Spud

pfff het slaat echt nergens op, na een half jaar komt mijn gasleverancier dan uiteindelijk met de afkeuring van mijn gastank en de punten die ik mag gaan verbeteren. In plaats van dat ze mij de afrekening sturen van desbetreffende keuring, sturen ze mij een offerte. En ja, ik moet weer binnen 30 dagen reageren. De tank is vol nu, door hen afgevuld, dus nee ik moet niks, behalve de afrekening vragen van de eerste keuring. Die wil ik best betalen, eigen keuze, maar ik ga nog even kijken of ik een ander bedrijf het voor goedkoper kan laten doen. Eigen keuze, ik moet dus binnen de 30 dagen niet reageren, het is mijn eigen keuze. En voorlopig is de tank nog vol, dus ik moet het niet binnen hun tijd afronden, omdat zij er ook praktisch een half jaar over gedaan hebben om me te attenderen dat de tank afgekeurd is, en notabenen toch gevuld hebben. Wat zij moeten doen, is mij een afrekening sturen van de keuring, niet een offerte sturen. Dus ja ik mag weer aan de slag, maar met mijn herwonnen energie, was ik dit varkentje ook wel weer. Alhoewel ik varkens gewoon echt heel leuk vind en spreekwoordelijk echt gemeen bedoel. Varkens, zijn het meest onbegrepen en onderschatte huisdier wat nu verkocht wordt als huisdier. Sneu want dat verdienen ze niet.

En verder moet je helemaal niks! Behalve adem blijven halen en naar het wc gaan. Men gebruikt het woord moeten in mijn beleving gewoon te vaak en teveel. Zonder dat ze er de betekenis van kennen, ik ben daar allergisch voor in ieder geval. Hihihi, daarom staat ook in mijn dossier geschreven dat ik een autoriteitsprobleem heb.

@Mormel, ik ben het vaak met je eens, maar in deze niet. Juist in een wereld die vijandig naar je is, zijn jezelf op de borst kloppen en geregeld op de schouder tikken juist hetgeen wat ons staande houdt. Immers niemand anders doet het, dus mag je jezelf complimenteren voor het behalen van je winsten. En.... ik hecht zeer veel waarde aan de uitspraak dat het leven 1 groot feestje zou mogen zijn voor iedereen, alleen je moet altijd zelf de slingers ophangen. Dus wat Sanity zegt, klopt voor mij als een zwerende vinger, helaas geen dikke duim emoticon beschikbaar dus wens ik je heel veel succes! Ik heb zelf ooit eens geprobeerd om zelfstandige te worden, pfff, de wanbetalers achter hun gat aan zitten en de belastingdienst met hun Btw afdraagplicht en de verzekeringen achter mijn gat weer aan, maakte van mij een norse zelfstandige en kreeg ik er ook geen plezier meer in. Dus ja, zelfstandig ondernemer zijn is niet simpel. @Sanity, als ik alles bij elkaar op zou tellen wat ik in mijn leven opgerookt heb en weggedronken, dan had ik mezelf wellicht een villa kunnen kopen met een zwembad op Ibiza. Ik denk alleen niet zo, ik ben gewoon kei blij, met mijn chalet in het bos waar ik katten mag opvangen. Na rekenen wat ik allemaal tekort gekomen ben of misgelopen heb, omdat, daardoor en als? Gun ik mezelf niet, omdat ik er koppijn van krijg en ergens zie ik het ook gewoon als wijze levenslessen. Zoals ik de uitspraak altijd verbaster, dat de slimste leerlingen de moeilijkste lessen krijgen, zeg ik als toevoeging erbij en ook de duurste.

Haha, nee ik heb geen accuboor die gefixt moet worden. Ik doe alles nog met stekker apparaten, pfff wat klinkt dat allemaal dubbelzinnig. Volgens mij hoef je er nog niks van te vinden, of van te voelen. Maar mag je je best wapenen voor wat er meer komen gaat. En heel blij zijn dat je tenminste wel een paar dagen na de uitvaart verwittigd bent. Want gelukkig via mijn jongste broer, die uiteindelijk ook niet naar de uitvaart gegaan is met wel een uitnodiging kreeg ik het te horen dat onze vader dood was, en kreeg ik ook te horen dat de notarisklerk in dienst genomen door onze pa mij zocht. Want blijkbaar als je echt je kinderen wil uitsluiten heb je daarvoor een Notaris nodig en moet je hoe dan ook centjes neerleggen. Maar ja, toen ik me net berust had in, dat ik niet welkom op de uitvaart was en onterft was, heel eerlijk ik vond het eigenlijk wel lekker duidelijk. Kwam toen die notaris om de hoek kijken. Dan ga je weer een hele andere beleving in. Aangezien je dan onterft bent en legataris word, kan je alleen maar kiezen tussen aanvaarden of niet, beneficiair bestaat dan ook niet. Tsja ik had altijd gezegd ik weiger altijd de erfenis van ons pa. Maar ja, ik kon het geld goed gebruiken, en de erfenis zou komen uit de verkoop van ons ouderlijk huis, ik heb het geaccepteerd, omdat ik weet dat onze moeder letterlijk ook heeft staan werken aan dat huis en haar inzet niet verloren wilde laten gaan. Dus wel geaccepteerd. En tot mijn grote spijt, ook privé gegevens onder ogen gekregen van de erfgenamen. Behalve dat ik weet dat mijn oudste broer, nogal de trekken heeft van ons pa, daarom heb ik ook geen contact meer met hem. Vond ik het dus wel een behoorlijk grote fout van de notaris dat binnen een familie die bekend staat als stalker en manipulator die gegevens vrij kwamen. Ik weet niet wat mijn broer nu nog aan het doen is? Ik weet wel, dat er nog meer namen aan de groepsmail toegevoegd werden, die ook toezicht kwamen houden. Ik neem aan de vaders van de minderjarige kindjes? Ik had er eigenlijk helemaal niet zo een behoefte aan om te weten wie de erfgenamen waren. Ik gunde het hun gewoon. Omdat ze het langer uitgehouden hadden met ons pa dan ik. Op zijn trainspottings Spud gezegd, komt er eigenlijk op neer dat zij nog meer stress hebben gehad en meer belasting moeten betalen dan ik mijn broers. Dus at the end, wij voordeliger uit zijn. En als ik nu haatdragend was geweest of echt op dat geld zat? Oké, maar nee ik vind het nog steeds niet oké en denk soms als ik nu het bij mijn eerste gedachte had gehouden en geweigerd had? Dan was mijn oudste broer met het geld gaan lopen en had nog steeds de erfgenamen bestookt, en nu ben ik er nog om ze daarvoor te behoeden. En ja ik weet wel dat ik als zeer slecht omschreven wordt. Maar nog steeds biedt ik daar weerstand tegen en gun de erfgenamen het allerbeste. En blijf het lullig vinden dat zij eigenlijk benadeeld worden.

