Spud

Hilarisch je reactie! Daarom voor jou dit nummer. Voor man en vrouw leuk!

Soms vind ik het toch best moeilijk om trouw te blijven aan mijn werk en mijn verantwoordelijkheden daarvoor te nemen. Zoals vandaag weer, ik begon mijn shift bij mijn achterburen en met wat koekjes uit mijn fietstas te halen voor de hond, zag ik daar ook een mega grote rattenvacht liggen. Aan de poten zag ik nog dat het een rat was, want had ook heel goed een konijn geweest kunnen zijn anders. Nu ja de enige die dat doet hier is mijn zwerfkat die zichzelf hier binnen en buiten laat. Dus ik verwachte wel dat ik hem ergens wel weer zou treffen met flinke vechtwonden. Normaal zie ik hem dan even niet totdat er weer een korst op de wonden zit. Dus daar ging ik eigenlijk van uit. Alleen begon de buurhond te blaffen en dat stopte niet, dus ik ben gaan kijken. En toen zat mijn zwerfkat in de tuin van mijn buren met een bloedende voorpoot. Dat doet hij eigenlijk vrij zelden behalve als hij echt hulp nodig heeft. Zie het als een soort van cartoon van een kat die de rode vlag uithangt want zo ervaar ik dat wel. Dan wil ik eigenlijk stoppen met werken en die kat nader bekijken en kijken hoe ik hem kan helpen. Maar toen hij doorhad dat ik hem gezien had, vertrok hij weer. Dus ik ben maar vast een dierenarts afspraak gaan inplannen voor het einde van de dag. De dierenarts weet inmiddels ook dat dit om een vrije kat gaat dus als ik klaar ben met werken en de kat niet thuis aantref de afspraak weer verzet. Intern wil je dan meteen handelen en meteen tot actie overgaan, maar het is me toch gelukt om de volgende klant niet af te zeggen en gewoon mijn werk te doen. Was wel enorm lastig maar is gelukt! Met een beetje vertrouwen in dat beestje ben ik mijn werkdag doorgekomen en kwam met veel adrenaline thuis. In de garage was mijn straatvechter niet te vinden, maar in mijn huis had hij een dusdanig bloedspoor achtergelaten dat ik hem op de bank al slapende vond. De kat opgepakt in een kooitje gezet en met de fietskar meteen gaan racen naar de dierenarts. Daar bleek dat het vliesje tussen zijn tenen doorgebeten was en maar bleef bloeden. Dat is netjes gehecht en zijn pootje is verbonden. Dat laat hij allemaal wel toe. Maar van zodra we thuis zijn en ik hem in een mandje leg om zijn roes uit te slapen. Vertrekt hij weer van zodra hij wakker is en laat het verbandje dan ook achter. Dat is dan altijd zoiets, bedankt voor je hulp en houdoe en bedankt weer! Ik weet inmiddels dat hem in een bench zetten om te laten revalideren niet werkt dus daar begin ik ook niet meer aan. Maar het als altijd wel vervelend, als je de wond graag op wil volgen en medicatie voor hem hebt en hij dat roesje echt wel beter zou mogen uitslapen om hem dan weer te zien vertrekken. Meestal komt hij dan over een dag of 2 weer terug. Maar dan heeft hij niks meer aan die antibiotica en pijnstilling. En ik vind het altijd een beetje rot om te weten dat hij daar buiten in de kou zijn roes ligt uit te slapen. Van de andere kant ben ik dan ook wel weer blij dat ik mijn verantwoordelijkheden van de dag qua werk, wel heb kunnen volmaken. Het is gewoon even wennen en schakelen met zo een trouwe zwerfkat als die van mij. In die zin, dat hij nooit helemaal van mij zal zijn omdat hij een vrije kat is. Maar als hij in nood ooit gevonden wordt, en ze checken zijn chip hij op mijn naam staat. Hij is een gecastreerde kater van 8 kilo, weinig vet vooral flink gespierd en ik denk zware botten. Maar als hij dan weer naar hier komt, kan ie zich als een kitten helemaal in mijn nek nestelen dan is hij gewoon een uit de kluit gewassen kitten voor mij. En dat vind ik er zo speciaal aan, dat zo een behoorlijke vechtlustige kat die met konijnen en ratten vecht en opgegroeid is in het wild. Mij zo vertrouwd dat hij zich soms als kitten gedraagt bij mij. Volgens mij heeft hij ooit een thuisje gehad, want de meeste zwerfkatten die ik ken of gekend heb, zijn niet zo vocaal als deze. Hij wil altijd het laatste woord hebben.

@Roberto dat klopt! Maar die uil hoort ook niet bij mijn tuintelling project, maar eerder bij je oren en ogen de kost te geven terwijl je naar je werk aan het fietsen bent. Ben gewoon nieuwsgierig naar of ik het goed gezien heb, of dat ik me vergist heb en toch gewoon een buizerd heb gezien. Het alleen al uitzoeken en twijfel aan jezelf trekken vind ik vele malen leuker om uit te zoeken dan een testament opstellen of iets dergelijks. Want nu doe ik kennis op van zaken die me wel interesseren en me in mijn leven verder helpen om beter te leren spotten en vogels beter te herkennen. En dat is leuker dan mezelf door saaie stof heen te bijten om me het gevoel te geven dat ik dan mijn nabestaande uit de storm houd. Dat is gewoon niet leuk omdat ik er zelf de vruchten niet van kan plukken en vogels herkennen wel. En verder is het leven zo veranderlijk, dat ik nooit een goede handleiding zou kunnen schrijven om al mijn nabestaanden tegenmoed te kunnen komen. Laat staan te beschermen. Dan is het gewoon veel leuker om die verantwoordelijkheid in de wilgen te hangen en gewoon te blijven nieuwsgierigen naar wat je rond je heen ziet gebeuren qua dieren.

