Jannigje

Vanavond reed ik een vriendin naar een ziekenhuis waar zij voor een onderzoek naar toe moest. Ik ken het ziekenhuis, ben er regelmatig zelf of met iemand anders geweest. Ik wist welk onderzoek ze kreeg, maar ik had me niet gerealiseerd op welke afdeling we moesten zijn. Ik had er niet over nagedacht, dacht alleen maar dat wij in dat ziekenhuis moesten zijn, voor haar, verder niet. Opeens kreeg ik het door toen we het bord vanDe afdeling zagen en we de trap op liepen. Ik schrok ervan. Drie jaar geleden werd ik in een bed naar diezelfde afdeling gereden omdat er biopten uit mijn lever moesten worden gehaald, om te achterhalen waar de primaire tumoren zich bevonden e.a.d hand daarvan te bepalen hoelang ik (waarschijnlijk) nog te leven had. Opeens waren daar weer die herinneringen. Ik was niet voorbereid, dus ze rolden over en door me heen.

Wat een land, prachtig

Fijne vakantie @Lieke7777, doe de zee de groeten van mij.

Ach Mariska toch. Psychisch? Lichamelijk? Of allebei? Kan ik iets voor je doen?

@Jopie, ik vind je een moedige vrouw.

Klopt deels, zeker als ik wel via lichaamstaal allerlei boodschappen uitzend maar niets zeg. Ik ben er een meester in geworden, Ik kan mijzelf heel goed wegcijferen zonder dat het opvalt, en dat is geen verdienste. Ik moet van ver komen.

@Rosee, blijkbaar is dit niet de eerste keer dat je moeder zoiets doet, het feit dat je broer het contact verbroken heeft en jij ook al een aantal keer zegt genoeg. Maar oh oh wat lastig! Het is hard werken (althans voor mij) om het bij de ander te kunnen laten. Jij hebt uitgelegd dat je het anders bedoelde, meer kun jij niet doen. Maar zij accepteert dat blijkbaar niet en gaat door. En dat wroet dan bij jou. Hou dat maar eens buiten de deur! Wat maakt toch dat wij dat wat we eigenlijk zouden willen zeggen níet zeggen? Ik weet van mijzelf dat ik dan heel onbeholpen kan reageren, vaak om inderdaad problemen te voorkomen, om conflicten uit de weg te gaan. Want zolang ik begripvol ben hoef ik geen ruimte te vragen voor mijzelf. Want dat durf ik dan niet. Dus inderdaad maar liever kiezen voor harmonie en niet voormijzelf. Geen makkelijke taak, vader of moeder zijn. Kind zijn trouwens ook niet, dat blijkt ook wel uit wat jullie schreven en weet ik ook uit eigen ervaring.

Ik dacht vroeger ook dat wij geluk hadden dat wij nooit ruzie hadden, totdat ik mensen ontmoette die dat wel hadden. Doodeng vond ik dat!! De wereld verging in mijn ogen. Maar die verging niet. En wonder boven wonder? Na een ruzie, na het bijleggen konden zij weer verder. En bij ons? Bij ons was geen ruzie, waren wel veenbranden die ondergronds door konden gaan. Je wist eigenlijk nooit wanneer ze echt uit waren. Heel verwarrend vond ik dat. Dus ja, dat gedoe, dat herken ik, ik vind het ook heel vervelend en kan me voorstellen dat je dat stuk eruit wilt knippen.

Goedemorgen

Ik drink regelmatig cranberrysap, ik mix het graag met Spa rood. En goed gedaan hoor, niet roken én niet drinken!

Precies! Als ik niet had gevraagd hoeveel de verzendkosten waren, had ik opeens een abonnement gehad.

Oohhh, wat mooi!

Je hebt helemaal gelijk. Dat vergeet Ik soms veel te snel.

Ik ben vanmiddag vergeten naar de apotheek te gaan, dus moet ik nu nog. Weer een half uur fietsen, geen zin in. Maar ja, ik kan ook niet de hele dagdraad gaan vullen, dus Hup! In de benen.

Ik hoop dat ze er wel waren, de mensen om je heen? Jij had hen nu nodig, het is vaak genoeg andersom.

Bij de super stonden vanmiddag twee jonge, frisse meiden, duidelijk in de verkoop modus. Wilt u een krant mevrouw ? Ik ben al abonnee. Dan mag ik u een andere krent geven. Nou leuk, dank je wel. Bent u al lang abonnee, alles bij elkaar langer dan een jaar?. Jazeker. Dan mag ik u een cadeaubon aanbieden: u kunt gratis een krant naar keuze lezen, een jaar lang. Nou geweldig, wat een leuk cadeau! Afijn , alles geregeld, zegt de jonge schone: u moet alleen wél even de verzendkosten betalen. Oké, hoeveel is dat? €5,25 per week. Per week??? Per week. Dan mag je hem houden zei ik. En toen begon ze, ze was goed getraind, ze haalde alles uit de kast. Ik was nog net geen mevrouwtje, maar het scheelde niet veel. Maar ja, dan word ik koppig, dus hoe meer zij aandrong hoe meer ik ervan genoot om “nee” te zeggen. Als het te mooi is om waar te zijn.........

@Jopie @Cleo66, jij ook een . Het valt niet mee, dat is duidelijk. Lastig om geduld te hebben en niet te kunnen wat je graag zou willen.

Dat was ik. Ik heb de afzender geblokkeerd, maar kreeg doodleuk hetzelfde bericht van een andere afzender. Dus het blijft opletten.

Mijn besluit om niet meer te drinken is voor mij duidelijk. En dat lukt me inmiddels al een aantal jaren. Nu staat er een halve fles rosé in de koelkast (vanmiddag weer vergeten mee te geven) en ik word er toch onrustig van. Dat valt me een beetje tegen eerlijk gezegd. Ik weet dat ik het niet op zal drinken, maar ik vind het onprettig dat ik toch onrust voel. Ik zou het zeker niet hebben aangedurfd nadat ik pas was gestopt.

Succes @Sophie84. En ook nog welkom van mij.

Zo herkenbaar!!” Altijd vrezen dat je niet genoeg doet. Wat Jane schrijft klopt voor mij helemaal. Maar het blijft moeilijk om soms te kiezen voor jezelf, zoals nu jullie vakantie en dan verdragen dat je nu niet bij je moeder bent bijvoorbeeld. Maar oh, wat kan dat lastig zijn. Helpt het (nu even) als ik zeg: ja @Lika je mag? (of denk je dan: moet je horen wie het zegt.)

Ja, huilen mag best. Maar Oh die oordelen, om gek van te worden. Ze liggen altijd op de loer (bij mij tenminste) en hoe kwetsbaarder ik me voel hoe steRker zij naar boven komen. Mildheid de deur uit, de oordelen, zelfveroordeling snellen binnen. Ga Inderdaad maar waaien en huilen morgen.

@Asterix. Gaat het?

68