Kohtje

Hier moet de diepvries leeg want moet ontdooiien. Ik bik van alles uit het ijs, gooi het in de hapjespan en roerbakken maar. Kijk niet naar houdbaarheidsdata. Ben benieuwd wat we eten. Toetje gewoon uit de koelkast: helft blanke vla, helft luchtige perzikvla, nog wél binnen houdbaarheidsdatum. Daarna meeting. Op hoop van zegen: tot morgen.

A3xniks dus. Ok?

Ga d'r voor, AlbertRemmo. Ik zag dat JellinekMinesota de 12 stappen toepast zonder god en zo.. Lekker toegankelijk voor iedereen, ook voor de "tegen-god-aanlopers". In twaalf stappen naar een alcoholvrij leven heeft mij meer opgeleverd dan het meermalen in één stap proberen.

Een beetje begrip, warmte en een knuffel kun je misschien wel gebruiken. Gebruiken, ja. Om je eigen waanideeën tegen af te zetten. Dat je het zo zwaar hebt en geen recht op geluk.. Je eigent jezelf het hele "calvinistische riedeltje" toe... hoogmoedig en on-calvinistisch. Jij verheft lijden tot een soort kunst, houdt je eigen "lijden" in stand door er alles aan te doen om het niet goed te laten gaan. Calvinisme houdt ook in: nederigheid en ingetogenheid. Daarin valt je niets toe wat je niet verdient. Daarin verdien je naar wat je inlegt. Als je de juiste insteek hebt verdien je een goed leven. I hurt myself today, to see if I still feel... Door dat hier op te schrijven is het meer to see if you still feel. Ja, auw... ik voel het. Hou daar nou eens mee op, met die zelfpijniging. Werk eens aan je geluk, ipv aan je pijn.

Hoe jij uit die cirkel stapt kan ik niet voor je bepalen, Lars. Ik kan jou niet in jezelf doen geloven, dat kun je alleen zelf. Dat dwarse joch kan ik me wél goed voorstellen, ben zelf ook (nog steeds min of meer) behoorlijk dwars... eigenwijs, zeg maar. Ik kan je wel vertellen hoe dat uit die cirkel stappen voor mij ging. Ik heb maar één ding hoeven doen, en dat ging uit wanhoop min of meer vanzelf. Ik heb mijn eigenwijsheid om mijn behandeling (12-stappen) een kans te geven in elk geval een tijdje aan de kant gezet. Dat was een noodzakelijke stap naar de sleutel tot "succes"... Ik leerde over nederigheid en vatte dat in eerste instantie op als onderdanigheid. Maar omdat ik die behandeling een kans wilde geven was ik zélfs bereid onderdanig te worden, zó graag wilde ik dat m'n leven anders zou worden. Gaandeweg het werken aan mezelf in die behandeling en tijdens deelname aan meetings van NA-Anonieme Verslaafden werd me duidelijk dat nederigheid niet onderdanig zijn aan iemand betekende, maar overgave aan het feit dat ik mijn leven niet in eigen hand heb. Ik begon langzaam in te zien dat ik niets, maar dan ook werkelijk niets in mijn eigen leven precies zo kon arrangeren en garanderen zoals ik het graag zou zien. In eerste instantie leek me dat wel beangstigend, maar om dat te compenseren ging ik eens goed naar anderen luisteren, vooral naar succesverhalen van herstellende verslaafden. Zoveel mensen, zoveel verhalen. En ik kreeg mogelijkheden, uitprobeersels, kansen, inzichten aangeboden die ik zelf niet had kunnen of durven bedenken. Aan de hand van deze ervaringen heb ik, nog steeds met aan de kant gezette eigenwijsheid, een soort van herstelroute voor mezelf uitgestippeld. Niet te ver vooruit, slechts voor zover ik het op dat moment kan overzien. Meestal is dat alleen maar voor vandaag. Toen ik na een tijdje merkte dat m'n leven een veel minder krampachtig karakter kreeg door mijn eigen eisen aan dat leven los te laten, durfde ik weer een beetje eigenwijsheid toe te laten. Zonder afwijzend te worden naar wat me aangeboden werd, meer om te relativeren. Ik hield de deur naar herstel met daarachter een wereld van onmogelijk gedachte mogelijkheden open. Door erop te leren vertrouwen dat ik nooit méér op m'n bordje krijg dan ik aankan (dat kan best nog wel heel veel zijn, maar nooit teveel), verdween te behoefte om te verdoven, om te vergeten, om te vluchten. Als ik leer de consequenties van mijn doen en laten te accepteren is er geen reden meer om te drinken. En daarmee logischerwijs ook de angst voor drinken.. Zonder de counselors van de 12-stappen behandeling en de bezoekers van de meetings waar ik heen ging, had ik dit nooit bereikt. Ik kreeg van deze mensen een schat aan ervaringen in de schoot geworpen. Ervaringen die ik nooit zou hebben meegemaakt als ik mijn verslaving aan alcohol als enige oplossing had blijven zien. Een schat aan ervaringen die ik nu eens niet als "daar geloof ik niet in" bestempelde maar als "misschien wel de sleutel naar succes".. zoiets...