@renaldo61, hoewel het niet goed voelde, heb ik knopen doorgehakt, papieren zijn ondertekend en ik heb een mail verstuurd. Nu ben ik klaar met de druk van reageren, nu ligt de steen weer bij hen. En zowaar, begon ik weer plezier te krijgen om mijn eigen klusjes weer te hervatten, klussen waar ik geen vaklieden voor nodig heb en zelf kan doen. Want met vaklieden inhuren ben ik wel een beetje klaar, tenzij ik iemand daarmee verder op de rit kan helpen.

@Loukepetouke, ja katten zijn gewoon ook heel erg leuk! En hoewel ik een soort van uitsterfbeleid probeer te hanteren omdat ik er niet jonger op word en de dierenartskosten en de voerkosten de pan uitreizen. Komt er wel weer een zwerfkat aanlopen, die de weg naar mijn hart en huis wel weer weet te vinden tot ergernis van mijn huidige katten. Of er komt wel weer een kat op mijn pad die in de problemen zit en mijn hulp kan gebruiken. Ik besloot dat uitsterfbeleid bij 4 katten te gaan hanteren, maar de teller staat nu weer op 6 plus 7, Robin Good, dat is mijn aanloop zwerfkat die de weg naar binnen en naar buiten weet en ik onderweg ook vaak tegen kom. Dus ja hij draagt inmiddels ook een chip op mijn naam, maar heeft nog een heel leven buiten mij, dus kan en wil ik niet als pact van mijn 6 katten erbij noemen. Hij verdient gewoon meer eer.

@Sanity, geen idee of je er nog iets aan hebt? Maar ik attendeer je er toch nog maar even op omdat het mij nog een extra shock gaf en me weer even uit het veld sloeg. Of het nu in samenspraak gaat of niet, je ouder kan je niet volledig onterven volgens de staat. Je hebt dan recht op een legaat, als jij deze weigert dan gaan ze je kind opzoeken. Als er iets te erven valt maakt het niet veel uit, maar als het schulden gaan zijn zou niet fraai zijn voor je kind toch? Gefeliciteerd met je nieuwe klant! Zou jammer zijn als je door zoiets wederom vertraging zou oplopen in het opbouwen van je toekomst. Verder mag ik van mezelf toegeven, dat ik er niet meer zo een sterke mening over heb of mensen elkaar slaan of niet welk gender dan ook. Ik was niet bij de situatie dus kan en mag er geen mening over hebben. Ja, mijn ouders zijn gescheiden omdat mijn moeder door mijn vader mishandeld werd, maar feitelijk heb ik dat nooit gezien en mijn broers ook niet. De woorden van mijn moeder wil ik hierin dan ook wel geloven maar jeugdzorg, maatschappelijk werk en al die andere mensen eromheen die zich met de scheiding en onze omgangsregeling bemoeide niet. Die hebben behoorlijk veel fouten gemaakt. Als ik jou ervaring lees, doe je me aan mijn vader denken, die was ook vooral gefrustreerd om het feit dat zijn kinderen bij hem weggehaald en gehouden werden. In de tijd dat ik hem wel sprak was hij daardoor eigenlijk het meest beschadigd. In een vechtscheiding trek je dan toch aan het kortste end wat betreft om mogen gaan met je kinderen. Hoewel mijn vader dan als agressief ventje te boek stond, mag ik in alle eerlijkheid zeggen, dat ik hem op geen enkele agressie heb kunnen betrappen. Wat dat betreft ben ik een heter hoofd dan hem. Wel dat hij sociaal ten opzichten van vrouwen raar gedrag vertoonde, maar ja ik was zelf puber toen dus vond het al snel raar wat mijn ouders toen deden. En hij had altijd raar pestgedrag naar mijn moeder toe waar ik dan soms ook de dupe van was. Zoals sleutels in een slot afbreken zodat je je eigen huis niet in kan. Maar dus niet heel gemeen of agressief en ik mag eerlijk bekennen dat ik die streken ook wel heb, als mensen mij boos en gefrustreerd maken. Dankzij de ervaring met mijn ouders en het jeugdzorgcircus van vroeger, hecht ik er tegenwoordig meer voldoening aan om mijn ongenoegen te tonen door bovenstaande ludieke acties. Want als ik soms wel over ga tot agressie, gebeurt nog maar zelden, maar als het zover komt, kost het veel energie en ben ik nog niet van mijn frustratie af maar heb ik er een probleem bij en verder heb ik mijn eigen zwakheid dan getoond en dat voelt ook niet fijn. Eerder onveiliger. Dus nee, ik ben dan blijkbaar als enige niet zo geshockeerd dat je dat schreef. Maar eerder dankbaar voor je eerlijk en openheid. En verder, zoals ik eerder schreef, stuur je kind een kaartje met zijn of haar verjaardag, dat is volgens mij niet verboden en ook niet gevaarlijk. Houdt gewoon een lijntje open, voor mij maakte het het in ieder geval wel makkelijker om tegen alle adviezen in toch nieuwsgierig te blijven naar mijn pa. Dat het contact dan uiteindelijk toch verwaterde, tsja ik denk, wederzijdse beschadigingen en pas op latere leeftijd en dus een eigen bestaan te hebben opgebouwd, en dus ook een eigen mening ontwikkeld te hebben dat je die vader kind band nooit mee zo krijgt als waar je op hoopt. En toch, hoe bitter het eind dan gelopen is, ik ben toch wel blij dat ik ook een paar jaar wel nog leuke herinneringen aan mijn pa heb. Daardoor viel het te dragen dat hij plots dood was en ik niet bij de uitvaart mocht zijn en begreep ik het ook wel waarom ik buitengesloten werd. Voor mij is hij in ieder geval niet als een grote boeman me ontvallen, en hoop ik ergens dat hij ook niet verbitterd is dood gegaan. Maar dat weet ik dus niet. Wat voor werk doe je eigenlijk? Ik zoek nog een vakmens.

