Spud

Nog heel erg bedankt voor het van me af kunnen schrijven, ik heb heerlijk kunnen slapen. En sorry voor het feit dat ik gisteren de dag afsloot met een nogal negatieve input. Want heel erg opbouwend was het niet. Ik ben een beetje zoekende nog waar en hoe ik mijn gedachtes kan ventileren, omdat dagboek schrijven niet meer voldoende is soms. Dan heb ik gewoon behoefte aan iets te laten weten maar ben niet op zoek naar een oplossing of steun of hulp van de tegenpartij, gewoon even alles eruit kunnen gooien is dan helpend genoeg. Regelmatig bel ik met de crisis lijn en ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog. Maar eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar een forum waar ik soms mijn frustraties kan uiten zonder dat ik daar iemand mee raak of kwets of naar oplossingen wordt meegedacht. Want op afspraak praten vind ik gewoon heel lastig en onbevredigend. En aangezien het nooit echt dingen zijn waar ik controle op kan uitvoeren en ook niet wil, omdat ik het graag gewoon naast me neer zou willen kunnen laten en het voor mij niet opgelost hoeft te worden. Iemand heeft ooit tegen mij gezegd zorg dat je een teflon laagje hebt, dan kan je alles van je af laten glijden. Lijkt me heel mooi, maar zo ongevoelig wil ik ook niet zijn. Want zo voel ik dat dan. Ik wil wel blijven voelen zeg maar. En geraakt worden door dingen. Maar ik wil er minder last van krijgen. Zie het als een band te hard is opgeblazen en waar wat lucht uit moet op zijn tijd. Zodat deze lekker verder door kan hobbelen. Dat ben ik, maar ik besef mezelf ook dat dat hier niet de ideale plek is. Dus mijn vraag is, heeft hier iemand nog een tip of de moderator misschien? Hoe ik wel van me af kan schrijven maar niet meteen geholpen hoef te worden en anderen niet overbelast.

Effe de ether insturen zodat ik het kwijt ben als ik zo ga slapen. Normaal check ik mijn mail niet meer na 18 uur maar nu had ik nog wat overleg te plegen dus checkte het wel laat. Ik ben net thuis van die vriend van de botsing. Met zijn verwondingen kan ik hem niet zo helpen maar hem helpen zijn huis redelijk schoon te krijgen zodat hij poetshulp kan aanvragen wel. Maar ik had mezelf redelijk onderschat mag ik eerlijk toegeven. Ik had wel gedacht dat ik redelijk voorwerk zou kunnen doen, maar vind het van mezelf nogal minnetjes wat ik afgeleverd heb. Maar dat is mijn dingetje gewoon. De realiteit is ook dat ik effe 10 jaar nooit poetsen, ineens mocht proberen op te heffen. En de aangekoekte plee is op een paar plekken na wel weer gewoon wit maar de stomme pompbak in de keuken, gootsteen in Nederlands, heeft heftigere schoonmaakmiddelen nodig. Mijn maat is tevreden maar ik ben teleurgesteld in mezelf. Omdat ik het niet zo goed schoon heb kunnen maken als dat mijn plan was. Nu gaan poetshulpen nog steeds mijn vriend weigeren als klant of hij ontmoet zo iemand als mij. Volgende week ga ik weer, want ik wil dit project wel gewoon afmaken. Dat poetshulpen wel zien dat er al gepoetst is en er anders naar kijken. Alleen mag ik mijn lat dus lager leggen. We hebben ook gezellig gekletst en zijn ook nog naar de friettent gegaan. En hij was er blij mee. Zo erg zelfs dat hij mij wilde betalen. Sorry ik haat poetsen en wil dan ook op de laatste cent betaald krijgen. Maar als ik het voor vrienden doe, kwets me bijna als je ervoor wil betalen. Maar ook ik weet dat dat normaal is om tegenwoordig te vragen. Maar gelukkig stopte mijn vriend zijn portomonix gelukkig snel weer weg toen ik nee zei en dat hij mijn frietje al betaald had. Hij kent mij gelukkig wel Maar dat is het niet waarom ik schijf, ik had weer een mail van de 2de notaris en er schijnt nu alweer een 3de notaris bij te zijn. Nu voor de moeder van de erfgenamen. En toen ik dat weer las, dacht ik, wat een drama voor de erfgenamen eigenlijk. Ik bedoel ik ben onterfd dus ik verwacht geen geld. Nog steeds vind ik het wel grappig om te zien hoe mijn ouderlijk huis soms voor 5 ton verkocht kan worden en soms maar voor 3 ton. Het lijkt net de effectenbeurs. Maar nu heeft de moeder van de minderjarige erfgenamen bijvoorbeeld een aanbod gedaan dat de huurder het huis kan kopen voor 3 ton of uitgekocht kan worden voor 30000 euro. Waarop die huurder zegt, ik wil het huis kopen voor 2 ton en anders uitgekocht worden 50000 euro. En dan denk ik, jep de vechtscheiding is weer bezig! Maar het roept ook herinneringen op. En dat is lastig. Want hoewel ik me ervan bewust ben dat ik alleen toeschouwer ben, raakt het me en vooral omdat mijn broer zich er wel mee moeit, die toentertijd bij het overlijden van ons mam, mij gekwetst heeft door te zeggen dat ik ons mams huis leeg geroofd had vanwege emotionele redenen. Terwijl hij toen niet kwam helpen vanwege corona en hij dat zijn campinggenoten niet aan wilde doen, dus kort gezegd gewoon lui in de zetel lag. En mijn andere broer in die tijd Corona had. Dus ik stond er eigenlijk alleen voor. En wat ik aan geld vond heb ik afgestaan aan mijn broer die de financiën deed. We stopte dat in een potje om mogelijk onvoorziene kosten te dekken. Dus ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat mijn oudste broer dat tegen me zei. Want het opruimen van ons mams huis was helemaal niet gemakkelijk, de kringloop winkels waren dicht, de stort was dicht, ik kon eigenlijk niet opruimen. Dus ik heb gewoon dingen ingepakt waarvan ons mam gezegd had wie die moest krijgen. En verder uiteindelijk de woningbouw de rest laten doen. Dat was heel hard toen. Dus dan zo een opmerking krijgen, terwijl je altijd tegen elkaar zei, wij gaan geen ruzie krijgen als onze ouders dood gaan. Nou die belofte hij dus gebroken, omdat hij de enige was, die vanuit zijn luie stoel boos werd en zijn broertje en zusje betichte van diefstal. En hypocriet dat hij is, hij papt weer met onze vader aan vlak voor zijn dood. En is nu hele goede vrienden met de moeder van de erfgenamen. Terwijl hij haar nog nooit gezien had. Ik heb haar ooit wel gezien als huurster en toen was ons pa al gek van haar. Toen ze kinderen had nog meer, hij was oppas opa voor ze. Ik hoop dat mijn broer inmiddels veranderd is, maar meestal helpt hij anderen uit eigen belang, als dat de rede is dat hij haar nu helpt denk ik dat er nog wel een boel notarissen versleten gaan worden. En advocaten, maar gelukkig heb ik daar dan geen last van. Maar dat te weten en niks mee kunnen doen vind ik wel lastig. Dus ik moest effe van me afschrijven.