Volgens mij heb ik deze morgen een uil zien vliegen. Kop was te rond om een buizerd te zijn maar ik ben nog bezig met het uit te zoeken. Want kan goed zijn dat ik met mijn slaapogen en nog niet helemaal wakker me vergist heb. Is wel een leukere bezigheid dan uit te zoeken, hoe ik dingen alvast vast geregeld kan hebben voor mijn nabestaanden als ik zelf niet meer zo heel veel in kan brengen omdat ik er niet meer ben. Of ik het nu wil of niet, uiteindelijk worden mijn nabestaanden er toch mee belast om het te regelen of nog openstaande rekeningen op te kunnen verhalen. Ik ben al met een soort draaiboek bezig, qua abonnementen op te kunnen zeggen, ik heb die zelf geschreven brieven al klaar liggen met handtekening eronder, zodat ze alleen nog een datum hoeven in te vullen en op de post mogen doen. Mijn kist heb ik ook al in huis en mijn wensen omtrent mijn uitvaart heb ik netjes uitgeschreven. En ook uitgezocht wat dat nog zou moeten kosten en de envelop voor dat zit in die kist. Om dat te kunnen bekostigen. Maar nu was ik gisteren bij een klant, die bezig is met een document dat geen testament noemt en ook geen wilsverklaring, ik ben de naam even kwijt. Maar het gaat erom als hij dement word of zijn geheugen verliest op een andere manier, zijn dochter het recht krijgt om beslissingen dan voor hem te maken. En ja daar had ik dus nog nooit over nagedacht, dat ik wel een hele interessante map met richtlijnen heb gemaakt. Maar niet vastgelegd heb wie dat dan mag uitvoeren. Ik was altijd van mening, wie mijn boekwerk vind, politie of familie dat ze het dan wel zouden doen. Maar zo werkt het blijkbaar niet en is dus wat gemakzuchtig door mij bedacht. En het gaf me nog meer denkstof, en omdat ik vragen durf te stellen werd het eigenlijk heel erg verwarrend voor mijn klant. Ik vroeg me in alle openheid ineens af, wie volgt jou wensen op en ziet erop toe dat in dit geval zijn dochter dat ook mag doen? Ik ben mezelf gaan afvragen, als je zo een document vastlegt bij de notaris en daarvoor betaald. De notaris dan op je besluit toezicht houdt? Want bij het overlijden van mijn vader, wikkelt de notaris klerk het nu af. Zij ziet dus toe op hoe mijn vaders wensen ook uitgevoerd worden. En ze geeft altijd hele mooie afrekeningen van de kosten, maar nooit zit er een afrekening bij van haar werk en tijd. En die snap ik gewoon ik niet. En dat is waarom ik dingen vastleggen bij een notaris nogal dubieus vind. Je betaald een behoorlijk bedrag, tussen de 400 en 1000 euro om het goed geregeld te krijgen. In ons geval volgt de klerk het nauwkeurig op, maar dan nog denk ik al die uren die ze gestoken heeft om voor mijn vader te werken en dus ook voor ons. Zijn eigenlijk meer uren dan mijn pa uiteindelijk betaalde om dit document op te stellen. En dat bracht dus verwarring bij mijn klant, toen ik hem vroeg, wie gaat er uiteindelijk eigenlijk op toezien dat je dochter daadwerkelijk dat mag doen? Dat bracht wat verwarring dus ik ben gestopt met mijn vragen stellen. Ik heb het gelaten bij dat hij zei dat zijn dochter dan dat papier had om mee te zwaaien. Ik hoop het maar. Want niet is zo erg, wel weten wat je dierbare wilde en er niks mee te mogen doen. Wat ik hiervan leer, is een oplossing te zoeken waarbij je geen notaris nodig hebt. Ik heb dat geld gewoon niet en er ook niet voorover. En ik zie het wel, volgens de berichten van de notaris klerk is het huis nu verkocht en is alles nu overgedragen aan de belastingdienst. En heel raar er zat geen afrekening bij van haar actieve deelname. Het kan dus wel, en dan wordt het voor mij wel een spotprijsje waardoor ik iedereen uit de wind kan houden die me dierbaar is. Maar dat weet ik pas als het helemaal afgerond is. Voor nu overleef ik mijn katten, bewerk mijn map nog vaak, omdat ik nu leef en alles niet stilstaat. Maar over het punt wat betreft mijn uitvaart ben ik wel standvastig. Als dat dan toch mijn laatste feestje gaat zijn, wil ik gewoon geen uitvaart. Ik wil dat iedereen weet dat ik er niet meer ben, maar ik wil niet dat ze zich gedwongen voelen om bij mijn uitvaart te zijn. Het lijkt me gewoon fijner en vind ik ook een leuker idee, dat iedereen op zijn eigen manier kan rouwen met zijn eigen muziek. En eigen manier van rouw. Dat lijkt me leuker, dan opgeroepen worden om naar mijn uitvaart te komen. Kist mij die staat daar, breng me naar het crematorium en verbrand me. En strooi me uit. Ik ben dan dood, dus mijn nabestaanden hoeven door hun gemis aan mij niet in een fuik van geldschieters geholpen te worden. En als ik nog geld op mijn bankrekening heb staan, dekt dat ook alle kosten. Ik hoop echt, dat mijn dierbaren nooit lastig gevallen worden over geld omdat ze om mij gaven. En ik hoop ook dat mijn idee van thuis te rouwen ook goed valt. Dat lijkt mij gewoon heel fijn.

Wil ik gewoon even delen. Ik bracht vandaag glas naar de glasbak en daar stonden mooie glasplaten tegen de container. Dus bij het wegbrengen van glas, heb ik ook weer glas mee naar huis genomen. Voor het geval iemand dat kon gebruiken? En toen bedacht ik me daar kan dat meisje iets mee, wat ik onder mijn hoeden genomen heb qua dierenwelzijn. Ben er nog steeds niet enthousiast over dat ze een goudhamster in huis gaat halen, maar als dat is waar ze wel toestemming voor krijgt van haar moeder. Kan ik beter die meid positief stimuleren en haar helpen bij een kooi te bouwen waar die goudhamster niet uit kan ontsnappen. En dan kom je aan de deur, met dat glas en dan zie je de twinkeling in haar ogen van die meid en dan wordt ik ook blij. Zo mooi en zo leuk om te zien, hoe ze het meteen ging passen en meten en meteen weer verder doordacht over de bouwplannen. Ze is misschien wel laag begaafd beoordeeld en enorm beïnvloedbaar gediagnostiseerd, maar toch doet het mij dan deugd als ze iets krijgt en zelf aan de slag gaat en plannen op gaat stellen. Ik heb vroeger ook heel vaak te horen gekregen dat ik dom en beïnvloedbaar was, door dat steeds te horen te krijgen, ben ik uiteindelijk maar gestopt met nadenken en creatief bezig te zijn, totdat iemand me ook dingen gaf om over na te denken. Dat zie ik ook wel terug in haar. Ze gaat er gewoon meteen mee aan de slag en bespreekt haar creatieve plannen erover. Normaal praat ze niet zoveel, maar nu sprak ze honderd uit en niet enkel met mij maar met iedereen. Ik denk, omdat ze zich gezien voelde, maar dat is mijn vroegere probleempje altijd geweest, dus kan ook via mijn blik ook een projectie zijn. Maar dan nog, geniet ik van het feit dat ik een twinkeling in haar ogen zag. En druk bezig ging met de verbouwing van haar hamsterkooi. En zelfs over haar toekomst ging nadenken. Ik word daar dan weer blij van. En gewoon door iets heel simpels, je gaat je glaswerk wegbrengen en neemt weer glas mee naar huis, waar je iemand meer dan dat je verwacht, helpt. Want die had ik zelf eigenlijk ook niet zien aankomen. En kwam dus ook als een onverwacht cadeautje voor mij. En dat vind ik de leuke dingen aan het leven. En toevallig las ik vandaag een tekst, de zekerheid van het leven, is dat het altijd onzeker is.