Correctie wederom, dat papier ondertekenen betekend dus dat ik afstand doe van mijn spreekrecht bij overdracht naar de collega´s dus die mogen dan nog steeds fouten maken. Aangezien er behoorlijk wat foutjes gemaakt zijn teken ik dus wederom toch weer niet. Ze mogen het doen met mijn handtekening doen die ze al in hun bezit hebben. Ik vind het alleen allemaal heel frustrerend omdat ik het nog niet netjes kan afronden en kan gaan verwerken. Zo ook met de installatie van mijn nieuwe gaskachel. Ik dacht op menselijke wijze zoals je twijfels over de slechte verbranding van de kachel aan te geven en vragen om advies per mail te vragen de normale gang van zaken was. Maar ik heb even iemand om advies gevraagd en nu betekend het, dat ik een in gebreken stelling op moet stellen, om ze aan het werk te mogen zetten. Tsja ik weet wel wat, maar juridische taal is me niet echt bekend en ga daar ook liever niet mee zwaaien omdat de stof en de taal gewoon heel erg onbekend is. Ik weet meestal wel wat mijn rechten zijn en denk dat dat dan goed valt te bespreken via mail, tsja zwart op wit heb ik intussen wel ervaringen mee. Maar ik zou gewoon eens de ervaring willen hebben, dat als ik in goed vertrouwen een contract voor iets teken om iets te doen voor mij waar ik de ballen verstand van heb en dus liever aan een specialist uitbesteedt. Inmiddels, ben ik zelf een soort van specialist geworden, nu het zo zakelijk benaderd moet worden en goed onderbouwd en hoe meer ik in de stof duik hoe meer fouten ik ontdek. Vooral verkeerd geïnformeerd zijn. Nou ja opnieuw een dikke vette teleurstelling en twijfels aan en over mezelf. Ik ben namelijk een eigenwijs ding en ik heb een soort van aanname gekregen dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Het is dan ook niet simpel voor mij om toe te mogen geven dat het me de pet te boven gaat en ik dus wel hulp mag vragen. Dus wanneer ik dat wel doe, verwacht ik er blijkbaar meer van dan dat er komt. Gewoon vertrouwen dat het volgens afspraak gemaakt wordt en ik daar niet verder meer mijn brein over hoef te breken. Maar dat is blijkbaar niet, en mijn voelsprieten zijn blijkbaar daar niet toereikend toe, ik ben nog steeds niet veilig ik mag nog steeds alert blijven op dat er goed voor mij gezorgd wordt. Ja heel jammer! Ik mag het blijkbaar nooit echt durven uitbesteden. Dus ja ik ben weer een wantrouwend mens, maar gelukkig nog wel een positieve denker, het heeft me in mijn ziel weer gekneusd maar opnieuw een wijze les weer voor mij. En nu heb ik gewoon de keuze om mijn hele dag weer te laten bepalen door alle dingen die ik het liefst meteen op zou willen lossen maar waarvan beter is er de tijd voor te nemen om het heel goed aan te pakken en volgens de maatschappelijke regels. Ik sim er nog steeds wel over, maar ik heb nog meer plannen met mijn huis, dingen die ik nog wel zelf kan doen, dus voor nu mag ik 3 uur met die nare stof bezig zijn en dan ga ik verder met mijn eigen plannen. Anders blijf ik de hele tijd in mijn stoel simmen en me rot voelen omdat er nog geen duidelijkheid is, maar gewoon lekker dan om even samen met mijn katten te sjorren met de boomstronken en een trapje te maken voor de katten en een plantenbak van die stronken te maken. Beetje je frustratie uitleven in de natuur en met de natuur. Hoewel ik me nu in de maatschappelijke wereld heel onveilig voel, geeft de natuur me dan rust. En verder, denk ik dat deze ervaring ook van betekenis is en hulp van de natuur. Voor mij tenminste, ik reed gisteren terug naar huis op de fiets en toen kon ik maar net een mooie grote groene kikker op het fietspad ontwijken. Deze zat midden op het fietspad dus ik ben omgedraaid en rustig naar de kikker gelopen. Ik dacht deze af te blokken van de drukke weg met mijn fiets, maar toen ik deze wilde vangen sprong hij dwars door mijn spaken heen naar de weg toe. Tsja, het leek me beter om er niet meer verder achter vangen, omdat ik de overlevingskansen van die kikker gewoon heel slecht inschatte als ik het wel zou doen en mijn veiligheid ook in acht nam. En, gewoon heel fijn, die kikker schrok van de autolampen en sprong weer terug en toen had ik zoiets, als ik je verder ga proberen te helpen spring je misschien de dood in, maar als ik jou je ding gewoon laat doen en vertrouwen in je heb, help ik je het beste. Dus ik mocht het beter weten en een dier veilig willen stellen los mogen laten. Lastig, want ik hoop dat ik geen plat gereden kikker tref, maar ook heel leerzaam, los mogen laten, en een beetje meer vertrouwen hebben in de natuur. Door niet je de reddingsdrang los te laten gaan. Maar gewoon kijken en observeren. En dealen met je tegenstrijdige gevoelens van ik had en ik kon. Dat dier heeft ook een mening en wilde totaal niet geholpen worden door mij dus wie ben ik dan, om dat dier te proberen vangen en eigenlijk gewoon uit de weg te plaatsen? Deze kikker wilde namelijk heel sterk naar de overkant van de weg, en dat had ik niet gedaan. Dus eigenlijk had ik deze zijn pad een drempel opgelegd. En die les, betrek ik dan weer op mezelf, mij moet je ook niet ineens op moeten pakken om mijn koers te bepalen. Ik bepaal het liever ook zelf. Die kikker was dan ook weer een mooie spiegel.

Even een puur praktische tip nog, jij als kind van je ouder, kan de erfenis gewoon heel makkelijk weigeren maar zo simpel is dat niet als je zelf toevallig minderjarige kinderen hebt. Als je ouder wel geld achterlaat is dat niet zo erg, maar stel je ouder sterft met schulden dan zoeken ze jou kind als eerst volgende erfgenaam op als jij weigert. En dan zit het in ieder geval in het Nederlandse erfrecht systeem zo, dat je de rechter erbij moet betrekken om je eigen kind ook de erfenis te kunnen laten weigeren. Tsja is een hele suffe regel, om te voorkomen dat kinderen benadeeld worden, maar ze hebben toen met die regel opstellen alleen aan geld gedacht en niet aan mogelijke schulden. Bij het overlijden van onze mum die beginnende dementerende was, kregen mijn broer en schoontje daarmee te maken. Gelukkig liet ons mam geen schulden achter, maar anders hadden ze dus met mijn neefje van 14 enorm veel rechtszaken moeten gaan doen. Van een Belgische klant weet ik, die notabenen zelf haar kinderen op de hoogte moest stellen van het overlijden van haar ex partner. Weet ik dat het haar dochter, per kind, ze had er toen 2 ongeveer 450 euro heeft gekost om ook haar kinderen te kunnen behoeden voor de enorme schulden die deze man achterliet. Hoe het helemaal werkt, zou ik mijn broer en schoonzus moeten vragen, maar wilde het toch even gezegd hebben.