Van harte gefeliciflapstaart Bol! Ik moest effe snel een kaartje verzinnen maar ik hoop dat je het leuk vindt.

En verder, wat betreft die vriend van mij. Die had een botsing met een tiener op ook een normale fiets. Dat ventje is nog even komen kijken, denkt mijn vriend, en toen vertrokken zonder gegevens achter te laten. Omdat waarschijnlijk al een heleboel mensen met hem bezig waren en het jong waarschijnlijk ook niet goed wist hoe met deze situatie om te gaan. De hulpverlening qua ambulance enzo is bagger in Eindhoven blijkbaar, gelukkig toegesnelde mensen die helpen niet. De ambulance wilde in de eerste instantie niet komen. En droegen die helpende mensen op om hem in hun auto naar het ziekenhuis te vervoeren. Mijn vriend weegt een kilo of 100 en had een dubbele breuk aan zijn onderbeen. Gelukkig was iemand die palliatief arts is ook 1 van de helpende mensen op dat moment. Dus met haar doortastendheid kwam na 2 uur de ambulance wel. Wat ik dan wel weer schrijnend vind om te horen, is dat dat ambulance personeel niet eens uit de auto kwam maar de omstanders mijn vriend hebben moeten helpen om in de ambulance te komen. Waar gaat het heen met de hulpverlening? En met de tekorten? En in het ziekenhuis, wilde ze hem eigenlijk na de operatie ook meteen weg hebben, maar omdat bleek dat hij niet zo lenig was om de wond onder zijn voet te kunnen verzorgen en de thuiszorg pas maandag van start kon gaan mocht hij daar blijven. Hij laat het gewoon over zich heen komen. En doet er luchtig over. Maar ik vind dit toch wel heel erg grof om te horen, hoe er met mijn maat omgegaan is. En niet eens omdat hij een kleurtje heeft, hij is blank en Limburger van origine dus op en top Nederlander. Maar vanwege de bezuinigingen, heeft hij wel 2 uur op straat mogen liggen terwijl hij kei veel zorgverzekering betaald. En dat is het niet alleen. Hij is vroeger ook gekwetst dus heeft net zoals ik niet heel veel vertrouwen in mensen. Als er dan ook nog eens zo met je omgegaan wordt door de staat verlies je je eigenwaarde maar ook nog meer vertrouwen in die staat. Hem valt het gelukkig niet zo zwaar als/dan mij. Maar dit raakt me wel enorm! Hoe kan je iemand gewoon op straat laten liggen en het volk aanspreken op dat zij hem maar moeten vervoeren?! Je bent verplicht om iemand te helpen, maar als die iemand door jou hulp nog meer beschadigd raakt ben je ook aansprakelijk. En dat is de rede dat veel mensen juist wegkijken en niks durven te doen. Ik ben heel erg blij dat omstanders die het zagen gebeuren mijn vriend niet hebben laten liggen. Maar zoals de ambulance zich tegenover die mensen gedragen hebben, die mensen verplicht te stellen om mijn vriend dan maar zelf te vervoeren naar het ziekenhuis. Daarvan denk ik, dan zorg je ervoor dat ze de volgende keer gewoon doorlopen als ze nog zoiets zien gebeuren. Want zij hebben hun werk ook en andere verantwoordelijkheden. Ik vind het dus slecht geregeld. En dit is niet het eerste geval wat ik hoor. Hier in België is het niet veel anders hoor. Maarja een verhaal over mensen die je niet kent of een verhaal van iemand die je wel kent maakt wel een andere indruk. En de verhalen van vrienden over iemand die je niet kent maar horen hoe geraakt die vrienden zijn maakt ook verschil. Ik voel me erg onveilig in ieder geval, dus doe het liefste alles alleen. Ik vind het ook heel erg lastig om te bepalen of ik spoed voor iets ben? Toen ik mijn halve duim afsneed, er kwam veel bloed uit maar ik had zoiets ik adem nog dus ik ga nu niet ter plekke dood. En met een handdoek erom zie je het bloed ook niet meer. Dus ik heb gewoon een afspraak gemaakt met de huisarts. Toen ik mijn ribben brak, kon ik lastig adem halen maar ik kon nog steeds ademen, dus ook dat was geen spoed. Als deed elke beweging pijn. Ook toen heb ik het voor elkaar gekregen, omdat niemand tijd had om mij te rijden om op de fiets naar de dokter te gaan. (ben ik ergens nog steeds wel trots op, maar toen ben ik ook een beetje geholpen door de natuur) Hoe erg ook, er lagen allemaal dode kikkers op fietspad en ik ben deze gaan tellen. Als ik met de kikkers bezig was voelde ik mijn pijn niet. En een kleine mindfuck hierbij is, dat kikkers die over de 100 doodgaan, soms ook wel humoristisch er dood bij kunnen liggen dus soms moest ik echt lachen en dan voelde ik mijn pijn ook weer. Maar het is gelukt en de dokter heeft me heel erg fijn ingetaped. Maar ik verwacht, als ik uiteindelijk echt in nood verkeer en hulp nodig heb en daar wel om durf te vragen, ik niet serieus genomen wordt als ik wel de spoedlijn durf te bellen. Ga ik mezelf niet aandoen waarschijnlijk, zolang dat ik kan ademen bel ik niet als ik stik kan ik niet meer bellen. Dus ik hoop dat ik gewoon vredig in mijn uppie kan sterven. En als ik dan toch aangereden wordt door een of andere eikel, zal ik waarschijnlijk zoals een gewond dier willen vertrekken. Daar denk ik dus veel over na, mijn vriend woont in een drukke stad, maar zijn neiging is ook zich in alle stilte terug te trekken. Hij staat ook niet graag in de picture. Maar nu heeft hij daar dus echt 2 uur tussen wild vreemde gelegen. Erg hoor! Dat gaat mij niet gebeuren. Gelukkig woon ik ook in een bosrijke omgeving.