Goed dat je je hier dan nu in de etalage zet. Kom op, joh.. meer dan duizend dagen kan best nog een dagje verlengd worden.

Zo onbewust is die onbewuste ik niet, zo te zien. Die fles moet leeg, da's zeker. Maar niet de oplossing zoeken in drinken. Iemand wilde hier ooit (jaren geleden) schrijven: ik wil die fles niet legen door m'n strot, maar vertikte zich en schreef: ik wil die fles niet legen door m'n stort... ja, dan loopt het "fout"... Wél door de stort... Verdoven, verdoven. Ik zou haast zeggen: alleen watjes verdoven zich. Maar ja, ik weet hoe watjes zijn, was er vele jaren lang zélf één. Werd je wakker uit die verdoving, moest de operatie nog beginnen...

Zal voor je duimen, nancy. :sun:

Loog liegt niet, loog bijt.

AlbertRemmo, bij JellinekMinesota krijgt u hoop op een ander leven. Ik hoop met je mee. Mij heeft een Minesota-behandeling in elk geval wel een ander leven gegeven. Probeer het.

Lars, je bent nu, als ik het goed gelezen heb, vier maanden van de alcohol af. Toch denk je bij elke -al dan niet grote- stap of tegenslag nog aan je angst voor drinken. Ik denk dat je ergens (???) iets niet goed doet. Je ziet alcohol nog te vaak en makkelijk als de oplossing voor als je iets niet ziet zitten. Je zegt vaak: drinken is geen optie, maar toch ben je er nog bang voor. In hoeverre geloof je jezelf wanneer je zegt dat drinken geen optie is? Je komt dingen tegen in het leven die (met veel gevoel voor understatement) niet leuk zijn. Dat zal altijd zo zijn, dat geldt voor (bijna) iedereen. Mijn ervaring is dat toen ik eenmaal echt voor mezelf geloofde dat drinken géén optie is, drinken niet meer aan de orde was. Toen ik eenmaal had geaccepteerd dat rotdingen net zo goed bij het leven horen als leuke dingen. Niet meer bij elke tegenslag, hoe groot ook, denken dat drinken het makkelijker zou maken. Uit de cirkel stappen die verslaving in stand houdt. Met dat ik besloot dat drinken geen optie meer was was ook de angst om het op een drinken te zetten weg. Maar ik moest er wel zélf voor de volle honderd procent in geloven. Dat konden geen honderd hulpverleners er bij me instampen zolang ik die deur van dat "geloof" niet zélf open had gezet.

Goede morgen. Het is al een perfecte dag. Nu alleen mijn zienswijze daarmee in overeenstemming brengen en houden. Ik ben bepaald geen ochtendzonnetje. Doorgaans breek ik in de loop van de dag echter wel door. Moet ik even tot me door laten dringen dat vandaag weer een perfecte dag is, een "godsgeschenk"...

Dat gevoel had ik ook vaak in het verleden. Tot ik me realiseerde dat ik de rest van m'n leven nog vóór me had en dat ik dáárnaar moest kijken. Niet naar wat geweest is en had kunnen doen, maar naar wat nog komt en wat ik nog kan doen. Ik stel verder niet te hoge eisen aan wat ik nog zou moeten/kunnen doen. Als het maar niet nog een keer dezelfde fouten uit het verleden zijn.

Grijn-zen, oftewel: concentratie-meditatie voor knorrepotten.

