Spud

Als eerste ga ik dan zoeken naar hoe een Patou hond er dan wel uit zal zien. En daarnaast voel ik me moedeloos, omdat ik mijn beste collega vriendin niet meer kan helpen. Ik vind het wel heel fijn om te lezen dat andere mensen er ook tegenaan lopen dat mensen meestal ook niet hun mening delen. Daardoor ben ik niet de enige dus. Die wetenschap maakt het leven nu juist zo boeiend en interessant voor mij. Omdat ik dan de kans krijg om nog verder te groeien en te worden wie ik eigenlijk wil zijn. Gewoon er tegen kunnen dat iemand jou mening niet deelt, en niet te hoeven willen overtuigen. Ik had een mooie leerles daarvoor, maar heb mezelf opnieuw laten gaan. Ik zie dat als een leerles die ik weer gemist heb.

Moet me toch even van het hart, gewoon omdat het mijn draadje voorlopig nog is en ik een beetje van mezelf kan laten zien. En de hele discussie heel veel pijn en verdriet bij me opriep. Ik vind het heel erg rot dat wolf Bram nu afgeschoten moet worden, ik kan me namelijk niet van de mening ontdoen dat Bram zo tam werd doordat wij voedsel in de natuur laten slingeren en hij dus leerde dat wij een voedselbron zijn. Het kan en is ook goed mogelijk, daar zie ik mijn medemensen wel voor aan, dat hij met eten is gelokt en zich nu zo misdraagt. Maar dat wil ik niet als hoofdmoot in mijn gedachten denken. Omdat ik dan weer bevestigd wordt in mijn eeuwen oude gedachte de mensen om mij heen zijn onbetrouwbaar en daarom moet die wolf dood. Behalve dat het me heel eenzaam maakt, maak ik me ook druk om iets waar ik totaal ik geen controle op heb. Ik denk dan, de wolf die hier loopt, vermoord schapen en impala's nog steeds. En ja, ik weet als geen ander om je dier gruwelijk vermoord terug te vinden. Toch heb ik dan zoiets, toen ik de wolf bij ons zag, was ik kei enthousiast! Maar ik deelde mijn enthousiasme eigenlijk met niemand, behalve kennissen waarvan ik wist dat ze daar met een klein hondje liepen. Gewoon om het probleem op de Veluwe te voorkomen. Ik vind het een eer dat de wolf weer is teruggekomen. En ik verwacht dan ook, dat als de wolf een kat van mij zou pakken, ik deze nog niet dood zou willen. Dan had ik maar beter op mijn kat moeten passen en mijn kat gaat ondergaat een nuttige dood. En ja natuurlijk zal ik verdrietig zijn. Zo te denken geeft me rust, maar geeft me ook weer dingen om na te denken over hoe ik zelf iets kan veranderen aan iets waar ik niet blij mee ben. En respecteer ook de mening van mensen die wederom weer blij zijn als ze lezen dat er een wolf doodgereden is. Ik kan nog een speech geven over tal van dieren. Maar als wij mensen, niet de loep leggen op ons eigen gedrag, zal dierenleed en mensenleed altijd bestaan. Ik dacht voorheen altijd ik de waarheid in pacht had, ik ben daar heel erg in veranderd. Zelfdoding, euthanasie, dementie, rouwverwerking, dierenleed zijn onderwerpen die me raken. En in alles dacht ik dat ik er alles van wist. Ik ontdekte toen, dat elk mens en elk dier, anders is en dus ook dingen anders beleefd. En vaak niet bij mijn invulling past. Dus ik vraag veel, omdat ik gewoon heel nieuwsgierig ben en het interessant vind wat andere denken. Omdat ik dan ook durf aan te geven dat ik die mening niet deel, ben ik dan irritant. Ik ben gewoon een filosoof, denk veel maar kom niet met inhoudelijke uitspraken. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar kennis. Ik ga eten koken, ik krijg vanavond visite.

Laat maar staan Amalia. Ik laat namelijk ook alles staan.

Ik kan dit toch even niet laten. @Amalia, ik snap totaal je frustratie over je buurkatten die dus blijkbaar bij mensen horen. Ben je er ook van op de hoogte dat wij mensen verantwoordelijk zijn voor alle zwerfkatten op straat? En dat een dikke weldoorvoede kat, het nestje uit je tuin leeg eet, waarvan jij denkt dat is een huiskat. En misschien niet eens is? Daarmee wil ik het niet goedpraten dat er vogeltjes uit het nest gehaald zijn, dat vind ik zelf ook rot. Maar wil ik wel even zeggen, als wij mensen verantwoordelijker met onze huisdieren om zouden gaan en niet zoveel huisvuil zouden laten slingeren, dan zouden er geen niet zoveel katten op straat lopen die vogels dood maken. Volgens mij ligt het probleem niet zo bij de katten, maar bij ons mensen. Ik heb het vermoedde dat de frustratie en ergernis over elkaar zo groot is, dat we elkaar gewoon niet meer durven aan te spreken. Helaas mag ik toegeven, dat er veel mensen zijn die een kat nemen omdat het een zogezegd makkelijk dier is om te hebben. En als het even moeilijk wordt dumpen ze de kat op straat en laten andere mensen het probleem oplossen. WIJ MENSEN VEROORZAKEN DIT EN GEEN ENKEL ANDER DIER