Voor zover ik teruggelezen heb wel Lady Jane. Maar ik weet niet wat er achter de schermen verder speelt. En daar houd ik me ook het liefste buiten. Zoals ik jou ken reageer je oprecht, Lonster1 ook dus gaat hier geen eeuwige discussie worden. voor allebei.

@Francoise, bedoelde je dat in je posting? Leuk je weer gelezen te hebben!

Ik mis zo een consequent dagdraadje hier wel, dus daarom zoek ik mijn soelaas liever op het alcoholisten draadje dan hier. Kan dat hier ook niet gewoon? Dat je gewoon elke dag ook hier met elkaar komt babbelen? Want naast mijn stoppen met roken, ondervind ik er ook stress van en mis ik support. Waarom kan dat met stoppen met drinken wel bestaan. En kan je hier nergens je verhalen des levens delen als je gestopt bent roken. Roken is schijnt nog een ergere verslaving te zijn dan drinken en de afkick wordt gezien als afkicken van harddrugs. Dus waarom zou ik hier mijn dag niet mogen doornemen en gewoon mogen zeggen toen had ik het even moeilijk. Vandaag heb ik toch weer 3 sigaretten gerookt, wilde het niet doen maar deed het toch. Waarom? Omdat roken mijn stop knop is geworden qua eten. En ik inmiddels niet meer weet wat ik eten wil als vervanging van het roken? Ik ben namelijk geen snoeper en wat de snoepneiging betreft bij het stoppen met roken me vaak in de problemen brengt. Dan weet ik echt niet meer te voldoen aan die behoefte om iets tot je te nemen en ga ik water drinken. Teveel en daar wordt ik weer ziek van. Voor mij is de juiste afleiding, gewoon iets anders doen dan dat ik doorgaans doe. En uitdagingen verzinnen. Ik ben dus knopen aan het leren leggen Maar wat de magie van een dagdraadje dan weer is, je gaat hier schrijven en hebt geen peuk nodig en deelt gewoon even hoe je dag was. En de mijne was eigenlijk heel leuk, ik ben huishoudhulp, en ik luisterde een leuke podcast en omdat ik best snel werk had ik ook nog tijd om de eerste bladzijden te lezen van een leuk boek. Als we dit nu elke dag doen, en mensen gaan meedoen, krijg je hetzelfde als bij alcoholdebaas en wordt je ook geholpen. Dan bouw je contacten op en misschien wel vriendschappen ook. Ik hoop dat er iemand mee gaat doen.

Gewoon even blanco elkaars berichten lezen, en dan nog eens op elkaar reageren. @ Lady jane en @Lonster1 dan hoeft het volgens mij geen discussie te worden. Ik denk dat Francoise dat bedoelde met de waan. Verder, iedereen nog een fijne avond.

Ik geef eerlijk toe, ik ben ook aangesproken op mijn mededeelzaamheid wat ik nog steeds wel een goede correctie vond. Maar nu voel ik me soms ook wel wat bezwaard om dit forum als uitlaat klep te gebruiken. Maar ik heb inmiddels zoveel eelt op mijn ziel dat ik het nog wel aandurf om iets te delen hier. Dan pak ik mijn veiligheid in wel open staan voor feedback maar ook in sommige gevallen de feedback even langs me heen te leggen en gewoon lukraak verder te delen. En mensen door te verwijzen naar de scrol knop. Ik voel me wel aangesproken door Francoise door de opmerking de waan van de dag, wat deze daarmee bedoelde? Het maakt mij gewoon nieuwsgierig. Omdat ik het leuk vind dat deze wel weer wat geschreven heeft en ik het jammer vind dat deze niet langer meer meeschrijft. En verder heb ik heel veel wanen en daar kwam ik eigenlijk weer iets over van me afschrijven. Mijn waan van dit moment is dus, een jonge dame van 20 te laten afzien van een goudhamster in huis te halen omdat deze inmiddels op een verbodenlijst staat. En deze dame een groot hart heeft voor dieren, onzeker is gemaakt en ook nog eens geveld is door lichamelijke kwalen dat ze altijd van mensen afhankelijk is. Ik heb haar gewoon aangeboden om eens op pad te gaan met mij, naar alle mensen waarvan ik hun dieren verzorg en waar ik soms mijn twijfels bij heb. Maar het doe, omdat ik van mening ben dat melding doen van dierenverwaarlozing het er allemaal niet zoveel beter op maakt omdat asielen ook vol zitten. En ik heb haar een tegen aanbod gedaan, namelijk met mij bij mij thuis, want haar moeder ziet het niet zitten, een rat op te vangen. Daarbij heb ik wel heel erg duidelijk gemaakt, dat ze die dieren dan wel weer moest overdragen aan adoptanten. En dat vond ze moeilijk. Want normaal neemt zij een dier en zorgt haar moeder er later weer voor. Maar vandaag belde ze me op en was ineens heel enthousiast. En wil wel met me gaan meelopen en ik hoef haar daar dat beloofde tientje wat ik gezegd had niet eens voor te betalen. Voor mij gaat dit ook lastig worden, want nu heb ik niet alleen mezelf die ik soms moet corrigeren, maar ook een 20 jarige dame met haar gevoelens onder mijn hoeden, die waarschijnlijk nu gaat meemaken wat ik al achter de rug heb. Dat dieren helpen soms niet is dat je ze opvangt maar ook loslaten is. Ik vind het heel bijzonder dat ze er zo enthousiast over was, terwijl ik de nare dingen ook gezegd had. Ik hoop dat ik het duidelijk genoeg gemaakt heb, dat dit niet dieren krijgen is maar ze helpen is. En dat zie ik alleen, als ik met haar ga beginnen. Nice en spannend tegelijk.