Hoi Sanity, Je noemde mij in het bericht van het overlijden van je vader, gecondoleerd nog. Niet zo dat die wens wellicht helpend is, maar dat kreeg ik te horen toen mijn vader overleden was. En hoewel die formaliteit me toen zinloos leek, durf ik nu wel te zeggen dat het helpend was om het binnen te laten komen. Dat hij werkelijk dood was, qua er iets bij te kunnen voelen of iets van vinden voor mezelf lag nog heel erg open. En nog steeds nog wel. Geen idee, of ik je in jou geval heel erg goed kan adviseren? Ik bedoel, ik heb gelukkig geen levend mensje gemaakt door mij en mijn partner op aarde rondlopen. Bij mij stopte de vechtscheiding bij het overlijden van mijn ma en uiteindelijk mijn pa. En heel dat gedoe tussen jeugdzorg en dergelijke. Maar persoonlijk passeerde het wel de revue, wat mij en mijn broers overkomen is. Dus ja, ik heb niet zo beziggehouden met wat ik er nu bij zou moeten voelen nu mijn pa dood was. De boodschap was heel duidelijk en totaal niet onverwacht, je vader is dood, je bent niet welkom op zijn uitvaart en je bent onterft. Verder gecondoleerd hè! Naar de uitvaart was ik toch niet gegaan, maar omdat er zo geheimzinnig over gedaan werd en ik zelfs niet mocht vragen, hoe hij overleden was en waaraan, vond ik wel lastig. Omdat mijn broers nog wel bij de uitvaart mochten zijn en ik niet. Vooral toen het net speelde, vroeg ik me echt af, waarom ik zo uitgesloten werd? Ik werd er achterdochtig van of hij wel werkelijk dood was? Omdat onze vader wel vaker net alsof deed dat hij dood was om dan je ineens te overvallen met een bezoekje. Gelukkig volgde mijn middelste broer mij, en ging ook niet naar de uitvaart, en heeft mijn vragen ook gesteld naast zijn eigen vragen. Dus toen wist ik waaraan hij gestorven was, namelijk nierfalen of het via euthanasie ging of natuurlijk niet, maar wel de dag dat de uitvaart zou zijn. Die dag ben ik compleet dronken op de fiets gaan zitten en maar gaan fietsen. En heel grappig ik kwam toen op een veldje terecht met elektrische vliegtuigjes, en ik mocht meedoen. Ik dacht wel aan zijn uitvaart maar had ook heel veel plezier met het vliegen want ik mocht meedoen. De klap kwam echt pas, toen ik lastig gevallen werd door een notariskantoor. Want hoewel onze vader ons onterft had, zijn we voor de overheid niet helemaal afgeschreven. Onze vader heeft meer dan eens geroepen dat we onterft werden en ik wist wel wat van erfrecht, maar toen gezegd werd je vaders is dood, je bent onterft en je bent niet welkom bij de uitvaart. Had ik me ingesteld, prima en verder niks meer, fijn nu kan ik het afsluiten. En er een weg in vinden omdat ik nu geen vragen meer kan stellen. Vooral, dat er toen gezegd werd, dat ik volgens de wet nu wel erkend werd als zijn kind heeft me echt een tijdje uit het veld geslagen. Dat kwam harder en dieper aan, dat welke situatie die ik al met mijn psycholoog besproken had. Dus, ja volgens mij is het heel prima, dat je niks voelt bij je pa, ik snap wel dat je je kind nu extra mist , maar volgens mij helpt drinken daar dan niet zo bij. Dan bevestig je de kinderbescherming ook alleen maar. Ik ben zelf een kind van een vechtscheiding geweest, de scheiding was toen ik anderhalf jaar oud was en heeft 15 jaar geduurd. Mijn vader hield wel altijd contact met mij aan, hij bezocht me op school of onderweg, liet zichzelf gewoon regelmatig zien. Voor de tegenpartij vrij lastig om te behapstukken en gaf mij als kind ook druk. Maar naast dat ik vanuit mijn prille jeugd altijd heel veel enge verhalen over mijn vader heb gehoord. Kon ik als kind toch ook wel de mogelijkheid zien dat mijn vader wel heel leuk was. En toen ik zelf kon bepalen heb ik mijn vader ook beter leren kennen, en ja hij was dan ook erg leuk! Alleen raar, hij beschadigd en ik ook, ik heb wel heel even van mijn vader kunnen genieten, maar is toch anders dan dat je met je pa opgegroeid zeg maar. Dus wat ik jou zou willen adviseren, stop met drinken en neem je voor om welk moment dan ook in je leven, open te kunnen staan voor je kind. Want ondanks de misschien rotte verhalen zal deze uiteindelijk je toch komen opzoeken. Je blijft als kind toch je echte ouder missen, ik tenminste wel. Schrijf een kaartje, toon interesse, laat je niet weerhouden door de ruzies, ben er voor je kind.

Ik weet dat ik vooruit loop maar wil Sinterklaas niet helemaal voorbij laten gaan zonder er toch stiekem iets mee te doen, en eigenlijk kan ik gewoon niet meer wachten. Dus dit Sinterklaasberichtje wat ik met Sint en de crew heb kunnen maken. Lieve medewerkers en deelnemers van Alcoholdebaas, Sinterklaas en zijn vrolijke pieterbazen, zouden jullie graag met een berichtje verrassen. Want wat zij zien – van dichtbij en van ver – is hoe hard jullie werken, keer op keer. Achter de schermen én in de praktijk, is jullie inzet echt bewonderenswaardig gelijk. En dat mag best eens hardop worden gezegd, want Sint vindt dat complimenten geven hier zeker komt tot zijn recht. Hij ziet hoe jullie naar elkaar toe bewegen, hoe jullie steunen – een ware zegen. Een warme groep, uit hart en hand, al voelt het soms als een eenzaam land… Want als mens, in je eentje, je verslaving aangaan, kan zwaar zijn, met soms een traan. Maar vaker nog, zo ziet de Sint vandaag, komt er kracht, een glimlach, misschien zelfs een lach. En wat is het fijn, zo denkt de oude man, dat je met twijfels, flaters, vragen altijd ergens terecht kan. Dat dit hele systeem je draagt en vangt, precies op het moment dat jij dat verlangt. Moderators die waken, deelnemers die delen, Tactus die achter de schermen helpt helen. En onder het genot van koffie, thee, of wat jij graag drinkt, is een warme huiskamer ontstaan die iedereen verbindt. Een plek gebouwd door velen hand in hand, een forum als een veilige thuishaven in dit digitale land. Daarom dankt Sint iedereen, groot en klein, voor het samen-zijn, het samen-doen, het samen-laten zijn. En voor wie even struikelt, terugvalt of vastzit in de nacht, fluistert de Sint zachtjes: “Kijk eens hoeveel je al hebt gebracht.” Wees trots op elke stap, elk beetje moed, want echt waar – het gaat al zoveel beter dan je soms vermoedt. Dus hierbij een warme groet van Sint en zijn crew, met respect voor wat jullie doen, nu en in het vervolg nóg meer toe. Blijf moed houden, blijf delen, blijf staan— met elkaar komen jullie heel ver, jaar na jaar voortaan. Sint en Piet.