En om met een leuk plaatje af te sluiten. Luna voelt zich al heel goed thuis hier! Ga dat op een kaartje printen voor haar vorige personeeltje.

Mijn nagel is eraf. Maar wat erover gebleven is vind ik maar sneu. Ik hoop dat ik over een paar maandjes weer mijn normale duim terug heb. In 2015 sneed ik met zo een handig keukenapparaat de hoek van deze duim af, maar dat is met speciale zalf en heel lang verbandjes dragen ook goed gekomen. Dus ik gebruik die zalf maar weer opnieuw in de hoop dat mijn nagel ook weer terug groeit... Nu ja ik ben niet meer niet meer vies van mijn vinger dus dat is al heel wat!

Tjeetje! Ik had deze week een mail van een vriend en die ligt nu in het ziekenhuis met een gebroken scheen en kuitbeen en grote teen omdat hij een frontale botsing heeft gehad met een andere fietser. Geen idee of het zo is, omdat ik dat nog niet gehoord heb van hem. Maar ik verwacht een beetje dat het een botsing was met een fast bike of zo een e-bike. Die zijn even wat groter en zwaarder dan een doorsnee fiets waar wij op rijden gewoon aangedreven door spierkracht. Er is nu sprake van dat de helm nu ook verplicht wordt op de fiets, hier in België tenminste. Maar als ik kijk naar waar mijn vriend gewond aan geraakt is lijkt het me niet dat een helm je daarvoor behoedt. Omdat iedereen tegenwoordig snel wil, lijkt het me dan handiger om een motorpak te verplichten. Geeft ook geen zekerheid voor breuken maar kan wel glijwonden wel voorkomen. En houd dan alstublieft dus recreatiefietser zonder trap ondersteuning en enkel op het motortje van eigen energie daar dan buiten. Nu ja ik mag er wel bij vermelden dat ik mijn vriend ga bezoeken op mijn brommer, 70 km retour vind ik toch wel erg vermoeiend voor de been spiertjes. Maar jep, behalve een helm heb ik ook regelmatig gewoon mijn motorpak aan. Als ik op mijn brommer rijdt al rijdt mijn brommer maar 40 km per uur. Dan voel ik mezelf toch wel een veiliger. Ik ben nog nooit frontaal geraakt door een andere fiets, maar tijdens de sneeuwdagen van dit jaar, ben ik wel heel vaak frontaal van het fietspad afgereden door auto´s. Daar helpt een motorpak ook niet tegen. Dan telt wie de grootste is. Ik vond dat zo frustrerend, omdat ik mijn best deed om heelhuids van punt A naar B te komen en dan zo een idioot met een te groot ego en te grote wagen, dan vindt dat deze recht heeft op mijn fietspad. Die heeft gewoon blikschade als deze mij passeert want dan sla ik er met een hamer tegen en het liefst sla ik een koplamp of zijspiegel stuk. Het leuke van dit alles is dat ik nergens aansprakelijk voor ben, omdat die auto niet op het fietspad mag rijden. Dus behalve heel veel schelden en gedreigd worden door de chauffeur heb ik er niet zoveel last van. Mijn frustratie is weg, omdat de ander nu gefrustreerd is. En ik heb laten zien, dat de wet van de grootste dus niet altijd telt. In de winter bij sneeuw heb ik dus altijd een hamer of iets anders mee. Van een fietspad afgereden worden is ook niet leuk. Dus dit is mijn tegenactie. Maar frontaal aangereden worden door een andere fietser, roept bij mij vragen op. Ik ben heel benieuwd! En voor de rest vind ik het wel leuk om mijn vriend hier en daar wat te helpen. Want daar zijn we immers vrienden voor.

Goh, ik kreeg vandaag de vraag van een klant, of ik het ook gemerkt had dat er meer geluid is nu? Ik woon in een half bos en daar is het eigenlijk nooit stil. Maar inderdaad ik stoor me wel vaak aan alle omgevingsgeluiden, zeker als ik een dier om hulp hoor roepen en de plek niet kan traceren omdat er zoveel omgevingsgeluid is. Maar als ik stil sta bij geluid en de opmerking dat het nu luider is geworden, kan ik niet echt zeggen dat het nu veel harder geworden is. Er komen wel meer geluiden bij is me opgevallen. Maar ik ben een beetje doof geworden voor de doorsnee geluiden denk ik... Waar ik echter totaal niet tegen kan, is dat piepsignaal van dat apparaatje om vossen en marters bij je huis vandaan te houden. Aan dat geluid kan ik niet wennen. En het is tegenwoordig een hype dus kom het regelmatig tegen. Volgens mijn klant zou je daar als mens geen last van hoeven te hebben dus die schoof me eigenlijk per direct in het hokje van sensitief kunnen horen en dus geen goede maatstaf kunnen zijn. Nu heb ik wel iets met overgevoeligheid en voelen, maar dit vind ik toch wel te ver gaan. Iedereen heeft toch wel last van bepaalde omgevingsgeluiden? Feestje van de buren die te lang duurt, slechte muziek of vliegtuigen die continue over je huis vliegen? Maar ik ben eigenlijk benieuwd of anderen dat irritante geluid van die dieren op afstand willen houden apparaten ook horen? Ik neem namelijk aan dat ik niet de enige ben.