En ik heb een nieuwe hobby gekregen. Wel kijken en je winkelwagen helemaal vol gooien maar niet kopen. Helpt mij bij het strippen van mijn keuken. Als ik weer effe gefrustreerd erbij wegloop. Of zeg maar gewoon meer dan helft slopen is. Ik heb tenminste de deurtjes en lade geleiders er netjes uitgekregen. Aangezien ik nog heel veel hout verzameld heb, kan ik zelf wel de kastjes maken. Daar de deurtjes weer op en voilà ik heb mijn oude keuken weer terug. Alleen nu wil ik deze wel demonteerbaar maken dus hoe verder ik kom met het uitbreken, hoe meer ik op ideeën kom om het zo te maken zoals ik wil. Ik wil overal bij kunnen, zonder te hoeven slopen, qua schoonmaken en lekkages maar ook katten die daar onder aan het liggen doodgaan. Is maar 1x gebeurt maar nu het zicht op waar hij lag, duidelijker is. Ben ik wel heel blij dat hij nog een stervenskreet gaf voordat ik doorhad dat hij daar lag. En hem met grof geweld onderuit heb kunnen halen om tot de conclusie te komen dat ik hem niet meer kon helpen. Als hij dat niet gedaan had, die kreet geven bedoel ik, dan wist ik het pas als ik maden plaag had gehad. Ik wil dat never nooit niet meer meemaken. En dat kan alleen maar als ik een mobiele keuken maak. Hihi, dat is enkel voor mij en niet om mijn huis interessanter te maken voor verkoop. Ik heb een huis die waarschijnlijk plat gegooid word nadat ik er tussen 6 planken vertrek. Dus voor dat hoef ik het niet te doen, maar wel voor mijn eigen woongenot.

Ik ben vandaag geweldig geholpen in mijn zoektocht naar een oogarts die geen klantenstop heeft. Helemaal top! Mijn klant van vandaag, kent mijn hele proces qua ogen en kent het reilen en zeilen hier in dit dorp een beetje beter dan ik dus toen ze hoorde welke oogartsen ik al gebeld had en omdat ze weet welke huisarts ik heb, kon zei een verband leggen tussen mijn afwijzingen. Namelijk dat sommige artsen onder elkaar een politiek spelletje spelen dus patiënten van elkaar afwijzen of juist aannemen. En toevallig schijn ik dus de oogartsen gebeld te hebben die samenwerking met mijn huisarts blijkbaar niet zo prettig vinden. (zou niet moeten kunnen, maar zo werkt het schijnbaar hier in mijn Belgische dorp) Zij heeft me dus doorverwezen naar haar oogarts, waar ze een goede band mee heeft en sterker nog persoonlijk heel goed kent. Dus ze stelde voor om samen met mij te bellen, zodat ze op de achtergrond misschien een opmerking zou kunnen maken als ik nog tot volgend jaar zou moeten wachten of wederom afgewezen zou worden. Ik vond dat wel heel raar, omdat ik van mening ben dat ik mijn boontjes zelf moet doppen, maar ik heb die hulp toch eens aangenomen voor de verandering. En zo gebeurde het dus, dat de onderhandeling begon met pas in september een afspraak te kunnen krijgen tot aan dat ik nu volgende maand een afspraak heb. Ik was al heel blij dat ik niet afgewezen werd en al in september daar terecht kon, maar mijn klant was daar niet tevreden mee dus heeft heel tactisch het gesprek overgenomen waardoor ik nu eerder een afspraak heb. Normaal krijg ik er nogal een rot gevoel van als iemand een gesprek over mij van mij overneemt, dan voel ik me net een klein kind die zelf niks kan ofzo of dat ik dom ben ofzo. Maar dat bedoel ik met hoe tactisch die klant het gesprek overnam, mijn klant sprak niet over mij alsof ik niet voldoende informatie gegeven heb, maar haar ervaringen met mij en hoe zij ze ervaart hoeveel last ik ervan ondervind. En dan ook nog met die persoonlijke vriendschap voelde het wel oké. Je hebt in deze wereld dus kruiwagens nodig. Dat wist ik al wel maar zoek ze nooit doelbewust. En vaak zie ik ze niet of wijs ik ze af. Maar dit keer heb ik er wel gebruik van gemaakt en ben ik heel blij mee! Ik heb spontaan ook minder pijn aan mijn ogen. Mijn klant zei achteraf, jij bent gewoon open en transparant, je komt soms ook werken als je eigenlijk ziek in bed zou moeten liggen en bent er open en eerlijk over of je de hele shift af kan maken of niet. Wij weten vanaf de minuut dat jij hier binnen stapt waar wij aan toe zijn. Dus als wij dan horen hoe lang je al over je ogen praat en klaagt, willen wij daar bij helpen waar we kunnen en dat was nu dus. Mooi toch hé? Dat vind ik wel bijzonder.

Tsjonge die had ik met of zonder bril niet zien aankomen! (is een cynistisch woordgrapje van mij om met afwijzingen om te kunnen gaan) Ik ben al 2 jaar bezig om een doorverwijzing te krijgen van mijn huisarts naar een oogarts. Maar elke keer laat hij mij andere dingen proberen. Druppeltjes, opticien, bril, suiker en cholesterol te hoog, de laatste 2 waren zo raar voor mij omdat ik niet echt veel snoep en juist vette dingen eet om op gewicht te blijven. Omdat ik altijd te mager ben. Daarvoor kreeg ik wel een doorverwijzing naar een diëtist. Maar werd ook maar 2x vergoed en ik werd er niet wijzer van. Dus vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken, omdat met die te dure bril en het dieet wat ik nu volg mijn zicht niet beter wordt. Eigenlijk alleen maar slechter wordt. Maar nu kom ik er dus achter dat ook oogartsen een patiënten stop houden. Bij de eerste praktijk dacht ik nog dat deze met pensioen wilde gaan en daarom die stop had. Maar 6 praktijken verder met dezelfde boodschap en als ik de vraag stel hoe ik wel binnenkom ik doorverwezen wordt naar de volgende praktijk en zelfs een doorverwijzing van een huisarts niet meer helpt. Ben ik een beetje uit mijn doen. Ergens snap ik het wel en ken het ook van huisartsen en tandartsen, maar was me er niet van bewust dat het nu ook zo werkt bij specialisten. En nu snap ik mijn huisarts ook beter. Het was geen onwil of slechte diagnose maar hij wist al dat het zo gaat. Ik vind het niet leuk om te vernemen dat ik op de wachtlijst gezet ben van prangende problemen. Jep ik weet met mijn handicap en daarmee pijntjes, kwaaltjes en minder leuke ervaringen om te gaan. Maar ik vind het niet zo grappig, dat ik dus moet wachten totdat de last van mijn ogen overspel gaat krijgen op mijn inventieve en oplossingsgerichte vermogen. Ik heb het gevoel dat ik daardoor juist mezelf kapotter maak. En juist daarom ben ik in de telefoon gevlogen vandaag. Dus ik ga die ogen van mij, vanaf vandaag rust geven, dicht voel ik geen pijn meer. Maar ik ga niet meer met een podcast op in bed liggen. Maar ik geef mijn brein gewoon de kans om oplossingen te bedenken voor dit probleem. Nog meer achterstand in mijn klussen, maar misschien vind ik in mijn gekke brein wat nooit stil staat wel oplossingen voor mezelf en de rest van de mensen ook. En verder is het niet zo dramatisch. Ik kan mezelf nog steeds wel behelpen en zolang ik nog een discussie durf te voeren en nog kan kijken en bezig ben met oplossingen te bedenken. Is het voor mij oké, ik maak me alleen een beetje zorgen over die mensen die inmiddels wel thuis zitten en een handicap gekregen hebben omdat ze ook niet op tijd gezien werden of geholpen. En nu gezien worden als een soort belast van de samenleving en zelfs in hun hulpvragen tegen een stop aanlopen. Volgens mij had dat niet zo hoeven zijn. Als ze maar aan het begin al gezien werden.

