Spud

Lieve Dune, Wat fijn dat je hier op Adb bent. Nu met Sinterklaas, die ons met een leuk stukje verwend. Een vrouw zo sterk, ondersteunend en wijs. Jou opbouwende kracht is voor ieder een paradijs. In de ochtend een halve bus vol kracht, Dat helpt jou met je doelen en is wat je verwacht. Sint heeft een wens, heel oprecht. Dat je in de toekomst ook zonder die bus kan, ook echt. Want jij bent kapitein op eigen schip, en dan kijk je na een foutje niet meer zo lang sip. Dan zie je op een dag wouw! Met mijn inzet en doorzettingsvermogen ben ik eigenlijk een hele leuke en gezellige vrouw! Sint vind je zelfreflexie van hoge klasse, Je liet immers de try out met 0,0 wijn in een mooi glas aan je voorbij gassen. Toen iemand je vroeg, wat voor drankje vind je nu echt lekker? Gaf jij aan chocolademelk, warm en koud, daarmee trok je al een deel van dat duiveltje op je schouder uit de stekker. Regen en kou is, dat is wat je verkiest In plaats van de hitte, die jou soms verliest. Met je hond aan je zij, Wandel jij langs de kustlijn voorbij. Gelukkig voor jou is er koude, wind en regen voorspeld. Dat waar het weermannetje altijd verantwoordelijk voor wordt gesteld. En misschien onze vriend de kerstman en zijn dwergen zo klein, die je nog met sneeuw en hagel verblijden, als wij naar Spanje vertrokken zijn. Met een chocolademelk in je hand, Weet Sint dat je de wereld gaat veroveren in nuchterland. Heel veel succes met alles wat je nog gaat ondernemen of doen, Jij bent in jou leven je eigen kampioen. Met moed en vertrouwen, ga voor je doel, laat je niet stoppen, blijf sterk en koel. Dune nog een hele fijne dag, En sluit hem af met een lach. Groeten, Sint en Pieterbazen

ik had gisteren toch gezegd dat ik die hond nog weleens zou ontmoeten? Eerder dan ik verwachte dus, ik onderweg met een gasfles om in te wisselen en zij waren aan het wandelen. En in tegenstelling wat ik dacht, werd ik aangesproken door de baas met nogmaals dankjewel. W had niet zoveel met me op maar was ook prima nu heb ik een kop bij waar ik naar zocht, en dat ware mooie ogen. Wederom weer een cadeautje. En nog meer, want het baasje vroeg of ik altijd met een gasfles fietste? En ze heeft me nu geholpen door alle gasflessen om te ruilen voor nieuwe, heb ze wel zelf betaald, maar is wel 2x niet op en neer fietsen. En voelt warm en fijn aan. Ze heeft enkel aan haar behoefte van dankbaarheid voldaan. En ik hoop dat ze het onthoud en dat ze anderen mensen ook helpt in de toekomst. Fijn die hulp, gewoon een spontaan ding in een mens. Dat is al heel lang weg, nog voor de corona tijd, maar gisteren was mijn moeder weer even bij me. En mijn vader ook, ook al vind ik mijn vader niet zo een fijne man. Maar gisteren deed ik wat voor hen dood normaal was, stoppen en vragen of je kan helpen? Ik vraag me wel af, of zoiets dan ook zoveel indruk op ze maakte als bij mij? Of dat het nu specialer is na de corona. Ik ben gewoon opgevoed door 2 ouders die oorlog met elkaar hadden, maar 1 ding ontzettend gemeen hadden en dat was altijd iemand je hulp aanbieden. Ik denk ook wel dat ik weet waarom mijn vader het allemaal zo moeilijk maakte voor mijn mum om bij hem weg te gaan met ons. Ik denk dat mijn vader zijn hele leven lang nog van mijn moeder gehouden heeft en zichzelf op zijn tijd nog wel eens gekwetst gevoeld heeft. Omdat mijn moeder wel nog partners gehad en mijn vader niet. Ik kan het ze ook niet meer vragen want zijn beiden dood. En mijn vader was nogal verbitterd toen hij ging. En dat mag want ik heb hem ook wel rotstreek geleverd. Alleen hoop ik nog steeds dat hij net zo rustig is gegaan als ons mam, want hij was niet altijd een leuke vader, maar hij is mijn vader, ik ben ook zijn dochter. Al mocht ik niet bij de uitvaart zijn en ook niet zeker weten dat hij dood was. Opnieuw bemoeide mensen zich met ons, dat vond ik wel vervelend, ik wist wel dat ik nooit bij zijn uitvaart wilde zijn, dus dat had hij kunnen weten. Dus dan is het niet leuk om van vreemden te horen dat ik uitgesloten ben van zijn uitvaart. En verder ook in onwetenheid zitten maar toen ik wist wanneer de uitvaart van mijn vader was. Ben ik gaan fietsen en kwam bij een vliegveld terecht met motor vliegtuigjes en daar heb ik weer iemand geholpen met een verzopen vliegtuigje En die handigheid heb ik van mijn vader, dus die dag tijdens de uitvaart van mijn pa, liet ik een vliegtuigje vliegen en hadden de bestuurder en ik heel veel lol.