Hmmm, hoewel het leerzaam voor me is, namelijk me buiten de discussie houden en mijn grote mond te houden om niet nog meer olie op het vuur te gooien. En ik opnieuw geconfronteerd word met mijn interne gevoel van dat ik partij moet kiezen of dat ik mijn verantwoording moet nemen om de strijd een beetje te sussen. Want hoewel ik mezelf in de opmerkingen van iedereen kan vinden. Denk ik ook, hoort dit niet weer thuis op een ander draadje? En niet mijn voorsteldraadje? Want eerlijk gezegd, ben ik dit draadje gestart, om me opnieuw nog eens voor te stellen omdat ik merkte dat mijn oude gewoonte van de groep gewoon binnen te vallen en mijn ruimte gewoon nemen niet helemaal meer werkte. En dat vond ik een mooie tip. En wilde ik iets mee doen. Nu zit ik met deze discussie op mijn voorsteldraadje en vraag me af, is dit mijn spiegel, zijn dit de zaken die ik oproep bij andere mensen? En mag ik daar iets mee doen? Of mag ik dit keer de verantwoordelijkheid bij de ander leggen? En voor zover ik dan kan zien en mezelf voel, wil ik mezelf terugtrekken van dit draadje. Althans, dat ik me voorstel in de titel. Want zo voelt het niet meer voor mij. Dus ik overweeg de titel te veranderen, in.... Pijn, verdriet, frustraties, boosheid en ongenoegen delen om de druk van de ketel te krijgen? Maar denk maar mee? Ik ben immers dit draadje begonnen en vind toch wel dat ik daar voor zover ik kan iets mee, aan of iets mag doen. En daarin mijn verantwoordelijkheid te nemen. Maar ook een beetje voor mezelf op mag komen door te zeggen, dat deze hele discussie niks te maken heeft met mijn voorstellen. Wat ik inmiddels geleerd heb, is dat mopperen op een ander die toevallig anders denkt dan jij, je kostbare energie kost, energie die je beter in jezelf kan steken om je eigen voordeur te kuisen. Ik heb veel narigheid gezien voor zowel mens en dier en werd ook bevooroordeeld. Ik werd verbitterd en boos en gefrustreerd. Toen een goede vriendin die Hsper is me zei, je trekt je het lot van de wereld aan en daarom ben je zo boos. Kijk eens hoe je het voor jezelf beter kan doen? Want de verandering ligt bij jezelf. En nu verlies ik eigenlijk zelden nog mijn geduld. En kan ik de andere kant ook bekijken. En ja dan ben ik er het nog niet altijd mee eens, maar dan nog kan ik ook zien waarom zij die kant denken en ik anders denk. Ik hoef niet met ze mee te doen hè, maar ik hoef ze ook niet overtuigen van mijn punt. Mij helpt het om gewoon te doen wat goed voelt voor mij en wat ik misschien zou kunnen veranderen in mezelf.

Waar blijft mijn voorsteldraadje dit had ik niet verwacht, maar ik vind het wel leuk. Dus tot nu trek ik het wel. En een leuke notitie ik vandaag las, als je het niet meer kan trekken, is duwen nog een optie.

Hoi Mormel, Hihi, ik ben zo ene die een mega grote kattenren aan haar huis heeft gemaakt. 80m2 groot net zo groot als mijn huis. Dat was eigenlijk niet meteen voor de buren of mijn omgeving, maar vooral ook voor mijn eigen rust. Ik kwam daar wonen met gelijk 11 katten. Mijn 3 oude katten van Nederland nog want eentje is bij mijn broer blijven wonen. En 8 Adhd kittens, die wel verzorgd waren door hun moeder in een m2 kooi, maar nog nooit de wereld echt gezien hadden buiten die kooi. Ik woon nogal aan een drukke weg, dus ik en mijn volwassen katten hadden het er altijd maar druk mee om te voorkomen dat ze door hun nieuwsgierigheid zich dood lieten rijden. Dus ja daarom bouwde ik die ren. En ook wel een beetje als boodschap naar de buurtbewoners die jarenlang last gehad hadden van een kattenvrouwtje dat teveel katten had. Ik heb zelfs buren aangesproken dat ik met heel veel katten kwam wonen en mijn best wilde doen om de overlast zoveel mogelijk binnen de perken te houden, dus als ze last dachten te hebben van mijn kat ze zeker eens aan moesten kloppen. Ik heb zelfs, kattenschrik uitgedeeld. En blijkbaar heb ik me toen zo aanspreekbaar gemaakt, dat ik eerder klachten kreeg te horen over iemand anders dan mijn volkje katten. Ik denk dat we in zekere zin behoorlijk dezelfde mening delen. Laat de natuur lekker de natuur. En of dat egoïstisch is, ik weet het niet? Ik denk van niet. Maar een ander mag zo denken. Ik weet wel dat ik op een gegeven moment te makkelijk dacht over dieren euthanaseren toen ik op het asiel werkte. Ik dacht altijd beter dat je dood bent kat, dan hoef je de sleur in het asiel van een behandeling tenminste niet mee te maken. Pas bij mijn eigen kat Mick, die astma had en later Felv bleek te hebben, heb ik denk ik te snel gekozen voor euthanasie. Want dat kereltje hoe ziek hij ook was, verzette zich er tegen. En eenmaal wanneer het gif ingespoten is, kan je niet terug. Heb ik wel nog gevraagd aan de dierenarts. Dat heeft me qua gedachtes wel anders doen denken en waardoor ik het minder makkelijk vind om te bepalen voor een dier of deze wel doorleeft of niet. De andere kant is ook niet leuk om aan te zien. Het gewoon maar laten gaan. De meeste katten zoeken dan een rustig plekje op om te gaan. En ik geef ze die kans ook. Maar heel gek, het lijkt altijd alsof ze van me weten, dat als ik ze niet dood aangetroffen heb ik altijd nog hoop dat ik ze terug zal vinden. En daarom zorgen ze ervoor dat ze eigenlijk altijd in mijn nabijheid sterven. En ergens vind ik dat een compliment, maar het blijft gewoon naar om een dier te laten liggen creperen en met rust te laten, omdat mijn impuls is deze pijn te besparen. En je gevoel en je ratio echt met elkaar in conflict zijn. Je weet dat je die kat met rust moet laten, maar toch wil je nog iets voor die kat doen. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, ik huil en ik jank omdat ik me wanhopig voel omdat ik denk die kat dat dier heeft pijn en ik moet er iets mee. Maar dat proberen die dieren me elke keer weer opnieuw te leren, denk ik dan. Dus nee, ik ben niet meer van euthanaseren, en heb gelukkig een realistische dierenarts, die me wel op de hoogte brengt van wat er inmiddels allemaal mogelijk is, zelfs bloedtransfusie. Nee zover zou ik ook niet met mijn dieren gaan. Voor mij hoeft het niet echt teveel menselijk te worden maar gewoon ook dierlijk blijven.

@Amalia, Hoewel ik niet verstrikt wil raken in een eindeloze discussie over wat wel goed is voor een dier of niet. Vind ik het zelf ook altijd heel vervelend als er een kat van mij binnenkomt met een vogeltje. Maar dat gebeurt ook als ik ze los laat lopen in hun buiten ren. Zodoende dat mijn tamme katten, altijd een belletje om hebben. En als ik mijn katten vrij los laat lopen in de tuin, de vogels in mijn tuin altijd waarschuw. Inmiddels zijn de vast bezoekers van mijn tuin dat gewoon. Wat betreft mijn aanloopzwerfkatten, wil en kan ik er niet zoveel aandoen. Ik ben dan wel niet blij als ik ze met huid en haar een vogel op zie eten, maar dat vind ik dan minder jammer van dat vogeltje dan als mijn tamme katten met een verwonde vogel binnen komen, die uiteindelijk aan zijn verwondingen en stress sterft omdat mijn katten wel nog de jachtdrang hebben maar niet weten hoe ze moeten doden. Dan vind ik met huid en haar opgegeten worden, toch een nuttigere dood voor een vogel. En dat telt hetzelfde voor muizen maar daar maakt dan weer niemand zich druk over. Behalve ik zei de gek.