Behalve dat ik het geld er niet voor heb, vind ik het ook heel leuk om deze puzzel zelf te doen. En het leven moeilijker te maken dan dat het is.

Goh, zit hier toevallige een handige Harry die me tips zou kunnen geven om een keuken te demonteren die uit het jaar stillekes komt? Of me tenminste een tip kan geven hoe ik mijn zoekvraag op internet kan verbeteren? Ik loop namelijk tegen geoxideerde en kapot gedraaide schroefkoppen en spijkers die heel diep in het hout geslagen zijn aan. Dus mijn oorspronkelijke plan van hergebruiken is al een beetje van de baan. Al zijn er sommige items die ik nog wel graag zou willen gebruiken omdat ik die op de huidige markt niet meer kan vinden en ik me nog niet zelfzeker genoeg voel om een heel verbouwingsproject op mijn hals te halen. En verder wil ik die oude look ook wel behouden. En is het meest belangrijke dat ik dit zelf wil doen en niet uit wil besteden aan een vakman. Op dit moment ben ik de trotse bezitter van een schroefkop uitboor set en een spijkertrekker en dat gaat heel goed, alleen juist bij die allerlaatste belangrijke schroef of spijker waarmee alles los is, gaat het dan weer mis. En kan ik een nieuwe tip heel goed gebruiken. Voor nu is dat de geleider van mijn besteklade, ik heb een vakantie woning en de keukens zijn daar gewoon kleiner in gemaakt dan doorsnee keukens dus die zou ik heel graag heel houden. Dus ik ben op zoek naar de gouden tip, qua hulpvraag stellen op internet, bouwmarkten die onderdelen verkopen wat vakantie huizen, woonwagens en chalets verkopen betreft en ervaringsdeskundigen die ook tegen dit soort dingen aangelopen zijn. Ik vind het namelijk heel leuk om met dank aan tips van anderen deze klus zelf te kunnen klaren.

@herman0167dat klopt en woman heeft er ook een mooi draadje van gemaakt. Ik wil alleen geen eigen draadje want juist opmerkingen en feedback zoals jij doet vind ik eigenlijk wel heel fijn. En dat gaat niet op een eigen draadje. Dus ik blijf het hier gewoon proberen. In tegenstelling tot vroeger ontvang ik je opmerking echt als feedback op mij en geen aanval en dat maakt het voor mij zo leuk om er iets mee te willen doen. Dus nogmaals dankjewel daarvoor. Al kan ik het niet laten om te vertellen over mijn half uur tuintelling en ik helemaal gegrepen werd door een aanval van een roofvogel en mijn interesse weer verloren was in het tellen maar meer uit aan het zoeken ben of het nu een havik was of een buizerd? Voor mij werkt het leven voor mij, door altijd vragen te stellen en dat kan ik alleen met andere mensen doen. Het is wederom een lang verhaal geworden maar weet gewoon dat ik mijn best doe.

@herman0167 bedankt voor je feedback, was me er niet van bewust dat ik met van me afschrijven mensen ook weleens zou kunnen storen. Ik wil wel iets met je opmerking doen dus ik ga mijn best doen om dat te veranderen. Voor de rest, mocht ik toch weer in de fout gaan, mag je ook gewoon bij mijn berichten door scrollen hoor. Of niet lezen maar wel weer even feedback geven dat ik weer doorgeslagen ben in mijn mededeelzaamheid. Want ik merk dat ik het nu al een beetje lastig vind omdat ik nu van jou aanneem dat je alles irritant vind dus ook de verhalen over wat ik met dieren meemaak. Maar volgens mij doelde je juist op de psychische analyses die ik hier soms neerpen. Enfin leuke uitdaging, ik ga mijn best doen! Dus nogmaals dank voor je feedback.

En verder, gaat nog iemand meedoen aan de vogeltuintelling? Die hebben we nodig! Vogelbescherming/tuinvogeltelling

Ik heb vroeger getennist, weet er alleen niet zo heel veel van. Ik weet wel als je 15, 45 en dan pas een punt, een heel lang spel gaat zijn