Hihi even delen hoor! Want zo had ik het nog niet bekeken. Mijn smartphone is anderhalve maand geleden stuk gegaan en toen was ik eigenlijk wel klaar smartphones kopen. Ze gaan gewoon niet lang mee en zijn ook behoorlijk duur in aanschaf en als ze eenmaal stuk zijn dan merk je pas hoe afhankelijk je er eigenlijk van geworden bent. Dus ik had zoiets, ik ga eens kijken hoe het mij toch kan lukken om mee te draaien in de maatschappij zonder zo een ding in je broekzak? Dus ik heb een ouderwetse met knopjes aangeschaft, waarop ik alleen kan bellen en smsen en visa versa en dat bevalt me eigenlijk heel prima. Alleen mijn werk maakt dus gebruik van apps maar dat vond ik niet voldoende reden om weer een smartphone te kopen, die apps kan ik ook gewoon op mijn pc zetten. Maar eentje werkt dus niet en daardoor moet mijn werk elke maand per post weer al de info sturen. Per mail mag wat mij betreft ook, maar zij kozen dan per post. Ik heb ze ook nog gevraagd of er een optie was om een smartphone van het werk aan te bieden waar beperkingen op zitten. Dat was eigenlijk de bedoeling toen ze besloten om enkel via apps te gaan werken maar bleek helaas te duur. En aangezien iedereen tegenwoordig een smartphone heeft hadden ze ook niet zo verwacht dat er iemand zoals ik zei de gek tussen zou zitten. En zo gaat het dus al een tijdje. Nu was ik gisteren op kantoor om een attentie op te halen en wat vragen te stellen, waar ik op de mail niet echt verduidelijking in kreeg maar nu is het helder. Maar het leuke van alles is, is dat 1 van mijn leidinggevenden met een groot huishouden nu een oude smartphone van hen aan mij wil geven. Dus ik toch een soort van werktelefoon krijg. Ik vertelde dat aan een vriend van mij en die reageerde met wat ben jij goed bezig met je baas te helpen ont spullen! Zo had ik het nog niet bekeken maar ik vind dat wel een hele leuke invalshoek. Want eigenlijk is dat wel zo. Ik ben hier thuis op aan het ruimen en denk echt tig keer na over een aankoop consumminderen noemt dat geloof ik en daar past dat hele smartphone gebeuren ook bij. Dus grappig en leuk, door mijn stierlijk gedrag, waarin ik me wel meewerkend opstelde in de vorm van mijn pc beschikbaar stellen voor die werkapps maar waar het werk en ik achter kwamen dat nog niet elke app gemaakt is om ook te kunnen werken op een pc. Er begint een reactie te komen op mijn anti digitalisering reactie. En dat komt omdat ik veel met oudere mensen werk en juist de kantoren en het papier werk hen nog een beetje zelfstandigheid biedt. Het gaat stukje bij beetje wel echt digitaal worden, maar voor die mensen vind ik het eigenlijk ook wel leuk dat ik effe nog mee kan doen op digibeet level. En verder vind ik het pure nonsens dat er vanuit gegaan wordt dat deze mensen wel hulp vinden bij hun kinderen of de buren. Daardoor verliezen zij hun zelfredzaamheid. En als dat gebeurt verlies ik een klant die me nog hele mooie verhalen kan vertellen over vroeger.

Heb het even nodig om dit te delen hier, omdat een mengeling van spanning was met een grappig einde waar ik dan toch een beetje hyper van word. Ik was onderweg naar huis en toen begon het al wat te schemeren, vind ik niet zo erg maar dan is het toch wel een beetje raar als iemand een bospad uit ziet komen wandelen met een hondenriem in de hand maar geen hond. Ik vind dat tenminste raar! Zeker omdat ik een ontzettend grote fantasie heb. In de eerste instantie dacht ik nog, ach niks geks aan, die hond zal wel loslopen en nog achter haar aankomen.... Of is ze hem kwijt? Maar omdat ze niet meteen ging roepen ben ik maar doorgefietst en me afvragend wat ze dan toch ging doen met die hondenriem? Een boom omtrekken ofzo? Maar ze begon te roepen dus ik hoefde niet verder te speculeren gelukkig! Dus ik ben teruggefietst en heb haar gevraagd of ze haar hond kwijt was? En dat was zo. Toen heb ik gevraagd of ze het fijn zou vinden als ik het bos op mijn fiets zou doorzoeken naar haar hond? Op de fiets gaat toch sneller dan te voet dacht ik. En dat wilde ze wel, dus ik heb gevraagd wat voor hond het was en hoe deze hete? Het was een herder en hij hete W. Was een vriendelijke hond dus ik hoefde niet bang voor hem te zijn. (ik heb altijd hondenkoekjes in mijn fietstas voor de honden van mijn klanten dus maakte het lokken ook wat makkelijker) Zodoende dat ik met die info ben gaan zoeken. Natuurlijk nergens een hond te bekennen, maar wel 3 wandelaars, dus die heb ik aangesproken of zij een herder hadden zien lopen? En met dat te vragen, besefte ik ineens hoe impulsief ik weer was geweest, want ik wist niet welk merk herder het was en ik was vergeten de kleur te vragen. Dus ik weer terug naar W zijn baas, W bleek dus een Mechelse herder te zijn en bijna zwart. Toen heb ik afgesproken met de baas dat ik nog naar het hondenuitlaat bos zou fietsten en naar de hovenier met zijn waakhonden. Daar ook niks gevonden dus ik weer terug. Kon ik die vrouw niet meer vinden, maar die vond mij dan weer met haar auto, want ze had haar hond gevonden. En weet je waar hij nou zat? Gewoon thuis in de kelder. En dat hoopte ik eigenlijk de hele tijd al toen ik mee aan het zoeken was. Dat was voor mij de beloning dat de hond weer terecht was. Die vrouw zei nog, ik weet niet hoe ik je moet bedanken, ik snap dat gevoel van haar ook wel. Maar ik was al heel hartelijk bedankt door de wetenschap dat die hond lekker veilig thuis zit. Ik zou het wel heel erg leuk vinden als ze hem een keer in de voortuin los laat lopen zodat ik eens kan zien wie ik gezocht heb en of dat plaatje past bij het plaatje wat ik nu van deze hond gemaakt heb. Dat gaat waarschijnlijk ook weer een leuk onverwachts cadeautje zijn op een dag, want ze laat hem daar niet graag lopen omdat ze vindt dat hij dan teveel blaft. Waarop ik zei, honden horen toch blaffen? Ik weet niet wat ze ermee gaat doen? Maar ik weet in ieder geval zeker dat ik die hond wel een keer zal spotten, want ik weet nu waar hij woont dus let op. En haar gezicht heb ik wel gezien en vooral haar stem goed gehoord, dus als ze een keer aan het wandelen zijn zal ik ze vast herkennen. Dat fietspad gebruik ik bijna dagelijks, dus ik zal ze wel een keer tegenkomen. Het grappige van alles is dan dat ik de naam van de hond wel ken maar dat van zijn baasje niet, zij die van mij trouwens ook niet. Leuk is dat, vind ik dan toch. Oh ja, die ree van vorige week, ligt er nog steeds. Niet meer intact. Ik verwacht er geen vragen meer over, maar voor het geval toch, dan ben ik op pensioen weekend verlof. Voor nu ben ik gewoon de bioloog Midas Dekkers die de vergankelijkheid van een dier in een bos life kan observeren. Van kleine wezens, weet ik het zo ongeveer wel inmiddels maar van zo een groot dier niet. Boeiend, maar toch tref ik ze liever levend aan. Zo ik ben weer tot rust gekomen, een deel van de wereld is weer op de hoogte gebracht van de dingen die ik zo meemaak op mijn pad. Fijn weekend!

