Spud

Hoewel het nu al bijna 5 jaar geleden is dat mijn moeder me liefdevol losliet, denk nog altijd aan haar bij alles wat ik doe. Wel is het verwarrend omdat ze van spiritueel ooit een witte heks werd, dus dat ik daar ook allemaal van heb mogen proeven. Wat mij gewoon een hele lastige spiritueel maakt en een lastige heks. Ik voel me meer een Kenau soms. Maar brengt me well tot mijn verslavingen nader te onderzoeken. Zonder komen alle die gevoelens nog directer binnen en overspoelen me waardoor ik ook weer een dronken gevoel krijg. Die fantasie, en die warmte wil ik niet kwijt, maar inmiddels heb ik de ervaring ook, mogen ervaren op water, en toen voelde het het beste. Dus wat mijn moeder en vader niet konden wil ik wel uitproberen, zonder roken jezelf kunnen laten gaan. Zweven, en op tijd weer aarden want dat zijn mijn verslavingen. Als ik teveel contact gemaakt heb met een ander, ga ik daarna drinken om mijn denken te verdoven en rook me te pletter als het niet goed ontvangen is. Ja, ik weet wel dat mijn verleden mij ook gemaakt heeft, maar ik ben dat ontgroeit ik vind het gewoon belangrijker om stil te staan bij mijn ouders, hoe ze streng konden zijn en onmogelijk en tegelijkertijd me leerde om een hele snelweg plat te leggen om eendjes te redden. Ik zie veel in verkeer gebeuren maar die standvastigheid heb ik nog niet ontwikkeld. Mijn ouders maakte ruzie met elkaar maar waren gewoon in het echt hele leuke mensen. En ik kan niet anders zeggen dat onze pa het niet echt trok dat onze moeder op ontdekkingstocht ging naar andere mannen. Hij is ook gestorven in het bijzijn van mensen die zijn hulp konden gebruiken en zijn geld. Ik vond mijn vader altijd een akelige kerel, maar nu ze allebei dood zijn, ben ik eigenlijk gewoon blij met allebei en ook trots op dat ze mijn ouders geweest zijn. Vrienden kopen is mijn dinge niet, en ik mag ook opletten dat ik me niet om goodwill verlies. Mijn ouders waren eigenlijk gewoon heel goed, maar geen goede mix samen maar die mix zijn mijn broers en ik nu. best grappig!

Omdat ik een te groot dierhart heb, ik noem me vaak de advocaat van het dier. Ik heb heel mooie ervaringen op kunnen doen als soort van assistent dierenasiel uitbater. Dan was ik wel zeg maar een beetje baas over het asiel omdat de uitbaters op vakantie waren. Maar ik moest alles overleggen en akkoord krijgen en als ik dan een besluit voorlegde kreeg ik wel een okè maar moest het verder zelf oplossen. Op dat moment ging de dierenarts waar ze mee werkte ook op vakantie. Dus ik kreeg toen te maken met 3 mogelijkheden van een dier in te laten slapen. Blijkbaar bij een bepaald euthanasie middel ervaren dieren heel veel pijn en dat mocht niet. Dan zou er een middel in de kluis liggen, wat ik die kat dan in de buikholte moest spuiten, zodat dat dier volgens hun normen zou gaan. Ik heb toen als verantwoordelijke gekozen, voor de dierenarts die het misschien niet zou doen zoals mijn bazen graag zagen, maar ik me vertrouwd bij voelde. Want ik had het wel vaak gezien hoe dat ging, maar nog nooit in de praktijk gedaan. En die stomme kluis wilde ik niet aanraken. Het was dan ook behoorlijk indrukwekkend hoe de euthanasie toen gebeurde. Er was een zogenaamd iemand die Fons bij hun gebracht had en dus Fons ook heel erg goed kon aanvoelen. En veel inspraak had. Fons, een rode kater, die op de straat zat en als voetbal gebruikt is kwam op het asiel. Daarna toen hij er pas was heeft hij iedereen geleidt naar een heel zieke verstopte kat. Daarna, kreeg hij kattenaids en een hele nare schimmel, waardoor zijn staart is geamputeerd en dat hij dagdagelijks in een bad moest. Omdat het een taak was wat je af moest ronden, was er nooit tijd om stil te staan bij het gevoel van Fons. En daarom had ik zoiets, kat ik mag de tijd voor je nemen. Maar uiteindelijk heb ik hem het doodvonnis gegeven. En wat ik daar heel pijnlijk aan vind, is dat de persoon die Fons zo goed kende en garant stond voor hem. Toen zich afkeerde van Fons, omdat ze bang was dat ze deze schimmel ook zou krijgen. Voor mijn gevoel werd Fons toen ook totaal afgewezen. Dus toen iedereen zei, jij moet Fons vasthouden als hij zijn spuitje krijgt. Fons was heel ziek en ik moest zijn kopje ook echt tegen mijn schouder leggen, hij heeft me onder gepist en gescheten, maar ik vond die kat niet vies. En toen die kat eenmaal dood was, ben ik niet in overleg gegaan met mijn bazen waar ik deze moest begraven. Nu ik erover schrijf valt nu de enorme bijzonderheid me op. Mijn kat Vida, die toen ook daar woonde zat naast me toen ik Fons aan het begraven was. En later kreeg ik te horen dat Fons exact op die plek iedereen geattendeerd had op die zieke kat. Dus tegen alle principes in had ik iets gedaan zonder rekening te houden met een ander. Dat maakte me meer witte raaf, maar uiteindelijk hebben ze teveel druk gezet op deze witte raaf, en ben ik nu van mening, dat ik mijn mening, mijn advies en mijn ervaringen kan delen. Maar vrij te nemen is. En anders laat ik het los, want zijn mijn dieren niet. Ik zou dolgraag een asiel beginnen, maar ik ben gewoon heel slecht in dieren overdragen als ik ze weer het vertrouwen in mensen terug gegeven heb