@Lika en Bob, nee doet geen pijn tenzij ik ergens achter blijf hangen. Volgens mijn privé arts mag ik de nagel er niet aftrekken omdat ik dan meer kapot zou kunnen maken. Maar ik moet nu regelmatig in een soda of groene Biotex badje zitten om de wond schoon te houden. Dus vanaf vandaag poets ik effe met soda bij mijn klanten. Met mijn vieze duim zorgvuldig verpakt in een verbandje en 2 handschoenen aan dat die nagel niet verder kan afscheuren. Heel onhandig bij sommige zaken omdat ik gemerkt heb dat ik echt wel erg rechtshandig ben aangelegd. Nieuw dekbedovertrek vervangen zit er even niet in, en ook niet even tere beeldjes oppakken om eronder te stoffen. Maar gelukkig snappen mijn klanten dat en hebben daar alle begrip voor. En dat is fijn! Maar het weerhoudt me niet om nog steeds domme dingen te doen. Vandaag had ik gewoon zin om op een tak te zitten van mijn boom en de weg te overzien. Klimtouw heb ik niet dus ik ben mijn avontuur begonnen met spanbanden en een stuk rubber wat kon dienen om me omhoog te helpen. En natuurlijk mijn verouderde klimschoenen. Opwaarts werkte die band wel maar naar omlaag voor geen meter. En ik had met de spanband wel een leuke abseillijn in gedachte gehad maar was deze vergeten om, om een andere boom vast te maken. En als ik deze aan de tak zou vastmaken zou ik naar beneden kunnen, als tarzan zeg maar. Maar dan had ik mijn touw niet meer uit die boom kunnen krijgen. Ik weet niet wat dat is, als klimmer wil je je materiaal ook mee naar beneden nemen, tenminste ik wel. Nou wat ik niet vergeten was, is mijn telefoon mee naar boven te nemen. Tsja je moet toch ergens voor jezelf zorgen als je in je uppie gaat klimmen.... Ik poets tegenwoordig bij mijn achterburen en die zeggen steeds als wij jou ergens mee kunnen helpen mag je dat zeggen Spud. En aangezien de buurman toch wel wat meer gewicht heeft dan ik zei de gek, heb ik ze gebeld met de vraag of ze even met werkhandschoenen mijn kant op zouden willen komen? Heel bezorgd kwamen ze direct aan maar het de zorgen waren gebroken toen ik vanuit de boom lachend riep ik zit hier. Zou je effe die spanband daar aan die boom willen bevestigen en dan het andere stuk strak willen houden zodat ik dan weer kan afdalen? En zo gevraagd is gebeurd. En met gelach en humor! Ik heb doorgaans een hekel aan hulp te mogen vragen. Maar omdat het zo grappig was en mijn buren er ook om konden lachen trek ik dit vele malen beter. Gewoon effe met je billen bloot om een dom foutje omdat je effe iets vergeten bent, wel een heel belangrijk detail maar wel aan de andere gedacht had. Gewoon een steekje laten vallen en er zelf heel erg om kunnen lachen. Dat is voor mij de fijnste hulpvraag en de hulp ontvangen. Dat andere zoals mijn kat een auto gunnen om bij de dierenarts te komen of mezelf niet in staat zien om met mijn gebroken ribben met de fiets bij de huisarts te komen, vond ik allemaal niet zo fraai om te ontvangen. Dan sta ik op scherp en voel me heel onveilig. Maar dan lijkt het alsof die hulpvraag voor dat ritje ineens heel groter wordt voor de hulpverlener op dat moment. Die ging zich bemoeien met de diagnose van mijn kat maar ook de diagnose van mij. Dat was de hulp waar ik totaal niet om vroeg maar moest ermee dealen want ik moest toch ook thuis zien te komen. Maar ook en het meest destructieve, ik mag niet boos of gefrustreerd zijn omdat iemand zich moeit met mijn zaken. Ik heb altijd geleerd dat je dankbaar moet zijn als iemand je helpt. Dus dan slik je die frustraties in. Uiteindelijk had ik het gevoel dat dat de betaling was voor hulp te kunnen krijgen. En dat was mij teveel, het koste mij emotioneel teveel. Zodoende dat ik mezelf een hondenkar heb gekocht die achter de fiets kan en mijn katjes nu zelf warm en droog naar de dierenarts kan vervoeren. En een brommer voor mezelf, zodat ik zonder iemand bemoeienis met die zere duim naar de dokter kon. In een boom vast zitten vind ik vele makkelijker. Want dan wordt er gelachen om je stommiteit. Krijg je ook wel advies, maar op een makkelijkere manier, althans voor mij. Volgende keer de buurman bellen als ik aan dat begin want hij werkt thuis dus kan een oogje in het zeil houden. 100 keer beter dan je te bemoeien met de genezing van mijn kat, terwijl de dierenarts mij kent en ik ook haar dus elke cent die ik erin steek niet overdreven is. Ik ga bij bloedarmoede geen bloedtransfusie doen, dat weet de dierenarts ook maar ze weet ook dat ik nieuwsgierig ben op gebiedt van dierengeneeskunde wat er allemaal mogelijk is. Dus ze deelt dat wel met me. En ze weet dat ik nooit zoveel geld heb, maar het beste met mijn dieren voor heb. Ja, heel eerlijk gezegd, soms mag ik schipperen tussen een onderzoek laten doen of goed eten kopen voor al mijn katten. Dan heb ik mijn dierenarts wel even nodig op me een peptalk te geven. Met een onderzoek krijg je een diagnose, maar omdat ik zo mijn katten ken, weet zij gewoon dat ik met een diagnose eigenlijk niks kan. Dus ze volgt mijn gevoel een beetje en mijn observaties. En daarop behandelen we kat dan. En als ik echt wil nu wil ik een foto of bloedtest dan doet ze dat ook. Maar dat is meestal als ik het gevoel heb dat er niets meer te observeren is of te voelen. En bij mij met mijn gebroken ribbetjes, kan je beter ook niet afkomen, met nu kan je niks. En je moet 6 weken thuiszitten nu en ik kom wel voor je zorgen. Ik heb daar werkelijk niks aan. Als het niet normaal kan verzin ik wel een manier om mijn dieren te verzorgen en mezelf ook. Juist dat vind ik soms een beetje leuk aan een aandoening. Handicap mag je het ook noemen. Ik wil ten alle tijden zelfredzaam zijn. En wel de hulp ontvangen die ik zelf wil. De buren ga ik dus vaker vragen, maar al die andere mensen niet. Omdat het gewoon niet heel fijn voelt. Omdat het wat kost.