Even weer attentie vragen, want je gaat iets missen! en dan mag je weer een jaar wachten. Voor mij is het ook spannend hoor de meeste mensen ken ik ook niet. En dat maakt het zo leuk, omdat je je even verdiept in een ander. En dat met dichten maar ook met woorden of muziek of wat dan nog kan laten weten zijn. Verslavingsgevoelige samen op een draadje die nagedacht hebben over die iemand die ze getrokken hebben. En het leuke is dat brengt mensen dichterbij elkaar. Je hoeft niet te presteren gewoon even stilstaan bij iemand en het in je eigen vorm kenbaar maken. Dat maakt een sinterklaasviering zo leuk op deze draad, tussen 5 en 6 december sta je even stil bij een deelnemer, ook al ken je die niet zo goed. Dan mag dat ook, maar als je dan wel alles opschrijft wat je degene gunt of mee vergelijkt, maakt ook een mooi gesprek. Of boodschap. Er doen zoveel mensen mee uit alle hoeken van dit forum, 1x per jaar komen ze naast elkaar zitten en zeggen iets leuks tegen elkaar waar ze energie ingestoken hebben. En ik kijk weer uit naar hoe het nu weer gaat uitpakken? Want het pakt altijd wel anders uit omdat iedereen ook gewoon spontaan dingen op mag voeren.

Ik fietste langs het bos en dan kijk ik er altijd effe in in de hoop dat ik weer een bijzonder beest zie. Vandaag dus ook en toen zag ik wat liggen, het was behoorlijk groot en zag er niet heel erg levendig meer uit. Aangezien ik op een weg reed twijfelde ik of dat nu een ree was of een grote hond? Dus ik ben gaan kijken en het bleek een dood reebokje te zijn. Een prachtig beestje met hele mooie hoorntjes, alleen jammer dat die dood was. Maar ik vond het toch wel heel mooi om van zo dichtbij te zien. Nou wordt hier regelmatig geschoten en worden hier ook reeën doodgereden maar deze zag er heel ongehavend uit. (ik zag nergens bloed zeg maar) Zodoende dat ik toch zoiets dat ik ergens even melding moest maken.... Tsja wie weet, heerst er nu naast de vogelgriep en covid vleermuizen ook wel een reeën ziekte? En aangezien dit bos en die ree dus ook, zowat binnen de bebouwde kom liggen leek het mij handig als dat kadaver snel opgehaald zou worden. Dat was dus niet makkelijk om dat gemeld te krijgen op een vrijdag namiddag, want net als de gemeente zijn al deze instanties op dit moment dicht en alle noodnummers wat dierenwelzijn betreft dus ook. Dus ik heb de politie maar gebeld en die hebben mijn melding wel opgenomen. Maar ja, ik verwacht niet dat de politie meer voor elkaar kan krijgen bij des betreffende instanties dan ik zei de gek, want die zijn dus al met weekend! Een beetje frustrerend vind ik het wel, maar dat komt omdat ik sowieso nooit heb willen snappen waarom mensen wel in het weekend geholpen kunnen worden en dieren vaak het weekend maar even uit moeten zitten. Dus in zekere zin een frustratie die ik mezelf aan doe omdat ik al heel lang weet dat dat zo is. Dus ik besluit mijn betoog met dat ik voldaan heb aan mijn burgerplicht vandaag. En mocht er volgende week de pleuris uitbreken omdat een hond, wolf of vos van een zieke ree gevreten heeft, zal ik het heel erg vinden dat die dieren nu ook ziek geworden zijn. Maar ze dan verhaal bij mij willen komen halen, ben ik ook effe op weekendverlof. Fijn weekend! Moest ik effe van me af schrijven.

Omdat zorgen over geld soms ook aanzet tot verslaving. Nou ja ik weet het niet zeker maar voor mij voelt het als een ingang om even een tip te kunnen delen. Met het vertrouwen dat als het hier niet past het ook gewoon weer verwijderd kan worden. Nu ja, ik schrok me afgelopen jaar kapot van de afrekening van mijn stroom. Normaal krijg ik terug en nu moest ik bij betalen terwijl ik zuinig ben in mijn verbruik. Ik zet altijd mijn voorschotten wat hoger dan dat de maatschappij bedenkt na afrekening omdat ik dat zie als een soort spaarpotje omdat ik dus altijd terug kreeg, behalve afgelopen jaar. Toen ik bij moest betalen, wist ik eigenlijk niet meer hoe ik mijn stroomverbruik nog verder kon minderen en de lol van primitief doen was er ook wel een beetje af omdat het dus niks opleverde. In de winter je koelkast uitzetten bijvoorbeeld en gebruik maken van de kou om je etenswaren te koelen. Ik wist echt niet meer waar ik nog op kon bezuinigen. Maar toen attendeerde een klant mij op mijn elektrische boiler die 24/7 stroom loopt te snoepen zodat ik altijd beschik over warm water, maar ik daar voor een afwas en een warme douche niet 24 uur energie voor vraag. Zodoende dat ik die ketel ben gaan uitzetten en 1x per week aanzet in de nacht en ik heb nog steeds warm water! Al mag ik toegeven dat het aan het einde van de week wel echt lauw is. Maar omdat ik dat nu doe, heb ik inmiddels zoveel stroom bespaart dat ik nu mijn voorschot niet meer mag verhogen maar enkel mag verlagen omdat ze bang zijn dat ze aan het einde van het jaar teveel mogen terug gaan betalen. Dus ik verander voorlopig niks in mijn voorschot omdat ik het wel leuk vind om te zien dat de rekening naar mijn voordeel gaat. Ik vind het alleen een beetje gek dat ik de vrijheid niet heb om mijn voorschot te mogen verhogen. En toen kwam ik op iets anders, namelijk dat iedereen eigenlijk recht heeft op een maandelijkse factuur van het gemaakte verbruik. Met die digitale meters is dat tegenwoordig heel goed te berekenen. Dus ik ben gaan uitzoeken of ik dat met mijn stroommaatschappij zou kunnen regelen? Dat ik gewoon elke maand afreken wat ik gebruikt heb en dus zelf kan besluiten dat ik die maand wat meer verbruik en de andere maand niet. Dat ik zelf mijn gebruik kan aanpassen naar gelang ik het kan betalen. Heel mooi dat kan dus gewoon. Maar het minpunt daaraan is dat ik dan voor de duurste stroomprijs berekend wordt en elke maand ook nog eens 6.50 administratie kosten moet betalen omdat het een service schijnt te zijn. Dus mijn recht betekend dus service kosten betalen? En die snap ik dan weer niet want waar ligt dan de service? Met mijn voorschotten verleen ik toch service aan de maatschappij? Want van al dat geld wat ik als voorschot stort op hun rekening vangen zij de rente van. Bij mijn afrekeningen heb ik nooit een percentage rente gehad, jullie wel? Ik ben me er nog in het verdiepen hoor! Maar het is dus mogelijk om maandelijks een overzicht te hebben en een rekening te betalen zonder dat je hoopt dat je op het einde van het jaar hoopt iets terug te krijgen. De optie ligt gewoon recht onder je neus maar word je weer heel lastig gemaakt. Voor mij is dat belangrijk, omdat ik bijvoorbeeld niet aangesloten ben op gas, ik heb een gastank in de tuin staan en die laat ik vullen als ik het kan betalen en anders niet. Zo houd ik rekening met mijn kosten. En zo zou ik het graag zien met stroom, als ik bijvoorbeeld een operatie voor mijn katten belangrijker vind dan tv te kijken en mijn koelkast te hebben. Dan is dat mijn eigen keuze toch? En verder begin ik een hekel te krijgen aan stroom. Alles moet op stroom, want dat zou milieu vriendelijker zijn. Prima, maar wat de maatschappij wil werkt nog niet zo goed. Want nu zijn er weer bedrijven die niet verder kunnen werken omdat ze geen aansluiting krijgen en heel vaak hoor je verhalen over nu is er weer stroom teveel en nu is er stroom tekort. Maar de boodschap blijft we moeten wel massaal aan de stroom. Toevallig , afgelopen jaar lag hier mijn dorp plat qua stroom. Gewoon omdat ze aan de weg bezig waren en een stroomkabel geraakt was. Ik vond het toen vervelend dat ik mijn boodschappen niet kon afrekenen in de supermarkt maar ergens vond ik ook wel grappig om te zien hoe iedereen zo onthand was. Ik ging gewoon lekker naar huis en maakte mijn prakje nog wel warm omdat ik nog altijd op gas kook. Ik miste de tv wel maar ik tig boeken die ik nog wil lezen en puzzels en ook nog mega veel kaarsen die ik georven heb van mijn moeder. Dus ik vond het wel heel grappig en ook leerzaam om mensen zo onthand te zien. Dat heeft om precies te zijn 36 uur geduurd. En het hele grappige was, ik was toen bij een klant aan het poetsen. En ik dacht ik doe iets leuks extra en ik ga ook de tent opruimen waar ze scouting mensen in opgevangen hadden, maar eigenlijk lounge is voor hun kids. Op het moment dat ik na meterslange verlengsnoeren aan elkaar verbinden onderhand de stekker van mijn stofzuiger erin stak, viel alle stroom uit. Dus ik dacht dat ik kortsluiting gemaakt had. Die dag heb ik weer ouderwets met de bezem gewerkt en dat was grappig!