Hoi Mormel, Ik vind je vraag eigenlijk heel leuk! Ik vind het namelijk erg leuk om over dieren te praten maar wil me nergens specialist in noemen. Mijn reacties zijn dan ook gebaseerd op werkervaring op asielen en dus met dieren en met mensen en dan leef ik me altijd liever in, in een dier dan de mening van mensen. Dus hier mijn oprechte mening. Volgens mij ga je juist super goed om met die kat die buiten wil blijven. En ik vind het eigenlijk bewonderenswaardig dat je zo voor die kat zorgt. Je hebt zelfs een warm schuilplekje voor die kat gemaakt. Dus ik snap niet zo waarom mensen op andere fora je egoïstisch vinden? Ik als voormalig kattenvanger denk juist wat super geweldig dat er nog mensen zijn zoals jij! Want ja, er zijn mensen die hun kat gewoon op straat laten lopen uit gemakzucht. En daardoor had ik zoveel werk. Ik denk juist, dat je jou kat, zich kat laat zijn en daarop inspeelt. Want wat heeft het voor zin om een kat binnen te houden die eigenlijk buiten wil zijn? Dan haal je toch juist meer problemen in huis? Misschien is het een afstandsverzorging maar dat is in ieder geval verzorging. Wat ik hierin belangrijk vind en tevens heel mooi, het is toch weer dier waar mensen zich in hun best weten en kunnen goed over ontfermen. Nu heb ik wel een wedervraag als het mag? Gewoon vanwege mijn ervaring met mijn aanloop zwerfkat. Die laat zichzelf binnen en buiten tot ongenoegen van mijn huiskatten soms, waarbij ik wel een streng buiten en binnen beleid voer. Die mogen vrij loslopen als ik zelf thuis ben en heb ik het liefste binnen als ik niet thuis ben. Vooral omdat ze inmiddels oud zijn en behoorlijk dementerend. Maar mijn vraag gaat eigenlijk over mijn laatste nieuwe aanloopzwerfkat. Ga ik daar wellicht egoïstisch mee om dan in de ogen van andere fora mensen? Ik ben niet benieuwd naar de mening van die mensen, maar die van jou? Mijn vorige zwerfkat Macho liep op zijn einde, die liet zichzelf ook altijd binnen en buiten, lag altijd op het hoekje van mijn bed maar ik mocht hem nooit aanraken. En dat was dan ook de afspraak tussen ons vond ik, dus medicatie gaf ik hem altijd via het voer en verder deed ik ook geen pogingen. De eerste en de laatste keer dat ik die kat wel aangeraakt heb is toen hij lag te creperen langs de kattenren en eigenlijk al meer dood dan levend was. Ik twijfelde toen wel of ik met hem nog naar een dierenarts moest gaan? Maar als ik dat zou doen, zou ik onze belofte verbreken voor mijn gevoel. Het mooie van alles is dat Macho uiteindelijk nog wel aan kon geven dat hij buiten wilde sterven, dus ik heb hem ook weer losgelaten. En toen is hij tot aan het einde van de voortuin geraakt. En daar was opeens Robin Good, de nieuwe aanloop zwerfkat. (ik verdenk ze er nog wel van dat dat Macho´s zoon was? Maar dat maakt mijn verhalen ook altijd mooier) Nou ja het leek wel of ze elkaar het stokje overdroegen van aanloop zwerfkat bij mij te zijn. Alleen Robin is heel anders, hij had dus wel behoefte aan aaien en soms binnen op schoot zitten. En als hij ergens een probleem heeft opgelopen, zoals met zijn poot in een valstrik gezeten te hebben durft hij ook goed om hulp te vragen. En in het begin deed ik dat dan ook, ging met hem naar de dierenarts en liet zijn teen amputeren en meteen ook maar laten chippen en castreren. Maar Robin is niet zo goed van het revalideren heb ik gemerkt. Van zodra hij wakker was, ontsnapte hij uit mijn revalidatiebenche en liet het verbandje aan zijn poot demonstratief achter midden op tafel toen hij vertrok. Daar heb ik pas koppijn van gehad, een kater van teveel drinken is daar niks bij. Ik had echt zorgen over die kat, nog verdwaasd van de narcose en herstellende weer terug in de natuur. Maar, blijkbaar werkt dat voor hem beter dan wat ik voor hem over heb. Dus nu meldt hij zich wel weer als hij gekwetst is, en dan ga ik niet meer meteen met hem naar de dierenarts. Dan probeer ik te voelen of het gebroken is en dat mag van hem. En geef ik hem pijnstilling en antibiotica. Dan gaat hij zijn roes uitslapen op de bank, vertrekt weer voor een paar een dagen en komt weer oké terug. Zou ik nu ook egoïstisch zijn? Omdat ik naar mijn zwerfkat luister en niet meteen naar een dierenarts ga? Tot op heden komt hij altijd nog terug en lijkt nog meer om me te geven dan de vorige keer. Ik zelf denk dus, dat ik een goede verstandhouding met hem opgebouwd heb en dat wat ik doe oké is. En ik denk dat jij dat ook hebt met jou kat. En daar ligt nog een extra vraag? Wat ben je van plan om te doen, mocht deze gewond thuis komen of ziek worden? Want dat vind ik zelf dus een moeilijke vraag, dan moet je het dier kunnen opvolgen, als dat niet kan, waarom zou je dat beestje dan zoveel stress aandoen met een dierenarts bezoek? Daarin word ik dus vaak bestempeld als egoïst. Maar dan val ik terug op mijn gedachtes als dat ik wel chinees zal praten of iets dergelijks. Omdat mensen me vaak niet begrijpen. Groetjes, Spud