Gevolgd met

Hoewel ik wel een goede band had met mijn moeder, blijft dit nummer toch heel mooi voor mij en een uitlaatklep.

Ik vond het heel erg om een paar van mijn bomen af te doen. Maar toen ze mijn geliefde boom met een bijl gingen bewerken om om te leggen. Vond ik dit wel een grappig arbeidsvitamine nummer, want is blijkbaar zwaarder dan in een boom klimmen met een kettingzaag.

Zou iemand mee kunnen denken en/of tips kunnen geven zodat mijn creatieve idee (en werkzaamheden) niet enkel verloren gaan aan 2 periodes in het jaar? Tot zover heb ik een boomstam aan de weg laten staan, omdat ik de boom niet helemaal kwijt wilde. En met Halloween nu een heksenjurk aangeef een make-up poppen hoofd heeft met een masker en een muts en bewegende armen, om de weggebruikers te laten schrikken. En als ik 50 wordt is het plan deze om te turnen tot een Sarah, maar daar mag ik nog een jaar mee wachten. Al heb ik alle spullen daarvoor wel al in huis. Wat de Sarah betreft, zit een achterliggende reden achter, omdat ik dan semi geoorloofd ook aan alle automobilisten en motorrijders aan kan geven, dat hoewel aan het begin van deze weg een bordje staat dat je 70 km/uur kan rijden het voor de dieren in het bos en de bewoners die een huis hebben in de gevaarlijke bochten het handiger lijkt om 50 km/uur te rijden. Regelmatig vergist iemand zich weer in een bocht en rijdt dan een hekwerk aan puin en nog geen maand geleden is er nog iemand die in het kanaal gereden is. (Wel erg uitzonderlijk, want daar moet je auto hard genoeg voor kunnen gaan omdat je een heuvel op moet die anderhalve meter hoger ligt dan het weggedeelte) Enfin, die automobilist is heelhuids naar de overkant kunnen zwemmen om daar druipend aan te bellen voor hulp. Aangezien de gemeente het niet wil veranderen en ik die boomstronk aan de kant van de weg heb staan. Vroeg ik me af of ik deze niet nog meer zou kunnen gebruiken om het verkeer wat te bedaren op een vriendelijke en grappige manier? Maar voor nu blijven de creatieve gedachtes een beetje uit dus ben benieuwd of er nog iemand een leuk idee heeft? Het is wel dat sowieso het verkeer een beetje vaart mindert ter hoogte van die boomstam, ze komen net om de hoek rijden en dan lijkt het alsof daar iemand staat. Maar ik geloof niet dat dat helemaal de reden is en bovendien, de gevaarlijke gedeelten bevinden zich ook pas 5 huizen verder van dat van het mijne. Ik heb ook weleens gedacht, ik schilder een zebrapad op de straat en kleed mijn boomstronk aan als verkeersbrigadier, maar schijnbaar is dat dan weer vandalisme en kan ik daar een boete voor krijgen. Dus wie heeft nog leuk idee, zonder woede of agressie die afgezaagde boom nog een doel in het leven te geven? Mijn ergernis ligt, bij dat ik het zonde vind om doodgereden dieren te ontdekken die ik niet eens in levende lijven heb gespot, en bij de rest van de straat ligt de ergernis dat hun mooie spullen opnieuw aan diggelen gaan. De 1 lost het op met betonblokken plaatsen en de ander door geen hulp meer te willen verlenen en meteen met een verzekeringspapier afkomen. Niet helemaal mijn ding, snap het wel, maar meestal zijn het beginnende chauffeurs die eigenlijk pas op dat moment pas leren, dat je niet altijd van de plaatselijke km aanduiding uit kan gaan, en beter zelf een vreemde weg wat langzamer mogen ontdekken.

Ga goed! En heel veel succes! Je kan het!

Met craving, heb ik gewoon meer tijd om mijn katten te waarderen en te genieten van ze, en zie en merk ik hoe zij ook van mijn heldere brein genieten. Je leert je katten dan nog beter kennen. En verder, maak ik gebruik van de term halt, hungry, angry, lonely, tyred. Bij mij is het meestal dat lege gevoel van drank opvullen, dus drink ik dan een chocolademelk met tegenwoordig mashmellows, zit je snel van vol en voel je geen ruimte meer voor drank.

Helemaal eens met Lady Jane, als je iets probeert ligt een fiasco om de loer. In mijn therapie heb ik geleerd, om te zeggen ik ga dit doen, daarmee ga je het doen. Als je zegt ik ga proberen om op te staan, blijf je meestal ook gewoon in je stoel zitten. Dat is de gedachte erachter. Succes!

Hoi LoukePetouke, je intro raakt me omdat dieren weg moeten doen vanwege een ander me gelukkig nooit gebeurt is maar ik de pijn en de frustratie daarover wel heel goed kan invoelen. Dat maakt je ziel in mijn beleving nog veel meer kapotter dan ze af moeten te geven omdat ze ziek zijn of oud. Maar in antwoord op je vraag wanneer ben jij begonnen met drinken? Mijn ouders waren geen alcoholist ofzo, maar dronken soms weleens iets. En vonden dat vrij normaal, waardoor ze ons vrij vroeg al kennis lieten maken met alcohol. Een slokje van de trappist proeven op een feestje of een sneeuwitje met nieuwjaar dat kon gewoon. Na mijn anderhalf jaar zijn mijn ouders in een vechtscheiding beland, daar ga ik verder niet over uitweiden omdat het niet ter zaken doet. Maar toen had mijn moeder elk weekend een fles Sangria die ze niet helemaal opdronk en ik gevonden heb als kleuter van 5 jaar oud. Het begon met een slokje proeven, wat lekker smaakte en me ook een rustig gevoel gaf. En omdat dat ene slokje niet gemist werd, en de bodem van de fles opdrinken ook geen problemen gaf, werd dat mijn verslaving in het weekend. Ik heb 2 oudere broers, dus mijn moeder had niet zo snel door dat ik de dief was. Uiteindelijk kreeg ze het door en stonden er geen restjes sangria meer in het weekend. Maar ik denk dat daar een plantje gezaaid is. Ik heb verder altijd mogen proeven van alcohol en mocht op mijn 14de ook alcohol drinken. We hadden afdank wijn gekregen, wijn die eigenlijk niet meer goed is. Maar als ik daarvan dronk, hoe vies ook, raakte ik in een status van en een achtbaan doen en rust. Voor mij een haven van rust en fijn voelen, omdat ik veel gepest werd. En nu sla ik een heleboel fases over en kom bij mijn 20ste levenjaar, net een studie afgerond en op naar de volgende. Ik was onzeker omdat ik de mensen die ik vertrouwde los moest laten en nieuwe vrienden mocht gaan ontdekken. En dus heb ik me toen opgegeven voor een studentenvereniging en daar bleek mijn verdraagzaamheid tegen alcohol echt goed te zijn. Ik durfde veel meer en ik was zowaar een soort van goeroe waar iedereen tegenop zag en leuk vonden. Daarna ging het al snel mis natuurlijk, en ben ik van mijn voetstuk afgevallen. Ook vanwege de vechtscheiding van mijn ouders die er nog steeds was. Ik werd heel erg depressief, en ben zelfs opgenomen geweest. Maar wat ik eigenlijk hiermee wil zeggen, is dat ik toen heel veel anti depresivium voorgeschreven kreeg met alle bijwerkingen van dien en daardoor ben ik totaal aan de drank geraakt. Ik ken de bijwerkingen, ik heb het zelf onder controle en met die pillen wist ik niet waar ze me konden brengen. En dat blijft tot op de dag van vandaag nog steeds mijn valkuil en trigger, dat ik drank zie als een soort vervanging voor een rot gevoel. Welkom hier! Ik hoop dat je er iets aan hebt? Groetjes, Spud