Etenstijd hier, voor degene die hun maaltijd nodig hebben mij even overslaan en voor degene die op dieet zijn, kijk effe hoe goor dit is, is mijn duim maar ik was ook klaar met eten toen ik dit zag. Resultaat van in een onbewaakt moment met je vinger tussen de deur te komen zitten en gewoon lekker door blijven werken.

Ik snap er geen snars van. Ik wilde mijn buurmeisje de komende weken kaartjes sturen omdat ik het eigenlijk wel fijn gevonden heb om deze te krijgen toen ik opgenomen zat. Maar detox is streng, 5 dagen geen contact is ook 5 dagen geen contact. Maar zo streng had ik het niet verwacht, want ze hebben mijn kaart geopend en weer teruggestuurd. Omdat ik zoiets heb, ze hadden die kaart toch ook na die 5 dagen aan haar kunnen geven? Wat heb ik zo niet helpend geschreven dan? Is het vanwege de kaart? Waarop een poppetje staat en groot Somber? zegt en verder zegt, blijf zoeken... Geef niet op.... Geluk vind je soms in de kleinste hoekjes. Met ook nog een klavertje 4. En ik vertel over haar kat en zeg dat ik hoop dat de eerste dagen goed meevielen en dat ik hoop dat er leuke mensen zitten. Mijn ervaring is dat je mensen in hun opname beter geen vragen stelt, maar leuke kaartjes schrijft over het dagelijkse leven buiten. Maar blijkbaar is de hulpverlening zo veranderd dat ik me aanpas. En een dagboek begonnen ben die ze krijgt als ze weer uit de kliniek is.

@Lika, het is ook frustrerend als je moeder doof is en daarbij ook soms niet helemaal je oude moedertje. Ook ik heb me soms geërgerd aan ons mam en haar niet zo bijster aardig behandeld. Voor mij was het voornamelijk merken dat je grote steun en toeverlaat ineens zwak werd en soms onbetrouwbaar. Daar reageer ik behoorlijk heftig op omdat ik er niet goed tegen kan als mensen die ik vertrouw zwak worden. Eigenlijk een hele lelijke gewoonte van mij, want de ander kan er niks aan doen. En toen ik dat besefte, ben ik eruit gaan halen wat ik nog meer van mijn moeder wilde behalve de levenslange bescherming en ondersteuning. Dat waren herinneringen maken voor mij want zij zou ze vergeten en heel veel praktische dingen zoals recepten van eten die ik lekker vond en zij alleen wist hoe deze te maken. Maar ook verhalen over vroeger en foto`s daarvan, want ik had mijn moeder altijd gezien als mijn moeder maar nog nooit jeugd foto´s enzo. Zo heb ik een foto gekregen met totaal een andere man dan mijn vader op de foto. Die mijn moeders hand vasthoudt. Carnaval toen maar hoe hij mijn moeder aankeek was echt heel erg liefdevol. Dus ik vragen. Dat was iemand, die ons mam voor ons pa al ten huwelijk had gevraagd, maar ons mam vond hem te lief en te attent toen. Ze voelde zich ongemakkelijk daarbij. Later tijdens de scheiding met ons pa is ze hem nog weleens tegen gekomen. Hij was toen met een andere vrouw getrouwd maar als ons mam hem toen wel gewild had was hij van haar gaan scheiden. Ons mam zat zelf in de oorlog toen met mijn pa en wilde dat die man aandoen. En nog steeds was hij te lief voor haar vond mijn mam. Maar ze heeft het wel altijd bijzonder gevonden hoeveel deze man om haar gaf. Zulke mooie verhalen kom je dus tegen als je ook een beetje aan jezelf denkt qua loskomen van je ouder. En ik wist wel dat ik nog veel vragen zou krijgen na haar overlijden. Maar omdat ik zoveel wel gevraagd heb en antwoorden op gekregen heb. Valt het niet zwaar en zeg ik met een lach, jammer mam ik ben nog iets vergeten te vragen. Het is niet alleen lastig voor de mens die dementie heeft, het is ook heel erg lastig voor de nabestaanden. Omdat ze het niet goed begrijpen of net zoals ik iets aan het verliezen zijn en het daardoor geen begrip kunnen opbrengen. Ik heb gewoon enorm veel geleerd in die periode. Mijn opa en oma werden ook dement en toen was het voor mij eigenlijk vrij makkelijk om het boek te sluiten. Mijn oma liep in haar ondergoed rond en haar haar in de vorm van dat ze net geëlektrocuteerd was. Mijn oma verloor haar waardigheid met de dementie, want ze was altijd een dame geweest die haar haar altijd netjes had en mantelpakjes droeg. Ik kon dat niet aanzien bij mijn oma, zo totaal veranderd. Dat ik haar niet meer ben gaan bezoeken. Maar mijn moeder nog wel. Ik heb altijd wel mijn moeder zien veranderen en soms had ik echt ik ben haar qua connectie helemaal kwijt. Maar dat was in de tijd van de verwaarloosde slaapabneus en tias. Maar toen ze de diagnose beginnende dementie kreeg dat er voor mijn moeder onderhand wel een reden was voor haar verwardheid en vermoeidheid. En ze toen wist wat ze wilde namelijk euthanasie. Ik heb mijn moeder in die tijd in tijden niet zo helder meegemaakt als toen. En nu ga ik beginnen aan waarvoor ik hier eigenlijk kwam.