Dankjewel Bob!

ik zegt de gek

Alles hier oké weer? Wat is er nu weer aan de gang? Ik vind het niet zo heel erg grappig dat mensen die normaal niet meedoen aan adb ineens lelijke meningen gaan verkondigen en dan kennen ze mij niet want ik ben niet meer te beïnvloeden Mensen die ineens oppoppen die zeggen met wie ik wel of niet om mag gaan etc. En dan tegen mij zeggen met wie ik wel of niet om mag gaan. Want dat doe je op dat moment stomme trol. Wat ik ik nog steeds wil, is een leuk sinterklaasdraadje, en voor allen die ons dat tegen willen werken, zeg ik, stop met je drinken en je drugs, zo lelijk doen tegen een ander verwijderd je alleen maar van hulp. En van een hele bijzondere vrienden groep op afstand. Dus praat mee, doe mee en als je dat niet wil stop dan met meedoen. ben Ik hoorde van Bob dat er een sinterklaasdraadje komt, en daar wordt ik blij van. En verder, is de oorlog gestopt met mijn ouders, en heb ik niet zoveel zin om weer betrokken te worden in een oorlog Herman onbekend. Dan vind ik het leuk te lezen dat Claudius hier nog steeds schrijft

Dan hoeft het voor mij niet, nee is nee, dat is ook oke,

Dat is dus niet mijn bedoeling om hier opnieuw de discussie te staren of hoe iemand eruit ziet. Tijdens mijn schooltijd zag ik niet verschil tussen blank of donker, ik had een beste vriend die bruiner was dan ik en ik vond dat wel mooi. Ik zag geen verschil tussen ons, ik begreep dan ook niet dat hi volgens anderen naar poep stonk, nee zijn familie kookte met andere kruiden en dat gaf die geur, niet omdat je bruin of blank was. Of spleetogen had.

Ik zie nu al kerstversiering en feestverlichting hangen en behalve dat ik dat sneu vind voor de vogels en andere dieren dat ze nu van slag zijn omdat het 24/7 licht is, heb ik ook niet zoveel met kerst. Omdat daar juist het conflict met mijn familie en gezin zo duidelijk kenbaar werd. Wij hadden zelfs een 3de kerstdag en ik heb lang gedacht dat dat echt bestond. Tot mijn 24ste ofzo Dat opeens extra aardig doen tegen elkaar rond die tijd en de strijdbijlen begraven zorgde bij mij voor veel stress, dus was ik altijd de conflict zoekende, ik kan die knop niet gewoon omzetten, als je elkaar door het hele jaar pijn doet en pijn wil doen, vond ik dat ik me die week dan niet hoefde aan te passen. Als ik dan boos op je ben, ben ik ook boos op je en laat dat er dan ook gewoon zijn omdat kerst daarin geen verschil maakt. Aangezien er aan sinterklaas nooit gerommeld is binnen mijn familie, we hadden geen 2de of 3de sinterklaasavond en de druk lag ook niet zo hoog om dan ineens aardig tegen elkaar tegen elkaar te doen. Geef ik gewoon meer om sinterklaas te vieren dan kerst. Ongeacht dat het ook best wel een beetje raar is dat zo een oude bisschop je op schoot wil nemen terwijl er zoveel mensen misbruikt zijn in de kerk. Sinterklaas is voor mij, is de tijd dat je leuke en zware gedichten naar elkaar schrijft of verhalen als je niet kan dichten. Haat, nijd en liefde kan naast elkaar bestaan. Voor mij is dat de mooiste tijd dat je echt even bij iemand stilstaat en die ander een indicatie geeft van hoe jij deze ziet. Ik zou dus graag zien dat iedereen die hier op adb komt zou mee willen doen aan 5 en 6 december? Waarom ik daarvoor wel 2 dagen noem? Gewoon omdat hier Belgen komen en Nederlanders en Nederlanders het vieren op de 5de en Belgen het vieren op de 6de. Gewoon omdat het leuk is, het ook spanning oproept maar ik persoonlijk heb het altijd als heel mooi en warm ervaren. Het zou me leuk lijken als we dat weer zouden doen. Alleen, ik heb het weleens georganiseerd, en daarbij heb ik heel veel stress ervaren omdat ik het goed wilde doen voor de deelnemers. En mezelf ook onder druk zette door een mooi en leuk gedicht te schrijven. Nu ik een beetje beter weet wat ik wel kan en wat niet, en makkelijker nee kan zeggen. Vraag ik me af of jullie het oké vinden? Als ik adb vraag om hierin mee te helpen? Dat wij niks hoeven te organiseren en dus ook niet beschuldigd hoeven te worden van dat je mensen aan elkaar klikt die liever niet aan elkaar schrijven? Want ik zou het wel leuk vinden als hier over een paar weken weer een sinterklaas draadje zou zijn. Maar ik vraag het eerst voordat ik het de moderators vraag.