Ik heb er veel stress, frustraties en onzekerheden en twijfels over mezelf bij ervaren met mijn weerstand tegen de notarisklerk om iets te ondertekenen wat voor mij niet duidelijk was. (normaal gesproken is de uitslag dan, dat ik weer gewoon een eigenwijze stier ben, die haar kop en hoeven in het zand zet en uiteindelijk dan blijkt dat ik het me veel makkelijker had kan maken en mag toegeven dat ik een foute beslissing heb gemaakt) Maar vandaag heeft deze notarisklerk voldoende uitleg gegeven waardoor ik wel voor akkoord wil tekenen. Het zal niet zijn door mijn weerstand alleen, ik verwacht dat ze van ons de legatarissen en ook de erfgenamen gewoon weerstand ontving. Heel erg, professioneel vind ik het nog niet, (ze geeft aan dat het waarschijnlijk een fout van haar laptop was dat de documenten niet overkwamen) Maar de rest is wel heel eerlijk en duidelijk, dat ze met pensioen wil gaan en dit dossier af wil ronden. En alles is ook helemaal geregeld, het is alleen nog afwachten totdat de belastingdienst met de definitieve aanslag moet komen. En nu snap ik het ook gewoon, als we nu tekenen voor akkoord, dan hoeven haar collega´s die het dossier overnemen alleen maar het restant van de erfenis uit te keren als de definitieve aanslag er is. Of verrekenen als deze afwijkt. Dan hoef ik nooit meer geconfronteerd te worden, met de groepsmails waarin alle persoonlijke informatie staat, van de erfgenamen en van mij en mijn broers. Van 1 broer hoef ik het niet te weten en van de ander weet ik het wel want dat verteld hij mij gewoon, en van die erfgenamen had ik liever ook niet willen weten waar ze wonen. Dat we onterft werden was een zekerheid, want dat zei onze vader altijd als we niet luisterde naar hem of niet vaak genoeg langs kwamen. Dus het viel me niet op mijn koude dak toen het bevestigd werd. Maar je blijft een kind van, dus hebt ook nog recht. Eigenlijk zou ik alles van mijn pa weigeren, maar toen mijn ouderlijke huis verkocht zou worden, en letterlijk de stenen die mijn moeder aan dat bijdrage heeft, en ik wel wat geld kon gebruiken, heb ik toch mijn legitieme deel durven te accepteren. Maar ik had het de erfgenamen het ook gegund. Alleen aan vaderskant, zit mijn familie nog al stalkend en manipulatief in elkaar, als er dingen gebeuren waar ze niet vrolijk van worden. Dus ja, daardoor vond ik het heel lastig om om te gaan met de manier van werken deze notarisklerk. Ze communiceerde alles, maar dan ook alles, in een cc naar allemaal. Dus met privacy hield ze niet echt veel rekening. Ik heb haar daar weleens op gewezen, maar ze weigerde om daar rekening mee te houden, en daardoor was het voor mij al stress als ze weer een mail stuurde met alle persoonlijke documenten van iedereen. Dus ja ik heb niet alle documenten goed kunnen lezen, vanwege de privacy. Maar oké, als ik dat word document gewoon teken, hoef ik alleen nog maar bij de definitieve aanslag geconfronteerd te worden met alle persoonlijke informatie die ik niet wil weten. Dus ja, vandaag ben ik ondanks dat het veel energie koste blij, dat ik me heel stierig gedragen heb. En verder weiger ik elke erfenis nog die op mijn pad komt. Want na zoveel geld op je rekening krijgen, gaf het mij de motivatie om nog beter te kunnen sparen. Dus vrijwel alles wat ik nu heb durven doen, heb ik zelf nog betaald.