Even een leeswaarschuwing voor de heren hier, dit gaat een nogal gore weekverslag zijn van Spud. Maar helaas wil ik het wel even kwijt. Nondeknetter! Dacht ik onderhand in de overgang te zitten en blijkt dat helemaal niet zo te zijn. Mijn lijf laat me wel in de steek. Ik ben inmiddels in de leeftijdsklasse dat ik om de zoveel tijd een oproep krijg van het bevolkingsregister onderzoek, die van de borsten doe ik altijd wel maar die van de baarmoederhalskanker skipte ik de vorige keer. Behalve dat ik het niet zo fijn vind, wist ik toen ook helemaal niet wanneer ik die afspraak moest maken omdat ik onregelmatig was. En verder was ik te druk met andere dingen bezig, want toen was ik bezig met dieren redden. Maar afgelopen jaar kreeg wel weer zo een uitnodiging en aangezien ik ruim een half jaar geen last meer had van menstruatie, ging dat wat makkelijker voor mij om een afspraak te maken. Maar ik heb het nog wel lang uitgesteld en deed het alleen maar omdat ik vragen had over de overgang. Afgelopen dinsdag was de dag en verdomd als ik in dat ziekenhuis nog even naar de plee ga, bloed ik ineens weer. Ik dacht echt mijn lijf is in opstand ofzo. Omdat ik daar gewoon niet wilde zijn. Maar ik ben het ziekenhuis niet uitgerend hoor. Ik heb netjes zitten wachten in de wachtzaal. En mezelf weer bewust geworden van het feit hoe mensen die vroeger een boek in de hand hadden nu met een gsm in de hand zaten. Terwijl ik van de stempel ben dat je je gsm moet uitzetten in een ziekenhuis. Ik heb het meteen gezegd tegen de gynaecoloog. Maar blijkbaar was ik met mijn afspraak maken onbewust nogal duidelijk geweest in mijn ontwijken van dat soort onderzoeken. En heeft die assistente daar notitie van gemaakt. Dus die dokter vond dat niet zo erg. En vroeg juist door. En daardoor kreeg ik nog meer onderzoeken die niet fijn waren, maar waar ik me wel serieus genomen bij voelde. In mijn leven, is altijd de vraag geweest of dat ik als baby misbruikt was? Omdat dat altijd de stok is geweest om mee te slaan, in de vechtscheiding van mijn ouders en de hulpverleners daar omheen. Ik gedraag me blijkbaar als een misbruikt kind met als gevolg dat je je zo ook gaat voelen. Maar voor zover ik wist, kon dat allemaal niet, ik ben wel vaak uit het oog geraakt van mijn ouders bij opvangadressen. Maar als peuter, ik weet niet waar ik het vandaan had, maar als iemand niet goed voelde riep ik heel hard nee en rende dan naar de mensen toe die ik wel vertrouwde. Het was heel vaak een onveilige situatie ervaren, maar ervan weglopen. Dus eigenlijk kon het niet voor mij. En snapte ik wel dat het mij gek in mijn hoofd kan maken. Zo jong, anderhalf jaar oud, grote broers kwijt, ouders kwijt, kan je niet mee lastigvallen. Maar toch dacht ik, mocht het wel gebeurt zijn dan kan je dat later zien. Dus altijd als ik een inwendig onderzoek moest ondergaan, vroeg ik of ik normaal uitzag? Dat was gewoon niet zo duidelijk van mij. Nu ik dat beter weet te verwoorden, heb ik nu eindelijk een antwoord gekregen en er zijn geen vroegere beschadigingen te zien. Het zit dus in mijn hoofd. En daar kan nog steeds iets aan gedaan worden. Mijn eierstokken zijn nog actief, helaas. En ik heb er cystes op en die wil de arts over 3 maanden opvolgen. Omdat ze weet dat ik wat dat betreft een zorgmijder ben. Ik heb een borstonderzoek gehad. En ze heeft zelfs een punctie genomen van de moedervlek op mijn rug. Die soms jeukt, soms bloed en die ik al tig keer heb laten zien aan de huisarts. Dat ik nu weer heftig ongesteld ben en maandverband heb moeten kopen, voel ik me wel gehoord en gezien. Dus over naar de oogarts, want mijn ogen doen pijn. En staar zit in mijn familie. De oma van mijn moeder is daar blind door geworden. Mijn oma is op een streng dieet gegaan om niet blind te worden. En in de tijd van mijn moeder, was er een oog behandeling en die kon een tijdje kijken zonder bril. Mijn pa heeft het ook gedaan, dus welllicht is het dubbel erfelijk. Nee, helemaal niet geweldig om weer ongesteld te zijn. Voelt nog steeds wel een beetje alsof mijn lijf weerstand bood. Maar het heeft me wel verder gebracht. Ik ben niet misbruik. Helaas andere mensen wel, die geloof ik. Ik kan er alleen niks aan doen dat hij mijn vader was en dat ik soms ook wel heel blij met hem was. En trots op hem was. Hij is nu dood, kan niks meer doen. Alleen maar als hij zich gebeterd heeft en daardoor andere kinderen erfgenamen heeft gemaakt. Als de erfenis afgerond is, gun ik die kids de hulp van mijn pa ook wel als ze met zijn andere kant geen problemen hebben gehad. Geen psychische of lichamelijke dingen. Ik ben weg met mijn kindsdeel. En verder kan ik daar niet zoveel aan doen. Waardoor ik onterft ben, komt omdat ik mijn vaders gedrag niet oké vond, wat betreft de omgang met die kleine meisjes. Ik vond het niet oké dat hij foto`s maakte terwijl ze op de wc zaten. Ik vond dat net een lijntje naar nog intiemer. Hij wilde het niet horen, dus na heel lang nadenken heb ik toch een melding gemaakt. En ook gezegd dat mijn vader mocht weten van wie die melding kwam. En toen wist ik ook dat ik mijn vader nooit meer zou zien. Ik neem daar mijn verantwoordelijkheid voor, het is ook wel erg als je je vader weer in de focus zet. Mijn broers zijn er ook niet zo blij mee, want dat was nu juist het grootste kwetspunt van ons pa. Als je die beschuldiging krijgt kom je er niet snel vanaf. Maar mijn punt was, waarom voer je het dan zo pa? Ik heb er geen spijt van. En hoop dat ik het verkeerd gezien heb. En dat die erfgenamen verder geen psychische of lichamelijke problemen gaan ondervinden. Helaas ben ik voor hen een boze tante Spud.