Ik kom hier sinds 2007 denk ik al? En heb hier mijn ups en downs meegemaakt. En nu val ik gewoon binnen en denk vaak dat alles nog hetzelfde is. Maar dat is het niet. En dankzij feedback kom ik er nu achter dat ik me misschien opnieuw mag voorstellen. En ik vind dat eigenlijk een goed idee, omdat je toch wel een beetje blijft hangen in de indruk wat de ander achtergelaten heeft. Maar ik ben denk dat ik veranderd ben en vele andere. Dus, ik ben Spud, 48 jaar inmiddels en ik heb nog steeds wel een drankprobleem. Maar denk het zelf onder controle te hebben, herkenbaar waarschijnlijk? Ik vind dieren belangrijker dan mensen met uitzonderingen hier en daar. Ik kan slecht tegen onrechtvaardigheid. En ik heb blijkbaar een autoriteiten probleem. Ik ben in 2009 van Eindhoven naar België verhuisd omdat het niet zo lekker liep qua gepast werk vinden. Ik was namelijk door mijn verleden en mijn opname in een kliniek behoorlijk afgeschreven op de arbeidsmarkt. Bij leuke jobs werd ik altijd afgewezen op mijn dossier. En ja, was wel heel traumatische en dergelijke wat ik meegemaakt heb, maar ik was in de toekomst bezig, werd ik soms echt gefrustreerd van dat mijn verleden eigenlijk zoveel invloed kon hebben op mijn toekomst. Dus toen mijn broer zei, dan kom je toch lekker naar België en start je hier zonder verleden in mijn veranda. Ik heb dat gedaan, en heb tot op de dag van vandaag geen spijt van. Ik ben als poetshulp begonnen bij de post in Lommel. En was er zeer verbaasd over dat er om 10 uur al gedronken werd. Maar toen ik ging solliciteren voor kattenvanger op een nieuw asiel en mijn verleden zat ze niet helemaal niet tegen want dat was er even niet. Het was de engste job van mijn leven, maar ook de mooiste job. Kattenvangen en katten helpen zit nog diep in bloed. Gewoon tegenover je staande houden die een kat als ongedierte zien. Dat was echt een shock maar ik kon er blijkbaar door mijn verleden beter mee omgaan. Ik werd ook een beetje een maatschappelijk werker voor die mensen. Het was alleen dat ik het 24/7 deed en toen ik moe liep er geen begrip was. Nu verdiep ik me in boomverzorging, ontdek het bos waar ik naast woon. En help een dier die ik op mijn pad vind. Maar advies vragen of wat dan ook, doe ik niet meer omdat ik nu weet dat mensen maar zuinig zijn in hun kennis te willen te delen. Terwijl ik dat nou juist wel wil. Ik vind het helemaal geen compliment als vrienden me vragen om een advies te geven over hun kat. Ik ben zeker geen specialist, maar kan wel heel goed observeren en vooruitkijken. Dit is Spud, strijdvaardig, meer aan de dieren kant dan aan de mensen kant. En onrechtvaardigheid bestrijdt. Ik ben namelijk niet voor niks een stier van sterrenbeeld

Ik zocht eigenlijk mijn dierendraadje, maar kon deze niet vinden. Snap ik. En wellicht was het op een forum die niet meer bestaat. En ik denk dat ik hiermee opnieuw een andere uitlaatklep mag gaan zoeken. Maar voor nu wil ik jullie niet het verhaal onthouden van Luna, mijn laatste nieuwe kat. 2 jaar geleden, attendeerde een kennis mij op een kat die een nieuw thuis zocht. Eigenlijk was ik niet zo opzoek naar een nieuwe kat. Maar omdat ik elke kat wil helpen, was ik wel getriggerd zeg maar. En toen werd het ineens ontzettend persoonlijk, omdat die kat zat bij onze oude buren, waar we (ik en ons mam vroeger wel meer dieren van opgevangen hadden) Nou ja over de buuf wil ik geen woorden meer vuil maken, het was confronterend om haar ook weer te zien. Maar die kat zat bij mijn buurmeisje, die onderhand eens voor zichzelf koos. Namelijk in opname gaan voor haar alcohol en drugsprobleem en niet zo goed raad wist met de kat die ze direct gekregen had van haar drugsvrienden na het overlijden van haar eigen kat. Het is nuchter al heftig om te merken dat je geliefde dier dood is, laat staan als je onder invloed bent. Het is echt lastig te relativeren. Nou ja, toen ben ik toch gaan kijken, en zelf gaan voelen. Zonder kattenmandje, omdat ik van mezelf weet dat als ik een kattenmand meeneem, het eigenlijk wel besloten is. Was ontzettend spannend! Gewoon ook om de buurvrouw weer te zien, na onze niet uitgesproken conflict. En mijn buurmeisje. Ik wist domweg niet hoe ik mezelf zou gedragen? Meegaan in alles? Of toch wel enigszins direct te zijn? Gelukkig, kon ik dat delen met die kennis, die als het nodig was wel zou ingrijpen. Het was voor Luna dus een gespannen sfeer om mij te ontmoetten, maar die kwam me meteen een kopje geven en leek heel erg relaxed onder de situatie. Ik werd toen al eigenlijk een beetje verliefd op haar. En daardoor werd ik ook milder, dus ik heb intens geknuffeld met mijn beschonken buurmeisje en heb haar moeder ook een soort van knuffel gegeven. En toen hoorde ik dat Luna van drugsdealers en gebruikers kwam, maar dat ze Luna niet zo stoer vonden. Dus pitbulls aangeschaft hadden om stoerder te zijn. Tja ik weet niet, maar volgens mij was Luna toen heel slim, door ervoor te kiezen om haar rust buiten te zoeken. En omdat Luna dus pertinent voor buiten koos, vonden die mensen dat ze best Luna konden afstaan aan mijn buurmeisje. Na het overlijden van haar kat, dat ze nog geen plekje had gegeven. Heel begrijpelijk vind ik. Nou ja, ik heb Luna dus opgevangen, voor de eerste tijd. Want haar helemaal loslaten vond mijn buurmeisje ook moeilijk, voelde voor haar toch behoorlijk als falen. Maar nu hebben we afgesproken dat ik haar mag houden en dat mijn buurmeisje zich gaat focussen op haar eigen leven. (best heftig trouwens hoor, mijn buurmeisje is 3 weken in coma gegaan om van de alcohol af te komen, haar lichaam zou het anders niet aan kunnen) Maar voor nu, geweldig ding over Luna. Mijn katten jatten altijd vlees van andere katten die minder snel eten als ik ze vlees geef. Luna, heeft inmiddels geleerd, dat als ze wegloopt van haar bakje, nog voor de andere katten interesse tonen voor haar bakje. Ze, de rest van de avond nog kan eten, terwijl de andere katten aan uitbuiken zijn. Ik vind dat geweldig! En was er voor dit eureka moment dat hele schrijven nodig? Jazeker!