Ja, dat klopt! Ik heb er enorm van genoten! Met dieren werken blijf ik toch altijd interessanter vinden dan iemands zijn huis op te ruimen. Je leert dan ook wel wat van mensen of over mensen, maar vind ik niet zo boeiend, omdat je je grote waffel dan dicht moet houden uit respect en privacy blabla. En vanuit zelfbehoud, hihi, want als ik de geïnteresseerde vragen wel zou stellen, dan zouden mensen kunnen gaan denken ach ze kan het ook met minder uren doen. En gaan mij dan voor minder inhuren. En dan moet ik op een klok gaan werken en dat is mijn ding helemaal niet. Wat betreft met die hondjes bezig te zijn en dat te kunnen doen. Is dat ik het van mijn poetstaak afgekoppeld heb dus geen taak was, wat ik goed moest doen omdat ik er voor betaald zou worden. Dus werd het voor mij, ook een soort experiment en grote les, waardoor de druk eraf was als ze dan toch blafte. Ik heb uiteindelijk toch feedback gevraagd aan die klant, en pas toen ik erachter vroeg, besefte ze zich dat ze die dag echt veel minder stress gevoelens ervaren had omtrent het honden geblaf. Dat was leuk om terug te horen. Maar ik heb er ook meteen bij gezegd, dat ik voor het poetsen kom dus dat ze niet van mij kan verwachten dat ik dat elke week zo voor elkaar kan krijgen. Anders ga ik ook stress krijgen als die honden toevallig die dag wel blaffen en niet doen wat ze afgelopen maandag deden. Het zijn en blijven mijn honden niet, en ik kom soms ook met grote tegenzin werken, of druk in mijn hoofd bezig met andere dingen. Waardoor ik wellicht ook even niet zoveel ruimte en tijd kan vrijmaken om die hondjes te leren kennen. Wat voor mij het verschil maakt, is dat ik mijn katten elke dag zie, daar verantwoordelijk voor ben en dus ook zelf kan besluiten wat ik met ze mag gaan doen. Of even niet en daar dan de consequenties van dragen. Met andermans huisdieren, mag ik mijn alle dieren willen helpen drang en probleem oplossende gedachtes onderdrukken, in die zin, dat wat ik observeer bij die dieren soms niet helemaal past in hoe de eigenaren hun dieren ervaren als ik dat overbreng. Ik weet dat ik geen allesweter ben, qua dieren, omdat met dieren omgaan een levenslang leren is. Maar dat kan me soms best frustreren dat die eigenaren het niet anders willen bekijken. En uiteindelijk dat dier daar de dupe van wordt. Zo heb ik weleens ergens gewerkt, daar hadden ze een Boxer Umberto. Toen ik daar voor het eerst kwam, en deze hond zag, had ik niet het idee dat ik zonder toezicht van de verzorgers het pand kon betreden, hoewel er een bordje stond met bel aan en kom binnen. Ik ben net zo lang blijven bellen totdat iemand mij binnen liet. En me eerst voorstelde aan deze hond. Uiteindelijk leerde die hond mij kennen en kon ik wel naar binnen zonder iemand. Maar die hond heeft flink veel mensen gebeten. Die klant heeft zelfs een officiële brief gekregen van de stroommaatschappij dat ze de hond de volgende keer op moesten sluiten als de stroommeter kwam. Wat die mensen zeiden was dat Umberto absoluut niet beet. Zei waren nooit thuis als het gebeurde en ik was wel in hun huis. Ik heb wel heel veel mensen de verbanddoos mogen aanrijken zeg maar. Maar ja ze waren van mening dat hij niet beet en daar viel geen spelt tussen te krijgen. Nou ja een boxer, drukke honden, hoewel de tuin groot was, kon hij zijn energie gewoon niet kwijt. Of raakte hij soms gewoon over enthousiast, ik ben balletjes met hem gooien, en stopte op het punt dat ik het gevoel had dat hij in de bijtmodus geraakte. Ik ben gelukkig nooit gebeten. Maar de kok is gebeten, de klanten aan huis, de schoondochter maar dat bleven enthousiaste bijtwonden volgens die mensen. Totdat Umberto hun peuter kleinkind voor speelgoed aan zag en ernstig verminkt heeft, toen beet hij nog niet, maar moest wel een spuitje krijgen vanwege zijn enthousiasme. Gelukkig was ik toen al jaren weg daar. En om dat te voorkomen. Blijf ik zeggen, met mijn 1x per week bij jullie werken kan je niet verwachten dat het blafprobleem van jouw hond, hierbij opgelost is. Maar voor 25 euro per uur elke dag, wil ik wel een poging wagen om je hond niet te vaak te laten blaffen. Honden blaffen nu eenmaal, leer er maar aan te wennen.