Ik zie voor mezelf minderen als de wensgedachte om "sociaal" te kunnen drinken, dus stoppen als ik dat wil. Ik ken maar weinig mensen die dat lukt, maar ze zijn er wel. En dan bedoel ik mensen die een tijd teveel hebben gedronken en daar paal en perk aan willen stellen. Een "normaal" "sociaal" drinker hoeft niet te minderen, die drinkt "sociaal". Mezelf zie ik niet meer als een mogelijk "sociaal" drinker maar als een alcoholverslaafde. Bij mij werkt het mechanisme zodanig dat ik na één "sociaal" bedoeld glas denk: waarom met één genoegen nemen als tien óók niet genoeg is. Ik kan me niet meer voorstellen dat dat mechanisme met welke wilskracht en/of slimmigheid dan ook, uitgeschakeld kan worden. De wetten van verslaving zijn elke keer als ik dacht slimmer te zijn dan moedertje natuur toch niet zo manipuleerbaar gebleken als ik dacht. Ik manipuleerde alles en iedereen tijdens mijn actieve verslaving, inclusief mezelf. Hield mezelf keer op keer voor dat ik het NU wél onder controle had.. maar verslaving is een macht die groter is dan mijn gewiekste brein. Door dat gewiekst brein niet meer tegenóver verslaving te zetten om er tegen te kibbelen, vechten, stoeien etc. maar door verslaving in m'n brein te "omarmen" als zijnde deel van mezelf en te leren vertrouwen op ervaren/beleven zonder verdoving, heb ik de innerlijke rust gevonden om als alcoholverslaafde de gevolgen van géén alcohol te dragen. Er is een dagtaak van me afgevallen.

Eefde ga ik sinds de nieuwe rondweg er is niet meer door als ik naar Zutphen rijd.

Fnú! is een raar begin voor een nieuwe zin, een nare kras op een schone lei.

Dat is wat je (al dan niet ziekte) verslaving je vertelt. Nergens hoort wijn bij. Behalve bij wijn, anders zou het geen wijn zijn. En bij vinologen, anders zouden ze geen bestaansrecht hebben. Maar verder hoort nergens wijn bij. Dan had het er wel van nature in of bij gezeten. O ja, bij veel alcoholisten hoort ook wijn. Maar dat is een keuze.

Sita, ik ben blij je weer te lezen. Denken dat je niet gemist wordt.... als dat een reden zou zijn om hier niet meer te schrijven dan was hier bijna niemand meer, denk ik. Ik schrijf net zo lang hier tot me gezegd wordt dat ze me kunnen missen als kiespijn. En dan blijf ik schrijven om mezelf te "rehabiliteren". Etc. Wat te schrijven, anders dan je al gedaan hebt? Moet dat dan? Anders vertellen dan je doet? Als je lang genoeg blijft schrijven wat je al gedaan hebt zul je na verloop van tijd zien dat je langzaam aan anders bent gaan doen. (bij de meesten dan, hè..) Verandering gaat vaak onopgemerkt, niet schoksgewijs en/of met grote sprongen. Het is als evolutie. Af en toe een (klein) sprongetje, maar meestal vloeiend, geleidelijk... (de DAF-variomatic) Sterkte in "het paradijs".

Ik denk maar zo: alles wat beter dan slecht gaat gaat goed. Trusten, Lars.

Ik lees "best redelijk" maar als "best goed", of zit ik er dan erg naast? Ik hoop dat je je doel als richtlijn ziet en niet als eis van jezelf.. En zit in dit bovenstaande bericht nou ook de tekst van je tegeltje? Ik geloof het niet, hè?

Nog wat "meegemaakt" tijdens je afwezigheid hier? Wat staat er nou eigenlijk op dat tegeltje van je? Ik kan het niet lezen...

hij staat al weer ingelogd.

Tja, Nancy... alarmerend stil na een beangstigend bericht

Goedemorgen allemaal. Niet te boos op mezelf. Dat heeft mij uiteindelijk ook gered. Door boos te zijn op mezelf gaf ik mezelf meteen al weer een reden om te verdoven want ik hield en houd niet van boos zijn. En ik hield en houd ook niet van stiekem drinken. Dat is zó'n schaduwloos en troosteloos bestaan. In het licht van eerlijkheid worden de schaduwen, de duistere kanten dan misschien scherper en dieper maar het geeft me tevens zicht op de heldere, mooie kanten van het bestaan. Met andere woorden: eerlijkheid biedt perspectief. En perspectief biedt me dan weer de mogelijkheid om te bepalen wat écht belangrijk is en wat ik me maar inbeeld belangrijk te zijn. En dát bepalen is wat ik versta onder serieus zijn/nemen.