Ik ben een beetje door aan het slaan in mijn zegeningen afvinken en ik merk dat ik ook een beetje vals speel nu, want ik zit nu ook stil te staan bij leuke dingen op mijn pad van de afgelopen week. Maar ach dat is beter dan drinken en een slechte dronk krijgen toch? Ik geniet ervan in ieder geval, en ik heb de behoefte om dat met jullie te delen in de hoop dat jullie er ook blij van worden en anders scrol je gewoon lekker over me heen. Helemaal prima! Ik was net naar de winkel en toen ik naar huis onderweg was, ontmoette ik mijn huis zwerver, (kat die hier waarschijnlijk gedumpt is. En die ik voer en verzorg als het noodzakelijk is, hij laat zichzelf inmiddels binnen en buiten dus is part-time mijn kat) Nou het hele leuke er aan is, ik laat die kat gewoon vrij. Dus hij zwerft wat rond in de buurt en tegenwoordig tref ik hem dus ergens als ik zelf onderweg ben. Meestal onderweg naar huis, maar dan vind ik het zo leuk als ik hem roep en hij vriendelijk naar me toe komt rennen en me blijft volgen op mijn pad. Dan is het net alsof ik en mijn kat elkaar uit aan het laten zijn.: Want dan loopt ie gewoon aan de fiets. Ik vind het ook wel spannend hoor, want op zulke momenten ligt zijn focus op mij en lijkt hij schijt te hebben aan het verkeer. Maar tot op heden, hebben mede weggebruikers hun respect daarvoor getoond. Ook weer een zegen, plaats vervangend genieten van een vrouwmens die haar kat uitlaat. Ik vind het gewoon heel leuk, dat die kat mij zo vertrouwd, dat ie even zijn dingetjes laat liggen de wereld rond hem vergeet en met me mee rent naar huis. Waarschijnlijk omdat hij weet dat ik hem eten geef, maar ik vul het liever mooier in. Door het te romantiseren. Die kat is niet van mij, alhoewel ik hem wel heb laten castreren en chippen, maar ik laat hem gewoon zijn ding doen. Ik sluit hem niet op. Ik vind het mooi om dat zo terug te krijgen van een dier En verder heb ik onderhand eens nee gezegd, ik ben erop ingesteld om mensen te pleasen en daarvoor wring ik mezelf nogal in veel bochten en kom dan zelf in de problemen. Ik geniet nu eenmaal van andere mensen blij maken daar krijg ik energie van maar ik ben na best wel veel teleurstellingen nu aan het proberen het goed te doen voor een ander maar voor mij ook. En afgelopen week heb ik er iets mee gedaan, door nee te zeggen. Maar ik heb wel advies gegeven Dus ja, ik kom om in de zegeningen, maar ik zie ze niet altijd dus ik ben partime deprie en part time vrolijk en dan buit ik mijn vrolijkheden het liefst enorm uit

Goede morgen iedereen! Meelezers en mee praters. Ik ben vandaag mijn zegeningen aan het afvinken, of hoe je het noemt. Te beginnen met een kat op schoot, die al bijna 15 jaar mijn huisgenoot is en die ik per toeval in mijn schoot geworpen kreeg. Ik was toen werkzaam als kattenvanger en had op de vrijdag zijn moeder nog weten te vangen. Een hele dunne en magere kat dus ik had ook niet door dat ze zwanger was. Zaterdag was mijn vrije dag en daar is ze schijnbaar op bevallen omdat dat een drukke dag is en de zwerfkatten, mijn afdeling dat altijd op nul aandacht staan. Daarom kwam ik altijd op zondag terug om te checken dat mijn zwervers er ook goed verzorgd bij zitten. En toen maakte ik het hokje open en toen lagen er ineens kittens. In de eerste instantie dacht ik mijn collega van de tamme katten heeft die moederkat bij mij geparkeerd vanwege ruimte gebrek. Maar dat was niet zo, en toen ik de moeder beter bekeek , bleek zij een kat te zijn van mij. En heel herkenbaar want ze was blind aan 1 oog. In het begin richt je dan zo een hok in dat de moeder ruimte heeft om haar kinders op te voeden. Want jammer maar helaas er was toen al zoveel overschot aan katten dat ik ze niet ter adoptie kon stellen in het asiel. Kort gezegd ze waren mijn probleem omdat ik de hardheid niet heb om dieren als middel te zien, elke kat die ik ving behandelde ik met respect en daarom is het ook wel uit de hand gelopen qua overuren doen. Maar ja, er was er 1 bij die nogal last had van obstipatie en dan vroeg ik mijn collega altijd van de tamme katten om dat te regelen omdat ik dan weer druk was om katten te vangen en op te halen. Ik heb het zelf zo ver laten komen dat ze ter adoptie gesteld werden. Maar wel op mijn afdeling bleven, omdat het toch wel 3 enorme adhdertjes waren die al in mijn kot de tent afbraken. Ja wat wil je? Vol energie en meer dan de heft van de dag opgesloten zitten in kooi van 1 vierkante meter. Ik had er wel plezier in om ze gewoon los te laten als ik de andere katten aan het verzorgen was. Maar ja toen stopte het kattenvangen voor mij, ik voldeed niet aan de targets van 30 katten per week vangen. Was ook geen ruimte voor en de dierenarts , kon ook alleen maar 15 katten per keer neutraliseren dus ik werkte ook doelbewust niet mee aan dat target van 30 katten per week Als ik een kat ving moest dat wel binnen 3 dagen gefixt zijn. Vanwege mogelijke ziektes maar ook omdat ik van mening ben dat je een zwerfkat gewoon niet weken lang op kan sluiten, die hoort zo snel mogelijk weer thuis in zijn natuurlijke omgeving. Enfin ik kreeg mijn ontslag daar, en toen heb ik de moeder van mijn katten beloofd dat ik heel goed voor ze zou zorgen toen ik haar vrij liet. En toen heb ik die gabbers met mijn vertrek gewoon gekocht van het asiel. En toen had ik opeens 3 adhders die heel mijn huis afgebroken hebben, helaas is er nu 1 van het trio al overleden maar voor de rest zijn ze er nog en hebben heel mijn leven met me meegelopen. Ze zijn nu oud aan het worden, maar ik vind het nog altijd een zegening dat ze bij me zijn. en ik vind het leuk te lezen, dat de AA meeting van Claudius goed meegevallen is. Daar hoef ik geen krediet voor, maar ik vind het gewoon leuk om te lezen en de gedachte erbij te voelen dat als je iets onbenulligs zegt of deelt het leuk kan uitpakken. Maar dat maak ik er van, voor mezelf, is natuurlijk heel onwaar maar ik word daar vrolijk van en dat is echt.