Ik heb nog kei veel moeite met het stoppen met roken. Het lukt me wel om het te laten, maar dat gaat op pure wilskracht en is niet leuk. Nu ben ik stom toevallig door een Sarah viering op papier manche gekomen ( behangselplak en van repen papier iets maken, iets wat je vroeger op de kleuterschool deed) Ik ben zelf vaak een plaatsjes denker, maar niet creatief aangelegd genoeg om dat plaatje in mijn hoofd ook beeldend te maken. Vaak stopte ik mijn gevoelens en frustratie, ook omtrent mijn verslavingen in fictieve verhalen schrijven over dieren. Maar inmiddels zijn mensen geen fan meer van mijn schrijven en ben ik het zelf ook wel een beetje beu. Dus ik was wel echt zoekende waarin ik dan mijn ei kwijt kon in combinatie met sociaal te wezen onder mensen. Ik heb wel een beetje het geluk, denk ik dan, dat er iemand die met kunst bezig is op mijn pad te krijgen. Want dankzij haar, heb ik kunnen zien dat je veel meer kan maken van papier manche behalve sinterklaas cadeautjes zeg maar. En, ik merkte dat ik persoonlijk als ik met mijn handen in de behangselplak zat en papier, ik rust kreeg in mijn bovenkamer. En het was ook handig dat het niet makkelijk was om tijdens dat een sigaret op te steken. Ja soms is het dan confronterend wat je bij jezelf tegenkomt en dan is het heel makkelijk om terug te vallen naar oude en vertrouwde. Je peuk gaan roken of een flinke scheut sterke drank nemen zodat je niet meer hoeft te voelen. Ik vind het leven nog steeds niet leuk en mensen ook niet. Dus denk vaak ik heb mijn verslavingen gewoon nodig om mezelf staande te houden. Maar als ik dan met mijn handen in de behangselplak zit en iets begin te maken, is die remming zo fijn omdat je praktisch geen gehoor kan geven aan je verslaving en dus ook niet weg kan lopen van je eigen confrontatie. En nee, wat ik nu maak komt nog steeds niet over met de plaatsjes in mijn hoofd, maar is minder frustrerend, omdat dat gemaakt is door mijn pure toestand en niet mijn benevelde toestand. Daarmee leer ik mezelf weer opnieuw kennen. En eerlijk gezegd, dat helpt me beter om de eerste te laten staan en de peuk niet te roken. Omdat ik dan het gevoel heb dat ik mijn oude ik weer leer kennen. En beter kan begrijpen waardoor ik ben ik gaan drinken en roken. Want nooit meer doen en niet aan de eerste beginnen, voelde altijd uitzichtloos voor mij. Na een half jaar of 3 maanden vroeg ik me altijd toch af, waar doe ik het eigenlijk voor? Vooral mijn grote vraag, doe ik het nu voor mezelf of voor anderen? Want als je eerlijk uitkomt voor je alcoholverslaving en roken in mijn geval. Wat je daarna ook doet, als je dan nog steeds fouten maakt nuchter of niet, wordt je daar wel op afgerekend. Ik ben en blijf nog steeds heel erg open over mijn verslaving, maar als ik nuchter ben en mezelf leer ontdekken zonder en me daar naar gedraag. Voelt het alsof ik weer afgerekend wordt op mijn verslaving, maar ja ik heb ook geleerd dat mensen mogen wennen aan mijn nieuwe mij. En dat ze ook wel even tijd nodig hebben om het trauma wat ze in vriendschap met mij opgedaan hebben te kunnen verwerken en te resetten. Gewoon off topic, voorbeeld, ik heb een vriendinnengroep, en die wisten altijd dat ik niet zo breed had, maar wel altijd mee deed als we samen iets gingen doen. Ik had ze al 3 jaar niet meer gezien omdat ik mijn auto opgegeven heb en alles op de fiets ben gaan doen. En afgelopen week kwamen we weer samen om de 50ste verjaardag te vieren van onze vriendin. Sla dit maar over om te lezen, want is leuk voor mij en wellicht voor jullie niet. Het plan was, er geen pop neer te zetten maar als echte Sarahs te gaan. De vaste kern van de vrienden van die vriendin, hadden een ontbijt geregeld. Enfin was heel erg leuk, maar toen kwam de rekening van het ontbijt. Niet veel maar ik ben dus absoluut niet van via mijn gsm bankzaken doen. Ik schrijf het liever over. Dus toen ik vroeg om de bankgegevens, kreeg ik te horen dat ze gehoord hadden dat ik krap bij kas zit en werd het mij kwijt gescholden. Dat vond ik niet leuk om te horen, maar begreep het wel. Dat is het laatste beeld wat mijn vriendinnen van me hebben immers. Enfin ik heb het gewoon wel leuk om te mogen betalen. En dan is het ook over voor mij. Behalve dat ik via whatsapp wel aan mijn vriendinnen aangegeven heb, dat ik begreep dat het goed bedoeld was, maar dat we elkaar al zolang niet meer gezien hebben en we allemaal misschien wel heel erg veranderd zijn. Dus nog eens een uitje mogen doen. Mijn tip dus, als je je verslaving aangaat, zorg dat je een creatieve uitlaatklep hebt. En papier marche is maar een idee.

De groeten van Blacky Flora en Spud van een winderig strand.