Om terug te komen op mijn hulp inkopen ervaring van maandag, als ik over ga tot hulp inkopen, dan verwacht ik ook perfectie en professionaliteit, en dat ik mezelf geen zorgen meer hoef te maken omdat ervoor gezorgd wordt omdat ik daar ook voor betaal. Maar die verwachting is dan te groot. Want ja mensen kunnen fouten maken, ik ook. Dat begrijp ik. Maar ik heb er nu ook van geleerd dat ik zelf een soort specialist mag zijn, nou ja tenminste kunnen begrijpen hoe het ongeveer werkt en dus een beetje meer zelfzeker ben over waarover je praat dus ook opmerkingen kan en durf te maken. Ik had al een eerdere ervaring, met mijn gasfornuis, die ik speciaal heb laten installeren omdat ik ombouwen van aardgas naar propaan niet helemaal begreep, dus dacht dat weet die vakman wel. Die blijkbaar ook niet, ik ben daar zelf soort van specialist in geworden. Nou, ja ik weet nu hoe het werkt met de verschillende sproeiers. Hoewel ik het zelf al een beetje vreemd vond, hoe de plaatsing van mijn gaskachel ging en ik ter plekken eigenlijk die mannen moest aansturen en boter bij de vis mocht doen omdat er bepaalde items behoorlijk scheef waren of niet paste. Voelde een beetje alsof ik zelf aan het klussen was met vreemden. Nou ja ik ben geen Kenau, maar als ik iets uitbesteedt sta ik op dingen waarvan ik wel weet dat ze me gaan storen er wel op dat ze goed en netjes weggewerkt worden. Uiteindelijk is die gaskachel aangesloten een dag later en ook niet volgens de planning, en moest er een dakdekker bij komen om mijn dak waterdicht te maken, omdat de verkoper zich vergist had in de dakbedekking. Maar ik kan mijn gaskachel nu nog steeds niet gebruiken, want zoals met mijn fornuis, had niemand rekening gehouden met de sproeiers. Wel deftig dat ze zelf al met die conclusie kwamen, voordat ik kon klagen. Maar het valt me toch een beetje tegen, dat als ik dan mijn lot in handen ga leggen bij een vreemde die zich vakmens noemt en dus ook verwacht dat zij het allemaal beter weten. Ik zelf echt op mijn tellen mag passen of het goed gebeurt. Ik ben benieuwd hoe de rekening gaat uitvallen? In de offerte is namelijk wel gezet dat onvoorziene werken in rekening gebracht werden aan mij. En nee daar ben ik niet van plan om voor te betalen. Omdat al deze problemen en extra uren werk, niet mijn schuld zijn. De verkoper had beter op mogen letten, de vakmensen hadden beter alert mogen zijn op de werkvloer. Eigenlijk zou ik zelf wel uurloon mogen vragen, omdat ik hele wijze opmerkingen maakte waar de mannen tijdens het werk niet aan gedacht hadden. Hé hallo, jullie zijn nu wel de schoorsteen op elkaar aan het wringen omdat het niet past, hoe gaan jullie controleren of de verluchting en koolmonoxide eruit kunnen? Afdichtringen, ook niet meegeleverd, en zo was er wel meer. Dit laat ik nog netjes afmaken door hen. Maar ik heb wel nu zoiets, voordat ik nog een keer gemakzuchtig ben door hulp in te kopen. Wil ik tenminste het 1x zelf gewoon geprobeerd hebben, want vakmensen zijn in beleving niet beter dan ik. Gelukkig heeft dat niks met stroom en gas te maken, gewoon een raam zetten. Als Jopie nog meeleest, zin om je bus hier even te stallen en me te helpen met de kozijnen? En verder kan ik een bus gebruiken om bouwmaterialen op te halen, ik heb namelijk nogal keuze stress qua auto, ik ga misschien een hele oude camper kunnen erven, ik rijdt nu in huurauto´s en als ik een auto weer koop, vind ik het gewoon lastig om een keuze te maken. Ik moet erin kunnen slapen, mee kunnen kamperen en bouwmaterialen mee kunnen vervoeren. Mijn plan is namelijk, behalve 1 kat die ik heb, zit geen graag in de auto, dus ik wacht tot dat ze allemaal dood zijn, deze waarschijnlijk dan ook. Maar dan wil ik met een camper of busje met tentje richting Noorwegen en Zweden reizen, en ja ook met vervroegd pensioen maar ik doe niet mee aan de lotto en ik doe nergens aan mee, dus gaat wel echt een beproeving worden, en juist dat is heel erg leuk! Omdat ik nu een rampenpakket heb maar niks mee doe, behalve de houdbaarheidsdatums in de gaten houden. Voorlopig ga ik dus niks meer uitbesteden, ik ga het zelf gewoon doen.

@Zbb, Chaotisch! Ik slik dan wel geen Champix maar ik ervaar lichamelijk wel de weerstand tegen nicotine zoals ik dat met Champix ooit ervaren heb. Misselijk bij het idee om een sigaret te roken, ziek voelen als je het wel doet, vooral het gevoel dan alsof je slokdarm ontstoken is. Zolang ik afleiding heb ben ik helemaal niet meer met een peuk bezig. Ik merk wel dat de gewoonte er nog steeds heel erg in zit, bij bijvoorbeeld rust nemen en net niet voldoende afleiding hebben. Tv kijken, boekje lezen, achter de pc zitten, dan mis ik iets nog erbij te doen kunnen hebben. Noten pellen is een goede handeling dan, maar omdat ik er dan tussendoor ook van snoep zit ik snel vol en zit ik nog steeds met mijn overactieve brein. Ik heb mezelf nu een kubus gekocht, zeer helpend! Maar lastig, als ik een interessant programma aan het kijken ben of een goed boek aan het luisteren ben, want dan ben ik zo bezig om die kubus op te lossen dat ik steeds terug moet spoelen. Ik zit nu te denken aan een cursus haken of breien, dat zou je blind en zonder erover nadenken kunnen doen. Maar ik heb ook nog heel veel knopen te leren leggen die ik ook blind wil leren doen. En dat touw heb ik al liggen en een knopenboek ook. Ik mag me er alleen even op toeleggen om die knopen eerst zeer geconcentreerd te bestuderen voordat ik dat kan gaan doen bij het tv kijken, in saai gezelschap zitten of op andere momenten. Dus ja ik stoei nog wel met mijn nicotine verslaving. Jij bent dus wel lekker bezig? Heb je nu ook helemaal de Champix afgebouwd? Gebruikersdromen heel herkenbaar! Ik word alleen dan niet teleurgesteld wakker, ik heb daarna dan letterlijk weer last van afkickverschijnselen. Ik heb die gore smaak weer in mijn mond, mijn longen doen weer pijn en ik heb het weer paar dagen benauwd. En nee, ik slaapwandel niet

Voor nu weer de rust gevonden, was ook niet heel handig van mij om op de verjaardag van mijn moeder dit hele nieuwe weer te plannen. Dan komen tegenslagen dubbel zo hard binnen omdat je je moeder mag missen en dus al een beetje emotioneel bent. Om dat te beseffen gaf rust, en deze les meenemen ook. Niet altijd een bepaalde datum kiezen die symbolisch is voor je. Want dan kom je jezelf gewoon enorm tegen als het niet volgens planning gaat. Dus nieuwe dingen doen en ontdekken kan ik in het vervolg beter inplannen op een datum die me niks zegt. Voor nu weer veilig, maar ik houd er wel rekening mee dat dit nog wel vaker gaat gebeuren, omdat ik nog steeds hulp in wil kopen en van mezelf vind dat ik daar ook mee om mag leren gaan.