Ha die hoi! Om terug te komen op de blaffende hondjes, die blaffen nog steeds. Alleen, viel het me wel op dat ze vandaag qua blaffen wel liever waren voor mij. Aangezien ik niet zo veel overleg kan plegen met mijn bazin als ik daar werk, heb ik niet zoiets dat de hondjes heropvoeden mijn verantwoordelijkheid in mijn werk is. Aangezien ik huishoudhulp ben daar. Maar ik vind het wel heel erg leuk wanneer ik even echt klaar ben met het poetsenwerk, te kijken wat ik met al die adviezen van echte hondenbezitters kan doen voor mezelf in contact met die hondjes. En dat was vandaag heel leuk! En ze blafte nog steeds wel maar in mijn beleving veel minder, ik heb echter geen idee of mijn baas dat zo ook ervaren heeft. Maar dat doet er voor mij niet zo toe. Ik zei de gek leerde die 2 gewoon even een beetje beter kennen en mezelf ook. Want als ik ze buiten liet als ik gehaast was, dan blafte ze meer en luisterde ook minder goed. Als ik ze mee naar buiten nam om even uit te blazen omdat het poetswerk te saai werd, en ik de tijd en ruimte nam om rustig met ze mee te wandelen in de tuin en te kijken en te luisteren naar wat zij zagen en hoorde. Had ik sneller door wanneer ze de neiging hadden om te gaan blaffen en kon ik ze afleiden. Door een balletjes te gooien, ze een kambeurt aan te bieden of mijn rug naar ze om te draaien en te vragen of ze mee wilde komen? (dat laatste heb ik geleerd van een paarden coaching en een hondentrainer voor gehandicapte honden, zelf een doel stellen naar waar je heen wil, en niet omkijken) Gelukkig waren er veel ramen waarin ik ze kon zien, dus kon ik nog eens mijn uitnodiging herhalen om mee te gaan maar ik draaide dus niet om. En tot mijn grote verbazing kwamen ze me dan ook echt achterna. Ik heb ze elke keer wel beloond hoor, maar elke keer op een andere manier, begon met een koekje, toen een borstelbeurt, toen een knuffelbeurt en toen enthousiaste woorden dat ze echt heel lief waren en ik trots op ze was. Ik weet niet maar daarna en dat vond ik nog wel het mooiste, liet ik ze weer buiten om even te kunnen plassen en kakken en ging ik gewoon zitten, en kwamen ze me gewoon naast me zitten. En gromde ze alleen nog maar, en blafte een beetje en als ik dan mijn hand op ze legde en dacht het is de bedoeling dat je niet gaat blaffen nu, dan deden ze het ook niet. Voor mij een hele leuke ervaring in ieder geval. Voor vandaag, want kan de volgende keer weer anders zijn natuurlijk. Wat ik wel jammer vond om te merken vandaag, is dat mijn baas, zich dus ergert aan het honden geblaf maar wel met de honden naar de dierenarts gaat als dat moet, maar verder eigenlijk niks met de hondjes heeft. Want toen ik deze vroeg of ze andere brokken hadden gekocht omdat ik voor het eerst tijdens mijn werken daar ze brokken zag eten, had deze geen idee. Verder heb ik een gesprek ingepland met de poetsfirma waarvoor ik werk, hoe ik deftig aan mijn baas duidelijk kan maken dat haar honden opvoeden niet mijn taak is. En dat deze zelf eigenlijk een beetje mag veranderen om iets aan dit probleem te doen. Wat op dit moment eigenlijk alleen deze zijn eigen probleem is. Bij dieren problemen kies ik toch altijd wel de kant van het dier. En dan kan ik nogal hard en kort door de bocht op mensen reageren. En aangezien juist die hondjes mijn werkdag heel leuk maken omdat de kids inmiddels allemaal uit huis aan het studeren zijn gegaan, wil ik het gewoon niet verprutsen met mijn grote mond. Verder ga ik morgen naar de sauna! Lekkerrrr!