Begin november weer, bijna weer tijd voor sinterklaas en hier op het draadje weer leuke gedichtjes. Ik wil meedoen, maar laat het regelwerk liever over aan iemand anders. Dus ik geef de zwengel wel , maar laat het sinterklaas draadje liever over aan een ander. Ik ga dit jaar in ieder geval wel meedoen dus mijn medewerking heb je al organisator van dit jaar 5 en 6 december

Claudius, ik denk dat je er vrij in bent en niet verplicht. Je hebt deze wel gepland, vraag jezelf gewoon af waarom je deze gepland hebt? Wat je ervan verwachtte toen je het plande en waarom je het nu niet wil. Als je nieuwsgierig word, zou ik zeggen ga, je kan ondertussen ook nog uit de meeting stappen. Als de manier van praten je niet aan staat zou ik het ook niet doen. Maar bij mij is het meestal, als ik ergens geen zin in heb en het toch doe, het leuker is dan dat gedacht had.

Ik las gisteren nog eens even terug. En ik las een opmerking over een vechtscheiding. Ik en mijn broers zijn kindjes van een vechtscheiding en toen snapte ik het even niet meer. Omdat het in ons gezin, onvoorstelbaar was dat onze ouders nog samen iets met ons deden. Daar was bemiddeling van jeugd zorg en maatschappelijk werkers voor nodig en die 2 in een zelfde ruimte was nooit zo leuk. Dus dat is voor mij een vechtscheiding dat je ouders niet normaal meer met elkaar kunnen praten en dat er altijd spanning is als ze wel samen erbij zijn. En dat ze elkaar streken leverde, zoals een sleutel in de voordeur afbreken dat de ander dan niet binnen kan en een sloten maker in moet schakelen. Gewoon pesten, alleen hadden ze niet in de gaten dat wij dan ook het huis niet in konden en er dus ook last van ondervonden. Dat is mijn begrip van een vechtscheiding. Dus als ik dan lees dat een vechtscheiding ook gewoon zo genoemd kan worden, als je pa en ma nogal veel moeite hebben om een concrete afspraak te maken over samen iets leuks met ons te doen. Snap ik er geen snars meer van. Want voor mij is dat discommunicatie, wat frustraties oplevert en waarbij je scheldnamen roept. Maar zoals ik gisteren al zei, ik ken het hele verhaal niet en de voor geschiedenis ook niet. Het maakt me wel nieuwsgierig naar wat nu een indicatie is van een vechtscheiding en wat niet? Zoals ik het bij mijn ouders achteraf bezie en met alle trekken die ik van hen heb, omdat ik van allebei wel heel veel heb. Escaleerde het op het moment dat mijn moeder klaar was met hun relatie en mijn vader dat niet kon verkroppen. En de liefde ineens veranderde in haat. Ik heb zelf last verlatingsangst en helaas mag ik toegeven dat ik in het verleden dan ook wel rotte streken heb geleverd, als het stopte en er geen ruimte was voor een gesprek. Maar inmiddels ben ik daar milder in. Ons mam deed ons pa pijn door weg te gaan. Naar een blijf van mijn lijf huis met ons. Maar nu achteraf denk ik, dat mijn pa zo boos geworden is omdat iedereen zich ermee bemoeide en soms hele rare verhalen in mijn moeders hoofd stopte, ja daar wordt je wanhopig van. Ze zijn nu allebei dood dus ik kan ze het niet meer vragen, maar stiekem denk ik dat mijn vader al die jaren van mijn moeder is blijven houden. Ondanks dat dat zo niet overkwam. Maar hij had een foto album van haar, heeft in die tijd nooit een andere vriendin gehad, terwijl ons mam wel vriendjes heeft gehad. En als hij niet geconfronteerd werd met dat ons mam haar leven herpakte, kon hij de mooiste verhalen vertellen over hoe ze samen op de brommer op vakantie gingen en hoe blij ze waren toen ze zwanger was van mijn oudste broer. Ik denk soms, als de hulpverlening, beide families en andere vrienden, hun mening niet zo hadden gedeeld dat het misschien nog best mogelijk geweest zou zijn dat ze in de dezelfde ruimte zaten. En dat is ook bewezen, op belangrijke momenten, waar we even lak aan hun ruzie hadden en even geen rekening hielden met hen, verliep het samen zijn wel heel goed. Dat was op het huwelijk van mijn middelste broer, dat was zijn moment en hielt hij even geen rekening met onze ouders inplannen op bepaalde momenten. Hij wilde ze allebei bij elk moment. En omdat dat heel mooi was, vond ik dat ik mijn 30ste verjaardag ook gewoon kon vieren zonder rekening met hen te houden. Dat is ook goed gegaan, maar ik heb tijdens het feestje wel een flinke schop onder mijn gat gehad van mijn vader, want hij vond het niet zo oké dat ik dat zomaar gedaan had. Ik heb de verdere dag last gehad van mijn stuitje en mijn vader verdween al snel maar mijn moeder is blijven plakken. Vooral het opgedrongen partij kiezen, had ik nogal last van. Op een bepaald moment komen er zoveel andere dingen op je pad dat je geen zin meer hebt om ook nog rekening te houden met de ruzie die je ouders met elkaar hebben. Na bijna 15 jaar de boedelscheiding op te houden, kreeg ik er wel genoeg van. En had zoiets doe maar gewoon normaal. Als ik wel in 1 ruimte met iemand kan zijn die ik niet mag, waarom kunnen jullie dat dan niet? Dus wat is voor iemand een vechtscheiding? Ben ik heel benieuwd naar.