Pfff, ik denk dat ik hulp aanvaarden en er blij en dankbaar voor zijn minder lastig vind dan hulp in kunnen kopen. Het begint wel met dezelfde spanning maar ik merk aan mezelf, dat ik nu meer de neiging heb om toe te geven aan mijn nicotine en alcohol uitlaatklep om de spanning en de teleurstelling uit te schakelen. Zou het kunnen zijn omdat ik al jaren bezig ben met hulp kunnen aanvaarden en emotioneel binnen te laten komen met alle twijfels die erbij komen kijk en inmiddels dus ook mijn valkuilen wat verslavingen daarin betreft heb leren kennen ik daar wel wat sterker in geworden ben? Routine zeg maar. En dus totaal bij iets nieuws doen, zoals nu hulp inkopen weer de neiging heb om op het oude terug te vallen? Ik ben benieuwd! Voor nu, heb ik lekker gegeten en een pyjama aangetrokken, zit aan de thee, en zeg steeds tegen mezelf ik ga niks halen. Maar het volgende moment ben ik me weer aan het aankleden en sta ik bij mijn fiets om toch maar even naar de nachtwinkel te gaan. Het zal nog wel even duren totdat ik weet dat de nachtwinkel dicht is. Maar zo heftig heb ik het in lange tijd niet meer zo meegemaakt met mezelf. Zo stom! De kou helpt wel en de regen ook!

Ik heb gewoon behoefte om iets van me af te schrijven en dat kan hier hoop ik. Zonder dat een mens zich ermee gaat bemoeien of tips geeft, daar ben ik zelf al mee bezig en daarom is het gewoon vaak lastig om ook de neven gevoelens ernaast te kunnen laten bestaan. Omdat ik groot en sterk moet zijn en zelf gekozen heb voor deze kant van het leven. Ik heb er ook geen spijt van dat ik die mensen geholpen heb om te mogen doodgaan, dat ik ze los kon laten. Maar de andere kant is wel dat ik ze mag missen en soms gewoon mis, en daar ook verdrietig over ben. En in die fase zit ik nu, de mensen die ik ooit in mijn leven had intens missen en zoals in het begin toen ze weg waren me een gat van eenzaamheid gezogen voelen. Gelukkig weet ik dat ik dat dus overleef, maar op dit moment lijkt het even een moeilijk obstakel, en geen gevoel of situatie waar ik nog naar terug wil. En dan helemaal op te gaan in het gemis van hen en herinneringen van ze ophalen steunt me. Voor wat mogelijk nog komen gaat. Het is en blijft niet leuk om een dierbare los te mogen laten en zelf weer verder te gaan. Maar daardoor juist, de gesprekken die ik met mijn dierbaren had, de leuke ervaringen die ik met ze had, mee te nemen in mijn leven, steunde me. Maar nu staan nieuwe vriendschappen weer op een richting eindpunt en heb ik soms het gevoel dat ik de kracht er niet meer voor heb om met hun in mijn gedachten een nieuw hoofdstuk aan mijn leven te breien. En ja ik weet 100 procent zeker dat ik dit ook wel weer overleef en me opnieuw open kan stellen, maar naar die eenzaamheid en diepte kijk ik niet uit en ik ben ook even niet nieuwsgierig genoeg en krachtig om van een verlies een mooie les te maken. Nu, ben ik liever even bezig met niet wat komen gaat, maar her te beleven hoe het voelde voor mij om afscheid te moeten nemen en die persoon los te laten. Nu kom ik pas aan mijn rouw toe. Omdat ik werkelijk zonder invloed van wat dan ook toe kom aan wat ik diep van binnen voelde. Mijn dierbaren hebben er geen zorgen meer over, want ze zijn dood en anderen praten er ook niet graag met mij over omdat ik omwille van degene mijn verdriet en gemis aan de kant zet en eerder op zou komen voor de keuze van de overledene. Maar nu jank ik effe en praat tegen ze, dat ik ze mis en graag nog meer herinneringen met ze had willen maken. Lekker effe je tranen over je wangen te lopen. En je heel erg kwetsbaar te voelen. Ze komen er niet mee terug, maar geeft me kracht en moed om opnieuw verbinding aan te durven gaan en heel leuke dingen in het leven weer te ervaren. Dus ja nu ben ik weer even sip, omdat ik stilsta bij het feit dat mijn moeder maandag jarig zou zijn en het de zoveelste keer gaat zijn dat ik wel aan haar denk, samen met mijn broer en ze dat niet ontvangen kan. Dit keer laat ik op die dag een gaskachel plaatsen, ik vond het een symbolisch iets om dat ding te laten plaatsen toen ik het eenmaal kon kopen dankzij dat mijn vader ook dood was en hun huis waar ze beide aan gewerkt hadden verkocht werd, met de erfenis van mijn vader had ik niet zoveel maar toen ik mezelf bedacht dat onze moeder daar ook aan meegewerkt had vond ik dat ik het wel mocht aanvaarden. En nu dankzij, mijn mum zit ik er aankomende maandag echt heel lekker warm bij. Zo ervaar ik dat, want ik vind het maar lastig dat er vreemde mensen in mijn huis komen en waar ik een paar uur afhankelijk van ben. En daarom mis ik mijn moeder nu eigenlijk en andere dierbaren van mij ook, die waren zo makkelijk in hulp aanvaarden. Hoewel ik er voor betaal, blijf ik me zorgen maken of ik mezelf sociaal genoeg gedraag. Ja, kopje koffie schenken, vrij normaal om te doen, voor mij heel ingewikkeld, ik ben gewoon niet zo sociaal zoals normaal is, ik ben gewoon heel sociaal op een ander vlak. Als het over leven en dood gaat. En ik hoor ze nu al lachen vanuit hiernamaals, maar eigenlijk zou ik ze gewoon even gezien en geknuffeld hebben dan zou ik daar op kunnen teren de volgende tig jaar. Nope ik geloof niet dat ik ze wel zou ontmoeten als ik zelf dood ga, maar ik geloof wel dat ik achter mijn hart een soort van rugzakje heb dat al die leuke ervaringen en herinneringen aan ze bewaard, dus als ik dood ga, en zij zin alweer een level verder, ik daar liefde en steun uit kan putten. En dat maakt het idee dat ik de mensen van het hier en nu dus ook mag loslaten minder hopeloos en eenzaam. Ik heb gewoon een rugzak met liefde op mijn rug hangen. Dat klinkt allemaal heel leuk en aardig, maar als ik eerlijk ben, heb ik er nu wel meer moeite mee om iemand los te laten. Ik begin steeds meer last te krijgen van mijn verlatingsangst, die ik vroeger had. Toen deed ik daarom gewoon niks, niemand toelaten en geen contact maken. En nu doe ik dat wel, maar denk ook een beetje meer aan mezelf, in die zin dat ik niet meer ga helpen om dood te gaan, maar luister naar hoe de stappen gaan. Nog steeds niet leuk maar dat is het risico van het vak om Spud te zijn denk ik dan. Nu nog even janken, heerlijk om je tranen over je wangen te voelen biggelen, dan heb ik toch het gevoel dat ik tenminste nog kan voelen. En wel leef. Fijn dat ik dit even van me af kon schrijven.