Volledige titel; Morgen stop ik echt! Net als gisteren... 'Morgen stop ik echt! ' - Paul Smit | Uitgeverij Samsara Books

Goede avond deze avond, Ik dacht deze ochtend lekker een werkdag te hebben met de hondjes van mijn klant, omdat mijn klant op vakantie zou zijn. (dan kan ik de hondjes gewoon naar lievenlust laten blaffen en in mijn ogen hond laten zijn, mijn klant heeft namelijk een chronische aversie tegen honden geblaf) Maar wegens griep waren ze thuis gebleven, wat betreft de hondjes wel heel erg sneu, maar de partner die natuurfotograaf is heeft me kei gave foto´s laten zien van een wolf die hij gespot heeft. Of nou ja, net toen ze de plek weer wilde verlaten liet de wolf zich zien en die was op jacht naar muizen. Kei gave foto´s waren dat. Tsja, ondanks dat de praktijk gesloten was vandaag en ze dus een vrije dag hadden, leek die aversie tegen het hondengeblaf wel nog extremer dan anders te zijn. Want mijn klant kwam compleet overstuur naar mij toe. Dat ze echt gek werd van dat geblaf en ze zich er ook zorgen over maakte dat de buurt er problemen mee had. Even voor alle duidelijkheid, ik ben daar huishoudhulp en hoewel mijn taak daar niet de honden verzorgen is, hoort de hondjes kammen en qua blaffen in toom houden er blijkbaar ook bij. Omdat ik vanwege mijn dierverzorgingsachtergrond ze ook weleens getipt heb om met ze naar de dierenarts te gaan. Ik werk daar maar 1x per week, dus ik kan niet en mijn werk doen en die hondjes de hele tijd in toom proberen te houden. Buiten dat moeten honden hun behoefte gewoon kunnen doen een paar keer per dag en niet 1x per dag. Dus ik heb de blafband met citronella lucht maar aangeraden. Dat zag mijn klant wederom niet zitten, want dacht dat het met stroom was. Nope! Heeft een hondenverzorger nog tips voor mij? Hoe ik mezelf uit deze situatie kan helpen en mijn klant ook respectvolle tips kan geven? En de hondjes gewoon in hun waarde kan laten.

@Sanity, helemaal prima!

En nu net uitgelezen, De Heksen waren High, van A van Hageland. Hoewel het al een oud boek is, herkende ik wel de problemen van het hier en nu erin.

Vraagje? Ik heb het boek de zevende zus uit een straat bibliotheek getrokken. Omdat ik dacht dat dat van de 7 zussen serie was. Ik kan op dit boek alleen niks vinden over alle series. Dus vraag ik me af of ik gewoon een deel van die 7 zussen heb en of ik dat zonder al de boeken daarvoor ook kan lezen?

Herkenbaar! Ik heb het altijd vooral lastig gevonden dat ik verantwoording af moest leggen omdat ik geen samenwerking zag met die persoon. Dan kwam toch altijd de opmerking, dat ik mijn ontwikkeling in de weg zou staan. Tsja voor zover ik mezelf ken, als ik bij voorbaat al geen vertrouwen voel bij iemand dan ga ik zeker niet mijn diepere lagen met zo iemand delen. En is het dus zonde van de tijd voor allebei. Om met die onzeker makende opmerking om te gaan, dat twijfels oproept, je staat je eigen ontwikkeling in de weg als je deze hulp niet aanvaart. Ben ik intake gesprekken met hulpverleners gaan zien als sollicitatiegesprekken. Daarin was ik zelf de baas en zag ik de therapeut als personeel. Zodoende heb ik wel gepaste hulp kunnen vinden, wat me diepgang heeft gebracht en me echt geholpen heeft. Was ook wennen voor de therapeuten om op die manier afgewezen te worden door mij. En nog steeds ligt de opmerking dat ik mijn eigen ontwikkeling in de weg sta gevoelig, ik twijfel dan echt aan mezelf weer. Maar mijn gevoel volgen ondanks de twijfels, heeft me meer geholpen dan wekelijks een gesprek hebben met iemand waarmee ik mijn dieptes qua denken niet toevertrouw. Top dus, dat je het afgeblazen hebt.

Ik ben vandaag even met de camper boodschappen gaan doen, mijn aanloop zwerfkat stapte ook in dus we hebben hem maar mee laten rijden. Eigenlijk hoopte ik dat hij zou leren om niet meer in een auto te stappen maar hij vond het spannend en ook leuk! Ik vond het wel heel erg leuk, om zo met die kat op stap te zijn en dat wederzijdse vertrouwen te voelen, maar mijn plannetje om hem juist af te leren om in vreemde auto´s te stappen is mislukt. Gelukkig is ie gechipt, dus als het chipsysteem werkt, kan ik er rekening mee houden dat ik hem weleens op mag gaan halen in een plaats in Europa waar ie zelf niet met de benenwagen gekomen kan zijn. Maar voor nu ben ik aan het sparen voor zo´n camerabandje want ik ben heel benieuwd naar zijn leventje naast het leven bij mij. Volgens mij heeft hij namelijk best wel veel andere vrienden in de omgeving die hem ook kunnen waarderen. Ik zag hem gisteren namelijk nog in een weiland zitten naast een boer die zijn knolveulen aan het verzorgen was. Iets van een km van mijn huis, het was een leuk gezicht. Ik heb inmiddels afgeleerd om hem dan te roepen, omdat ik de automobilisten niet zo vertrouw. Maar 10 minuten nadat ik thuis gekomen was, kwam meneer mij weer goede dag zeggen. En dan weet ik pas zeker dat ik mijn huisvriend juist gespot heb. Tsja ik weet niet hoe ik dat gevoel het beste kan omschrijven? Hartverwarmend, dat deze kat mij tussen al zijn andere vrienden ook uitgekozen heeft om een vriend van hem te mogen zijn.