Verder heb ik gisteren een opleidingsochtend gehad, omgaan met hulpbehoevende klanten. Ik vond het erg leuk om eens te zien wat voor mensen mijn collega´s zijn en hun ervaringen te horen. Ik heb ook nog een spoedcursus reanimeren gekregen. Maar met die 30 tellen voelen en ervaren hoe hartmassage gaat geloof ik niet echt dat ik een mensenleven daarmee kan redden. Ik denk dat ik dat mens meer schade berokken dan goed voor deze is. Maar ik heb er wel van opgestoken dat ik mijn plaats hierin ken en mensen dus wel durf aan te spreken om te helpen en durf toe te geven dat ik niet kan reanimeren. Dus wie dat beter kan nu naar voren mag stappen. In het lelijkste geval ben ik alleen met mijn klant en moet ik wel, dan hoop ik dat ik goed begeleidt wordt door de hulpdienst aan de telefoon. Maar ik hoop dat dat nooit gebeurt, want dan breek ik waarschijnlijk alle ribben in die borstkas door mijn onkunde en gedrevenheid. Best wel een beetje een enge gedachte, dat de nadruk erop gelegd werd dat je zoiets moet doen nu je het ongeveer weet omdat het verschil zou kunnen maken. Als ik heel eerlijk ben, zou ik zo een mens als ik, niet eens mezelf laten reanimeren. Dan werd er wel gezegd daarmee kan je je dierbaren redden, maar mijn dierbaren zijn bijna allemaal al dood en verder hebben ze allemaal een niet reanimeren verklaring. Ik vind het gewoon een enge gedachte, dat met een 5 minuten introductie met reanimeren mensen belast worden met te doen waar je eigenlijk niks van weet. Ik wil niet discriminerend overkomen ofzo, maar ik voer wel een beroep uit waar ongeschoolde mensen werken. Daardoor wordt je ook vaak onderschat en in de eerste instantie minderwaardig behandeld, dus als er iets is waar je jezelf wel in uit kan laten uitblinken zou dat reanimeren kunnen zijn. Terwijl je het niet eens hebt geoefend. Want ik was 1 van de 3 die het wilde ervaren de rest 14 andere mensen namen het als iets geleerd aan. Qua mensen geneeskunde ben ik een nitwit, dus volgens mij is mijn rol dan om te delegeren maar niet actief te reanimeren. Dat is eigenlijk het enige wat ik minder vond aan de cursus, dat we daarna niet echt begeleiding kregen in het echte EHBO werk. Ik heb bijvoorbeeld klanten die zich vaak verslikken, en soms voelt het kloppen op de rug niet genoeg. Ik ben zelf ooit eens geholpen door een heimlich greep en had deze ook wel willen leren. Maar dan zou ik een EHBO cursus voor volgen. Niet gegeven door mijn werk. Maar dat wil ik niet, want dan ben ik ook altijd verplicht om iets te doen. Omdat ik het geleerd heb. Ik weet dat ik dat niet wil en ook niet kan. En ik heb ook gehoord dat je aangeklaagd kan worden als je het niet doet of wel iets doet wat misging. Ik ben gewoon beter in de rol van delegeren omdat ik weet dat ik sommige dingen gewoon echt niet kan.

Ik hoef gelukkig niet te kiezen, mijn steun was niet nodig. Hoewel ik er wel wat stress van ondervonden heb qua regelwerk ben ik wel weer blij met deze levensles. Is ook een beetje een mengelmoes van je nuttig willen maken en inpassen in wat gezond voor jou is. Een valkuil voor mij. De uitvaart vindt op verzoek van de overledene in besloten kring plaats, daar heb ik alle respect voor. En voor de rechter een getuigen spelen is wat praktischer steun en hulp geven geworden. Mee helpen met de grote schoonmaak zodat ze tenminste niet uit het huis gezet worden wegens achterstallig onderhoud. Daadwerkelijk iets praktisch doen en met mijn handen werken ligt me beter dan dure en statige gesprekken te voeren. Dus zit helemaal snor.

Tjonge, de asielmedewerkers van die hond zagen het kei goed, ik ben blij dat ik het niet geworden ben. Want ik heb er ook helemaal geen tijd voor, misschien in de toekomst een hulphond die met mij alle bizarre dingen op mijn pad, wat simpeler maakt? Ik kreeg vandaag een appje van mijn broer dat zijn schoonmoeder overleden is, hij had niks laten weten omdat ze in alle stilte en rust wilde sterven. (haar streven was altijd, om zo te kunnen gaan als onze moeder dus ik hoop dat dat haar gelukt is) Vanzelfsprekend zou ik uit respect als schoonfamilie wel aanwezig willen zijn bij de uitvaart, die hele schoonfamilie was er immers ook bij de uitvaart van onze moeder en dat deed me deugt voor mijn broer en schoonzus. Maar de vraag is misschien wil ze de uitvaart wel net zo sober als ze gegaan is? Dus past het misschien helemaal niet voor mij om daarbij aanwezig te zijn? Voor beide heb ik respect maar heb wel alvast een optie op een taxi geregeld voor het geval dat dat wel wenselijk is. Maar dan, krijg ik een dringende oproep van een vriendin, met de vraag of ik eventueel getuigen zou willen zijn in de rechtbank? Ik weet niet of ik er goed aan doe om de hele situatie hier uit te leggen? Kort, levenspartner die ziek was, overleden is, vruchtgebruik van het huis overgelaten aan vriendin die hem verzorgde, erfgenamen die geld willen zien. Als collega ben ik getuigen geweest dat onze werkgever het haar niet altijd gemakkelijk gemaakt heeft om voor hem te zorgen dus daar zou ik best over kunnen getuigen. En dat is de bedoeling, dat het aantoonbaar gemaakt wordt dat ze daadwerkelijk mantelzorger was. In het ergste geval, valt alles samen en mag ik een keuze maken. En dat is misschien heel hard, maar dan kies ik wel voor de rechtbank en niet voor de uitvaart. Omdat er misschien bij de rechtbank nog redding mogelijk is en bij de uitvaart niet. Maar mijn broer en schoonzus afvallen voelt ook niet goed. Dus ja, ik heb nog geen tijd voor een hond, mijn pad loopt weer heel anders.

Hmmm, ik weet niet of het helpend is? Maar ik drink vaak als ik in gezelschap niet wil drinken Tonic. Dan heb ik dat bittertje tenminste toch! (wat ik met bier drinkende mensen soms denk te missen) en valt het niet zo op dat ik niet drink. Voor mijn gevoel is dat toegankelijker dan spa of water bestellen.

@Mormel, dankjewel voor je reactie nog. Klopt ik ben niet stabiel genoeg voor een hond. Je voelde het dus heel goed aan. Er gaat hier in huis nog een hele verbouwing komen waar geen plaats is voor een nieuw huisdier en er staat ook nog een reis van 3 maanden door Zweden op de planning. Maar ja, kan er niet omheen dat mijn trots wel een beetje gekrenkt was toen ik dit dier wel mocht opvangen en mee aan de socialisatie mocht werken. Ik had het fijn gevonden dat het asiel de kracht en durf ook had om dit tegen mij te zeggen. Want genegeerd worden en opeens overal buiten gehouden te worden is niet leuk. Maar ook dat snap ik ergens, ik ben ook vrij lastig in dingen loslaten en me te laten aanspreken als ik dingen in mijn hoofd heb. Nou ja, ik vond het fijn om jou te treffen op de adb in ieder geval en daarvoor mijn dank. En misschien mag ik het idee van een hond naast me ook wel laten liggen. Omdat er gewoon teveel katten altijd mijn pad kruisen. Alsof mijn richting al een beetje bepaald is ofzo? Ik heb geen idee. Dat ik gewoon ook goed met honden om kan gaan en dat weet te combineren met katten is denk ik ook wel een cadeautje. Maak ik me toch een beetje nuttig. En ik heb een leuke baas mogen zijn voor diverse honden die ik heb mogen verzorgen. Dus ja, ik sta misschien wel weer op een zwarte lijst wat betreft een asiel betreft. Maar misschien doe ik het daar wel om, omdat ik zelf werkzaam geweest ben voor vele asiels. En weet dat het ook heel lastig werk is. Maar me als buitenstaander daar niet echt aan wil aanpassen. Want ik heb er meer leuke ervaringen mee opgeslagen dan lelijke. Dus blijf wel respect houden.