@Freekie, thanks voor je reactie! Ik ben onterft dus ik heb niet zoveel inspraak of een bod aanvaart wordt of niet daar gaat de notaris over en de nabestaanden. Maar dat de afwikkeling in zicht is en ik niet steeds overvallen wordt door rare mails van de notaris vind ik een prettig vooruitzicht. Ik las jou ontlading, pfff ik voel de stoom die uit je oren komt volgens mij wel goed, top hoe je het aangepakt hebt en je valkuilen hebt laten zijn voor wat ze zijn. Maar ja daar heb je geen enkele donder aan, als je gefrustreerd bent. (wel heel tof dat je er dan toch nog een vriendelijke reactie uit weet te schrijven naar mij toe, dankjewel) Geen idee of je iets hebt aan mijn reactie, omdat ik persoonlijk middenin de fase zit om te leren accepteren dat communiceren met anderen niet altijd vlotjes verloopt, vanwege vooroordelen en een geschiedenis. Ik kan dus niks veranderen aan hoe je je nu voelt. Maar ik kan je frustratie wel begrijpen en volgens mij geef je er goed uiting aan door het van je af te schrijven. Ik hoop dat het je opgelucht heeft en dat er minder stoom uit je oren gekomen is. Ik zou zeggen, gebruik dit medium vaker om stoom af te blazen, want verder kan ik je geen advies geven omdat je volgens mij behoorlijk goed gehandeld hebt. En goed voor jezelf gezorgd hebt. Verder ken ik je niet echt, dus wie ben ik dan om je op te zadelen met mijn mening of advies gebaseerd of enkel de frustratie die ik voel en eigen gevoelens? Ik kan alleen maar zeggen, dat ik hoop dat je je frustratie een plek weet te geven en zo op nieuwe ideeën komt om om te gaan met afspraken maken wat betreft het gedeelde ouderschap. Je was er in ieder geval wel, misschien valt dat niet op bij de kids maar zoals ik je gelezen heb was dat alleen al een grote winst voor jou. Voor nu voelt het misschien niet zo oké, omdat het niet meteen het gewenste resultaat gaf maar wellicht met wat geduld zal het zich later terugbetalen en kan je daar de vruchten van plukken? Voor nu, geniet van je behaalde winst! Aangezien je niet in oud gedrag vervallen bent maar het wel heel dichtbij hebt gevoeld. Heel veel succes nog!

Wil ik even delen... Eindelijk is het huis van onze vader te koop gezet en stopt de vechtscheiding echt en het vechten met mijn oudste broer ook. Natuurlijk is het raar dat een vreemde nu bezit krijgt van het huis waar ik ooit geboren ben. Ondanks alle oorlog heb ik er ook mooie tijden in ervaren. Maar zoals ik zeg, nu is de oorlog echt over. Mijn broer bemoeid zich er ook niet meer mee dus hoef ik daar geen ruzie meer mee te maken om vreemde mensen de erfgenamen te willen beschermen voor onrecht. En mezelf als onterfde met mijn goede wil voor gek te zetten en pijn te laten doen. Is niet meer nodig! En geeft mij rust. Mijn lieve broer, die 6 jaar ouder is dan ik kon niet zo goed praten over zijn gevoel maar vond zijn steun in een bepaald nummer, om de scheiding en alle shit waar we als kind beland zijn een plek kon geven. Ik wil dat graag met jullie delen, want zo voelt het nu ook voor mij. De oorlog is over! En we kunnen allemaal rusten. En onze ouders kunnen rusten. Jammer dat we er niet alle 3 zo uitgekomen zijn, maar ik ben blij dat ik en mijn jongste broer dit wel zo kunnen afsluiten. Mijn oudste broer doet helaas niet mee maar zal ook wel een soort van rouwproces voor hem zijn, jammer maar helaas deelt hij dit dan zonder zijn jongere broertje en zusje. Alhoewel ik niks meer van hem wil weten, hoop ik wel dat hij steun krijgt op zijn manier. Hij blijft toch mijn broer. En hoewel je hem niet meer vertrouwd gun je hem nog steeds ook het beste. En ben ik me ervan bewust dat als het huis eenmaal verkocht is hij ook verder mag gaan. Ik ben alleen blij dat ik dit kan delen met mijn jongste broer, want lijkt me een eenzame weg om alleen afstand te doen van onze ouders. Niemand, hoe graag ze het ook zouden willen begrijpen, snapt die hele vechtscheiding niet, alleen degene die het meegemaakt hebben. Elk op hun eigen manier.

pfff, ik heb een uitstrijkje laten doen, na een oproep van het bevolkingsregister, was gratis dus zou me in mijn overgang wel geruststellen... Maar nu hebben ze iets gevonden bij mij en willen het verder onderzoeken. Op mijn kosten. En ik wieber al zo aan wat ik uit wil geven. In de eerste instantie wilde ik het laten gaan, omdat ik mijn huisdieren belangrijker vindt maar kwam toch tot het besef dat ik ze beter verzorg door mezelf beter te laten te onderzoeken. En misschien gewoon mijn grootste angst aan te gaan, kwetsbaar zijn. Wat nu kan komen is, dat ze preventief mijn eierstokken en baarmoeder verwijderen, waar ik al om vroeg op mijn 30ste. Maar het kan ook gewoon niks zijn. En zorgen over niks. Waar ik vroeger overweldigd over was, vrienden die voor je klaarstaan en je opvangen mis ik dat nu. En mis dat. Dus als nu mijn baarmoeder en eierstokken verwijderd worden heb ik geen hele groep rond mij die me verzorgd. En mijn katten dus ook niet. Maar er is nog niks aan de hand, ze willen het alleen maar nog verder uitzoeken. Dus ik panikeer al om niks. Maar ik heb besloten om het wel verder uit te laten zoeken, hoe spannend ook, ik kan mijn kop wel in het zand steken maar daardoor kan ik zieker worden waardoor ik mijn katten niet meer kan verzorgen en moet wegdoen. En dat is angstiger dan nog eens met je billen bloot en verder onderzoek. Dan weet je gewoon zeker en maak je jezelf niet zieker dan je al bent. Wel even 40 euro weg waarvan ik liever goede kattenbrokken had gekocht. Maar het is beter voorkomen dan genezen en revalideren. En verder als eindelijk alles weggehaald wordt en ik even niet mag tillen, ik heb lichtgewicht kattenbak vulling dus het kan wel. Mijn geduld is alleen lastig. Maar zover zijn we nog niet, ik moet alleen nog nader onderzocht worden en ik maak er nu al een ramp van. Stom! En gewoon grappig!