Waar schiet je dan op? Ik stel me namelijk dan zo voor dat je met losse flodders zo een middeleeuwse oorlog speelt met andere mensen.

Om terug te komen op die gevangen mol, van mijn klant. Ik was daar deze week weer en zag een rooster boven de vijver hangen. Dus ik vroeg hem heb je nu een duikplank gemaakt voor de kikkers? Maar hier komt een tip van de dag voor vijverhouders, nee, hij had vroeger geleerd van zijn opa, dat als je een rat of mol hebt gevangen, dat kadaver op een rooster met gaas legt en boven de vijver hangt. De gedachte is, dan komen er maden op en die vallen in de vijver en dat is dan voer voor de vissen. Ik vond het wel een slim plan en ook dierwaardig en respectvol naar dat gesneuvelde dier omdat het toch nog gebruikt wordt en niet onnodig dood moest gaan. Bij mijn klant was de mol spontaan verdwenen, dus diende niet voor visvoer, maar ook nuttig denk ik dan.

Goedemorgen deze morgen! Ik heb er niks over gelezen en eigenlijk ook niet opgezocht, maar ik geniet de afgelopen dagen heel erg van de sterk verlichtende maan. Hiermee kan ik zonder zaklamp gewoon van mijn bosrijke omgeving genieten en dat is zo leuk! Wederom was ik deze morgen alweer om 4 uur klaar met slapen en omdat ik vandaag niet hoefde te werken en dus geen tijd in de gaten hoefde te houden ben ik het bos ingedoken. (wel met een zaklamp, maar alleen aangezet als ik een schim zag) Ik heb reeën gezien, uilen die overvlogen, jammer dat ik de soorten nog niet herken. Helaas geen zwijnen of wolven gezien, maar gewoon de stilte en daarmee het geritsel horen was heel fijn. Ik heb de wereld weer wakker horen worden, wat kunnen wij mensen toch een herrie maken. Ik stond er eigenlijk niet zo bij stil. Nu ja, ik heb genoten en heb er al een halve dag opzitten dus vandaag gewoon lekker rustig aan doen, veel omgevingsgeluiden weer, niet erg, maar niet zoveel goesting om eraan mee te doen. Vandaag doe ik alleen maar stille klusjes, en sta stil bij de mooie en rustige ochtend die ik vandaag heb gehad.

Hoe gaat iedereen? Bij mij is het grof misgegaan, toen bleek, nadat ik mijn vrijheid beschermd had dat niet zo bleek en ik meer problemen kreeg. Vooral achter de pc moeten zitten en niks anders meer doen, kosten me mijn longen. Dat gedoe is te lezen op wie is wie onder mijn naam. Laat ik achter me, en ik ben weer lekker thuis bezig waar ik geen peuk bij kan gebruiken. Verder ben ik fan nu van droste chocolademelk met een pepertje en marshmallows. Ik hoef niet aan mijn lijn te denken, die extra kilo´s kan ik wel gebruiken. Inmiddels zit ik weer op 21 euro bespaard hebben.

