Jannigje

Mooi! Ziet er heel comfortabel uit.

Heb je z’on kinderwagen die je ook tot buggy om kunt toveren?

Ja, dat is ook zo iets. Die kun je, ik, gemakkelijk verwarren.

Ja, precies dat.

Ik zag laatst iemand op tv die er last van had @bumperjim, zoals zij het beschreef had ik het daarvoor niet gehoord. Wat lastig voor je dochter! Ik heb ook dingen/geluiden waar ik slecht tegen kan, maar dat staat in geen verhouding tot wat jij beschrijft. @Rosee, ik heb meteen gegoogeld, de adviezen buitelen over elkaar heen en spreken elkaar soms ook weer tegen. Het is me veel te warm om naar de intratuin oid te gaan, dus ik moet maar even afwachten.

@Cleo66, jammer van je vakantie, lastig omschakelen denk ik als je er zo op verheugd hebt. Maar met de motor toeren is ook niet verkeerd. Hoe is het met je lijf? @Rosee, ik wens je een goede miniretraite, en dat het een goed moment blijkt te zijn. @Jopie sterkte. Ik heb een boom(pje) voor mijn nieuwe tuin gekocht, één die ik heel graag wilde hebben als ik nog eens een tuin zou krijgen. Je zieT ze niet zo vaak, dus ik was blij dat ik hem had gevonden. Afijn, hij staat hier mooi te wezen, nog wachtend tot ik weet waar hij het beste kan staan. Hij drinkt en groeit, ik trots. En heeft hij meeldauw! Gisteren nog niets te zien, nu allemaal plekken. Daar ben ik zo sneu van! Ik kan weinig hebben momenteel merk ik, ik ben erg snel van slag. De daadkracht-rek is er behoorlijk uit.

Ik denk dat het allebei waar is. Als je bang bent en daardoor iets wat je wél graag wilt niet doet, werkt het verlammend en kan moed je het zetje in de goede richting geven. Als je moed gebruikt om jezelf te overschreeuwen, om iets te doen omdat je vind dat het moet, dat je het moet kunnen, maar ergens voel je dat het niet goed voor je is, of dat je het echt niet wilt, (of iets anders) dan kan moed zich tegen je keren denk ik. “Courage is the willingness to be afraid, but act anyway “ vind ik een mooie. Maar dan er vanuit gaande dat het gaat om dingen die je wel wilt, niet die dingen die (nu nog) een brug te ver zijn. De kunst is natuurlijk het onderscheid te kunnen, durven voelen/weten.

Goedemorgen. Inderdaad @Lika, je hoeft niets alles te doen wat je zou kunnen. Wat zegt je lijf, kun je dat voelen, ontwarren misschien, duiden?

Mooie spreuk.

Het begin ie er! Heel goed.

“Wachten op Het goede moment”, dat (her)kennen we allemaal wel denk ik. En inderdaad, wat de anderen ook al zeiden, dat moment komt niet. Gaat het nog?

Verbinding kunnen voelen is denk ik één van de belangrijkste dingen in het leven. Alle materiële zaken kunnen daar niet tegenop. Juist dát mis ik heel vaak en dat ligt niet aan de ander. Er zijn echt mensen die de verbinding met mij wel willen, wel voelen , alleen ik kan het vaak niet. Het is dan alsof ik niet bij de ander kan komen. Er is A.h.w. een zichtbare verbinding, ik zie het, maar ik voel het niet. Alsof er een glazen wand tussen ons inzit waar ik wel doorheen kan kijken maar die mijn gevoelens blokkeert.

Het helpt mij om erover te schrijven, fijn dat jij er ook iets aan hebt. Het blijft lastig hè? Het is ook niet eenvoudig voor de omgeving, maar voor ons ook niet. Het wegmoffelen om anderen te sparen ken ik maar al te goed, dat is vaak ook de reden dat ik hier niet schrijf als ik me echt heel somber of radeloos voel. Weet jij waar jij behoefte aan hebt? Een luisterend oor? Advies, of juist niet?

Het voorwoord ziet er wel belovend uit. Alleen steiger ik meteen als ik lees dat ze opeens het licht zag. Daarna las ik wel dat het muntje dan wel gevallen was maar dat het leven daarmee niet meteen veranderd was. Dat maakt haar weer een stuk geloofwaardiger. Wil je me laten weten wat je ervan vindt? Ik wacht even met bestellen, ik kan op het moment niet goed zelfhulpboeken verdragen.

Ik dacht meer aan: gelukkig word ik niet dement, krijg ik geen (andere) enge ziektes meer en hoef ik niet meer na te denken over wat te doen als ik niet meer verder kan. De oogbehandeling die ik zou ondergaan heb ik afgezegd, want dat was niet meer nodig. Ik kan me geen praktische dingen herinneren. Bijzonder dat jij na “lijden aan het leven” ondanks alles jezelf nu een blijmoedig mens noemt/ kunt noemen.

68

Een welverdiend cadeau @Jopie, fijn voor je.

O ja, zo een! Een vriendin van mij heeft ook zo’n hond, die kan altijd eten en inderdaad van alles. Kan je vrouw nog wel een beetje van hem genieten?

Ben jij het? Ik schrok al, ik dacht hoe komt ze nu aan een foto van mij?

Waar het bij mij over ging was dat ik te horen had gekregen dat ik nog hooguit een paar jaar te leven had. Na de aanvankelijke schrik voelde ik ook opluchting. Een paar jaar? Dat red ik wel, dat houd ik wel vol, dat kan ik wel en de laatste fase ga ik goed doen, in ieder geval zo goed mogelijk. Natuurlijk was ik bang , bang voor pijn, bang voor lijden, maar niet om dood te gaan. En toen had ze zich vergist en was mijn doodvonnis opeens weer van de baan. Niks afscheid nemen, doorgaan moet je. Misschien word ik wel met zo oud als mijn vader en dan moet ik nog heel lang. En dat joeg en jaagt me schrik aan. Want hoe doe ik dat? Waarschijnlijk is dit voor de meeste mensen onvoorstelbaar en dat is maar goed ook denk ik, maar voor bv Lars was het volkomen herkenbaar. Misschien is doel geen goed woord, misschien gaat het over dat men het leven ondanks alles wel oké vind, levensvreugde? Ik weet het niet, weet daar geen woorden voor.

@Yana, is het voor jou voldoende dat je er bent?

Is ze ook extra bang door de Corona? Kan hij nog wel goed eten met één snijtand ?

@Asterix, Ik denk regelmatig aan je, ook aan je vrouw. Ik gun haar en jou zo dat het beter gaat, ik hoop echt dat er een betere toekomst is voor jullie Hoe is’t met de hond?

Dit klopt niet, het gaat eigenlijk niet goed. Nadat ik thuiskwam keek ik bij “wie ie wie” en kwam deze zin tegen bij JosefJ , en dat net vandaag na mijn bezoek aan dat zh: .”En opeens was ik er nog... prognose overleefd, zonder levensdoel”. Op een iets andere manier gold/geldt dit ook voor mij. En dat is heftig

Ja hoor, het gaat wel.