Gewoon even een gedachten gang ventileren, een beetje van me afschrijven, een beetje delen en mezelf weer beter te leren begrijpen. Mijn inspiratie komt van de nieuwe versie van de Lion King. En wat frustraties die ik altijd beleef wat betreft de dieren hulpverlening. Uit die film met levensechte beelden, ontdekte ik dat ik wel trots ben om een kind te zijn van mijn moeder, vroeger schaamde ik me wel voor haar gedrag maar nu ze niet meer in mijn leven aanwezig is ben ik er wel trots op dat ik haar kind geweest ben. Ze heeft me een soort van basis gegeven waarop ik mezelf heb kunnen door ontwikkelen. En sommige dingen probeer ik anders te doen en andere dingen doe ik hetzelfde als haar. Zo houd ik de nagedachtenis aan mijn moeder een beetje in stand. En dat doet mij weer goed in mijn rouw. De eerste 2 jaar na haar overlijden, leek er een soort van mijn moeders vleugels over mij te liggen, want ik kwam alleen maar liefde en begrip tegen en kon een beetje meer mezelf zijn dan de stugge, wantrouwige die ik daarvoor was. Het leven werd zogezegd een beetje milder, minder weerstand, onbegrip en minder hoeven te vechten. Dat deed me deugt maar ik had ook snel zoiets, ik lijk op mijn moeder en heb ook trekken van haar, maar ik ben en blijf nog steeds ook mezelf. Dus met mij mag je weer anders omgaan dan met ons mam. Mijn moeder was altijd vergevingsgezin, hoe ze ook gekwetst werd en dagen van slag was. Zij had de gave om dan iemand zo goed weer te kunnen vertrouwen als daarvoor en in mijn woorden gezegd haar opnieuw weer te laten naaien. En opnieuw gekwetst te raken. Omdat ik die pijn bij mijn moeder zag en er ook last van had, want dan was ze een behoorlijk tijdje een verdrietige mam die er wel voor me was maar ergens ook niet. Dus daar heb ik wel van geleerd, dat ik nog wel kan vergeven, maar mensen maar 2 kansen geef. En het ook niet vergeet maar nog een kans gun. En als je hetzelfde nog eens flikt het na de 2de keer gewoon over is. Ik vond het gewoon lastig dat mijn moeder wel in die onzekerheid kon leven en ik niet. Ik heb gewoon duidelijkheid nodig anders word het nog ingewikkelder. En verder qua dieren hulpverlening, snap ik vaak niet waarom het zo lastig is om informatie te krijgen. Dan vind je een dier, maakt contact met een opvang daarvoor bestemd. En vrij vaak krijg je te horen dat ze vol zitten. Dus omdat je tijd en ruimte hebt en ze wil ontlasten vraag je advies. Ik ben altijd zo geweest van mijn kennis en ervaring te delen, want hoe meer je ervaringen deelt hoe meer dieren er geholpen kunnen worden. En ik ben me ervan bewust dat ik de hele wereld niet kan helpen. Dus ik geef liever door wat ik ervan geleerd heb dan dat ik me de enige expert wil noemen. Ja, is natuurlijk ego strelend als ze je als katten expert aanspreken omdat ik een levenslange ervaring heb met katten. Maar elke kat is anders en ik heb zelf nog heel wat bij te leren. Ik deel dan vaak vanuit mijn ervaring Maar andere denken dan dat zij de specialist zijn en willen hun kennis gewoon niet met je delen omdat ze denken dat jij het niet kan. Ik heb dat gehad met een baby egel die ik spontaan in mijn tuin vond en wilde helpen dus advies vroeg aan de egelopvang. Die zaten vol, ik heb toen gevraagd welke melk ik deze het beste kon geven en dat was wel aardig dat gave ze mij, maar op mijn vraag hoe ik darmen kon stimuleren dat het de voeding er ook weer uit kon masseren kreeg ik dan weer geen antwoord. Met papfles kittens masseer je gewoon, maar zo een egel rolt zich op en dan weet ik niet wat goed is? Het is na 3 dagen ook doodgegaan omdat het geen stoelgang gaf. En zo heb je dat ook met minder gewaardeerde dieren, zoals een duif die niet zelf kan eten. Laat het maar doodgaan want is een vies dier. Op internet heb ik toen gevonden hoe ik dat beestje wel kon voeren. Gewoon zaadjes in een fles doen en dat beestje zijn snavel in de opening duwen. Die vogel vliegt weer, het zou makkelijker geweest zijn als iemand zoals ik zegt de gek, me meegenomen had in de kennis en ervaring die ik heb. Ik ben geen beter weter, ik leer liever bij, zodat ik kan blijven doen waar mijn hart in ligt En dat is een hele andere dan mijn moeder, want die stond altijd klaar voor mensen, dan ben ik toch anders dan ons mam want ik ben haar kind wel maar ben actief aan de hele andere kant

Deel je ervaringen ajb, ik woon niet naast het water, maar alle vocht kan mijn in mijn lijfstijl niet aan. De voornaamste vraag, hoe ga je hout bewerken als het door en door nat is. Ik ben van mening dat je het eerst moet laten drogen en dan pas kan behandelen. En dat weet ik, omdat ik vorig jaar mijn drempel nogal mishandeld heb en toen tot de conclusie kwam dat het de drempel niet was maar de onderkant van de deur die aan schimmelen is. Nou ja, ik leef met bomen, ik ben van mening dat ik een afspraak met ze heb dat ze niet op mijn huis vallen. Maar het is altijd een enerzijds afspraak want ze bevestigen het nooit. De grote takken vallen altijd wel handig, dus ik ben van mening dat ik goede verstandhouding met mijn bomen heb.

Ik heb mijn aanmelding alweer stopgezet. Want ik wil er voor mijn dieren blijven en daar kreeg ik maagpijn van omdat ik dan niet zeker weet of ik er nog voor hen ben? Ja het is gewoon heel stom, als je voor een asiel gaat werken, gaat dat ten kosten van je eigen dieren. En dat ga ik nooit meer doen, mijn dieren aan de kant zetten. Dus nee ik ga geen pleeg gezin worden. Samen met mijn katten, thuis komen met leuke verhalen over hoe je een dier hebt proberen te helpen.

:Maar dan mis ik het erin springen en doen wat je kan nog steeds nog. Dus niet een verantwoordelijke taak, gewoon Spud zijn en van mijn baas en klanten het begrip krijgen, dat Spud zich niet aan alle regels houd maar plaats maakt om een dier te helpen. En dan met een prachtig verhaal weer komt. Als ze dat niet snappen of geen begrip voor op kunnen brengen en alleen maar beginnen over mijn verplichtingen naar het werk. Dan wissel ik meestal van baan, want dan hoor ik daar niet thuis. Gelukkig was de laatste keer, na de euthanasie van mijn mum. Die begrepen de hele euthanasie van mijn moeder niet, terwijl ik ze dat het hele proces had uitgelegd en ook het hele jaar al aangaf en mijn vrije dagen daarvoor spaarde om 4 weken vrij te hebben. Mijn moeder was nog geen week dood en ik werd al op het werk verwacht. Nou behalve het leegruimen van haar huis, besloot ik, ik kom daar straks niet meer terug. Want ze snappen het echt niet. Pas op week 4 hadden ze door dat ik niet meer terug zou komen. Best grappig! Een vriendin werkt nu daar en er wordt niet gesproken over hoe het werkelijk gegaan is. Maar ik ben de poetsvrouw die van de ene op de andere dag ineens verdwenen is en daarom hebben ze voor een mobiel poetsbedrijf gekozen zodat ze geen last meer hebben van wegblijvende poetsvrouwen. Dan ben ik toch wel een gehaaide en mijn vriendin ook. Met dat poetsbedrijf kan ze zichzelf net iets meer permitteren dan poetser in loondienst. Dus die heeft gevraagd, is ze echt vertrokken of duurde haar rouw jullie te lang? Ze is namelijk mijn vriendin waar jullie het over hebben en ik weet van haar dat ze bijna een jaar voordat haar moeder euthanasie kreeg al aangegeven heeft dat ze haar vrije dagen opspaarde om haar rouw optimaal te benutten. En dat ze niet weggelopen is maar haar tijd genomen heeft, maar jullie daar geen geduld voor hebben. Toen waren ze wel even stil en zeggen ook niks meer over mij. En mijn vriendin werkt daar nog steeds.