Goede dag! Ik ben wezen fietsen in een mergel grot, kei leuk! We hebben ook een stilte momentje gehad, alles donker, heerlijk dat zou ik thuis wel willen. En de 1e vleermuis gezien van dit jaar, die al in winterslaap was. Ik hoop dat dat beestje het red, want hangt middenin de fietsroute.

@Claudius, grappig dat je hier ben nu. Ik las net even, hier op de draad dat je opgenomen bent en besloten hebt dat je er niet zo heel lang meer van plan bent om te blijven. Op dit forum ga ik er vanzelfsprekend vanuit dat iemand dan voor een alcoholprobleem opgenomen is maar ik vind zelf die vanzelfsprekendheid of aannames erg vervelend om te ontvangen. Dus ik check even door te vragen waar je eigenlijk voor opgenomen bent? Helemaal uitleggen hoeft niet maar een hint waar ik daar terug zou kunnen lezen zou ik wel leuk vinden maar moet nog steeds niet. Ik heb zelf een ervaring met opname gehad, dat was niet vanwege een verslaving (werd daarmee wel aangewakkerd) maar voor uit te kunnen zoeken om weer te leren leven. Het was ook aan het begin van mijn 20ste levensjaar. Ik hoorde over laatst een discussie op de radio dat studenten een jaar moeten reizen om te wennen aan zonder Hotel mama. Die 15 maanden opname was mijn wereldreis. Hoewel het gericht was op je zelfredzaamheid, was het ook een beschermde speeltuin om fouten in te maken. En dat heb ik vooral benut. Omdat het veilig was. Verder vond ik het ook wel prettig dat er elke dag eten was, mijn dekbed van daar elke week gewassen was en vooral als ik een fout maakte, de ruimte had om fouten te maken, er van te leren maar geen consequenties ervan te hebben. Dus mijn eerste reactie is altijd, blijf op dat hotel wat door de ziektekosten verzekering of staat betaald wordt, houdt je trots in en laat ze zelf beslissen dat je het kan. En vertrek dan ook met opgeheven hoofd. Maar wel met nog steeds back up. Zelf vertrekken is niet handig. Handiger is dan gewoon het beleid bespreekbaar maken. Maak je het ook beter voor degene die jou nog gaan volgen in de kliniek. Het is geen hulp vragende versus hulpverleners die tools hebben om je te helpen. Elk mens is weer anders, maar ze hebben die tools gebaseerd op 1 script en dat script is voor iedereen anders. Dus eigenlijk als je hulp vragende bent mag en kun je een soort van sollicitatiegesprek houden met je hulpverlener of hoe noemt dat ook alweer? Een beoordelingsgesprek. Ik zou daar eerder voor kiezen dan dan jezelf te ontslaan.

Hahaha daar mag je best om lachen @Rosee doe ik namelijk zelf ook! Maar om je nog meer te laten lachen, ik heb ook al een instantie moeten bellen die geld van mij wilde, omdat de slakken het bedrag blijkbaar niet lekker vonden maar het betalingskenmerk wel heel erg belangrijk vonden om op te vreten. Het begint een beetje het nieuwe normaal te worden hier geloof ik. Meer mensen hebben de ervaring hiermee, dus kijken er niet zo van op. Er zijn dit jaar gewoon veel slakken! Wel denk ik soms, als ik ooit kinderen had gehad gekregen en ze hadden een beetje op mij geleken hadden dan had ik dit uitgebuit en zij waarschijnlijk ook. De slakken hebben mijn huiswerk opgevreten en zoiets.

Mooi nummer, maar na de dood van mijn moeder bijzonderder. Ze ging mooi dood dus ik heb over niks te klagen. Alleen het leven gaat weer door en dat vind ik soms wel moeilijk. Dan vallen die blauwe vlinders die ze me beloofd had even wat zwaarder omdat ik geen echte zie. Was waarschijnlijk een spraak probleempje want hier staat een levens grote blauwe vlinder in het dorp. Maar dat is net niet wat ik had verwacht toen ik mijn moeder losliet. Ik had gedacht dat ze me levende blauwe vlinder zou sturen. Maar wel lief van mijn mam, want die wist hoe moeilijk ik nog zou kunnen krijgen, dus ja ik heb een blauwe vlinder waar ik elk jaar nog bloemen bij leg en met mijn moeder praat. Tegen haar want ze zegt niks meer terug. Maar die blauwe vlinder heb ik en passeer deze vrijwel elke dag dus ik ben er tevreden mee. Al hoop ik nog altijd een echte levende vlinder te zien maar dan een groene, want dat is mijn lievelingskleur en dacht ook heel lang dat van mijn moeder. Maar vanwege haar dementie was ze dat vergeten en mag ik het met blauwe vlinders doen. Nog een mooi detail, mijn moeder zat bij een heksen groep, mijn moeder kon bij mij niet meer lopen dus ging ik met haar met rolstoel de natuur in. Iemand die mijn moeder nog wel kon pushen om te lopen, heeft met hun mooie bezoekje aan het bos ongelofelijk mooie foto´s gemaakt. Ze leek een wijze heks in de natuur. Met een aura van licht rond haar. Ze had lang grijs haar, en dat had ze los toen dus maakte de foto nog mooier. En toen was het eigenlijk helemaal niet moeilijk om los te laten. Ze kreeg euthanasie en ze haalde diep adem bij de eerste spuit, en toen was ze eigenlijk al weg. Die andere spuiten moesten nog gegeven worden om de procedure goed af te maken. Maar mijn moeder, was al weg. Zoals ik het ervaren heb, het voelde alsof ze van de grote duikplank afgesprongen was. Dan heb je ook een onbestemd gevoel en weet niet waar je naartoe gaat. Maar zij verdween in de leegte. Maar omdat ik mijn best gedaan had om nog herinneringen te maken met mijn moeder, ik heb parachute gesprongen met mijn moeder dus het voelde ook alsof ze nu een vrije val maakte en geen parachute meenam dus dat het wel duidelijk was dat ik haar nooit meer zou zien. Dat laatste is wel lastig, maar wordt overstemd door haar vertrouwen in mij, en het vertrouwen in al haar kinderen. Want ik denk dat het voor een moeder die haar leven lang zich bezorgd heeft gemaakt over haar kinderen, het ook niet de gemakkelijkste keuze is om zelf voor je dood te kiezen. En je kinderen los te laten. Ze heeft het best kunnen uit zichzelf gehaald, want als ze gebleven was, zaten we nu ons zorgen te maken over haar verzorging en zijn dan ook al een tijdje ons mam kwijt, want dementie is nu eenmaal een rot ziekte.