Ik ben vandaag met mijn laatste aanwinst qua katten naar de dierenarts gegaan. En alles wat er over haar verteld is bij de overname van anderhalf jaar geleden, klopt niet. Vind ik niet zo erg, ik kende deze mensen van vroeger al, en ik en ons mam hebben wel vaker katten van hun overgenomen. Tsja hoe kan ik kort en krachtig omschrijven? Ze hebben een groot hart voor dieren, maar hun hart is enorm gekwetst en omdat ze niet geleerd hebben om het niet verdoven met drank en drugs en overmatig geld uitgeven komen ze dusdanig in de problemen dat ze dan toch wel weer hulp voor zichzelf zoeken. Opnames dus, en daar zijn geen huisdieren welkom. Maar dat is ook het enige wat ik er over wil zeggen, want mijn deelmoment gaat eigenlijk over Luna, omdat die band tussen ons zo bevestigd werd toen we bij de dierenarts waren. Als ik naar een dierenarts ga en ik de katten presenteer waarvan ik personeel mag zijn. Houd ik altijd een slag om de arm, bij mijn aanmelding, mij bijt en krabt deze niet, maar in een nieuwe ervaring weet ik het niet omdat het nieuw is voor mij en mijn kat. Dus dan haalt de dierenarts alles uit de kast, en mag ik mijn kat nuchter houden, voor eventuele sedatie omdat onderzoek anders niet mogelijk is. Luna is een tricolor/lapjeskat en doorgaans hebben die meer temperament dan andere kleuren katten. (ik ben zelf al een beetje over dat vooroordeel maar ik blijf er rekening mee houden) Enfin, Luna is wel in een zakje gestopt, om bloed te trekken, maar eigenlijk was ze zo mak als een lammetje tijdens het gehele onderzoek. Er was totaal geen sedatie nodig. We hebben haar ook gewoon los laten lopen en ze gedroeg zich als een praktijk kat die daar al jaren rondloopt. Iedereen vond ze gewoon leuk, de assistenten, de andere dierenartsen, de klanten. We waren toen op de uitslag van de bloedtest aan het wachten. Lichamelijk mankeert ze niets, de conclusie is dat mijn kat gewoon vers drinkwater heel erg lekker vindt en daardoor veel drinkt en dus ook veel plast. Verder bleek ze dus niet gechipt te zijn (maar dat had ik min of meer al verwacht) Nu heeft ze wel een chip en is er een bloedsample naar een extern centrum gestuurd, om te checken of ze nu wel gesteriliseerd is of niet? Haar leeftijd zal altijd blijven gissen, ik nam haar over en toen werd mij verteld dat ze 3 jaar was. Ik had al meteen zoiets, ik denk dat ze wel een beetje ouder is. Dat is ook niet te checken. Misschien als de bloedtest aangeeft dat ze wel of niet gesteriliseerd is, maar dan nog niet. Ik ben gewoon trots en kei dankbaar, dat deze kat mij gewoon vertrouwde blijkbaar, en dat het zo soepel ging. Dat ik dan een beetje voorgelogen ben, speelt geen rol. Ik dacht al een band met haar te voelen toen ik kwam kijken. Wat ik wel lastig vind, is het idee dat de bloeduitslag aangeeft dat ze niet gesteriliseerd blijkt, en dat ik haar die narcose aandoe om te laten steriliseren en dan toch bij de operatie blijkt dat het wel gedaan was. Dan kan ik wel een beetje boos worden, niet om het geld, maar omdat die kat moet afzien en een buikoperatie voor niks heeft moeten ondergaan. Omdat iemand gewoon niet durfde eerlijk te zijn. Dat ga ik denk ik wel gebruiken, als ik iemand weer ga helpen om een kat op te vangen of te adopteren, dan durf ik wel te zeggen dat ze nog van me horen als blijkt dat ze me niet de hele waarheid hebben verteld. Ik kom gewoon nooit van katten af, verwacht ik. En ik ga ook aan ze dood waarschijnlijk. Want vannacht had mijn aanloopzwerfkat zoiets, ik wil bij je slapen. En hij gromde vrijwel alle katten van mijn huiskatten weg behalve eentje Aldo. En die waren zo aan het vechten om bij mij te zijn, dat ik regelmatig vanuit benauwdheid wakker werd. Dan denk ik wel een beetje, ooit ga ik gesmoord worden door kattenliefde of kattenconnectie.

@Smaragdie, ik heb je gelezen, kei leuk dat je een sinterklaasdraadje eventueel wil regelen als er ook andere zijn die mee willen doen. Ik zie het wel voorbij komen als het zover is. Voor jou in ieder geval al heel veel succes gewenst en veel plezier met de voorpret.

Pfff, een paar zenuwslopende denkdagen achter de rug, maar mail is onderhand verzonden naar de notaris. Nu weer lekker relaxed, zonder bovenstaande in mijn achterhoofd verder met mijn huisje opknappen.

Hoi, ik kom even binnenvallen om te vragen of er al mensen bezig zijn met een eventueel Sinterklaasgedichten draadje? Dit keer wil ik nergens aan meedoen, maar zou het wel leuk vinden als daar dit jaar weer opnieuw werk van gemaakt wordt. Ik vind dat je sinterklaas gewoon in eren mag blijven houden. Ik hoop dat iemand iets wil doen met deze opmerking en ik hoop snel een initiatief voorbij te zien komen. Niks moet alles is goed, maar zo gaan mijn gedachtes een beetje. Het lijkt me wel weer heel erg leuk als er eentje komt. Maar daar mag iedereen weer zin in in hebben en niet alleen ik zei de gek. Fijne dag nog!