Roosen en Borst ook gevolgd, ik snoep eigenlijk mee van elk programma wat over dementie of euthanasie gaat. Pas toen mijn moeder haar gewenste euthanasie heeft gekregen, kreeg ik eigenlijk pas door hoe vergeetachtig ze eigenlijk al was. Ze had mijn broer nog gevraagd om doosje sigaren te kopen, terwijl ik bij het opruimen van het huis nog 15 doosjes met sigaren vond en ook nog tig aan mini marsen om uit te delen aan die vriendelijke mensen rond haar. Toen wist ik dat mijn mum tot haar einde toe zich groot heeft proberen te houden voor ons. Mijn broers geloofde niet dat ons mam zou gaan, ik wel want als ons mam om iets vraagt is dat serieus. Maar ook ik had er een dubbel gevoel bij omdat ons mam nog zo goed leek. Pas toen ik het huis op ging ruimen en de volle baxters vond en al de maaltijden die een vriendin van haar voor haar kookte heeft ons mam in mijn ogen doelbewust naar haar einde toegewerkt en blijf ik niet met het gevoel achter dat ik mijn moeder misschien al te vroeg opgegeven heb. Doodgaan is wel gewoon een eenzaam proces nog steeds. Voor de diagnose van dementie hebben ons mam en ik het heel veel over leven en dood gehad. Maar tijdens het proces van de euthanasie aanvraag tot aan de uitvoering. Kon mijn moeder mij geen antwoorden meer geven op bijvoorbeeld hoe voelt het voor jou om je kinderen los te laten? Het was alleen nog blij zijn voor ons mam als ze weer een onderzoek goed afgerond had. En ook de spanningen delen van dat het mis kan gaan omdat er iets gebeurt buiten je waar je geen controle op hebt. Ons mam was eindelijk nog eens verliefd geworden en die man is 2 maanden voor haar euthanasie overleden aan corona. Daar was ons mam behoorlijk van slag van en de dokters hadden bijna gezegd dat mijn moeder alleen maar dood wilde vanwege liefdesverdriet. Ze mocht dat gemis aan die man dus ook niet uiten als ze haar euthanasie wilde krijgen. Ik vind dat behoorlijk heftig. Want die aanvraag voor euthanasie had ze al gedaan voor zijn dood. Maar omdat ze er zo van slag door was leek het een reden te zijn om haar verder niet meer te helpen. Ze heeft een heel grote rouwkrans voor die man laten bezorgen en elke dag een kaars gebrand en verder er niks meer over gezegd. Ik had zijn voicemail bericht op audio gezet zodat ze het over de boxen kon horen. En dat heeft haar nog een beetje laten rouwen. Op de dag dat ze zelf doodging, branden er nog steeds een kaars voor hem. En die heb ik laten branden met een soort gevoel van nu zijn jullie weer samen. De dag van sleutel overdracht ging deze uit. Maar ik heb het schoteltje meegenomen en heb thuis een kaars aangestoken voor hem en ons mam. En die brand nog elke dag, want ik heb heel veel kaarsen van ons mam georven. En dat is nu bijna 4 jaar geleden. Aangezien ik van nature blijkbaar heel goed ben in mijn eigen rouwverwerking, ik kon de hulpverlener meer vertellen dan zij mij. Heb ik een 3D ervaring aangeboden gekregen om eens te kunnen voelen hoe dementie eigenlijk is. Ik denk dat ik niet alles meegekregen heb, maar voelde wel fijn omdat ik toch wel het gevoel had dat ik mijn moeder beter begreep. Dementie is vooral heel erg vermoeiend, want je hele leven is ineens een ontdekkingstocht, van koffie zetten tot aan mensen die jou nog wel kennen en jij hen niet. Maar oude herinneringen komen wel binnen en zijn niet zo vermoeiend. Dus ook al ben je een vreemde voor degene, als je geen vragen stelt maar gewoon dingen verteld over dingen die je met degene meegemaakt hebt kan je wel nog contact krijgen. Ik ga nu om met dementerende ouderen die ik helemaal niet ken. Ik ben daar dan poetsvrouw en als ik de verhalen van het verleden een beetje beu begin te worden, ga ik gewoon de keukenlade opruimen en kom ik dingen tegen waarbij ik me echt afvraag waarvoor wordt dit gebruikt? Dus dan ga ik wel vragen en dan krijg ik veel meer te weten dan waar ik om gevraagd heb maar wel heel leuke verhalen en die klant wordt er ook vrolijk van. Gewoon jezelf blijven dus bij een dementerende. En het niet ongemakkelijk maken door herkent te willen worden en een intensief gesprek willen voeren. Ik vind het elke keer weer leuk als ik niet hartelijk ontvangen wordt door een klant. Maar dat ze me met een lach uitzwaaien en ook zeggen dat ik voorzichtig moet zijn. Of ze me nu wel of niet herkennen is dan niet zo erg meer. En het uitpuzzelen om die dag dan weer een leuke dag te maken, vind ik leuk. En soms lukt het niet dat is ook goed!