Dat kan ik hebben Mormel, maar zeggen nadat ik weken aan het werk ben geweest met die hond en me nu elk contact onthouden ben ik het niet mee eens. En verder ben ik benieuwd waarom jij mij niet geschikt vind want in dit soort situaties sta ik open voor feedback, omdat ik zelf ook twijfel.

Ik vlam het er maar hier in, want inmiddels bij de betrokken asiels geblokt. Ik was zoals gewoonlijk aan het wandelen in het bos en toen kwam ik een kruising herder tegen die met me meeliep. Uiteindelijk heb ik dat beestje een lijn om gegeven toen ik thuis was, heb een afspraak gemaakt bij de dierenarts om de chip uit te lezen. Ja ik moet wel toegeven zo af en toe zoek ik bij asielen rond naar een hond die met mijn katten samen kan en die bij mij past. Het asiel had op het moment geen ruimte, de chip was niet geregistreerd en het was al na sluitingstijd, dus mij werd gevraagd of ik de hond voor die nacht zou kunnen opvangen? De optie was om haar tijdelijk in mijn garage te plaatsen. Mijn katten reageerde zo goed op haar dat ik besloot om haar binnen te houden. En het ging ook gewoon goed. Maar toen kwam de papier kwestie, om een hond te kunnen en mogen adopteren, tellen alle voorgaande ervaringen niet. En moeten eerst 2 weken in het asiel zitten voordat je ze mag adopteren. Ik voelde een band met die hond en aangezien de match met mijn katten ook goed bleek, had ik niet anders verwacht dan dat ik de eerste was. En zo ben ik alvast ook met haar aan het werk gegaan om haar te leren kennen. En nu ben ik afgewezen voor adoptant omdat de hondenverzorger opgemerkt heeft dat als deze de hond in de kattenruimte neemt. Zich onbetrouwbaar voordoet. En mogelijk zou kunnen aanvallen. Tsja ik weet niet, maar heeft die gast ooit rekening gehouden met het feit dat een hond binnen brengen in een kattenverblijf, behalve spannend is ook een hond onzeker kan maken. Ik mag haar dus niet adopteren, omdat het mogelijk is dat ze katten aanvalt. Terwijl toen ik haar noodgedwongen opving, ze tussen mijn katten lag te soezen. Volgens mij past het wel gewoon, maar ik mag het loslaten denk ik. Ik vind het alleen heel vervelend dat ik door mijn kritische vragen ineens weggezet wordt als een nitwit. Alsof ik die hond niet heb leren kennen en het vertrouwen heb gehad om deze bij mijn ziel en zaligheid wel toe te laten. Ik voel me eigenlijk wel gebruikt, omdat ik voor opvang zorgde. Maar ook heel erg ongezien als dierenmens. Verder hoop ik, dat ze snel een gouden mandje vind, en niet heel lang in het asiel moet verblijven. Want hoe goed de verzorgers ook hun best doen, er is ook voor een dier geen betere plek dan een thuis. Of tenminste een veilige haven waarop ze terug kunnen vallen, leerde ik van mijn aanloop zwerfkat. Die qua chipt en castratie op mijn naam staat, maar naast het leven met mij er ook nog een heel ander leven op nahoudt. Ik heb hem Robin hood genoemd. Maar dacht vandaag nog, Robin is goed want hij zorgt wel voor ons. Maar qua prooien dat ie meebrengt is ie een echte killer. Ik verbaas me er wel eens over, dat er dan bruine rat voor me gelegd wordt, die zonder staart al 37 cm is. Ik weet dat ratten terugvechten, dus dan vind ik het heel knap dat hij dan ongeschonden uit de strijd komt. Voor mij hoeven ratten niet dood, maar heb dan toch het gevoel dat ik beschermt ben door die kater. Je zou het niet verwachten omdat hij zo rauw is in de natuur. Ik had iemand aan mijn deur waar ik me ongemakkelijk bij voelde. En dan komt ie pal voor me staan en gaat die persoon kopjes geven. Dat was toevallig iemand die angst had voor katten dus was snel weg. En ja, op 1 punt heeft asiel gelijk waarom ik de hond niet mag adopteren. En dat is dat ik nog op reis wil en oppas regelen voor je kat makkelijker is dan voor je hond. En als ik een hond neem het mijn bedoeling is dat deze overal meegaat. Leuke wens van mij, maar dan ben en blijf ik ook afhankelijk van of mensen dat accepteren. Tenzij ik mijn hond een opleiding voor hulphond kan laten doen en zo een jasje bemachtig dan zijn ik en mijn hond overal welkom.