Gatverdamme! Hoewel ik anderen heb laten meelezen, hebben we allemaal dat regeltje dat de notaris de erfbelasting ook betaald heeft niet gezien. Dus in plaats van mezelf uit de nesten gewerkt te hebben, heb ik er weer een probleem bij. Nu kan ik boos en teleurgesteld zijn in het verkeerde advies dat ik gekregen heb en daar op ingegaan ben. Maar dat vind ik niet fair, ik besloot immers om dat advies aan te nemen en die rekening te betalen. Daar is niemand anders verantwoordelijk voor dan ik. Dus ik baal vooral heel erg van mezelf. Maar niet zo heel erg dat ik meteen uit het veld geslagen ben. Ik zie er ook weer een wijze leerles in dat ik nog beter mag leren om minder impulsief een gevoelsmatig probleem voor mij op te lossen door het maar op te lossen met mijn zuurverdiende centjes er tegen aan te gooien. Ik mag nog vaker leren om tot 10 te tellen en er meerdere nachtjes over slapen om tot de actie voor mezelf opkomen over te gaan. Ik denk als ik minder wantrouwig (emotioneel) de gang van zaken had kunnen ontvangen, en dus de feiten had kunnen lezen, zonder alle negatieve herinneringen uit het verleden erbij te betrekken. Ik veel beter had kunnen handelen en er beter mee omgegaan had kunnen zijn. Nu mag ik mijn fout corrigeren en ook nog zien duidelijk te maken wat mijn moeite is met de communicatie. Extra kopzorgen, terwijl ik eigenlijk met mijn betaling dacht van al het gezeik af te zijn. Maar nog steeds overheerst het innerlijke gevoel, ik deed wat ik deed en kan ik eigenlijk nog steeds wel achter mijn gevoel staan, wat ik met deze stomme stunt wilde bereiken. Namelijk stoppen met mijn afhankelijke houding en alle spanningen daarbij, ik nam het heft weer in eigen handen. Dat het nu blijkt dat het een onjuiste beslissing was, neemt dat hele basis gevoel van innerlijke vrijheid niet weg. Zo ga ik dus om met als ik volgens mijn ouders zonder handje mag lopen op deze aarde, zoals mijn leven begon met vallen en opstaan dus. Dat het geld weg is, baal ik niet zo van. Ik baal er wel van, dat ik dus vanwege een bepaald zinnetje wat ik miste mezelf het eigenlijk moeilijker gemaakt heb dan dat het is. Maar ja de beste studenten krijgen de moeilijkste lessen dus daar houd ik me dan maar aan vast. Ik zal blij en gelukkig zijn, als ik onderhand eens mag rouwen over mijn ouders, de breuk met mijn broer en dat allemaal een plekje kan gaan geven. Ik ben al vrij ver, naast al het vervelende kan ik al zien wat ze goed deden. Maar steeds weer geconfronteerd te worden in een cc mail met al die mensen waarmee ik eigenlijk geen contact meer wil hebben blijf ik lastig vinden. Dus ik hoop dat de belastingdienst snel komt met de definitieve aanslag. Want dan ben ik ook klaar met informatie in mijn mailbox ontvangen van mensen waar ik eigenlijk niks mee te maken heb en zij met mij niet meer.

Ik stond vandaag met spierpijn op en heb even overwogen om mijn klant naar morgen te verplaatsen. Maar omdat ik dat zonde van mijn vrije dag vond en van deze dag ben ik toch maar gegaan. Als ik thuis gebleven was, had ik waarschijnlijk niks gedaan en om de tijd te doden peuken gaan halen. Nu ben ik langzaam maar productief geweest op mijn werk en de dag niet in een rookgordijn aan me voorbij laten gaan. Nou weet ik niet of ik morgen op mijn vaste vrije dag nog een laagje ga doen hoor, maar ik heb hier nog genoeg te doen dus zal me goed kunnen vermaken. Dus opnieuw een prachtige dag om anders met mijn ingesleten gewoontes om te gaan. En nu lekker in bad, gaan mijn spieren waarschijnlijk wel lekker vinden en kunnen de laatste verfresten er ook afweken. Hihihi, want ik zag vandaag dat ik ondanks mijn douche van gisteren nog steeds wel onder de witte puntjes zat.

@Zbb, Wat jij als bijwerkingen omschrijft wat Champix betreft heb ik niet zo ervaren. Ik bedoel ik kreeg een doosje voor 3 maanden mee en verder geen uitleg over afbouw en dergelijke. En behalve de misselijkheid, heb ik verder toen niks aan veranderingen in mijn psyche gemerkt, behalve dat ik lichamelijk een weerstand kreeg tegen die pillen slikken. Dus ik ben eigenlijk heel erg benieuwd naar je verdere ervaringen, wil je daarover blijven schrijven? Bij ons in België wordt het namelijk niet meer voorgeschreven door de huisarts, de reden waarom wilde hij mij niet uitleggen, maar gezien jou ervaringsverslag kan ik me voorstellen dat daar meer klachten over gekomen zijn waardoor artsen ervoor kiezen om het niet meer voor te schrijven. Nu kon ik via Polen nog een soortgelijk middel krijgen, maar daar heb ik mijn dokter vriend naar laten kijken en die omschreef dezelfde bijwerkingen als jij nu als gebruiker ook omschrijft en adviseerde mij om deze niet te gebruiken. Dus nu doe ik het op wilskracht en met vallen en opstaan. En steeds maar beloningen voor mezelf in het vooruitzicht te stellen. Meer lucht, langer kunnen fietsen zonder moe te worden, mezelf fitter voelen en dat spaarpotje natuurlijk waarmee ik dromen van mezelf waar kan maken.