Goedemiddag deze middag Buurmeisje in de kliniek, ben benieuwd of ze meteen onder zeil gebracht is of dat ze daar nu heel bang in een hoekje zit alleen te wezen? Het is niet niks om opgenomen te worden. Weg uit je "veilige" haven en nu tussen totaal vreemden zitten die je mag gaan leren vertrouwen. Ben wel trots op haar, want stap 1 hoe bang ze er ook voor was heeft ze toch vandaag wel genomen. Op naar volledig herstel! Want dat gun ik haar enorm! Blijkbaar vonden jullie mijn vergelijking met een robot zuiger en mijn nieuwe kat niet zo grappig, dus dat ga ik maar niet op mijn kaartje zetten. Ik zet er wel iets anders op. Nu maar eerst het postadres zien te achterhalen want anders kunnen de kaartjes niet eens verstuurd worden. Best bijzonder dat dat nu zo lastig is, want toen ik opgenomen was kreeg ik zelfs post van mensen waar ik niks mee te maken wilde hebben en de post dus ook persoonlijk weer terug kwam brengen met de boodschap mij niks meer te sturen. Wat een tijden waren dat, hilarisch. Verder zit ik weer in de running qua afwikkeling van de erfenis. Ik had 5 mails van de notaris en heb de waarde van mijn ouderlijke huis met een ton zien stijgen en ook weer met een ton zien dalen. Het lijkt de effectenbeurs wel. Ik ben onterft dus ik verwacht er geen cent van en dat is voor mij nu juist de beste plek om in te zitten. Wel informatie opdoen maar zelf niet zoveel energie te hoeven steken om te vechten voor die centen. Ja natuurlijk roept het wel herinneringen op van vroeger en de hele vechtscheiding van mijn ouders. Maar nu zie ik het niet als persoonlijke aanval, maar als een voor mij betaalde verwerkingsproces, want omdat ik onterft ben, krijg ik ook geen schulden. En nu wordt er eens niet gevochten om mij en mijn broers, maar gewoon voor 3 nieuwe minderjarige kinderen. Ik hoop dat het ze helpt en dat ze niet al zo gekneusd zijn als ik en mijn broers en dat ons pa dit keer echt gewoon goede bedoelingen had. Ik hoop dat het snel klaar is en dat ik ouderloos nu wel gewoon mijn verleden achter me kan laten en gewoon een vrolijk mens kan zijn. Met haar beperkingen natuurlijk.

Goedemorgen deze morgen Tent experiment is weer afgebroken, want ik heb een nieuwe kat opgevangen. Dan is het handiger als ik binnen ben. Wat wel efkes mijn ogen deed openen, is dat ik deze kat overgenomen heb van een oud buurmeisje van mij die maandag naar de detox gaat. Ze is maar 7 jaar jonger dan ik maar het is toch wel erg confronterend om te zien hoe zij er nu aan toe is door de drank. Ze mocht voor de opname niet alvast beginnen met minderen en tijdens de detox wordt ze 5 dagen onder een soort van narcose gehouden om de afkick niet te hoeven meemaken. Ik heb zulke dingen hier wel gehoord natuurlijk, maar zo intens meemaken met een naaste is wel een veel grotere spiegel met een veel grotere vergroting nog. Dan moet ik eerlijk bekennen dat ik mijn eigen alcoholprobleem toch wel behoorlijk onderschat heb. Nu zag ik in levende lijven wat je problemen verdrinken met je kunnen doen. En dat al in 4 jaar drankgebruik heel veel kapot kan gaan. Voor mij werkt het ontnuchterend en ben ik nogmaals blij dat ik niet ben gaan drinken toen frustrerend nieuws hoorde wat betreft die stomme afronding van de erfenis van ons pa. Dat is iets waar ik niks aan kan veranderen dus het heeft geen zin om mezelf daardoor kapot te laten maken. Dan kan ik me beter richten op zaken waar ik wel controle op kan uitvoeren en die ik leuk vind. Dus genieten van mijn nieuwe kat. Dagdraadje kaartjes schrijven naar mijn oud buurmeisje. Ik ben ook eens opgenomen geweest, niet voor de alcohol maar om beter om te kunnen gaan met dingen uit het verleden. Naast de doorsnee beterschapskaartjes hing mijn muur ook vol met allemaal kaartjes van mensen die gewoon heel simpel een kaartje stuurde hoe de dag die dag was en dat deed me altijd wel deugd. Ik heb natuurlijk nu wel een gedeeld onderwerp, haar kat. En daar kan ik nu al iets heel grappigs over vertellen. En als ze weer begrijpt wat er gezegd en geschreven wordt zal zij er ook om kunnen lachen denk ik. Voorlopig probeer ik het effe op jullie uit Luna de puna, de lapjeskat. Is natuurlijk mijn huis aan het ontdekken nu. Dus ze kruipt in alle hoeken en gaten, ook onder mijn keukenblok. En daar komt ze elke keer onderuit met haar neusharen vol stof, spinnenwebben en van dies meer, dus naast een hele leuke en lieve nieuwe vriendin in huis heb ik ook een rumba die op plekken schoonmaakt waar ik zelf niet bij kan!

Goedemorgen deze morgen, Ik heb voor geen meter geslapen in een tent in mijn tuin. Maar dat komt omdat de grond oneffen was. Maar in situaties waarin je neigt om naar de fles te grijpen om even uit de situatie te kunnen stappen, is dit wel een veel fijnere oplossing. Geen stomme dingen gedaan, niet overmand door extra emoties vanwege de drank en toch een beetje je frustraties kunnen parkeren. Hoewel je nog steeds in de rotte situatie zit, geeft het wel meer overzicht. Mensen met een tuin kan ik dit zeker aanraden. Vandaag ga ik de grond rechter maken ben benieuwd of dat beter slaapt. En verder nog meer dingen weggeven. Want eigenlijk verlang ik wel naar een huis met heel weinig spullen die je weer kan vullen met nieuwe herinneringen. Ik zal morgen wel laten weten of het beter geslapen heeft en of mijn experiment verder ook helpt. Voor nu zeg ik, voor mij was het helpend om fysiek even letterlijk uit de situatie te stappen. Want toen kon ik er met frisse moed weer instappen. Ik hoop dat ik er voldoende van geleerd heb, zodat ik het ook kan toepassen als ik wel geld heb voor drank. Want dit is gelukt vanwege een remming van buitenaf, ik hoop die remming zelf te kunnen krijgen. Fijne dag vandaag!