Pfff, ik ben nerveus. Ik heb me zojuist aangemeld als opvanggezin voor zieke en revaliderende dieren, bij het asiel waar ik de opstart meemaakte en nu al door de 6de uitgebaat gaat worden. 2x ben ik daar in dienst geweest, en 2x is dat mij niet zo goed bevallen en ben ik ook niet bevallen. De 1e keer heb ik zelf ontslag genomen omdat ik te doen had met mijn baas die geen overwicht had op zijn personeel en daardoor de ene na de andere klacht kreeg van dierenwelzijn en zelf overspannen werd. Hij was een hele lieve man en bedoelde het allemaal goed maar in het asielwezen moet je helaas kei hard en zakelijk zijn. En ik met hem aan de leiding had ik niet zo vertrouwen had in het welzijn van mijn zwerfkatten die ik gevangen had. Ik voelde me verantwoordelijk over elke kat die ik gevangen had en sprak de mensen ook waar ik ze kwam vangen, ik beloofde dan altijd dat ze weer heelhuids terug kwamen en aan die belofte kon ik niet voldoen. Al werkte ik meer dan 80 uur. Ik stopte ermee, toen ik wanhopig was omdat mijn collega van de tamme katten met de auto naar de dierenarts was dus ik niks kon doen. En maar gewoon even op de pc zat en op de asiel site en daar een vacature zag van mijn job. Aangezien ik mijn job ook op een hypocriete manier verkregen had en toen tegen mijn baas gezegd heb bij het tekenen van het contract dat hij dat bij mij niet zou moeten flikken en gewoon zou moeten zeggen als hij ontevreden was en dan zou ik de nieuwe gewoon inwerken. Op dat moment kwam mijn baas zijn belofte gewoon niet na. En heb ik ontslag genomen. Later bleek dat mijn baas ook niet wist dat die advertentie gezet was maar iemand van de provincie. Maakt verder ook niet uit, ik had mijn gevoel gevolgd. Uiteindelijk is mijn baas ook gestopt en kwam er een nieuwe uitbater en toen stond er groot in de krant de rotte appels zijn weg! En toen voelde ik me zo geraakt en aangesproken. Omdat ik eigenlijk altijd met mijn directe Nederlandse mond durfde te zeggen wat er misging op het asiel. En ik qua kattenvanger zijn, mensen heb weten te overtuigen om de gevangen katten weer terug te zetten. Dat waren vaak agressieve gesprekken maar ik weet niet waarom ik wist ze vaak wel te overtuigen dat het zo beter was en het ook nog voor elkaar te krijgen dat ze de katten gingen bijvoeren. Ik heb mijn baas dus gevraagd of ik echt een rotte appel was? En hij heeft gezegd, je was moeilijk voor mij maar uiteindelijk wel de betrouwbaarste want je doet ook wat je zegt. Dat asiel is mijn kindje een beetje, ik heb eraan meegeholpen om het te bouwen en ik weet 100 procent zeker dat iedereen wilde dat het zou slagen. Maar er hangt een zware bui overheen, van allemaal inwoners die het niet willen laten slagen maar wel verwachten dat als hun hondje of katje kwijt is, het asiel ze meteen vindt. Altijd maar slecht berichten en klachten, hoe goed je je best ook doet. En het ergste vind ik nog wel voor opgezette conflicten. Dan ga je naar een vrouw die zeer emotioneel is om haar kat op te halen, vraagt tig keer mag ik deze meenemen? En het antwoord is ja. En dan staat er op facebook opeens dat je een kat gejat hebt. Van haar kids. Wist ik veel, die kat behoorde die dame toe niet de kids. En zo gaat het altijd, dus ik denk gewoon dat dit dorp liever geen asiel heeft. Ik hoop dat het deze uitbater wel lukt en daar wil ik mijn steentje wel aan bijdragen door zieken opvanger te zijn. Gelukkig heb ik geen facebook, maar ik ben ook niet altijd niet eens geweest met de manier van werken van de uitbaters. Dus ik ben benieuwd bij wat voor wespennest ik me weer aangemeld heb? Ik weet wat ik kan verwachten en ik ken mijn grenzen beter. Ik doe het niet om leuker gevonden te worden, het is een soort van drive dat te willen doen. Maar om later terug te horen dat je het misdeed, terwijl ik dacht ik koos voor dat dier en nam zijn of haar spreekrecht in omdat we dieren niet verstaan. Vind ik wel een beetje raar, dat toen ik dus voor dat dier opkwam en sprak er een hele discussie op facebook gestart werd. Ja ik ben lomp, maar wat er over mij gezegd werd is beslist niet waar. Het is wel omschakelen want soms ga je aan jezelf twijfelen. En beslissingen nemen voor een dier, ik vind besluiten nemen voor mezelf al moeilijk. Maar dat weten die mensen niet en ja ik heb ik achteraf veel foute besluiten genomen. Maar ik heb van het merendeel geen spijt. Van sommige dingen heb ik wel spijt, maar daardoor maak ik dezelfde fout niet meer. Dus ik heb duidelijk gesteld, dat ik alleen maar zieke dieren wil opvangen die opgevolgd moeten worden. Ik hoop dat ik daarmee mezelf in bescherming neem en dat gevoel van je kwaliteiten niet kunnen benutten wel gebruik. En iets doe waar mijn passie ligt. We zullen zien, waarschijnlijk gaan ze me afwijzen omdat ik een slechte naam heb opgebouwd. Niet omdat ik slecht ben voor dieren maar omdat ik wel heel gemeen kan worden naar mensen toe als het om een dier gaat en ik het gevoel heb dat ze verkeerde beslissingen maken. Eigenlijk zou ik rechter voor dieren moeten zijn.