde zwerfvuil ophaler wilde zijn. Die job bestaat gewoon. Maar ik kwam helaas niet in aanmerking omdat ik werk heb. Dus nu een level hoger, zwerfvuil detective, ik heb al wat dumpingen op mijn fiets gespot en foto´s van de kentekenplaten genomen en actie foto´s. Dus ik ben inmiddels wel fan bij de politie. En ik kijk ook graag detectives dus kan ook maar een droom zijn voor mij. Mijn go is, gewoon werk doen in de natuur en voor de natuur. Als ik daar stoute mensen loop te wijzen op foute dingen, ben ik daar ook om gedumpte dieren of dieren in problemen te vinden. En dat is mijn taak omschrijving dan weer niet, maar het geeft me het gevoel dat ik daar ook dan iets aan kan doen. Omdat ik vanuit mijn frustratie van hoe gemakzuchtig mijn medemensen de wereld kapot maken, ik heel gedreven ben om ze een procesverbaal te laten krijgen. Het zal ze weinig kosten, die boete, maar mij zou het rust brengen. En verder, Stop ik er even mee voor vandaag. Eerst maar weer een mooie cv op poten zetten. Fijne avond nog

Verwijderd op verzoek

Hoi, Tine, Bert zegt het al, daarmee kan je het onderzoeken. Ik heb in die tijd gewoon spierontspanners gehad van mijn huisarts, en daarmee kwam ik tot rust., omdat ik dacht dat die pillen ook hielpen tegen alle nachtmerries waar ik toen in zat. Ik slaap nog steeds verkrampt en voer hele oorlogen in mijn slaap uit en volgens mij slaapwandel ik ook maar intussen kan ik goed functioneren in het echte leven. Misschien zijn pillen ook niet voor jou bedoeld en kan je met jou handvaten en een goed gesprek met iemand die je vertrouwd ook wel verder komen. ik ben zelf door het hele gebeuren, hoog sensitief geworden, enerzijds heel leuk en anderzijds niet leuk. Omdat hoog sensitief, je weer een soort van outsider maakt omdat je dan ook over speciale gaves zou kunnen beschikken en als je daarin geloofd word het leven pas echt zwaar. Lees het boek hoog sensitieve personen , hoe blijf je overeind as de wereld je je zo overweldigd. ik heb daarna een forum opgezocht, merudi, maar daar heb ik ook ruzie gemaakt en ben daar geband. Het voeld1e als een warme huiskamer net als hier. Daar ben ik ook geband omdat ik de grote lijdervragen durfde te stellen. Maar toen begon een revolutie met voorstanders en tegen, ik heb er een bijzondere vriendschap aan over gehouden. Mijn alleswetende moeder denk ik vaak die een stuk verder is dan ik, en elke keer weer versteld staat met mijn vragen

Thanks Yana, Dat is het draadje zo ongeveer wel, alleen mis ik de geurige theepunch van Saffie. Dankjewel voor het meezoeken. En misschien ligt het antwoord wel gewoon onder mijn neus? Dat ik in haar naam dat recept hier gewoon mag delen. Alleen dan anders verwoord. De Geurige Theepunch van Saffidepaffie, Origineel is: 500 ml cranberry sap en een liter zwarte thee. En daar doe je een mandarijnen schil in met kruitnagels een stokje kaneel, en steranijs. En dat laat je het lekker sudderen, zodat de smaken in elkaar overgaan. Dan blus je het met zwarte thee en laat het nog wat sudderen. En als je het dan gaat opdienen, doe je er nog 30 ml cassis siroop bij. Doet 3 gedroogde pruimen in het glas, schenkt de punch erover en steekt er een stokje met kandijsuiker in. En dan heb je een verwarmend glas met ook nog een cadeautje op de bodem. Door de jaren heen, heb ik dat recept wat verbasterd door er andere dingen aan toe te voegen. Maar Saffie was wel degene die het gelukt is met haar recept dat ik dat jaar genoeg had aan die punch en niet dronk. En verder maak ik het nog ieder jaar, en de grootste drinker neemt dat in plaats van zijn pint. Behalve dat die tip van Saffie mij zo goed geholpen heeft, leek het me gewoon een goed idee om dat weer een keer naar boven te halen. Zeker nu, mensen twijfelen met de komende feestdagen. Ik denk dat het recept van Saf echt wel een heel goed alternatief kan zijn. De eerste keer voor mij, dat je echt warmte rond je hart voelt, het is gewoon een speciaal drankje. Daarna begint gewoon te worden en pas je dat aan. Maar thanks to Saf is geurige theepunch elk jaar nog mijn ritueel en heb het kunnen verkopen aan drinkende. Voordat ze het op zuipen zetten, willen ze een glaasje van spud die van Saffie komt. Daarmee is het wel makkelijker geworden om niet te drinken voor mij. Die andere kant vind ik nog steeds raar, mensen dronken zien worden en zelf ook feest willen vieren. Het is soms als gestopte, een rollercaost van het verleden waar je soms in zit. fijne dag nog allemaal

Oh ja, ik las afgelopen tijd een vraag van iemand, wat betreft Ad. In mijn leven heb ik altijd Ad geweigerd omdat ik altijd zoiets had, kan een fijne oplossing zijn voor nu maar als ik mijn problemen opgelost heb, heb ik er een probleem bij namelijk het afkicken ervan en de problemen waarvoor ik ze slikte nogmaals te moeten doormaken. Afgelopen zomer, toen het verhaal over mijn vadesr overlijden steeds maffer werd en de afronding daarvan op zich liet wachten. Het was toen nog niet eens duidelijk of hij nu werkelijk dood was, voor mij tenminste. En toen kreeg ik al met 2 notarissen te maken, net zoals vroeger toen er zoveel advocaten versleten werden omdat ons gezin nu eenmaal ingewikkeld is. Je kan wel snappen dat ik toen een ondersteunende pil nodig had om normaal te blijven. Mijn huisarts heeft toen een ad voorgeschreven, helaas weet ik de naam niet meer, waar ik niet verslaafd aan zou raken. Geen idee, of dat komt omdat hij het na 3 maanden niet meer voorschreef, terwijl ik er wel om vroeg? Of dat het inderdaad niet verslavend was? Enfin, ik merkte ook dat het niet erg was dat ik die pillen niet meer had en heb weinig last gehad van de afkickverschijnselen. Ik vond het wel fijn te merken dat ik mijn kladden weer bij elkaar had ook zonder ondersteuning. Als ik nog eens naar dokter ga, wil ik wel vragen wat de naam was van die pillen. Maar zolang je nog zonder kan, adviseer ik jou om het zonder te doen. En gewoon hier blijven schrijven, want dit forum zit vol met ervaringsdeskundigen zoals je al hebt kunnen lezen.