Tjeetje, hoe knuffel- en hanteerbaar mijn aanloop zwerfkat voor mij is, is hij met zijn 6 kilo toch ook wel een grote killer hoor! Afgelopen week kreeg ik een in takte bosmuis (dood) cadeau van hem op mijn gazon. Mooi beestje en dankzij de obsidentify app leerde ik wat voor knaagdier het was. Liever dat ik zoiets levend van op een afstand spot maar toch wel heel erg bijzonder om zo een beestje van dichtbij te kunnen zien. Want anders had ik nooit geweten dat dat dus een bosmuis was. Mooie grote muizen zijn dat. Ik zal u de gruwel van de foto besparen omdat ik nogal laat besefte dat ik met deze app die mooie muis kon identificeren. Dus toen ik me dat de volgende ochtend bedacht had, hadden de naaktslakken zich al te goed gedaan aan het brein van de muis. Best heel smerig, maar wel knap van de app dat ze ondanks de vretende slakken op de muis mij nog steeds konden vertellen dat het een bosmuis was. Maar nu vandaag, lag er in de garage bij mijn fiets, een nieuw cadeau/jacht trofee ( ik bekijk het graag vanuit mijn menselijk perspectief en dat van de kat zodoende dat ik het dubbel benoem) Een hele mooie, zeer grote en ook weer in takte bruine rat. Ook hier weer had ik deze liever levend mogen aanschouwen. Maar het is ook wel als ratten liefhebber zo een dier van zo dichtbij te mogen aanschouwen ook weer heel bijzonder. En daarmee steeg mijn achting voor mijn zwerfkat ook wel eerlijk gezegd. Want ratten in het nauw zijn absoluut niet flauw en geduchte tegenstanders. Daar ben ik ooit getuigen van geweest toen ik op een kattenasiel werkte en een rat zich vergist had of overliep van zelfvertrouwen, ik heb geen idee? Het beestje heeft uiteindelijk besloten om een terrein met over de 100 katten te trotseren. Waar deze rat dus te grazen genomen werd door meerdere katten, maar zijn mannetje of vrouwtje wel echt stond. Uiteindelijk is het de rat gelukt om te ontkomen door het gaas. Tot op de dag vandaag had ik zoveel respect voor die rat dat ik echt heel erg hoopte dat deze zou kunnen herstellen van zijn wonden. Want deze ging niet echt ongehavend door het gaas. Zodoende mijn respect nogmaals aan ratten. Doorzetters en terug vechters, volhouders. Daar mogen de meeste mensen nog wel iets van leren. Zodoende dat ik wel even een foto wil plaatsen. Omdat de rat geen vechtwonden had en mijn zwerfkat ook niet. Dus ik neem aan, dat mijn zwerfkat die rat waarschijnlijk al dood of bijna dood gevonden heeft door toedoen van ons mensen. Namelijk gif korrels. Omdat we te lui zijn om onze eigen rotzooi op te ruimen en als dan een ander wezen het wel doet, we ze als ongedierte zien. Nope ik hoef ook geen wilde muizen of ratten in mijn huis, daarom zorg ik ervoor dat ik niet veel rotzooi laat rondslingeren of juist wel een stukje van mijn huis af die dieren bewust voeren. Ik heb de rat een grafje gegeven en bloemetjes op geplant, want blijft toch weer een reminder voor me dat ik wel commentaar kan hebben op andere mensen, maar eigenlijk eerst bij mijn eigen voordeur mag gaan kuisen want blijkbaar doe ik het zelf ook nog helemaal niet zo goed.

@Freekie, leuk tamme ratten! Van welk ras was de jouwe en mag ik vragen waar deze aan overleden is? Zelf heb ik een Japanse rat gehad die maar liefst 4.5 jaar mocht worden, oud beestje dus en vel over been. Uiteindelijk is hij toch genekt door kanker helaas. Jammer hoor! Want het zijn echt heel leuke en slimme dieren.

Hilarisch dit! Aangezien de dierenarts tegenwoordig best duur is, vroeg ik me af of een dierenverzekering wat soelaas zou brengen. Hoewel ik al aan het zoeken was naar het addertje onder het gras, werden mijn katten gewoon bij voorbaat al afgewezen voor de verzekering omdat ik vrijwel niks voor ze betaald heb toen ik ze opving. Ik heb nog wel de vergoedingen in kunnen zien, je kan voor brons, zilver en goud kiezen, de premie die je daarvoor betaald niet, maar het verzekerde bedrag wel. Gezien de tegenwoordige dierenarts kosten, best hoog zijn. Is het maar min waarin de verzekering bijdraagt. Dus ik hanteer nog steeds een spaarpot voor mijn katten, dan ben ik veiliger. Maar gewoon het idee dat zo een verzekering mijn katten uitsluit omdat ik ze niet duur gekocht heb vind ik wel raar. Ik heb wel inzage kunnen krijgen wat dan de vergoedingen zouden zijn, brons, zilver of goud, vind ik de teruggave van 1000 t/m 3000 euro best wel min. Aangezien je bij heel complexe dingen soms wel in de 10000 euro terecht komt als je je dier wil helpen. Ik hoorde ook dat degene die mij deze verzekering toch nog wilde verkopen, dat ze 386 per jaar betaald voor de verzekering. Aangezien ik mijn dieren niet mag verzekeren, en wat er wel verzekerd wordt en wat niet ben ik blij dat ik niet in de fuik gelopen ben van de geld aftroggelaars.

Mega goede tip, als je onterft bent accepteer dat legaat niet, bespaard je een heleboel gedoe. Ik ben erin gestapt uit pure nieuwsgierigheid en dat ik schuldenvrij zou zijn. Maar de afwikkeling kost me eigenlijk meer dan dan wat ik wel of niet ga ontvangen. Wat na de dood van mijn ouders nog rest zijn een tante van vaders kant en van mijn moeders kant nog alle 6 levende broers en zussen en daar wil ik niet mee praten. Ik wil gewoon heel graag vragen stellen over mijn ouders. Maar als ik dat aan mijn tante vraag, ja ik heb haar nooit echt gesproken, en mijn broers zijn wel met haar opgegroeid, voel ik toch als ik mijn vragen stel, dat ik geen eerlijk antwoord krijg. En dat ik weer weggezet wordt als een dronken mens en dik in de problemen zit. Ja dat is ooit zo geweest en ik ben daar ook voor opgenomen. Maar is wel extra stoot in je buik, waarin je je niet kan verweren en enkel kan incasseren. Want wat je ook emotioneel doet doe je toch niet goed! Ik ben er wel een beetje klaar mee eigenlijk om die pijn en teleurstelling te verdragen. Ik verwacht niks meer van familie banden ophalen mijn familie is gewoon dood of kapot. En verder heb ik niet zo veel aan het verleden op te halen. Na een jaar weet ik de exacte sterfdatum pas van mijn pa, en dat is al speciaal voor mij. Nu nog even te horen krijgen hoe hij om het leven gekomen is dat doet er nog voor mij toe. Maar dat legaat, iedereen behalve de staat mag dat wat mij betreft hebben wat er nog van overgebleven is na dit hele gedoe. Maar ik mag het mijn neefjes niet schenken van mijn broer, zoals bij onze moeder, nu ligt het gewoon enorm ingewikkeld in elkaar en is ook een veel groter bedrag waar het om gaat dan dat van ons mam. Wel klote dat dat herinneringen ophalen in de weg staat en boelveel wantrouwen. Wat mij betreft had dat niet gehoeven, ik had het ook gedaan met de boodschap dat ik onterft was, immers dat wist ik mijn hele leven al dat dat eraan zou komen. Wat ik wel graag had willen weten, ongeacht of ik nu wel bij mijn vaders uitvaart mocht zijn, gewoon horen hoe hij gestorven is? Ook met hulp zoals ons mam of gewoon dood gegaan? Maar dat zal een eeuwig verborgen blijven omdat iedereen weet dat je me daar het beste mee kan pakken. Lekkere familie heb ik dus.

@bumperjim in reactie op je geintje van gisteren, ik denk juist dat zo een offerdier juist perfect moet zijn van ziek vlees eet niemand toch? Maar ja een gebedje vooraf zal een heleboel goed maken.