Het is dat ik het momenteel niet kan betalen maar anders zou ik me van de wereld afgezopen hebben. Niet kunnen, geeft wel een soort van berusting dat ik de boel niet nog erger kan maken of stomme dingen doe waar ik later spijt van heb. Eigenlijk is het nu wel handig om nuchter te zijn. Mijn vader is nog maar 6 maanden dood en we zitten nu al aan onze 2de notaris. Ik ben benieuwd hoeveel er nog gaan komen.... De scheiding duurde 15 jaar dus misschien dit ook? Maar wat mij betreft wil ik morgen al, mijn nare verleden afgesloten hebben en gewoon lekker ontdekken hoe het leven is zonder ouders. Overdag heb ik er ook niet zoveel last van, tenzij ik weer een mail van de notaris krijg. Maar vooral ´s nachts ben ik het huis van ons mam op aan het ruimen of zit ik in het huis van mijn vader. Ik wil wel weer eens dromen over dingen conflicten. Denk dat dat meer uitrust. Nou ja het ruimt wel goed op. Als ik stress heb kan ik veel beter afstand doen van dingen. Moest ik even kwijt! Nu weer verder! Ik heb spullen aan de straat gezet en mensen komen elke keer aankloppen om te vragen of ze het mee mogen nemen? Ja dus.

Volgens mij is deze er al maar ik kan deze niet meer vinden. Dus ben voor het gemak even een nieuwe begonnen. Nadat ik ons mams huis leeggehaald had van spullen die ik naar iedereen gebracht heb waarvoor ze waren. Ben ik nu mijn eigen huis aan het opruimen en kom allemaal dingen tegen die ik bewaar voor het geval er iemand iets aan heeft. Maar is mijn huis er niet gewoon om dingen in te stallen waar ik nu iets aan heb? Want anders doe ik hetzelfde als mijn moeder en dat zou ik graag willen veranderen. Bovendien heb ik mijn eigen ruimte weer nodig en ben van mening dat je een ander ook kan helpen zonder reserves. Zodoende dat ik hier wat spullen neerzet die een ander wel kan gebruiken en enkel de porto kosten hoeft te betalen of het zelf op mag komen halen. Ik hoef er verder niks van te hebben want mijn voldoening zit erin dat het herbruikt wordt en een ander blij mee is. Dus voor nu Een auping 2 persoons dekbed set, vanwege het merk bewaar ik het maar gebruik het zelf niet Bordspelen, Catan bordspel en kaartspel, Risk, Cluedo, Scotland yard, carcassonne, davinci code, regenwormen, koehandel, hele oude party en Co, Kakkerlakkensalade, barricade en het mad spel. Ik heb ze gekocht omdat ik de spelen leuk vond maar ik speel ze altijd bij een ander dus bij mij blijven ze altijd nieuw in de doos. Verder nog 3 wasgij puzzels En 3 glas in lood werken van mijn mum, op verzoek zal ik er wel foto´s van maken. Al is het maar voor het glas wat erin zit dat je kan gebruiken. verder heb ik nog een boelveel gewichten die je aan een halter hangt van de vorige bewoner. En ik heb qua keuken dingen alles dubbel, dus roep maar misschien heb ik het wel. En verder.... komt nog

En strelingstreven i.p.v. huidhonger. Van Dirk de Wachter

Bezwijken voor de stem van de slaap en oversteken naar het veld van dromen. Als de slaap komt ga ik naar de plaats waar herinneringen verblijven als we niet aan ze denken. Van het boek staartjagers zang van Tad Wiliams. Ik vind het mooie zinnen om te zeggen dat je gaat slapen

Na het heftige van gisteren deze ochtend toch iets leuks meegemaakt. Wat ik hier ook wil delen. Ik wandel elke ochtend dan is de wereld nog niet helemaal wakker en dan zie ik de leukste dingen altijd. Tenminste dat denk ik. Vandaag zat er een jonge kauw midden op de weg. Kon nog niet vliegen maar ik weet dat deze aan de grond ook wel verzorgd worden dus afblijven is mijn motto altijd. Maar ja midden op de weg, leek me niet zo een goede plek om verder verzorgd te worden. Dus ik heb deze toch opgepakt om deze in de berm te zetten. En heel grappig toen leek het even alsof ik die horror film zat van Alfred Hitchcock, Birds geloof ik. Van alle kanten kwamen kauwen aan die mij aanvielen. Nu ben ik niet zo bang van vogels en ik wist waarom het was. Eigenlijk vond ik het wel heel tof! Dus ik dat kauwtje op een tak gezet, vond ik een beter idee dan op de grond in de berm. En toen weer mijn wandeling voort gezet. Ik had het niet meteen door maar ik ben de rest van de wandeling gevolgd door kauwen en toen ik voorbij de plek kwam waar ik dat jong op die tak gezet had, leek het wel of ik hartelijk ontvangen werd. Kauwen kunnen niet zingen maar dit leek er behoorlijk op. Kauwtje heb ik niet meer gezien, maar dit deed me erg goed. Een stukje familiaire trouwheid waar de mens nog iets van kan leren.

even bijpraten? Ik denk dat het forum nu wel de pijn meegekregen heeft. Jij hebt ook durf. The Gambler (youtube.com)

Woman, het enige waarin we verschillen is een incest vader en een incest broer. Ik wilde het eigenlijk niet op forum opengooien maar ik ben de geheimen gewoon beu. Mijn vader heeft dankzij mijn moeder niet misbruikt; Maar geestelijk ben ik misbruikt. Tof dat je het ook aan wilde halen openbaar. Ik hoop dat je verder niet schaadt. Ik hoop je nog te spreken. Liefs, Spud

Lika voel je niet schuldig je bent oké, is ook heftig.