Aangezien het hier gaat over luister en leestips, plaats ik deze luistertip hier graag. Het is een podcast, die op zoek naar Marlotte noemt. Het gaat over een jong meisje die tijdens de corona epidemie in het ziekenhuis lag en uiteindelijk niet bestond. Of wel? Want het is een aangrijpend verhaal. Ik vind het mooi, hoe de podcastmakers hiermee omgaan. En ook de stichter van dit verhaal een podium geven.

@Zbb, ik ben je draadje gaan lezen, slik je die Champix nog? Of lukt het nog zonder? Ik heb ook weleens Champix gebruikt, en voor mij werkte het niet, omdat ik ook misselijk werd van het idee om te roken, maar omdat bij het ontstaan van mijn rookverslaving ik ook al die misselijkheid doorgegaan was dat niet werkte tegen alle andere bijkomende afkickverschijnselen. In mijn verslaafde brein, werkt het nu eenmaal zo dat het iets normaals is om misselijk van te worden, dat is overigens met drank net zo. Dus hoewel je systeem al kokhalzend zegt dit is niet goed, ik wil het eruit hebben. Zegt mijn brein die angst voor kotsen heeft, het hoort erbij en we gaan niet over ons nek. En anders zetten we even de kraan open maar blijven er niet in hangen. En nu ga ik iets goors over braken zeggen, ik neem van mezelf aan dat ik er al kokhalsneigingen van krijg als ik het nog eens teruglees. Maar ik wil het hier toch even delen, omdat dit zo een wezenlijk verschil maakt tussen mijn normale gang van zaken en mijn verslavingen. Bij mijn verslavingen weet ik namelijk dat ik er altijd misselijk van wordt, dat is een soort normaal voor mij. Als ik eens iets verkeerds eet en daarvan ziek word, of toevallig als ik de griep onder de leden heb en daardoor mijn eten uit moet braken. Is de ervaring van het kotsen voor mij een ware hel en weiger dat goedje nog tot mij te nemen. Omdat ik het zo goor vind om te kotsen dat ik dan ook niet meer kan stoppen met dat kotsen. Ik heb zelf het vermoedde dat dat iets heeft te maken heeft met wel of niet controle hebben. Als ik eens moet kotsen omdat er toevallig verkeerd bier geschonken wordt, dan kan ik het met gemak uit mijn systeem gooien. En tip ik de barmedewerker dat deze de houdbaarheidsdatum van zijn fust mag checken. En drink ik er lustig weer op door. Voor mij is het verschil, het met brokkels braken die achterin je keel en neusholte blijven zitten die me in die lus van braken laten zitten. Of gewoon even het volume in mijn buik te laten komen en als een waterval in de wc te laten stralen. En met roken is het net even wat anders, je kokhalst ook, maar gelukkig komt er niks uit. Maar dat is dus de reden dat champix niet voor mij werkte. Ik mag het toch meer hebben van dat ik het mezelf gun om niet altijd misselijk te zijn. En een misselijkloos leven na te streven. Een gebied wat ik totaal niet ken, omdat ik altijd wel met een knoop in mijn maag ervaar. Het hele leven is namelijk spannend en jezelf in deze hele chaos te zijn ook. Maar ik zei de gek, wederom niet zelf verzonnen, maar dat waren de woorden van mijn oma die ze consequent gebruikte als ze het over zichzelf had, ik ben wel benieuwd naar hoe ik het er vanaf breng als ik zonder rookgordijn en drank, mezelf in deze wereld blijf. En nu is mijn eten klaar, en ga ik lekker hutspot eten.

Pfff, als ik niet zo op mijn privacy zat, had ik nu een foto geplaatst van hoe ik eruit zie. Ik heb mijn plafond vandaag geverfd, en het was takken verf om mee te werken. Mijn plafond ziet er wel weer wit uit, maar intussen was ook mijn hele interieur die ik nog had laten staan, de katten die vol vertrouwen bij mijn werkzaamheden in hun mandje waren blijven liggen en ik zei de gek, volledig bedekt met witte spikkels. De katten en mijn meubels zijn nu weer schoon maar nu mag ik nog door de wasstraat. Maar wederom een nicotinevrije dag en hopelijk een motivatie om het vol te blijven houden, omdat mijn plafond nu ook nicotinevrij is. Mag nog een laagje over maar dan met makkelijkere verf. Hoe gaan jullie? Het irritatie level bij mij is nu lastiger aan het worden, ik kan tegenslagen minder goed relativeren, maar het lukt nog. Ik kan er alleen niet meer zo mee lachen als ik eerder deed.